Informatiebrochure financiële instrumenten - BNP Paribas Fortis

ongeacht de richting van de markt. Een hedge fund beoogt
namelijk de realisatie van een absolute prestatie, in
tegenstelling tot een relatieve prestatie (dit wil zeggen ten
aanzien van een marktindex zoals de BEL20, de Dow Jones of
de MSCI). Bovendien vertonen hedge funds meestal een
zwakke correlatie met de traditionele aandelen- en
obligatiemarkten, wat ze tot uitstekende instrumenten maakt
om een beleggingsportefeuille te diversifiëren. Wanneer de
beurskoersen dalen, gaat het rendement van hedge funds
meestal minder achteruit dan dat van de rest van de markt.
Hedge funds kunnen bijgevolg bescherming bieden in een
dalende markt. Dit sluit eventueel negatieve prestaties echter
niet uit.
Men kan twee verschillende categorieën van hedge funds
onderscheiden met elk een verschillend risicoprofiel.
De strategieën die gebaseerd zijn op de relatieve waarde
vertonen gewoonlijk lage risicoprofielen, terwijl de
‘directionele’ strategieën een hoger risiconiveau inhouden.
1. Strategieën uitgaande van relatieve waarde
Binnen deze categorie kunnen verschillende strategieën
worden onderscheiden.
a. Arbitrage met convertibles
De fondsbeheerders beleggen in converteerbare obligaties
van een vennootschap door middel van een
dekkingsstrategie: als ze converteerbare obligaties kopen,
verkopen ze aandelen van hetzelfde bedrijf. Zo kunnen ze
profiteren van de onderwaardering van de converteerbare
obligatie, rekening houdend met de notering van het
onderliggende aandeel en de kapitaalstromen verbonden
aan het aandeel of aan de converteerbare obligatie. Deze
strategie impliceert meestal een dekking van het renterisico
van de obligatieportefeuille. Door zich in te dekken tegen
elke schommeling van de aandelenkoersen en de
rentevoeten, correleren deze fondsen zo goed als niet met
de aandelen- en de obligatiemarkten.
b. Arbitrage tussen vastrentende effecten
Er bestaan heel wat mogelijkheden om voordeel te halen uit
de (vaak minieme) koersverschillen tussen verschillende
vastrentende effecten. De beheerder analyseert zorgvuldig,
zowel nationaal als internationaal, de rendementscurven of
de verschillende categorieën van debiteurs om zo
onterechte waardeverschillen te ontdekken. Dan stelt hij via
derivaten een portefeuille samen uit ‘short’ en ‘long’
posities om van die waardeverschillen te profiteren.
c. De neutrale blootstelling aan de aandelenmarkt
De fondsbeheerders wenden de inefficiënties van de
aandelenmarkt aan door het aan- en verkopen van
aandelen, vaak binnen dezelfde marktsector. De doelstelling
is om een evenwicht te bekomen tussen de aankoop- en
verkoopbedragen, wat de blootstelling aan de evolutie van
42 Informatiebrochure financiële instrumenten
de onderliggende markten opheft. De meerwaarde ligt in de
bekwaamheid van de beheerder om effecten te selecteren
die moeten overpresteren op de markt om ze te kopen en
degene die volgens hem onderpresteren, te verkopen. Het
risiconiveau van deze hedge fund-strategie is meestal laag
tegenover dat van de andere strategieën.
d. Arbitrage op fusies (Risk Arbitrage)
De fondsbeheerders wenden bijzondere omstandigheden,
zoals fusies en overnames, aan met hefboomeffect. De
beheerder neemt bijvoorbeeld een longpositie in aandelen
van een bedrijf dat overgenomen wordt (hij koopt dus
effecten van dit bedrijf) en een shortpositie door de
aandelen van de koper te verkopen, waardoor hij zou
kunnen profiteren van het verschil tussen de marktprijs en
de afkoopprijs, waarbij de algemene blootstelling van het
fonds aan de algemene marktevolutie wordt
geneutraliseerd.
2. De directionele strategieën
Ook binnen de zogenaamde directionele strategieën zijn
verschillende benaderingen mogelijk.
a. Long/Short Equity
Dit is de meest populaire directionele strategie. Ze
impliceert de belegging in een uitgebreide waaier van activa
van alle soorten. Op grond van bepaalde factoren, zoals de
technische of fundamentele analyse, schat de beheerder dat
het ene of andere actief boven- of ondergewaardeerd is. Hij
neemt dus een baissepositie of een haussepositie in. De
algemene positie van het fonds moet dus een koop- of
verkooppositie zijn, en het fonds ondergaat dus in zekere
mate de evolutie van de algemene markttendens. Aandelen
kunnen tegelijkertijd gekocht en verkocht worden. In het
algemeen gaat het netto evenwel om een longpositie en is
er een sterke correlatie met de aandelenmarkt.
b. Global macro
De beheerders proberen te profiteren van de reacties van de
markten als gevolg van macro-economische ontwikkelingen
zoals bijvoorbeeld een verandering van richting van het
monetaire of economische beleid. Ze zijn geneigd om in een
uitgebreide waaier van beleggingscategorieën te beleggen:
aandelen, obligaties, grondstoffen en derivaten. Ze kunnen
zowel hausse- als baisseposities nemen.
c. Effecten in moeilijkheden
De beheerders beleggen in schuldinstrumenten of aandelen
van bedrijven in financiële moeilijkheden, in
herstructurering of verwikkeld in een
faillissementsprocedure, of ze verhandelen vorderingen van
dergelijke ondernemingen. Dergelijke waarden staan vaak in
de uitverkoop en de beheerder wacht op de herwaardering
wanneer het bedrijf zijn financiële gezondheid hervindt
(voor zover dat gebeurt).