Untitled

10
•dat schrille groen, dat men slechts zelden bij menschen aantreft,
•doch dat het eigenaardige is der kattensoort. Hij was groot,
doch zijne houding meer gebukt, dan men het op zijnen leeftijd
.zoude kunnen verwachten. Zijne kleeding had niets bijzonders,
de bruine mantel, waarin hij gehuld was, liet echter eenen fijnen
degen zien, dit en de zilveren sporen aan de laarzen kenschets­
ten hem als edelman. Eensklaps, en alsof hem iets inviel, had
hij zich gemengd onder de volksmenigte, die naar het plein toe­
stroomde. In het gedrang volgde hij zoo dicht mogelijk twee
jonge edellieden in het sierlijk kostuum van hunnen rang en
hunne jaren. Zij bemerkten hem niet.
„Bautista!" sprak de een, „wij hebben hem zien vallen den
laatsten dapperen man in Rome, die iets ondernemen durfde,
den wakkeren Cola di Luca."
„Den laatste!" herhaalde Bautista met eenen zucht, „en onze
Agatella ook weg, onze bevallige Prinses, die nog wist hoe men
het leven genieten moest. Helaas! Morforio heeft wel gelijk, het
is eene wrange peer 1), die de Kardinalen ons te eten hebben
gegeven."
„Het is, bij St. Petrus! een hondenleven, dat wij leiden moe­
ten; meent de Paus monniken van ons te maken, dat hij ons
ophangt als wij een paar frissche wangen kussen?"
„Of als wij den degen trekken; verwenscht, Jeppo! draagt gij
den uwen reeds niet meer?"
„Hoor, vriend! ik behoud nog gaarne mijnen hals, ik ben kit-
teloorig en als men mij beschimpt, en ik een goed staal bij mij
heb, dan jeukt het mij in de scheede; daarom ga ik zonder degen
uit, en zie voor mij als een Kapucijner."
„Pst! pst! gij wordt te luid," voegde Bautista zijnen vriend
toe, en beiden zwegen. Het was te laat.
Onze geheimzinnige jongeling had zacht gesproken met eenige
1) Peer, van peretti, de geslachtsnaam van Sixtus.