Untitled

30
den strakken ernst harer trekken, nog verhoogd door eene bijna
schrikwekkende bleekheid, en door eene diepe groeve in het
voorhoofd, die van geledene smart getuigde, of wel als een voor­
teeken was van toekomstig lijden. Op het eerste gezicht moest
haar uiterlijk meer bevreemden en belangwekken dan bevallen.
Er lag op haar gelaat meer stroefs dan aanvalligs, meer pein­
zende zwaarmoedigheid dan vriendelijke innemendheid; en hare
sombere kleeding, het volstrekte gemis van eenig versiersel, de
sluier van zwart floers, waarin zij als in een wolk gehuld was
en die hare doodsbleekheid nog meer deed uitkomen, de langzame,
statige tred, waarmede zij binnenkwam, dat alles gaf haar iets
spookachtigs, iets van eene geestverschijning; en de beide man­
nen, die haar zoo zagen naderen, moesten voor hunne eeuw wel
sterke geesten zijn, om haar niet daarvoor te houden. Zij voerde
haar zoontje aan de hand met zich. De geestelijke had zich ter
zijde van den armstoel zóó geplaatst, dat de binnentredende hem
niet terstond bemerken konde; ook scheen deze zich met Karre
alleen te wanen, toen zij op eenen halfvragenden, halfsmeeken-
den toon in het Italiaansch tot hem zeide: „Lionel! herkent
gij mij?"
Hoe hachelijk ook de toestand des ridders zijn mocht, en hoe­
zeer de komst zijner bloedverwante het gevaarvolle daarvan nog
scheen te vermeerderen, toch verried de drift, waarmede hij haar
te gemoet ging, geenen zweem van hetgeen er misschien in zijn
binnenste woelde; er was zelfs hartelijkheid, zelfs iets van blijde
aandoening in de wijze, waarop hij de hand kuste, die zij hem
toereikte.
„Wees daarvoor gedankt, Anna! dat gij u Lionel nog her­
innert !"
„Moet u dat vreemd voorkomen ? Het is waar, wij hebben elk­
ander sinds twaalf jaren niet gezien. Maar ongelukkigen hebben
een goed geheugen, als zij in eenen voormaligen vriend eenen
beschermer zoeken moeten."