hangbuikzwijnen - Diergeneeskundig Memorandum

optreedt 1 tot 4 weken later. Er kunnen echter
ook gemummificeerde vruchten, doodgeboren
biggen of zwakke, levend geboren biggen
voorkomen.
De therapie bij leptospirose bestaat uit het
geven van antibiotica. Het is echter ook belangrijk
om ratten en muizen te bestrijden.
Bovendien moet men vermijden dat het hangbuikzwijn
op een terrein of bij waterplassen
kan komen die met urine besmet zijn. Leptospirose
is een zoönose en veroorzaakt varkenshoedersziekte.
Eubacterium suis
Deze bacterie kan een cystitis en een nephritis
veroorzaken en wordt overgebracht via de
beer. Therapie bestaat uit antibiotica gekozen
op basis van een antibiogram.
Actinomyces pyogenes
A. pyogenes is een veroorzaker van kreupelheid
bij jonge biggen. Er ontstaat een chronische
laesie met pasteus groen, purulent exsudaat
en peri-articulaire fibrose.
Tuberculose
Aviaire tuberculose is meestal de oorzaak
van infecties bij gedomesticeerde varkens
maar varkens zijn ook gevoelig voor bovine
en humane tuberculose. De overdracht vindt
plaats via ongekookt pluimveevlees, vuilnis
of ongepasteuriseerde melk. Er wordt ook
melding gemaakt van aviaire t.b.c. infectie
via besmet zaagsel dat als bodembedekking
werd gebruikt.
Tetanus
Tetanus wordt veroorzaakt door Clostridium
tetani. Deze bacterie komt ubiquitair voor en
dringt het lichaam binnen via wondjes. Het
is een ziekte die zelden voorkomt. Het ziektebeeld
is zeer typisch en wordt gekenmerkt
door spierstijfheid.
Tetanus hoort daarom thuis in de differentiële
diagnose van een stijf lopend varken, zeker
indien dit dier in aanraking kan komen met
paardenfaeces of met grond die hiermee verontreinigd
is. Hygiënische omstandigheden
voor dieren met wonden, aseptiek bij ingrepen,
wondtoilet en goede naveldesinfectie kunnen
de kans op tetanusinfecties reduceren.
PARASITAIRE ZIEKTEN
Vietnamese hangbuikzwijnen zijn gevoelig
voor dezelfde ecto- en endoparasieten als
het gangbare varken. Net als varkens die de
beschikking hebben over een uitloop staan
ook hangbuikzwijnen die buiten lopen bloot
aan bepaalde worminfecties die bij varkens
zonder uitloop nauwelijks voorkomen. Alle
genoemde endoparasieten kunnen bij varkens
met uitloop voorkomen. Bij varkens zonder
uitloop kunnen alleen Ascariden voorkomen
omdat die geen fase in hun cyclus hebben die
van uitloop afhankelijk is.
Ectoparasieten
De meest voorkomende ectoparasieten zijn
schurftmijten (Sarcoptes scabei var. suis) en
luizen (Haematopinus suis). De symptomen
van luizen en schurftinfecties zijn jeuk en een
geïrriteerde huid. Schurft geeft bovendien een
verdikte en schilferige huid vooral bij de kop
en in het axillaire gebied. Eigenaren die hangbuikzwijnen
met schurft gehanteerd hebben
kunnen last krijgen van erythemateuze laesies
op de huid van hun borst. Net als bij eigenaren
van honden met schurft (Sarcoptes canis) is
deze infectie bij de mens niet blijvend en zal
deze spontaan verdwijnen indien het huisdier
behandeld wordt.
De schurftmijt kan gediagnostiseerd worden
door middel van microscopisch onderzoek
van huidafkrabsels van de oorschelpranden.
De diagnose luizen is te stellen door inspectie.
Dit kan op de donkere huid van het hangbuikzwijn
lastig zijn.
De therapie voor beide aandoeningen bestaat
uit het parenteraal toedienen van een ectoparasiticum.
Let op de tekst in de bijsluiter, deze
middelen dienen vaak subcutaan toegediend
te worden. Er zijn ook pour-on behandelingen
tegen luizen en schurftinfecties. Het hele
varken wassen of besproeien met een antischurftmiddel
of anti-luismiddel is ook mogelijk.
*Vlooien, oormijten, demodex-schurft
Het komt af en toe voor dat er vlooien te vinden
zijn op het hangbuikzwijn maar dit zijn
honden- of kattenvlooien die geen blijvende
besmetting vormen.
Er wordt ook melding gemaakt van oormijten
bij als huisdier gehouden minivarkens , maar
D.M. 53e jaargang - No. 2 blz. 3