De Soefi Boodschap van Hazrat Inayat Khan Deel IX

2. Religie
De ziel van religie
The Sufi Message of Hazrat Inayat Khan
Volume IX – The Unity of Religious Ideals,
2. Religion
De Soefi Boodschap van Hazrat Inayat Khan
Deel IX – De eenheid van religieuze idealen,
2. Religie
Iemand kan tot de beste religie van de wereld behoren. Hij leeft er niet naar, maar behoort er toe. Hij zegt dat hij een
moslim, een christen of een jood is. Hij is er zeker van dat het de beste religie is, maar tegelijkertijd maalt hij er niet
om ernaar te leven - hij behoort er slechts toe en hij denkt dat bij een bepaalde geaccepteerde religie behoren het
enige is wat er nodig is. En mensen van alle verschillende religies hebben er, vanwege hun enthousiasme, en
gedwongen door hun missie in het leven voor gezorgd dat dit zo leek te zijn. Want zij hebben voorzieningen
getroffen voor degenen die tot hun specifieke religie behoren, zeggend dat zij juist doordat zij tot die specifieke
religie behoren zullen worden gered op de Dag des Oordeels, terwijl anderen, met al hun goede daden, niet gered
zullen worden omdat zij niet tot die specifieke religie behoren. Dit is een idee dat door mensen is gemaakt, niet door
God.
God is niet de Vader van één sekte; God is de Vader van de gehele wereld en iedereen heeft er recht op Zijn kinderen
genoemd te noemen, of ze dat nu wel of niet waard zijn. En in feite is het de houding van de mens jegens God en de
waarheid die hem dichter bij God kan brengen, Die het ideaal van elke ziel is. En als deze houding niet wordt
ontwikkeld dan heeft iemand ernaar te leven, wat zijn religie ook is. Wat er daarom in het leven belangrijk is is te
proberen naar de religie te leven waartoe je behoort, die je hoogacht of waarvan je overtuigd bent dat die jouw religie
is.
Je dient echter altijd te weten dat religie zowel een lichaam als een ziel heeft. Welk lichaam van religie je ook maar
aanraakt, je raakt ook de ziel aan; maar als je de ziel aanraakt, raak je ook al haar lichamen aan, die net als haar
organen zijn. En alle organen vormen samen één lichaam, dat het lichaam van de religie is, de religie van Alfa en
Omega, die was, die is en altijd zal zijn. Daarom is er op het pad van religie het dispuut ‘Ik heb gelijk en jij vergist
je’ niet nodig. We weten niet wat er zich in het hart van de mens bevindt. Als hij naar buiten toe een jood, een
christen, een moslim of een boeddhist lijkt te zijn dan kunnen we niet de rechter van zijn religie zijn, want elke ziel
heeft een religie die eigen aan haarzelf is en niemand anders heeft het recht die te beoordelen.
De een kan een zeer nederig gewaad aan hebben, zonder enige schijn van een geloof in God, van vroomheid of van
orthodoxie en hij kan een religie hebben die in zijn hart ligt verborgen, die niet iedereen kan begrijpen. En er kan
iemand zijn die hoog ontwikkeld is en van wie het gedrag naar buiten toe alleen, dat alleen maar zichtbaar is voor de
blik van de mensen, totaal tegengesteld lijkt te zijn aan hun eigen manier van tegen de dingen aan kijken en zij
kunnen hem ervan beschuldigen een materialist te zijn of een ongelovige of iemand die ver verwijderd is van God en
de Waarheid. En toch weten we het niet; soms zijn verschijnselen slechts illusies; er kunnen achter die illusies de
diepste religieuze devotie of het hoogste ideaal verborgen liggen, waar we maar heel weinig van af weten.
Het is voor de soefi daarom het beste een geloofsovertuiging van iemand te respecteren, wat die ook is, zijn ideaal,
wat dat ook is, zijn manier van kijken naar het leven, ook al is die totaal anders dan zijn eigen manier om ernaar te
kijken. Het is deze spirit van tolerantie die, wanneer die is ontwikkeld, de broederschap voort zal brengen die de
essentie van religie en de behoefte van de huidige tijd is.

Het idee dat jij anders bent en dat ik anders ben; dat jouw religie anders is en dat mijn religie anders is; dat jouw
geloofsovertuiging anders is en dat mijn geloofsovertuiging anders is – dat zal niet verenigen, dat zal de mensheid
slechts mensheid verdelen. Degenen die, met als excuus hun grote geloof in hun eigen religie, de gevoelens van
iemand anders kwetsen en de mensheid verdelen van wie de Bron en het Doel hetzelfde is, maken misbruik van
religie, wat hun geloof ook is.
De Boodschap, telkens wanneer en in welke periode die ook naar de wereld is gekomen, is niet alleen maar naar een
bepaald deel van de mensheid gekomen; die kwam niet om slechts een paar mensen te verheffen die wellicht het
geloof, de Boodschap of een bepaalde georganiseerde kerk accepteerden. Nee, al deze zaken kwamen achteraf. De
regen valt niet alleen maar in een bepaald land; de zon schijnt niet alleen maar op een bepaalde landstreek. Alles wat
van God af komt is voor alle zielen. Als ze het waard zijn, verdienen ze het; dan is het hun beloning; als ze het niet
waard zijn, hebben ze er des te meer recht op. Waarlijk, zegening is er voor elke ziel; want elke ziel behoort tot God,
ongeacht haar geloof of geloofsovertuiging.
In de klassieke taal van het Sanskriet is het woord voor religie Dharma, wat plicht betekent. Nu, er zijn op de wereld
twee dingen, het een kunnen we omschrijven als vrijheid van handelen en het ander als plicht. Iedereen volgt ofwel
de weg van de vrije keuze ofwel de weg van plicht. Als een voorbeeld hiervan kunnen we aan een kind denken dat
vuur ziet, het aan wil raken en dat ook doet. Deze handeling zal een zeker onaangenaam resultaat tonen dat het kind
iets leert. Dezelfde lering kan ook als een waarschuwing van de ouders tot het kind zijn gekomen, door het kind te
vertellen dat het resultaat van de handeling verbranding zal zijn. Het kind kan dan afzien ervan een bepaalde
handeling te verrichten omdat het de waarschuwing van de ouders accepteert voordat hij zijn hand verbrandt.
