Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
ENGEL8CHEN TE ROME.
EIELSCM TE HOME,<br />
EN DE TRIOMF VAN PISANI<br />
DOOR<br />
A. L. G. BOSBOOM-TOUSSAINT.<br />
Met Illustratie»<br />
Naar teekeningen<br />
VAN<br />
Wm. STEELINK.<br />
n T ET
ENGEL8CHEN TE ROME.
HOOFDSTUK I.<br />
Eene wesp gewond.<br />
Wie lust heeft den loop van dit verhaal te volgen, ver<br />
plaatse zich in verbeelding binnen Rome, maar Rome in 1587.<br />
Ik heb dat woord slechts te uiten en de lezer denkt zich de<br />
stad, die tweemaal heerschappij heeft gevoerd over de wereld;<br />
eene heerschappij, die zij nog niet heeft opgegeven. De stad,<br />
die tweemaal een stoffelijk en een zedelijk overwicht gehad<br />
heeft over de volkeren, het Rome der Consuls en der Cesars,<br />
door het zwaard en de wet; het Rome der Pausen, door den<br />
banbliksem en het kruis; de stad, waarvan de Sibyllijnsche boe<br />
ken voorspeld hebben, dat zij sterker zijn zoude dan de tijd!<br />
Zij ook die profetie valsch, moet Rome den tol betalen, dien<br />
zij zelve Karthago heeft afgeëischt dien Babylonië heeft moeten<br />
brengen! Wie toch zoude Vandaal genoeg zijn, om er met koel<br />
heid aan te denken, hoe de Zeven-heuvelstad langzaam in<br />
zich zelve verkwijnende, roemloos vergaande onder vermolming<br />
en onedel wormgeknaag, onbemerkt zal afnemen onder de stil<br />
vernielende beten van den tijd, zooals eene moerassige kust<br />
langzaam wegslibt onder de trouwelooze liefkoozingen van den<br />
oceaan, zoo onbemerkt zelfs, dat niemand het rechte uur van<br />
haren dood zal weten, omdat de wereld sinds lang niet meer<br />
aan haar dacht, of haar reeds dood waande, toen ze nog op
4<br />
haar "uitterend sterfbed lag. Wie is zóó koud voor de poëzie<br />
der geschiedenis, om zich zonder weemoed voor te stellen, dat<br />
Rome zou kunnen wegsterven als eene andere stad, die uitge-<br />
wischt wordt uit de rij der steden, en om niet liever te wenschen,<br />
dat haar val een ontzettend verheven, een schrikkelijk grootsch<br />
schouwspel mocht zijn, waarop de volkeren met siddering staar<br />
den, en waarbij de wereld eenen langen lijkzang aanhief, een<br />
val, die de aarde zoude schokken als eene hevige stuiptrekking,<br />
opdat hare aspunten het weten konden, dat de wereldstad ge<br />
vallen was! En waarom zoude zij nog niet eenmaal kunnen op<br />
flikkeren tot eenen schijn der vorige schittering, om te eindigen<br />
zooals Rome eindigen moet? 1)<br />
Terwijl ik met beschouwingen speel, is de lezer misschien<br />
reeds op het St. Pietersplein; hij heeft misschien reeds eene<br />
standplaats gekozen, dicht bij de trappen van het Vatikaan,<br />
hij ziet de Engelenburg, de St. Pieterskerk, het laatste wonder<br />
der bouwkunst, de gedenkteekenen der oudheid, die weder<br />
vernieuwd zijn geworden, en wat niet al, dat ik niet beschrijven<br />
zal, omdat het reeds duizendmaal beter gedaan is, dan ik het<br />
zoude kunnen doen, omdat ieder het weet, en eindelijk ook,<br />
omdat ik slechts vertel en niet schilder. Lezer! die mij zijt<br />
vooruitgeijld, ik volg u naar het St. Pietersplein. Wij zien daar<br />
een ontzaglijke volksmenigte langzaam uiteengaan; daar is geen<br />
vroolijk gejoel, geen gul gejuich, geen luid geschater, slechts<br />
enkele mannen fluisteren te zamen in het voortgaan, en enkele<br />
vrouwen wenden schichtig het hoofd om naar de brug van St.<br />
Angelo, en vatten dan weder, met vaster klem, de hand ha-<br />
rer kinderen, die naast haar gaan, als vreesde hare moeder<br />
liefde eenig gevaar; en er waren jongelingen, die bleek zagen,<br />
terwijl zij zich verwijderden, een grijsaard, die somber voor<br />
1) In 1839 toen dit geschreven werd was wel niet te voorzien: een koning<br />
rijk Italië met Eome tot hoofdstad en een vorst uit het huis van Savoye<br />
tot Koning!
5<br />
zich heen staarde, en jonge meisjes, die zich de hand voor<br />
de oogen hielden. Maar waarom ligt er over die gansche tal<br />
rijke volksschaar eene zoo duistere onheilspellende neerslach<br />
tigheid verspreid? Waarom ligt er op het gelaat van al die<br />
Romeinsche burgers eene uitdrukking van schuwheid, van on<br />
rust, van angst zelfs? Daar in de verte bij de brug van St.<br />
Angelo staat wel eene galg opgericht, waaraan een mensch zoo<br />
even den doodsnik gegeven heeft, daar ziet men wel het afge<br />
houwen hoofd van eenen anderen lijder op eenen staak tentoon<br />
gesteld, nog versch bloedend, afschuwelijk, en het is wel van<br />
daar dat de menschen wegstroomen; maar terechtstellingen wa<br />
ren toemaals, en zijn immers nog, de eigenlijke treurspelen des<br />
volks, waarbij het met evenveel geestdrift toeschouwt, als de<br />
hedendaagsche beau monde naar de huiveringwekkende melodra<br />
ma's, en waarvan het niet gaarne ééne bloedige handeling onge<br />
zien zoude laten voorbijgaan; treurspelen, waarbij de mannen da<br />
capo roepen, en de vrouwen ruw lachen, terwijl zij hare kinderen<br />
op den arm nemen, om hun een beter gezicht te geven op den<br />
man, die doodt — en den man, die gedood wordt. De terecht<br />
stelling op zich zelve kan het dus niet zijn, wat die gansche<br />
menigte zoo terneerdrukt, zoo in stilte doet scheiden. En toch,<br />
lezer! is het die terechtstelling; de lust der menschen om het<br />
lijden, het lijden ter dood toe, van anderen aan te staren, ontstaat,<br />
zegt men, uit eene soort van zelfzuchtig welbehagen bij het<br />
bewustzijn van eigene zekerheid, en die bestond hier niet! Nie<br />
mand dier Romeinen hield zich gewaarborgd tegen eenen derge-<br />
lijken dood, niemand was vermetel genoeg te schertsen bij deze<br />
galg, ieders hart klopte met vrees bij het zien van het bloedige<br />
hoofd op die plaats, waar ook eenmaal zijn hoofd ten schouwspel<br />
zoude kunnen staan; men kon in die dagen zoo licht doodsschul-<br />
dig zijn, want het was Sixtus V, die regeerde, en Sixtus Y was<br />
geen zacht herder zijner kudde; maar een streng rechter over<br />
een volk van schuldigen! een rechter zonder barmhartigheid, en
6<br />
zonder aanzien des persoons, die rang, noch kunne, noch jaren<br />
ontzag, die eenen misdadiger strafte als eene misdaad bedreven<br />
was; en wat was geene misdaad in het oog van hem, die een<br />
maal besloten had door vrees te heerschen, en die onverzettelijk<br />
uitvoerde, wat hij had voorgenomen.<br />
Dit tooneel der Pauselijke gestrengheid moest wel eenen vree-<br />
selijken indruk teweegbrengen. De gehangene was een jongeling<br />
van zeventien jaren, alleen schuldig aan eenen kleinen wederstand<br />
tegen eene, zooals later bleek, onbillijke daad der gerechtsdienaars,<br />
een minderjarige, voor wiens vergiffenis een Yorst, de Groot-<br />
Hertog van Florence, en twee Prelaten, de Kardinalen Este en<br />
de Medicis, zich tevergeefs hadden bemoeid. De andere was een<br />
bandiet, een der weinigen, die zich nog sedert de rustelooze<br />
vervolging van Sixtus, in Rome had gewaagd. Dat het hoofd<br />
van eenen roover werd tentoongesteld, was toenmaals geene<br />
zeldzaamheid, die ontzetten kon; maar dat deze Cola di Luca,<br />
die eene schuilplaats gezocht had in de woning, ja, in de huis<br />
kapel van den Roomsch-Keizerlijken ambassadeur, van achter<br />
het altaar weggerukt was geworden, ondanks de onschendbaar<br />
heid der bulle van Paus Julius III, die den misdadigers zekere<br />
vrijplaatsen had aangewezen, dat hij ter dood was gebracht,<br />
ondanks de meest ootmoedige smeekingen van dien afgezant,<br />
dat men hem en zijn huis zulk eene openlijke schande niet<br />
zoude aandoen; dat was eene geduchte, eene ontzettende, eene<br />
almachtig werkende waarschuwing! voortaan geene toevlucht,<br />
geene straffeloosheid meer; de Paus had gezegd: er bestaan<br />
geene vrijplaatsen meer, — en door dit vreeselijk voorbeeld<br />
maakte hij hun dit woord aanschouwelijk.<br />
Toch was Sixtus niet te veroordeelen. Bij zijne verheffing tot<br />
den Pausenzetel leverde Rome een afzichtelijk schouwspel op.<br />
Neen, er was geene veiligheid meer binnen de muren der<br />
grootsche Christenstad, onschuld en schoonheid werden balda<br />
dig aangerand en mishandeld, weerlooze burgers, die rijk waren,
7<br />
leefden in gestadige siddering voor baldadige plundering en<br />
moord, het leven van de achtenswaardigste mannen, het leven<br />
der hoopvolste telgen van menig edel huis was prijsgegeven<br />
aan gehuurde moordenaars; neven en broeders van Kardinalen<br />
vielen als slachtoffers van verraderlijke dolksteken, en de daders<br />
bleven ongestraft; want de adel zelf beschermde de bandieten,<br />
hield hen openlijk in dienst en bezoldiging, en voerde ze niet<br />
zelden met fiere vermetelheid aan tegen de handlangers der<br />
Pauselijke gerechtigheid. Openlijke bijzitten van Kerkvorsten<br />
en geestelijken verpestten door haar schaamteloos voorbeeld de<br />
zeden der jongelingen, de heilige onschuld der maagden, wik<br />
kelden de eersten in de dichte netten der wellust, en sleepten<br />
de anderen mede door listige kuiperijen, mestten zich zat met<br />
het goud der adellijke huizen, die zij verarmden, en met de<br />
aalmoezen door vrome harten voor kloosters en gestichten bestemd.<br />
Gehuwde mannen gingen ledig op de schoonheid hunner vrou<br />
wen; met één woord, Rome was tot eene verzamelplaats gewor<br />
den van elke ondeugd, van iedere schande, van elk misdrijf,<br />
Rome was eene prooi geworden, die overmoedige edelen, licht<br />
zinnige vrouwen en bloeddorstige roovers elkander met schaam-<br />
telooze zelfzucht betwistten.<br />
De verordeningen en straffen tegen deze misbruiken bleven<br />
onuitgevoerd; de slappe, krachtelooze regeering wist zich niet<br />
te handhaven tegen den machtigen adel, en terwijl de ganscho<br />
Christenwereld in ootmoed knielde voor den wenk van Rome's<br />
heiligen Opperpriester, zag deze zich als wereldlijk Vorst in zijne<br />
eigene hoofdstad beschimpt, gehoond en getrotseerd.<br />
Vooral had de laatste Paus, Gregorius XIII, door zijne mee<br />
warige zachtmoedigheid, die zelfs het schuldigste bloed spaarde,<br />
het kwaad verergerd. Vijf huizen van Kardinalen had men bij<br />
helderen dag bestolen gezien, kort voordat zij in het Conclave<br />
gingen, zelfs dat van Farnese was niet gespaard geworden, hoe<br />
wel meer dan dertig hovelingen tegenwoordig waren, en zes
8<br />
wachten nacht noch dag van daar gingen. Meer dan drie hon<br />
derd bandieten, met vele edellieden aan het hoofd, en versterkt<br />
door vroegere ballingen, die op eigen gezag terugkeerden, stroop<br />
ten in de stad en in de omstreken, geenen gruwel te vreeselijk,<br />
geene ontheiliging te snood achtende, en hadden het vaste besluit<br />
genomen, in eenen onverhoedschen algemeenen aanval geheel<br />
Eome te plunderen. Kortom, de onveiligheid door den ganschen<br />
Kerkelijken Staat was zoo groot, dat geene vreemdelingen zich<br />
meer in bedevaarten daarhenen waagden, of het moesten dezul<br />
ken zijn, die onder een sterk geleide of in het gevolg der<br />
gezanten konden reizen. Dat was te erg, dat was te groot eene<br />
schande, door laakbare zachtheid veroorzaakt, dat was eene goed<br />
heid, die de moeder der misdaad werd, dat was niet zorgen voor<br />
het heil der aanvertrouwde schapen; zoo moest hij niet handelen,<br />
die de vertegenwoordiger was van den goeden Herder; dat was<br />
een trouweloos voet geven aan het kwade, zelfs in vadsige rust<br />
onbekommerd voort te leven en het onkruid ongewied te laten;<br />
dat was geene vorstendeugd den zwakke prijs te geven aan de<br />
ruwe overmacht, en de onschuld aan elke loerende list; dat had<br />
Sixtus begrepen, dat wilde Sixtus voorkomen, die smet wilde hij<br />
wegwissehen, die ergernis wilde hij staken; maar dat eischte<br />
strenge, vreeselijke voorbeelden; daartoe moest er veel bloed<br />
stroomen, daartoe moesten er diepe wonden geslagen worden in<br />
het hart van alle Romeinen, daartoe moest Rome sidderen voor<br />
den geweldigen donderaar, die het ten gerichte daagde; want<br />
Rome had die wandaden lief als troetelzonden, en alle Romeinen<br />
waren medeplichtig of verwant aan de boosdoeners.<br />
Dit is nu zeker eene lange uitweiding, en wij zijn wel verme<br />
tel het geduld onzer lezers op zulk eene proef te stellen; maar<br />
zij was noodig tot opheldering van het voorgaande, en tot toe<br />
lichting van hetgeen volgen moet.<br />
In eenen wijden mantel gewikkeld, met over elkander gekruiste<br />
armen, met den hoed diep in de oogen gedrukt, met samenge-
9<br />
klemde lippen, en onbeweeglijke strakheid in gelaat en Joog,<br />
had een jongeling, van den volkshoop geheel afgescheiden, op<br />
een eenzaam plekje van de Piazza voor de brug de strafoefe<br />
ning mede aangezien. Geen gebaar, geen geluid ontsnapte hem,<br />
geen zijner ijskoude trekken verried medelijden, en toch hield<br />
hij met ingespannen deelneming den blik op het afgrijselijke<br />
schouwspel gericht. Slechts toen de knaap Francesco aan de<br />
doodelijke koord vastgehecht, tusschen hemel en aarde zweefde<br />
als eene vlieg in het web der spin, en zijn jeugdig hoofd zon<br />
der veerkracht op zijde viel, slechts toen had de zonderlinge<br />
toeschouwer de rechterhand schielijk naar het hart gebracht<br />
met eene beweging alsof hem daar iets veel pijn deed, en het<br />
was toen alsof zijne bleeke lippen nog bleeker werden. Men<br />
kon niet zeggen, dat het uiterlijk van dezen jongeling, die reeds<br />
de mannelijke jaren nabij was, iets onbehagelijks had, zelfs stond<br />
zijn koolzwart kroezig haar zeer goed bij het mannelijk bruin<br />
zijner gelaatskleur, zelfs zetelde iets fiers en moedigs op zijn<br />
voorhoofd, en toch zoude niemand zich door dat gelaat aan<br />
getrokken gevoeld hebben. Die sterk overvallende bovenlip, die<br />
eenigszins ingedrukte neus, die vele samenloopende plooien rond<br />
om den kleinen mond, wiens onderlip door een aanhoudend<br />
intrekken bijna niet meer bestond, en vooral zijne zonderlinge<br />
oogen, gaven hem een voorkomen, dat ten minste eenen gelaat<br />
kundige niet zoude voldaan hebben. Behalve die oogenblikken<br />
toen hij met zoo sterke aandacht toekeek dat ze als verstijfd en<br />
glazig stonden, draaiden die oogen in rustelooze beweging in<br />
hunne holten rond, en sloeg hij ze neder, dan nog schoten er<br />
als elektrieke vonken van tusschen zijne lange pinkers te voor<br />
schijn. Hun gloed, hunne gestadige beweegljjkheid, waren als de<br />
getuigen van een gemoed, waarin het kookte en bruiste, dat in<br />
gestadige woeling was, ondanks dat masker van kalmte, waar<br />
mede hij zijn gelaat omtoog. Het was moeielijk te onderschei<br />
den of de kleur dier oogen een glinsterend bruin was, of wel
10<br />
•dat schrille groen, dat men slechts zelden bij menschen aantreft,<br />
•doch dat het eigenaardige is der kattensoort. Hij was groot,<br />
doch zijne houding meer gebukt, dan men het op zijnen leeftijd<br />
.zoude kunnen verwachten. Zijne kleeding had niets bijzonders,<br />
de bruine mantel, waarin hij gehuld was, liet echter eenen fijnen<br />
degen zien, dit en de zilveren sporen aan de laarzen kenschets<br />
ten hem als edelman. Eensklaps, en alsof hem iets inviel, had<br />
hij zich gemengd onder de volksmenigte, die naar het plein toe<br />
stroomde. In het gedrang volgde hij zoo dicht mogelijk twee<br />
jonge edellieden in het sierlijk kostuum van hunnen rang en<br />
hunne jaren. Zij bemerkten hem niet.<br />
„Bautista!" sprak de een, „wij hebben hem zien vallen den<br />
laatsten dapperen man in Rome, die iets ondernemen durfde,<br />
den wakkeren Cola di Luca."<br />
„Den laatste!" herhaalde Bautista met eenen zucht, „en onze<br />
Agatella ook weg, onze bevallige Prinses, die nog wist hoe men<br />
het leven genieten moest. Helaas! Morforio heeft wel gelijk, het<br />
is eene wrange peer 1), die de Kardinalen ons te eten hebben<br />
gegeven."<br />
„Het is, bij St. Petrus! een hondenleven, dat wij leiden moe<br />
ten; meent de Paus monniken van ons te maken, dat hij ons<br />
ophangt als wij een paar frissche wangen kussen?"<br />
„Of als wij den degen trekken; verwenscht, Jeppo! draagt gij<br />
den uwen reeds niet meer?"<br />
„Hoor, vriend! ik behoud nog gaarne mijnen hals, ik ben kit-<br />
teloorig en als men mij beschimpt, en ik een goed staal bij mij<br />
heb, dan jeukt het mij in de scheede; daarom ga ik zonder degen<br />
uit, en zie voor mij als een Kapucijner."<br />
„Pst! pst! gij wordt te luid," voegde Bautista zijnen vriend<br />
toe, en beiden zwegen. Het was te laat.<br />
Onze geheimzinnige jongeling had zacht gesproken met eenige<br />
1) Peer, van peretti, de geslachtsnaam van Sixtus.
11<br />
mannen, die er uitzagen als lieden van den stadvoogd, en daar<br />
op was hij verder gegaan; doch de beide edellieden werden door<br />
de vreemde mannen medegevoerd, terwijl het volk eerbiedig uit<br />
eenweek, en niet waagde eenig medelijden te toonen.<br />
Eenige minuten later reed een reisgezelschap het St. Pieters<br />
plein op. Het bestond uit twee vrouwen, een man en een<br />
knaapje. Allen zaten op muilezels, een muilezeldrijver geleidde<br />
daarenboven een lastdier met pakgoederen. Zoolang de dichte<br />
volksdrommen nog heen en weder kruisten, had niemand acht<br />
op hen geslagen, thans, nu het gezelschap in de nabijheid der<br />
ObeMsco del Vaticano halt hield, viel het onzen jongeling in<br />
het oog.<br />
Hij plaatste zich op kleinen afstand van de zuil. Wij moeten<br />
over dit reuzenwerk iets zeggen.<br />
Achter de sakristie der St. Pieterskerk lag sedert onheuge<br />
lijke dagen, in treurige vernedering, eene trotsche gedenknaald,<br />
het gewrocht der Egyptische bouwkunst, aan haar vernederd<br />
vaderland ontschaakt, om aan Cesar Augustus en Tiberius te<br />
worden toegewijd. Rome was gewoon de wereld op schatting<br />
te stellen om zich triumf bogen te stichten. Toen Sixtus nog zijn<br />
leven kommerlijk in het klooster der heilige Apostelen sleet,<br />
vond hij er een weemoedig zoet genoegen in, dit schoone ge<br />
denkstuk der eeuwen te bewonderen, dat daar lag in het stof<br />
der verwerping als een gevallen held op een verlaten slagveld.<br />
Dan gaf hij immers zijne verwondering te kennen, dat altijd<br />
Rome's gebieders teruggeschrikt waren tegen de roemrijke on<br />
derneming om dit gevaarte op te richten. „Alleen om dit uit<br />
te voeren, zoude ik wenschen Paus te zijn," had hij gezegd.<br />
Hij werd Paus. Hij hield vorstelijk zijn woord. Hij deinsde niet<br />
terug voor de duizende moeielijkheden, die zich reeds in het<br />
begin opdeden, voor de ontzettende kosten, die het volvoeren<br />
vereischen zoude; met vuur omvatte hij het plan, met ijzeren<br />
volharding zette hij het door; met helderheid van oordeel koos
12<br />
hij de juiste middelen en de geschiktste personen, om het uit<br />
te voeren. Hij vreesde geen mislukken; want hij wist wat men-<br />
schenhanden vermogen, als zij door eenen vasten wil aange<br />
spoord en door een schrander brein voorgelicht worden. Daarom<br />
koos hij Dominicus Fontana, den grootsten bouwkundige van zijnen<br />
tijd. Hij zag niet op tegen do verbazende geldsommen; want<br />
hij wist, hoe wel aangelegde zuinigheid den overvloed tot zuster<br />
heeft; hij wist, hoe hij herwinnen konde, wat hij hier met eene<br />
milde hand moest uitstorten; de groote hervormer van Rome<br />
droeg gelapt linnen! Door eene opzettelijke bul daartoe ge<br />
machtigd, aanvaardde Fontana het groote werk; meer dan een<br />
jaar tijds besteedde hij alleen aan het samenstellen van een<br />
houten gebouw of kasteel, tot de oprichting dienstbaar, waarvan<br />
hij de uitvinder was, en dat op zich zelf niet alleen Italianen<br />
uit alle streken van Italië, maar zelfs vreemdelingen ter bezich<br />
tiging naar Rome lokte. Alleen voor het winden der vier kra<br />
nen, die men gebruikte, had men honderdzestig kloeke, welge<br />
voede paarden noodig en achthonderd sterke mannen, terwijl<br />
bovendien nog vierhonderd andere werklieden op verschillende<br />
wijzen bezig waren. Door middel van een klokje en een trom<br />
petter op den top van het zoogenaamde kasteel geplaatst, werd<br />
dit talrijke werkvolk tot den arbeid en het rustuur geseind. En<br />
alles geschiedde met zulk eene orde en geregeldheid, dat alle<br />
werktuigen zich te gelijk en in overeenstemming bewogen, zooals<br />
de muziekinstrumenten bij eene goed uitgevoerde symphonie.<br />
Op het St. Pietersplein, de waardige plaats voor zulk een ge<br />
denkstuk, werden de grondvesten gelegd, die de zuil moesten<br />
schragen. Aan de vier hoeken werden onderscheidene pennin<br />
gen gelegd met vindingrijke opschriften, met de beeltenissen des<br />
Pausen en van vele Kardinalen, Roomsche Prinsen en Ambas<br />
sadeurs; de overlevering heeft vele dier opschriften bewaard 1),<br />
1) Ook aan de marmergroeve, die als eerste. grondslag diende, werden pen-
13<br />
en zij zijn waarschijnlijk overbekend, wij ten minste mogen ons<br />
niet ophouden met ze op te tellen; wij vreezen buitendien reeds<br />
in herhalingen vervallen te zijn van hetgeen door anderen reeds<br />
met meer bevalligheid en zaakkennis is gezegd. Om verder te<br />
gaan, de onderneming gelukte. De schoone naald van Pyropiseh<br />
marmer prijkte op een voetstuk naar evenredigheid groot, en<br />
hief de trotsche spits hoog in de lucht.<br />
Na den koperen kloot der heidenen gedragen te hebben, dien<br />
het volkssprookje met de asch van Augustus vulde, voerde zij<br />
thans het zinnebeeld der Christenheid: het kruis. In dit kruis<br />
was een deel gevat van dat gewijde hout, waarop de goddelijke<br />
Hoogepriester der Christenen zijn offer bracht, en Sixtus verbond<br />
aan het aanbidden dier reliquie groote kerkelijke voorrechten,<br />
zoodat onophoudelijk duizende geloovigen daarheen stroomden,<br />
om het opgerichte meesterstuk te bewonderen en den zegen der<br />
aflaten deelachtig te worden. Dit was kennelijk het doel van<br />
eene der vrouwen uit het reisgezelschap, dat de jongeling gade<br />
sloeg en dat wij reeds vergeten hebben; want met blijkbare<br />
drift van haar muildier springende, was zij schielijk tot bij het<br />
voetstuk van den obelisk genaderd, en daar nederknielende, de<br />
ineengevouwen handen ten hemel opheffende en de oogen ge<br />
richt naar het gulden kruis, zonk ze weg in een aandachtig<br />
gebed. Die vrouw zag die menigte van vreemde menschen niet,<br />
welke nog altijd op het groote plein heen en weder wemelde;<br />
zij zag het kunstige bouwstuk niet, waarvoor zij geknield lag;<br />
zij dacht niet aan de loerende blikken, die de vreemdeling op<br />
ningen toevertrouwd, die aan de nakomelingschap verkondigden op welke wijze<br />
de taak ondernomen was, hoe ze volbracht werd en wie ze uitvoerde. De<br />
vier zijden van het voetstuk werden insgelijks van toepasselijke opschriften<br />
voorzien, waarbij de naam van den bouwmeester niet vergeten werd. Vier<br />
leeuwen van gegoten metaal, liggende op het voetstuk, dragen op hunne rug<br />
gen het gansche gevaarte, zoodat tusschen het voetstuk en de naald zelve<br />
eene zekere ruimte is, die het geheel, bij forschheid en grootte, iets luchtigs,<br />
iets onbeschrijfelijk zwierigs geeft.
