Verkeersveiligheidsplan Vlaanderen - Mobiel Vlaanderen

) Eén van de belangrijkste determinanten van het rijden onder invloed van drugs
(en medicijnen) blijkt het besef van bestuurders dat hun pakkans relatief klein is,
aangezien momenteel controles op druggebruik om technische redenen meestal
slechts sporadisch gebeuren (Silverans, Drevet & Vanlaar, 2005). De politie organiseert
weinig controles omdat er te weinig politiemensen opgeleid zijn en de
controles ingewikkeld en tijdrovend zijn. Bovendien zijn de meningen verdeeld
over de betrouwbaarheid van de zogenaamde ‘testbatterij’ die momenteel deel
uitmaakt van de procedure (Federale Staten-Generaal van de Verkeersveiligheid,
2007).
Momenteel wordt de volgende procedure gevolgd:
1) aan de hand van een zogenaamde ‘testbatterij’ (een geheel van fysieke
tekenen en psychomotorische testen) worden uiterlijke kenmerken van recent,
vermoedelijk, druggebruik gecontroleerd;
2) wanneer de testbatterij positief is, wordt een urinemonster afgenomen;
3) wanneer deze test positief is, volgt een bloedproef.
(Verstraete & Walsh in TRB, 2006; Willekens et al., 2002; Godart, 2005;
BIVV, 1999)
De huidige procedure wordt als te tijdrovend en ingewikkeld ervaren. Sterke
vereenvoudiging is mogelijk als nieuwe betrouwbare, gebruiksvriendelijke en
snellere testen beschikbaar zouden zijn, zoals speeksel- of zweettesten. Op dit
moment gebeurt er heel wat onderzoek in Europa naar methoden of toestellen
die wetenschappelijk als voldoende betrouwbaar worden beschouwd. Zodra
dergelijke methoden of toestellen ter beschikking komen, is het wenselijk dat
ze ook in België onmiddellijk kunnen worden gebruikt (Scheers et al., 2006).
Uiteraard dient op dat moment de politie ook de nodige opleiding te krijgen om
hiermee op een correcte manier om te gaan. Een additioneel voordeel van meer
controles is dat dit zou toelaten dat er op systematische wijze data verzameld
kunnen worden over het aantal ongevallen die onder invloed van drugs gebeuren.
Op dit moment zijn er in België immers geen cijfers beschikbaar (Scheers et
al., 2006). Het ROPS-rapport (Scheers et al., 2006) raadt bovendien aan om bij
alle bestuurders, die bij een dodelijk ongeval betrokken zijn, een toxicologische
analyse uit te voeren. Ook dergelijke data zouden vervolgens statistisch verwerkt
kunnen worden.
In Belgisch onderzoek (Silverans, Drevet & Vanlaar, 2005) vond 70,6 % van de
ondervraagden de pakkans voor het rijden onder invloed van drugs klein; slechts
7,7 % vond deze groot of zeer groot. Om de subjectieve pakkans te verhogen
wordt aangeraden om aselecte drugstesten uit te voeren, en deze vooral toe te
passen op tijdstippen en locaties waar er een hoog risico bestaat voor rijden
onder invloed van drugs (Swann et al., besproken in Van Vlierden & Lammar,
2007).
De hierboven genoemde maatregelen op gebied van handhaving van rijden onder
invloed van drugs gaan best gepaard met communicatie en sensibilisering aan
potentiële gebruikers over de gevaren van het gecombineerd gebruik van alcohol
en drugs en de gevaren van rijden onder invloed van drugs an sich. Aangezien de
Verkeersveiligheidsplan Vlaanderen - 161 -
Deel 2 - Beleidsvisie en maatregelenpakket