Standplaats Imperia - Fiets

Tekst & foto’s:
Richard van
Ameijden
Benissimo!
Standplaats Imperia
November 2008 is het frisjes in de Ligurische Alpen. Maar langs
de Via Aurelia voel je het voorjaar en Milaan-San Remo al
naderen. Richard van Ameijden reed over de beroemde Capi en
maakte klimtochten door het stille kustgebergte.
V
anaf maart 2008 fietste ik nauwelijks door de
ziekte van Pfeiffer. Maar tijdens de fietsbeurs
Bike MOTION in de Jaarbeurs in Utrecht in
de herfst van vorig jaar begint het weer te kriebelen.
Mijn oog valt op de Italiaanse Rivièra. Die biedt een
combinatie van glooiende wegen, niet te zware
beklimmingen en redelijke temperaturen. Maar aan
het eind van oktober was het er nog bar en boos met
wateroverlast, afgesloten wegen en sneeuw boven
1250 meter hoogte. Gelukkig schijnt begin november
de zon weer in Imperia, bij 18°C. Terug op het zadel
begin ik meteen maar met de finale van Milaan-San
Remo.
1. Cipressa-Poggio-Ghimbegna: 105 km/1600 hm
Imperia herken ik van tv door het smalle straatje waar het peloton zich
doorheen moet wurmen. In een gewoon weekeinde blijkt het ook dringen
op de beroemde Via Aurelia. Snelle of complete ploegen, senioren en
families ‘fietsflaneren’ voorbij op blinkend of verzorgd klassiek materiaal.
De Cipressa (233 m) is een sfeervol, leuk klimmetje vanuit hartje San
Lorenzo. Bergaf denk ik terug aan de val van Jan Raas; ik zie hem weer
over de reling op de olijfbomen landen. Tja, die bocht onderin ligt ook
verkeerd. De westkant van de Cipressa is lastiger met 3 kilometer van 7
procent.
Op de flauwe rimpel die de Capo Verde is, wordt in de koers massaal de
sprint ingezet om de kopmannen af te zetten voor de Poggio (149 m).
Het is niet raar dat renners daar in de remmen moeten, want tot de
eerste bocht stijgt het nauwelijks.
Als slotklim is de Poggio eigenlijk
te eenvoudig voor de profs. De
selectie wordt eerder gemaakt en
de definitieve ontsnappingen zijn
tegenwoordig bergaf, of pas in San
Remo. En ondanks alle historie is
de Poggio door de vele plastic
serres landschappelijk een gruwel.
Aan de voet van de Poggio hangt
een bord: Monte Ceppo 33 km.
Boven laat ik de klassieke afdaling
links liggen en fiets ik door naar
het oude Ceriana (370 m).
Opmerkelijk is dat ik de hele week
op 5 kilometer van de kustweg af
nauwelijks fietsers zie. De zon
wordt afgeschermd door bewolking,
die vanaf 800 meter hoogte
overgaat in damp. Na Santuario
(580 m) klim ik naar de Passo
Ghimbegna (898 m). Ik volg het
weggetje, deels door een dicht bos,
naar de Monte Ceppo (1627 m).
Na 5 kilometer staat bij de afslag
een bord, chiuso, wegens sneeuw.
Geen alternatieven, dus daal ik via
Vignai naar de kust en Imperia.
Lekker om weer te fietsen!
2. Óggia-Teglia-San
Bartolomeo & de Capi:
110 km/2250 hm
Via het mooie dorpje Dolcedo fiets
ik over de slingerende SP40, een
van de Strada dell’Olio, naar
Pantasina (425 m). Eenvoud en
kleinschaligheid zijn hier troef,
met fraai gelegen dorpjes,
terrassen met olijfbomen,
klassieke landbouwwerktuigen en
loslopende kippen. Veel oude
mensen werken nog op het land.