14<br />
haar sloeg; de vrouw vergat het knaapje, dat toch zeker haar<br />
zoon moest zijn.<br />
Zij bad lang, zeer lang, en toen zij eindelijk hare vrome<br />
aandacht afbrak, stond zij langzaam op, en naderde ernstig en<br />
in zich zelve gekeerd de op haar wachtende groep, als iemand,<br />
die in het gebed tot hoogere sferen was opgeheven en wiens<br />
geest zich ongaarne en met moeite weder tot de aarde wendt.<br />
O! een oprecht gebed, in welken vorm, in welke taal, tot welke<br />
godheid ook gericht, brengt altijd de diep voelende ziel den<br />
hemel nader.<br />
Terwijl de vreemdelinge zich in hare godsdienstplichten ver<br />
diepte, zag zich iemand van haar gezelschap in eenen woorden<br />
strijd gewikkeld, waaruit hij zich niet wist te redden, en die<br />
toch gevaarlijker was, dan hij zelf konde denken. Die man droeg<br />
de vreemde kleederdracht der Schotten; het blauwe mutsje met<br />
de reigerveder, de korte geruite rok, de ontbloote beenen, door<br />
de kruisbanden der voetschoeisels versierd, en de plaid, die hem<br />
met eene zekere bevalligheid over den schouder hing, hadden<br />
menigen blik der voorbijgangers uitgelokt, en ook de aandacht<br />
gaande gemaakt van de mannen, die, naar hunne wapenrusting<br />
te oordeelen, makkers waren van de barsche knapen, die wij;<br />
de beide edellieden hebben zien wegvoeren.<br />
Op hem wijzende, spraken zij met elkander, glurende met<br />
loensche blikken.<br />
„Kom, Hugh!" riep de vrouw, die bij het knaapje gebleven<br />
was, hem in het Engelsch toe, „ga gij verder, die lieden heb<br />
ben niets goeds voor, ik zal Mylady hier wachten!"<br />
Hugh, die niet antwoordde, wien dit bekijken van zijnen per<br />
soon verveelde, en die zich misschien tegenover eenen vijande<br />
lijken clan waande, trok zijne claymore, stelde zich in verdedi<br />
ging en vroeg hun in zijn zwaar Engelsch, wat zij van hem wil<br />
den. Hun antwoord, dat hij evenmin verstond als zij zijne vraag,<br />
ging vergezeld van een driftig wijzen op zijn wapen. Beide par-
15<br />
tijen begrepen eehter, dat ze met woorden voor elkander min<br />
der verstaanbaar waren, dan met daden, daarom begon de aan<br />
gevallene zich daarmede te verdedigen, terwijl de aanvallers<br />
hem bij de schouders grepen en achterover uit den zadel ruk<br />
ten. Een luide kreet van het knaapje werd even schielijk ge<br />
hoord door de moeder, die juist aankwam, als door den jon<br />
geling, die haar gevolgd was. Snel wendde hij zich tot de krijgs<br />
lieden, die Hugh, reeds geheel weerloos in hun midden hielden.<br />
„Waarom ontrust gij de lieden van die vrome pelgrimme?"<br />
vroeg hij hun met een zeker gezag.<br />
„Hij draagt verboden geweer, Signore!" en de man die dit<br />
zeide toonde den claymore.<br />
„Verboden geweer! domooren! ziet gij niet, dat het een Per<br />
zisch zwaard is, zooals de Japansche gezanten droegen, die Zijne<br />
Heiligheid zoo goed ontving; verboden geweer! schaamt u,<br />
dwazen! laat die vreemdeling met vrede, en ziet liever toe, dat<br />
men gindschen hoofden niet van de staken rukt, zooals ik weet,<br />
dat sommigen loshoofden hebben voorgenomen."<br />
„Bij de Heilige Maagd! ik weet niet hoe Perzische dolken er<br />
uitzien," sprak een der soldaten, terwijl hij Hugh zijn wapen teruggaf.<br />
„Maar, Signor Scipione! onze orders luiden toch...." her<br />
vatte een man, die de aanvoerder scheen.<br />
„Voor mijne verantwoording, en weg met u!" riep de jonge<br />
man barsch en driftig. En de mannen lieten den Schot los en<br />
verwijderden zich, tusschen de tanden grommende als bulhon<br />
den, wien men hunne prooi ontnomen heeft.<br />
De Engelsche dame, die het Italiaansch scheen te verstaan,<br />
had begrepen welken dienst de jonge Romein haar bewees.<br />
„Ik dank u voor de bevrijding van mijnen bediende, Mijnheer!"<br />
zeide zij hem, „ofschoon ik niet weet te gissen, aan welk ver<br />
grijp de arme Hugh kan schuldig zijn.<br />
„Op het dragen van verboden wapentuig staat hier de dood<br />
straf, Signora!" en zelfs Alexander Farnese heeft zijnen neef
16<br />
daaraan slechts door een list kunnen onttrekken. Beduid uwen<br />
bediende, dat hij zijn wapen verberge en voortaan aflegge;<br />
mijn voorwendsel, dat toevallig bij dezen lieden gold, zoude hem<br />
bij anderen niet zoo gemakkelijk beschermen."<br />
„Hugh! verberg uwen claymore," sprak de dame tot dezen,<br />
„en gij, edele Heer! gij hebt grooter recht op mijne dankbaar<br />
heid dan ik in 't eerst vermoedde, en zoo het in de macht<br />
eener vreemdelinge stond, u daarvoor te "<br />
„Schoone Signora! gij noemt u eene vreemdelinge, en alles<br />
bewijst dat gij het zijt, hoewel men het niet zeggen zoude aan<br />
de wijze, waarop gij onze taal spreekt; denkt gij u lang te Rome<br />
op te houden?"<br />
„Ik kan dat zelve nog niet bepalen, Mijnheer!"<br />
„En kwaamt gij van verre om de zuil te aanbidden?"<br />
„Van zeer verre, uit Engeland; doch het was niet het eenige<br />
oogmerk mijner reize, het was slechts eene plechtige gelofte, een<br />
dankoffer aan mijne Beschermheilige, die mij tot hiertoe veilig<br />
heeft geleid."<br />
„Gij moet even moedig zijn als vroom, om zulk eenen langen,<br />
gevaarlijken tocht te ondernemen. Gij hebt hier zeker uwe be<br />
trekkingen, die u verwachten, Signora?"<br />
„Niemand verwacht mij," hernam zij zuchtende en sloeg de<br />
oogen neder, „dat maakt mijn toestand zeer zorgelijk."<br />
„Inderdaad," hernam Scipione, haar uitvorschend aanziende,<br />
met een bijtend glimlachje, „het tegenwoordig bestuur is eene<br />
op zich zelve staande schoone vrouw, eene vreemdelinge, die nie<br />
mand kent, niet zeer gunstig."<br />
„Hoe moet ik dit verstaan, Mijnheer?" vroeg zij verwonderd<br />
en bijna beleedigd.<br />
„In den besten zin, Signora! Als de waarschuwing van iemand,<br />
die belang in u stelt. "Waar denkt gij uwen intrek te nemen,<br />
Signora ?"<br />
„Ach Hemel! dat weet ik zelve niet," riep zij met eenen die-
17<br />
pen zucht; „misschien zoude mijn bloedverwant... wist ik slechts<br />
w r<br />
aaromtrent zijne woning ?"<br />
„Wiens woning!"<br />
„Die van den ridder Karre! zoudt gij hem mogelijk kennen?<br />
o Signore! gij weet niet hoe onbegrijpelijk veel er mij aan gele<br />
gen is, hem spoedig te zien."<br />
„Karre, Karre," herhaalde de Romein, zich over het voorhoofd<br />
strijkende, als iemand, die zich herinnert: „ik heb dien naam<br />
meer gehoord, kent gij iemand, met wien hij in betrekking zou<br />
kunnen staan ?"<br />
„Monsignor Montalto beschermt hem; doch eene vrouw zoude<br />
zeker moeielijk een gehoor bij dezen Prelaat "<br />
„Hm! hm! Montalto!" herhaalde Scipione langzaam, terwijl<br />
hij met het hoofd knikte en zich de onderlip verbeet, „dat is<br />
een groote naam, Signora!"<br />
Toen bedacht hij zich eenige oogenblikken, een donkerroode<br />
gloed verspreidde zich over zijn gelaat, zijne oogen schitterden.<br />
„Hoor, ik zal u helpen, ik zal den ridder Karre voor u uitvin<br />
den. Stelt gij vertrouwen in mij ?"<br />
„Ik heb geene andere keuze," hernam zij, met eenen zweem<br />
van verdrietelijkheid, „dan mij toe te vertrouwen aan een vreem<br />
deling, die bewezen heeft, dat hij mij dienen wil."<br />
„Welaan dan, ons gesprek op deze volkrijke plaats heeft reeds<br />
te lang geduurd; te Rome zijn zelfs de straatsteenen verspieders!<br />
Ik behoor tot het gevolg van eenen bisschop, wij zouden beiden<br />
licht in ongelegenheid kunnen komen. Laat mij u in den zadel<br />
helpen."<br />
De dame had werkelijk opgemerkt, dat de zonderlinge jonge<br />
ling, terwijl hij met haar sprak, meermalen het hoofd schichtig<br />
omwendde.<br />
„Rijd nu het plein dwars over tot aan gindsche straat," ver<br />
volgde hij, toen allen hunne muildieren weder bestegen hadden,<br />
„ik zal u iemand nazenden, die u naar een geschikt verblijf zal<br />
Engelschen te Rome enz. 2
18<br />
geleiden; ik kom zelf als ik iets naders weet van uwen bloed<br />
verwant."<br />
„Mijnheer! hoe zal ik u mijnen dank ..." dan, hij had zich reeds<br />
verwijderd en wenkte met de hand, dat zij voortrijden zoude.<br />
De overigen hadden reeds lang naar dit oogenblik verlangd, en<br />
de muilezeldrijver, die menige verwensching over deze vertraging<br />
had geuit, dreef nu zijne dieren voort.<br />
De schoone vreemdelinge, want inderdaad de kap die zij nu<br />
weder over haar hoofd trok, en die daarvan onder haar gebed<br />
was teruggevallen, liet genoeg van haar gelaat zien, om haar<br />
schoon te noemen, hoewel eene tint van somberheid en ernst<br />
daarop onmiskenbaar was, de schoone vreemdelinge dan zuchtte,<br />
terwijl zij in diep gepeins naast hare gezellin voortreed, die haar<br />
eindelijk met de vraag stoorde: „Wist die Romeinsche Heer het<br />
verblijf van Sir Lionel ?"<br />
„Niet beter dan ik; doch hij heeft beloofd, hem op te sporen.<br />
"Weet gij wel, Margaret! dat Hugh een doodsgevaar ontkomen<br />
is door bemiddeling van den vreemde ? En daarenboven zal<br />
deze ons eenen leidsman zenden, die ons een geschikt verblijf<br />
zal aanwijzen."<br />
„Waarom zou die gids dan nog niet bij ons zijn?"<br />
„Ja, dat is zonderling. Hier te Rome beangstigt mij alles;<br />
alles is hier zeldzaam en vreemd; gewapende mannen, gerechts<br />
dienaars omringen ons bij elke schrede, eischen rekenschap af<br />
van elke nietigheid, en zelfs hij, die mij schijnt te willen be<br />
schermen, doet het met eenen schroom en eene geheimzinnig<br />
heid, die mij beklemmen en ontrusten, zijne blikken jagen mij<br />
schrik aan, en zelfs zijne woorden hebben meer van eene ge<br />
rechtelijke ondervraging dan van de ridderlijke toespraak der<br />
hulpvaardigheid."<br />
„Ja, bij St. Andreas! het is een Heidensch land dat Christe<br />
lijk Italië," viel Hugh zijne meesteres in de rede, „waar men<br />
ezels voor paarden houdt, en waar een eerlijk man zijnen clay-
19<br />
more niet trekken mag tegen schurken, die hem aanranden."<br />
Een: pst, pst, liet zich achter hem hooren, en een man in<br />
een grijsachtig gewaad sloop hen op zijde.<br />
„Signor Scipione zendt mij," zeide hij tot de Dame, doch met<br />
eene schorre, bijna onverstaanbare stem.<br />
„Goed," antwoordde deze, „wij zullen u volgen."<br />
En hij plaatste zich aan het hoofd van het viertal.<br />
De rechte, fraaie hoofdstraat, waartoe zij reeds genaderd wa<br />
ren, liet hij ter zijde liggen, en voerde hen door nauwe, kromme,<br />
bochtige, ten deele slecht geplaveide straten, terwijl hij alleen<br />
door bewegingen den weg, dien men te volgen had, aanduidde.<br />
Ten laatste, terwijl de Lady zich niet zonder bevreemding en<br />
onrust tegen Margaret uitliet, over de zonderlinge, onaanzienlijke<br />
buurten, waardoor hij hen heenvoerde, hield de gids stil voor<br />
een huis, dat een weinig uitlokkend aanzien had.<br />
„Wist ik slechts waarheen, ik trad deze ongure herberg niet<br />
binnen," fluisterde de vreemdelinge tot hare vrouwelijke bediende.<br />
„Mama! gij hadt gezegd, dat het hier mooier zoude zijn dan<br />
te Londen," riep het knaapje, half schreiende, terwijl Hugh hem<br />
uit den zadel tilde.<br />
De muilezeldrijver, bekend met de inrichting zijner vaderland-<br />
sche herbergen, ging, zonder zich over iets te bekommeren, stal<br />
ling zoeken voor zijne beesten. De gids sprak eenige woorden<br />
zacht tot een lang, schraalachtig man van eene bleekgele gelaats<br />
kleur, die, al buigende, zich als Azzo, den eigenaar des huizes,<br />
bekend maakte, terwijl hij bij zijnen beschermheilige verzekerde,<br />
dat zijn huis een bescheiden huis was, waar schoone dames tegen<br />
elke opspraak en tegen elke vervolging gewaarborgd waren.<br />
Na deze vreemde inleiding voerde hij zijne gasten (want ook<br />
Hugh volgde de vrouwen) door eene galerij naar een vertrek op<br />
de eerste verdieping, dat oneindig beter ingericht was, dan men<br />
naar het uiterlijk aanzien der woning had kunnen verwachten.<br />
„Dat kamertje ter zijde zal voor deze juffer zijn," sprak de
20<br />
hospes, op Margaret wijzende, „en als die lange heiden daar<br />
uw bediende is, kan hij beneden ruimte genoeg vinden."<br />
„Ik scheide mij niet van mijne reisgenooten," sprak de dame<br />
schielijk, „mijne kamenier verlaat mij niet, en Hugh zal slapen<br />
in dat zijvertrekje."<br />
„Zooals gij wilt," antwoordde de man met een licht schouder<br />
ophalen en wilde gaan.<br />
„Nog een woord, Padrone!" sprak de Engelsche ernstig, „hoe<br />
wel ik in de verlegenheid van het oogenblik gebruik moet ma<br />
ken van uw huis, zal het mij hier te Rome weldra niet aan<br />
beschermers ontbreken."<br />
„Ik twijfel daaraan geenszins," viel Azzo haar met eenen glim<br />
lach in de rede.<br />
„En het hangt van u af," vervolgde zij, zonder daarop te letten,<br />
„hunne gunst en mijnen grooten dank te verdienen."<br />
„Laat dat aan Azzo Tiveretto over, hij weet wat eene Signora,<br />
zooals u, toekomt.... zal ik u voor de siësta nog eenige ver-<br />
versching brengen ?"<br />
„Gij hebt gelijk, Azzo! een goed ontbijt hebben wij allen<br />
noodig," hervatte de Lady.<br />
Dit afwachtende, wierp zij zich op een rustbed neder, terwijl<br />
haar zoontje en de kamenier zich verlustigden, om door de<br />
getraliede vensters op het drukke, maar zwijgende straatgewoel<br />
te staren.<br />
Hugh zette zich in eenen hoek en neuriede halfluid het begin<br />
der Schotsche ballade: From mighty Odin's airy hall etc.
HOOFDSTUK II.<br />
De ridder Karre en zijne bezoekers<br />
De eenvoudige woning van den ridder Karre paalde aan de<br />
sakristie der St. Pieterskerk. Het prachtige koepeldak, een der<br />
reuzenwerken door den regeerenden Paus ondernomen en met<br />
zooveel luister ten einde gebracht, was op dit tijdstip nog niet<br />
voltooid; doch reeds bestond de trap, door Sixtus daar geplaatst,<br />
om zich uit de vertrekken van het Apostolische paleis binnen<br />
door naar de hoofdkerk te begeven, zonder aan onbescheidene<br />
blikken blootgesteld te zijn. Deze opmerking zal misschien in<br />
het vervolg minder ongepast schijnen, dan zij nu moet voorko<br />
men, want wij spraken van het huis eens vreemdelings, waarvan<br />
wel niemand zal vermoeden, dat het met de St. Pieterskerk, noch<br />
met den Pauselijken trap, noch met de Gregoriaansche kapel,<br />
waarop deze uitliep, noch met de vertrekken van het Yatikaan<br />
eenige gemeenschap had.<br />
Toen Signor Scipione zich zoo vreemd hield van elke ken<br />
nis aan dien Karre, moest hij of wel zeer onnoozel geweest zijn,<br />
of wel zeer gewichtige redenen gehad hebben om het te schij<br />
nen; want ieder Romeinsch edelman kende hem als een Engel<br />
sehen balling, die stil voor zich heen leefde met hetgeen hij uit<br />
zijn, door Elisabeth verbeurdverklaard, vermogen had kunnen<br />
redden. Zijne persoonlijke rampspoeden, zijne ballingschap, zijn<br />
38
22<br />
lijden voor het Katholieke geloof, hadden hem in de Pauselijke<br />
stad vele harten gewonnen, en zijne gezelligheid, zijne aange<br />
name manieren, de losse gemakkelijkheid van zijnen omgang,<br />
die den man van opvoeding en geboorte kenschetsten, hadden<br />
hem daar, ondanks zijne bekende armoede, de aanzienlijkste<br />
huizen geopend. Sommige kerkvorsten ontvingen hem aan hunne<br />
tafels, en menige voorname Romeinsche vrouw zag met wangunst<br />
op de schoone, die hij den arm gaf; en menig bekoorlijk meisje<br />
trok met coquetterie den donkeren mezzaro ter zijde, als zij den<br />
ridder op de wandelplaatsen ontmoette, en bij de avondtochten<br />
van het Corso was hij zeker meer bloemruikers te ontvangen,<br />
dan hij dragen kon. Hij was ook een ongehuwd man, die nog<br />
geen dertig jaren wezen kon, en zijne gestalte.... doch wij<br />
zullen hem zoo aanstonds zien en zeiven kunnen oordeelen, of<br />
de Romeinsche dames gelijk hadden. Een hupsch, beschaafd,<br />
vroolijk, geestig, zorgeloos edelman, martelaar van de vervol<br />
gingen der Protestanten, zonder eerzucht, zonder aanmatiging,<br />
zonder eenigen lust tot staatkundige bemoeiingen, ziedaar wat<br />
de Romeinen in hem zagen. Toch was hij nog iets anders.<br />
Na den zedigen ingang van zijn huis, volgde eene armoedig<br />
gemeubelde voorkamer, die, behalve de levensgroote portretten<br />
der Schotsche Maria en van twee Engelsche bisschoppen, niets<br />
bijzonders bevatte. Dan, eene kleine achter een tapijt ver<br />
borgene zijdeur ontsloot alleen voor den eigenaar den toegang<br />
tot eene enge galerij, van waar men in eene zaal trad, die een<br />
gansch ander denkbeeld moest geven van des ridders welvaart.<br />
Neen, voorwaar, geen schatrijke prelaat konde zijn geheim bidver<br />
trek met meer uitgezochte gemakken voorzien, met meer smaak-<br />
vollen luister, met meer zelflievende weelde hebben opgesierd.<br />
De wanden prijkten met een stevig Hongaarsch leder, van eene<br />
lichtblauwe kleur, bezaaid met dooreengeslingerde, grillige figuren<br />
van zilver. Op den vloer lag een veelkleurig Perzisch tapijt,<br />
dat glinsterde van nieuwheid en frischheid, en zóó zacht, zóó
23<br />
mollig, dat de voet zich bij het gaan in het weeke weefsel ver<br />
school, als in het versche zomergras van onze vaderlandsche<br />
weiden. Op eene kostbare ottomane van citroenboomenhout lagen<br />
welgevulde kussens van blauw fluweel, welker zware zilveren<br />
koordfranjes en kwasten tot op den grond nederhingen. Een<br />
prachtig buffet, rijk met zilveren vaatwerk bezet, was voorzien<br />
van gekonfijte vruchten en allerlei suikergebak. In een albasten<br />
koelvat, met water gevuld, stonden vergulde schenkkannen met<br />
Cyprischen wijn en dien van ^Syracuse. De schikking van dit<br />
alles scheen ten doel te hebben, den bewoner van alles te voor<br />
zien, zonder de tusschenkomst van bedienden; ook hield de ridder<br />
er slechts eenen enkelen, die dit vertrek niet betrad dan om het<br />
in orde te brengen. Daar het avond was, brandden er talrijke<br />
waskaarsen op de bronzen luchters, wier sombere kleur en grillige<br />
vormen de al te helle schittering van het behangsel aangenaam<br />
braken, zooals somtijds een grauwachtig wolkje eenen al te<br />
eentonig blauwen hemel niet onbehagelijk afwisselt. Een levens-<br />
groote genius van porfiersteen hield eene antieke urne in de<br />
hand, waaruit zich een reukwerk ontwikkelde, dat het gansche<br />
vertrek met aangename geuren vervulde. Maar het meest in het<br />
oog loopend van pracht was de zetel of leunstoel, tegenover de<br />
sofa geplaatst, en wiens karmozijn fluweel bekleedsel, hoewel<br />
zonder wapens, met vorstelijken rijkdom van borduursel en ver<br />
guld snijwerk overladen was. Achter dien zetel zag men eene<br />
draperie van zware damastzijde. Verder tabouretten, kleine<br />
tafeltjes, op een van welke, dicht nevens den leunstoel, sierlijk<br />
schrijftuig, een lessenaar en papier, en eene spiegelkast, waarvan<br />
eene der openstaande deuren eenen belangrijken inhoud van fraai<br />
gebondene boeken zien liet. Dit alles maakte het huisraad van<br />
deze zaal uit, die blijkbaar noch een bidvertrek, noch eene<br />
slaapkamer was. Wilde men tot die beide den toegang hebben,<br />
dan moest men de kleine deur ter linkerzijde openen, en men<br />
kon zijn oog verlustigen aan het prachtige toilet en het fraaie
24<br />
ledekant des ridders, die, zoo het scheen, al deze genietingen<br />
van weelde en rijkdom alleen in het geheim rondom zijnen<br />
persoon verzameld had. Maar laat ons hem zeiven bespieden,<br />
terwijl hij zich daar op zijne ottomane nedervlijt, nadat hij onder<br />
scheidene malen met kennelijken onrust de kamer op en neder<br />
gegaan was. Groot kon men hem wel niet noemen, doch hij<br />
was welgevormd van gestalte, en zelfs duidden zijne breede<br />
schouders en de korte, gevulde hals, door eenen geplooiden kan<br />
ten kraag slechts half bedekt, eene zekere mate van lichaams<br />
kracht aan. Hij had zeer lichtbruin haar, dat in lange lokken<br />
nederviel; dit, gevoegd bij donkerblauwe oogen, die iets weg-<br />
sleepend dweepachtigs hadden, vergoedde eene zekere onevenre<br />
digheid in zijne trekken, en deed het lage, platte voorhoofd,<br />
den te sterk gebogen neus en de spits uitloopende kin geheel<br />
vergeten. Rondom de fijne lippen van zijnen kleinen mond<br />
speelde iets, dat somtijds een beleefde, veeltijds een gulle glim<br />
lach heeten moest, doch die voor beide iets te scherps en te<br />
sarkastisch had. Over het geheel teekende zijn gelaat meer schran<br />
derheid dan gevoel, meer berekening dan hartstocht, alles echter<br />
vergoelijkt door eenen glimp van innemende welwillendheid,<br />
die zeer wel waar konde zijn; doch wij mogen het niet ver<br />
bergen, dat die diepliggende, levendige, kleine oogen, evengoed<br />
slimheid uitdrukken konden als dweepachtige teederheid, hoe<br />
liefelijk zij zich ook voordeden van achter hunne donkere pin<br />
kers. Zoo achteloos hij daar lag, terwijl hij de breede, blanke<br />
hand, wier keurig onderhouden nagels van de zorg getuigden,<br />
die hij voor zijn uiterlijk droeg, al zuchtend over het voorhoofd<br />
streek, en dan weder in de blinkende lokken drukte, was er<br />
veel bekommering te lezen in geheel zijne houding. Zijne kleeding<br />
beantwoordde aan zijn pronkvertrek. Hij droeg de Spaansche<br />
onderkleeding, met de wijde, alleen aan den enkel sluitende<br />
laarzen van rood marokijnleder, met zilveren franje en wit zijden<br />
voering. Een lichtgrijs satijnen wambuis, waarvan de mouwen,
25<br />
beneden de schouders en aan den onderarm opengesneden, doffen<br />
van eene fijne witte stof zien lieten; een donkergroen fluweelen<br />
mantel, met eenen rand van kostbaar borduursel, losjes omge<br />
slagen, voltooide benevens den degen met gouden gevest, zijn<br />
gewaad, dat echter niet prachtiger was, dan hetgeen hij ge<br />
woonlijk droeg, en het verwonderde niemand, dat de Edelman,<br />
die zich in de eerste huizen van Rome vertoonde, het grootste<br />
gedeelte, zoo men meende, van zijn inkomen aan den zwier van<br />
zijn voorkomen besteedde. De klok van eene der naburige ka<br />
pellen sloeg de tweede ure 1).<br />
„Twee ure!'' riep Karre, „bij den hemel! twee ure en geene<br />
tijding uit Engeland! Nog weinige sekonden en hij zal hier zijn,<br />
en ik heb niets voor hem; het is ongehoord, dat men mij in<br />
deze verlegenheid laat, en dat nu, in deze crisis." Toen stond<br />
hij driftig op, en het oog strak gericht houdende op een sier<br />
lijk tapijt ter rechterhand, dat zeker eene deur bedekte, ver<br />
volgde hij met eenen glimlach, terwijl hij luchtig zijne lokken<br />
heen en weder schudde: „Foei! schaam u, Lionel! gij hebt<br />
u uit nauwer engten gered, gij hebt uw schip zonder aarzelen<br />
heen gestuurd over klippen, die elk ander zouden afgeschrikt<br />
of verbrijzeld hebben. Deze gevaren zijn immers juist uw ele<br />
ment? Zoudt gij dan leven kunnen in die altijd wederkeerende,<br />
alledaagsche gerustheid des levens, die niets belangwekkends<br />
heeft, waarbij men in slaap zoude kunnen vallen, zoo de matte<br />
loomheid der verveling zelve niet den slaap benam. Het is<br />
waar, ik wandel in een doolhof, en men geeft mij eenen<br />
blinddoek in plaats van eene fakkel; maar ik heb scherpe<br />
oogen, en ik zie vaak nog eene uitkomst, als men meenen<br />
zou, dat ik het dan bijster was. Maar eene Ariadne zoude mij<br />
nu toch niet onwelkom ...." Haastig brak hij hier zijne alleen<br />
spraak af; want de gordijn, waarop hij voortdurend het oog<br />
1) Het tweede uur na zonsondergang. Italiaansche tijdrekening.
