Schrijven leren: ambacht, vorming of kunst - Cultuurnetwerk.nl

met boeken voor baby’s en kleine kinderen.
Dat is heel belangrijk.’
Hoe intensief zijn de programma’s?
‘Onze programma’s duren minimaal tien en
maximaal zestig dagen. De cursussen van
tien dagen - tien weken lang één dag per
week - zijn in feite te kort. We zouden minimaal
vijftien dagen moeten aanbieden. Een
cursus van zestig dagen is lang en wordt
eigenlijk alleen gehouden als er aan een
toneelstuk wordt gewerkt, omdat dat een
gecompliceerd proces is. Het hangt natuurlijk
ook af van het beschikbare budget.
Wanneer een schrijver ergens tien dagen is,
zal hij een ander programma uitvoeren dan
wanneer hij er twintig dagen is. In twintig
dagen kun je veel meer doen, vooral veel
meer oefenen. In een korte cursus zul je
vooral veel motiverende werkvormen moeten
aanbieden.’
Jullie schrijvers geven les in schrijven.
Kunnen alle schrijvers dat?
‘Nee, niet alle schrijvers kunnen anderen
leren schrijven. Als schrijvers te kennen
geven voor T&W te willen werken, dan voeren
we een gesprek om erachter te komen
wat voor mensen het zijn, hoe ze over het
schrijverschap en het lesgeven denken en
over de combinatie van beide en natuurlijk
over wat ze te vertellen hebben aan kinderen
en aan leraren. Niet iedereen past in ons
plaatje. Sommige schrijvers blijken prekers
te zijn. Kinderen en leraren hebben daar
geen behoefte aan, dus prekers kunnen we
niet gebruiken.
We zoeken schrijvers die zich duidelijk
bewust zijn van wat ze zelf doen als schrijver
en wat ze doen als ze voor de klas staan.
Moedigen ze de kinderen aan in die dingen
die ze zelf als schrijver ook doen? Vragen ze
de kinderen oefeningen te doen die ze zelf
ook hanteren? Dit is de belangrijkste filosofie
achter T&W: schrijvers zijn begaan met
het schrijfproces zelf. Zij hebben een idee
hoe het werkt. Het is een heel proces om de
mensen te vinden die gevoelig zijn voor
onze benadering.
Er is geen nationale vereniging van ‘schrijvers
op school’. De mensen die dit werk
doen, doen het op free-lance basis. Als ze te
veel betrokken raken bij het lesgeven, zijn
het geen schrijvers meer, maar leraren. Dat
komt voor, want het leraarschap betaalt
beter, maar meestal geven schrijvers gedurende
een bepaalde periode van hun leven
intensief op school les. Misschien is het voor
velen een bijbaantje om een inkomen te
hebben zolang ze bezig zijn met het bouwen
aan hun echte beroep: dat van schrijver.’
Wanneer is een schrijver een schrijver?
‘Dat is een gemene vraag, want er is geen
helder antwoord op te geven. We laten het
oordeel over aan de mensen die bij ons verantwoordelijk
zijn voor de selectie.
Misschien is dat niet eerlijk. Sommigen zeggen
dat het eerlijker is als een kandidaat
kan aantonen dat hij tien gedichten in drie
tijdschriften heeft gepubliceerd. Dat maakt
het selectieproces ook makkelijker. Maar
een novelleschrijver laat andere sporen na
dan een dichter. Wij laten die definitie dus
liever open. Daar staat tegenover dat we
hier kandidaten gehad hebben die vertelden
dat ze schrijver waren, maar die nooit hadden
gepubliceerd, zelfs nooit iets hadden
opgestuurd naar een uitgever of een tijdschrift.
Daar gaan we niet op in. Ze moeten
iets kunnen laten zien, desnoods iets dat is
afgewezen.’
Zijn jullie voorstanders van de literatuur- of
van de taalbenadering?
‘Sommige van onze schrijvers vertrouwen
erg op het literatuurmodel. Ze nemen veel
literatuur mee en gebruiken die in hun lessen.
Andere schrijvers houden daar helemaal
niet van. Ze vinden dat het kinderen intimideert.
Ze willen kinderen niet beïnvloeden
met teksten van anderen, maar uit de kinde-
79