Zonnestraling in Nederland - Knmi

in het algemeen gekromd. De dichtheid van de lucht p en de coëfficiënten kx en öx variëren
bovendien met de hoogte.
Beschouwen we de invallende irradiantie Exo van de zonnestraling, dan moeten we die
integreren over de weglengte s door de atmosfeer om de irradiantie Ex(s) aan het
aardoppervlak te berekenen:
E . (s)= \o exp v K" pds i
(2.17)
We moeten hier de massa-extinctiecoëfficiënt \ix gebruiken om de variabele grootheid p
expliciet in de formule te krijgen.
s is de lengte van de stralingsweg, gerekend van het aardoppervlak, s = 0. Omdat voor s
groter dan de hoogte van de atmosfeer geldt JJ" = 0, mag de integratieweg tot oneindig
doorlopen.
oo oo
f \i " p ds = J |i ' ds wordt de optische dikte genoemd, [dimensieloos].
o o
Sommige auteurs definiëren de optische dikte anders, n.1. als J p ds [kg m" ]. Dit is eigen­
lijk de optische massa, want de integraal heeft de dimensie massa [kg] per eenheid van
oppervlak. De massa van het absorberend materiaal in een verticale kolom boven een eenheid
van het aardoppervlak is
m = J p dz, de optische massa in verticale richting (zie figuur 2.9).
o
\V Figuur 2.9
j * Zonnestraal door de atmosfeer;
yis de zonshoogte, C,is de
zenithoek van de Zon
De relatieve optische massa mr is gedefinieerd als de verhouding van de optische massa
langs het schuine pad tot de massa langs het verticale pad in de richting van het zenit, dus
jpds
O
m =- - [dimensieloos] (2.18)
oo
r
Jpdz
28