HISTORIE, TECHNIEKEN EN MAATSCHAPPELIJKE ...

De tweede expeditie ging de Saramaccarivier op met opdracht, de Jan Basi
Gado te bestijgen en van daaruit peilingen te doen, vervolgens de Hendrik-
top te beklimmen teneinde de bergpanorama's van daaruit vast te leggen en
tenslotte in het brongebied van de Saramacca nog een top te beklimmen
voor nadere gegevens van het Wilhelminagebergte.
Vanuit Jan Basi Gado werden een zeven-tal heuvels en toppen gepeild.
Het beklimmen van de Hendriktop leverde in het oosten de Van Asch van
Wijck op, terwijl in noord- west en zuidrichting een aantal uit de vorige ex-
peditie bekende toppen konden worden gepeild.
Van Stockum, de expeditieleider kon hier reeds concluderen dat het Tumuc-
Humacgebergte en het Wilhelminagebergte twee afzonderlijke ketens wa-
ren en niet aaneengesloten zoals eerder werd verondersteld.
Als derde top werd het "De KockI1-gebergte beklommen. Van hieruit werd
een azimuthale bepaling gedaan naar de Tafelberg, die toen bij de expeditie
bekend was als "Vierkante Hoeksteen" of "Hoge Hoed". Vanwege het feit
dat de top steevast in de wolken was, heeft geen der zeven expedities deze
berg kunnen aanpeilen. Het gelukte pas in 1926 door de expeditie naar de
Tafelberg onder Stahel en IJzerman.
Op de Saramacca-expeditie werden naast topografische gegevens ook geo-
logisch-, botanisch- en zoölogisch materiaal verzameld.
De derde expeditie, de Gonini-expeditie, koos op verzoek van Gouverneur
Lely, i.v.m. de aanleg van een spoorweg naar de Lawa, dit gebied voor on-
derzoek.
Aan het berglandschap werden de volgende toppen toegevoegd: Manlobi,
Cottica, het de Goejegebergte, Knopaiamoi en het Lelygebergte.
Naast de bergtriangulatie had de expeditie tot opdracht, de Gonini en haar
beide bronrivieren, de Emma- en de Wilhelminarivier zover mogelijk op te
varen en in kaart te brengen.
Sterke magnetische afwijkingen werden geconstateerd op de Knopaiamoi
nabij de Litani.
Het stroomgebied van de Gonini en Boven Litani bleek moerassig te zijn,
waaruit het bochtige karakter dezer rivieren en een afwijkende oevervege-
tatie werden verklaard.
Behalve een grote hoeveelheid botanisch materiaal en vele steenmonsters
werden een honderdtal Indiaanse voorwerpen verzameld alsmede afdrukken
van bosneger houtsnijwerk-ornamenten.
De Tapanahoni-expeditie, de vierde in de reeks, kreeg tot opdracht, onder-
zoek en kartering van het Tapanahonigebied en het totstand brengen van de
koppeling tussen de bergtriangulaties van de Saramacca- en Gonini-expedi-
ties.
Ook moest middels een voettocht het brongebied van de Surinamerivier
worden bereikt en verkend.
De Palumeu en Boven Tapanahoni werden in kaart gebracht, waarbij zowel
op de Magneetrots als op de Kasikasima merkwaardige deviaties werden ge-
constateerd.
Voor het totstandbrengen van de koppeling der bergtriangulaties, werden de
Tebu, Magneetrots, een top van de Kasikasima en een top bij de Papadron-
sula (Palumeurivier) beklommen.
De positiebepaling van Tebu, uit het westelijk stelsel en vervolgens uit het
oostelijk stelsel leverde een verschil van 31" in de geografische breedte en
van 1'201' in de geografische lengte. Een in 1960 uitgevoerde nauwkeurige
plaatsbepaling op de Tebu, toonde aan dat de onnauwkeurigheid in de leng-
tebepaling tot meer dan 2' opliep.