DELAATSTEKEERdat ze bij ons op bezoek waren, zat Kees ... - Liacs

HET GROTE MEDELIJDEN
maar daar beklaagt ze zich niet over, want het toeval wil dat zij
er zoiets als een geestelijk leven niet opnahoudt. Dus zijn we
heel gelukkig met elkaar. Zij denkt,of praat nooit over haar
verleden, zij heeft ook geen verleden met dramatische gebeurtenissen
waarover nagekaart zou kunnen worden. Over de toekomst
denkt zij evenmin. Zelfs als haar toekomst mindel' onbezorgd
was dan de onze, zou zij er zich het hoofd niet over
breken. Ook toen onze toekomst nog niet zo onbezorgd was,
brak ze zich er het hoofd niet over.
Zij ziet nooit vooruit. Zij ziet niet verder dan haar neus lang
is en haar neus is niet lang. De schaarse keren dat ik kwaad op
haar word, is het altijd omdat zij vergeten heeft een voorziening
te treffen, een maatregel te nemen, of omdat zij iets verloren
heeft, nooit omdat zij iets misdaan heeft.
Er zijn twee soorten vergeten: dingen vergeten die je gebruikt
hebt en dingen vergeten die je nog moet gebruiken. Je
paraplu ergens laten liggen nadat de regen is opgehouden, of
geen paraplu meenemen hoewel de lucht al somber wordt en
iedereen weet dat er straks een bui komt. Er zouden eigenlijk
twee verschillende werkwoorden moe ten bestaan voor deze
twee soorten vergeten. Cilly's vergeten is altijd van de tweede
soort.
Maar ik, die vooruitzie, ik die daardoor haar onmisbare
complement uitmaak, ik van wie zij nooit zal kunnen scheiden
om die reden, ik heb toch alles wat ik ben, te danken aan het
onvoorziene. AIleen uit schaamte daarover zou ik al niet bij
haar weg kunnen gaan.
Sybille yond het op mijn kantoor zo stil, twee maanden later
had ze een interessantere werkkring gevonden. Ik trok haar op
mijn knieen en zei: 'Een werkkring waar je talrijke capaciteiten
betel' tot hun recht kunnen komen.'
Ze aaide mij over mijn hoofd.
'Ja, mijn know-how.'
Sybille was een intelligent kindje, niet een die de hele tijd
zomaar wat kletst. Zelfs haar kleinste tics yond ik vertederend.
Lang in Engeland geweest, had ze daar de gewoontc
HUNDERTWASSER, HONDERDVIJF EN MEER
overgenomen een sigaret tussen haar lippen te laten bungelen
terwijl ze praatte, zoals aIleen Engelse vrouwen doen. Ik vond
die imitatie zo ontroerend dat ik meer naar de sigaret keek dan
dat ik naar haar luisterde. Ik had me er al eerder op betrapt dat
ik niet luisterde naar haar verhalen. Nog voor het uitraakte,
wist ik al niet precies meer of zij twee broers had of drie, of
haar moeder nog leefde of niet meer.
Allemaal dingen die zij me wel eens verteld had. Maar het
verschrikkelijkste yond ik dat ik meer en meer begon tegen
haar in dezelfde stereotype termen te praten die ik tegen mijn
vrouw gebruik. Zelfs kostte het me de allergrootste moeite
haar geen Cilly te noemen in plaats van Sybille en twee of drie
keer versprak ik me inderdaad.
Toen ze bij me wegging, bleek ze zich dit te herinneren.
(Het maakte een heleboel goed.) Nederig en oprecht zei ik:
De een heeft meer talent zich voor andere levende wezens
open te stellen dan de ander. Mijn vader had een parkiet.
Telkens als z'n parkiet doodging en een parkiet leeft niet lan-
;er dan een jaar of vier, nam hij precies zo'n zelfde parkiet en
gafhem dezelfde naam.'
Deze opmerking is waarschijnlijk de meest intense poging
l'ot geestelijke intimiteit met haar te komen, die ik heb gewaagd.
Ik was bang dat ze mij ervoor op mijn gezicht zou
slaan.
Maar ze zei: 'Het maakte me eigenlijk gelukkig dat je me zo
1111 en dan Cilly noemde. Want ik dacht: ik heb dus geen reden
jaloers te zijn op zijn vrouw. AIle contacten tussen mensen
y,ijneenvoudig en als we werkelijk van elkaar hadden gehouden,
zouden we helemaal niet met elkaar hebben hoeven te
praten. Je beweert wel dat ik zo intelligent ben. Maar je moest
'ms weten hoe ik mij het paradijs voorstel: vierentwintig uur
per dag naakt in de armen liggen van de man die ik liefheb,
nnders niets.'
"Och komI Maar daar ben ik te oud voor.'
'Niet te oud. Maar je bent te zuinig op je jeugd. Ais je zo
doorgaat, zul je heel oud worden, onvoorstelbaar oud. Ben je
ooit ernstig ziek geweest?'