Elk kind wordt als leerling geboren, als iemand die bereid is te leren en bereid is te geloven. Zoals de Profeet
Mohammed zegt: ‘Elke ziel wordt op aarde geboren als een gelovige; pas later verandert hij in een ongelovige’. Het
staat vast dat als men niet als een gelovige was geboren men nooit de taal van zijn land zou hebben geleerd, omdat
men dan als iemand had geprobeerd om hem de woorden te leren en men had geweigerd die leringen als waar aan te
nemen, nooit de namen en het karakter van dingen zou hebben geleerd. Als er bijvoorbeeld zou worden gezegd ‘Dit
is water’ en men dat niet had geloofd en had gedacht ‘Het is fruit’ dan zou men nooit echt hebben geweten wat water
en wat fruit is. Een kind wordt geboren met de neiging om te geloven en te leren wat hem wordt onderricht.
Het goddelijke leven heeft de vaardigheid om leven te schenken, en het schenkt dit leven als lering aan de kinderen
van de aarde en deze lering wordt Dharma genoemd, religie. Er zijn veel religies en ze verschillen allemaal van
elkaar, maar slechts in vorm. Water is een en hetzelfde element en is vormloos, het neemt slechts de vorm aan van
het kanaal dat hem omvat en dat het gebruikt voor zijn verblijf; en zo wordt de naam water verandert in rivier, meer,
zee, beek, vijver etc.. Met religie is dat hetzelfde; de essentiële waarheid is één, maar de aspecten ervan zijn
verschillend. Degenen die over uiterlijke vormen vechten zullen altijd vechten, degenen die de innerlijke waarheid
erkennen zullen het met elkaar eens zijn en zo in staat zijn de volkeren van alle religies met elkaar in harmonie te
brengen.
Dharma is van tijd tot tijd aan de wereld gegeven, soms op een hele rustige en onopvallende manier en soms met
luide stem; maar het is altijd een continu uitgieten van de innerlijke kennis, van leven en van goddelijke zegening.
Degenen die zich vastklampen aan hun oude vormen, hun ogen sluitend voor de innerlijke waarheid, verlammen hun
Dharma door aan een oude vorm vast te blijven houden terwijl ze de huidige stroom die wordt gezonden weigeren.
Daar leven de oorzaak van activiteit is, verliezen zulke mensen zo hun activiteit; zij blijven waar ze zijn en lijken
dood. En wanneer de mens op zo´n manier is verlamd en uitgesloten van verdere spirituele vooruitgang, klampt hij
zich vast aan uiterlijke vormen die niet voorwaarts aan het gaan zijn.
Er was een tijd waarin de boodschap werd gegeven omdat de mensen wilden dat er een boodschapper zou komen.
Tijdens de periode van Jezus Christus waren er duizenden en miljoenen mensen aan het wachten op een
boodschapper die van boven zou komen. De Meester kwam, bewees zijn dienst en vertrok weer. Sommigen
realiseerden zich het toen en sommigen zijn nog steeds aan het wachten. Maar de Ene Die beweerde Alfa en Omega
te zijn is nooit afwezig; soms verschijnt hij aan de oppervlakte, soms blijft hij op de achtergrond.
Wanneer ze door de nieuwe spirituele inspiratie worden geleid komen wet, zedenleer, educatie en alle afdelingen van
het leven tot nieuw leven; maar als de spirituele stroom ontbreekt dan is er geen verdere vooruitgang in de vormen

van het leven. Mensen denken meestal dat de spirituele boodschap net als doctrines en principes iets concreets en iets
vaststaands dient te zijn; maar dat is een menselijke instelling en behoort niet tot de goddelijke natuur, die onbeperkt
is en die het leven zelf is. De goddelijke boodschap is het antwoord op de hulpvraag van de zielen, individueel en
collectief; de goddelijke boodschap is leven en ze is licht. De zon onderricht niets, maar in het licht ervan leren we
alle dingen kennen. De zon cultiveert de grond niet noch zaait hij het zaad, maar hij helpt de planten om te groeien,
om op te bloeien en om vrucht te dragen.
De Soefi Boodschap slaat, in haar prille bestaan, de huidige toon aan en belooft de vervulling van dat doel waarvoor
zo nu en dan de zegening van bovenaf naar beneden komt, om liefde en vrede op aarde en onder de mensen te
verspreiden.
De religie van het hart
Als iemand jou vraagt: ‘Wat is soefisme? Wat voor religie is het?’, dan kun je antwoorden:
‘Soefisme is de religie van het hart, de religie waarin een ding het belangrijkste is en dat is God in het hart van de
mensheid te zoeken’.
Er zijn drie manieren om God in het menselijke hart te zoeken.
1. De eerste manier is het goddelijke in iedere persoon te herkennen en om ons in ons denken, voelen en handelen te
bekommeren om iedere persoon met wie wij in contact komen. De menselijke persoonlijkheid is zeer delicaat. Hoe
meer een hart leeft, hoe gevoeliger het is. Maar dat wat gevoeligheid in het hart veroorzaakt is het liefde-element en
liefde is God.
Degene wiens hart niet gevoelig is is zonder gevoel; zijn hart leeft niet, het is dood. In dat geval is de Goddelijke
Spirit in zijn hart begraven. Iemand die zich altijd zorgen maakt over zijn eigen gevoelens is zo in zichzelf verzonken
dat hij geen tijd heeft om aan een ander te denken. Al zijn aandacht wordt volkomen in beslag genomen door zijn
eigen gevoelens. Hij heeft medelijden met zichzelf: hij maakt zich zorgen over zijn eigen pijn en staat er nooit voor
open om met anderen te sympathiseren. Degene die belangstelling toont voor de gevoelens van iemand anders met
wie hij in contact komt, beoefent de eerste essentiële moraal van Soefisme.
2. De volgende manier om deze religie te beoefenen is het denken aan de gevoelens van iemand die op dat moment
niet bij ons is. Men geeft om iemand die aanwezig is, maar men verwaarloost het vaak om om iemand te geven die
niet in zicht is. Men spreekt gunstig over iemand als hij aanwezig is, maar als men gunstig over iemand spreekt
wanneer hij afwezig is, is dat grootser. Men sympathiseert met de zorgen van iemand die op dat moment aanwezig
is, maar het is grootser om met iemand te sympathiseren die zich ver weg bevindt.
3. De derde manier om het Soefi principe te verwezenlijken is om in je eigen gevoel het gevoel van God te
herkennen; te beseffen dat elke impuls van liefde die in je hart opkomt een richtlijn van God is; om, beseffend dat
liefde een goddelijke vonk in je hart is, die vonk aan te blazen totdat er een vlam opkomt die het pad van je leven
verlicht.
Het symbool van de Soefi Orde, een hart met vleugels, verwijst naar haar ideaal.
- Het hart is zowel aards als hemels.
