lesmateriaal Roodkajpe

Charles Perrault
Er was eens een aardig meisje,
zo om en bij de zeven jaar;
dol veel hield moeder van haar liefje,
en grootmoe was echt mal met haar.
Die goede vrouw, al grijs van haren,
schonk aan de kleine krullebol
met Sinterklaas een sierlijk kapje,
geweven van vuurrode wol,
dat haar zo goed stond, dat een ieder,
die ‘t meisje tegen kwam op straat,
haar schertsend Roodkapje noemde,
en dat klonk grappig inderdaad.
Eens bakte moeder lekkere wafels,
zij had er suiker opgedaan,
en lachend zei ze tot Roodkapje:
"Je moet eens naar grootmoe gaan,
en horen hoe ‘t met haar gaat, want je weet
dat grootje ziekelijk is en oud.
Neem dus dit bord met wafels mee,
waar ‘t lieve mens zoveel van houdt,
en ook dit potje malse boter."
En ons Roodkapje ging terstond,
want grootmoe woonde nog veel verder
dan waar de watermolen stond.
Toen nu ons aardig, vlug Roodkapje
in ‘t grote bos gekomen was,
ontmoette zij een wolf bij ‘t kruispad,
die zachtjes voortsloop over ‘t gras.
Hij had wel zin haar op te happen,
maar waagde ‘t niet, want dichtbij
weerklonk de bijlslag van de klovers;
hij liep dus stil het meisje op zij
en vroeg: "Waar ga je heen, Roodkapje?"
‘t Onnozel meisje, dat niet wist
hoe gevaarlijk het was te luisteren
naar zo’n dier, vol boze list,
gaf hem ten antwoord: "’k Ga voor moeder
naar mijn goede grootmoe toe
en deze wafeltjes haar brengen
met nog dit potje boter toe."
"Wel," vroeg de wolf weer, "woont zij ver nog?"
"Ja," sprak Roodkapje, "aan gene kant
van de molen, in het laatste huisje
van ‘t dorp." - "Zo," zei de loze kwant,
"kom, ‘k ga dan ook eens naar haar kijken;
ik langs deze, en jij langs die weg,
wie er nu het eerst zal wezen
dat zullen we wel eens zien, zeg!"
De wolf liep al wat hij kon lopen,
altijd maar door, het kortste pad;
Roodkapje (in rijmvorm)
18