Zonnestraling in Nederland - Knmi

2.5 Inkomende langgolvige straling
In hoofdstuk 4 worden naast de gemeten stralingscomponenten ook waarden gegeven van
de invallende langgolvige straling. Deze is niet routinematig gemeten maar berekend.
De invallende langgolvige straling komt van de emissiebanden van waterdamp en kooldioxyde
in de atmosfeer. Nauwkeurige berekeningen kunnen alleen worden gemaakt als de
verticale profielen van temperatuur en waterdamp bekend zijn.
Er zijn echter verschillende empirische formules afgeleid die de invallende langgolvige
straling L + relateren aan de gemeten luchttemperatuur op 1 a 2 m hoogte en de waterdampdruk
e in de onderste laag van de atmosfeer (Wartena et al, 1973). Swinbank (1963) kwam tot
de conclusie dat zowel L + als e gecorreleerd zijn aan de luchttemperatuur en dat de emissie
kan worden opgevat als die van een zwarte stralen Ex = 1. Voor een wolkeloze hemel leidde
Swinbank af dat L + = 5,43 . 10" 13 T 6 , waarbij de constante 5,31, die Swinbank gebruikte is
omgerekend naar de thans gebruikelijke World Radiometer Reference schaal (zie 6.3.3).
Volgens Arnfield (1979) is de relatie van Swinbank nauwkeurig tot op ± 5%.
Om de bewolking in rekening te brengen, volgen we de lineaire correctie van Paltridge en
Platt (1976), zie ook Holtslag en Van Uiden (1983):
L + = 5,43 . 10 13 T 6 + 61,3 N [Wnv 2 ] (2.34)
waarbij T de absolute temperatuur van de lucht op 1 a 2 m hoogte [K]
N de totale bedekkingsgraad door wolken
(N = 0, onbewolkt; N = 1, geheel bewolkt).
40