Alles tiptop bij de twee Italianen: Bianchi 928, witte
Scott Addict Ltd, de heren in smetteloos wit pak met
WK-strepen
Groter kan het verschil bijna niet
zijn met het moderne leven aan de
kust zo nabij. Ik geniet van de
sfeer van dit landschap, beseffend
hoe generaties hun energie en
liefde hiervoor hebben aangewend.
Na Pantasina volg ik de stille klim
naar de Col d’Óggia (1167 m) met
mooi uitzicht op de vallei bij
Borgomaro. Naar het einde wordt
het steiler met stroken slecht
wegdek en mist. Op de frisse top –
6º C – ligt een gesloten pand;
damp wordt over de bergkam
gejaagd. Even een jasje aan voor
een paar kilometer dalen en dan
Reisinfo
Imperia is een leuk stadje (40.000 inwoners) aan de Riviera dei Fiori. Het heeft een oude dom,
smalle oude straatjes, Italiaanse grandeur en gezellige drukte. Het aangrenzende Oneglia heeft
prachtige winkelstraten. Aan de westkant van de stad zit een wielerzaak aan de Via Aurelia. Bijna
elk stadje heeft er wel eentje aan deze fraaie SS1. Op www.imperia.it vind je info over hotels en
campings. Ik verkoos de rust 5 kilometer buiten Imperia: www.albergodolcedo.it (eenvoudig,
voldoende kwaliteit). De eigenaar koerste zelf 15 jaar – genoeg stof om een praatje te maken.
Klimwerk: www.cyclingcols.com en www.challenge-big.eu
Reizen: met de auto 1275 km vanaf Utrecht.
Lezen: ANWB Gouden serie Noord-Italië.
Kaarten: Touring Club Italiano, Liguria, 1:200.000. Vooraf smullen met deze prachtige
wegenkaart.
Standplaats
weer bergop richting Passo di Teglia (1387 m). Maar
deze col blijkt ook nog gesloten. Ik trek meer
winterkleren aan en daal 18 kilometer via Rezzo
(563 m) richting Pieve di Teco (240 m). Voor het dorp
klim ik naar de Col San Bartolomeo (620 m), waar ik
in het café opwarm bij een caffe lungo. Door het raam
zie ik de Passo di Ginestro (677 m) liggen, een tip van
de albergerio uit Dolcedo én een aanrader. Het mooiste
komt na de afdaling en Testico. Vanaf daar glooit de
SP18 kilometers langs de kam van de berg, soms met
uitzicht naar beide kanten. Boven Alassio krijg ik een
prachtig panorama op de stad. De perfecte afdaling
maakt het plaatje compleet.
In Alassio hebben de renners in Milaan-San Remo
ruim 200 kilometer achter de wielen, als de finale
begint. In de laatste 50 kilometer zitten de Capi: de
Mele is de makkelijkste, de Mimosa de mooiste en de
Capo Berta de zwaarste. Goed voor een monument
van Coppi. Met standaard tegenwind stranden vroege
vluchters meestal voor Imperia en Cipressa.
3. San Bartolomeo-Nava-San Bernardo:
110 km/2000 hm
Na een rustdag met regen en onweer is het zwaar
bewolkt en 14ºC, maar ligt de weg droog. Ik ga op pad
over de SS28, de kortste verbindingsweg tussen
Imperia en Turijn via de Colle di Nava. Op de druk
bereden route worden nieuwe tunnels aangelegd,
zoals bij Chiusavéchia. Na de hoosbuien van gisteren
zorgt dit voor vette moddersporen en steenslag. Om
de andere tunnels te vermijden, klim ik via Caravonica
(360 m) naar de Col San Bartolomeo (620 m). Acht
kilometer dalen brengt me in Pieve di Teco (240 m),
waar ik pauzeer bij nieuwe bouwwerken om het
(vracht)verkeer uit de dorpjes te weren.
