DELAATSTEKEERdat ze bij ons op bezoek waren, zat Kees ... - Liacs

HET GROTE MEDELIJDEN
nes. Of telefoneren, of een sinaasappel schillen, of een sigaret
opsteken. Een enkele keer maar, zit er een te slapen. Mooie
meisjes zitten er nooit lang. Zoals Cilly, veertig jaar geleden.
Cilly, wat een naam voor een vrouw van achtenvijftig. Toen ze
bij ons op kantoor kwam, was ze achttien. Toen was zij CiUy,
maar wie is zij nu? Ik geneer me soms bijna haar voarnaam uit
te spreken als er anderen bij zijn. Het is of ik haar op een subtiele
manier verneder door haar met die voornaam aan te spreken,
het lijkt of ik haar luidkeels in het gezicht slinger dat zij
niet jong meer is.
Zeg in een gezelschap van honderd proefpersanen de naam
Cilly en van de honderd denken er negentig aan dartele lichtvoetige
feeen, vrolijk, intelligent, een dunne beweeglijke
mond, grote ogen, een beetje luchthartig. Zij kan het niet he1pen
dat zij veertig jaar ouder is geworden en het kan mij ook
helemaal niet schelen. Als ik met haar aIleen ben, is het mij
nog altijd een soart wellust dikwijls haar voornaam uit te
spreken en het is ofhaar jeugd nooit verdwenen is. Maar toch
hebben oude vrouwen eigenlijk geen voornaam meer. Net zo
min als je moeder een voornaam had.
Kwam er maar eens een vogel nestelen in de boom voor mijn
raam. Kon ik 's zomers naar wat anders kijken dan naar enorm
vergrote groene bladeren, waarvan ik er nooit meer dan twee
of drie tegelijk scherp zien kan door de kijker.
Het is een heel nette gracht, op dinsdagmiddag van twee tot
vier. Misschien als ik urenlang bleef spieden door die kijker,
dag in dag uit, dat ik dan wat zien zou. Ik heb een idee! Dit
jaar stuur ik Travers & Downson precies zo'n kijker, met erin
gegraveerd RARE EARTHS' AGENTS!
NUTTIG BESTEDE MIDDAG. Ik heb de beslissing genomen welk
relatiegeschenk ik dit jaar geven zai. Is het niet de belangrijkste
zakelijke beslissing die ik elk jaar nemen moet? Aan de
overkant zie ik mijn huurauto alweer rijden.
Ik sta op en leg de kijker in de bureaula. De auto gaat cit:
3 12
HUNDER TW ASSER, HONDERDVIJF EN MEER
hrug over en slaat linksaf, achter een grote vrachtwagen aan.
Ihcht ik het niet? Die moet hiernaast zijn. Stopt. Mijn auto
kan er niet langs.
Naast mijn kantoor is een groothandel in verf gevestigd.
I\Jtijd op dinsdagmiddag precies om vier uur houdt daar voor
de deur die grote vrachtauto stil om blikken verf te laden. Vit
tic groothandel komt dan een man te voorschijn die mij telkens
als ik hem zie aan het den ken zet. Toch is hij, zoals hij
y,ich aan mij voordoet, een van de eenvoudigste fenomenen
die je bedenken kunt. Hij is een man van een jaar of vijftig
lIud, kaal, blootshoofds, rond hoofd met bolle wangen, onbe-
Ickenende neus, domme ogen. Hij heeft altijd dezelfde overall
iI:lnen rookt een sigaar die om vier uur, als ik hem zie, altijd
lot een lengte van een centimeter of vijf is ingekrompen.
Zodra hij klaarblijkelijk gehoord heeft dat de chauffeur de
klep van zijn auto naar beneden heeft gelaten, komt hij eraan,
sigaar in de mond, aan elke hand een bus verf. De bussen van
die firma hebben hengsels. Hij zet de bussen op de auto, gaat
I'crug, komt met twee andere bussen, enz. Ik heb nooit geteld
hoeveel bussen in totaal, in stilte hop end dat het tenminste
niet altijd hetzelfde aantal is dat hij brengen moet. Verder is
alles al jaren precies eender, het tijdstip, de sigaar, zijn kale
hoofd, de overall, de tijd die het hem kost twee bussen naar
buiten te dragen, de bussen, de hele man. Ik tart elke theoloog
of filosoof mij uit te leggen waar die man voor leeft, als het
niet is, omdat hij niet dood wiI. Nu kun je daarop wel zeggen:
dat moet die man zelf weten, maar de kwestie dat een zo kleine
man dat zelf moet weten in een zo gigantisch heelal is er
cen die ik niet zonder emotie hardop kan uitspreken. En is het
niet iets groots dat die zo kleine man misschien nooit op het
idee gekomen is dat hij het zelf maar weten moet.
Ik schuif de la dicht en denk met diepe voldoening aan de
beslissing die ik heb genomen. Kleine japanse roestvrij stalen
binocle. Prachtig resultaat toch, voor vandaag.
Ik trek mijn jas aan met e~n gevoel of ik mezelf een beloning
;eef. Weken en weken gaan er immers voorbij zonder dat ik
zelfs iets als het nemen van zo'n eenvoudige beslissing hoef te
3 13