HISTORIE, TECHNIEKEN EN MAATSCHAPPELIJKE ...

Sinds de tijd van Cateau van Rosevelt en Van Lansberge, was er inmiddels
zoals hiervoren besproken met betrekking tot een betere meetkundige
grondslag het één en ander ondernomen.
De wetenschappelijke expedities vooral leverden een bijdrage middels de
vele astronomische plaatsbepalingen, maar meer nog door het zogenaamde
driehoeksnet over het midden van Suriname, dat op enigerlei wijze de Ma-
rowijne met de Corantijn verbond.
Met een verre van ideaal net, in elk geval met veel te weinig punten aan de
oost- en west randen, werd een verband tussen de hoofdrivieren tot stand
gebracht.
In het noordelijk deel van het land - de zogenaamde beneden landen - waren
als grondslag voor de topografische kartering van dat gebied in 1911112
door Van Stockum 26 astronomische stations gemeten en middels beton-pi-
laren verzekerd.
De onnauwkeurigheid in de geografische lengtebepalingen vanwege het ge-
brek aan een goede tijdsbepaling, wordt goeddeels opgeheven door
hernieuwde lengtebepaling van het punt aan de "Stenen Trap1' te
Paramaribo middels radio-tijdseinen door Kolonel Kremer in 1927; aan de
hand waarvan de overige astronomische stations werden verbeterd. De kor-
rektie bedroeg 3'16" in oostelijke richting ( dat wil zeggen de door Kremer
gevonden waarde was 3'1 6" dichterbij de nul-meridiaan over Greenwich).
Middels de polygoonmeting werd tussen de noordelijke astronomische sta-
tions en een tweetal astronomisch bepaalde punten (Voltzberg en Jan Rasi
Gado) van de wetenschappelijke expedities een verband gelegd, (nota dd. 1
december 1911 G.S. Afdeling I1 no.5 van de gouverneur aan de Minister van
Koloniën, Archief Dienst der Domeinen), waarna beide stelsels als een één-
heid werden beschouwd.
De opnemingsbrigade onder Spirlet verrichtte tussen 1912 en 1920 de topo-
grafische karteringen waarvan 17 bladen 1 : 10.000 ter beschikking kwa-
men, alsmede tal van metingen ten behoeve van de goud- en balata exploi-
tatie, terwijl ook zijdens het boswezen exploratie-metingen werden ver-
richt.
Met behulp nu van al deze basis gegevens stelden Bakhuis en De Quant in
1930 een overzichtskaart bestaande uit 16 bladen in de schaal 1 200.000
samen.
Elk blad beslaat een oppervlak van lol 0' x 1°10' of ca. 17.000 km2, waarbij
slechts de hoofdwaterlopen met daarlangs gelegen geografische entiteiten
volledig zijn aangegeven en de bergpartijen zo goed mogelijk benaderd, ter-
wijl het gebied tussen de hoofdwaterlopen - het grootste deel van het blad-
oppervlak beslaande - nog onbekend gebied is. In deze witte plekken zijn
zeer globale aantekeningen omtrent bodemgesteldheid en begroeiing aange-
geven.
Terwijl het noordelijk deel met de verlaten en nog in kultuur zijnde planta-
ges, de zijrivieren en kreekjes een vollediger beeld vertoont, waarbij de
evenwichtiger verdeelde astronomische stations een hogere nauwkeurigheid
garanderen, is de verdeling der astronomisch bepaalde punten (ca. 38 stuks)
in het zuidelijk deel zeer verscheiden, vaak onvoldoende en biedt weinig ga-
rantie voor enige mate van nauwkeurigheid.
Een overvloed aan geografische namen maakt deze kaart evenwel bijzonder
belangrijk. De naamgeving daarin tot uitdrukking gebracht, geldt voor het
overgroot deel (met uitzondering van de nederlandisering) tot op heden.
Ook de stand van zaken met betrekking tot het wegenstelsel rond Parama-
ribo, het Pad van Wanica, langs de benedenloop van de Surinamerivier en de
Commewijnerivier, alsmede de wegverbinding van Moengo to Albina is
weergegeven.