Per - De Pers

Levenswerk Jong en hard op weg
Kunstig café
Na de opening van de eerste kroeg begon
het ondernemerschap te kriebelen. Grand café
Edel, het tweede project, was al snel bekend
in Amsterdam. Het succes van drie vrienden.
Melvin Kruin, Onno Eijkelhof en Daan Rohde in hun Amsterdamse grand café, Edel.
Pamela Wilhelmus
Grote ronde lampen
aan het plafond beschijnen
een catwalk
in het midden van de
zaal, rondom de bar,
krioelt het van de
mensen die een voor een naar hun
tafel begeleid worden door de gastheer.
Een drietal in galajurken gestoken
dames schaart zich om een
piano en zingt stemmige liederen,
terwijl ze door zacht rood licht beschenen
worden. Onlangs vierde
grand café Edel in de Amsterdamse
wijk de Baarsjes zijn eenjarig bestaan.
Eigenaars zijn Melvin Kruin
(34), Daan Rohde (33) en Onno
Eijkelhof (31).
In 2004 besloten Rohde en Eijkelhof,
die elkaar kenden van hun werk
bij het Utrechtse grand café Winkel
van Sinkel, dat ze een eigen restaurant
wilden beginnen. Ze openden
café-restaurant Helden in de buurt
De Pijp in Amsterdam. Helden liep
al snel goed en het ondernemerschap
kriebelde, dus de heren wilden
uitbreiden. Kruin: ‘Dus werd ik
benaderd en zijn we met z’n drieën
op zoek gegaan naar een geschikte
locatie voor het openen van een
tweede restaurant.’
Anderhalf jaar geleden viel nauwelijks
voor te stellen dat het grand
café vandaag staat waar het staat. De
ruimte was volledigekaal, de vloer
van ruw beton, en van enige indeling
was geen sprake. Het statige ge-
bouw heeft monumentale status,
dus de heftige verbouwing was niet
zo een, twee, drie geregeld. Maar na
een hectische periode stond de gouden
bar dan toch echt op de gladde
parketvloer, hingen de de-
signlampen aan het plafond en waren
de muren bedekt met fancy
behang.
Creatieven uit heel Amsterdam
weten de weg inmiddels te vinden
naar het hippe etablissement. Kruin:
‘We hebben ons vooral in de buurt
waar we zitten geprofileerd. Wil je
structureel van betekenis zijn, dan
moet je, zeker in Amsterdam, inspelen
op de buurt. Maar door ons concept
zijn we ook interessant voor
groot Amsterdam.’ Van concurrentie
zeggen de jongens geen last te hebben.
‘Sterker, we willen graag meer
concurrentie. We geloven niet in de
negatieve kant van concurrentie.
Hoe meer kroegen er in de buurt
zijn, hoe levendiger de buurt wordt.
Kijk naar Helden. Dat zit in de Pijp,
de wijk met zo’n beetje de grootste
horecadichtheid van heel Nederland.
Het is daardoor een gezellige
uitgaanswijk, dus er is ook altijd
veel publiek.’
Plannen smeden
In 2006 begon de zoektocht naar
een pand, met als resultaat de grote
ruimte in een oude Edelsmederijschool.
‘Vandaar ook de naam Edel’,
vertelt Kruin. ‘We zijn hier gaan zitten
omdat we los van het mooie restaurant
op zoek waren naar een
samensmelting van horeca en kunst
en cultuur.’
We willen
juist graag
meer
concurrentie
In de rubriek
Levenswerk
portretteert
De Pers op Zaterdag
startende
ondernemers
en jong
talent in het
Nederlandse
bedrijfsleven.
MARTIJN DE VRIES
In De Baarsjes, waar Edel zit, heeft
de gemeente Amsterdam de culturele
ontwikkeling tot speerpunt van
beleid gemaakt. Galeries openen er
hun deuren, en er worden plannen
gesmeed om een cultureel centrum
bij de wijk te bouwen. Kruin: ‘Het
restaurant is duidelijk de basis van
wat wij doen, maar er gebeurt veel
meer. De creatieven uit de buurt komen
hier samen. Tijdens de Fashion
Week hadden we de Elle Style Award
en het modefeest ‘Off Schedule’,
twee evenementen met 1300
bezoekers.’
Over de bezoekersaantallen hebben
de ondernemers niet te klagen.
Toch knap in de Nederlandse stad
die met 4125 horecaondernemingen
de grootste horecadichtheid van
heel Nederland kent. ‘Het gaat goed.
De ene week zitten we elke avond
vol, de andere week is het wat rustiger,
maar zeker in het weekend
loopt het diner erg goed.’ Drijvende
kracht achter het succes is misschien
wel de samenwerking tussen de drie
vrienden. ‘Meningsverschillen zijn
er dagelijks, maar de drive om hetzelfde
te willen is er ook continu.
