NOx-heffing - Lne.be

More documents

Recommendations

Info

ARCADIS Belgium – LDR Milieu-advocaten Operationalisering van een emissieheffing op NOx emissies naar de lucht met terugsluizing van de inkomsten – eindrapport • Zijn hun totale kosten gelijk aan JFABJ Indien ondernemingen onderworpen zijn aan een emissieheffing t0 en hun marginale reductiekosten zijn gelijk aan MRK’, dan: • Zijn hun emissies gelijk aan (e0)’ • Zijn hun reductiekosten gelijk aan JDEJ, plus een vaste investering I • Betalen ze ABEDA aan heffingen • Zijn hun totale kosten gelijk aan JDABJ +I Opdat de indirecte subsidie (dit is, de verlaging van de eenheidsheffing) als stimulerend zou kunnen worden beschouwd, moet het zijn dat een bedrijf zonder subsidie deze investeringen niet zou uitvoeren, dus dat JDABJ + I > JFABJ of dus dat: I > JFDJ. Of om het anders te formuleren: indien JFDJ > I, dan zal het bedrijf de investering uitvoeren, zelfs zonder subsidie, en dan kan men niet betogen dat de subsidie stimulerend heeft gewerkt. Stel nu dat de overheid een onderneming die de investering I uitvoert onderwerpt aan een lagere emissieheffing t1. Dan bekomen we dat: • De emissies gelijk zijn aan e1 • De reductiekosten gelijk zijn aan JGKJ, plus een vaste investering I • De betaalde heffingen gelijk aan LBKGL • De totale kosten voor de bedrijven gelijk aan JGLBJ + I Bedrijven zullen hier dus voor kiezen en de investering uitvoeren indien JFALGJ > I. Het probleem dat zich stelt bij dit systeem is het volgende: indien I hoog genoeg is, dan zal de vereiste verlaging van de emissieheffing zo groot zijn dat de emissies zullen toenemen ten opzichte van een systeem zonder terugsluizing – dat is bijvoorbeeld het geval indien de eenheidsheffing gelijk is aan t2 (ten opzichte van een systeem zonder regulering zullen de emissies natuurlijk wél afnemen). Net als bij directe steun creëert de bewijslast van het stimulerend effect overigens juridische onzekerheid en hoge reguleringskosten. 4.3.3.2. Voorwaardelijke vrijstelling op basis van emissies in referentiejaar Laten we daarom volgend alternatief beschouwen. Bedrijven die een bepaalde investering doorvoeren, krijgen geen vrijstelling, maar men trekt van de te betalen emissieheffingen een bedrag af dat gelijk is aan de eenheidsheffing maal α.e’ (waarbij e’ de emissie zijn in een gegeven referentiejaar). Dus, indien de emissies gelijk zijn aan e en de eenheidsheffing t, dan betalen de bedrijven t.e, en krijgen ze t.α.e’terug (wat ook de waarde van e is) indien ze de investering I* hebben uitgevoerd. Dus, ongeacht het niveau van e, worden bedrijven altijd beloond als ze hun emissies verder terugdringen. In een systeem met vrijstellingdrempels (zie Sectie 4.2.5 en 4.2.6) daarentegen gaat het sturend effect van de heffing verloren zodra de emissies het niveau van de drempel hebben bereikt. Dit is een voordeel ten opzichte van een systeem met vrijstellingsdrempels. Als we kijken naar Figuur 12 dan kunnen we stellen dat het resultaat zal zijn dat de investering zal worden doorgevoerd indien: JFDJ + t.α.e’> I*. De emissies zullen dan dalen van (e0) tot (e0)’. Dus, in tegenstelling tot het vorig systeem kunnen we stellen dat, indien een vrijstelling wordt verleend, deze automatisch zal leiden tot een afname van de emissies. 48/167 07/13045/LF
ARCADIS Belgium – LDR Milieu-advocaten Operationalisering van een emissieheffing op NOx emissies naar de lucht met terugsluizing van de inkomsten – eindrapport Stel nu dat men als randvoorwaarde zou stellen dat een bedrijf nooit méér mag terugtrekken dan wat het aan heffingen betaalt (bijvoorbeeld omdat men het surplus zou kunnen beschouwen als een vorm van directe steun): de te betalen netto-heffing is dan: • t. e- t.α.e’ indien t. e > t.α.e’ • 0 indien t.α.e’ > t. e In dit geval zitten we met hetzelfde systeem als beschreven in Sectie 4.1: indien α.e’ > (e0)’dan zullen deze bedrijven hun emissies niet verder terugdringen dan α.e’ en er zal geen gelijkstelling van marginale kosten bekomen worden. Een alternatieve benadering zou er in kunnen bestaan om het eventuele surplus t.