'CAW's en vrijwillige terugkeer' - Kruispunt Migratie-Integratie

Informatiebronnen
De meeste REAB-medewerkers halen hun kennis over het aanbod in eerste instantie bij collega’s.
Daarnaast is het internet de belangrijkste informatiebron over het aanbod en de procedure van vrijwillige
terugkeer. Volgende websites worden vernoemd: www.vreemdelingenrecht.be, de REAB-site van IOM, en
www.vluchtelingenwerk.be. Via internet worden ook nieuwsbrieven geraadpleegd: van IOM,
Vluchtelingenwerk Vlaanderen en de afdeling Rechtspositie van het Vlaams Minderhedencentrum.
Ook de REAB-bijeenkomsten worden als informatiebron vernoemd voor nieuwe ontwikkelingen in de
procedure. Daarbij wordt de kanttekening gemaakt dat de info soms te weinig concreet en te snel
achterhaald is. De mogelijkheid tot vragen stellen op de REAB-bijeenkomst wordt wel als positief ervaren.
Voor de meest dringende en concrete vragen wordt telefonisch contact gezocht met IOM, en in mindere
mate met de helpdesk van Vluchtelingenwerk Vlaanderen en de sociale dienst van Caritas.
Brochures van organisaties zijn de minst belangrijke bron van informatie.
Conclusies bij hoofdstuk 2
De term „vrijwillige terugkeer‟ doet bij de meeste eerstelijnswerkers wel een belletje rinkelen.
Inhoudelijke kennis over het concrete aanbod is veel minder verspreid. REAB-partners kennen
uiteraard het REAB-programma, maar niet altijd het reïntegratiefonds. Dit gebrek aan kennis zorgt
voor (negatieve) vooronderstellingen: “De invoering van het reïntegratiefonds zal zorgen voor
tijdrovende, complexe begeleidingen.”
Eerstelijnswerkers voelen zich in het algemeen onvoldoende geïnformeerd over het aanbod
„vrijwillige terugkeer‟. REAB-medewerkers (die dus vaak met de thematiek bezig zijn) signaleren een
grote nood aan toegankelijke, up-to-date informatie, die op één vindplaats gebundeld is.
Hun belangrijkste informatiekanalen zijn het internet en nieuwsbrieven.
Eerstelijnswerkers doen voor de uitoefening van de terugkeerbegeleiding ook veel informatie op in
uitwisseling met collega’s.
Het potentieel van de REAB-bijeenkomsten wordt te weinig aangeboord. Het informatieve luik
wordt als noodzakelijk beschouwd, maar er is daarnaast te weinig kans tot uitwisseling en interactie.
Wie de REAB-bijeenkomst niet kon meemaken, valt op informatief vlak uit de boot.
REAB-medewerkers die onvoldoende geïnformeerd zijn kunnen hun terugkeerbegeleiding niet
kwaliteitsvol uitoefenen. Sommigen brengen bvb. het reïntegratiefonds als mogelijkheid (nog) niet
ter sprake. Het aanbod „vrijwillige terugkeer‟ wordt op die manier gebrekkig gepresenteerd en
begeleid.
11