Untitled

28
en zeide langzaam, doch met eene stem, die van opgekropte
drift beefde:
„Gij hebt dan geene brieven ontvangen, dat zij zoo; maar
hebt gij ook geene mondelinge kondschap door uwe bloedver­
wante, die gij, God moge het u vergeven, tot zulk een schande­
lijk spel bestemd hebt? Zeg niet neen, ongelukkige! bij mjjnen
vloek! zeg niet neen."
Dat was iets zeer ernstigs die toorn van dien grijsaard, en
het kon alleen een besef van onschuld zijn, dat den ridder moed
gaf, om met eenige vastheid te antwoorden: „Ik ben in uwe
hand, Heer! zij mogen het verantwoorden, die mij in dezen toe­
stand geplaatst hebben; maar ik weet noch van brieven, noch
van kondschap, noch van bloedverwanten, en bij mijn tijdelijk
en eeuwig heil, gij zijt bedrogen, doch niet door mij."
Een zacht gekuch, dat zich reeds eenige oogenblikken te
voren in de galerij had doen hooren, herhaalde zich nu, sterker
en luider.
„Mijn bediende geeft mij eenen wenk; men zoude ons wel
niet kunnen storen, maar mijne tegenwoordigheid is zeker nood­
zakelijk : veroorloof mij ?" sprak Karre, zich aan de stevige aan­
raking des ondervragers onttrekkende, en misschien niet onte­
vreden over deze afwending.
„Ga! die man koos voor u zijn oogenblik goed." Karre ver­
liet de zaal door de zijdeur der galerij, die van binnen gegren­
deld was; en na eenige oogenblikken terugkomende, sprak hij,
met eene mengeling van onrust en verbazing:
„Monsignore! Rome noemt u alwetend, ik zoude u voorwetend
durven noemen; want daar laat zich eene vrouw aanmelden, die
inderdaad mijne bloedverwante zijn moet."
„En nog loochent gij ?" hernam de oude gestreng.
„Elke kennis aan hare komst, elke kennis aan hetgeen ik had
moeten weten, ja Heer!"
„Ik wil mij overtuigen," en hij rukte de deur open, en hij