Untitled

42
zekere zwaarlijvigheid gaf aan hare vormen iets ronds en molligs,
dat haar goed stond, vooral daar zij een gedeelte van den boe­
zem en de schouders onbedekt liet, evenals de armen, die zij met
gouden armbanden versierde. Hare nog fraaie vingers prjjkten
met kostbare ringen, wier flikkering echter de walgelijke onzin­
delijkheid der handen te meer deed uitkomen. Hare groote,
donkere oogen hadden zeker eenmaal van een ongemeen vuur
geschitterd; doch thans stonden zij dof, flets en bjjna droog in
hunne holten, en slechts van tijd tot tijd flikkerde daarin een
glans van ruwe kwaadaardigheid of gemeene hebzucht.
Uit deze schildering van haar uiterlijk kan men den zielstoe­
stand gissen eener vrouw, aan wie ik zoo gaarne dien eernaam
ontzeggen wilde, zoo het niet ware, dat juist vrouwen, als ze
eens afgedaald zijn van het hooge voetstuk harer waarde, een­
maal den reinen gordel der schaamte verscheurd, eenmaal den
haar beschermenden sluier der onschuld weggeworpen hebben,
te dieper wegzinken in den poel der onreinheid, naarmate zij
meer bestemd waren om tot een verheven trap van verfijnd
gevoel en gelouterde zedelijke waarde op te klimmen, en dat
juist vrouwen, als zij de eerste besmettende spat niet hebben
weten te voorkomen op het kleed, dat vlekkeloos had moeten
blijven, als het ware door eenen onweerstaanbaren aandrang,
weggesleept worden, en er een helsch genoegen in schijnen te
vinden, zich altijd dieper neder te storten in den hatelijken poel
der ondeugd. Engelen die vallen, zijn altijd duivelen, en de
lelie, die door het slijk gesleept wordt, is afzichtelijker dan het
onkruid, dat daarin groeit.
Deze vrouw dan zat aan eene tafel, waarop, behalve de spijs
die zij at, eene wijde kruik en twee bekers stonden, benevens
eene groote kom met limonade en eene kleine aarden lamp,
welker onzeker flikkeren een flauw schijnsel wierp op geheel de
zonderlinge meubeleering van een vertrek, waarin pracht en
morsigheid, havelooze armoede en verkwisting onder elkander