Schrijven leren: ambacht, vorming of kunst - Cultuurnetwerk.nl

92 DOOR
TE ONDERSCHEIDEN
EEN PLAATS IN HET
GEHEEL
MARIET LEMS
We hebben allemaal op school gezeten. We
weten dat tussen een docent en een leerling
een vaak moeilijk begaanbaar veld van theorie
ligt. De docent wordt geacht precies te
weten hoe de valkuilen te omzeilen, obstakels
uit de weg te ruimen, en zo het veld
aantrekkelijk en begaanbaar te maken. Soms
met een stille wenk, vaak met het felrode
potlood in de hand. Voor de docent en de
cursist literair schrijven ziet het veld er heel
anders uit. De docent heeft geen plattegrond,
is nauwelijks in de gelegenheid
geweest het veld te verkennen. Er zijn wel
boeken waarin staat wat voor stappen je
kunt zetten, maar niet wat er gebeurt als
die stap te groot blijkt voor degene die
volgt.
Toen ik jaren geleden als docent begon,
waren ook de karakters van deze veldsoort
zeer uiteenlopend. Bij de een moest vanuit
een moeilijk te ontcijferen plattegrond een
weg gezocht worden, bij de ander was een
plattegrond uit den boze. Daar moesten
spelletjes, in eindeloze variaties uitgevoerd,
de cursist vertrouwd maken met een hoekje
van dat grote veld. Pas daarna kon de volgende
stap genomen worden. Al zigzaggend
kwam ik af en toe iemand tegen die ons
veld al beter verkend had. Maar de tijd ontbrak
om uitgebreid in te gaan op zijweggetjes
en nieuwe routebeschrijvingen. Was er
geen andere mogelijkheid?
Concreet-abstract Die mogelijkheid werd
geboden toen veertien verkenners van het
veld hun ervaringen bundelden in Leren
Schrijven Leren. Ik ging er onmiddellijk vanuit
dat ik er als docent iets aan zou hebben
en ik hoopte ideeën te vinden voor nieuwe
routes en suggesties voor het geven van zinvolle
kritiek op werk van cursisten. Ik vond
méér. Naast de concrete voorbeelden bleken
het vooral de abstracte te zijn die de route
duidelijk maakten. Uit al die uiteenlopende,