26<br />
geslagen hield, werd teruggeschoven, en een grijsaard trad binnen.<br />
Men stelle zich echter niet voor een zwakken, ineengebo<br />
gen man, met verstramde leden en ingezonken, verdoofde oogen,<br />
neen! de zilveren baard en de diepgegroefde trekken alleen<br />
kenschetsten eenen eerwaardigen ouderdom. Het was eene sta<br />
tige, sterke, vaste gestalte, die in een eenvoudig geestelijk ge<br />
waad gehuld, bij de achtbare houding, bij den gebiedend stou<br />
ten blik van het vurig oog, bij het vermetele en strenge, dat<br />
op zijn voorhoofd zetelde, bij de ernstige en rustige uitdrukking<br />
van het sprekend gelaat, volkomen het aanzien had van een<br />
dier achtbare oudvaders, van een dier hechte, vrome, moedige<br />
herdersvorsten, van een dier kalme, krachtvolle godsmannen, die<br />
met heldenvuur in de borst en godsdienstzin in het hart, met<br />
het oog ten hemel en de hand aan het zwaard, voorttrokken<br />
aan het hoofd huns volks. Toch was er meer strengs dan vrien-<br />
deljjks in den langen, scherpen blik, dien hij op den ridder<br />
sloeg, toen deze schielijk opgestaan, zich diep, bijna tot knielens<br />
toe, voor hem boog. Die zonderlinge geestelijke wierp zich drif<br />
tig in den prachtigen zetel, zag Karre, die zich ongedekt hield,<br />
nogmaals uitvorschend aan, en sprak toen, terwijl hij de armen<br />
over elkander kruiste: „Maria Stuart is gevallen!" — „Zij is<br />
gevallen!" herhaalde de andere in eene zekere verslagenheid.—<br />
„Welnu, wat nu verder? wat zegt, wat doet men te Londen?"<br />
„Wat zegt men te Rome?" hernam Karre, en waagde het<br />
zijnen ondervrager aan te zien.<br />
Deze sprak met eenigen nadruk: „Gisteren avond kwam de<br />
Kardinaal Montalto met een brief van den Nuncius aan het<br />
Fransche hof een vertrek van het Vatikaan binnen, en las luide<br />
een lang verhaal van hare onthoofding, en toen was er een<br />
man, die Elisabeth zalig prees, die zijne hand op Montalto's<br />
schouder legde, en die uitriep: — Ik zoude hetzelfde gedaan<br />
hebben."<br />
Een kort zwijgen volgde. De ridder richtte zich meer op, als
27<br />
•vond hij zich van een groot bezwaar ontheven, en op zijne beurt<br />
zag hij met doordringende blikken zijnen geestelijken bezoeker<br />
aan, als wilde hij den rechten zin der woorden uit diens gelaat<br />
lezen. — „En nu, wat zegt men te Londen?" vroeg deze.<br />
„De vredebreuk met Spanje is nu onvermijdelijk, Hoogwaar<br />
digste ! en ik houd mij overtuigd ...."<br />
„Bij St. Franciscus! wij vragen niet naar uwe overtuiging;<br />
wij willen weten wat er in Engeland omgaat, of de Koningin<br />
na dezen krachtigen stap verder zal gaan, of zij zich staande<br />
zal houden, of zij alles gewonnen of alles verloren heeft?"<br />
„Ik aarzel het te zeggen, Hoogwaardige Heer! Ik weet dat<br />
gij moeite hebben zult mij te gelooven; ik verkeer in de grootste<br />
verlegenheid; want men laat mij zonder tijding. Men moet in<br />
derdaad veel gewonnen of veel verloren hebben, dat men mij<br />
vergeet, of.... niet meer noodig heeft."<br />
„Karre!" sprak de geestelijke met eenen blik van toorn en<br />
verontwaardiging, „geveinsdheid en logen van u tot mij is toch<br />
wel het ongerijmdste, dat zich denken laat. Voor den dag met<br />
hetgeen gij weet, man !"<br />
„Ik weet niets, Hoogwaardigste!" hernam de ridder bedaard,<br />
hoewel het weifelen zijner stem te kennen gaf, dat hij niet zoo<br />
op zijn gemak was als hij trachtte voor te geven.<br />
„Wie van ons beiden denkt gij te verraden, Mijnheer? Ons?<br />
Dan, bij den Hemel! waggelt uw hoofd op uwe schouders. En<br />
is het uwe meesteres, dan zijt gij een ondankbare schelm!"<br />
Des ridders oogen fonkelden.<br />
„Hoogwaardigste! gij zijt de eenigste, van wien ik dit woord<br />
vergeten wil," zeide hij, het hoofd met trots opheffende. „Mijne<br />
eer duldt niet, dat ik mjj verdedig."<br />
„Neen, die onbeschaamdheid gaat te ver," hernam de grijs<br />
aard, terwijl hij driftig van zijnen zetel opstond en snel naar<br />
Karre toegaande, legde hij hem beide handen op de schouders<br />
en zag hem aan, oog in oog, met onweerstaanbare scherpheid,
28<br />
en zeide langzaam, doch met eene stem, die van opgekropte<br />
drift beefde:<br />
„Gij hebt dan geene brieven ontvangen, dat zij zoo; maar<br />
hebt gij ook geene mondelinge kondschap door uwe bloedver<br />
wante, die gij, God moge het u vergeven, tot zulk een schande<br />
lijk spel bestemd hebt? Zeg niet neen, ongelukkige! bij mjjnen<br />
vloek! zeg niet neen."<br />
Dat was iets zeer ernstigs die toorn van dien grijsaard, en<br />
het kon alleen een besef van onschuld zijn, dat den ridder moed<br />
gaf, om met eenige vastheid te antwoorden: „Ik ben in uwe<br />
hand, Heer! zij mogen het verantwoorden, die mij in dezen toe<br />
stand geplaatst hebben; maar ik weet noch van brieven, noch<br />
van kondschap, noch van bloedverwanten, en bij mijn tijdelijk<br />
en eeuwig heil, gij zijt bedrogen, doch niet door mij."<br />
Een zacht gekuch, dat zich reeds eenige oogenblikken te<br />
voren in de galerij had doen hooren, herhaalde zich nu, sterker<br />
en luider.<br />
„Mijn bediende geeft mij eenen wenk; men zoude ons wel<br />
niet kunnen storen, maar mijne tegenwoordigheid is zeker nood<br />
zakelijk : veroorloof mij ?" sprak Karre, zich aan de stevige aan<br />
raking des ondervragers onttrekkende, en misschien niet onte<br />
vreden over deze afwending.<br />
„Ga! die man koos voor u zijn oogenblik goed." Karre ver<br />
liet de zaal door de zijdeur der galerij, die van binnen gegren<br />
deld was; en na eenige oogenblikken terugkomende, sprak hij,<br />
met eene mengeling van onrust en verbazing:<br />
„Monsignore! Rome noemt u alwetend, ik zoude u voorwetend<br />
durven noemen; want daar laat zich eene vrouw aanmelden, die<br />
inderdaad mijne bloedverwante zijn moet."<br />
„En nog loochent gij ?" hernam de oude gestreng.<br />
„Elke kennis aan hare komst, elke kennis aan hetgeen ik had<br />
moeten weten, ja Heer!"<br />
„Ik wil mij overtuigen," en hij rukte de deur open, en hij
29<br />
riep den wachtende bediende toe: „Laat de vrouw komen!"<br />
„Het is mijne schuld niet, zoo uwe Hoogwaardigheid zich aan<br />
vreemde blikken waagt," merkte de ridder aan.<br />
„Als die vrouw is, wat wij onderstellen, dan zullen noch hare,<br />
noch uwe oogen hierna veel meer zien. Karre! Karre! die vrouw<br />
had het lokaas moeten zijn om de jeugd van Montalto te ver<br />
strikken; maar bij het lichaam van Petrus! zoo gij mij den jon<br />
gen ik wil zeggen den Kardinaal, in een net wikkelt, dan<br />
ware het u beter...." Hier zweeg de sprekende; want de deur<br />
der galerij ging open, en eene vrouw trad binnen; men begrijpt<br />
reeds, dat het de Engelsche vreemdelinge was, die wij vroeger<br />
ontmoet hebben. Zij had thans het ernstige pelgrimskleed met<br />
een diep rouwgewaad verwisseld. Een zwart fluweelen overkleed,<br />
van voren loshangende en open, was met strikken van wit krip<br />
bezet, en liet een ander gewaad van doffe witte zijde zien. Het<br />
blonde haar, waarin een goudkleurige gloed lag, was op het<br />
voorhoofd gescheiden, en verder geheel verborgen onder een<br />
kapje van zwart fluweel met zilveren boordsel, waaraan een<br />
zwarte sluier was vastgemaakt, die tot op den grond neder-<br />
hing. Aan hare gordel droeg zij eenen eenvoudigen paternoster,<br />
met een agnus Deï van gedreven goud. Wat de hooge halfne-<br />
dervallende kraag zien liet van haren hals, gaf evenzeer een<br />
denkbeeld van de melkwitte blankheid, als van de mollige ge<br />
vuldheid van schouders en boezem. Die vrouw moest reeds eenige<br />
schreden gevorderd zijn in den zomer des levens, dat bleek duide<br />
lijk aan de voltooide rondheid harer vormen, aan dat waardige dei-<br />
houding en dat vrijmoedige in de oogopslag, dat niet der jonkvrouw<br />
eigen is. Hare oogen waren meer schoon van glans en uitdruk<br />
king, dan van kleur, en zooals men het bij sterk blonde vrou<br />
wen meer vindt, waren de wenkbrauwen slechts even merkbaar.<br />
Veeleer groot dan klein was haar mond, doch zeer fraai gevormd<br />
en met de lippen omzoomd, wier reine frischheid tot de verbeel<br />
ding sprak. Haar neus, zacht gebogen, stemde goed overeen met
30<br />
den strakken ernst harer trekken, nog verhoogd door eene bijna<br />
schrikwekkende bleekheid, en door eene diepe groeve in het<br />
voorhoofd, die van geledene smart getuigde, of wel als een voor<br />
teeken was van toekomstig lijden. Op het eerste gezicht moest<br />
haar uiterlijk meer bevreemden en belangwekken dan bevallen.<br />
Er lag op haar gelaat meer stroefs dan aanvalligs, meer pein<br />
zende zwaarmoedigheid dan vriendelijke innemendheid; en hare<br />
sombere kleeding, het volstrekte gemis van eenig versiersel, de<br />
sluier van zwart floers, waarin zij als in een wolk gehuld was<br />
en die hare doodsbleekheid nog meer deed uitkomen, de langzame,<br />
statige tred, waarmede zij binnenkwam, dat alles gaf haar iets<br />
spookachtigs, iets van eene geestverschijning; en de beide man<br />
nen, die haar zoo zagen naderen, moesten voor hunne eeuw wel<br />
sterke geesten zijn, om haar niet daarvoor te houden. Zij voerde<br />
haar zoontje aan de hand met zich. De geestelijke had zich ter<br />
zijde van den armstoel zóó geplaatst, dat de binnentredende hem<br />
niet terstond bemerken konde; ook scheen deze zich met Karre<br />
alleen te wanen, toen zij op eenen halfvragenden, halfsmeeken-<br />
den toon in het Italiaansch tot hem zeide: „Lionel! herkent<br />
gij mij?"<br />
Hoe hachelijk ook de toestand des ridders zijn mocht, en hoe<br />
zeer de komst zijner bloedverwante het gevaarvolle daarvan nog<br />
scheen te vermeerderen, toch verried de drift, waarmede hij haar<br />
te gemoet ging, geenen zweem van hetgeen er misschien in zijn<br />
binnenste woelde; er was zelfs hartelijkheid, zelfs iets van blijde<br />
aandoening in de wijze, waarop hij de hand kuste, die zij hem<br />
toereikte.<br />
„Wees daarvoor gedankt, Anna! dat gij u Lionel nog her<br />
innert !"<br />
„Moet u dat vreemd voorkomen ? Het is waar, wij hebben elk<br />
ander sinds twaalf jaren niet gezien. Maar ongelukkigen hebben<br />
een goed geheugen, als zij in eenen voormaligen vriend eenen<br />
beschermer zoeken moeten."
31<br />
„Is Lady Oston zoo ongelukkig, dat zij buiten haar vaderland<br />
eene toevlucht zoeken moet? Spreek Anna, wat drijft u hier<br />
heen? hoe hebt gij mijn verblijf uitgevonden? wie lichtte u in?<br />
en waarom hebt gij mij niet van uwe overkomst verwittigd? ik<br />
had dan maatregelen kunnen nemen om.... gij weet niet, gij<br />
kunt niet weten aan welke gevaren gij zelve en mij blootstelt."<br />
„O! ik heb daarvan vreeseljjke bewijzen! Ik heb angsten door<br />
gestaan, die.... doch dat is een lang en treurig verhaal, om<br />
hels eerst mijnen zoon en laat mij eene poos rusten." Dit zeg<br />
gende naderde zij den armstoel, de eerste zitplaats, die haar in<br />
het oog viel; dan de ridder nam haar eenigszins snel, doch met<br />
galanterie, bij de hand en voerde haar naar de sofa. Inmiddels<br />
had zij den geestelijke opgemerkt, die de ongeziene getuige had<br />
willen zijn van hun gesprek, en zij riep met eenigen schrik: „Neef!<br />
wij zijn niet alleen."<br />
„Het is zoo, Mylady! doch deze eerwaardige Heer, mjjn biecht<br />
vader, kunt gij volkomen vertrouwen."<br />
„Een biechtvader! een priester dus, o! stel mij aan hem voor,<br />
ach! reeds zoo langen tijd heb ik de troostende toespraak van<br />
eenen Katholieken geestelijke ontbeerd."<br />
De ridder antwoordde niet, en zag eenigszins verlegen voor<br />
zich. Zijn bezoeker, die intusschen plaats genomen had, en wiens<br />
gelaat nu weder die ernstige waardigheid, die verhevene kalmte<br />
teekende, waaraan men hem bij zijne heftige woordenwisseling<br />
met den ridder bijna vreemd geacht zoude hebben, kwam hem<br />
te hulp.<br />
„Kom dan, mijne dochter!" sprak hij tot Anna, „en ontvang<br />
den zegen van den Bisschop van St. Jan Lateraan."<br />
Nu voerde Karre terstond zijne bloedverwante tot voor den<br />
zetel van den Bisschop, terwijl hij zeide: „Hoogwaardigste Heer!<br />
mijne nicht, Anna Oston van Berwickshire!"<br />
Ofschoon Anna niet sprak, drukten het schitteren harer oogen<br />
en de blos, die haar de wangen kleurde, hare vrome geestdrift
32<br />
en diepe ontroering genoegzaam uit, toen zij voor den eerwaar-<br />
digen grijsaard nederknielde, die met eene indrukwekkende stem<br />
den zegen over haar uitsprak. De ridder hielp haar, zich oprich<br />
ten. — „Ook mijn zoontje, mijn William, Hoogwaardige Heer,"<br />
zeide Lady Oston met eenen smeekenden blik, „hij genoot nim<br />
mer de weldaad van zulk een zegen."<br />
„Ik geloof u," sprak de Bisschop met eenen glimlach, die<br />
bijna dubbelzinnig heeten kon. Toch voldeed hij aan de half uit<br />
gesproken bede. Daarna richtte hij eenige onverschillige vragen<br />
tot den kleine, die ze met ongemeene bevalligheid en gevatheid<br />
beantwoordde.<br />
„Op mijn woord, Mevrouw! gij spreekt het Italiaansch van<br />
Petrarca en Tasso, en uw knaapje drukt zich beter uit, dan<br />
menig Romeinsch kind. Hoe komt dat ?"<br />
„Elke Engelsche vrouw vaneenigen rang en opvoeding verstaat<br />
tegenwoordig Latijn en Italiaansch. Ik onderwees mijn zoontje,<br />
de gewoonte op reis heeft het verdere gedaan."<br />
„Waarlijk onze Romeinsche vrouwen, die haren tijd met beu<br />
zelingen en kuiperijen verspillen, mochten van de Engelsche lee-<br />
ren, zich dien ten nutte te maken," hernam de geestelijke, „en<br />
nu, mevrouw! wat zullen wij van u hooren uit Engeland? Gij<br />
hebt zeker nieuws medegebracht voor uwen bloedverwant ?<br />
Waarom hebt gij hem onkundig gelaten van uwe overkomst,<br />
en wat is u te Rome wedervaren?"<br />
Deze vragen, in éénen adem, met eenige aanmatiging, hoewel<br />
niet zonder vriendelijkheid uitgesproken, verwonderden wel is<br />
waar de Lady, dan zij was de laatste persoon der wereld om<br />
het gezag van eenen biechtvader, die daarenboven Bisschop was,<br />
te miskennen, ^ook haalde zij snel een pakje te voorschijn en<br />
gaf het Karre, terwijl zij er bijvoegde: „Ten deele van onze<br />
bloedverwanten, ten deele van uwen weldoener, den edelen Essex,<br />
van wien het te betreuren is, dat hij de goddelooze Jesabel<br />
dient."
33<br />
Met eenen uitvorschenden blik, waarin men evenzeer wantrou<br />
wen als nieuwsgierigheid lezen kon, als men dacht aan hetgeen<br />
er reeds tusschen den ridder en zijnen zonderlingen bezoeker<br />
was voorgevallen, zag deze naar het pakket.<br />
Karre overreikte het hem, zonder het in te zien. „Hoogwaar<br />
digste! oordeel zelf of ik te goeder trouw ben," sprak hij met<br />
eene vastheid in zijne stem, die zelfs iets verwijtends had.<br />
Inmiddels had de Bisschop eenige der papieren ingezien. Hij<br />
scheen met zichtbaar genoegen te lezen, eindelijk sprak hij luid,<br />
de tegenwoordigheid der vrouw geheel vergetende: „Gij zijt<br />
volkomen gerechtvaardigd, Karre! man! gij zijt onbetaalbaar,<br />
ik heb u verongelijkt, ik ben uw vriend! Laat mij deze brieven,<br />
die van uwe familie behoef ik niet. Deze hier, in cijferschrift,<br />
zullen wij te zamen lezen ...." Te vergeefs had de ridder hem<br />
door blikken en gebaren aan de getuige van hun gesprek her<br />
innerd, het scheen hem volkomen onverschillig welke gissingen<br />
deze over hunne zeldzame verstandhouding maken wilde; en hij<br />
verdiepte zich op nieuw in zijne lektuur, met eene gerustheid<br />
als ware hij geheel alleen geweest.<br />
„Zet u, Mevrouw!" zeide hij eindelijk tot Anna, hierbij op<br />
een der vouwstoeltjes wijzende, „gij hadt ons veel te verhalen."<br />
Anna nam plaats; de ridder wilde weder teruggaan op den<br />
eerbiedigen afstand, waarop hij zich vroeger gehouden had,<br />
doch de Bisschop wenkte hem naast zich.<br />
„De treurige gebeurtenis, die mij uit mijn vaderland ver<br />
dreven heeft, zal hier te Rome nog niet bekend zijn," begon<br />
de Lady, „ware dit zoo, dan zag ik eenen dienaar der Kerk,<br />
zooals uwe Hoogwaardigheid, in even diepen rouw verzonken<br />
als dien, waarvan ik de teekenen draag, en die ik niet afleg<br />
gen zal, dan nadat het gruwelijke feit zal gewroken zijn. Het<br />
is eene gebeurtenis, waarover de gansche Christenheid treurt;<br />
en gij ook, mijn neef! zult haar met weemoed vernemen. Maria<br />
Stuart, de Koningin van Schotland, de rechtmatige Koningin<br />
Engelsclien te Rome enz. 3
34<br />
van Engeland, is gevallen onder de slagen der overweldigster,<br />
heeft haar schoon hoofd moeten buigen onder de scherpte van<br />
de bijl. De verfoeielijkste ketterin heeft de vroomste dochter<br />
der Kerk gedood. Elizabeth heeft Maria Stuart onthoofd."<br />
De sombere klagende stem, waarmede Anna begon, was al<br />
lengs tot scheller en scherper tonen van haat en toorn opge<br />
klommen, en het laatste sprak zij uit met eenen kreet van af<br />
schuw en smart.<br />
'„Een lange omhaal van woorden om ons te zeggen, dat eene<br />
Koningin gebruik gemaakt heeft van hare macht, dat Elizabeth<br />
eenen staatszet heeft uitgevoerd, die reeds veel te lang werd<br />
verschoven," fluisterde de Bisschop tot zijnen vertrouweling;<br />
deze boog zich met zijnen sarkastischen glimlach. Toch namen<br />
beiden een uiterlijk aan, dat eenigszins met de verwachting der<br />
Lady overkwam, en de geestelijke antwoordde zelfs: „Ofschoon<br />
wij deze vreeselijke uitkomst te gemoet zagen, ziet gij er ons<br />
zoozeer over getroffen, als met onze onderwerping aan hoogere<br />
toelating overeenstemt."<br />
„Ja, inderdaad, Hoogwaardige Heer! de Hemel laat zeker<br />
de goddeloozen wel voor eenen tijd zegevieren, doch zij vinden<br />
juist daardoor hun eigen verderf; uit den schoot der Kerk ver<br />
dreven, van de menschen vervloekt, door God en de Heiligen<br />
verlaten, daalt eenmaal de straf des Hemels op het schuldige<br />
hoofd der geveinsde Elizabeth neder. Dat ten minste is de<br />
wraakbede van elk, die zich een goed Christen noemt.<br />
Met blijkbare afkeuring had Karre's geheimzinnige biechtvader<br />
Anna's heftige taal aangehoord, nu viel hij haar in de rede met<br />
de vraag: „En hoe maakt zij het met haar volk?"<br />
„Helaas! haar volk! het bestaat uit verharde ketters, die<br />
hare daad goedkeuren, die vreugdevuren branden, die hunne<br />
huizen versieren, die bloem en palm strooien, als de Heidenen<br />
bij hunne menschenoffers; en slechts weinige onder hen zijn<br />
billijk genoeg om haar te veroordeelen, Het getal getrouwe
35<br />
Katholieken, dat nog in mijn rampzalig vaderland geduld wordt,<br />
leeft onder eene verdrukking, die hun het zwijgen oplegt; en<br />
sedert de noodlottige dagen van Babinghton wagen zij het niet<br />
meer, openlijk voor hunne gevoelens uit te komen ; zeker leven<br />
er nog wel enkele moedige mannen, enkele hooggestemde vrouwen,<br />
die het voornemen hebben, de edele martelares te wreken, dan,<br />
zij behoeven ondersteuning en hunne plannen zijn nog door<br />
duizend moeielijkheden belemmerd. Ik ben de vertrouwde hun<br />
ner geheimen, de deelgenoote hunner wenschen, ik nam het op<br />
mij, zoo mogelijk binnen deze heilige stad, hulp en raad voor<br />
hen te vinden; want zij weten het, er bestaat in Engeland, in<br />
Londen zelfs, eene Spaansche partij, die zich aan de onze zal<br />
aansluiten, als Koning Filips zijne onderneming tegen Elizabeth<br />
werkelijk doorzet."<br />
De bisschop luisterde nu met zeer veel belangstelling. Hij<br />
ondervroeg de Engelsche met drift en levendigheid over de hulp<br />
bronnen dier partij, hare macht, hare voornemens; en Anna,<br />
die de draden daarvan in handen had, deelde hem met eerbie<br />
dig vertrouwen alles mede, niet weinig verheugd reeds zoo schie<br />
lijk eenen prelaat voor hare zaak gewonnen te hebben. Daarop<br />
vervolgde zij:<br />
„Behalve deze gewichtige zending, die ik op mij nam, kon ik<br />
niet van mij verkrijgen, langer te leven onder de wetten der<br />
misdadige tirannes; de lucht van Engeland, die zij inademt,<br />
werd mij hatelijk. De grond, die Maria's bloed gedronken had,<br />
brandde mij onder de voeten, mijne bloedverwanten, mijne be<br />
trekkingen noodzaakten mij eenen schijn van gematigdheid aan<br />
te nemen, die ik niet huichelen kon. Ik besloot te vluchten;<br />
ik kon niet langer ademen in dien pestwalm der ketterij, die<br />
mij drukte als een banvloek, en wilde mijnen William een ge<br />
lukzaliger vaderland schenken, hem opvoeden onder de vleuge<br />
len van den godsdienst en in de schaduw der moederkerk. Ik<br />
stelde mij Rome als woonplaats voor. Ik rekende daarbij op
36<br />
uwe bescherming, Karre! op de trouw uwer vriendschap, op uwe<br />
edelmoedigheid, die de bannelinge niet verstooten zouden. Hei<br />
melijk uit Londen vertrokken met het vervoerbare gedeelte van<br />
mijn vermogen, en slechts van twee trouwe bedienden vergezeld,<br />
wachtte ik in eene der zuid-oosteljjke zeehavens eene scheeps<br />
gelegenheid af. Van hier wilde ik uwen raad innemen omtrent<br />
den weg dien ik volgen moest, en u verzoeken hier een voeg<br />
zaam verblijf voor mij te vinden. Uw oom, de Baronet van Southe-<br />
well, die mij dit pakket deed toekomen, beloofde mij aanbeve<br />
lingsbrieven en uw adres. Ik weet niet door welk een nood<br />
lottig toeval, juist om dezen tijd, mijn naam betrokken werd in<br />
een der talrijke processen uit Babinghton's zaak voortgevloeid:<br />
mijn trouwe zaakgelastigde, die mijne onroerende goederen zoude<br />
verkoopen, schreef mij en ried mij dringend, geen oogenblik te<br />
verzuimen om naar den vasten wal over te steken; mijne vrij<br />
heid, mijn leven waren in gevaar. Eene kleine visscherspink<br />
was mij tot reddingsboot. Ik landde gelukkig in Frankrijk,<br />
zonder eenig vooruitzicht op menschelijke hulp; maar steunende<br />
op de bescherming der Heiligen, bemoedigd door eene plechtige<br />
gelofte, bezield door geestdrift voor eene gewijde zaak en sterk<br />
in het geloof, aanvaardde ik met rusteloozen ijver den moeie-<br />
lijken, den gevaarvollen tocht. Ik volbracht dien in den kortst<br />
mogelijken tijd. Ik zag dat Eome van mijn gloeiend verlangen,<br />
ik stortte mijne dankgebeden uit aan den voet der Vatikaansche<br />
zuil. Het is waar, mijn toestand was niet benijdenswaardig; op<br />
mij zelve staande, geheel alleen in het midden van eene on<br />
metelijke groote stad, krioelende van vreemdelingen, zonder be<br />
schermer, zonder vriend, zonder bloedverwanten, de eenige, op<br />
wiens hulp ik had kunnen hopen, even onkundig van mijne<br />
nabijheid als ik van zijne woning, dat was inderdaad ontrus<br />
tend, droevig! Dan, hooger hand leidde mij. Juist bij diezelfde<br />
zuil, waar ik mijne gelofte volbracht, vond ik een hulpvaardig<br />
mensch, die aannam uw verblijf voor mij op te sporen, en die
37<br />
mij eindelijk, na bejegeningen even vreemd als vernederend,<br />
hierheen heeft geleid."<br />
„En wat was dat voor een mensch, goede Anna?"<br />
„Een zonderlinge jonge man, die .. .."<br />
„Ridder Karre! ge hebt uwe gast niets van die ververschin-<br />
gen aangeboden, waarvan uw buffet zoo rijk voorzien is, en de<br />
kleine snaak hier zal zeker iets begeeren," sprak de Bisschop,<br />
Lady Oston schielijk in de rede vallende, en William toewen<br />
kende om zich te bedienen. En het oogenblik waarnemende,<br />
waarop Karre en de knaap zich op eenigen afstand bevonden,<br />
zeide hij zacht tot haar: „Zoo gij dien man wederzaagt en hem<br />
herkendet, zoudt gij dan willen zwijgen en hem als eenen vreem<br />
deling behandelen?"<br />
„Indien dat uw wensch en zijn belang is, Hoogwaardige Heer!<br />
waarom dan niet ?" antwoordde Anna, ten hoogste verwonderd,<br />
„want ik heb hem alles vergeven. De dienst, die hij mij nü<br />
bewezen heeft. . . •"<br />
„Goed, goed, vergeet niet, dat ik uw woord heb. Ik hoop u<br />
spoedig weder te zien," vervolgde hij luid. „Karre! gij geeft<br />
uwe nicht toch zeker huisvesting?"<br />
„Als zij die aannemen wil met de verzekering der eerbiedigste<br />
gastvrijheid," zeide deze met eene hoffelijke buiging tot Anna.<br />
„Helaas, neef! ik bevind mij in de treurige noodzakelijkheid,<br />
om mij aan iemands hoede toe te vertrouwen, en ik weet, dat<br />
ik mij onder geene meer edelmoedige plaatsen kan, dan de uwe.<br />
Het huis, mij door den vreemden Heer aangewezen, was mij een<br />
zeer ongeschikt verblijf, dat ik plotseling heb moeten verlaten.<br />
Ik weet inderdaad niet waarheen; want ik heb twee bedienden<br />
bij mij en mijnen William."<br />
De ridder zag de bisschop aarzelend aan.<br />
„Wat zegt dat, goede Mevrouw!" zeide deze, „het huis van<br />
uwen bloedverwant is ruimer dan men denken zoude, en uw ver<br />
blijf bij hem zal slechts kort zijn. Ik belast er mij mede, u als
38<br />
gast te doen opnemen bjj eene aanzienlijke en achtenswaardige<br />
dame; ik zal in het ontbrekende van uw vermogen voorzien.<br />
Eene zoo vrome en moedige dochter der Katholieke Kerk heeft<br />
recht op een goed onthaal in de Pauselijke stad. En ik zal zor<br />
gen dat deze kleine, (hier legde hij vriendelijk de hand op Wil<br />
liams blonde lokken) aan eenen bekwamen opvoeder worde toe<br />
vertrouwd; ik heb goede verwachting van zijnen gelukkigen<br />
aanleg."<br />
„Maar, Hoogwaardige Heer! zoovele weldaden, hoe kan ik..."<br />
„Dank het de heilige Bonaventura, die ons te zamen bracht,"<br />
hernam de zonderlinge geestelijke, terwijl hij snel naar de deur<br />
terugging, waardoor hij gekomen was.<br />
„Men heeft mij een verkeerd denkbeeld willen geven van die<br />
vrouw," zeide hij fluisterend tot Karre, die het tapijtbehangsel<br />
voor hem ter zijde schoof. „Ik heb haar gansch anders gevon<br />
den dan ik vreesde. Over het andere spreken wij morgen. Doch<br />
verzwijg Montalto wat hier voorgevallen is. En nu vaarwel, St.<br />
Petrus zij met u!" en de ridder liet voor Anna's verwonderd<br />
oog het rijke weefsel vallen waarachter zijn zonderlinge bezoe<br />
ker verdween.<br />
„Neef!" zeide Anna, toen zij alleen waren, „uw biechtvader<br />
belooft zeer veel."<br />
„En zal het houden, mylady! gij weet niet hoe het mij<br />
verheugt, dat hij zich uwer aantrekt."<br />
„Heeft die bisschop van St. Jan Lateraan dan zooveel invloed ?"<br />
„Herinnert gij u dan niet, dat de St. Lateraan zonder bisschop<br />
is, als de Heilige stoel ledig staat?"<br />
„Bij de Heilige Maagd!" riep Anna, rood en bleek wordende,<br />
„wie konde op zoo iets bedacht zijn, het ongehoopt geluk van<br />
zulk een eer, van zulk eenan zegen! William, mijn zoon! mijn<br />
gelukkig kind! Groot is het heil, dat ons wedervaren is, en wat<br />
laat zich niet hopen van zulk een begin!" Met hartstocht kuste<br />
zij haar kind.
