Ausgabe 1/2006 - merenpoortclub

Hoe ik aan mijn schip kom
Sascha en ik zijn naar Lemmer verhuisd toen ik geen vast werk meer had. We wilden
graag aan het water wonen. Na een stuk grond gekocht te hebben, bouwden we een
huis naar eigen ontwerp. Toen dat klaar was, was er ook weer tijd beschikbaar voor
vrije tijd en vakantie. Een kajuitzeilboot leek ons wel wat. Daarin kon je dan meerdere
dagen weg. Via internet vonden we een stalen Lodewijk Meter in een haven in Heeg.
Nadat we hier ruim een jaar mee gevaren hadden, kregen we toch een beetje spijt van
onze koop. De boot was heel gezellig ingericht met een leuke dinette, keukenblokje en
had een 3 cilinder benzine motor. Alleen het bereiken van de kooi in de punt was een
probleem. Er was geen stahoogte in de kajuit, als de een uit bed wilde, moest de ander
er ook uit, want om elkaar te passeren was in de kooi geen ruimte.
Dat is allemaal geen probleem voor lenige jongeren, maar voor ons was dat een
zodanig probleem dat we uiteindelijk besloten niet meer in de boot te overnachten.
Omdat er zeker wel boten zouden zijn die wel stahoogte hadden, ben ik weer op
internet gaan zoeken. Gekeken bij een Domp, een Polyester Kimkieler, enz. In
Loosdrecht lag een boot in een loods. De eigenaar was kort daarvoor overleden. Het
onderwaterschip was klaar in de antifouling maar de rest zat nog in de menie. Het
binnenwerk was nog veel aan te doen. Prijs slechts 5000 gulden. Helaas waren wij net
een dag te laat, want de vorige middag was hij net verkocht. Het was een Merenpoort.
Ik was er even in geklommen en de stahoogte was precies wat ik zocht. Hij leek ook
erg ruim, hoewel vol met hout en bootsonderdelen. Ik was toen zeer gecharmeerd van
dit model. Uiteindelijk zocht ik op internet nog alleen naar een Merenpoort.
Daar kwam ik een boot tegen van een heer Swan die in Zeeland woonde. Hij had een
nieuwere boot gekocht en had een Merenpoort te koop met stahoogte. Hij moest hem
snel kwijt, want hij kostte alleen maar liggeld en deed er verder niets mee. Hij vroeg er
4500,00 voor Wij er heen om te kijken. Kan nooit veel zijn voor dat geld dachten we.
Maar ja, als hij nog steeds in het water ligt, is hij zeker niet lek. Daar aangekomen
wachtte ons een grote teleurstelling. De boot zat onder de roest die hier en daar was
bijgewerkt met wat vegen menie. Het interieur was vochtig en de hele kajuit lag vol
met rommel tot de onderkant van de ramen toe. De kussens waren geschimmeld. Er
lagen kapotte stootwillen, een gescheurde vieze overal. Blikken verf al dan niet open.
vette poetslappen en geroest gereedschap en stapels hout en plankjes. Daaronder en
tussen lagen de zeilen en alle stagen, staalkabels en landvasten en een enorme berg
geschimmeld touw. Het kostte ons wel even om daar "doorheen" te kijken. Er was geen
mast bij. Die had de eigenaar welf willen maken van een bouwpakket. Hij was niet
verder gekomen dan het op elkaar lijmen van 3 van de 4 delen, die ook weer loslieten.
Lijmen in de open lucht met veel vocht schijnt dus toch niet te gaan. De Sabb 1 pitter
12