StanDplaatS Ste-énimie - Fiets

StanDplaatS Ste-énimie
Diepe dalen,
hoge vlaktes
De hellingen zijn er steil, de rotspartijen zien er afschrikwekkend uit en het is er
o zo mooi om te fietsen. Loek Mulder reed vier tochten vanuit het dal van de rivier
de Tarn, in Zuid-Frankrijk. Vanuit de lucht gadegeslagen door gieren.
Tekst en foto’s: Loek Mulder
1. Causse Méjean en Causse
de Sauveterre:
110 km/1700 hm
Rillend van de kou lepel ik mijn bordje kwark
met cruesli naar binnen. Dit is toch Zuid-
Frankrijk? En het is toch hartje zomer? De
thermometer wijst slechts 8 graden aan en
wanneer ik omhoog kijk zie ik slechts in nevel
gehulde bergtoppen. In de druilerige regen
stap ik op de fiets en ik ben blij wanneer ik al
na twee kilometer mezelf warm kan trappen
op de Col de Coperlac (907 m). In Ste-Énimie
draai ik scherp naar rechts, het smalle bruggetje
over en dan begin ik aan de 8 kilometer
lange klim. Ik ben nog niet halverwege of ik
ben al omringd door flarden mist. Eenmaal
boven, op de Causse Méjean, een vlakte op
precies 1000 meter hoogte, zijn de flarden een
grote ondoorzichtige massa geworden. De
temperatuur is er nog een paar graden lager
dan beneden.
Golvende velden geel gras waren mij beloofd.
En menhirs en vergezichten. Maar veel is
daarvan niet te zien. De verlaten huizen en de
stille dorpen, waarvan de meeste inwoners al
jaren geleden de deur definitief achter zich
dicht hebben getrokken, maken van de Causse
een naargeestig oord. Niemand wil hier wonen.
Ik kan me er iets bij voorstellen. Er is niks
en ‘s winters kan het hier vriezen dat het
kraakt. Na een kleine 30 kilometer over de
mistige Causse Méjean ben ik blij dat ik kan
afdalen richting Florac. Een stukje over de
drukke N106 en dan linksaf de vallei van de
Tarn weer in. Vlak na Ispagnac draai ik omhoog,
opnieuw naar 1000 meter, nu naar de
Causse de Sauveterre. Boven is het van hetzelfde
laken een pak, al trekt het af en toe
Over de verlaten Causse Méjean op 1000 meter hoogte
Op de Causse Méjean in de ochtendmist
open. Ik verwonder me over het bijzondere
landschap. Waar doet het me aan denken?
Het golft als in de Ardennen, de bomen en het
gras roepen herinneringen op aan Nieuw-Zeeland
en de stenen muurtjes zijn van Zuid-Engeland.
Maar het karakter van de Causses is
zo eigenzinnig dat er geen stempel op te drukken
is. Via een lange, rechte en golvende weg
bereik ik Chanac, gelegen aan de rivier met
die vrolijke meisjesnaam: Lot. Daar keer ik
om, ik klim weer naar de hoogvlakte en met
een lange bocht rijd ik door de nu gestaag vallende
regen terug naar het dal van de Tarn.
2. Gorges du Tarn en Jonte,
120 km/1000 hm
Op dit vroege uur is het smalle dal nog ontoegankelijk
voor de zon. Maar af en toe, als de
rivier de goede kant op slingert, fiets ik ineens
van een kille 8 graden in een weldadige 20
graden. Alsof er een slok sterke drank naar
binnen stroomt. Met het weer lijkt het vandaag
wel goed te komen. Blauwer dan dit kan een
lucht niet zijn.
Vanuit Ste-Énimie fiets ik naar het zuiden.
Waar het water van de Tarn en de Jonte gezamenlijk
verder stroomt, stop ik voor een foto
van het dorpje Peyrelau. Terwijl ik een plaatje
schiet van het plaatsje dat balanceert op de
top van een berg, passeert een renner me. Hij
steekt zijn hand op, groet me en roept nog
iets. Het geluid gaat echter verloren in het lawaai
van een passerende vrachtwagen. Vlug
stop ik mijn camera weg in mijn achterzakje.
Om hem te achterhalen moet ik flink doortrappen
op het klimmetje aan het begin van het
Jonte-dal. “Coureur zeker”, informeert hij
wanneer ik eenmaal naast hem rijd. Inderdaad.