39<br />
De ridder glimlachte over hare vrome moederlijke verrukking.<br />
„Ja," voegde hij er bij, „Paus Sixtus is een groot man, ver<br />
heven en waardig als Opperpriester zijner kerk, zelfstandig en<br />
onwrikbaar als Regent, doordringend, scherpzinnig, en behendig<br />
als staatsman."<br />
„Maar wie zijt gij dan?" vroeg Lady Oston; „deze gemeen<br />
zaamheid, dit vertrouwen, zijne verschijning in uw huis ...."<br />
„Sus, sus, liefste nicht!" wat gij hier hebt gezien, moet gij<br />
vergeten ; er zijn betrekkingen, waarnaar men niet vraagt. Laat<br />
het u genoeg zijn, dat ik hier in zijn vertrouwen deel, en hem<br />
beter ken, dan het gansche consistorie der Kardinalen te zamen."
HOOFDSTUK III.<br />
Iemand met een dubbel beroep.<br />
De ridder Karre zoude zich zeker niet verwonderd hebben,<br />
dat zijn Pauselijke bezoeker kennis droeg van zijne betrekking<br />
tot Lady Oston, en vroeger dan hij zelf van hare aankomst<br />
verwittigd was, zoo hij getuige had kunnen zijn van hetgeen er<br />
omtrent middernacht plaats vond in een vertrek van hetzelfde<br />
huis, dat Anna zoo plotseling verlaten had. Dat vertrek lag<br />
tegenover eene binnenplaats, en scheen zorgvuldig van de andere<br />
behuizing en van iedere gemeenschap daarmede afgesloten te<br />
zijn. Geen venster in den wit gepleisterden muur verried het<br />
bestaan van iets, dat men eene tweede woning zoude hebben<br />
kunnen noemen, en geene zichtbare deur wees daarheen den<br />
toegang aan. De galerij, die het huis beneden omgaf, eindigde<br />
ter rechterzijde bij eenen nauwen wenteltrap, die naar de boven<br />
vertrekken voerde, door Lady Oston voor weinige uren gebruikt,<br />
en ter linkerzijde was niets dan een stevig eikenhouten beschot,<br />
waarin geen zweem van ingang te ontdekken was. En toch trad<br />
Signor Scipione, zooals wij onzen eersten bekende hebben hoo-<br />
ren noemen, de vreemdsoortige herberg in, ging de galerij ter<br />
rechterzijde door, en liep haastig en onbekommerd voort, alsof<br />
hij zeker was eenen uitweg te vinden. Zijn zelfvertrouwen blijk<br />
baar ontstaan uit zijne bekendheid met het plaatselijke, werd
41<br />
niet teleurgesteld. Zijn hevig stampen met den voet op eene<br />
bepaalde plek nabij den wenteltrap, deed dezen ter zijde draaien<br />
als eene deur, die men opent, terwjjl hij, na zijn binnentreden,<br />
door het zachter drukken eener veer, den ganschen toestel weder<br />
op zijne gewone plaats bracht. Tien schreden verder, die hij in<br />
de volstrektste duisternis had moeten doen zoo hij niet eene<br />
kleine dievenlantaren van onder zijnen mantel had te voorschijn<br />
gehaald, bevond hij zich voor een laag klinket, zooals men ter<br />
zijde van vestingpoorten vindt, dat hij ontsloot met eenen sleu<br />
tel, welken hij bij zich droeg. Toen zag hij zich in eene ruime<br />
kamer tegenover eene vrouw, die met kennelijke gerustheid en<br />
smaak haar avondeten nuttigde. Die vrouw zoude minder oud,<br />
minder leeljjk en minder gemaakt geschenen hebben, zoo zij de<br />
natuurlijke levendigheid harer trekken niet bepleisterd had met<br />
dikke lagen van wit en rood blanketsel,, hetwelk hun eene strak<br />
heid gaf, die haar deed gelijken naar eene dier onbehagelijke<br />
houten poppen, welke men in de 18de eeuw voor lagen prijs op<br />
de jaarmarkten in Holland verkocht. Hare natuurlijke tint was<br />
het sprekend zuidelijk geel, en zij had zich willen herscheppen<br />
in eene blanke dochter van het noorden. Hare zwarte wenk<br />
brauwen waren te fijn en te kunstig gebogen om aan hare echt<br />
heid te kunnen gelooven, vooral daar men van onder het spits<br />
toeloopende hoofddeksel van gele zijde hier en daar dunne grij<br />
zende lokken zag te voorschijn komen, die luide de wenkbrauwen<br />
van onwaarschijnlijkheid aanklaagden. Schoon inderdaad was de<br />
vorm van haren volmaakt Eomeinschen neus, maar de blik, die<br />
er op viel, werd spoedig afgeschrikt door de bleeke, verflenste<br />
lippen, die den gapenden afgrond van den ontredderden mond<br />
verborgen, welks tanden, gedeeltelijk uitgevallen of afgebrokkeld,<br />
aan de zwarte overblijfsels eener afgebrande vesting deden den<br />
ken. Het moest wel een verpestende adem zijn, die zich door<br />
dezen onreinen weg eenen doortocht baande; want een ongebon<br />
den leven was de oorzaak van dezen vervroegden ouderdom. Eene
42<br />
zekere zwaarlijvigheid gaf aan hare vormen iets ronds en molligs,<br />
dat haar goed stond, vooral daar zij een gedeelte van den boe<br />
zem en de schouders onbedekt liet, evenals de armen, die zij met<br />
gouden armbanden versierde. Hare nog fraaie vingers prjjkten<br />
met kostbare ringen, wier flikkering echter de walgelijke onzin<br />
delijkheid der handen te meer deed uitkomen. Hare groote,<br />
donkere oogen hadden zeker eenmaal van een ongemeen vuur<br />
geschitterd; doch thans stonden zij dof, flets en bjjna droog in<br />
hunne holten, en slechts van tijd tot tijd flikkerde daarin een<br />
glans van ruwe kwaadaardigheid of gemeene hebzucht.<br />
Uit deze schildering van haar uiterlijk kan men den zielstoe<br />
stand gissen eener vrouw, aan wie ik zoo gaarne dien eernaam<br />
ontzeggen wilde, zoo het niet ware, dat juist vrouwen, als ze<br />
eens afgedaald zijn van het hooge voetstuk harer waarde, een<br />
maal den reinen gordel der schaamte verscheurd, eenmaal den<br />
haar beschermenden sluier der onschuld weggeworpen hebben,<br />
te dieper wegzinken in den poel der onreinheid, naarmate zij<br />
meer bestemd waren om tot een verheven trap van verfijnd<br />
gevoel en gelouterde zedelijke waarde op te klimmen, en dat<br />
juist vrouwen, als zij de eerste besmettende spat niet hebben<br />
weten te voorkomen op het kleed, dat vlekkeloos had moeten<br />
blijven, als het ware door eenen onweerstaanbaren aandrang,<br />
weggesleept worden, en er een helsch genoegen in schijnen te<br />
vinden, zich altijd dieper neder te storten in den hatelijken poel<br />
der ondeugd. Engelen die vallen, zijn altijd duivelen, en de<br />
lelie, die door het slijk gesleept wordt, is afzichtelijker dan het<br />
onkruid, dat daarin groeit.<br />
Deze vrouw dan zat aan eene tafel, waarop, behalve de spijs<br />
die zij at, eene wijde kruik en twee bekers stonden, benevens<br />
eene groote kom met limonade en eene kleine aarden lamp,<br />
welker onzeker flikkeren een flauw schijnsel wierp op geheel de<br />
zonderlinge meubeleering van een vertrek, waarin pracht en<br />
morsigheid, havelooze armoede en verkwisting onder elkander
43<br />
het gebied schenen te deelen. Met onverschilligheid en zonder<br />
verwondering zag zij even naar den binnentredende op, en bleef<br />
voorteten, van tijd tot tijd groote teugen nemende uit een der<br />
bekers, dien zij terstond weder vulde.<br />
De onverschilligheid was blijkbaar wederkeerig; want de jon<br />
geling, die den hoed ophield, zette zich, zonder haar te groeten,<br />
op den stoel neder, die tegenover haar stond, en leunde met de<br />
beide ellebogen op de tafel, terwijl hij zijn hoofd in de handen<br />
verborg. Zij scheen aan zijne handelwijze gewoon; want zij bleef<br />
zwijgen zonder op hem te letten, tot hij eindelijk zeide:<br />
„Quirina ! gij vraagt mij niets ?"<br />
„Per Dio ik vraag u niets, omdat ik niets van u te wachten<br />
heb! Met uwe zonderlinge manieren, met uwe plotselinge uit<br />
barstingen, zijt gij het niet, die mij dienen kunt. Gisteren, na<br />
de terechtstelling van Cola en Francesco, zijt gij hier komen<br />
binnenstormen als een razende, uitgelaten van een lachen, dat<br />
mij angstig maakte, en tranen schreiende, die mij deden lachen.<br />
En dat alles, omdat gij eene Engelsche vreemdelinge in uwe<br />
macht hadt, die gij, geloof ik, aan eenen Kardinaal wildet ver-<br />
koopen. Welnu, wat zal ik u vragen ? gij hebt zeker de waarde<br />
in goede scudi in uwe beurs; meent gij, dat zoo iets mij nieuws<br />
gierig maakt?"<br />
De jongeling had slechts ten halve naar haar geluisterd, en<br />
barstte nu los in eenen uitroep, die meer tot zich zeiven dan<br />
tot zijne toehoorderes gericht was.<br />
„Neen, waarachtig, Kardinaal! ik verkoop u niets voor goud;<br />
het is iets beters, dat ik van u verlang; het is mjjn noodlot, dat<br />
gij niet gewild hebt!"<br />
„Iets beters, nu ja! dat moet nog bewezen worden! Gij zijt<br />
eerzuchtig; maar de eer is iets ijdels, iets, dat men tasten noch<br />
proeven kan. Ik houd van goud en van liefde!" Hier wierp zij<br />
hem een harer afschuwelijke lonken toe, maar hij merkte dien<br />
niet op.
44<br />
„Ik heb veel gedaan en toch niets gedaan," vervolgde hij weder.<br />
„Dat is niet voorzichtig, ik doe niets ten halve, met elke daad<br />
gaan wij verder op een pad, waar geene Heiligen ons voorlich<br />
ten, en als men dan nog niet wint, dan is de zonde te duur.<br />
Maar vertel mij de geschiedenis, Carissimo! uw geheim brandt<br />
u op de tong, en ik heb misschien goeden raad."<br />
„Ja, gij zult het weten, omdat ik wellicht uwe hulp zal noodig<br />
hebben, omdat ik stik van opgekropten hartstocht, omdat snij<br />
dende zielesmart zich uiten wil, omdat eene Quirina de beste<br />
vertrouwde is voor, voor ...."<br />
„Eenen spion," hernam zij koel en droog weg.<br />
„Spion! spion! spion!" herhaalde hij met driftige gebaren, „ja,<br />
bij het gebeente der Heiligen! dat ben ik, vervolger der men<br />
schen, vervloeking der menschen, broeder der duivelen, zoon<br />
der hel, dienaar van den Paus, dienaar van Peretti!" en hij<br />
lachte. Zoo akelig was zijn lach, dat de vrouw uit hare onver<br />
schilligheid oprees, om hem te doen bedaren.<br />
„Kom, kom, mijn jongen vriend! wie zegt u, dat het hand<br />
werk niet goed is?"<br />
„Het is goed, en bij God! ik zal het voortaan voor eigene<br />
rekening drijven."<br />
„Wel zeker; maar neem eene teug en vertel mij de geschie<br />
denis met de Signora."<br />
„Hoor dan. Ik heb eenen eed gezworen, eenen plechtigen<br />
eed van wraak, dien ik houden zal, onschendbaar, onverander<br />
lijk en getrouw, als anderen eene gelofte aan de Moedermaagd;<br />
die eed zal mijn eenigste eeredienst, mijn eenigst geloof, mijne<br />
eenigste liefde zijn. Ik zal geene rust, geenen slaap, geen ge<br />
bed kennen, voordat ik hem volbracht heb. Die eed geldt Six<br />
tus V, die wraak moet zich koelen aan het huis Peretti, en zal<br />
niet rusten voor het verdelgd is, en onder ongehoorde slagen<br />
is ten gronde gegaan."<br />
De vrouw stoorde hem door een schaterend gelach.
45<br />
„En wie zal dat groote werk ten einde brengen? Meester<br />
Scipione, die geheel afhangt van de lieden, die hij bedreigt?<br />
Het gansche geslacht der Peretti met Zijne Heiligheid, St. Bene-<br />
dicta vergeve mij de zonde! aan het hoofd; Signore! zijt gij<br />
waarachtig dronken? De wijn van Donna Camilla schijnt u goed<br />
te smaken."<br />
„Het is waar, ik ben niets; minder zelfs nog dan ik schijn,<br />
ik ben een laag insekt, dat zij met den voet vertreden kunnen,<br />
dat niet worstelen kan tegen uwen wenk, Fra Felice Peretti!<br />
maar ik zal voor u de wesp zijn, een insekt, dat, al ware het<br />
ook half verpletterd, nog beschikken kan over eenen giftigen<br />
angel, dien het drukken zal op de plaats, waar het u kwets<br />
baar kent; dat zich herscheppen kan in eene adder, wier beet<br />
u zal gewond hebben, eer gij het weten kunt. Ik heb geene macht;<br />
maar ik heb onvermoeide volharding, die haar doel nooit uit<br />
het oog verliest; ik ben meester van mij zeiven als het zijn<br />
moet; ik ben volleerd in elke list; ik ben zeker onder de be<br />
scherming van een dubbel masker; ik heb een hoofd, dat gij<br />
zelf geroemd hebt, Sixtus Y! ik ben weinig, ik ben niets, en<br />
toch tegen u, Sixtus! vermag ik veel, zeer veel! meer dan gij<br />
dragen kunt."<br />
„Gij hebt gelijk," sprak Quirina, die opgestaan was, „een man,<br />
die iets ondernemen durft, is sterk. Zie hier, voor een goed<br />
vriend heb ik iets over," en zij toonde hem een fieschje, dat<br />
zij uit een kasje in den muur te voorschijn haalde. „Neem dit<br />
Scipione! daar is genoeg, om al die peren 1) te doen verrotten."<br />
Hij staarde met strakke blikken op het fleschje, dat zij in<br />
zijne hand gaf.<br />
„Dit heldere vocht, in de waterleidingen uitgestort," voegde<br />
zij er bij, „is in staat eiken put in eenen giftbak te veranderen, en<br />
de Romeinen te doen wegsterven als heerschte er de razende pest."<br />
1) Woordenspeling met den naam Peretti, peertje.-
46<br />
Een oogenblik woog hij het flescbje in zijne hand, toen gaf<br />
hij het haar terug, en driftig haren arm wegstootende, riep<br />
hij uit:<br />
„Neen Quirina! neen! dat ware een rampzalige wraak. Veel<br />
te kort, veel te heimelijk, veel te natuurlijk! Hij moet lijden, zoo<br />
als ik geleden heb, de Paus moet als mensch voelen, wat hjj<br />
eenen mensch heeft aangedaan. Neen, Sixtus! geen vergif, geen<br />
bloed maar tranen, bloedige tranen!"<br />
„Nu, hij moet u eene bruid uit de armen weggeroofd heb<br />
ben, anders begrijp ik mij uwe woede niet. Een vriend waart<br />
gij toch niet van mjjnen armen Cola. Maar gij vergeet de Signora"<br />
Scipione had haar met zijne gloeiende oogen aangestaard.<br />
„Francesco!" begon hij; plotseling sloeg hij zich met de hand<br />
tegen het voorhoofd en prevelde binnensmonds: „Ik zoude dat<br />
wezen alles zeggen, en zij zoude mij niet begrijpen." Toen<br />
plaatste hij zich bedaard bij de tafel en hervatte: „O juist! ik<br />
zoude u verhalen. Vóór dien duur gezworen eed van haat, die<br />
nog zeer jong is, heb ik hem altijd trouw gediend. In de dub<br />
bele betrekking van geheim Inquisiteur tegen de bandieten en<br />
van spion in het huis zijner zuster. Het eerste stelt tweehonderd<br />
dienaren van den Stadvoogd te mijner beschikking en verplicht<br />
mij, hem rekenschap te geven van al wat er onder de edelen,<br />
vreemdelingen en ledigloopers omgaat. Dat is zeker geene lichte<br />
taak; doch ik volbracht haar con amove! Het deed mij zoo recht<br />
goed, als ik eenen edelman tot de galeien kon doen veroordee-<br />
len; ik dacht dan aan Florence en aan mijnen vader. Voortaan<br />
zijn zij mij niets meer waard,"de plannen van den Paus, voort<br />
aan heb ik slechts één denkbeeld, mijne wraak! — In het huis<br />
van Donna Camilla bekleed ik eenen post, die mij boven elke ver<br />
denking verheft. Daar hebt ge het geheim van mijn dubbelzin<br />
nig bestaan. — Dat ik u hier in dit huis bescherming en veilig<br />
heid schonk, was omdat ik den dienst van eene schrandere vrouw<br />
wel eens noodig heb, en om den eenen of anderen rijken Abt
47<br />
in uwe armen eenen troost te doen vinden, die hem evenwel<br />
geld genoeg kosten zal."<br />
„Diavolo!" riep Quirina, met den loenschen blik der onvol<br />
dane hebzucht, „als het met u maar niet altijd bij woorden bleef;<br />
gij hebt er den slag niet van om een dikgevederden vogel..."<br />
Zoo verachtelijk is eene vrouw zonder schaamte, dat zelfs de<br />
bedorvenste man, die haar tot medehulp neemt bij zjjne misda<br />
den, zich niet van eenen zekeren afkeer onthouden kan; ook<br />
viel Scipione haar met diepe minachting in de rede: „O! ga<br />
niet verder, het zal u misschien weldra niet aan gelegenheid<br />
tot veroveringen ontbreken; ik heb reden te denken, dat de<br />
regeering omtrent personen van uwe soort spoedig meer toe<br />
geeflijk zal worden."<br />
„Nu, dit geve de Hemel! het was ook eene ongehoorde ge<br />
strengheid, ons allen op zoo harde straffen te verbannen, onze<br />
Agatella de Pignacia, die Prinses der schoonen, gerechtelijk te<br />
verworgen, en dat te Rome, waar wij voorheen als Vorstinnen<br />
heerschten, en over goud en ambten beschikten. Drie kande<br />
laren van zwaar zilver en eenen outerdoek van fijne kant be<br />
loof ik plechtig aan de Heilige Benedicta, als dat weder anders<br />
wordt! (en zij sloeg een kruis)... Maar nu de Signora, was het<br />
niet bij de Vatikaansche zuil....?"<br />
„Dat ik haar ontmoette, ja. Tot die vreemdelinge zag ik mij<br />
aangetrokken door ik weet niet welke betoovering, en bij St.<br />
Paulus! zoo er nog ruimte was in mijn hart voor eenen tweeden<br />
hartstocht dan had haar aanblik dien kunnen opwekken. Die<br />
vrome ernst, die verhevenheid, die reinheid van oog, die kalme<br />
waardigheid.... dan genoeg, zulke schoonheden bevat gij niet.<br />
Kortom, ik bewees haar eenen dienst, ten einde een gesprek te<br />
kunnen aanknoopen. Uit enkele woorden meende ik op te merken,<br />
dat zij door den bekenden Karre, van wien ik weet dat hij in<br />
Montalto's vertrouwen deelt, tot geheime bedoelingen bestemd<br />
was; en nog geloof ik, hoewel van hare deugd overtuigd, dat
48<br />
die man haar aan zijne berekeningen opofferen zal. Hij wil<br />
zeker zijne gunst bij den jongen Kardinaal bevestigen door zijne<br />
schoone nicht. Dit denkbeeld rees klaar en helder bij mij op,<br />
toen zij in het eerst met schuchterheid diens naam noemde. Eens<br />
anders plan te dwarsboomen, en zelf een werktuig tot wraak<br />
in handen te krijgen, was eene dubbelt verzoeking, die mij over<br />
alle hinderpalen deed heenzien. Mij het eerst van die vrouw<br />
meester te maken, haar den neef van onzen tiran toe te voeren,<br />
door haar hem te beheerschen, dat was mijn snel gevormd<br />
ontwerp, toen ik haar in de verlatenheid mijne hulp aanbood<br />
en Azzo's woning tot schuilplaats liet aanwijzen. Hebt gij mij<br />
begrepen ?"<br />
„Beter dan mijn gebedenboek. Gij wilt den jongen Kardinaal<br />
eene minnares schenken, om hem in het verderf te brengen."<br />
„Juist! doch het is mislukt. Ik ijlde naar Montalto — het<br />
valt mij niet moeielijk hem te spreken — met de meeste om<br />
zichtigheid hield ik hem het flikkerend schijnsel voor, dat hem<br />
moest verblinden. Het had moeten gelukken, twee en twintig<br />
jaar, een Italiaanschen hemel.... hij nog zoo geheel jongeling!<br />
de verbeeldingskracht verleid, de geheimhouding gewaarborgd!<br />
Ik weet niet welke talisman of welke Heilige hem tot marmer<br />
verkilde. In het eerst schertste hij, daarna werd hij ernstig,<br />
toornig zelfs, en ik zag op het eind geen ander redmiddel, dan<br />
alles op rekening der onbekende schoone te stellen. Ik moest<br />
mijn plan voor ditmaal opgeven, en toch het was schoon ge<br />
weest, duivelsch schoon! — Sixtus bemint dezen neef, den<br />
laatsten zoon van zijnen broeder, als den appel zijner oogen,<br />
als het bloed van zijn bloed; het is zijn lieveling, zijn afgod,<br />
de innigste band, die hem aan het leven bindt; hij bestemt hem<br />
tot de verhevenste eereplaatsen, heeft met hem de uitgebreidste<br />
plannen, vertroetelt in hem zich zeiven, zijne eigene grootsche<br />
eerzucht, zijn eigen diepzinnig verstand, zijn eigen snel bevattend<br />
vernuft. Niemand weet dit beter dan ik; want ik ken ze in
49<br />
bun huiselijk leven, de Peretti, en ik heb onder de koele sneeuw<br />
laag van Pauselijke terughouding en vorstelijke onverschilligheid,<br />
die hij toont voor de menschen, den almachtigen gloed der liefde<br />
bespied; dat is de kwetsbare plek van den Achilles!"<br />
„Gij wordt duister."<br />
„Ik zal duidelijk zijn. Sixtus is een even onverbiddelijk rech<br />
ter als feeder bloedverwant, en hij heeft het gezegd, en in dat<br />
woord ligt mijne wraak: „Voor de wet zijn allen gelijk!" Zoo<br />
de jongeling eenmaal in het toovernet verstrikt is, zal het een<br />
spel zijn, hem altijd dieper te doen zinken, hem in verdachte<br />
aanslagen, in schuldige kuiperijen te wikkelen, tot roekelooze<br />
heiligschennis heen te voeren, met één woord, hij zal schuldig<br />
zijn. Ik weet wat Sixtus lijden zal; maar ik weet ook wat hij<br />
doen zal." Scipione lachte weder met zijnen eigenaardigen lach.<br />
Quirina rilde. „Ik heb u begrepen, amico! volkomen begrepen;<br />
doch de Signora!"<br />
„Ah ja! met haar was ik zoo tamelijk verlegen. Om zeker te<br />
zijn, dat Karre met zijne Engelsche niets zoude ondernemen,<br />
spoedde ik mij naar zijne Heiligheid, die mij buitendien wachtte.<br />
Ik deelde hem met eene waarschijnlijkheid, die hem misleiden<br />
moest, de zekerheid mede, dat Karre in heimelijke verstandhou<br />
ding was met zijne landgenooten, sprak met dubbelzinnigheid<br />
van zijne nicht, kwam op de gunsten, die zij, door den ridder,<br />
van Montalto verwachtte, hoewel ik den laatste als volmaakt<br />
onkundig voorstelde; ik moest dit, om eene verklaring voor te<br />
komen. Met één woord, ik zeide hem zooveel, dat hij stamp<br />
voette van drift en toorn, en het is mijne schuld niet, zoo de<br />
Engelschman morgen niet hangt, en de Engelsche vrouw voor<br />
altijd achter kloostertraliën verborgen blijft; want na dit onder<br />
houd geleidde ik de schoone nicht naar het huis van den tee-<br />
deren neef, waar ik haar eene welkomst van den Stadvoogd<br />
bereid had."<br />
Dat Signor Scipione hier misgerekend had, weten wij; het<br />
Engelschen te Rome enz. 4
50<br />
tooneel in Karre's woning heeft ons overtuigd, dat alleen de<br />
toevallige belangstelling van den Paus in den geheimen Agent<br />
zijner buitenlandsche staatkunde hem noopte, om dezen niet op<br />
een enkele aanklacht ongehoord te veroordeelen, en zoo de bloed<br />
verwanten van den zwarten aanslag redde.<br />
Maar gelijk volleerde schurken nooit de geheele waarheid bloot<br />
geven, al ware het ook aan hunne inschikkelijkste medehelpers,<br />
zoo had ook thans de Italiaan zijne vertrouwde niet gezegd,<br />
hoe hij, nog vóór zijn gehoor bij Sixtus, door Anna's indruk<br />
wekkende schoonheid betooverd, haar aanbiedingen had gedaan,<br />
die zij met verontwaardigde fierheid terugstiet; waarna hij haar<br />
verlief met de woorden: „Ik zal dan uwen Karre opzoeken," die<br />
toen meer hadden van eene bedreiging, dan van eene belofte,<br />
en die Anna bij het zonderlinge gedrag van Azzo, dat evenzeer<br />
beschimpend vriendelijk, als beschimpend vrijpostig was, tot het<br />
besluit brachten, om een huis te verlaten, waar alles haar ont<br />
rustte. Reeds was zij op het punt om dit ten uitvoer te bren<br />
gen, ondanks den heftigen tegenstand van Azzo, toen Scipione<br />
terugkwam, met berouwvollen eerbied hare vergiffenis vroeg<br />
voor het gebeurde, en met eenen duren eed beloofde, haar veilig<br />
naar het huis van den ridder te voeren. Ditmaal lag er zoo<br />
veel oprechtheid in zijne taal, dat Anna, die ook bijna geene<br />
andere keus had, vergezeld van haar zoontje, in den wachten<br />
den draagstoel stapte, gevolgd van Margaret en Hugh; ditmaal<br />
hield Scipione woord met de goede trouw van eenen olifants<br />
jager, die de bedoelde prooi gerust laat voortgaan op het ge<br />
kozen pad, omdat hij weet op welken verborgen kuil zij onver<br />
mijdelijk toeijlt.<br />
Wij hebben ondertusschen ons waardig tweetal vergeten. Hun<br />
gesprek, dat vooral aan Scipione's zijde van de kenschetsende<br />
hartstochtelijkheid, de overdrijving en de kwaadaardige list des<br />
Italiaans getuigde, was in eene beraadslaging verkeerd, waarbij<br />
Quirina, zoo het scheen, den boventoon voerde, en wel zoozeer
51<br />
naar het genoegen van haren toehoorder, dat hij, nader bij haar<br />
geschoven, hare hand had gevat en telkens met flonkerende<br />
oogen toestemmend knikte.<br />
Eindelijk riep hij uit, op eenen toon, die bijna zegepra<br />
lend was:<br />
„Ja, bij St. Xaverius! dat's eene ingeving! de Spanjaarden<br />
en Orsina."