De Colle di Nava (934 m) is 10 kilometer gemiddeld 7
procent, vergelijkbaar met de Télégraph. Aan de goed
uitgebouwde weg liggen de dorpjes Pornassi en Case
102 www.fiets.nl / maart 2009 www.fiets.nl / maart 2009 103
Imperia
De prachtige SP18
naar Alassio
>

Fraai uitzicht op
Triora
Standplaats
De Poggio op de
grote plaat
Jong geleerd, oud
gedaan
Rosse, waar het mistig begint te worden. De top, met
een enorme bunker, is dan snel bereikt. Alle voorzieningen
getuigen van zomerse drukte, maar nu is het
uitgestorven, koud en troosteloos.
Ik daal een kilometer naar Nava (898 m), waar ik de
SP100 naar de Colle de San Bernardo (1263 m) volg.
Het goed geasfalteerde weggetje stijgt meteen 4
kilometer pittig in de dichte mist met 50 meter zicht.
Na een tunneltje golft de weg naar de top. Op het
asfalt ‘golft’ het ook ineens, want een stortbui zet de
De groep oude stamgasten becommentarieert in alle
rust mijn natte fietsoutfit
weg blank, beekjes stromen omlaag. Er is geen plek
om te schuilen, dus ga ik naar de col, maar alles is
dicht. Onder een afdak ruil ik mijn kletsnatte kleren
voor droge uit mijn rugzakje. Het is gemeen koud met
4°C. Dus maak ik snel een foto van het bord richting
de onverharde Col de Garezzo (1801 m) uit het internationale fietsklimbrevet
BIG. Na een energiegel spoel ik met sportdrank nog twee stroopwafels
weg. Links daal ik geconcentreerd naar Mendática af. Het nieuwe
asfalt, de regen en herfstbladeren maken de bochten spekglad. Dan naar
Peccato: wat een fraai weggetje! Bij het dorpje wordt de regen gelukkig
minder. Voor de zekerheid vul ik nog een bidon bij de waterpomp. Een
eind lager rijd ik de wolken uit en wordt het droog.
In Pieve di Teco ‘warm’ ik op in hetzelfde café en klik ik daarna mijn
kletsnatte schoenen in de pedalen. Gelukkig loopt de weg even omhoog
om de bloedsomloop te prikkelen. Maar het is genoeg voor vandaag, en
dus fiets ik de hele ‘tunnelroute’ terug. Fietsen is er (nog) toegestaan en
het scheelt de Colle San Bartolomeo. Na een lang viaduct trotseer ik de
eerste van zes goedverlichte tunnels; de langste is 2 kilometer, de kortste
120 meter. De weg gaat voornamelijk bergaf naar Imperia, maar helaas
door nog meer bagger van de tunnelbouw. Eindelijk ben ik er. Eerst zelf
douchen, dan de fiets schoonspuiten.
4. Toirano-Melogno: 105 km/2550 hm
De volgende ochtend is het nog fris en dampig. Langzaam trekken de
wolken op, dus probeer ik een korte rit in de buurt te rijden. Met de auto
ben ik in een half uur in Borghetto Santo Spirito. Ook hier blaast uit de
bergen een koude, harde noordenwind en vallen er nog druppels. Na
koffie en krant vertrek ik aan het eind van de ochtend toch nog. Omdraaien
kan altijd nog, denk ik. In 19 kilometer klim ik naar Giogo di Toirano
(807 m), een leuke en gelijkmatige beklimming. De bergwanden lijken op
Franse gorges, Toirano is bekend om zijn grotten. Verderop wordt er
industrieel aan de bergwand geknaagd. Boven Carpe (408 m) heb je goed
zicht op die afgravingen én ook op de Mar Lígure. Het weer lijkt op dat
van gisteren. Tot 500 meter hoogte is het droog, daarna begint de
motregen en boven de 800 meter de mist. Ondanks de harde tegenwind
geniet ik van klim en uitzicht. Op de top maak ik dankbaar gebruik van
een halfopen picknickhutje om extra kleren aan te doen.
