Op de fiets van parijs naar dakar afrikaans avontuur

Twee woestijnrijders wisselen tips uit
Het bezoek is meer dan de moeite waard en
ook het uitgaansleven in de ontelbare tapasbarretjes
doet me even niet denken aan “de
dag van morgen”.
Vanuit Granada zijn het nog een drie pittige
etappes door Andalusië naar Algeciras, het
eindpunt van het Europese traject. De route
gaat door schilderachtige witte dorpjes en de
streek is bezaaid met honderdduizenden olijfbomen.
In Algeciras worden we blij verrast
met een comfortabel viersterren hotel. We laten
ons de overdaad aan luxe na vier weken
kamperen welgevallen.
Andere wereld
Een snelle veerboot over de Straat van Gibraltar
geeft ons toegang tot het Afrikaanse continent.
Ondanks de korte afstand lijkt het alsof
we in een andere wereld zijn aanbeland. De
weg delen we vanaf nu met geiten, schapen
en ezels. Geen cola maar zoete muntthee.
Geen kerkklokken maar de oproep tot gebed
vanuit moskeeën. Geen supermarkten, maar
eeuwenoude medina’s. Kinderen langs de
kant van de weg vragen om een pen of geld.
Sommigen willen nog wel eens leuk uit de
hoek komen : “Sorry, maar ik heb geen pen,”
zeg ik in alle eerlijkheid, waarop het joch
prompt antwoordt: “Okee, geef me dan je fiets
maar!” Als ik hem vertel dat ik op weg ben
naar Dakar kijkt hij bedenkelijk. Geef hem
eens ongelijk : op de fiets naar Dakar!
De dag vanuit Fez staat een etappe van 179
kilometer met daarin de beklimming van de
Col du Zad van 2188 meter op het programma.
Het is niet alleen de fikse afstand en de
beklimming die het tot één van de zwaarste
etappes maken, maar ook de weersomstandigheden.
Een harde tegenwind steekt de kop
op en zorgt ervoor dat we elkaars beschutting
opzoeken. Tijdens de lange klim is het moeilijk
om echt te genieten van de desolate, maar
toch inspirerende, omgeving. De gedachten
doen me even terugdenken aan m’n tocht
over de Tibetaanse hoogvlakte. De dag wordt
extra heroïsch als het in de late namiddag begint
te regenen. De temperatuur zakt flink en
door de wolken en invallende duisternis is het
twijfelachtig of we nog tijdig de camping bereiken.
De organisatie stuurt de bezemwagen
naar ons toe die de laatste tien kilometer achter
ons blijft rijden, zodat we met het licht van
de koplampen nog iets kunnen zien. Helaas
biedt-ie geen bescherming tegen de stromende
regen. We ontvangen een hartelijk applaus
van de rest van de groep als we met de laatste
zes in het donker doorweekt aankomen.
Sneeuw!
De volgende ochtend zijn de pieken van de
Hoge Atlas tot onze verbazing bedekt met een
dikke laag verse sneeuw. Het levert adembenemende
plaatjes op. De route slingert door
de wondermooie Gorges du Ziz, een kloof die
de oker gekleurde woestijn in tweeën deelt en
gevuld is met een prachtige oase van dadelpalmen.
We overnachten midden in de kloof
tussen de hoge muren van een kasbah. Het
bereiken van het oude lemen fort is ook reden
tot een feestje: Paris-Dakar by Bike is halverwege.
Ik laat me door de Marokkaanse muziek
verleiden tot enkele heupbewegingen op
de dansvloer. De ribben zijn even vergeten.
Binnen enkele dagen bereiken we de Gorges
du Todra. Deze kloof is wellicht nog indrukwekkender
met de honderden meters hoge
rotswanden die oprijzen aan weerszijden van
een klein riviertje. Marokko blijft boeien. We
steken de Hoge Atlas over met twee machtige
passen. De smalle wegen kronkelen zich door
de ongerepte natuur de hoogte in. We overnachten
op beide passen nabij de top, hetgeen
zorgt voor enerzijds weergaloze vergezichten
en prachtige zonsondergangen, maar
anderzijds koude nachten. Gelukkig hebben
we onderdak in een provisorisch hotel en de
volgende morgens zijn de eerste tientallen kilometers
‘gratis’.
Als we de Atlas achter ons hebben gelaten,
verandert het landschap. Grazende koeien
maken plaats voor kamelen en langzaam verdwijnt
de begroeiing ten gunste van zand en
steen. Een laatste afdaling brengt ons in Sidi
Ifni aan de kust van de oceaan. Een goede gelegenheid
voor een duik in het zeewater voordat
we de Sahara binnenfietsen.
Waterrantsoen
Twee kolossale beelden van kamelen nabij
Tan Tan symboliseren de toegangspoort tot
de Westelijke Sahara. De immens grote woestijnvlakte
behoort tot de dunstbevolkte gebieden
ter wereld. De relatief lange vlakke etappes
van 150 kilometer vliegen voorbij, mede
geholpen door de gunstige rugwind. We bereiken
het kamp zonder al te veel inspanning,
en dat met een gemiddelde van meer dan 30
kilometer per uur. De Sahara zelf mag dan hier
niet zo bijzonder zijn, de uitzichten op de Atlantische
Oceaan zijn steeds fabuleus. Ook de
kampementen zijn gelegen op uiterst fraaie
plekjes langs de kust. Ik slaap prima ondanks
de aanhoudende wind en het geluid van huizenhoge
golven die stuk slaan op de rotsen
tientallen meters lager.
De grensovergang met Mauritanië voelt als
het binnenrijden van een bakoven, alsof de
hitte precies weet waar de grens loopt. De
temperatuur stijgt tot boven de 40 graden en
Pech in Marokko
78 WWW.FIETS.NL 09-2008