Untitled

18
geleiden; ik kom zelf als ik iets naders weet van uwen bloed­
verwant."
„Mijnheer! hoe zal ik u mijnen dank ..." dan, hij had zich reeds
verwijderd en wenkte met de hand, dat zij voortrijden zoude.
De overigen hadden reeds lang naar dit oogenblik verlangd, en
de muilezeldrijver, die menige verwensching over deze vertraging
had geuit, dreef nu zijne dieren voort.
De schoone vreemdelinge, want inderdaad de kap die zij nu
weder over haar hoofd trok, en die daarvan onder haar gebed
was teruggevallen, liet genoeg van haar gelaat zien, om haar
schoon te noemen, hoewel eene tint van somberheid en ernst
daarop onmiskenbaar was, de schoone vreemdelinge dan zuchtte,
terwijl zij in diep gepeins naast hare gezellin voortreed, die haar
eindelijk met de vraag stoorde: „Wist die Romeinsche Heer het
verblijf van Sir Lionel ?"
„Niet beter dan ik; doch hij heeft beloofd, hem op te sporen.
"Weet gij wel, Margaret! dat Hugh een doodsgevaar ontkomen
is door bemiddeling van den vreemde ? En daarenboven zal
deze ons eenen leidsman zenden, die ons een geschikt verblijf
zal aanwijzen."
„Waarom zou die gids dan nog niet bij ons zijn?"
„Ja, dat is zonderling. Hier te Rome beangstigt mij alles;
alles is hier zeldzaam en vreemd; gewapende mannen, gerechts­
dienaars omringen ons bij elke schrede, eischen rekenschap af
van elke nietigheid, en zelfs hij, die mij schijnt te willen be­
schermen, doet het met eenen schroom en eene geheimzinnig­
heid, die mij beklemmen en ontrusten, zijne blikken jagen mij
schrik aan, en zelfs zijne woorden hebben meer van eene ge­
rechtelijke ondervraging dan van de ridderlijke toespraak der
hulpvaardigheid."
„Ja, bij St. Andreas! het is een Heidensch land dat Christe­
lijk Italië," viel Hugh zijne meesteres in de rede, „waar men
ezels voor paarden houdt, en waar een eerlijk man zijnen clay-