Untitled

6
zonder aanzien des persoons, die rang, noch kunne, noch jaren
ontzag, die eenen misdadiger strafte als eene misdaad bedreven
was; en wat was geene misdaad in het oog van hem, die een­
maal besloten had door vrees te heerschen, en die onverzettelijk
uitvoerde, wat hij had voorgenomen.
Dit tooneel der Pauselijke gestrengheid moest wel eenen vree-
selijken indruk teweegbrengen. De gehangene was een jongeling
van zeventien jaren, alleen schuldig aan eenen kleinen wederstand
tegen eene, zooals later bleek, onbillijke daad der gerechtsdienaars,
een minderjarige, voor wiens vergiffenis een Yorst, de Groot-
Hertog van Florence, en twee Prelaten, de Kardinalen Este en
de Medicis, zich tevergeefs hadden bemoeid. De andere was een
bandiet, een der weinigen, die zich nog sedert de rustelooze
vervolging van Sixtus, in Rome had gewaagd. Dat het hoofd
van eenen roover werd tentoongesteld, was toenmaals geene
zeldzaamheid, die ontzetten kon; maar dat deze Cola di Luca,
die eene schuilplaats gezocht had in de woning, ja, in de huis­
kapel van den Roomsch-Keizerlijken ambassadeur, van achter
het altaar weggerukt was geworden, ondanks de onschendbaar­
heid der bulle van Paus Julius III, die den misdadigers zekere
vrijplaatsen had aangewezen, dat hij ter dood was gebracht,
ondanks de meest ootmoedige smeekingen van dien afgezant,
dat men hem en zijn huis zulk eene openlijke schande niet
zoude aandoen; dat was eene geduchte, eene ontzettende, eene
almachtig werkende waarschuwing! voortaan geene toevlucht,
geene straffeloosheid meer; de Paus had gezegd: er bestaan
geene vrijplaatsen meer, — en door dit vreeselijk voorbeeld
maakte hij hun dit woord aanschouwelijk.
Toch was Sixtus niet te veroordeelen. Bij zijne verheffing tot
den Pausenzetel leverde Rome een afzichtelijk schouwspel op.
Neen, er was geene veiligheid meer binnen de muren der
grootsche Christenstad, onschuld en schoonheid werden balda­
dig aangerand en mishandeld, weerlooze burgers, die rijk waren,