Untitled

46
Een oogenblik woog hij het flescbje in zijne hand, toen gaf
hij het haar terug, en driftig haren arm wegstootende, riep
hij uit:
„Neen Quirina! neen! dat ware een rampzalige wraak. Veel
te kort, veel te heimelijk, veel te natuurlijk! Hij moet lijden, zoo
als ik geleden heb, de Paus moet als mensch voelen, wat hjj
eenen mensch heeft aangedaan. Neen, Sixtus! geen vergif, geen
bloed maar tranen, bloedige tranen!"
„Nu, hij moet u eene bruid uit de armen weggeroofd heb­
ben, anders begrijp ik mij uwe woede niet. Een vriend waart
gij toch niet van mjjnen armen Cola. Maar gij vergeet de Signora"
Scipione had haar met zijne gloeiende oogen aangestaard.
„Francesco!" begon hij; plotseling sloeg hij zich met de hand
tegen het voorhoofd en prevelde binnensmonds: „Ik zoude dat
wezen alles zeggen, en zij zoude mij niet begrijpen." Toen
plaatste hij zich bedaard bij de tafel en hervatte: „O juist! ik
zoude u verhalen. Vóór dien duur gezworen eed van haat, die
nog zeer jong is, heb ik hem altijd trouw gediend. In de dub­
bele betrekking van geheim Inquisiteur tegen de bandieten en
van spion in het huis zijner zuster. Het eerste stelt tweehonderd
dienaren van den Stadvoogd te mijner beschikking en verplicht
mij, hem rekenschap te geven van al wat er onder de edelen,
vreemdelingen en ledigloopers omgaat. Dat is zeker geene lichte
taak; doch ik volbracht haar con amove! Het deed mij zoo recht
goed, als ik eenen edelman tot de galeien kon doen veroordee-
len; ik dacht dan aan Florence en aan mijnen vader. Voortaan
zijn zij mij niets meer waard,"de plannen van den Paus, voort­
aan heb ik slechts één denkbeeld, mijne wraak! — In het huis
van Donna Camilla bekleed ik eenen post, die mij boven elke ver­
denking verheft. Daar hebt ge het geheim van mijn dubbelzin­
nig bestaan. — Dat ik u hier in dit huis bescherming en veilig­
heid schonk, was omdat ik den dienst van eene schrandere vrouw
wel eens noodig heb, en om den eenen of anderen rijken Abt