Zonnestraling in Nederland - Knmi

In figuur 2.12 zijn enige voorbeelden gegeven van de golflengteafhankelijkheid van px voor
verschillende oppervlakken. Voor de meeste begroeide oppervlakken - niet in figuur 2.12
weergegeven - neemt het albedo toe met de golflengte van ultraviolet tot in het nabije infrarood.
In tegenstelling daarmee nemen de albedo's van sneeuw en water af met de golflengte.
Voor sneeuw is px nog maar 0,12 bij een golflengte van X = 1,55 jim. Sneeuw is in infraroodlicht
zwart.
De invloed van de zonshoogte op het totale kortgolvige albedo van enige oppervlakken is in
figuur 2.13 weergegeven. Hieruit blijkt dat bij zonshoogten groter dan 50° het albedo tamelijk
constant is, maar snel toeneemt bij lage zonshoogten. Bij lage zonnestand kan de reflectie aan
08
04 -
03 -
02-
0 1 •
\
\
\ \
\ \
\ \
\ • — - — -
\ \
\ \
'\\ \
\ \^
\ ^\^^
\ ^
\
\
\
30 60
zonshoogte
verse sneeuw
oude sneeuw
woestijnzand
droog grasland
wateroppervlak
Figuur 2.13 Kortgolvige oppervlakte-albedo als functie van de zonshoogte
water- en sneeuwoppervlakken zo groot zijn dat deze hinderlijk wordt.
In tabel 2.3 zijn enige waarden gegeven van het totale kortgolvige albedo voor bodemoppervlakken
en bouwmaterialen. Uitgebreide lijsten komen voor in Iqbal (1983) en Fröhlich en
London (1986). In die tabel komt duidelijk de invloed van de aard van het oppervlak op het
albedo tot uiting. Bij kale bodem hangt het albedo af van de vochtigheid, de kleur van het
oppervlak en van de korrelgrootte (zie het verschil tussen klei en zand in tabel 2.3). Het
albedo neemt af met toenemende vochtigheid, omdat het albedo van water kleiner is dan dat
38
T