Untitled

14
haar sloeg; de vrouw vergat het knaapje, dat toch zeker haar
zoon moest zijn.
Zij bad lang, zeer lang, en toen zij eindelijk hare vrome
aandacht afbrak, stond zij langzaam op, en naderde ernstig en
in zich zelve gekeerd de op haar wachtende groep, als iemand,
die in het gebed tot hoogere sferen was opgeheven en wiens
geest zich ongaarne en met moeite weder tot de aarde wendt.
O! een oprecht gebed, in welken vorm, in welke taal, tot welke
godheid ook gericht, brengt altijd de diep voelende ziel den
hemel nader.
Terwijl de vreemdelinge zich in hare godsdienstplichten ver­
diepte, zag zich iemand van haar gezelschap in eenen woorden­
strijd gewikkeld, waaruit hij zich niet wist te redden, en die
toch gevaarlijker was, dan hij zelf konde denken. Die man droeg
de vreemde kleederdracht der Schotten; het blauwe mutsje met
de reigerveder, de korte geruite rok, de ontbloote beenen, door
de kruisbanden der voetschoeisels versierd, en de plaid, die hem
met eene zekere bevalligheid over den schouder hing, hadden
menigen blik der voorbijgangers uitgelokt, en ook de aandacht
gaande gemaakt van de mannen, die, naar hunne wapenrusting
te oordeelen, makkers waren van de barsche knapen, die wij;
de beide edellieden hebben zien wegvoeren.
Op hem wijzende, spraken zij met elkander, glurende met
loensche blikken.
„Kom, Hugh!" riep de vrouw, die bij het knaapje gebleven
was, hem in het Engelsch toe, „ga gij verder, die lieden heb­
ben niets goeds voor, ik zal Mylady hier wachten!"
Hugh, die niet antwoordde, wien dit bekijken van zijnen per­
soon verveelde, en die zich misschien tegenover eenen vijande­
lijken clan waande, trok zijne claymore, stelde zich in verdedi­
ging en vroeg hun in zijn zwaar Engelsch, wat zij van hem wil­
den. Hun antwoord, dat hij evenmin verstond als zij zijne vraag,
ging vergezeld van een driftig wijzen op zijn wapen. Beide par-