- Het hart is op aarde een schaal voor de goddelijke spirit en wanneer het de goddelijke spirit bevat dan stijgt
het opwaarts naar de hemel; de vleugels verbeelden het opstijgen van het hart.
- De maansikkel in het hart symboliseert ontvankelijkheid; het is het hart dat reageert op de spirit van God dat
opstijgt. De maansikkel is een symbool van ontvankelijkheid omdat die op zijn voortgang steeds voller
wordt naarmate hij op de zon reageert. Het licht dat je in de maansikkel ziet is het licht van de zon. Hij
krijgt met de toenemende ontvankelijkheid steeds meer licht en raakt zo steeds voller met het licht van de
zon.
- De ster in het hart van de maansikkel verwijst naar de goddelijke vonk die in het menselijke hart als liefde
wordt gereflecteerd, die de maansikkel helpt in de richting van zijn volheid.

De Soefi Boodschap is de boodschap van vandaag de dag. Ze brengt geen theorieën of doctrines om bij de reeds
bestaande theorieën of doctrines die de menselijke mind verwarren te voegen. Wat de wereld nu nodig heeft is de
boodschap van liefde, harmonie en schoonheid, waarvan de afwezigheid de enige tragedie in het leven is. De Soefi
Boodschap geeft geen nieuwe wet; ze wekt in de mensheid de spirit van broederschap op, met wederzijdse tolerantie
voor elkaars´ religie, met vergevingsgezindheid van iedereen voor de fout van de ander. Ze onderricht
bedachtzaamheid en omzichtigheid om zo harmonie in het leven te creëren en te handhaven; ze onderricht
dienstbaarheid en zich nuttig maken, die als enige het leven in de wereld vruchtbaar kunnen maken, waarin de
tevredenheid van elke ziel ligt.
Wanneer we aan de verschillende religies denken die er aan de mensheid bekend zijn, zullen we ontdekken dat elk
van die religies de wereld de boodschap van liefde in de een of andere vorm heeft gebracht. En nu komt de vraag op,
wie bracht er religie in de wereld? En het antwoord is dat religie altijd in het hart van de mens heeft bestaan. Religie
is de uitkomst van het hart en onder alle rassen, hoe primitief ook, heeft er een bepaalde religie bestaan, wellicht
onbegrijpelijk voor de mensen die in verschillende richtingen meer ontwikkeld waren. Want religie is instinctief, en
daar ze instinctief is vangt men niet alleen in de wereld van de mens maar ook in de lagere schepping een glimp van
religieuze aanleg op. Men treft bijvoorbeeld onder huisdieren, zoals de hond, de kat of het paard, enkele van
dergelijk gelovige schepsels aan en soms heeft men zulke ervaringen met ze die men vandaag niet van de mensheid
kan verwachten.
Bovendien, het volledige opgaan dat je onder de vogels ziet, de kleine mussen die ’s morgens helemaal opgaan in de
schoonheid van de natuur, zogezegd, terwijl ze een lied, een hymne tot God zeggen: dat is allemaal religie, als we het
kunnen begrijpen. Want de mens heeft zijn religie zo kleingeestig gemaakt dat hij niet in staat is de ruime religie van
de natuur te waarderen. Door kleingeestig te zijn heeft hij zijn geloofsovertuiging een religie genoemd, of de
specifieke plek van aanbidding religie genoemd, of het boek religie genoemd, of de vorm van eredienst religie
genoemd. Als men toch eens zou bedenken dat het religie is wanneer men de bossen in gaat en in zijn eentje naast de
zwijgende bomen staat die tijdens de zomer en de winter, tijdens alle seizoenen daar in bezinning staan! Die
zwijgende bezinning, wat schenkt die iemand, welke gedachte welt er op? Die tilt iemand op en maakt dat iemand
denkt dat er een religie is.
Men kan het een legende, een bijgeloof of een verhaal noemen, maar er zijn nog altijd ervaringen. In India hebben
wij de ervaring met de cobra’s: zij bijten nooit tenzij iemand hen kwaad doet. De affectie en de hechting die de
doven hun levensmaatjes bewijzen is iets om te leren en te begrijpen. En er zijn veel voorbeelden, veel ervaringen
van bedachtzaamheid, van omzichtigheid en van de natuur van hechting die men in de lagere schepping ziet en die
maken dat men denkt dat er een instinctieve religie is.
Dan zijn er de verhalen over de olifanten die in het Oosten bekend zijn. In de kudde olifanten is er een olifant die hen
altijd leidt en een boomstronk in haar slurf vasthoudt en de aarde blijft aftasten om te voelen of er zich een kuil
bevindt of dat het voor de olifanten een goede weg is om te gaan. En als er een kuil is waarschuwt zij de olifanten die
haar volgen opdat ze hier geen slachtoffer van worden. Wanneer we de vogels in ogenschouw nemen ontdekken we
dat er zich onder hen een leider bevindt die de komst en het voortduren van regen en storm kent en hen in
overeenstemming daarmee leidt en dat zij hem volgen. Waardoor wordt dit allemaal veroorzaakt, dit zorg dragen
voor degenen die op iemand rekenen en vervolgens het zich overgeven, reageren, vertrouwen van iemand die je leidt;
dat is er niet alleen in de menselijke wezens, maar zelfs nog meer in de dieren.
En de mens, van wie altijd is aangenomen dat hij een religie heeft en denkt dat hij een religie heeft, heeft altijd
weerstand geboden aan degenen die hem hebben gediend, die hem zich bewust wilden laten worden van zijn
vergissingen. De heiligen en de wijzen en de grote zielen, die constant hebben geprobeerd om voor hem te werken,
hebben altijd moeten lijden en zij waren degenen die van alle kanten weerstand kregen. En op deze manier heeft de
mens minder neiging tot religie laten zien dan de dieren.
Komen we nu echter tot het begrijpen wat de religie van het hart is: er wordt door de Soefi’s Ishq Allah Ma’bud
Allah gezegd, hetzelfde wat men in de Bijbel leest, dat ‘God Liefde is’. En als God liefde is, waar moet Hij dan
gezocht worden? Moet Hij in de zevende hemel gezocht worden of moet Hij in het hart van de mens gezocht
worden? Als Hij zich zo ver weg als in de zevende hemel zou bevinden dan zou het voor de mens uiterst
betreurenswaardig zijn dat hij ver weg zou worden gehouden van nu juist het leven en de reden van zijn bestaan. En

het is voor dit besef dat God zich in het hart van de mens bevindt dat alle religies op verschillende manieren en
verschillende vormen hebben onderricht.