Hij ook. Althans, oud-coureur. “Maar
eens een renner, altijd een renner”, lacht hij.
En daarmee is de vriendschap voor de komende
kilometers getekend. Jean Luc heet
hij. Maar wat riep hij nou? Hij wijst naar de
naam Gaul, in gele letters op mijn shirt en
broek. Of dat naar Charly Gaul is, de eigengereide
Luxemburgse renner? Dat is inderdaad
het geval, verklaar ik nader. Jean Luc blijkt
een groot bewonderaar van Gaul, vanwege
zijn karaktervolle wijze van koersen. Sinds jaar
en dag staat er ter inspiratie op het bureau
van Jean Luc een foto van Charly, genomen in
de Tour van 1958.
Terwijl we door het rivierdal richting Meyrueis
rijden, wijst Jean Luc omhoog. Honderden
meters boven ons draaien tientallen gieren
hun rondjes. Jean Luc lacht. “Zouden ze ons
46 WWW.FIETS.NL 05-2008 05-2008 WWW.FIETS.NL 47

ook zien”, vraagt hij zich af. Toch niet als
prooi? Zo dood zitten we er toch niet bij?
In Meyrueis slaat Jean Luc rechtsaf richting
zijn woonplaats Millau. De dorpsstraat die
Jean Luc inrijdt, is de straat waar Tim Krabbé
30 jaar eerder zijn fiets uit de auto haalt en er
de wielen in plaatst. Dat alles onder toeziend
oog van toeristen. “Niet-wielrenners. De leegheid
van hun levens schokt me”, schrijft Krabbé
in een van de eerste zinnen van De renner.
Ik bevind me op historische grond.
Dan begin ik aan de klim van de Col de Perjuret
(1028 m). Een niet al te moeilijk bergje.
Ontspannen peddel ik naar boven. Op de col
staat het bord: Mont Aigoual 15 km. Krabbé is
met mij. Maar hier ligt nog meer wielerhistorie.
In de afdaling kom ik langs het monument
voor Roger Rivière, die op deze plaats tijdens
de Tour van 1960 tragisch ten val kwam. Vanaf
de col gaat het richting Florac en dan het dal
van de Tarn weer in. Op enkele hupjes na is
het aangenaam naar beneden zoeven. Met
een gemiddelde van bijna 27 km/u over net
geen 120 km arriveer ik even na twaalven
weer op de camping.
3. Montbrun, Les Vignes, La
Malène: 110 km/1950 hm
“Vous montez bien.” De stevig gebouwde
Fransman is me juist gepasseerd in zijn auto
in de klim vanuit Les Vignes. Allebei zijn we
gestopt bij het Point Sublime. Nog zo’n magnifiek
uitzichtpunt, waarmee het ravijn van de
Tarn zo rijkelijk is bedeeld. Hij zegt het tegen
me met het air van een kenner. Of bespeur ik
enig cynisme. Een renner die gemakkelijk omhoog
rijdt. Hij zal wel denken dat ik iets heb
geslikt.
Vanaf bijna een kilometer hoogte kijk ik de
diepte in van de Tarn. Beneden laten tientallen
kano’s zich door de rivier stroomafwaarts voeren.
Luciferhoutjes in alle kleuren.
Nergens is zo goed te zien als hier op de Point
Sublime hoe dit landschap is ontstaan: een
hoogvlakte van leisteen, waar het water van
de Tarn een diepe kloof in heeft gesleten. Als
een kind dat met zijn vinger een diepe groef in
het zand trekt.
Vous montez bien. Dat is niet meer hoe het
voelt na bijna 100 kilometer en twee zware
colletjes. In de ochtend ben ik samen met
vriend Edward, die een paar dagen bij mij op
de camping staat, vertrokken vanuit Ste-Énimie.
Via de klim langs Montbrun zijn we de
Causse Méjean opgereden. Het is zondag en
het aantal auto’s dat we de eerste 40 kilometer
ontmoeten is op de vingers van één hand
te tellen. We genieten van de rust en de weidsheid
van de golvende Causse Méjean. Na zo’n
30 kilometer over de Causse zien we vanaf de
hoogvlakte Les Vignes liggen én de weg die
vanuit dat dorp als een angstaanjagende
In de Gorges du Tarn, dichtbij Les Vignes
Reisinfo
Uitvalsbasis voor de gereden tochten was
Ste-Énimie, gelegen in het rivierdal van de
Tarn, de Gorges du Tarn, in het departement
Lozère (regio Languedoc-Roussillon). Het
dorp ligt op 1100 kilometer van Utrecht en is
het makkelijkst te bereiken via de A75, La
Méridienne, richting Montpellier.
