Schrijven leren: ambacht, vorming of kunst - Cultuurnetwerk.nl

40
Tmeysken nam haren mantel
Ende si ghinc eenen
ghanck
Al totter linde groene, daer
si den dooden vant.
‘Och, ligdy hier verslaghen,
Versmoort in al u bloet?
dat heeft gedaen u roemen
Ende uwen hooghen
moet.
Och, lichdy hier verslaghen,
die mi te troosten plach?
Wat hebdy mi ghelaten? So
menighen droeven dach.’
Tmeysken nam haren mantel
Ende sie ghinc eenen
ghanck
Al voor haers vaders poorte,
die si ontsloten vant.
‘Och, is hier eenich heere
Oft eenich edel man,
die mi mijnen dooden
Begraven helpen can?’
Die heeren sweghen stille, Si
en maecten gheen geluyt.
dat meysken keerde haer
omme, Sie ghinc al
weenende uut.
Si nam hem in harer armen,
Si custe hem voor den
mont
In eender corten wijlen Tot
also menigher stont.
Met sinen blancken swaerde
dat si die aerde op groef;
Met haer snee witten armen
Ten grave dat si hem
droech,
‘Nu wil ie mi gaen begeven
In een cleyn cloosterkijn
Ende draghen swarte wijlen
Ende worden een
nonnekijn.’
Met haer claer stemme Die
misse dat si sanck,
Met haer snee witten
handen dat si dat
belleken clanck.
Bron: Antwerps Liedboek, 1544
Jonas Een van mijn lievelingsverhalen is
Jonas in de walvis. Ik heb dat als kind alleen
maar beleefd als: er zit een mannetje in de
walvis en dan komt-ie eruit en dan gaan we
hem jonassen. Ik heb geen bijbelse opvoeding
gehad, maar toen ik eindelijk het
Jonasverhaal las (dat had ik veel eerder
moeten doen), dacht ik: dat ben ik zelf,
absoluut zelf. Zo’n man denkt: ik wil niet
regeren, ik doe niet mee, ik vlucht het paleis
uit, ik kom aan het strand, ik laat me
opslokken door een schip, ik laat me meevoeren.
Dan breekt er een noodweer los.
Nou jongens, het is mijn schuld niet, gooi
me maar in het water. Dat wilden die matrozen
eerst niet, en hij laat zich zakken in het
water en komt dan in de binnenste ruimte
van een walvis en denkt: dit is mijn bestemming.
En dan krijgt hij het benauwd. Dan
wil hij iets. Wat, dat weet hij nog niet. Hij
wil er in ieder geval uit, of dat nu de stem
van zijn geweten is of die benauwdheid. Hij
wil daar niet kapot, het is zijn tijd nog niet,
hij gaat eruit! Hij verbreekt de boeien en
gaat ook maar meteen in zijn eentje regeren.
Dat is een grondslag van ons bestaan:
meedoen, maar tegelijktijd er in hemelsnaam
voor zorgen dat je binnenste intact
blijft.
Willem Jan Otten schreef een gedicht over
dit dilemma van binnen en buiten: Pluk de
dag.
Carpe diem
Licht als een wimper een lip
tilt iets me op.
Het leven draagt aan niets
nog schuld.