HOOFDSTUK IV.<br />
Het laatste spel.<br />
Nabij de kapel van Santa Maria Maggiore lag de rijke wijn<br />
gaard Peretti, vroeger de nederige eigendom van den armen<br />
Kardinaal Felice Montalto, thans door den machtigsten Paus<br />
der 16 le<br />
eeuw, door Sixtus V, in den uitgestrektsten lusthof van<br />
Rome herschapen, in ruimen aanleg en vorstelijke grootheid de<br />
eenige, die den Pauselijken tuin op zijde streefde, die toenmaals<br />
toch de heerlijkste van Europa genoemd werd. Deze geestelijke<br />
Vorst, die in allerlei ondernemingen der bouwkunst eene nut<br />
tige en roemvolle afleiding zocht voor de rustelooze staatszor<br />
gen en de duizende moeielijkheden, waarin zijn volhardende en<br />
onvermoeid arbeidzame geest zich afmatte, en die zijne hoofd<br />
stad met zoo menig kostbaar toonbeeld zijner lievelingskunst<br />
verrijkt heeft, had eene zekere gehechtheid behouden voor de<br />
woning, die de getuige was geweest van zijne vijftienjarige zelf<br />
verloochening, van de ernstige droomen zijner grootsche eer<br />
zucht; hij verhief haar tot een prachtig paleis, dat voortaan<br />
den woonzetel van zijn geslacht blijven zoude. Reeds in de<br />
eerste maand zijner regeering had hij het toegewezen aan zijne<br />
zuster Camilla, die het bewoonde met hare beide kleindochters<br />
eii haar beperkt hofgezin.<br />
Het was nog vroeg in den morgen; de zon, slechts even
53<br />
boven de kimmen gerezen, had de lauwe zoelte der zuidermor<br />
genlucht nog niet tot de afmattende warmte van den middag<br />
gloed verhit; van frischheid blinkende, door den dauw, die als<br />
een nevelig waas langzaam was opgetrokken, liet het geboomte<br />
nog niet aamechtig het gebladerte nederhangen, en de bloem<br />
boog niet den veelkleurigen kelk weemoedig op den stengel<br />
neder, overheerd door de felle scherpheid van licht en stralen,<br />
zooals de schuchtere bruid de oogen nederslaat voor den gloei-<br />
enden blik van den bruidegom. In den lusthof Peretti had eene<br />
der kleine lanen, waar mirtenbloesem, aan oranjegeuren gehuwd,<br />
de lucht iets zoets welriekends gaf, dat bedwelmde en verrukte,<br />
het uitzicht op eene fontein, wier zilver helder water, uit zeven<br />
bronzen monden voortgespoten, soms als vloeibaar diamant in<br />
de ruimte wegspatte, soms in lichte schuimende vlokken op de<br />
nevenstaande heesters nederviel, welke vluchtige schuimsneeuw,<br />
in kristalparels herschapen, dan blinkend schoon neerlag op<br />
donkergroen en bonte kleuren. Op zekeren afstand van het kun<br />
stige waterwerk, in het zachte mos, dat den marmeren vergaêr-<br />
bak omgaf, zat achteloos, met de meest ongedwongene losheid,<br />
eene jonkvrouw, bijna nog een kind. Zoo hare gestalte al bedekt<br />
werd door het ruime kleed van sneeuwwit neteldoek en Flo-<br />
rentijnsch zilvergaas, waarin zij gewikkeld was, strekte dit slechts<br />
om de liefelijke vormen nog meer te doen uitkomen. Deze jonk<br />
vrouw kon nog geene zestien jaren zijn. Er lag zulk een waas van<br />
jeugd en reinheid, van aantrekkelijke kinderlijkheid, zoo iets van<br />
de onschuld die nog niet heeft gebloosd op dit bloeiend gelaat,<br />
zoo iets van den engel en van het kind; al hare bewegingen<br />
waren zoo los, zoo zorgeloos, zoo onoverlegd, en toch zoo beval<br />
lig; zij speelde daar zoo luchtig en lachend met de bloemen,<br />
die zij in haren schoot had, dat het moeielijk te beslissen was,<br />
waar het aardsche meisje ophield en waar de nimf begon, of waar<br />
de nimf vlood, om voor de Madonna plaats te maken. Want, bij<br />
al de kinderlijke aanvalligheid harer trekken, bij de ivoren glad-
54<br />
heid van dat voorhoofd, zoo onbewolkt en effen, dat het minste blosje<br />
daarop zichtbaar zoude geweest zijn, zoo dat voorhoofd te blozen had,<br />
lag er toch in haar donker oog met de lange zwarte pinkers een en<br />
gelachtig afschijnsel van diep gevoel dat zeker slechts op eene<br />
gewaarwording wachtte, om sprekend vuur en zachte zwaar<br />
moedigheid te worden. Men kon het die oogen aanzien, dat<br />
ze zich nog niet uit valsche schaamte hadden nedergeslagen,<br />
of uit die afgesprokene zedigheid, die begrijpt en die onwe<br />
tend schijnen wil. In hare wangen, door den levendigen blos<br />
der volle gezondheid gekleurd, waren fijne rozekuiltjes zichtbaar,<br />
die zich bij ieder gul lachje vertoonden, tegelijk met het paarle<br />
moer der evenredige tanden. Om den fijngevormden mond<br />
speelde toch eene fierheid, die slechts behoefde gewond te wor<br />
den, om te spreken. Over het geheel kenteekende haar gelaat<br />
niet de hemelsche rust, die de hartstochten heeft overwonnen;<br />
maar de rust, die nog nooit werd verstoord, en daarbij eene<br />
bewegelijkheid, iets ontvankelijks, dat men het vergelijken konde<br />
met de onbespeelde harp, die daar nog kalm terneder ligt,<br />
maar die slechts behoeft getokkeld te worden, om liefelijke<br />
tonen voor te brengen, of wangeluiden, al naar dat een<br />
geoefend speler haar behandelen zal.<br />
Zij was niet alleen. Van tijd tot tijd wees zij bloemen aan<br />
in de nabijgelegene perken, of noemde die luide; en een jon<br />
geling in eene sierlijke ridderkleeding, van lichtgroen met zilver,<br />
bracht haar telkens de begeerde voorwerpen, die zij dan tot<br />
eenen bevalligen krans vlocht. Die jongeling was Scipione, die<br />
nu Angelo heette; de jonkvrouw was Orsina, eene Pauselijke<br />
prinses, de kleindochter van Madonna Camilla.<br />
„Neen, Signore! ze zijn leelijk, hij weet niet te kiezen,"<br />
riep ze half lachend, half ernstig, hem de bloemen toewerpende,<br />
die hij pas had afgeplukt.<br />
En daarna begon zij weder:<br />
„Ach, gij plaagt mij ; veel te kort van steel, geef toch andere
55<br />
zie! die daar, die zachte rooskleurige, die zoo heerlijk van<br />
geur is, o geef! En hij kon niet zoo spoedig tot haar komen,<br />
of ze riep: „Neen gij weet niet wat ik noodig heb, gij zijt zoo<br />
verstrooid en zoo tergend langzaam, ik zal Ruigi roepen/' en zij<br />
wilde opstaan; doch hij liet haar den tijd niet; juist legde hij<br />
zijnen kleurrijken last in hare schoot.<br />
„Nu spoedig eenen tak van dien schitterenden heester! neen!<br />
neen! die donkerblauwe klok met dat gouden hart," riep zij<br />
luid en gebiedend als een grillig kind; dan, zich snel bezin<br />
nende, viel zij zich zelve in de rede, en hervatte vleiend vrien<br />
delijk: „Gij wilt immers wel, goede Signore? verg ik u niet te<br />
veel....?" — „Ach, Signora!" riep hij, het ge wenschte aanbren<br />
gende, „gij weet wel, dat het mij een lust is geen last u te<br />
helpen."<br />
„Het zoude mij bedroefd hebben, zoo gij anders gezegd hadt,"<br />
hervatte zij, „mijne vrouwen zijn altijd zoo ernstig, zij schudden<br />
het hoofd, en noemen het ongepast, als ik mij een krans vlecht,<br />
en toch was dat vroeger mijn eenigst sieraad; nu ik paarlen<br />
heb, meenen zij, dat ik de bloemen missen kan; maar bloeien<br />
ze dan geheel nutteloos, om te verdorren zonder dat iemand<br />
aan haar denkt, die lieve bloemen? Voorheen, als wij, meisjes<br />
van Grotta, des zondags ochtends versche kransen aan de voe<br />
ten der heilige Madonna nederlegden, dan was het alsof zij ons<br />
vriendelijk toelachte, en dan zegende ons de eerwaardige Pater,<br />
en kuste ons. Nu, wat de Heiligen niet versmaden, dat kan<br />
niemand onteeren, zelfs geene Vorstin, zooals ze mij noemen.<br />
Maar.... dat was het niet, wat ik zeggen wilde, ik meende<br />
eigenlijk, dat Signora Respanti, mijne Duenna, donker ziet, als<br />
ik met de jonge edelknapen scherts, en als ik met u ben, o!<br />
dan glimlacht zij."<br />
„Omdat gij dus niemand beter weet, kiest gij mij," vroeg hij,<br />
eenigszins gevoelig en haar uitvorschend aanziende.<br />
„Neen, Angelo! dat heb ik niet gezegd, gij weet wel, dat ik
56<br />
u liever bij mij zie, dan de anderen; die jonge edelen, dat zijn<br />
marmerbeelden of draaitollen; gij alleen zijt een man!" Dit zeide<br />
zij zoo ernstig en zoo naïf, dat hij zich afwenden moest om<br />
zijnen glimlach te verbergen.<br />
Zij ging met haar spelend werk voort. Op eens riep zij uit:<br />
„Foei, Angelo! is dat lief van u, gij hebt mij eenen heester-<br />
tak met doornen gegeven! Zie, ik heb mij gestoken, doornen<br />
van u!"<br />
En zij liet hem de kleine hand zien, waaruit een enkele drup<br />
pel helder purpervocht te voorschijn kwam.<br />
Het was eene zonderlinge, tegenstrijdige uitdrukking van harts<br />
tocht en haat, die zijn gelaat plotseling aannam; een donkere<br />
gloed vloog over dat bleek gelaat, doch verdween weder schich<br />
tig als een enkele bliksemstraal, en er lag ernst, er lag bijna<br />
triomf in den toon, waarop hij zeide:<br />
„Wacht gij dan volstrekt geene doornen van dit leven, Signora?"<br />
Verwonderd en in twijfel zag zij hem aan.<br />
„Ja, Signora! doch van u!"<br />
Alsof er eensklaps eene omwenteling in hem plaats gevonden<br />
had, wierp hij zich op eene knie voor haar neder, en sprak met<br />
eene stem, waarin hij onuitsprekelijke teederheid legde, terwijl<br />
hij het oog op haar gericht hield.<br />
„Orsina! mocht mijn pad enkel distels en doornen zijn, zoo het<br />
slechts rozen werden voor u!"<br />
„Angelo! hoe kunt gij zoo wonderlijk ernstig zijn ?" hervatte<br />
zij, „zijt gij vermoeid? Kom, ga naast mij zitten," en zij trok<br />
hem bijna met geweld tot zich, „neen! blijf hier, ik heb u veel<br />
te vertellen, er is veel gebeurd in de dagen, dat gij afwezend<br />
waart, om uwe zieke bloedverwante te bezoeken. Ach ja! hoe<br />
gaat het die goede oude? is zij zacht, vroom, goedaardig, zooals<br />
mijne grootmoeder?"<br />
„Evenzoo," hernam hij, aan haar dringen toegevende en zich<br />
naast haar nederzettende.
57<br />
„Vooreerst hebben wij verscheidene nieuwe huisgenooten gekre<br />
gen ; doch daarvan wilde ik thans niet spreken: neen! van<br />
het prachtige feest bij de Collonna's, dat wij hebben bijgewoond,<br />
Superba en ik. Signora Eespanti en de andere Duenna, en ver<br />
scheidene vrouwen waren met ons, men had ons overladen met<br />
gouden borduursel en kanten, als Lieve Vrouwebeelden op eenen<br />
hoogtijd; gij hadt moeten zien, hoe vriendelijk ons de Matronen<br />
en de Signori te gemoet kwamen. Madonna Lucretia Colonna<br />
deed ons aan hare rechterhand plaats nemen, en mijne kleine<br />
Superba was zóó gelukkig; doch neen! dat was het ook niet,<br />
wat ik u zeggen wilde, het was.... maar gij moet mij niet uit<br />
lachen, men verbergt ons meisjes somtijds zaken, die wij daarom<br />
niet minder gissen, en ik geloof, dat ik thans iets geraden heb<br />
uit een paar woorden, die mevrouw Lucretia ontvallen zijn."<br />
„En wat is dan dat groote geheim, bevalligste Signora?"<br />
„Men wil mij uithuwelijken."<br />
„Orsina! Jezus Maria! Orsina! is dat waarheid!" riep hij, de<br />
hand voor de oogen houdende, met eene hartstochtelijkheid, die<br />
zelfs eene meer ervarene jonkvrouw zoude verschalkt hebben.<br />
„Ik wist wel, dat dit u bedroeven zoude."<br />
„Gij wist dit, en hoe toch, mijne jonkvrouw ?"<br />
„Ik weet zelve niet hoe," hernam zij met eenvoud, „ook kan<br />
ik niet zeggen, dat deze gedachte mij vroolijk stemt. En wat<br />
dunkt u, Angelo ! is het dan noodig, dat ik trouwe, nu reeds ?"<br />
„Noodig, Zijne Heiligheid wil het immers," hernam hij bitter.<br />
„En wie is hij, dien men tot meer dan eenen God zal maken."<br />
Zij zag hem verwonderd aan.<br />
„Dat is heiligschennis, Signora?" sprak zij ernstig.<br />
„Wie is de gelukkige bruidegom? meen ik."<br />
„Kom," antwoordde zij met eenen zachten glimlach, „niets<br />
meer van den bruidegom, als u dat mishaagt. Ook is het slechts<br />
een vermoeden, eene schaduw, een woord, dat ik opving, ik wil<br />
er niet meer van spreken, het maakt mij zelve treurig; en zie,
58<br />
mjjn krans is af, laat mij zien hoe hij op uw zwarte lokken staat."<br />
Zij was opgesprongen en drukte hem den bloemkrans op het<br />
hoofd, plaatste zich op eenigen afstand, en bewonderde, met de<br />
armen over elkander gekruist, de uitwerking harer decoratie, als<br />
een schilder die zijn eerste stuk voltooid heeft, of als het kind,<br />
dat hare pop heeft opgesierd. Zij was het kind, dat met eene<br />
adder speelt; het vogeltje, dat in den muil van den krokodil<br />
ronddartelt; de maagd die eenen glinsterenden vlinder meent<br />
gevat te hebben, en die eene giftige tarantula in de handen<br />
houdt.<br />
Huppelende naderde zij hem weder, en zette den krans met<br />
meer bevalligheid te recht, daarbij den eenen arm op zijnen<br />
schouder leunende, met niet meer terughouding, dan of hij een<br />
marmeren standbeeld geweest ware. Het was inderdaad een<br />
schouwspel, dat de verkilde verbeeldingskracht van een grijsaard<br />
zoude ontgloeid hebben, die engelachtige, schoone jonkvrouw, in<br />
spelend vertrouwen geleund op den belangwekkenden jonkman,<br />
die voor haar zat in het donzig mos, het haar met eenen schil-<br />
derachtigen bloemkrans getooid, als een Grieksche jongeling bij<br />
eenen offerdienst of bij eenen wedren. Zijn veelbeteekenend,<br />
maar somber gelaat had bijna de uitdrukking van Nero als<br />
fluitspeler; ontwerpen van helsch verraad en dorst naar men-<br />
schenlijden schuilden bij beiden onder het bekranste hoofd. Hij<br />
zag haar feeder aan. Hij legde in dien blik al dat zonderlinge<br />
vuur, al de indrukwekkende zwaarmoedigheid, al de uitlokkende<br />
dweperij, al dien gloed, die aantrekt, die bedwelmt, die ontrust,<br />
die ontvlamt, waartegen de vrouw worstelt, waarvan zij huivert,<br />
dien. zij voelt te moeten ontwijken, maar die haar als door<br />
betoovering boeit. De arme Orsina ondervond de almacht van<br />
dien blik; zij sloeg de oogen neder, en toch hief zij ze steels-<br />
gewijze weder naar hem op, en trad snel en schichtig eene schrede<br />
achteruit.<br />
„Orsina!"
59<br />
„Angelo!" riep zij met eene stem, die beefde.<br />
„Goddelijk schoone maagd! gij wendt u van mij af, gij gunt<br />
mij geenen blik."<br />
„Ik weet niet, Angelo! gij ziet mij zoo wonderlijk aan, ik...<br />
ik zou kunnen schreien."<br />
„Als gij wist hoe nameloos ongelukkig Angelo is, en dat hij<br />
op deze gansche groote wereld geene andere vreugde kent, noch<br />
kennen wil, dan somtijds op uw engelengelaat te staren."<br />
En hij had hare hand gevat, die zij niet terugtrok; en hij<br />
legde vermetel zijne rechterhand tegen haar hart, als om zich<br />
te overtuigen, dat het bewogen werd door de eerste koortsklop<br />
pingen des gevoels, en zij duldde het; en zij stond voor hem, ont<br />
roerd en verbijsterd, zich geene rekenschap gevende van deze<br />
plotselinge gewaarwordingen, niets denkende, niets ziende; en<br />
toch zag zij veel, en toch dacht zij veel, want voor haar ontsloot<br />
zich eene nieuwe wereld, de wereld der hartstochten en der liefde,<br />
waarin men van hemelen droomt, die later blijken op zijn best<br />
bewoonbare Poollanden te zijn, waarin men nog aan den koeste<br />
renden zonnegloed van het gevoel gelooft, om later te bemerken,<br />
dat het slechts geschilderde stralen waren, waarbij men van<br />
koude rilt.<br />
„Orsina! Orsina! gij hebt immer tijd tot beuzelen," riep eens<br />
klaps eene ernstige stem achter haar, die het meisje verschrikt<br />
deed omzien, terwijl Angelo met overlegde langzaamheid opstond ;<br />
de aankomende moest niet vermoeden kunnen, dat zij verrast<br />
waren.<br />
„En gij, Signore! zijt wel goed, dat gij ook hare kinderach<br />
tige spelen deelt, vervolgde dezelfde stem.<br />
„Ach zijt gij het, goede lieve grootmoeder!" begon de jonk<br />
vrouw, zich herstellende; en de aankomende snel te gemoet<br />
ijlende kuste zij haar met innige hartelijkheid de hand.<br />
Het was eene statige vrouwengestalte, die naderde, in een<br />
zoo stemmig en deftig gewaad, dat het bijna een geestelijk
60<br />
kleed geleek. Toch deden de groote paarlen van den rozen<br />
krans, het gouden krusifiks, de diamanten haken, waarmede<br />
het puntig uitloopende bovenlijf van hare zwaar satijnen samaar<br />
aan den ruim geplooiden rok was vastgemaakt, en de kostbare<br />
kant van den driedubbelen kraag haar kennen als eene voor<br />
name Romeinsche Matrone. Ook had Donna Camilla, hoewel<br />
eerst op bejaarden leeftijd tot den rang eener Pauselijke vorstin<br />
verheven een genoegzaam natuurlijk oordeel, en zelfs eenen<br />
instinktmatigen tact van het welvoegelijke en passende, die haar<br />
voor opvoeding en gewoonte gold. Geleid door den raad van<br />
Sixtus en ongevoelig toegevende aan eene lichte overhelling tot<br />
dweperij, waartegen in hare jeugd werkzaamheid en de zorgen<br />
voor het dagelijksche leven haar beschermd hadden, doch waar<br />
aan zij zich nu in ongestoorde rust konde overgeven, had zij<br />
in hare houding en gebaren eene strakke statigheid aangeno<br />
men, die hare onkunde aan njneren wereldtoon verborg.<br />
Doch gelijk men veelal ziet, dat personen, uit den laagsten<br />
trap der samenleving plotseling tot hare hoogste kringen opge<br />
heven, zelden de juiste middelmaat van losheid en gemeenzame<br />
nederbuiging weten te treffen, zoo lag er in Camilla's manier<br />
van zijn iets gedwongens, iets stijfs dat bijna overdrijving was;<br />
zoo werd de vriendelijke innemendheid, waarmede hare chris<br />
telijke liefde den schijn van trots wilde weren, eene reeks van<br />
overbodig wellevende woorden.<br />
„In waarheid, Signora!" sprak zij tot Orsina, haar zacht af<br />
werende, „gij vergeet veel te dikwijls wat uwen rang voegt, het<br />
passende is bij u altijd dat, wat uwe luim opgeeft."<br />
„Ach, liefste Madonna! ik droom mij nog zoo gaarne in ons<br />
vreedzaam Grotta."<br />
„Gij zult zoolang droomen, mijn kind! tot het ontwaken u<br />
bittere teleurstelling zal worden; of liever, gij zult spelen, tot<br />
dat eene harde ervaring u leeren zal, dat het leven iets ernstigs<br />
i s, waar nog iets meer ernstigs op volgt, de eeuwigheid!
