Schrijven leren: ambacht, vorming of kunst - Cultuurnetwerk.nl

EEN APOLOGIE VOOR
CREATIVE WRITING
ONTWIKKELINGEN IN DE
VERENIGDE STATEN
RON MCFARLAND
De groeiende stroom gedichten en het
toenemend aantal dichters zijn veel literatuurcritici
in de Verenigde Staten een
doorn in het oog. Zij vinden de prestaties
van debuterende dichters bedroevend
primitief. Ron McFarland schreef
voor het Amerikaanse tijdschrift College
English een apologie als reactie op deze
kritiek. Daarin maakt hij de vergelijking
tussen de sport van het gedichten schrijven
en honkbal spelen. Waarom mag er
in de sport wel van amateurwedstrijden
genoten worden, maar moeten amateurschrijvers
hun publikaties voor zich houden?
De grote meesters springen er toch
wel uit, aldus McFarland.
‘De poëzie om zeep geholpen’ In zijn
artikel Who killed Poetry? richt Joseph
Epstein zich op het eens zo omvangrijke
publiek dat geïnteresseerd was in poëzie. 1
Epsteins enigszins elitaire standpunt - ‘Ik
heb nog geleerd dat poëzie iets was dat
mensen in vervoering bracht’ - lijkt ouderwets,
maar zijn argument dat de ‘academies’
door middel van ‘professionalisering’ de
poëzie om zeep hebben geholpen zal waarschijnlijk
wel aanslaan bij degenen die dichters
beschouwen als ‘de niet erkende wetgevende
macht in de maatschappij’, zoals
Shelley zegt. 2 Of in Wordsworths bewoordingen,
als mensen die ‘begiftigd zijn met
een levendiger waarnemingsvermogen, meer
enthousiasme en tederheid, die een grotere
kennis hebben ten aanzien van het menselijk
karakter en een veel ruimere geest hebben
dan normaal wordt geacht bij de
mensheid.’ 3
Epstein ontdekte dat weinig mensen gedichten
lazen, hoofdzakelijk doordat ‘het initiatief
tot de creatie van poëzie (...) buiten het
aardse gebeuren is geplaatst, op school
21