In de zomer is het langs de Tarn tamelijk
druk, maar het is er lang niet zo vol als
bijvoorbeeld in het gebied rond de rivier de
Ardèche. Langs de Tarn zijn het vooral
Fransen zelf die er vakantie vieren. Aan de
oevers van de rivier liggen talloze campings.
Wil je geen risico lopen, dan is reserveren in
het hoogseizoen aanbevolen.
Ik fietste er op IGN kaart 58, Rodez Mende,
schaal 1 op 100.000.
Diverse klimmetjes die ik reed, zaten tevens
in de Ronde van de Mont Aigoual, de
wedstrijd waarover schrijver/schaker/
wielrenner Tim Krabbé schrijft in zijn boek
De Renner. Zelf de routes fietsen die Krabbé
in zijn boek beschrijft, geeft een extra
dimensie aan de tochten.
De regio is ook uitermate geschikt om te
mountainbiken. Vanuit veel plaatsen zijn
routes uitgezet. Naast fietsen kun je er
wandelen, rotsklimmen en vooral ook zeer
goed kanoën.
48 WWW.FIETS.NL 05-2008

zaagtand omhoog loopt. Het spiegelbeeld van
de afdaling waar we nu nog aan mogen beginnen.
Een kilometer of vijftien later staan we
aan de andere zijde van de vallei. We zijn nu
ons spiegelbeeld. Via de Point Sublime fietsen
we over de Causse de Sauveterre naar La Malène.
Allez Zülle schiet er onder ons door. Dat
is verf van buitengewone kwaliteit geweest.
Wanneer zou de Zwitser hier voor het laatst
zijn gepasseerd? De klim vanuit La Malène is
niet bepaald een eitje. Op de 39x25 worstel ik
me omhoog. Haarspeld na haarspeld trappen
we weg. Een dikke motorrijder zwaait en
lacht.
4. Montagnes d’Aubrac, Vallei
van de Lot:
130 km/2300 hm
Vandaag passeer ik de snelweg A75. Een
mentale barrière, die ook het gebied rond de
Tarn scheidt van de regio van de Lot. Een andere
rivier, een andere wereld. Hier houdt het
landschap zich in. Geen diepe kloven en
spectaculaire rotswanden. Hier is het groener
en de bergen hebben er niet van die scherpe
randjes.
Enkele kilometers na La Canourge sla ik
rechtsaf richting de Montagnes d’Aubrac.
Vlak na het dorpje Trélans, kort voor het hoogste
punt van de dag (1150 m) staat er in gele
letters ‘danger’ op de weg. Een stille getuige
van een koers die hier passeerde. De waarschuwing
is terecht. De afdaling door het
dorpje is zeer steil, de weg is bochtig, vol met
gaten en bezaaid met kleine steentjes. Voor
mij geldt de waarschuwing niet. Ik klim waar
de wedstrijd daalt. Veel harder dan 15 km/u
fiets ik hier niet. Maar wat had ik die koers
graag willen rijden. De route ervan voert langs
de Trans-Aubrac, een toeristische route die
dwars over de bergen van de Aubrac loopt. Ik
ben het ene rivierdalletje nog niet uit, of de
volgende kloof dient zich alweer aan.
Ik kijk achterom, naar waar ik vandaag ben
vertrokken. Ik zie het massief van de Mont Aigoual
en ik vraag me af of iets oostelijker zelfs
de contouren van de Mont Ventoux zijn te ontwaren.
Thuis maar eens goed op de kaart of in
Google Earth kijken.
Na vier rivierdalen uitgeklommen te zijn, is het
mooi geweest. Ik laat me afzakken richting de
Lot en rijd langs de rivier naar St. Geniez d’Olt,
waar ik stop bij een zonnig terras. Na een
grand café crème stap ik weer op en begin
aan het lange stuk terug: 50 kilometer vals
plat tot aan de rand van de Gorges du Tarn.
En dan als afsluiter de fraaie afzink richting
Ste-Énimie.
Vanuit Ste-Énimie richting Laval-du-Tarn
Het karakter van de Causses is zo eigenzinnig dat er geen stempel op te drukken is
Door de Gorges du Tarn Bij de Romaanse kerk van Condamines
05-2008 WWW.FIETS.NL 51