61<br />
Meisje, meisje! gij vergeet de vroegmis om bloemen te plukken!"<br />
Orsina stond met nedergeslagene oogen.<br />
„Neen Madonna! dat was het niet, dat niet alleen, Angelo<br />
weet wel.... Angelo zeide ...."<br />
„Dat Monsignore Montalto heden zelf den laten dienst zal doen<br />
in Santa Maria Maggiore" viel Scipione haar in de rede, met<br />
zulk eenen overheerschenden en strengen blik, dat het goede<br />
meisje, op welks lippen misschien reeds eene halve bekentenis<br />
zweefde, verschrikt zwijgen bleef.<br />
„Deze zwakheid kan ik u toegeven, lieve!" hervatte Camilla<br />
zachter. „Monsignora Alessandro leest de mis met eene geest<br />
drift, die sticht en ontroert 1). Ook is het mijn oogmerk niet,<br />
u zoo vroeg in den morgen iets onaangenaams te zeggen, ik<br />
wilde u over ernstige zaken onderhouden; men verwittigde miji<br />
dat ik u hier vinden zoude, en de zachte ochtendlucht lokte mij<br />
uit om zelve u op te zoeken. — Signor Angelo! zoude ik van<br />
uwe goedheid mogen vergen, mijne vrouwen te verzoeken, zich<br />
gereed te houden, om ons straks naar de kapel te volgen."<br />
De jongeling verwijderde zich met eene buiging; vooraf ech<br />
ter sloeg hij nog eenen blik op Orsina, die omziende, hem toe<br />
riep : „Signore! vergeet niet, dat gij mijn gebedenboek te dra<br />
gen hebt."<br />
„Ik hoop die eer te hebben," antwoordde hij, en toen de<br />
vrouwen op eenigen afstand in een olijvenboschje verdwenen,<br />
strekte hij zijne hand naar haar uit, met zijnen eigenaardigen<br />
lach en de woorden: „Orsina Peretti, dat was uw laatste spel!''<br />
1) l)e negentienjarige Kardinaal-diaken niet tot priester gewijd, had geens<br />
zins het recht de mis op te dragen — en donna Camilla zou dus geene<br />
gelegenheid gevonden hebben hare bewondering te betuigen voor de gaven<br />
van haren neef — maar in 1839 kreeg deze dispensatie van ons als auteur<br />
die wij niet willen herroepen.
HOOFDSTUK V.<br />
Vervolg van het laatste spel.<br />
„Mijne Orsina! gij kunt gissen, dat het iets belangrijks zijn<br />
moet, waarop ik u onder den zegen der Heiligen voorbereiden<br />
wil," sprak Donna Camilla tot hare kleindochter, toen zij eeni-<br />
gen tijd waren voortgegaan.<br />
„Dat is waar, gij schertst zelden, Madonna!"<br />
„En vermoedt gij niet wat het wezen zal? Hebben de laatste<br />
veranderingen in ons paleis, in onze hofhouding, in onze leef<br />
wijze, in uwe kleeding zelve, u niet overtuigd, dat er iets gewich<br />
tigs met u voorhanden is?"<br />
„Met mij, lieve grootmoeder? Doch ja, ik erken het, de laat<br />
ste verfraaiingen hebben onze woning tot een prachtig paleis<br />
gemaakt, en ik heb met smart mijne vroolijke vertrekken, die<br />
op den wijngaard uitzagen, voor die grootsche zalen moeten ver<br />
wisselen, wier getraliede vensters mij het lieve zonlicht benemen;<br />
wij zien ons omringd door zooveel Cavalieri en Matronen, als<br />
tot het gevolg van rijke Vorstinnen behooren; en dat maakt,<br />
dat wij elkander maar zelden meer vertrouwelijk naderen kun<br />
nen, omdat altijd vreemde gezichten daartusschen komen, die ons<br />
aangapen, als zochten zij ons te betrappen op eenen misslag,<br />
tegen hetgeen zij hoftoon noemen. Men brengt ons op feesten,<br />
die mij vermaken zouden, indien ik er mij vertoonen mocht, zoo-
63<br />
als ik waarlijk ben, en indien niet bij iederen hartelijken lach<br />
Signora Respanti mij met de oogen zeide, dat ik eigenlijk had<br />
moeten glimlachen. Yroeger liet men mij geheel de keuze mijner<br />
kleeding over. Thans geeft men mij bij elk feest een ander ge<br />
waad, dat prachtig heet, omdat het schittert van goud en bor<br />
duursel, maar dat bont is van overlading, en zoo zwaar, dat het<br />
mij drukt. — Die veranderingen, dierbaarste Madonna! ja, die<br />
zijn mij niet ontgaan."<br />
„Met ontevreden morren beloont gij alzoo de zorgende liefde-<br />
van Zijne Heiligheid?" sprak Donna Camilla verwijtend.<br />
„Neen, bij St. Ursula! ik ben zoo ondankbaar niet! Ik gevoel<br />
mij gelukkig in mijnen toestand, zeer gelukkig zelfs. Ik verlang<br />
niets meer, ik waardeer de groote, de vaderlijke liefde van Zijne<br />
Heiligheid, de zorg, die hij genomen heeft voor onze opvoeding,<br />
die ik niet minder op prijs stel, dan mijne zuster, al heb ik<br />
zulke snelle, of zulke schitterende vorderingen niet gemaakt als<br />
zij; alleen dit meende ik: dat wij niet gelukkiger zijn geworden,<br />
sinds men ons met zooveel nieuwen luister omgeeft."<br />
„Gij kunt gelijk hebben, kind!" hernam de oude dame, getrof<br />
fen door eene waarheid, die zij zelve misschien meer dan een<br />
maal gevoeld had. „Dan, het is dit niet, waarover wij thans,<br />
spreken zouden. Zijne Heiligheid, die ons niets verordent, dan<br />
met de nuttigste en liefderijkste inzichten, heeft mij ook thans<br />
niet zonder oogmerk in staat gesteld, om u en Francisca met<br />
betamelijken luister de plaats te doen innemen onder de Prin<br />
sessen van den pauselijken Staat, die u toekomt als zijne bloed<br />
magen. Het was om uwe toekomst te verzekeren, om u te behoe<br />
den voor mogelijke rampspoeden, als gij na zijnen dood, dien God<br />
en de Heilige Maagd nog lange jaren verhoeden! aan u zelve<br />
overgelaten, zonder rechtmatige beschermers achterbleeft. Hij:<br />
wil ons huis den steun geven van een groot en machtig geslacht.<br />
Hij heeft u eenen gemaal gekozen uit het eerste, het aanzien<br />
lijkste huis van Rome, uit dat der Colonna's!"
lach.<br />
64<br />
„Dat heb ik gedacht," sprak Orsina met eenen flauwen glim<br />
„Waarlijk? Welnu, dan zult gij verlangend zijn, met den<br />
naam van uwen aanstaanden verloofde bekend te worden. Gij<br />
hebt hem nog niet gezien. Hij heeft den laatsten tijd te Madrid<br />
doorgebracht, en is eerst kortelings teruggekomen, het is de<br />
waardigste zoon uit dat hooge huis, de eerste edelman van<br />
Rome, Don Marco, Antonio Colonna, een Heer, die zooveel<br />
titels en waardigheden voert, dat ik ze u allen niet uit het hoofd<br />
weet op te noemen."<br />
„Maken die titels iemand dan beter, grootmoeder?"<br />
„Zij voegen ten minste voor den gemaal eener Peretti," her.<br />
nam Camilla met ernst. „Daarenboven zegt men, dat Don<br />
Marco een bevallig jongeling is, aangenaam en ridderlijk in<br />
den omgang met vrouwen. Dat hij een vroom christen en een<br />
deugdzaam mensch moet zijn, daarvoor waarborgt ons hij, die<br />
hem uit zoovele anderen de voorkeur gaf."<br />
Zwijgend ter aarde ziende, liep Orsina langzaam voort.<br />
„Gij antwoordt niets, mijn kind?"<br />
„Madonna! ik weet niet waarom men mij juist eenen gemaal ge<br />
ven wil, nu reeds.... ik .... ik ben nog zoo gelukkig in uw<br />
huis, aan uwe zijde, wat behoef ik meer? Ik wensch geene ver<br />
andering, geen grooteren staat, dien ik zoo slecht zoude kunnen<br />
ophouden; veeleer kan ik met heimelijk verlangen terugdenken<br />
aan ons eenvoudig Grotta, waar boerenknapen en meisjes mijne<br />
speelgezellen waren."<br />
„Ja Orsina! ik weet het, gij hebt van die grillen, waarover<br />
Signora Respanti zich niet zonder reden beklaagd; maar, in<br />
ernst, gij moest het verledene vergeten, dat niet meer is, noch<br />
zijn zal, en leven voor de dagen, die zijn en die komen<br />
moeten."<br />
„Ach, lieve grootmoeder! die anderen hebben het verledene<br />
ook niet vergeten. Als die hooggeboren Heeren en die trotsche
65<br />
Dames ons met zooveel eerbied en zoovele glimlachjes naderen,<br />
dan is het mij, als dachten zij nog aan de schamele kleeding,<br />
waarmede wij eens het Vaticaan binnenkwamen."<br />
„Des te eerder moeten wij ons aansluiten aan een geslacht,<br />
dat sedert eeuwen niets dan Baronnen en Vorsten onder zijne<br />
leden telt. Doch ik wil met u niet over een onderwerp spreken,<br />
dat gij kwalijk begrijpt. Laat het u genoeg zijn, dat allen, die<br />
belang in u stellen, die aanspraak hebben op uwe liefde en<br />
dankbaarheid, deze verbintenis vurig wenschen, en dat zij niets<br />
willen dan uw heil. Gij zult toch wel eenig verlangen hebben,<br />
om uwen toekomstigen Heer te zien?"<br />
„Niet het minste, Madonna! en nu het mij toch gegund is,<br />
mij aan u in vertrouwen te uiten, wil ik u oprecht zeggen, dat<br />
ik eenen bepaalden tegenzin heb in dit huwelijk."<br />
„Gij spreekt dwaze woorden, meisje! Gij zoudt dezen Prins<br />
niet tot echtgenoot willen?"<br />
„Omdat het een Prins is. Het is mogelijk, dat ik nog een<br />
dwaas kind ben, ik heb mij zelve tot hiertoe altijd daarvoor<br />
gehouden, en toch is er in mij een geheim gevoel, dat mij<br />
waarschuwt tegen het gevaar, om mij als eene pop te laten<br />
weggeven aan eenen vreemdeling, dien een ander gekozen heeft!<br />
Die man kent mij niet; liefhebben kan hij mij dus evenmin als<br />
ik hem, en toch begeert hij mij! Neen, Madonna, ik heb beslo<br />
ten slechts eenen echtgenoot te kiezen, die mij beminnen zal;<br />
en ik ben ook eene Peretti!"<br />
Camilla had den arm harer kleindochter schielijk losgelaten<br />
en bleef staan. Verwondering en toorn hadden haar zoo aange<br />
grepen, dat zij zich tegen den marmeren Faunus steunen moest,<br />
waarnevens zij stond. Het was ook eene groote omwenteling,<br />
dat kind, door één blik tot denkende maagd gerijpt: die zwakke<br />
maagd, door één schok hervormd in de ernstige vrouw met den<br />
vasten wil. De oude dame begreep, dat redeneeringen hier geene<br />
overtuiging geven zouden; machtwoorden alleen moesten beslissen.<br />
Engelschen te lïome enz. 5
66<br />
„Het was niet van uwen wil, dat ik sprak," hervatte zij ernstig<br />
en streng, „Zijne Heiligheid, onze Heer, wil het. Kunt gij niet<br />
besluiten tot gehoorzaamheid als bloedverwante, uit dankbaar<br />
heid voor zijne weldaden, dan wordt die van u geëischt, als<br />
afhankelijke onderdane, die geen recht heeft om over zich zelve<br />
te beschikken. En zoo de moeder van uwe moeder u nog één<br />
raad te geven heeft, wacht u dan voor de gevolgen van eiken<br />
tegenstand, Signora!"<br />
En de bejaarde dame wendde zich af, om zich te verwijderen.<br />
„Madonna! dierbaarste Madonna!" riep het meisje, wier moed<br />
niet verstaald was tot koele hardvochtigheid, „zóó hebt gij nooit<br />
tot mij gesproken, zóó niet!" en zij wierp zich snikkend in hare<br />
armen. Tegen de tranen harer geliefdste kleindochter was de<br />
aangenomene strengheid der goede vrouw niet bestand:<br />
„Meisje! meisje! het is ook omdat gij mij wanhopig maakt<br />
door uwe wederspannigheid. Heb ik u niet alles herhaald, wat<br />
Zijne Heiligheid zelf mij in den mond gaf, en wat moet er van<br />
worden, als gij dan nog niet toegeeft? Gij weet hoe uw oudoom<br />
is: — mij zal hij beschuldigen, als Colonna dezen ochtend komt<br />
en gij hem onbetamelijk ontvangt; ze zijn zoo licht geraakt, die<br />
groote Heeren, en als ge hem met onhoffelijkheid ...."<br />
„Dat zal ik niet, grootmoeder! dat zal ik niet! maar noem<br />
mij weder uwe Orsina, uwe lieve kleindochter!"<br />
„Der heilige Maagd zij de eer! daar hoor ik weder mijne<br />
Orsina," riep Camilla haar opheffende en kussende, „liefste engel!<br />
vergeet niet, dat gij mij uw woord gegeven hebt. Met dit eerste<br />
bezoek is immers nog niets bepaald ? Wij hebben immers slechts<br />
de tweede week van de Vasten, en eerst na Paschen zal de ver<br />
loving zijn."<br />
„O Hemel!" zuchtte de jonkvrouw; doch zij wilde den vrede<br />
niet weder verbreken, en volgde de Matrone stilzwijgend in hare<br />
vertrekken, waar deze, in tegenwoordigheid van de gansche hof<br />
houding, op plechtstatige wijze het aanstaande bezoek van Don
67<br />
Marco aankondigde. Met stille gedweeheid, die zelfs iets waar<br />
digs had, liet Orsina zich door hare vrouwen versieren, zooals<br />
de Duenna voorschreef; daarna verzelde zij hare grootmoeder<br />
naar de mis in eene der Kapellen van St. Maria Maggiore, en<br />
toen Scipione haar het misboek overreikte en achter haren bid-<br />
stoel nederknielde, fluisterde zij hem zachtkens toe : „Ik wil u<br />
spreken; wacht mij na de siësta in het Kabinet bij de galerij<br />
van St. Franciscus."
HOOFDSTUK VI.<br />
Anna Oston.<br />
In een der vroolijke vertrekken, over wier gemis de jeugdige<br />
Orsina zich beklaagd had, zat, vele uren later, Lady Anna Oston,<br />
en toch was zij niet vroolijk! Op haar somber, peinzend gelaat,<br />
dat zij met de hand ondersteunde, las men het, dat hare een<br />
zaamheid, te midden van een zoo bewoond paleis, eigene keus<br />
was, dat zij zich aan het gezellig samenzijn met anderen ont<br />
trok, om aan eene zwaarmoedigheid toe te geven, die zij zich<br />
zelve verweet, en die iets van ondankbaarheid had jegens haren<br />
weldoener. Paus Sixtus toch, welke ook zijne redenen daarvoor<br />
zijn mochten, had niet slechts beloofd, maar ook gehouden. Eeeds<br />
sedert twee dagen woonde zij als eene geëerde gast in het huis<br />
zijner zuster, aan wier eigene tafel zij aanzat; reeds had zij<br />
de schriftelijke toezegging in handen van een jaargeld van vijf<br />
honderd Roomsche Kronen, om in het ontoereikende harer geld<br />
middelen te voorzien; reeds wist zij, dat haar zoontje, aan be<br />
kwame opvoeders toevertrouwd, niets ontbeerde, en al die voor<br />
rechten genoot, welke hare moederliefde zoo vurig voor hem<br />
gewenscht had. Onbekommerd voor het tegenwoordige, door de<br />
machtigste bescherming voor de toekomst gerustgesteld, in het<br />
ongestoorde genot van die godsdienstige vrijheid, waarnaar zij<br />
zoolang gesmacht, die zij zoo vurig van den Hemel afgebeden
69<br />
had, bleef der vrijwillige bannelinge, die het vaderland van haar<br />
verlangen gevonden had, zoo men denken zoude, geene stof tot<br />
treurend peinzen over. En toch meende zij die te hebben.<br />
Het gebeurt meer, dat wij juist dan, als wij datgene bereikt<br />
hebben, wat lang het doel onzer onverpoosde wenschen was, eene<br />
onvoldaanheid, eene lauwe onverschilligheid, eene mismoedigheid<br />
zelf in ons ontwaren, die een onmenschkundige zoude willen<br />
toeschrijven aan wispelturige ontevredenheid, of onverzadelijke<br />
begeerzucht; doch die niets is dan het innige, heilige, onverdelg-<br />
bare streven naar het betere, dat mede een bewijs is voor onze<br />
onsterfelijkheid; want die rustelooze zucht zoude niet in ons<br />
gelegd zijn, niet samengeweven wezen met onze ziel, zoo zij niet<br />
bestemd ware, eenmaal voldaan te worden. Dat zij het op aarde<br />
niet wordt, dat weten wij allen, en de gelukkige, die elke zijner<br />
begeerten heeft voldaan gezien, wel het best. De rijke, die meer<br />
schatten heeft bijeenverzameld, dan hij zich in zijne vermetelste<br />
hoop had durven toewenschen; de eerzuchtige, die eene hoogte<br />
bereikt heeft, welke zijn weelderigste droom hem nauwelijks had<br />
beloofd; de krijgsman, die zijnen naam nooit meer genoemd ziet,<br />
dan als eene verpersoonlijking van den roem; de schrijver, die in het<br />
gevestigde en onbetwiste bezit is van het schitterend succes, wiens<br />
machtig genie zijn tijdvak beheerscht, en die weet, dat hij leven<br />
zal in zijne werken voor de bewondering van andere geslachten;<br />
laat die allen, met de hand op het hart, en met het oog der<br />
zelfkennis eenen blik werpen in hunne ziel, en ons dan zeggen,<br />
of zij gevonden hebben, wat zij gewacht hadden, en of hunne<br />
gewaarwordingen bij de meest verlangde uitkomsten van hun<br />
leven, niet meer hadden van teleurstelling dan van voldoening,<br />
of zij niet onwillekeurig hebben uitgeroepen: „Was het dit?"<br />
Het is er mede gelegen als met de duinen; in de verte zijn zij<br />
schilderachtige toovergestalten, die het oog verleiden en tot zich<br />
trekken, maar die men niet van nabij zien moet; want dan zijn<br />
het dorre, schaars begroeide zandhoopen! Dan, wij hebben Anna
70<br />
Oston vergeten, wier onvoldaanheid uit een zeer natuurlijk, zeer<br />
naïf vrouwelijk gevoel ontstond, dat zij zich zelve niet recht<br />
bekennen wilde; doch dat zich daarom niet te minder deed gel<br />
den. Ridder Karre had haar nog niet bezocht, ofschoon zjj sinds<br />
twee dagen zijn huis verlaten had. Om het bittere van dit ge<br />
voel recht te kunnen peilen, moeten wij een oog slaan op hare<br />
vroegere geschiedenis.<br />
Anna, de bevallige erfgename van Berwickshire, had reeds in<br />
hare eerste jeugd den verlovingsring gewisseld met haren neef<br />
Lionel Karre, den jongeren zoon van een edel Engelsch geslacht,<br />
welks oudere leden eereplaatsen bekleedden aan het hof van Eli<br />
sabeth en in haren staatsraad. De staatkundige gevoelens echter<br />
der wederzijdsche bloedverwanten hielden op dezelfde te zijn.<br />
Karre's vader en zijne ooms hechten zich aan de machtige hof<br />
partij van Leycester, terwijl Anna's ouders de Burleighs en de<br />
Cecils als beschermers huldigden. Die verdeeldheid werd vijand<br />
schap. Anna's ouders namen hun woord terug; Lionels bloedver<br />
wanten zonden hem naar de hoofdstad. Die scheiding was spoedig<br />
bewerkt; dan de verbintenis der harten liet zich niet zoo snel<br />
ontknoopen. Door tegenstand aangevuurd, door het romanesk<br />
denkbeeld van trouw sterker geworden, door afwezendheid gevoed,<br />
werd hunne jeugdige genegenheid ernstige hartstocht. Dit belette<br />
echter niet, dat Anna, na zwaren strijd met hare plichten en met<br />
haar hart, eindelijk voor het gezag harer ouders bukken en eenen<br />
gemaal van hunne hand aannemen moest. Deze was een onmetelijk<br />
rijk landedelman van streng katholieke begrippen (dit bepaalde<br />
de keuze der moeder), van een hard, koel, eigenzinnig karakter,<br />
doch handelende naar de meest nauwgezette grondbeginselen van<br />
eer en billijkheid; hij telde ten minste tien jaar meer dan zijne<br />
echtgenoote, was een groot liefhebber van vossen- en hertenjach<br />
ten, hield een eigen tooneelgezelschap in gestadige bezoldiging,<br />
en reed nooit uit, dan vergezeld van twintig gewapende vas-<br />
salen. Geen wonder dus, dat de jeugdige vrouw in hare eerste
71<br />
liefde gekrenkt, uit den aard overhellende tot zachte mijmering<br />
en dweeperij, zonder eenige instemming deelnemende aan de<br />
vermaken van haren echtgenoot, hem slechts uit koelen plicht<br />
getrouw, in stilte het ontzegde geluk betreurende, den troost<br />
voor haar gebroken hart en verloren idealen alleen zocht in<br />
godsdienstbetrachting, die tot geestdrijverij ontvlamde, en die<br />
haar verwarmde, waar alles om haar henen koud was. Hare<br />
ziel was sterk en ruim genoeg om een opheffend en uit<br />
sluitend gevoel te huisvesten; — dat der liefde had zijn<br />
altaar verwoest gezien, zij herbouwde het en droeg het op<br />
aan haren Schepper. Niet geheel zonder zegen bleef haar<br />
echt. Zij werd moeder van eenen zoon, wiens eerste op<br />
voeding Lord Oston gelukkig aan zijne gade overliet, die deze<br />
gewichtige taak met het volle besef van haar gewicht aanving,<br />
en voor wie zij eene vriendelijke afleiding was. Toen William<br />
zijn zesde jaar bereikt had, zag Lady Oston zich weduwe. Met<br />
edele zelfbeheersching had zij zich, gedurende haar huwelijk,<br />
van elke verstandhouding met Lionel onthouden; zij had geene<br />
navrage willen doen omtrent zijn lot, dat hare deelneming toch<br />
zoo diep gaande maakte. Zij had voor zijne en hare zwakheid<br />
gevreesd. Slechts zijdelingsche berichten hadden haar doen gissen,<br />
dat zijn openbaar leven even rampspoedig was als haar huise<br />
lijk. Nu echter, onafhankelijke meesteresse harer daden, spoedde<br />
zij zich naar Londen. Daar zoude zij haren geliefden vriend<br />
vinden, daar zoude hij evenals zij, tvenschen de gevoelens<br />
hunner harten door eenen heiligen band te wettigen. IJdele<br />
hoop! Te nauwernood aan een doodvonnis ontkomen door<br />
de beschermende hand van Essex, was de ongelukkige Karre<br />
gevlucht en doolde in ballingschap rond, gebukt onder de on<br />
genade zijner Koningin, en onder de onverdiende verachting<br />
zjjner bloedverwanten, die zich zelfs geene moeite gaven zijn<br />
verblijf op te sporen. Die plotselinge slag was te groot voor<br />
Anna. Zoolang plichtbesef haar nog veerkracht gaf, was zij
72<br />
sterk geweest; maar nu de hinderpaal voortkwam uit vervolging<br />
van menschen, en uit den wil van eene Elisabeth, van de vij<br />
andin harer kerk, nu verviel zij tot die razende wanhoop, die<br />
vaak in krankzinnigheid eindigt. Eene zware ziekte, die haar<br />
voor altijd den frisschen blos der gezondheid ontroofde, spaarde<br />
haar dien jammer. Na die krankte had eene sombere zwaar<br />
moedigheid het haar tot behoefte gemaakt, in den kring harer<br />
verwanten te leven. Zoo bleef zij te Londen, ondanks het grie<br />
vende der heimelijke verdrukking harer geloofsbegrippen: eene<br />
verdrukking, die zich hier, in de nabijheid van het hof, sterker<br />
voelen deed, dan op het meer vrije platteland. Het was in<br />
dezen tijd dat de gebeurtenissen voorvielen, die het treurige uit<br />
einde der Schotsche Koningin voorafgingen. Eene fijnvoelende<br />
vrouw als Anna, door smart en lijden verbitterd, die een deel<br />
harer rampen toeschreef aan Elisabeth, kon wel niet onzijdig<br />
blijven in die dagen van opgeruide hartstochtelijkheid aan deneenen,<br />
en van koelbloedig berekenende staatkunde aan den anderen kant.<br />
Zij voegde zich bij de partij der katholieken, die Babinghton's<br />
bloedig voornemen eene daad van gerechtigheid, en zijnen dood<br />
een welzalig martelaarschap noemde. Om het belang van haren<br />
zoon alleen onthield zij zich van openlijke deelneming tot op<br />
den val van Maria Stuart; wat er toen met haar voorviel, we<br />
ten wij uit haar eigen mond. Slechts dit niet, dat de Baronet<br />
van Southewell, Karre's oom, de eenige, die met diens ware<br />
betrekking bekend was, haar bij eene toevallige ontmoeting van<br />
de verblijfplaats zijns neefs onderrichtte, en haar door een enkel<br />
woord gissen liet, dat zijn lot onder de bescherming van Kardi<br />
naal Montalto minder duister was dan zij waande, en haar on<br />
getwijfeld verder ingelicht zoude hebben, zoo niet haar overhaast<br />
vertrek uit Engeland hem dit onmogelijk gemaakt had. Men kan<br />
zich, na dit alles, licht indenken in hare zielsgesteldheid, toen<br />
zij den man wederzag, om wien zij zooveel geleden had, en<br />
het is zeker, dat alleen haar rijpere leeftijd, hare lange gewoon-
73<br />
heid aan zelfbeheersching en lijden en hare vrome gelatenheid,<br />
die het vuur harer jeugd getemperd hadden, haar toen kracht<br />
gaven, om hare diepe aandoening te beteugelen en onder wel-<br />
voegelijke koelheid te verbergen. Eene Italiaansche vrouw had<br />
zich voorzeker hier verraden; maar Anna was eene Engelsche.<br />
Niet minder groot was daarom hare teleurstelling, toen de ge<br />
liefde wel met hartelijke en achtingsvolle vriendschap haar als<br />
eene welkome gast behandelde, wel met deelneming naar het<br />
verhaal harer rampspoeden luisterde, doch door geen woord<br />
geene toespeling op hunne vroege teedere betrekking terug<br />
kwam, of iets zeide, hetwelk haar recht gaf te denken, dat zij<br />
nog bemind was. Zoolang zij zich in zijn huis bevond, hield zij<br />
dit voor eene fijne kieschheid, waarvan zij den prijs te wel kende<br />
om haar niet te billijken; doch er waren nu twee dagen verloo-<br />
pen twee dagen, eeuwen voor haar innig heimelijk verlangen!<br />
en geen bezoek van den geliefde stelde haar gekrenkt hart ge<br />
rust; nu, daar niets hen meer scheen te zullen scheiden, was<br />
hij, hij zelf de hinderpaal van hun geluk. O! de koele man<br />
begrijpt niet genoeg de onkreukbare, innige trouw, de diepge<br />
wortelde standvastigheid van het vrouwelijke hart, dat hij terug<br />
stoot, dat zoovele krenkingen, zoovele mishandelingen, zoovele<br />
teleurstellingen van hem verdragen kan, om altijd weder te ver<br />
geven, om dankbaar te zijn, dat men hare vergiffenis wil, om<br />
zalig te wezen, dat zij vergeven mag! — Doch laat ons voor<br />
