Untitled

16
daaraan slechts door een list kunnen onttrekken. Beduid uwen
bediende, dat hij zijn wapen verberge en voortaan aflegge;
mijn voorwendsel, dat toevallig bij dezen lieden gold, zoude hem
bij anderen niet zoo gemakkelijk beschermen."
„Hugh! verberg uwen claymore," sprak de dame tot dezen,
„en gij, edele Heer! gij hebt grooter recht op mijne dankbaar­
heid dan ik in 't eerst vermoedde, en zoo het in de macht
eener vreemdelinge stond, u daarvoor te "
„Schoone Signora! gij noemt u eene vreemdelinge, en alles
bewijst dat gij het zijt, hoewel men het niet zeggen zoude aan
de wijze, waarop gij onze taal spreekt; denkt gij u lang te Rome
op te houden?"
„Ik kan dat zelve nog niet bepalen, Mijnheer!"
„En kwaamt gij van verre om de zuil te aanbidden?"
„Van zeer verre, uit Engeland; doch het was niet het eenige
oogmerk mijner reize, het was slechts eene plechtige gelofte, een
dankoffer aan mijne Beschermheilige, die mij tot hiertoe veilig
heeft geleid."
„Gij moet even moedig zijn als vroom, om zulk eenen langen,
gevaarlijken tocht te ondernemen. Gij hebt hier zeker uwe be­
trekkingen, die u verwachten, Signora?"
„Niemand verwacht mij," hernam zij zuchtende en sloeg de
oogen neder, „dat maakt mijn toestand zeer zorgelijk."
„Inderdaad," hernam Scipione, haar uitvorschend aanziende,
met een bijtend glimlachje, „het tegenwoordig bestuur is eene
op zich zelve staande schoone vrouw, eene vreemdelinge, die nie­
mand kent, niet zeer gunstig."
„Hoe moet ik dit verstaan, Mijnheer?" vroeg zij verwonderd
en bijna beleedigd.
„In den besten zin, Signora! Als de waarschuwing van iemand,
die belang in u stelt. "Waar denkt gij uwen intrek te nemen,
Signora ?"
„Ach Hemel! dat weet ik zelve niet," riep zij met eenen die-