Na de col zie ik alleen maar damp hangen; ik gok dat het door de wind
niet gaat regenen. Verderop in Bardineto (711 m) maak ik een mooi lusje
over de makkelijke Colle Scravaion (820 m), de Colle San Bernardo
(857 m) en de korte, pittige Colle
Quazzo (1098 m). Helaas blijft
deze route in nevelen gehuld en
begint het asfalt door de regen als
een ouderwets diafilmpje te
glanzen in de afdaling naar
Calizzano (647 m). Ik pauzeer hier;
de groep oude stamgasten
monstert en becommentarieert in
alle rust mijn natte fietsoutfit.
’s Avonds lees ik de naam op het
bonnetje: bar K2. Koud was het,
maar geen zone des doods.
Terug naar de kust beklim ik de
Colle di Melogno (1028 m). Die is
9 kilometer met gemiddeld 4,2
procent. Bergop fiets ik mezelf
warm, zeker als het leuke weggetje
gaandeweg in het bos aantrekt tot
8 procent. Het regent niet meer,
maar de top zit in de mist. Ik zie
contouren van vervallen gebouwen,
kom dan bij een tunneltje en
het bord van de col. Aan de andere
kant is na een kilometertje afdalen
de mist opgelost en zie ik stadjes
aan de kust liggen. Over een goede
weg daal ik verder en ik neem de
afslag via Magliolo en Tovo naar
Pietra Ligure. Deze weg biedt
prachtige vergezichten. Nog 6
kilometer over de kustweg met de
wind in de rug.
5. Langan: 130 km/1600 hm
De zon is terug door wind van zee
en de wereld kleurt meteen anders.
Die zeewind staat pal tegen als ik
via San Remo en Ospedaletti over
de SS1 naar Ventimiglia rouleer.
Op de Via Aurelia en aangrenzende
stadjes kom ik ogen en
oren te kort. Ogen voor
de klassieke of mediterraan
gekleurde
gebouwen, de uitbundige
vegetatie en de
Italiaanse rijstijl. Oren
voor het luidruchtige
buitenleven en de
armada scooters
onderweg. In San
Remo staat zo’n lange
rij bromvliegen
geparkeerd, zoals
fietsen bij onze
Standplaats
Overal romantisch gelegen bergdorpjes
Een kletsnatte novembermiddag bij Mendatica
stations. De laatste 10 kilometer rijd ik met twee
Italianen mee. Bij hen is alles tiptop: Bianchi 928,
witte Scott Addict Ltd, smetteloos wit pak met
WK-strepen en een kruiwagen sponsors van CC
Bordighera. Ze onderhouden een straf tempo. Vlak
voor Ventimiglia gaan we richting Dolceacqua, een
prachtig plaatsje om te pauzeren na 50 kilometer.
Verderop is Pigna (280 m) met het hoger gelegen
Castel Vittorio ook een fotogeniek dorpje, waar ik
naar de Colle di Langan (1130 m) fiets. Het is een
mooie klim over 13 kilometer en 850 hoogtemeters.
De weg is smal, het begin van de klim pittig met vijf
bochten, maar de zon schijnt op de rug. Na een
rustiger middenstuk volgt de finale met vier lastige
kilometers. Ook hier wordt het nevelig tot de verlaten
top. Daar ligt een vervallen gebouw en dito bunker.
In de steile, goedlopende afdaling naar Molini di
Triora (460 m) krijg ik uitzicht op het prachtig hoger
gelegen Triora, dat met mijn huidige conditie nu nog
een streepje te veel is. Vanaf Molini gaat het 25
kilometer stroomafwaarts en over de Via Aurelia nog
18 kilometer met een straffe wind in de rug. De
beloning voor een weekje trainen.
En wat zeggen de Italianen over Liguria? Benissimo!
104 www.fiets.nl / maart 2009
www.fiets.nl / maart 2009 105