Er zijn zo veel mensen op deze wereld die alleen maar het woord ‘liefde’ kennen; begrijpen wat liefde is, erover te
spreken of haar uit te leggen is onmogelijk. Want iedereen die ook maar probeert liefde tot uiting te brengen doet een
vergeefse poging; dat lijkt op proberen om God in woorden uit te drukken. Noch God noch liefde kunnen in woorden
worden uitgedrukt. Er is een gezegde van een Perzisch dichter die een keizer was: ‘Ik was voorbestemd dat ik zo veel
slaven had die mij tot dienst waren, maar vanaf het moment dat er liefde in mijn hart was geboren werd ik de slaaf
van ieder van mijn slaven’. Op het moment dat er liefde te voorschijn wordt gebracht hoeft die persoon niet meer op
zoek te gaan om te ontdekken waar de Waarheid is, de Waarheid wordt geboren.
Want het is degene die liefheeft, het liefhebbende hart dat in staat is om de Waarheid te begrijpen, te bevatten. De
reden is dat de Waarheid zich niet buiten het zelf bevindt, ze bevindt zich binnenin ons. Wanneer bijvoorbeeld het
hart van een persoon door een vreselijk lijden in het leven wordt gesmolten is dat het moment waarop zich in alles
wat hij zegt, denkt of doet een vleug liefde bevindt. Wat in de Bijbel ‘tongen van vuur’ of ‘woorden van vuur’
worden genoemd, wat zijn dat? Dat stijgt op wanneer liefde is opgestegen, dat brengt de gedachte, het woord en de
handeling weer tot leven.
Wat de mens over het algemeen over liefde weet is geven en nemen: ‘Als jij mij drie stuivers geeft, geef ik jou een
dubbeltje’. Want zolang men het leven in de vorm van handel ziet, in de vorm van geven en nemen, weet men niet
wat liefde is en het is heel jammer, wanneer het hart, nadat het iets van liefde heeft gekend, koud en verbitterd raakt.
En wat is er voor reden? De reden is deze dat wanneer men in de grond graaft men dient te graven totdat het water
verschijnt. Maar als men maar tot halverwege graaft is er geen water maar modder.
Maar wat is liefde? Liefde is een continue opoffering. En wat betekent opoffering? Opoffering betekent het vergeten
van het zelf.
Zoals Roemi in zijn gedicht, de Masnavi, zegt: ‘De Geliefde is alles in alles, de minnaar versluiert hem slechts. De
Geliefde is al wat leeft, de minnaar is een doods iets’.
Maar wat is deze dood? De dood in het leven is leven. Kan iemand zeggen : ‘Ik oefen in het leven om goed te zijn’,
of ‘om religieus te zijn’, zonder het liefde-element te bezitten? Maar wat voor zin kan zijn religie hebben als hij
wellicht de hele dag bidt of een en al goedheid lijkt te zijn, als er zich geen liefde in zijn hart bevindt; wat voor zin
heeft zijn religie voor hem?
De macht van liefde wordt in alle dingen gezien en ze toont een grote deugd, in welke vorm ze zich ook voordoet.
Men weet niet altijd welke macht liefde achter zich heeft, dat er niets in de wereld is wat machtiger is dan liefde.
Denk eens aan de hen met haar kleine kuikens. In de periode dat zij zo jong zijn dat ze bescherming bij haar zoeken
zal zij ter verdediging van hen vechten als het paard, als de olifant komt.
En hoe heeft de mens het woord liefde misbruikt; hoe gebruikt hij in zijn valse pretenties het woord liefde? Wat er
gebeurt is dat de mens een valse wereld heeft gemaakt en hij is zo opgegaan in deze valse wereld dat hij de
werkelijkheid niet kan zien. Het is hierom dat de heiligen, de wijzen en de verheffers van de mensheid van tijd tot
tijd zijn gezonden, omdat hij zich in een droom bevindt en er niet uit wakker kan worden. En waar droomt hij over?
Hij droomt over deze valse wereld die hij heeft gecreëerd.
En wat is religie? Religie is wat de barrières van valsheid wegbreekt en de mens naar de Waarheid leidt. Wat wij
vriendelijkheid, behulpzaamheid, zachtmoedigheid, gedweeheid of nederigheid noemen, waar komen al deze
deugden vandaan? Worden zij niet allemaal uit liefde gemaakt? Het zijn verschillende vormen van liefde. Dat toont
aan dat er maar één stroom van deugd is en dat is liefde en alle andere deugden die de mens kent, het zijn allemaal
verschillende druppels die in verschillende richtingen vallen.
En het idee van goed en fout, goed en slecht, kunnen we onder verschillende volkeren onder verschillende namen
aantreffen, maar in liefde verenigen wij ons allemaal, of we nu uit het oosten, het zuiden, het westen of het noorden
komen, want niemand die bedachtzaam is zal beargumenteren dat wreedheid een deugd is en vriendelijkheid een
zonde. Daarom kunnen we vanuit het gezichtspunt van liefde ons allemaal verenigen in een opvatting van goed en

slecht, van juist en verkeerd. Alles wat door het principe van liefde wordt geleid heeft zijn deugd en alles wat door
kilte wordt verricht, dat is wat verkeerd is.
Als we aan de toestand denken waar de mensheid in alle verschillende tijdperken doorheen is gegaan – in de naam
van religie zijn er oorlogen en veldslagen geweest – dan vraagt men zich af of het door de religie werd onderricht.
Helemaal niet; religie was het excuus, dat de mensen door dit excuus een bloedbad wilden veroorzaken, helemaal in
beslag genomen door egoïsme. En als er ooit een soort beschuldiging tegen de een of andere religie in de wereld is
geweest dan is die niet tegen de religie geweest maar tegen het verkeerd begrijpen van die religie door de aanhangers
van die religie.
Denk aan het leven van de grote Meester Jezus Christus die de ziel van religie was. Men ziet dat van begin tot eind er
niets dan liefde en vergevingsgezindheid was. De beste uiting van liefde is die liefde die in vergevingsgezindheid
wordt geuit. Degenen die met hun fouten, vergissingen en onvolmaaktheden kwamen, in aanwezigheid van die liefde
werd dat allemaal vergeven; er was altijd een stroom van liefde die altijd zuiverde.