α.e’ - t. e te onderwerpen aan de terugbetalingpercentages die gelden in het geval van directe steun. Het is in dat geval echter absoluut niet duidelijk hoe zoiets kan passen in de voorwaarden voor directe steun. In elk geval is het duidelijk dat deze optie dient verworpen te worden wegens administratief te ingewikkeld. 4.3.3.3. Investeringskost aftrekken van de te betalen heffing Het laatste systeem dat we hier beschouwen bestaat er in dat (een deel van) het bedrag van de investering wordt afgetrokken van de te betalen heffing. Bedrijven die een bepaalde investering doorvoeren, krijgen een gedeeltelijke vrijstelling van de emissieheffing; de vrijstelling is gelijk aan het (verdisconteerde) investeringsbedrag maar kan nooit groter zijn dan 80% van de te betalen heffing (d.w.z. dat elk bedrijf ten minste 20% van de heffing moet blijven betalen). Het economisch effect van een dergelijk systeem zal zijn dat de korte termijn marginale reductiekosten afnemen ten gevolge van de investering; de eenheidsheffing blijft echter ongewijzigd vermits de aftrek compleet onafhankelijk is van de emissies. Dit is de situatie beschreven in Figuur 7: de emissies zullen dalen ten opzichte van een situatie zonder terugsluizing. Zoals hierboven reeds aangehaald, is het echter juist niet de bedoeling dat men in het reduceren van de emissies globaal bekeken verder gaat dan wat nodig is voor het bereiken van de NEC plafonds. Ten opzichte van een systeem zonder terugsluizing zal de emissieheffing dus kunnen dalen. Zoals hierboven reeds aangehaald, kan het netto effect hiervan zijn dat sommige bedrijven hogere emissies zullen hebben dan in een geval zonder terugsluizing. Een mogelijk nadeel van dit systeem ten opzichte van een systeem van directe steun is dat bedrijven die een grote reductie realiseren slechts een beperkte heffing moeten betalen en dus ook slechts een beperkt deel van hun investering zullen recupereren door de heffingsvrijstelling. Het gevaar bestaat dus dat zeer performante reductietechnieken niet zullen gekozen worden. Dit nadeel wordt wel enigszins ingeperkt doordat de aftrek kan gespreid worden over tien jaar. Het bedrag dat met dit systeem kan worden teruggetrokken kan hoger komen te liggen dan de jaarlijks te betalen heffing, maar kan wel gespreid worden over tien jaar. Om te weten of dit voordelig is ten opzichte van een systeem van directe steun dient men de netto actuele waarde van beide systemen met elkaar te vergelijken. Dat zal onder andere afhangen van de maximale steunpercentages waar het bedrijf van kan genieten in een systeem van directe steun. Ten opzichte van een systeem van directe steun zou het ook kunnen dat de terugverdientijd langer zal zijn. 4.3.3.4. Samenvatting Het voornaamste probleem verbonden aan indirecte steun is dat men een lijst zou moeten opstellen van maatregelen die aanleiding kunnen geven tot een vrijstelling. Indien er veel potentiële maatregelen bestaan, betekent dit dat men opnieuw zal komen tot een ingewikkelde regelgeving, en dus tot hogere reguleringkosten. In dat opzicht is werken met 49/167 07/13045/LF
Page 1 and 2: ARCADIS Belgium - LDR Milieu-advoca
Page 47: ARCADIS Belgium - LDR Milieu-advoca
Page 99 and 100:
ARCADIS Belgium - LDR Milieu-advoca
Page 101 and 102:
Page 103 and 104:
Page 105 and 106:
Page 107 and 108:
Page 109 and 110:
Page 111 and 112:
Page 113 and 114:
Page 115 and 116:
Page 117 and 118:
Page 119 and 120:
Page 121 and 122:
Page 123 and 124:
Page 125 and 126:
Page 127 and 128:
Page 129 and 130:
Page 131 and 132:
Page 133 and 134:
Page 135 and 136:
Page 137 and 138:
Page 139 and 140:
Page 141 and 142:
Page 143 and 144:
Page 145 and 146:
Page 147 and 148:
Page 149 and 150:
Page 151 and 152:
Page 153 and 154:
Page 155 and 156:
Page 157 and 158:
Page 159 and 160:
Page 161 and 162:
Page 163 and 164:
Page 165 and 166:
Page 167:
show all

NOx-heffing - Lne.be

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?