Mythen en legenden van onder de Haagse kaasstolp, deel ... - CAOP

Sorry hoor, maar ik heb meegeholpen aan de totstandkoming van
ILO-verdrag 151 over de procedures van totstandkoming van de arbeidsvoorwaarden
in de publieke sector. Dat was in 1977 en 1978.
Dat ILO-verdrag vereist juist niet dat er over de gehele wereld echte
CAO’s tot stand komen in de publieke sector. Wél dat de ambtenarenbonden
zoveel mogelijk in dat proces tot vaststelling van de
arbeidsvoorwaarden voor overheidspersoneel zijn betrokken, en
dat er een geschillenregeling tot stand komt. Dat eerste gebeurt al
jaren en die geschillenregeling kennen wij ook al sinds jaar en dag:
de Advies- en Arbitragecommissie (AAC).
Laat nou niemand aankomen met het argument dat de ILO méér
zou vereisen dan wat ik zo-even schetste. Dan is men bezig met
pure misleiding!
Sectoraal overleg
Die verzwakte positie van de bonden van zo-even, krijg je ook in
het sectoraal overleg, want ook daar zou gelden dat een CAO al
wordt bereikt door een akkoord met slechts een van de bonden.
Als er dan óók geen mogelijkheid meer is voor iets van centrale
input van de zijde van het Ministerie van BZK, dan gaan de arbeidsvoorwaarden
in de verschillende sectoren sterk uiteenlopen. En
dan krijg je ook concurrentie tussen de sectoren. En ook binnen de
sectoren, bijvoorbeeld tussen grote gemeenten en kleinere.
Wie zegt dat BZK geen centrale input meer zou kunnen leveren?
Dat hangt af van de kennis en het gezag dat BZK op arbeidsvoorwaardenterrein
heeft en weet te behouden.
En: via een stelsel van algemeen verbindend verklaring kan de centrale overheid
de uniformiteit van de arbeidsvoorwaarden bij de overheid bevorderen, eventueel
per sector.
Niet dat ik daarop zit te wachten! Er is in de huidige tijd al te veel centrale regie van
BZK op het arbeidsvoorwaardenbeleid bij de overheid. En daarachter staat natuurlijk
de minister van Financiën!
21