Als mensen de idee van vergevingsgezindheid en tolerantie had gevolgd dan zou de mensheid niet tot de toestand
zijn gekomen waarin ze nu is gekomen. De haat, het vooroordeel en de verbittering die er vandaag tussen landen
bestaat kan niet in woorden worden uitgedrukt. En als er een religie of duizend religies zouden zijn, als dat door zou
gaan, zou men eraan kunnen twijfelen of er een religie zou zijn. Het lijkt erop dat de mens er nu een beroep van heeft
gemaakt, maar wat er nodig is is dat men ernaar leeft. Waarom komt de mensheid niet vaker bij elkaar? Dat komt
door het gebrek aan tolerantie, het gebrek aan vergevingsgezindheid, het gebrek aan liefde. En er kunnen dan wel
duizend verschillende schema’s zijn die mensen maken om de omstandigheden beter te maken, en iedere inspanning
die in die richting wordt verricht is de moeite waard; maar tegelijkertijd blijft er een vraag over: welke inspanning
zou het meest de moeite waard zijn?
Het is het wekken van de goddelijke Spirit die liefde wordt genoemd, die in het hart van de mens begraven ligt. Er
zijn veel politieke instellingen, sociale instellingen en morele instellingen, maar wat er vandaag de dag het meest
nodig is is het wekken van de religie van het hart. Het maakt niet uit welke religie zij verkondigen als zij de diepte
van de religie kennen, die liefde is. En dan, alle verschillende vormen, de vormen van religieuze dienst en de vormen
van gebed, wat voor geheim verschuilt zich daarachter? Het geheim is het hart voor te bereiden op die gelukzaligheid
die alleen liefde kan geven.
De school van de soefi’s, in willekeurig welk tijdperk, is de school van de mystici geweest. De religie ervan is de
religie van het hart geweest en het is om die reden dat er een vers van Abul Allah is, die zegt: ‘De Koran, de Bijbel
of de uitroep van een martelaar, mijn hart kan dit alles tolereren, aangezien mijn religie alleen maar liefde is’. Want
de religie van liefde is de religie van tolerantie, de religie van liefde is de religie van vergevingsgezindheid.
Het leven in de wereld is zodanig dat het zowel voor de rijke als voor de arme moeilijk is. Een wereld zoals deze,
gemaakt door valsheid, heeft zijn tegenslagen, continue tegenslagen die een persoon die goed van hart is moet
trotseren. En er is slechts een veiligheid uit al deze tegenslagen die het hart helemaal zouden kunnen vernietigen: dat
is te leren hoe te tolereren, te leren hoe te vergeven. Want iedereen zegt, doet en denkt slechts in overeenstemming
met zijn eigen specifieke evolutie en hij kan niet beter dan dat. Dus waarom niet tolereren? Dus waarom niet
vergeven? Als er intolerantie is dan dient er een continue wederkerigheid te zijn; het is het geven en nemen van
intolerantie. Dat betekent het element van liefde vermoorden en leven geven aan het element dat de dood zelf is.
Als er al enige inspiratie, enige openbaring, is, dan wordt die ook verworven door een liefhebbend hart. Het doel van
het leven is gebruik te maken van deze tempel die het menselijk hart is en die voor God werd gemaakt. En als er een
tempel is en geen God heeft de tempel geen zin. En als er een hart is en het hart heeft nog niet dat ideaal bereikt, het
enige ideaal dat liefde waard is, dan heeft dat hart nog niet zijn doel bereikt.
Maar het kan ongetwijfeld waardeloos zijn als iemand zegt: ‘Ik houd van God maar ik houd niet van de mensheid’.
Die uitspraak is waardeloos. Het is als zou men zeggen: ‘Vriend, ik houd heel veel van je, maar ik kan niet naar je
gezicht kijken’. De schepping is de manifestatie van God. Het is in de kunst van de kunstenaar dat wij Hem
herkennen. Als wij weigeren de kunst te erkennen kennen wij de Kunstenaar niet.

De mens die zijn liefde niet uit, die zichzelf niet in de liefde vergeet, die tot uiting brengend als respect, tolerantie en
vergevingsgezindheid kent niet de religie.
Natuurlijk is dit de eerste stap, dat men degenen die men aan de oppervlakte van de aarde ontmoet liefheeft. Iemand
vroeg een groot leraar of hij hem wilde inwijden in de mystiek. De grote leraar vroeg als antwoord: ‘Jonge man, heb
je ooit liefgehad?’ De jonge man antwoordde: ‘Nee’. De grote leraar zei: ‘Dan ga eerst liefhebben; kom daarna naar
me toe, dat is de tweede stap’.
Ongetwijfeld is de liefde van het menselijk wezen die niet voorwaarts gaat en zich nog niet heeft ontwikkeld tot de
liefde van God nog niet volmaakt. Want liefde is voor de echte Geliefde, Die die echt verdient en Die die als enige
verdient. Net zoals kinderen de les van het huiselijk leven leren door met poppen te spelen, zo leert de ziel die leert,
in menselijke liefde en voleindigt zijn studie in de liefde voor God. En de liefde voor God is dat wat het doel van de
gehele schepping is; als dit doel er niet zou zijn dan zou de schepping niet hebben plaatsgevonden.
Daar de gehele schepping van God is, is ze van God. Als ze van God dan is ze de manifestatie van liefde en de
manifestatie van God heeft als bedoeling de volmaaktheid van liefde te verwezenlijken.
De huidige behoefte van de wereld
De religie is die religie die je kunt zien door boven de sektes en verschillen die mensen verdelen uit kunt stijgen en
door de religie te begrijpen zullen we alle religies begrijpen die een religie genoemd kunnen worden.
Ik bedoel niet dat alle religies niet religie zijn; het zijn noten. Maar er is de muziek en die muziek is de religie. Elke
religie slaat een toon aan, een toon die beantwoordt aan de behoefte van de mensheid in een bepaald tijdperk. Maar
tegelijkertijd is de bron van iedere toon dezelfde muziek die zich manifesteert wanneer de noten worden
gearrangeerd. Al de verschillende religies zijn de verschillende noten en wanneer zij worden gearrangeerd maken zij
muziek. Je kunt je afvragen waarom in ieder tijdperk niet alle muziek werd gegeven, een enkele noot? Het antwoord
is dat er tijden in het leven van een baby zijn waarin een ratelaar voldoende is; voor de viool komt er een andere tijd
in het leven.
Tijdens de tijd van de Tsjadiërs, Arabieren, Romeinen, Grieken werden de verschillende religieuze idealen gebracht.
Aan weinigen werd muziek gebracht, aan velen werd slechts een noot gebracht. Dit laat zien dat deze muziek altijd
heeft bestaan, maar dat de mens over het algemeen er niet klaar voor was om die te bevatten en dus werd er maar een
noot gegeven. Het gevolg was echter dat de persoon die de noot C werd gegeven en de ander die de noot G werd
gegeven met elkaar vochten, ieder zeggend: ‘De noot die aan mij is gegeven is de juiste noot’. Er hebben altijd
mensen geweest die hebben gezegd ‘G is juist’ en anderen die hebben gezegd ‘C is juist’. Het zijn allemaal juiste
noten en wanneer zij met elkaar worden vermengd dan is er muziek.