eene poos Anna aan haar treurend peinzen en peinzend treuren<br />
overlaten, dat toch niets aan haren toestand verandert, en zien<br />
wij, wat er in eene andere zaal van het paleis Peretti voorvalt.<br />
In die zaal, het staatsievertrek van Camilla's ruime woning,<br />
hadden zich, na den morgengodsdienst, alle voornamere leden<br />
van haren hofstoet vereenigd rondom hunne meesteres en hare<br />
kleindochters, om Colonna's plechtige ontvangst luister bij te<br />
zetten. De Pauselijke Matrone, in haren deftigen armstoel ge<br />
zeten, had aan hare rechterzijde Orsina, die in dezen de hoofd-
persoon moest zijn, en aan hare Toeten, op een laag tabouretje,<br />
de kleine Francisca, door hare zuster, niet oneigenaardig, Superba<br />
bijgenaamd. Inderdaad, deze jeugdige vorstin, hoewel nog geen<br />
volle veertien jaren oud, gaf reeds zulke blijken van trotsche<br />
hoogheid en ongemeene rijpheid van oordeel, dat men de nanicht<br />
van Sixtus daarin niet miskennen kon. Hoewel minder bevallig<br />
dan hare zuster, had zij beter dan deze, had zij met de inspan<br />
ning van al hare vermogens, en met eenen weetlust, welke<br />
dien van haren oudoom in zjjne eerste monniksjaren evenaarde,<br />
van het voortreffelijke onderwijs, dat hij haar geven liet, ge<br />
bruik gemaakt; en nu reeds kon zij met recht eene eerste plaats<br />
bekleeden onder de Romeinsche prinsessen. Toch was de meer<br />
natuurlijke Orsina de lieveling van haren oudoom. Een groot<br />
man wil dat schitterende niet in eene vrouw. Hoeveel zij er ook<br />
tegen had, de prachtige tooi, die Signora Respanti voor haar<br />
had noodig geoordeeld, verhoogde Orsina's schoonheid. Wat men<br />
er ook van zeggen moge, rooskleurig satijn en schitterende goud<br />
stof beuadeelen eene bloeiende vrouwengestalte niet, en zwarte<br />
oogen flonkeren daarom niet minder, al glinsteren er diamanten<br />
in de lokken, en al omgeven witte parelen den witten hals.<br />
Misschien reeds voor de derde maal was Scipione, die achter<br />
haar stond, bezig haar dit te zeggen, toen de zaaldeuren open<br />
gerukt werden en de edelknapen Don Marco Antonio Colonna<br />
aankondigden, met de opsomming van al die lange titels, waarop<br />
deze jonge man, die Grande van Spanje was en Ridder van het<br />
Gulden Vlies, aanspraak konde maken. Het was eene zeer groote<br />
en zeer voordeelige eer, welke Sixtus hem bestemde, toen hij hem<br />
koos tot gemaal zijner oudste nicht; want het huis van Colonna,<br />
hoe machtig en hoe aanzienlijk ook, bezat geene inkomsten in<br />
evenredigheid van den vorstelijken staat, dien het voeren moest;<br />
uitgaven bij schitterende ambassades, en vooral die, waartoe het<br />
zich bij de kroning des Konings van Spanje had verplicht ge<br />
zien, hadden zijne geldmiddelen uitgeput, en het dieper in
75<br />
schulden gestoken, dan met de waardigheid Tan zulk een Vor<br />
stengeslacht overeenkwam. Sixtus had groote Terplichtingen<br />
aan dit huis, en Tooral aan den Kardinaal Colonna, Don Marco's<br />
oom, wiens leermeester hij geweest was, en het was dus even-<br />
zeer een plicht Tan dankbaarheid, dien hij vervulde, door met<br />
den aanzienlijken bruidschat, dien zjjne nicht was voorbehou<br />
den, en de groote giften, in abdjjen en leenen, die er zouden<br />
worden bijgevoegd, het kwijnend verval van dit huis te voor<br />
komen, als de macht van het zijne te bevestigen, door het aan<br />
te sluiten aan een geslacht van historische oudheid en onbe-<br />
twisten invloed.<br />
Verscheidene leden zijner familie vergezelden hem; doch het<br />
was Alexander Peretti, Kardinaal Montalto, die hem binnen leidde.<br />
Het is nog de plaats niet om van dezen Kerkvorst te spreken;<br />
alleen stelle men zich hem voor, als een jong geestelijke van<br />
een edele, ranke gestalte en belangwekkend gelaat, die het zwarte<br />
haar nog in korte lokken droeg, en wien de knevelbaard even<br />
goed gevoegd zoude hebben als den jongen Colonna zeiven.<br />
Na Madonna Camilla zijnen eerbied te hebben betuigd,<br />
wendde zich Don Marco tot Orsina. Eene knie ter aarde bui<br />
gende, bracht hij haar de toen nog gewone hulde van den<br />
handkus. De jonkvrouw, die bij zijn binnentreden zeer bleek<br />
geworden was, en strak voor zich had nedergezien, wierp, toen<br />
zij hem de hand reikte, eenen schichtigen blik op hem. "Ware<br />
zij onbevooroordeeld geweest, dan had zij voldaan moeten zijn;<br />
want hij was een schoon man, en in den schitterenden Spaan-<br />
schen dos van purper fluweel en wit satijn, overal met fonkelend<br />
gesteente bezet, had hij dat uiterlijke van ridderlijke bevalligheid,<br />
dat aan zijnen hoogen rang zoo wel paste. Het was wel aardig,<br />
dien jongeling daar te zien aan de voeten van dat meisje; dien<br />
trotschen, hooggeboren edelman, dien ridder van de doorluch-<br />
tigste orde, geknield voor een zestienjarig kind; dien Prins, die,<br />
als Grande van Spanje, met gedekt hoofd den fiersten Monarch
76<br />
der wereld naderde, die hem neef noemde, geknield aan de voe<br />
ten van de kleindochter eens timmermans; den forschen, kracht<br />
vollen man, nederbuigende voor eene teedere, zwakke maagd:<br />
het hooge zich vernederende voor het lage; den sterke hulde<br />
brengende aan de zwakheid. Zonderling staal der ongerijmde<br />
menschelijke overeenkomsten, die altijd de orde der zaken om-<br />
keeren, die altijd zondigen tegen de natuurlijkste wetten der<br />
schepping! Want daar ten minste ziet men de kracht troonen<br />
boven de onmacht, en nooit strijkt de adelaar neder voor de<br />
voeten van de kolibri.<br />
Iets dergelijks was het misschien wat ook Orsina gevoelde,<br />
toen zij op den jongen Colonna neerzag; want haar donkere<br />
blos en de verlegen glimlach getuigen zoowel van hare jonk<br />
vrouwelijke verwarring als van hare gestreelde ij delheid bij de<br />
bewezene eer.<br />
Toen hij zich weder opgericht had, nadat Orsina met een<br />
paar niet veel zeggende woorden de hoffelijke betuigingen zijner<br />
verrukking over het geluk, dat het hem ten deel viel, had beant<br />
woord, en de Kardinaal Montalto hem eene plaats had aange<br />
wezen, was het Francisca, die hem het eerst aansprak.<br />
„Men ziet weinig Italianen van eene zoo kloek gebouwde<br />
gestalte als gij, Monsignore! zijt gij waarlijk een Romein, ofwel<br />
een afstammeling van de zwaargespierde Vandalen, die Rome<br />
verwoestten ?''<br />
„Mijne voorouders, Signora!" antwoordde hij, verrast en ver<br />
legen over de zonderlinge opmerking van het meisje, dat met<br />
vaste blikken naar hem opzag, „mijne voorouders klimmen op<br />
tot de verwarde geslachten der halve goden, en ik weet niet... ."<br />
„O! ik weet, ik weet," viel zij lachende in „dat uwe zuilen 1)<br />
zich hooger boven den grond verhieven, dan die van het Ka-<br />
pitool; met meer recht, dunkt mij, dan de Este's, noemt gij u<br />
1) Woordspeling op Colonna.
77<br />
de zonen van Hercules; aan zijne zuilen ontleent gij waarschijn<br />
lijk uwen trotschen naam.''<br />
„Het ware veel beter geweest, Signora!'' voegde Camilla<br />
hare kleindochter toe, „dat gij Monsignore, in plaats van hem<br />
tot welkomst zijne Heidensche voorvaderen te herinneren, iets,<br />
waarover een vroom Christen toch altijd bloost, hem verzocht<br />
hadt, ons nader bekend te maken met de hier aanwezige leden<br />
zijner familie, die allen goede zonen der Kerk zijn. Mag men<br />
u die moeite vergen, Monsignore?''<br />
De Colonna boog zich en stond op, eenen blik en eenen<br />
glimlach wisselende met Montalto; zij waren te zamen overeen<br />
gekomen, de lastige ceremonie van de voorstelling dier talrijke<br />
rij daar te laten; nu echter was geen ontwijken mogelijk,<br />
en de goede Camilla, zich uitputtende in allerlei plichtplegingen,<br />
verwenschte misschien niet minder dan de overigen het verve<br />
lende en gedwongene van hetgeen zij meende te zjjn een nood<br />
wendige plicht der wellevendheid.<br />
Daarna echter, terwijl men ijs en ververschingen door de<br />
zaal ronddiende, werd de toon meer los en vrij. Orsina ten<br />
minste had reeds sedert lang haren sierlijken zetel verlaten,<br />
en praatte lachende met haren neef, den jongen Kardinaal,<br />
die zich achteloos in eene diepe vensterbank^ had nedergewor<br />
pen. Camilla onderhield Don Marco over haren eenigen zoon,<br />
Don Michiel, die nu afwezend was, om aan het Toscaansche<br />
hof zijne sporen te verdienen.<br />
Francisca liet zich door den jongen Prins van Palestrina al<br />
lerlei aardigheden zeggen over hare uitgebreide kennis, waarvan<br />
zij hem de blijken niet spaarde. Scipione, die zich op korten<br />
afstand hield, maakte zijne opmerkingen, terwijl hij Signora Res-<br />
panti vleierijen zeide, die zij nog niet te oud was om over<br />
dreven te vinden, en ook welke vrouw is ooit zoo oud, dat- zij<br />
de taal der vleierij overdreven vindt?<br />
Ieder hield zich dus bezig op zijne wijze, toen een Edelknaap
78<br />
Camilla schielijk naderde. „Madonna! de Karos van Zijne Hei<br />
ligheid rijdt het voorplein op."<br />
„Dat verheugt mij, Ruigi! waarlijk dat verheugt mij; doch<br />
altijd zoo onverwacht, mijn broeder is toch.... Signor Angelo<br />
Maldaveto! wees toch zoo goed en zorg dat Zijne Heiligheid<br />
behoorlijk ontvangen worde. — Ruigi! is de groote middelpoort<br />
geopend? — Lelio! plaats den staatsiezetel daar in het midden<br />
onder de draperie. — Edele Don Marco! verschoon mij, zoo ik<br />
u vergat te antwoorden. — Cavalieri! hebt de vriendelijkheid u<br />
een weinig ter zijde te schikken."<br />
Met deze en dergelijke zinsneden van bevel en uitroeping<br />
gaf de oude dame hare blijdschap lucht, en tevens de lichte<br />
ontsteltenis, die haar altijd aangreep, als haar Pauselijke broeder<br />
haar zoo plotseling overviel. Dat was evenwel altijd zijne ge<br />
woonte. Hij bezocht haar steeds incognito en als bij verrassing.<br />
Toch beminde hij deze eenige zuster met innige hartelijkheid; de<br />
liefde voor zijne neven en nichten dreef hij zelfs tot hartstocht;<br />
dan, alleen als zij zonder getuigen te zamen waren, gaf hij zich<br />
aan die zachtere gevoelens over, die hij meestal verborg onder<br />
koele waardigheid, als scheen hem dat toegeven aan eene zoo<br />
natuurlijke gewaarwording eene zwakheid, die hem te veel met<br />
de andere menschen gelijk stelde. Toen hij nog Kardinaal was,<br />
dreef hij die kunstkoude zelfs zoover, dat hij den dood van<br />
zijnen meestgeliefden neef Filippo, zoon van zijnen overledenen<br />
broeder Antonio, eenen jongeling van den gelukkigsten aanleg,<br />
*n den ouderdom van zeventien jaren openlijk op straat vermoord,<br />
met de schijnbaarste koelheid droeg, en bij die gelegenheid tot<br />
iemand, die hem wilde troosten, en een ander, die hem tot<br />
gerechtelijke vervolging der daders aanzette, deze merkwaardige<br />
woorden zeide: „Ik bemin mijn bloed tot eenen zekeren graad ;<br />
maar niet genoeg om mij voor God te doen zondigen tegen<br />
hen, die zich aan mij bezondigd hebben, en God verhoede, dat<br />
ik in de misdaad van wraak zoude vervallen tegen de men-
79<br />
schen, die leven, om de nagedachtenis van eenen neef, die<br />
dood is!"<br />
Deze woorden getuigen te meer van zijne macht over zich<br />
zeiven, daar hij nauwelijks den Pauselijken Stoel beklommen<br />
had, of hij liet de daders van dien gruwel opsporen en straffen,<br />
hoewel zijne geschiedenis geen ander voorbeeld aanwijst van<br />
zijne wraakneming over persoonlijke beleedigingen, die hem toch<br />
in zoo ruime mate waren aangedaan.<br />
Voor dit schijnbaar verlaten zijner bloedverwanten had hij<br />
eene dubbele beweegreden; vooreerst was het hem als Kardinaal,<br />
bij zijn bekrompen inkomen, nauwelijks mogelijk, hun eenige<br />
aanmerkelijke ondersteuning te schenken; ook ontvingen Alexan<br />
der en Michiel, die hij studeeren liet, niets dan het volstrekt<br />
noodige, en dan nog altijd door tussehenkomst van Sarnano;<br />
en ten andere wist hij hoezeer de nasleep eener behoeftige<br />
familie een punt van bezwaar was in zijn verholen streven<br />
naar het Pausschap. Toen hij dit doel bereikt had, was het te<br />
denken, dat hij zich met drift zoude hebben schadeloos gesteld<br />
ook voor dit gedeelte zijner vermomming; dan, niet alzoo han<br />
delde Sixtus. Wel liet hij snel zijn geslacht tot zich komen, wel<br />
schonk hij Camilla en den haren den wijngaard Peretti, met<br />
eenige inkomsten en eenen kleinen hofstoet; wel maakte hij<br />
zijnen achttienjarigen neef Alexander tot Kardinaal; wel stelde<br />
hij het onderwijs der beide meisjes in de beste handen, dan,<br />
de vroegere veronachtzaming hield nog niet op. Hij had het<br />
altijd eene hatelijke gewoonte der Pausen gevonden, om de<br />
schatkist der Kerk te plunderen ten behoeve van hunne familie,<br />
rijke goederen en leenen van den Kerkelijken Staat af te schei<br />
den, om aan bijzondere personen weg te schenken, en zoo den<br />
Staat te verzwakken om enkelen te verrijken. „Ze zouden Rome<br />
wel onder hunne neven willen verdeelen," was altijd zijne ver<br />
drietelijke aanmerking, als hij van iets dergelijks hoorde. In dezen<br />
misslag wilde hij niet vervallen. Met scherpe woorden verbood
80<br />
hij Camilla hem ooit de geringste gunst te vragen, om zeker<br />
te zijn, dat men haar niet als werktuig gebruikte tot het berei<br />
ken van hebzuchtige oogmerken, of het voorkomen van billijke<br />
gestrengheid. En hij verklaarde haar en de haren, dat hij beslo<br />
ten had, haar nimmer eenig verzoek in te willigen, maar dat<br />
alles, wat hij voor hen dacht te doen, uit hem zeiven zoude voort<br />
komen. Dit begin was zeker weinig geschikt om eene vertrou<br />
welijke genegenheid tusschen hen te doen ontstaan, en Camilla,<br />
die het niet waagde den vastgezetten afstand te overschrijden,<br />
leefde stil voor zich henen, verdiept in hare vrome godsdienst<br />
plichten, en gelukkig in de ontwikkeling harer kleinkinderen.<br />
Zoo bleef het echter niet. In 1587 zag Sixtus zijne macht<br />
"volkomen bevestigd; het hervormde Rome, bevrijd van hare<br />
drie pesten: roofzieke bandieten, baldadige edelen en losban<br />
dige geestelijken, bloeiende in rust en welvaart, elke burger<br />
gehandhaafd in zijne rechten, elke openbare ondeugd geweerd,<br />
de wetten ontzien en nagekomen, geene voorname schuldeischers<br />
meer, die hunne schuldenaars met tergend onrecht vertrapten,<br />
geene maagden meer met geweld aan hare ouders ontschaakt,<br />
geene moordenaars meer in de straten, geene bloedige gevech<br />
ten meer in de huizen, geene gruwzame inbraak meer bij nacht.<br />
Alles rustig, alles veilig, alles gelukkig, alleen de boosheid sid<br />
derende, doch in toom gehouden; Rome verfraaid door de<br />
heerlijkste werken der bouwkunst, verrijkt met de nuttigste instel<br />
lingen; de Apostolische Stoel meer dan ooit ontzien bij de Ka<br />
tholieke volkeren; sterk en geducht tegen zijne vijanden; de<br />
hooge geestelijkheid weder genoopt het voorbeeld te geven van<br />
ingetogenheid en van reinen levenswandel; de Kerk zonder schul<br />
den, en bij dat alles de schatkist uit haar verval opgericht, beter<br />
gevuld dan in de schitterendste regeeringen vóór de Reformatie,<br />
hoewel Engeland, Noord-Nederland, een groot deel van Frank<br />
rijk en zoo menig deel van Duitschland opgehouden hadden<br />
schatting te brengen, terwijl nog daarenboven elk jaar een
81<br />
spaarpenning van een millioen Roomsche kronen, ten nutte der<br />
Kerk in eene geheime bewaarplaats van het Vatikaan werd<br />
weggelegd, en nu eerst meende de groote Paus, na zooveel ge<br />
daan te hebben voor anderen, ook iets te mogen doen voor<br />
zich zeiven, na zoolang gedacht te hebben op het heil van den<br />
Staat, ook eens te mogen denken aan het heil zijner verwanten.<br />
Juist in dit tijdperk valt voor, hetgeen wij te verhalen hebben;<br />
we hebben reeds uit Camilla's gesprek met Orsina gehoord, hoe<br />
haar huis en hare geldmiddelen nu op eenen voet gebracht waren,<br />
die overeenkwamen met de waardigheid van haren broeder, zijne<br />
plannen met die verandering en de hooge echtverbintenis, die<br />
hij beoogde. Het verdere zullen wij zien.<br />
Op het oogenblik toen Sixtus binnenkwam, leverde inder<br />
daad die groote prachtige zaal met al die rijk uitgedoste edelen,<br />
met die vrouwen van zoo verscheidene schoonheid, schitterende<br />
van borduursel, gesteenten en blinkende zijde, een belangwekkend<br />
tafereel op; want dat alles knielde eensklaps neder, als door<br />
eene plotselinge betoovering getroffen, van den dienenden edel-<br />
knaap af tot den vorstelijken Colonna toe; en al ware Koning<br />
Philips zelf daar tegenwoordig geweest, de machtige Monarch<br />
had zijn trotsch hoofd in het stof gebukt; daar knielde de schoon<br />
heid voor grijze lokken, daar knielden jonge vrouwen voor<br />
eenen ouden man!<br />
Slechts vergezeld van den Cardinaal Colonna, oom van Don<br />
Marco, op wien hij met de linkerhand leunde, trad Sixtus lang<br />
zaam voorwaarts, tot in het midden der zaal; toen klonk zijne<br />
stem plechtig, en statig: „Vrede zij u allen! de zegen der Kerke<br />
zij op u!"<br />
Hij gaf een teeken, dat zij zich zouden oprichten, Camilla<br />
was de eerste, die hem nu te gemoet ging, zij wilde zich op<br />
nieuw aan zijne voeten werpen, dan, hij hield haar terug en<br />
omhelsde haar met hartstochtelijke innigheid: „Ik weet niet, zuster !<br />
waarom deze allen niet eenmaal getuigen zouden zijn van onze<br />
Engelschen te Rome enz. 6
82<br />
groote vriendschap voor u! En nu, waar zijn de kinderen?" Met<br />
tranen [in het oog van ontroering en blijdschap leidde zij hare<br />
kleindochters tot voor hem. Hij hief ze op en kuste ze op het<br />
voorhoofd, richtte een paar vragen tot Francisca en hield Orsina<br />
bij de hand vast, terwijl hij haar met welgevallen aanzag. Daarop<br />
stelde Montalto Don Marco voor en nadat deze de hulde van<br />
den voetkus gebracht had, begon de Paus met eenen gemeen-<br />
zamen glimlach, die hem anders zelden eigen was: „Was het<br />
geene goede welkomst, die wij u toedachten, mijn zoon," en<br />
hierbij legde hij Orsina's hand, die hij nog niet had losgelaten,<br />
in die van den jongeling.<br />
„Een gansch leven van dankbaarheid en gehoorzaamheid zal<br />
niet genoeg zijn, om zulk eene groote schuld af te doen. Zeer<br />
Heilige Vader," hernam de edelman levendig, het meisje aan<br />
ziende, dat bloosde en beefde.<br />
„Spreek niet van schuld, jonge man! wij zeiven hebben eene<br />
oude schuld af te doen. Uw huis heeft ons geëerd, toen de<br />
anderen ons verstieten; uw oom heeft ons gespijzigd, toen wij<br />
hongerden." Hier wendde hij zich tot den Kardinaal Colonna,<br />
legde de hand op diens schouder en vervolgde met gevoel: „Zoo<br />
waarachtig Christus ons de macht heeft gegeven, zullen uw hon<br />
derd Tumoli 1) korens eene goede rente opbrengen!"<br />
Over het geheel betrachtte Sixtus de dankbaarheid als eenen<br />
heiligen plicht, en niemand, die hem of de zijnen in vroegere<br />
dagen de geringste weldaad bewezen had, werd door hem ver<br />
geten. De Parochiaan van Grotto, die zijne moeder in haar laatste<br />
uur had bijgestaan en zich zijne behoeftige familie aantrok, be<br />
loonde hij daarvoor reeds als Kardinaal, toen hij voor die bloed<br />
verwanten zeiven nog zoo weinig deed. Alleen de leden van het<br />
Conclave, die hem Paus maakten, hebben daarvoor nimmer eenige<br />
vriendschapsblijk ontvangen. Hij wilde niet, dat gunst invloed<br />
1) Een Tumoli was omtrent twee honderd pond, het pond op twaalf oneen<br />
berekend.
83<br />
zoude hebben op zijne openlijke daden, en hij kende te veel hunne<br />
baatzuchtige bedoeling met zijne verkiezing.<br />
Bij dit half incognito droeg de Paus zijn gewoon kamergewaad;<br />
doch bij zijne vaste, achtbare houding kon hij den geleenden<br />
glans van den purpermantel, met onschatbaar rijk gesteente bezet,<br />
en van de aanmatigende driedubbele kroon ontberen. Op zijn<br />
gelaat lag die majesteit, die den Vorst kenmerkt onder de pij.<br />
Toch was er veel schilderachtig antieks in dat witte priester<br />
gewaad van doffe zijde, dat in ruime plooien tot op den grond<br />
nederhing, met den korten mantel van purpersatijn, en de bon<br />
net van dezelfde kleur op die zilveren lokken, en in dat krui<br />
selings over de borst geslagen ordelint, waarop zich de bekende<br />
sleutels afwisselden met het zinnebeeld des Christendoms. Aan<br />
de voeten droeg hij dat sierlijke schoeisel met die in goud ge<br />
werkte kruisen, waarop zoo menige trotsche mond zich kussend<br />
verootmoedigd had, en die te denken gaven, aan wien de geschie<br />
denis der Christeneeuwen kende.<br />
Sixtus, die zich op den voor hem bestemden zetel had neder<br />
gezet, noodigde de vrouwen uit, zijn voorbeeld te volgen; daarbij<br />
richtte hij beurtelings het woord tot de hem het naast omringen<br />
den, daarbij veel met levendigheid en onuitputtelijke woorden<br />
rijkheid sprekende, zooals hij gewoon was in oogenblikken van<br />
vergenoegen of opgewondenheid. Hij hoorde gaarne de eigene<br />
denkbeelden der personen, met welke hij sprak, en nimmer mis<br />
haagde hem een vrijmoedig woord, tenzij er kennelijk aanmatiging<br />
in lag, of miskenning zijner heerschappij. Daarom krenkte hem<br />
zoo licht een woord der Ambassadeurs of der groote Kardinalen,<br />
en deze Priestervorst, die naar het antwoord van een kind luis<br />
terde, zoude een gekroond hoofd het stilzwijgen hebben opgelegd.<br />
Na zich eene geruime poos zoo onderhouden te hebben, wendde<br />
hij zich bepaald tot zijne zuster:<br />
„Wij hebben berichten van onzen wel beminden neef Don<br />
Michiel, uwen zoon, hij heeft den ridderslag ontvangen, en wij
84<br />
hebben geoordeeld, dat het tijd werd, hem eenen onafhanke-<br />
ljjken staat te geven. Daartoe hebben wij voor hem gekocht<br />
het Prinsdom Venetro, met het Markgraafschap van Lamentana<br />
en dat van Cellana; neen, goede Camilla! zie ons zoo niet<br />
aan, alsof wij eene wonderbare legende verhaalden. Mij dunkt,<br />
gij moest u sedert eenigen tijd met ongedacht geluk hebben<br />
gemeenzaam gemaakt, en het verwondert ons, dat gij, die zoo<br />
vroom zijt, niet reeds lang een prachtig altaar hebt opgericht<br />
voor St. Bonaventura, dien wij eerbiedigen als onzen gelief-<br />
koosden Heilige, zoo zedig, zoo ingetogen onder het purper,<br />
dat alle gepurperden van onze dagen zich daaraan wel mochten<br />
spiegelen, en bovenal onze doorluchtige broeder Farnese, die<br />
als Kardinaal eenen hofstoet voert, als ware hij Paus. Om tot<br />
Michiel terug te komen, wij hebben besloten, hem van een<br />
eigen paleis binnen Rome en eene geschikte Villa te voorzien,<br />
en hem een inkomen van zestig duizend kronen toe te staan,<br />
om zijn huis op te houden. Ontstel niet edele Colonna! het zal<br />
onze kleine Orsina daarom aan geenen bruidschat ontbreken!"<br />
„Heilige Vader! zij zelve is eene onschatbare parel, en haar<br />
hart de beste bruidschat, dien ik wensche," antwoordde deze en<br />
wilde zijne toekomstige verloofde feeder aanzien; doch deze speelde<br />
met eenen tip van haren kanten sluier.<br />
„Toch niet! toch niet, Prins! om de rijkdommen te verachten,<br />
moet men een dier zijn, dat ze niet kent, of een engel, die ze<br />
niet behoeft. Doch wij wilden nog iets zeggen van onzen zeer<br />
geliefden neef, den eenigen, die het geslacht Peretti in stand<br />
moet houden, en die ook waard is, het te vertegenwoordigen.<br />
Hij zoude reeds terug zijn, Madonna! dan, de Venetianen wil<br />
den, dat hij gebruik zoude maken van zijn recht, om zitting te<br />
nemen in hunne Signoria 1), en wij keuren het volkomen goed,<br />
1) In 1585 werd het huis Peretti, met toestemming van Sixtus, in den<br />
Tenetiaanschen adelstand opgenomen, en de mannelijke vertegenwoordigers van<br />
dit geslacht hadden dus het recht om de Signoria hij te wonen.
