Historische Rozenkruisers - René Pieyns - Esoterie : De hogere ...

Mysterium magnum (1623). Böhme schreef zijn werken in het Duits, ze kregen achteraf een
Latijnse titel. Vertaling in het Frans door Jean Marle en later door Louis-Claude de Saint-
Martin, in het Nederlands door Abraham Willem van Beyerland, in het Engels door John
Ellistone en John Sparrow.
“Want God heeft alle dingen uit het Niets gemaakt, en dat Niets is Hij zelve”. God is voor
Böhme de „Ungrund‟, het bodemloos oneindige dat zich als universum manifesteert in alle
dingen. Uit de Ungrund ontwikkelt zich een Scheppende Wil, die zichzelf tot uitdrukking
brengt. God ziet doorheen Sophia (wijsheid Gods) elke potentie van de werelden die Hij
schept. God is dus nooit in „esse‟, maar altijd in „fieri‟ (in wording). Aldus is de ganse kosmos
het lichaam van God. Es gibt nichts Geistiges ohne Leibliches! De wereld is bezield, is een
verschijningsvorm van het geestelijke, de openbaring van het verborgen goddelijke. De
goddelijke Sophia wordt ook Ogen of Spiegel geheten, een spiegel waarin God zichzelf
herkent en tot zelfbewustzijn komt. God en Sophia zijn volmaakt androgyn.
In zijn cosmologie onderscheidt Böhme drie principes en zeven geesten. De drie: God als
vuur van een (eeuwige) geestelijke wereld, de Zoon als het Licht dat voortkomt uit het vorige
principe, de (sterfelijke) natuur. Er is echter slechts één God, het hele Zijn dat behelst: Kwaad
en Goed, Hemel en Hel, Licht en Duister, Eewigheid en Tijd, Begin en Einde. De „hel‟ is
tegelijk ook levensenergie. Elke realiteit, ook de goddelijke, ontstaat door het zich ontplooien
vanuit de tegenstellingen.
De zeven Quellgeister (brongeesten) structureren alle verbanden (bv. tussen God, mens,
wereld). Het gaat om de aantrekking (scheppende wil), de afstoting (het differentiëren) en de
rotatie (brengt evenwicht tussen beide vorige), de logos (het scheppende woord, dat tot
bewustzijn leidt), de zoetheid (liefde), het zoute (intelligentie), de Sophia als apotheose. De
zeven treft men aan in de wereld, dus ook in de mens. Door de val van Lucifer ontstond
egoïsme uit het zelfbewustzijn.
Elke mens kan zich van dit alles bewust worden door een innerlijke transformatie. Doorheen
de tegenstellingen zal men opnieuw de weg naar de harmonie en de eenheid ontdekken. Men
zal zich openstellen voor de kern van zijn goddelijke realiteit (in een Zentralschau). Wanneer
de mens zichzelf terugvindt, helpt hij ook bij de ontwikkeling van Gods zelfbewustzijn. “God
moet mens worden, de mens moet God worden”, dit is Böhme‟s visie op de goddelijke
aanwezigheid in al het levende. Het heet kommen in das Ganze door het terugvinden van
göttliche Auge zum Sehen. Dit is mogelijk omdat elke mens een signatuur is van het
goddelijke, „één met Christus‟ in zijn diepste zijn.
De ideeën van Böhme hebben in Duitstalig Europa veel generaties beïnvloed, o.m. Gichtel,
Arnold, Von Baader, Oetinger, Zinzendorf, Goethe, Schelling, Novalis, Leibniz, Hesse, Jung,
Mann. Maar ook in de rest van de beschaafde wereld was de uitstraling erg groot; denken we
slechts aan Swedenborg, Saint-Martin, Poiret, Pordage, Milton, Leade, Blake, Fox (van de
Quakers), Berdiaev, Gurdjieff.
Boehme: “Wanneer je de wereld verlaat, kom je in dat waaruit de wereld is gemaakt”.
De Kring van Tübingen
Men kan de start van de Rozenkruisers situeren in het begin van de 17 e eeuw, nl. in