Untitled

32
en diepe ontroering genoegzaam uit, toen zij voor den eerwaar-
digen grijsaard nederknielde, die met eene indrukwekkende stem
den zegen over haar uitsprak. De ridder hielp haar, zich oprich­
ten. — „Ook mijn zoontje, mijn William, Hoogwaardige Heer,"
zeide Lady Oston met eenen smeekenden blik, „hij genoot nim­
mer de weldaad van zulk een zegen."
„Ik geloof u," sprak de Bisschop met eenen glimlach, die
bijna dubbelzinnig heeten kon. Toch voldeed hij aan de half uit­
gesproken bede. Daarna richtte hij eenige onverschillige vragen
tot den kleine, die ze met ongemeene bevalligheid en gevatheid
beantwoordde.
„Op mijn woord, Mevrouw! gij spreekt het Italiaansch van
Petrarca en Tasso, en uw knaapje drukt zich beter uit, dan
menig Romeinsch kind. Hoe komt dat ?"
„Elke Engelsche vrouw vaneenigen rang en opvoeding verstaat
tegenwoordig Latijn en Italiaansch. Ik onderwees mijn zoontje,
de gewoonte op reis heeft het verdere gedaan."
„Waarlijk onze Romeinsche vrouwen, die haren tijd met beu­
zelingen en kuiperijen verspillen, mochten van de Engelsche lee-
ren, zich dien ten nutte te maken," hernam de geestelijke, „en
nu, mevrouw! wat zullen wij van u hooren uit Engeland? Gij
hebt zeker nieuws medegebracht voor uwen bloedverwant ?
Waarom hebt gij hem onkundig gelaten van uwe overkomst,
en wat is u te Rome wedervaren?"
Deze vragen, in éénen adem, met eenige aanmatiging, hoewel
niet zonder vriendelijkheid uitgesproken, verwonderden wel is
waar de Lady, dan zij was de laatste persoon der wereld om
het gezag van eenen biechtvader, die daarenboven Bisschop was,
te miskennen, ^ook haalde zij snel een pakje te voorschijn en
gaf het Karre, terwijl zij er bijvoegde: „Ten deele van onze
bloedverwanten, ten deele van uwen weldoener, den edelen Essex,
van wien het te betreuren is, dat hij de goddelooze Jesabel
dient."