Dit laat zien dat er een uiterlijke substantie van religie is die de vorm is, en de innerlijke essentie die wijsheid is.
Wanneer wijsheid de ziel heeft gezegend dan heeft de ziel de goddelijke muziek gehoord. En de woorden van
Christus ‘Ik ben Alfa en Omega’, wat betekenen die? Dat dat alleen maar zo was toen Hij als Jezus kwam? Nee; die
muziek behoort tot Alfa en Omega, het Eerste en het Laatste. Degenen die hun hart afstemden om naar muziek te
luisteren, die hun ziel hoog genoeg hadden verheven, zij hoorden deze goddelijke muziek. Maar degenen die met hun
ratelaar speelden, hun unieke noot, zij ruzieden met elkaar. Zij zouden een viool hebben geweigerd: zij waren er niet
klaar voor; zij zouden niet hebben geweten hoe ze die hadden moeten gebruiken.
Tegenwoordig hunkert de wereld meer dan ooit tevoren naar religie. En wat is de reden? De reden is dat sommige
eenvoudige zielen, gehecht aan het geloof van hun voorouders, hun geloof hooggehouden, religie als noodzakelijk in
het leven beschouwend; maar veel zielen, met intelligentie en rede en begrip van het leven, rebelleerden tegen
religie, net zoals het kind wanneer het volwassen is zijn ratelaar weggooit; hij is er niet langer in geïnteresseerd. Dus
is de toestand tegenwoordig dat religie in handen blijft van degenen die haar in haar uiterlijke vorm hebben bewaard
uit devotie en loyaliteit aan het geloof van hun voorouders; en degenen die, zogezegd, volwassen zijn in mind en
spirit en die iets beters willen, kunnen niets vinden.
Hun ziel heeft een hevig verlangen naar muziek en wanneer zij om muziek vragen wordt hun een ratelaar gegeven en
zij gooien die ratelaar weg en zeggen dat zij niet om muziek geven, de muziek van de ziel, en zonder die raakt hun

leven leeg. Hoe weinig mensen erkennen dit feit en nog minder mensen zullen het toegeven. De psychologische
gesteldheid van de mensheid is zodanig geworden dat iemand met intelligentie de muziek weigert. Hij wil de muziek
niet; hij wil iets, maar heeft daar een andere naam voor.
Ik zal jullie mijn eigen ervaring in de westerse wereld vertellen. Tien jaar lang reizend ben ik in contact gekomen
met de intelligentsia, denkers, wetenschapsmensen; en ik heb in hen het grootste verlangen naar die religieuze spirit
gezien. Zij verlangen er ieder moment van hun leven naar, want zij ontdekken dat er, met al hun opleiding en
wetenschap, enige ruimte in henzelf leeg is en zij willen dat die gevuld is. Maar, tegelijkertijd, als je over religie
spreekt, zeggen ze: ‘Nee, nee, spreek over iets anders; wij willen religie niet’. Dit betekent dat zij alleen maar het
ratelaargedeelte van religie kennen en niet het vioolgedeelte. Zij denken niet dat er iets kan bestaan dat anders kan
zijn dan een ratelaar en toch is er een perplexiteit in hen, een spiritueel smachten, dat niet wordt beantwoord, zelfs
niet door al hun geleerde en wetenschappelijke inspanningen.
Wat er nu dus vandaag nodig is in de wereld is een verzoening tussen de religieuze persoon en degene die van religie
wegrent. Maar wat kunnen we doen als we zelfs in de christelijke religie zo veel sektes zien, de een de ander
bestrijdend; en naast de christelijke, de islamitische religie, de boeddhistische, de joodse en vele andere, ieder alleen
maar aan de eigen religie denkend en de andere niet de moeite waard vindend om over na te denken. Voor mij zijn
deze verschillende religies als de verschillende organen van het lichaam, losgesneden en in stukken weg gegooid.
Daarom lijkt het voor mij alsof een arm van dezelfde persoon was afgesneden en werd opgeheven om met de andere
arm te vechten. Beide armen zijn van dezelfde persoon en wanneer deze persoon compleet is wanneer al deze delen
worden samengebracht dan is er de religie.
Wat is dan de inspanning van de Soefi Beweging? Een nieuwe religie maken? Nee; het is het samenbrengen van de
verschillende organen van het ene lichaam, waarvan het de bedoeling is dat het wordt verenigd en niet in stukken
wordt weggegooid. Je zou kunnen vragen wat onze methode is. Hoe werken we om een verzoening tot stand te
brengen? Door voor onszelf te beseffen dat de essentie van alle religie één is en dat die essentie wijsheid is en
overwegend dat wijsheid onze religie is, wat ons eigen vorm ook is. De Soefi Beweging heeft onder haar leden
personen die tot veel verschillende geloven behoren. Denk je dat die hun eigen religie hebben opgegeven? Nee.
Integendeel, zij staan steviger in hun eigen geloof door het geloof van anderen te begrijpen.
Vanuit het kleingeestige gezichtspunt kan er op aan worden gemerkt dat zij niet de religie van anderen haten,
wantrouwen en bekritiseren. Zij hebben respect voor de geschriften die miljoenen mensen als heilig hebben
beschouwd, hoewel deze geschriften niet tot hun eigen religie behoren. Zij verlangen ernaar andere geschriften te
bestuderen en te waarderen en zo te ontdekken dat alle wijsheid voortkomt uit de ene Bron – de wijsheid van het
Oosten en van het Westen. De Soefi Beweging is daarom niet een sekte; ze is allesbehalve een sekte. En als ze er
ooit een zou worden dan zou dat totaal tegengesteld zijn aan het idee waarmee ze is begonnen, omdat haar
voornaamste idee is verschillen en onderscheiden die de mensheid verdelen te verwijderen. En dit ideaal wordt
bereikt door de verwezenlijking van de ene Bron van alle menselijke wezens en ook het Doel, wat we allemaal God
noemen.
De komende wereldreligie
Er bestaan veel profetieën en verscheidene geloofsovertuigingen betreffende dit onderwerp, maar begrijpen wat
religie betekent is wat er het meest nodig is. De huidige religie, de komende religie of de vroegere religie is voor
degenen die de Waarheid, die een is, in veel verdelen. In feite is wat is geweest en zal wat is zijn. Werd dit idee niet
ondersteund door Jezus Christus, die zei: ´Ik ben niet gekomen om een nieuwe wet te geven; ik ben gekomen om de
wet te volbrengen?’ Als Jezus Christus dit heeft gezegd, wie kan er dan naar voren treden en zeggen: ´Ik zal je een
nieuwe religie schenken´? Er kan geen nieuwe religie zijn; je zou net zo goed kunnen zeggen: ´Ik wil je een nieuwe
wijsheid leren´. Er kan niet een nieuwe wijsheid zijn; wijsheid is dezelfde, die is geweest en is en altijd zal zijn.
