K-,\ (., mai el 4

PAUL ICRUGER'S DERDE PRESIDENTSCHAP. 159
stoot de prooi van Engeland te worden ? Ja, nog sterker ;
was het niet haar plicht te zorgen, dat het land in staat
van verdediging werd gebracht ? En toch is van dit feit
voortdurend door Engelsche Ministers en de Engelsche pers
den President een verwijt gemaakt. Later zelfs hebben zij
het aangehaald om hun onrechtvaardigen oorlog te rechtvaardigen.
Kort na de uitspraak van de Zuid-Afrikaansche Kommissie
van onderzoek begon Chamberlain met het schrijven zijner
onafgebroken reeks depeches, die aanhielden tot het uitbreken
van den tegenwoordigen oorlog, en waarmee hij geen
ander doel had, dan het Engelsche yolk tegen de Republiek
te verbitteren en het wijs te maken, dat de Republiek
voortdurend tegen Engeland zondigde, en stelselmatig de
Londensche Conventie verbrak. Zoo zond hij in het begin
van 1897 een depeche, waarin hij betoogde, dat de Repu-
Mick de Londensche Conventie had geschonden door de volgende
handelingen :
Door het toetreden tot de Conventie van Geneve,
door de Perswet,
door de Wet op de immigratie van ongewenschte inkomelingen,
door de Wet op het uitzetten van oproerige vreemdelingen,
door het sluiten van een uitleveringstractaat met Portugal, enz.
Hij grondde zijne beweringen vooral op het meergenoemd
art. 4 der Conventie, dat bepaalde, dat geen tractaat
in werking zou treden, wanneer de Britsche Regeering het
niet had goedgekeurd, en dat de Britsche Regeering zes
maanden tijd moest hebben om haar eventueele weigering
der goedkeuring mee te deelen.
Chamberlain beweerde nu, dat de bedoeling van dit artikel
was, dat, zoodra een tractaat was ontworpen, — dus nog
v66r dat het afgesloten was — het aan Harer Majesteits
Regeering moest worden gezonden ; terwijl de Regeering der
Zuid-Afrikaansche Republiek staande hield, dat zulks eerst
moet geschieden, nadat het was afgehandeld. Zij bouwde
hare contentie op de woorden in het artikel: „Upon its