Modularisering en zorgprogrammering Jeugdzorg Groningen

egeleidingscommissie worden verantwoordelijk. Vlak na de start wijzigt de naam in ‘Groninger
Toewijzingsorgaan Jeugdzorg’ (GTJ).
In januari 1998 begint Jeugdzorg Groningen meteen met een intern evaluatieonderzoek in de vorm van
een tevredenheidsonderzoek onder haar medewerkers. Bij de start van het GTJ wordt gevraagd naar
de verwachtingen en een half jaar later wordt gevraagd hoe tevreden men werkelijk is. Het verloop
van de implementatie van het GTJ wordt in dit onderzoek redelijk succesvol genoemd en er is na een
half jaar een redelijk draagvlak ten aanzien van de functie en de werkwijze van het GTJ. Zowel
plaatsers als opnemers zijn licht tevreden met het GTJ, hoewel er onder plaatsers meer tevredenheid is
dan onder opnemers. In de interviews in voorliggend onderzoek melden alle respondenten,
terugkijkend, tevreden te zijn met het feit dat het GTJ als onafhankelijk orgaan in het krachtenveld kon
opereren (zie hoofdstuk 6).
4.7 Hulpverleningsplanning
In 1998 start binnen Jeugdzorg Groningen een ‘werkgroep hulpverleningsplanning’. Deze werkgroep
stelt zich ten doel een instrument te ontwikkelen waarmee het hulpverleningsproces zich
daadwerkelijk vraaggericht en cliëntvriendelijk liet plannen. Tevens dient het te passen in de nieuwe
structuur van de jeugdhulpverlening; hierin is het Bureau Jeugdzorg verantwoordelijk voor de toegang
tot de geïndiceerde zorg en wordt die zorg in modules en zorgprogramma’s uitgevoerd. Het nieuwe
instrument dient voorts zoveel reikwijdte te hebben dat het over de volle breedte van de organisatie
inzetbaar is.
In het systeem van Jeugdzorg Groningen tekenen zich twee niveaus af. Niveau 1 is dat van het eerste
plan van de plaatser: het raamhulpverleningsplan, met lange-termijndoelen en in te zetten modules (of
andere hulp op maat). Niveau 2 is het specifieke hulpverleningsplan met concrete korte-termijndoelen
en –middelen, geschreven door de uitvoerder(s) van de module(s) of het zorgprogramma. De plaatser
bewaakt beide plannen. Hij toetst of het specifieke hulpverleningsplan binnen de marges van het
raamhulpverleningsplan blijft en of dit in voldoende mate het raamhulpverleningsplan vertaalt en
concretiseert. Door middel van het evaluatieformulier evalueert de uitvoerder van de module met de
cliënt de doelen van het specifieke hulpverleningsplan en brengt hij aan de casemanager advies uit
over het eventuele vervolgtraject. Het formulier is zo opgebouwd dat de plaatser zich logischerwijs
een oordeel kan vormen over de al dan niet gehaalde doelen voor de korte en de lange termijn, kortom
voor de herindicatie. Het vervolg-raamhulpverleningsplan heeft tenslotte weer hetzelfde niveau en
dezelfde structuur als het eerste raamhulpverleningsplan (Wijnen, 1999).
Dit nieuwe model moet de zorgprogrammering op individueel niveau faciliteren. De systematiek, die
door zowel plaatsers als opnemers binnen de hele organisatie wordt gebruikt, is op dat moment uniek
te noemen voor jeugdzorginstellingen in Nederland. Over de zorgcoördinatie wordt in een apart
document afspraken gemaakt.
4.8 Hulp aan Huis
Het eerder genoemde Hulp aan Huis gaat in 1996 van start in de vorm van een project met een looptijd
van drie jaar. In het projectplan worden vijf behandelvarianten voorgesteld: Families First, Intensieve
Orthopedagogische Gezinsbehandeling, Video Gezinsbehandeling, Intensieve Psychiatrische
Gezinsbehandeling en Intensieve Justitiële Gezinsbehandeling. Alle varianten worden beschreven in
termen van modules. Hulp aan Huis wordt intersectoraal opgezet; de verantwoordelijkheden en
financieringskanalen variëren per projectactiviteit. De module Intensieve Psychiatrische
Gezinsbehandeling stopt per 1 januari 1999; vanwege een wijziging in de beschikbaarheid van de
zorgvernieuwingsgelden via het zorgkantoor RZG vervalt de financiële basis. De module Intensieve
23