Er welt een vraag op in het hart van de ondervragers: ‘Wat is dan deze variëteit aan religies is die de mensheid
jarenlang met elkaar in conflict heeft doen verkeren, zodat de meeste oorlogen en veldslagen in naam van de religie
zijn bevochten?’ Dit laat enkel het kinderlijke karakter van de menselijke natuur zien. Religie die werd gegeven en
wordt gegeven, waar ze ook maar werd gegeven, religie die voor eenheid, voor harmonie, voor broederschap werd
geschonken werd door de kinderlijke menselijke natuur gebruikt om te vechten en om te ruziën en om zich jarenlang
bezig te houden met veldslagen. En voor een bedachtzaam iemand is het zeer curieus om te bedenken en te zien dit

in het voorbije geschiedenis een uiterst heilig karakter heeft gegeven aan oorlog, aan veldslag en het een heilige of
religieuze oorlog werd genoemd.
En diezelfde neiging om oorlog met elkaar te voeren, die in hun religie begon, duurde voort in het tijdperk van het
materialisme; dezelfde neiging veranderde in oorlog tussen landen. En tegelijkertijd blijven de verschillen en
onderscheiden die er tussen de verschillende geloofsovertuigingen en geloven bestonden nog altijd bestaan en het
vooroordeel, het verschil en de onverdraagzaamheid tussen landen bestaat min of meer nog steeds. Wat toont dit
aan? Het toont aan dat de betekenis van ware religie door de meerderheid niet is begrepen. En dus blijft de taak die
religie in verband met de menselijkheid had te vervullen nog steeds te vervullen. En het is naar deze vervulling dat
Jezus Christus heeft verwezen: ‘Ik ben gekomen om de wet te volbrengen, niet om een nieuwe wet te geven’.
Religie kan vanuit vijf verschillende oogpunten bekeken worden.
1. Het eerste, religie die wij kennen als bepaalde dogma´s, wetten of leringen. En wanneer we nadenken
en de gesteldheid van de wereld zien, dan zien we dat de wet nu door de natie wordt gegeven. Elke natie
is nu verantwoordelijk voor de orde en vrede van haar volk.
2. Naast dit is het tweede aspect van religie is de kerk en de vorm van de eredienst. Hierin zijn verschillen
en die zullen er altijd zijn; dat is een kwestie van temperament, het is een kwestie van aanleg en het is ook
afhankelijk van de gewoonten en geloofsovertuigingen van de mensen die die aanleg van hun voorouders
hebben geërfd. Sommigen hebben in hun gebedshuis verschillende vormen en ceremonieën die hen
helpen om zich verheven te voelen; de anderen hebben een eenvoudige eredienst. Het een spreekt de
eerstgenoemde aan en het ander de laatstgenoemde.
De wereld is zich zonder twijfel aan het ontwikkelen in de richting van uniformiteit en net zoals we nu
geen erg grote verschillen tussen de vormen, de vorm van alles zien - van verschillende gewoonten om te
groeten, van zich kleden en van veel andere zaken - zo zijn de mensen ook tot een zekere uniformiteit
aan het komen. Tegelijkertijd zullen we, wanneer we er vanuit een ander gezichtspunt naar kijken,
ontdekken dat uniformiteit heel vaak de schoonheid van het leven wegneemt. In de landen die zo
ontwikkeld en gevorderd zijn, waar de architectuur en de huizen zich allemaal op hetzelfde plan
bevinden, waar iedereen op dezelfde manier gekleed gaat, worden mensen zo moe dat ze graag naar een
ander land gaan om daar huizen te zien die van elkaar verschillen en ook de mensen.
Bijvoorbeeld de methode om muziek te schrijven en de vorm van noteren is voor de hele Westerse wereld
hetzelfde, maar het onderscheid tussen de muziek van de Fransen, de Italianen, de Duitsers en de Russen
geeft de muziekliefhebber een stimulus. En zo is het ook met de onderscheiden van alle vormen. De wens
om alle mensen op dezelfde manier te laten leven en op dezelfde manier te laten handelen houdt in alle
mensen in dezelfde vorm en in hetzelfde gezicht te veranderen en wat zou er dan gebeuren? De wereld
zou heel oninteressant worden. Dat zou lijken op het afstemmen van alle noten van de piano op één toon.
Het is niet nodig de noten van de piano te veranderen. Wat er nodig is is de weg van harmonie te
begrijpen, te weten hoe onder de verschillende noten harmonie te creëren.
3. Het derde aspect van religie is het religieus ideaal, de Heer en Meester van religie, de Heer en Meester
die een ziel hoogacht als het ideaal. Het is iets wat niet bediscussieerd kan worden, iets waarover je geen
ruzie kunt maken. Hoe minder erover wordt gesproken hoe beter het is. Het is het resultaat van de devotie
van een oprecht hart dat het leven schenkt aan dat ideaal dat te heilig is om te vermelden, een ideaal dat
niet kan worden vergeleken, een ideaal dat niet kan worden verklaard. En wanneer de aanhangers van
verschillende religies bij deze kwestie aanbelanden en over hun idealen redetwisten, de heilige idealen
waarvan ze alleen maar een overlevering hebben - die ze niet hebben gekend, maar waarvan ze slechts
een overlevering hebben - en willen bewijzen dat de ene beter is dan de andere, dan verspillen ze alleen
maar tijd en vernietigen ze dat heilige sentiment dat alleen maar in het hart kan worden bewaard.
Het religieus ideaal is het medium waardoor men opstijgt in de richting van volmaaktheid. Welke naam
iemand dat ideaal ook geeft, het is voor hem de naam en die naam is voor hem uiterst heilig. Maar dat
betekent niet dat die naam dat ideaal begrenst. Er is één ideaal, het goddelijke ideaal. Noem Hem Christus

en laat dezelfde Christus gekend zijn met andere namen, aan Hem gegeven door verschillende
gemeenschappen.
Bijvoorbeeld iemand die een grote devotie, die een grote liefde en gehechtheid voor zijn vriend bezit, kan
in verheven woorden over vriendschap spreken en zeggen hoe heilig het is om vrienden te worden; maar
dan is er iemand anders die zegt: ´O, ik ken jouw vriend en wat hij is; hij is niet beter dan ieder ander´.
