Untitled

20
hospes, op Margaret wijzende, „en als die lange heiden daar
uw bediende is, kan hij beneden ruimte genoeg vinden."
„Ik scheide mij niet van mijne reisgenooten," sprak de dame
schielijk, „mijne kamenier verlaat mij niet, en Hugh zal slapen
in dat zijvertrekje."
„Zooals gij wilt," antwoordde de man met een licht schouder­
ophalen en wilde gaan.
„Nog een woord, Padrone!" sprak de Engelsche ernstig, „hoe­
wel ik in de verlegenheid van het oogenblik gebruik moet ma­
ken van uw huis, zal het mij hier te Rome weldra niet aan
beschermers ontbreken."
„Ik twijfel daaraan geenszins," viel Azzo haar met eenen glim­
lach in de rede.
„En het hangt van u af," vervolgde zij, zonder daarop te letten,
„hunne gunst en mijnen grooten dank te verdienen."
„Laat dat aan Azzo Tiveretto over, hij weet wat eene Signora,
zooals u, toekomt.... zal ik u voor de siësta nog eenige ver-
versching brengen ?"
„Gij hebt gelijk, Azzo! een goed ontbijt hebben wij allen
noodig," hervatte de Lady.
Dit afwachtende, wierp zij zich op een rustbed neder, terwijl
haar zoontje en de kamenier zich verlustigden, om door de
getraliede vensters op het drukke, maar zwijgende straatgewoel
te staren.
Hugh zette zich in eenen hoek en neuriede halfluid het begin
der Schotsche ballade: From mighty Odin's airy hall etc.