HISTORIE, TECHNIEKEN EN MAATSCHAPPELIJKE ...

gatiekaarten, uitgevoerd door de Amerikaanse Luchtmacht in 1943.
De opnamen geschiedden middels het trimetrogonsysteem en vertoonden
vele onvolkomenheden, welke toegeschreven kunnen worden aan de kinder-
ziekte van de fotogrammetrie. Vooral het fotomateriaal waaruit de
1:500.000 AAF Preliminary Base en de 1 :l 000.000 World Aeronautical
Chart werden samengesteld, leveren aanvullende topografische gegevens.
Een deugdelijker luchtkartering volgde in 1949 in het kader van het Wel-
vaartsfonds.
Het noordelijk deel van Suriname werd opgenomen in de schaal 1:40.000 en
besloeg 10.469 luchtfoto's
Als gevolg van deze opdracht tot systematische fotografische opneming
werd het Centraal Bureau Luchtkartering ingesteld (7 februari 1948).
Nog vóór dat de meetkundige grondslag werd gelegd, werd van de afzonder-
lijke luchtfoto's gebruik gemaakt voor de bestudering van diverse economi-
sche mogelijkheden.
De meetkundige grondslag werd gevormd door 26 astronomisch bepaalde
punten volgens de methode van Gauss, terwijl voor de oriëntering t.b.v. de
aerotriangulatie polygoonmetingen werden verricht.
Voor de hoogteligging der paspunten werden barometrische waarnemingen
verricht met het Domeinkantoorpeil als referentievlak.
De kaarten die uit de luchtfoto's werden samengesteld, werden uitgevoerd
in het systeem van de stereografische projektie, met als centraal punt, het
snijpunt van de meridiaan van 55'41' W.L. en de parallel van 4'07' N.Br. De
geografische coördinaten werden berekend op de Besselse ellipsoïde.
Een aanvullende opdracht voor de kartering van het gebied ten zuiden van
de 4e breedtegraad, volgde in 1956. Gezien de hoge kosten, welke een ter-
restrische meetkundige grondslag hier vergde, werd voor het vliegen van
zgn. astro-runs gekozen en de hoogtegegevens uit airborn profile recording
verkregen.
Voor speciale doelen, werden bovendien nog een aantal luchtfotografische
opnamen in een grotere schaal verricht bijvoorbeeld voor de samenstelling
van bladen 1 :l 000 (stadskartering Paramaribo) waarbij ook een nauwkeuri-
ger meetkundige grondslag in de vorm van een triangulatienet werd geme-
ten.
Airbom methodieken t.b.v. de meetkundige grondslag
Voor het primair driehoeksnet, bestaande uit 52 punten gelijkmatig ver-
deeld over het gehele land, werd de aerodist-methode toegepast.
Voor de oriëntatie van dit net werd tevens gebruik gemaakt van een aantal
Hiranpunten.
Het driehoeksnet werd opgebouwd uit een reeks quadrilateralen waarbij ook
de diagonalen werden gemeten (480 lijnhelften in totaal).
Dit wijdmazig net werd later verdicht in fasen; en wel eerst het noordelijk
deel, daarna het zuid-westelijk deel en tenslotte het zuid-oostelijk deel.
Voor de verdichting tijdens de eerste en tweede fase werd het helidist-sy-
steem benut en werden respectievelijk 262 en 66 paspunten ingemeten.
Al deze punten waren luchtzichtbaar en voorzien van gele plastic kruizen.
In gebieden evenwel waar de theodoliet niet kon worden opgesteld, moest
een gemodificeerde helidist-methode, n.l. de multidist-methode worden
toegepast.