RAD 21: Vermeulen B. & M. H. Bartels, 2007. Boeren voor de stad ...

55
Cont. Zaken, 33.
56
Notarisakte 2/99/107.
57
S 26-057.
58
S 26-015.
59
S 27-011, S 27-010 en S 27-009.
In 1722 was de eigenaar Hagendoorn en werd de boerderij verpacht aan Harmen
te Riele. 55 De achternaam van de pachter zou er op kunnen wijzen, dat hij behoorde
tot de familie die op Erve ´t Riele ten noordwesten van Erve Mensink woonde.
In 1766 verkochten de erfgenamen van de Reinera Hagendoorn het huis aan Lammert
Huysentveld. In 1821, na een aantal verkopen en overervingen werden Klaas
Baltink en zijn vrouw Henders Hietbrink, de zittende pachters van Warmboldink,
voor een bedrag van f 8.200,- de nieuwe eigenaren. Sindsdien werd het erf ook wel
Erve Baltink genoemd. 56 In 1951 brandde de boerderij af, die toen eigendom was
van W. A. Voortman en werd gepacht door H. Klijn Velderman. De nieuwe boerderij,
die werd gebouwd ten oosten van de oude huisplaats, is te zien op een foto uit
de beruchte winter van 1963 (afb. 5.22). In 1995 werd de boerderij afgebroken om
plaats te maken voor het ziekenhuis.
In de omgeving van Warmboldink zijn naast proefsleuven drie grotere werkputten
aangelegd. Werkput 54 lag op de plaats waar in 1832 het hoofdgebouw lag. Werkput
52 lag op de noordgrens van het onderzoeksgebied, in de weidegronden ten noorden
van de boerderij. Deze werkput leverde, buiten een loopgraaf uit de Tweede
Wereldoorlog, geen noemenswaardige sporen op. De derde grote werkput (26/27)
lag ten zuiden van het erf op een perceel dat in 1832 deel uitmaakte van het erf
Klein Wassink. Aangezien deze boerderij pas in 1823 ontstond, zullen de gronden
in de middeleeuwen deel uit hebben gemaakt van de boerderijen Wassink of Warmboldink.
Aangezien Wassink geen deel uitmaakt van het onderzoeksgebied is besloten
de resten in dit geval onder Warmboldink te behandelen.
Sloten en bijgebouwen in werkput 26/27 uit de late middeleeuwen
Sloten
In de lengte van de werkput liep een ongeveer 2 m brede sloot, die aan de noordzijde
iets naar het westen afboog (zie afb. 5.24). Deze 0,6 m diepe sloot, (sloot 1)
werd aan de noordzijde oversneden door sloot 2. 57 De keramiek uit sloot 1 is te
dateren tussen het midden van de 13 de eeuw en de 15 de eeuw. In afb. 5.15 is te zien
dat de sloot aan de zuidzijde vermoedelijk aansloot op een in werkput 1 aangetroffen
slootfragment. Aan de noordzijde is het verdere verloop niet vast te stellen.
Sloot 2 was ongeveer 5 m breed, 0,8 m diep en liep van west naar oost door de
werkput. Aan de oostzijde van de werkput lijkt de sloot iets naar het zuiden af te
buigen. Mogelijk volgde de sloot hier het tracé van de Oude Rielerweg, die vroeger
als Oerdijk bekend stond. Aan de westzijde zou de sloot aan kunnen sluiten op een
grote sloot dwars over de Rielerenk, die is aangetroffen in de werkputten 34-40.
Sloot 2 liep daarmee dwars over de Rielerenk en is daarom vermoedelijk niet met
een specifiek erf in verband te brengen. De sloot zal eerder een waterstaatkundige
functie hebben gehad.
De bovenlaag van de vulling bevatte vondstmateriaal, dat er op wijst dat de sloot
tot in de nieuwe tijd in gebruik moet zijn geweest. Grijsbakkend aardewerk onderin
de stratigrafie van de sloot, plaatst de aanleg van de sloot in de 14 de eeuw. 58
Aan de westzijde van de werkput lagen drie parallelle sloten. 59 Van deze sloten werden
4 en 5 aan de noordzijde door sloot 2 oversneden en eindigde sloot 3 net voor
deze sloot. Aangezien de sloten niet door liepen aan de andere zijde van sloot 2,
maakten ze vermoedelijk wel deel uit van één systeem, dat gelijktijdig heeft gefunctioneerd.
Het vervolg van deze sloten was in werkput 1 en werkput 100 duidelijk
te herkennen. De sloten volgen het verloop van de perceelsgrens in 1832. Deze perceelgrens
lag precies op de overgang van lagere naar hogere gronden.
63