De Wow-factor van goede kunsteducatie - Cultuurnetwerk.nl

werd veel gepraat en het sporadisch uitproberen van ideeën leidde niet tot inspirerende
resultaten om op voort te bouwen. De docenten vonden het lastig om met de leerlingen
de volgende stap in het creatieve proces te zetten. Ze raakten gefrustreerd en met hen
natuurlijk de leerlingen. De docenten trachtten dit op te lossen door meer discipline
op te leggen en de verantwoordelijkheid voor het slagen van het project nog meer bij
de leerlingen te leggen. Op hun beurt verzetten de leerlingen zich enigszins tegen het
doel van het project, dat begon te verschuiven van een betekenisvol interdisciplinair
kunstproject naar het organiseren van een succesvol dansfeest.
Coach Horst Rickels greep in deze fase nauwelijks in, omdat hij vond dat de docenten
hun eigen pad moesten zoeken. Wel waren er regelmatig overleggen om de voortgang
te bespreken en elkaar vragen te stellen. De coach bekende later dat hij toch had moeten
ingrijpen om het momentum vast te houden voor de docenten. Zijn aanpak zou
hebben bestaan uit het tastbaar maken van de verschillende ideeën door praktische
uitwerking met bijvoorbeeld audiovisuele hulpmiddelen en schaalmodellen. Dit had
leerlingen meer mogelijkheden gegeven om daadwerkelijk te experimenteren.
DOORBRAAK
De stroperigheid werd doorbroken tijdens een reflectieve sessie onder leiding van Peter
Renshaw, ongeveer halverwege het project. Renshaw is cultureel consultant en lid van
de onderzoeksgroep (kenniskring) van het lectoraat. Hij kan goed de vinger op de zere
plek leggen en weet constructieve reflectieve vragen te stellen. Renshaw vroeg de leerlingen
naar hun visie: wat waren de reacties tot nu toe en wat waren de verwachtingen?
Significant was de reactie van een van de leerlingen: zij stelde als wedervraag ‘waarom
doen wij dit?’ Een aantal leerlingen ondervond problemen om het project te plaatsen
in hun reguliere programma: hoe past dit in je ambitie om orkestmuzikant te worden
of in de voorbereiding voor een vioolconcours? Zij zagen niet hoe interdisciplinair werk
zou bijdragen aan hun (beroeps)praktijk als musicus, danser of kunstenaar. Hadden ze
die andere disciplines echt nodig?
De docenten had eerder geprobeerd deze kwestie te lijf te gaan door uit te leggen waar
het project voor was en hoe het in elkaar stak, maar dit bleek niet effectief. Tijdens de
reflectieve sessie van Renshaw met de docenten onderling bleek dat dit vooral kwam
omdat zij zelf nog worstelden om hun disciplines op conceptueel niveau samen te brengen.
Zij waren onvoldoende bekend met elkaars werk en visie om tot een gezamenlijke
artistieke taal te komen. Ze daagden elkaar te weinig uit om het achterste van hun tong
te laten zien en waren niet op de hoogte van elkaars mogelijkheden. Op deze manier
konden zij ook niet vanuit hun eigen sterktes werken, laat staan leerlingen het goede
voorbeeld geven.
56 Cultuur+Educatie 22 2008