Schrijven leren: ambacht, vorming of kunst - Cultuurnetwerk.nl

nen verbeteren door om zich heen te kijken,
materiaal te verzamelen, te kiezen wat in
hun kraam past en een solide programma in
elkaar te zetten. Er zijn altijd meer wegen
die naar hetzelfde doel leiden. Hèt programma
bestaat niet. Iedereen vindt dat logisch
bij rechten of medicijnen, maar in het
onderwijs wordt er nogal eens anders over
gedacht en dat vind ik beschamend. Ik weet
niet of dat in Nederland een probleem is,
maar bij ons wel.’
Hanteren jullie een bepaalde methodiek?
‘Onze boeken zijn niet geschreven vanuit
een strikte methodiek. Ze moeten inspireren,
leraren ideeën geven. We moeten ook
onze mislukkingen durven publiceren: ik heb
dit geprobeerd en het werkte van geen kant.
Het beste voor leraren is om geïnteresseerd
te raken in het onderwerp en daarna zoveel
mogelijk te lezen. Als je aan leraren iets wilt
leren, kun je het beste veel verschillende
aspecten aandragen. Ieder kan dan zijn
eigen invalshoek kiezen. Ze moeten wel een
strategie hebben, maar die strategie kan
weer van persoon tot persoon verschillen. Ze
daarover te laten nadenken is erg belangrijk.
Sommige programma’s doen dat, bijvoorbeeld
Het Nationaal Schrijfproject van het
Lemon College, speciaal voor The Bronx.’
Hebben jullie verschillende programma’s
voor verschillende literaire genres?
‘Soms, dat ligt aan de school. De school
vraagt om een bepaalde cursus, bijvoorbeeld
poëzie schrijven. Dat komt dikwijls voor,
omdat veel leraren met dit onderwerp niet
uit de voeten kunnen. Voor toneelschrijven
krijgen we ook veel verzoeken. Bij toneelschrijven
gaat er ook veel energie in het
produktieproces zitten.
De meeste van onze schrijvers geven les in
diverse genres. Slechts een enkeling voelt er
niet voor om buiten het eigen genre les te
geven. Ik kan dat wel begrijpen. Poëzie bijvoorbeeld
is niet een onderdeel van de lite-
ratuur waar veel mensen mee bezig zijn. Als
je jongeren wilt interesseren voor literatuur,
kun je heel goed beginnen bij populaire
rapsongs. Je kunt praten over de verschillen
tussen de diverse raps en discussiëren over
de vraag waarom sommige songs werken en
andere niet. Dan ben je met taal bezig èn
met poëzie. Hier moet het natuurlijk niet bij
blijven. Ook deze jongeren moeten geconfronteerd
worden met T.S. Elliot. Tussen
Elliot en raps zit een enorme wereld en het
is de moeite waard van die wereld kennis te
nemen.’
Wat vindt u van poëziewedstrijden voor
kinderen?
‘Wij hebben er nooit aan mee gedaan. Twee
jaar geleden kwam Gwenn Brooks hier een
lezing houden en loofde vijfhonderd dollar
uit voor de beste vijf kindergedichten uit
Harlem. Onze schrijvers konden niet kiezen
en kozen uiteindelijk vijf verschillende
gedichten om vijf verschillende redenen, die
ze uitvoerig toelichtten. ‘Het beste gedicht’
- dat bestaat niet, ook niet in de professionele
kunst. Maar ik weet ook dat het wedstrijdelement
werkt. Mensen hebben er
behoefte aan. Kies de zeven beste gedichten
van de zeven beste dichters, en je hebt een
bestseller.
Een betere aanpak vind ik dan om aan zeven
bekende dichters te vragen welk kindergedicht
zij geslaagd vinden en hen te laten
beschrijven waarom. Dat motiveert anderen.
Een van onze uitgaven is Moving windows,
over het evalueren van kindergedichten, van
Jack Collom. Hij geeft daarin veel voorbeelden
van kinderpoëzie en schrijft erbij waarom
hij die gedichten geslaagd vindt. Je kunt
het hevig met hem eens of oneens zijn,
maar hij maakt een discussie los.
Hoe kun je in hemelsnaam kiezen tussen het
werk van een kind dat beschrijft hoe zijn
moeder door zijn vader werd vermoord - ik
heb dit zelf meegemaakt - en een kind dat
humoristisch schrijft over ‘mijn eerste ver-
81