Het antwoord op dit idee wordt door Majnun gegeven in het verhaal dat door de mensen uit de oudheid
wordt verteld, waarin iemand tegen Majnun zei: ´Leila, jouw geliefde, is niet zo mooi als jij denkt´. Hij
zei: ‘Je dient Leila met mijn ogen te zien. Als je wilt zien hoe mooi Leila is, dien je mijn ogen te lenen´.
Dus, als je aandacht wilt besteden aan het object van devotie van welk geloof dan ook, van welke
gemeenschap dan ook of van welk volk dan ook, dan zul je hun ogen moeten lenen, dan zul je hun hart
moeten lenen. Het heeft geen zin om over de punten in de geschiedenis, over elke overlevering in de
geschiedenis te redetwisten; zij zijn vaak door vooroordeel gevormd. Devotie is een kwestie van het hart
en wordt door de devoot gevormd.
4. Het vierde aspect van religie is de idee van God. Er zullen hier altijd gevechten en discussies over zijn;
de een zegt: ´De God van onze familie is de ene en de God van jouw familie is een andere´. Er zijn altijd
gevechten geweest. In vroeger tijden was er een woordenstrijd tussen de mensen die zeiden dat de God
van Beni Israël een speciale God was; en zo heeft elke gemeenschap en elke kerk zijn God tot een
speciale God gemaakt. Als er een speciale God is, is het niet alleen een speciale God van een
gemeenschap, maar ook een God van elk individu. Want de mens dient eerst zijn eigen God te maken
voordat hij de ware God verwezenlijkt. Maar die God die de mens binnenin zichzelf maakt wordt op het
eind de deur waardoor hij het heiligdom van zijn diepste wezen binnentreedt, de ware God, Die zich in
het hart van de mens bevindt. En dan begint men te beseffen dat God niet een God van een bepaalde
gemeenschap of een bepaald volk is, maar dat God de God van het hele Zijn is.
5. Vervolgens komen we bij het aspect van religie dat niet per se de wet, de ceremonie, het goddelijk
ideaal of God is, maar dat losstaat van al deze vier aspecten. Het is iets levends in de ziel, in de mind en
in het hart van de mens, waarvan de afwezigheid de mens doods laat zijn en waarvan de aanwezigheid
hem leven schenkt. Als er al een of andere religie is, dan is het die specifieke betekenis. En wat is die
betekenis? De Hindoe´s hebben het in het Sanskriet Dharma genoemd, wat in het dagelijks taalgebruik
plicht betekent. Maar het is iets wat veel grootser is dan wat wij in ons dagelijks leven als plicht kennen.
Ik noem het niet plicht, maar het leven zelf. Wanneer iemand bedachtzaam, wanneer iemand omzichtig is,
wanneer iemand de verplichtingen voelt die hij jegens zijn naaste, jegens zijn vriend, jegens zijn vader of
moeder heeft of in welke relatie hij ook tot anderen staat, het is iets levends, het is als water dat de ziel
een gevoel van leven schenkt; de ziel is niet dood
Het is deze levende ziel die een persoon werkelijk levend maakt. En de persoon die zich hier niet van
bewust is, van deze tederheid, deze heiligheid van het leven, leeft, maar de ziel bevindt zich in het graf. Je
hoeft die persoon niet te vragen wat zijn religie of zijn geloofsovertuiging is, want hij leeft ernaar; het
leven zelf is zijn religie en dit is de ware religie. Degene die zich bewust is van eer, degene die een gevoel
van schaamte heeft, een gevoel van oprechtheid, wiens sympathie, wiens devotie levend zijn, diegene is
levend, diegene is religieus.
Dit is de religie die de religie van het verleden is geweest en die de religie van de toekomst zal zijn. En religie,
telkens wanneer die door Christus of enige andere groten werd onderricht was bedoeld om in de mens dat gevoel te
wekken dat wordt gewekt wanneer deze religie levend is.
Het maakt niet uit welk gebouw je binnen gaat om te bidden, want elk moment van je leven is dan religie. Dan is het
niet religie waarin je gelooft, maar een religie die je naleeft.
Wat is de Boodschap van Soefisme? Soefisme is de Boodschap van het opgraven van dat waterachtige leven dat is
begraven door de impressies van dit materiële leven. Er bestaat een Engelse frase: a lost soul (een verloren ziel,
vert.). De ziel is echter niet verloren; de ziel is begraven. Wanneer ze wordt uitgegraven dan komt het goddelijke
leven als een waterbron te voorschijn. En de vraag is, wat is graven? Wat graaf je naar in jezelf? Is het niet zo, wordt

er niet in de geschriften geschreven, dat God liefde is? Waar moet God dan gezocht worden? Moet Hij in de zevende
hemel gezocht worden of in het hart van de mens? Hij moet in het hart van de mens gezocht worden, het hart dat zijn
heiligdom is.
Maar als dit hart is begraven – het hart dat dat licht, dat leven, die warmte is verloren - wat wordt er dan van dit
hart? Het wordt als een graf. In een populair Engels liedje bevindt zich een mooie regel die als volgt gaat: ´The light
of a whole life dies when love is done´ (het licht van een heel leven sterft wanneer de liefde over is, vert.). Dat
levend iets in het hart is liefde. Die kan komen als vriendelijkheid, als vriendschap, als sympathie, als tolerantie, als
vergevingsgezindheid - in welke vorm dit levend water ook aan het hart ontspringt, het bewijst dat het hart een
goddelijke bron is. En wanneer deze bron eenmaal open is en aan het stijgen is, dan is alles wat iemand in zijn doen,
spreken of voelen doet religie; diegene wordt religieus.
Als er al een komende religie is, een nieuwe religie moet komen, dan zal dat deze religie zijn, de religie van het hart.
Na al het lijden dat door de laatste oorlog (WO-I, vert.) de mensheid is aangedaan, begint de mens zijn ogen te
openen. En in de loop van de tijd zal hij zijn ogen openen en weten en begrijpen dat ware religie ligt in het openen
van het hart, in het verruimen van de blik en in het leven naar de religie, die één religie is.
Translation by Alima Mooijman, alima@sufimovement.us
International Sufi Movement-USA-Midwest Region http://www.sufimovement.us/
International Sufi Movement-USA-Midwest Region Translation Team http://www.sufimovement.us/workers.htm
http://sufimovementusdutchtranslations.blogspot.com/2011/08/de-eenheid-van-religieuze-idealen-2.html
To read the original text please visit http://www.hazrat-inayat-khan.org/php/views.php?h1=31&h2=2