Juist omdat we verschillende personen
zijn die niet dezelfde meningen
zijn toegedaan, komen we uiteindelijk
op het beste resultaat uit.’ p
Opgericht: 2006
Aantal medewerkers: 70
Omzet: daar praat de horeca niet over,
maar in 2008 wordt voor het eerst
winst verwacht
Website: www.edelamsterdam.nl
Economie
Werklust
Pim (40)
BRANDWEERMAN
15
Levensgevaarlijk
Heidi Zandbergen ...
Bij de brandweer gaan we voor elkaar door het vuur . We
moeten elkaar redden als er een collega in een brand vast
zit of bij het opduiken van autowrakken ergens achter
blijft haken. De teamgeest is bij ons van levensbelang, we
doen alles samen. We sporten dagelijks, dan gaan we
bijvoorbeeld hardlopen in het park met de brandweerauto
in de buurt zodat we onmiddellijk kunnen uitrukken
als er alarm is. Om dezelfde reden doen we met zijn allen
boodschappen, dan parkeren we de brandweerwagen
op de stoep van de supermarkt. We koken en eten samen,
kijken samen tv, slapen met zijn allen op de kazerne en
staan tegelijk weer op. In ons werk zijn collega’s als familie,
we moeten elkaar blind kunnen vertrouwen.
Nu hebben wij een jonge collega van begin twintig die al
jaren bij ons rondloopt, als kind zat hij al bij de jeugdbrandweer
en daarna is hij beroeps geworden. Deze
collega – ik noem hem alvast het slachtoffer – woonde
samen met een meisje van een jaar of achttien. Daarnaast
was hij dik bevriend met een collega die in een andere
ploeg meedraait, een kazerne heeft namelijk meerdere
ploegen die elkaar afwisselen. Die collega – ik noem hem
alvast de dader – zat altijd bij dat vriendinnetje als zijn
kameraad dienst had. We hebben vaak aan het slachtoffer
gevraagd: ‘Joh, vind je het niet gek dat je maat altijd bij
je meissie zit?’ Maar het slachtoffer wilde daar niets van
weten, hij vertrouwde de dader volledig.
Op een avond, toen wij met zijn allen tv zaten te kijken,
ontving een derde collega plotseling een flirterig sms-je
van het vriendinnetje van het slachtoffer. Wij roken onze
kans en zeiden: ‘Hoor haar uit, vraag hoe het zit met Mike,
de dader.’ Dus die collega sms-te terug: ‘Maar je hebt toch
al wat met Mike?’ Het dametje antwoordde dat ze nog
wel een extra minnaar kon gebruiken en dat was ons
bewijs. We stapten naar onze baas om hem te vertellen
dat een collega een verhouding had met de vriendin van
een andere collega. Daarop werd de dader op het matje
geroepen die tot huilends
Het dametje
antwoordde dat
ze nog wel een
extra minnaar
kon gebruiken
toe ontkende. We haalden
het slachtoffer er ook
bij maar die kon het niet
geloven en zo waren we
nog nergens.
Op het eerstvolgende
brandweerfeestje
verschenen slachtoffer en
dader samen, zo maakten
ze duidelijk dat er niets was veranderd in hun vriendschap.
Wij gingen ervan over onze nek. De dader heeft
zelfs nog een brief aan alle collega’s gestuurd waarin hij
alles ontkende. Maar inmiddels had dat vriendinnetje het
aan het slachtoffer wél toegegeven. Kort daarna heeft
de dader toen eindelijk bekend, hij stuurde een nieuwe
brief aan de collega’s waarin hij de verhouding toegaf en
vroeg of we er over op wilden houden. Maar zo werkt dat
niet, vonden wij, want we vertrouwden hem voor geen
cent meer. Daarom heeft de corpsleiding hem tijdelijk
overgeplaatst naar een andere stad.
Maar inmiddels is die periode voorbij en loopt de dader
weer doodleuk op de kazerne rond. Veel collega’s zeggen:
‘Laat nou maar, hij heeft zijn straf gehad en het is een
goede brandweerman.’ Maar ik kan dat niet. Bovendien
lijkt het erop dat hij uit is op wraak want zijn vader – die
ook brandweerman bij ons was – informeert links en
rechts wie zijn zoon bij de leiding verraden heeft. Stel dat
de dader er achter komt dat ik dat onder meer was, zou
hij dan nog zijn hachje voor me wagen? Ik ben woedend
dat ik mijn leven in handen moet leggen van iemand die
liegt en bedriegt. Dat zou in ons vak verboden moeten
worden.
DE NAMEN ZIJN OM PRIVACYREDENEN GEFINGEERD
SMACHTEN OP JE BUREAUSTOEL, STIEKEME DATES IN
DE LUNCHPAUZE: IEDEREEN DOET HET, HET LIEFST IN
STILTE. In de rubriek ‘Werklust’ staan portretten van mensen
die het laatste taboe op kantoor overschrijden.
MEEDOEN? MAIL AAN WERKLUST@DEPERS.NL