85<br />
dat hij zich in de gondelstad eenigen tijd vermaakt. Hij zal er<br />
zeker vroolijker dagen slijten dan wij, toen wij er Opperrechter<br />
van het Heilig Ambt waren, en het volk tegen ons in oproer<br />
kwam, terwijl de monniken ons eene schuilplaats weigerden in<br />
hun convent; over het geheel is er geen kwaadaardiger men-<br />
schensoort dan monniken, die men in hunne lievelingszonden<br />
aantast, dat konden zij ons niet vergeven! Doch dat is voorbij,<br />
den Heiligen Petrus, wiens onwaardige vertegenwoordiger wij<br />
zijn, zij daarvoor de eer; wij hebben altijd onrecht geleden met<br />
geduld, en de rampspoeden met gelatenheid gedragen; en, „wie<br />
sterft zonder de ellende gekend te hebben, heeft niet geleefd<br />
als een mensch, maar als een stompzinnig dier."<br />
Na deze lange reeks van volzinnen, allen in éénen adem uit<br />
gesproken, en zonder volgorde, zooals hij ze dacht, zag hij uit-<br />
vorschend om zich heen, als iemand, die iets zoekt. Daarop<br />
vestigde hij den scherpen blik op Scipione, en hervatte weder<br />
tot Camilla: „Wij zien uwe gast niet hier, Madonna! Ik bedoel<br />
de Engelsche dame, die wij in uwe bescherming gesteld hebben,<br />
waarom sluit gij haar buiten uwen hofkring?"<br />
„Zij heeft niet anders gewild, zij verdiept zich in haar vertrek<br />
in gebeden en vrome gepeinzen, en zij was niet over te halen,<br />
zich bij ons te voegen."<br />
„Dat is niet goed; als men haar aan zich zelve overlaat, kan<br />
zij eene onzinnige dweepster worden."<br />
„Zij is zoo ongelukkig, Zeer Heilige Vader!" zeide Orsina<br />
medelijdend.<br />
„Juist daarom moet zij bemoedigd worden. Laat haar hier<br />
komen, wij willen haar een woord toespreken."<br />
De zachte jonkvrouw wilde wegijlen, om Anna af te halen,<br />
dan, Signora Respanti hield haar terug en ging zelve. Gedu<br />
rende de tusschenpoos, die nu volgde, rustte des Pausen oog<br />
doorborend op Scipione, die ondanks al zijne onbeschaamde ver<br />
metelheid, en ondanks zijn groot talent van zelfvermomming,
86<br />
dien blik niet verdragen konde, en wien de sidderende knieën<br />
het bevende lichaam nauwelijks meer schraagden. Toch gaf hij<br />
zich nog niet verloren. Het is waar, hij had Sixtus bedrogen,<br />
en Sixtus wist het; hij las het uit diens gelaat, hij begreep het<br />
uit de bescherming, die Anna van hem genoot. Maar Sixtus<br />
kon nog gelooven, dat hij ter goeder trouw gedwaald had; want<br />
ware deze werkelijk van zijnen opzettelijken laster overtuigd, dan<br />
had hij geen twee dagen gelaten tusschen het misdrijf en de<br />
straf, dan had hij hem in die twee dagen, die hij, zoo hij meende<br />
in de Campagna had doorgebracht, geene mogelijkheid gelaten<br />
tot de vlucht. Zoo Anna hem dus niet rechtstreeks aanklaagde,<br />
was niets nog onherstelbaar.
HOOFDSTUK VII.<br />
De lasteraar.<br />
Toen Anna Oston door Signora Respanti bij het luisterrijk<br />
gezelschap werd ingeleid, glansden twee oogen haar tegen, met<br />
doodsangst op haar gericht. Het waren die van Scipione. Ook<br />
zij ontstelde; hem had zij hier niet gewacht. Zij moest hem<br />
voorbij, om tot Sixtus te naderen.<br />
„En vergeef ons onze schulden, gelijk ook wij vergeven<br />
onzen schuldenaren," fluisterde hij haar in met eene doordrin<br />
gende stem.<br />
In hare verwarring antwoordde zij niet. Hij meende nu te<br />
weten, dat zij onverzoenlijk was. „Gij hebt het gewild, gij of<br />
ik, of beiden," mompelde hij binnensmonds, en zich omkeerende,<br />
met eene sterkte van geest, die eene betere zaak waardig was,<br />
wendde hij zich, alsof hetgeen er volgen zoude hem volstrekt<br />
onverschillig was, tot den jongen Kardinaal Montalto, wiens<br />
levendige aard, bij den langen dwang der Pauselijke tegenwoor<br />
digheid, zich misschien niet ongaarne eenigszins afleiden zag.<br />
Scipione sprak lang en zacht "met hem, den dubbelzinnigen<br />
glimlach op de lippen, den blik, giftig als de vederflits der<br />
Indianen, in doodend heulsap gedoopt, op Lady Oston gericht.<br />
Nauwelijks had deze den Paus den gewonen eerbied bewe<br />
zen, of hij hief haar vriendelijk op, en spak tot haar met eene
88<br />
goedheid, die hij anders met zijnen Kardinaalshoed scheen afge<br />
legd te hebben:<br />
„En nu, Mevrouw! hebt gij het wel in uw nieuw verblijf?<br />
Men heeft u, hoop ik, ontvangen met al die onderscheiding,<br />
waarop onze belangstelling u recht gaf. Wij kunnen niet onder<br />
stellen, dat in dit huis iemand kan zijn, over wien gij u zoudt<br />
te beklagen hebben, en zoo dit mocht wezen " Een spottend<br />
woord bestierf Scipione op de lippen, hij luisterde met inspan<br />
ning, terwijl hij den Kardinaal scheen aan te hooren.<br />
„Heiligste Vader! ik kan niet anders dan met de ootmoedigste<br />
dankbaarheid erkennen, dat ik hier het voorwerp ben van eene<br />
voorkomende goedheid, van eene liefderijke zorg, van eene wel<br />
willende tegemoetkoming, die ik alleen aan eene zoo grootmoe<br />
dige bescherming als de uwe kan te danken hebben. Doch<br />
waarmede ik dit alles verdiend heb of ooit verdienen kan, dit<br />
is mij een raadsel, waarvan ik de oplossing alleen zoek in den<br />
zegen van mijnen Heiland en in de goedertierenheid van zijnen<br />
vertegenwoordiger op aarde."<br />
„Hoor! de huichelaarster," fluisterde Scipione, die adem schepte,<br />
tot Montalto.<br />
„Welnu dan, indien gij dit erkent, zoo niets u hindert, niets<br />
u ontbreekt, geef dan niet toe aan sombere mijmeringen, die<br />
tot waanzinnigheid leiden, en die de ziel verlokken tot zonde.<br />
Men zegt, dat gij u afzondert, en dat gij u overgeeft aan zwaar<br />
moedigheid, dat moet niet zijn. Wij verwachten van u, dat gij,<br />
herdenkende al de groote gevaren en dreigende rampen, waar<br />
van de vriendelijke bescherming der Heiligen u gered heeft, om<br />
u te stellen onder de veilige hoede der Kerk en van haren<br />
herder, voortaan dankbaar zult zijn en tevreden. Blijmoedigheid<br />
past eene Christelijke vrouw! Wees dan blijmoedig, wetende op<br />
wien gij vertrouwen kunt." Hij legde zijne hand op haar voor<br />
hoofd, en zich tot haar buigende, sprak hij zacht, voor de overi<br />
gen onverstaanbaar: „Schrijf aan uwe vrienden in Engeland;
89<br />
Karre zal u bezoeken; gij deedt wel met geen acht te slaan op<br />
Scipione's tegenwoordigheid."<br />
Deze binnensmondsche woorden, die allen, welke ze niet ver<br />
stonden, voor eenen herdelijken zegen hielden, waarover Camilla<br />
met stichting het amen uitsprak, deden Anna blozen; zij hield<br />
ze voor een afscheid, en zij wilde zich met eene diepe buiging<br />
verwijderen, dan Sixtus hervatte: „Nog iets; neef!" en hij<br />
wenkte Montalto, die weder zijne plaats had genomen achter<br />
Orsina's stoel. Hij naderde. „Neef! wij bevelen in uwe vriend<br />
schap Lady Oston, eene edele Engelsche vrouw, die om geloofs<br />
vervolging haar vaderland ontvlucht is om te Eome eene schuil<br />
plaats te zoeken; die wij tot vader zijn willen, en die dus recht<br />
heeft op uwe hulp en op uwen raad, waar zij die mocht noo-<br />
dig hebben. Dit is niet overbodig, Mevrouw! want ons kunt gij<br />
niet zoo dikwijls zien, als gij misschien zoudt wenschen, en onze<br />
neef bezoekt Madonna Camilla, zijne moei, bijna dagelijks. Wend<br />
u dus vrijelijk tot hem, indien er iets mocht zijn, waarin gij<br />
ons noodig hadt."<br />
„Met des te meer vertrouwen," antwoordde Anna, half tot den Kar<br />
dinaal gekeerd, „daar ik weet, dat Monsignore niet heeft versmaad,<br />
de vriend te zijn van mijnen landgenoot en bloedverwant."<br />
Zonder haar aan te zien, antwoordde Montalto met eene lichte<br />
zwijgende buiging; er was opzettelijke lompheid in de wijze,<br />
waarop hij zich van haar af en tot den Paus wendde, wien hij<br />
iets toesprak, dat Anna niet verstond, doch waarop deze zeide:<br />
„Gij hebt gelijk, de Colonna's kunnen meer verwachten van<br />
een uur, dat hun toebehoort; wij willen hen niet teleurstellen,<br />
Mylady Oston! wij zien u weder."<br />
Beleedigd over de onhoffelijkheid van den Kardinaal-neef,<br />
ging Anna met eene fiere houding ter zijde.<br />
Niet lang daarna namen Don Marco en de zijnen hun af<br />
scheid, nadat ieder hunner door Sixtus en Montalto afzonder<br />
lijk was toegesproken.
90<br />
De eerste deed daarop ook het hofgezin vertrekken, en on<br />
derhield zich bijna een uur lang met zijne familie in gemeen<br />
zame gesprekken, die voor ons nog minder belangrijks hebben<br />
dan de voorgaande. — Voor hij den wijngaard Peretti verliet,<br />
had de Paus nog een kort en geheim onderhoud met Scipione,<br />
dat wij bespieden willen.<br />
„Gij hebt mij bedrogen, ellendige! gij hebt schandelijk gelasterd."<br />
Mij zeiven bedrogen, dat is mogelijk, Heilige Vader!" her<br />
nam de jongeling, die tijd gehad had om zich voor te bereiden,<br />
met eene vrijmoedige vastheid. „Geloof, dat ik uit overtuiging<br />
sprak, toen ik u die vreemdelinge als eene listige vrouw aan<br />
wees, die met hulp van haren bloedverwant, door hare schoon<br />
heid eene groote rol dacht te spelen te Rome, zoo waarlijk<br />
helpe mij onze Heili...."<br />
„Geen valschen eed, ongelukkige! Ik weet, dat gij zelf niet<br />
geloofdet, niet hebt kunnen gelooven aan het dwaze sprookje<br />
waarmede gij mij tot eene rassche daad van strengheid hebt<br />
willen aanzetten. Booswicht! zoo ik vermoeden kon, dat gij ge<br />
spot hadt met mijne lichtgeloovigheid, zoude ik lust hebben u<br />
op staanden voet te verpletteren. Verdedig u niet, gij kunt<br />
niets zeggen, wat ik gelooven zal. Eene vrouw als deze stroef,<br />
streng en doodsbleek als eene uitgevaste Karmelitin, kan het<br />
niet in het hoofd krijgen, de par-amour te willen zijn van jonge<br />
mannen, in het eerste vuur van het leven. Gij bezit menschen-<br />
kennis genoeg om dit te zien, gij hebt u in Anna niet kunnen<br />
vergissen. Wat was uw doel met die logen?"<br />
„Als uwe Heiligheid haar beschermt en verdedigt, dan zal<br />
ik gedwaald hebben," hernam Scipione droogjes. „Ik had geen<br />
ander doel dan dat, waarmede ik uwer Heiligheid gewoonlijk<br />
bericht geef van eiken vreemdeling."<br />
„Dat is niet waar! dan, wij begeeren het niet verder te ken<br />
nen. Het is nu verijdeld, en wij hebben besloten u naar de<br />
galeien te zenden."
91<br />
De lasteraar zag Sixtus strak aan met akelig rollende oogen;<br />
zijn mond verwrong zich tot eenen krampachtigen glimlach.<br />
Hij sprak geen woord.<br />
„Verdiend hadt gij het ten minste zeker," vervolgde Sixtus<br />
na eene pauze. „Maar wij herdenken uwe diensten, en vooral<br />
de laatste in de Campagna. Wij hebben u verder noodig, gij<br />
kunt uwe vergiffenis koopen."<br />
„Koopen," herhaalde de andere, alsof hij [nu eerst begreep.<br />
„Ja, luister. De beruchte giftmengster Quirina, de medehulp<br />
in ongebondenheid en in misdaad van Agatella Pignaccia, die<br />
Rome nu niet meer ontheiligen zal, leeft nog, en is tot hiertoe<br />
het moet bijkans door een wonder zijn, aan alle nasporingen<br />
onzer politie ontsnapt. Lever haar den Stadvoogd in handen vóór<br />
het heilige Paaschfeest."<br />
„Hoe zoude ik kunnen? Eene vrouw als deze, die misschien,<br />
die zeker niet meer te Rome is, en waartoe die eisch aan mij,<br />
in zoo korten tijd? ware het slechts mogelijk...."<br />
„Als het mogelijk is, kunt gij het uitvoeren, en als het onmo<br />
gelijk is, moet gij het mogelijk maken. Vergeet den tijd niet.<br />
Het staat aan u, zoo vaak afwezend te zjjn als u goed dunkt:<br />
mijne zuster is er op voorbereid."<br />
En hiermede liet de Paus zijnen geheimen spion aan zich zei<br />
ven over.<br />
„Wat Quirina aangaat, gij zult haar niet hebben," zeide deze<br />
in zich zeiven, op gesmoorden toon en met zijnen spotachtigen<br />
glimlach, „maar wel anderen, die gij niet gevraagd hebt, daarna<br />
kunt gij mij laten verkwijnen op eene galei, of doen bloeden op<br />
een schavot. Schavotten en galeien zijn geene verschrikkingen<br />
voor hem, die de taak van zijn leven vervuld heeft!"
HOOFDSTUK VIII.<br />
Na de siësta.<br />
In het kabinet bij de galerij van St. Franciscus, zoo genoemd<br />
naar de fraaie fresco's der muren, die tafereelen uit het leven<br />
van dien Heilige voorstelden, of wel naar het levensgroote stand<br />
beeld, in eene der nissen aan het einde opgericht door Sixtus,<br />
ter eere van den Stichter zijner orde, hoorde men een zacht<br />
gefluister. Het waren Orsina en Scipione-Angelo. Zij hadden hun<br />
gesprek van den vroegen ochtend voortgezet. Men zag dit aan<br />
hare oogen, die van hartstocht schitterden, aan hare schuchtere<br />
teederheid, die niet meer een koel vertrouwen was, aan zijne<br />
grootere vrijmoedigheid, die meer ondernam dan Colonna zich zoude<br />
hebben durven veroorloven. Zijne liefkozingen waren kennelijk<br />
niet meer vermetele vrijheden, welke hij waagde, maar een recht<br />
waarvan hij gebruik maakte. Hij drukte hare kleine hand, die<br />
in de zijne beefde, tegen zijn hart.<br />
„Voel het, Orsina! het klopt voor u, geheel alleen voor u,<br />
en het zal ophouden te kloppen als Orsina zal ophouden haren<br />
Angelo te beminnen."<br />
„Booze Angelo! Nu ik weet, dat mijn gevoel voor u liefde is,<br />
nu weet ik, dat het eeuwig zijn moet. Ophouden te beminnen,<br />
moet zijn ophouden te leven! Maar zeg, waarom het mij zoo<br />
angstig is, en toch zoo zoo oneindig wel, nu ik weet, dat
93<br />
gij mij liefhebt. Het is alsof alles rondom mij anders ware, en<br />
toch is er niets om ons veranderd, het is mij zoo licht, zoo<br />
vroolijk, en toch weder zoo weemoedig, zoo beklemd, ik zoude<br />
kunnen schreien, en ik geloof, dat het van vreugde zoude zijn.<br />
Ik gevoel mij zoo sterk, zoo moedig, zoo schrander; mij dunkt,<br />
ik zoude het mijnen oom durven zeggen, dat gij mijn geliefde<br />
zijt, en dat ik van alles, wat hij mjj geven kan, niets begeer dan<br />
u tot echtgenoot.''<br />
„Doe dat niet, Orsina! om uwent, om mijnent wil, doe dat<br />
niet. Of wilt gij mijn hoofd zien op de staken van St. Angelo's<br />
brug ?"<br />
„Dat were de Heilige Moedermaagd!" riep zij, hem heftig<br />
met beide armen omvattende, als wilde zij hem beschermen.<br />
„Angelo! Angelo! is onze liefde dan zoo misdadig?"<br />
„Niet onze liefde, mijn engel! maar uw wensch om mij tot<br />
echtgenoot te hebben. Waarom zoudt gij niet beminnen wien u<br />
goeddunkt? Waarom zoudt gij uw jong hart niet wegschenken<br />
aan hem, die niets van u smeekt, dan dit hart en een weinig<br />
goedheid, en die u daarvoor geheel zijn aanzijn opofferen wil?<br />
Wordt hij, die uwe hand verkrijgt, niet reeds rijk genoeg, niet<br />
reeds meer dan een sterveling. Welk recht heeft de Colonna<br />
om te eischen, dat gij hem tot eenen god maakt? Mij moogt<br />
gij eenen hemel geven door uwe liefde; maar de Colonna alleen<br />
moet uw echtgenoot worden."<br />
„Zoolang ik leef, heb ik alle menschen liefgehad, allen, Sig<br />
nora Eespanti zelfs; maar deze Don Marco, o! die is hatelijk,<br />
vindt gij ook niet?"<br />
„Hij is de verderfengel, die ons paradijs verwoest."<br />
„Gij doorboort mij met zulke woorden," hernam zij, en liet<br />
toe, dat hij haar engelenhoofdje zacht tegen zijne borst drukte.<br />
„Gruwzame waarheid, liefste!"<br />
„Het is toch zonderling," sprak zij met eenen glimlach tot hem<br />
opziende. „Ik heb eens gedroomd van eenen ridder met zwarte
94<br />
oogen, juist zoo als die van Don Marco, en sedert dien tijd heb<br />
ik immer gezegd, dat de man, dien ik liefhebben zoude, zwarte<br />
oogen moest hebben; en toch Signor Colonna heeft ze, en nu<br />
verwekken zij mij angst en afschuw.''<br />
„Dat komt omdat ze aanmatigend zijn en gebiedend."<br />
„Neen! dat komt omdat de uwe zoo schoon zijn, mijn Angelo!<br />
zoo wonderschoon als ze op mij rusten. Met recht noemt men<br />
u Angelo, gij zijt een engel voor uwe Orsina!"<br />
Er was bijna oprechtheid in de verrukking, waarmede hij ant<br />
woordde.<br />
„Gij alleen zijt een engel van onschuld en schoonheid!''<br />
„En hij schoof de fijne kant ter zijde, die haren hals bedekte,<br />
en hij ontheiligde door eenen kus dien ronden schouder, onge<br />
rept als de reine druif uit het vrijsterwapen bij vader Cats.<br />
Zij liet het toe. Hoe kon zij ook weten, dat die lippen bezoedeld<br />
waren door godslastering en gruwelijke eeden van wraak: dat<br />
die handen, die haar zacht streelden, zich uitstrekten naar haar<br />
meer schendige wraaklust, dan die van den bloedgierigsten<br />
beul naar zijn begeerd offer ? Hoe kon zij, de zestienjarige Italiane,<br />
het weten, dat die gloed van zijn oog niets was dan de gloed<br />
der hel, die verderven wil?<br />
Hij vervolgde: „Melieve, het was mij dezen ochtend bang<br />
en zalig beide. Ik heb veel geleden, toen Don Marco u de<br />
hand kuste, en toch dank ik u thans, dat gij het zonder toorn<br />
hebt geduld."<br />
„Ik had het mijne goede grootmoeder beloofd."<br />
Er waren oogenblikken, waarin ik vergelijkingen maakte<br />
tusschen hem en mij. Hij, de groote Vorst, in dat kostbare<br />
gewaad, dat schitterde van juweelen en zijde; ik, niets dan<br />
ridder door de gunst van mijn meester, zonder andere pracht<br />
dan sombere kleuren van uw wapen, vaal groen met zilver.<br />
Ach! ik gevoelde het, ik moest in de schaduw staan bij zooveel<br />
glans!"
95<br />
„Sedert wanneer weet gij, dat ik verzot ben op juweelen en<br />
zijde?" vroeg zij zacht verwijtend. „Waarlijk Signore! de kost<br />
bare ambtsgewaden van mijnen oom, den Kardinaal, zouden dan<br />
de waardige voorwerpen mijner liefde kunnen zijn! Foei, dat gij<br />
dit gezegd hebt."<br />
„Maakt u dat toornig, Orsina? o! vergeef, gij weet niet wat<br />
een minnaar lijdt, die zich verbergen moet."<br />
„Gij moet inderdaad veel geleden hebben met zulke denk<br />
beelden ! Maar om u gerust te stellen, zal ik den Connetable<br />
zooveel afkeer toonen !"<br />
„Neen, Orsina! dat niet! volg daarin mijnen raad, eenen raad,<br />
waaronder mijn hart bloedt; doch dien gij van uwen besten<br />
vriend verwachten moogt. Toon hem een goed gelaat. Het is<br />
wel hard voor mij, wel eene vreeselijke pijniging, u vriendelijk<br />
te zien tegen eenen man, die niet uw Angelo is; doch het moet<br />
zoo zijn, om groot onheil voor te komen."<br />
„Neen! ik wil den Prins afschrikken door mijne koelheid, ik<br />
wil hem nooit huwen; nu, zeker niet."<br />
„Spreek niet zoo, Orsina! hoe gelukkig zulk een woord mij<br />
ook moge maken, spreek niet zoo! De Connetable zoude u<br />
kunnen dwingen! En eene bruid, die met geweld naar het<br />
altaar gesleept wordt, heeft geene blijde welkomst te hopen<br />
in het huis haars echtgenoots, haar wacht een ijzeren huwelijksjuk!'<br />
„Dwingen mij! en zoude hij dat willen, die jongeling, die<br />
zoo eerbiedig aan mijne voeten lag, die mijne hand met zooveel<br />
achting en teederheid kuste ? Zoude hij zoo kunnen veinzen,<br />
die Colonna, een zoon van zóó edel bloed ?"<br />
„Arme onwetende! hoe weinig kent gij de menschen! Die<br />
goed schijnen, houdt gij daarvoor; maar juist die zijn duivels<br />
van trotschheid en eigenbaat, wien men slechts behoeft te weigeren,<br />
wat zij begeeren, om hunne afgrijselijke saterklauwen te zien."<br />
„De goede Scipione! hij sprak met kennis van zaken.<br />
„Eeken toch nimmer op zijne edelmoedigheid."
96<br />
„Angelo! ik hoor den tred van Signora Respanti, die door<br />
de galerij komt."<br />
„Vaarwel dan, vaarwel Orsina! een onbespied uurtje als<br />
dit vinden wij niet spoedig weder; denk veel aan uwen armen<br />
Angelo!"<br />
Zij antwoordde niet. Met tranen in het oog en eenen glim<br />
lach op de lippen, maakte zij zich zacht uit zijne armen los, en<br />
drong hem vleiende naar de kleine deur van het kabinet,<br />
die in de boekenzaal uitkwam, en die zij schielijk achter hem<br />
toesloot.<br />
De tegenwoordigheid van den jongman in dat vertrek, waarin<br />
hij dikwijls geheele ochtenden doorbracht, was zoo natuurlijk,<br />
dat zelfs de argwaan daaruit geen vermoeden had kunnen op<br />
vatten. Men kende hem als een vriend der letteren, die gewoon<br />
was met de Jonkvrouwen Orsina en Francisca de verzen van<br />
Tasso en Petrarca te lezen, of die haar met het vertalen der<br />
ongewijde geschiedenis voorthielp.<br />
Sixtus had Scipione geene bepaalde bestemming aangewezen<br />
in Camilla's huishouding. Hij leefde daarin als eene edelman<br />
van haar gevolg, die haar somwijlen de diensten bewees van<br />
geheimschrijver, wanneer zij den haar toegevoegden secretaris<br />
niet gebruiken wilde; doch die meestal beschouwd werd als<br />
de Cavalier serviente der jonge Prinsessen, met volkomene<br />
goedkeuring der beide opvoedsters, die in den niet meer bloed-<br />
jongen ridder zoo weinig bekoorlijks vonden, dat ze hem veel<br />
minder gevaarlijk achten dan de bevallige jonge paadjes, waarin<br />
zij, vooral voor Orsina, gevaarlijke speelmakkers vreesden. Van<br />
het bespiedingsstelsel, hetwelk Sixtus meer dan iemand zijner<br />
voorgangers had uitgebreid, waardoor hij veel kwaads verhoedde<br />
of strafte, maar tevens aan stil sluipenden haat en wraaklust<br />
machtige wapenen tegen de onschuld in handen gaf, had hij<br />
zelfs het huis zijner zuster niet uitgesloten, evenmin als dat van<br />
den Kardinaal-neef, die hoogst voorzichtig moest zijn in zijn
97<br />
eigen paleis ; evenmin als dat der overige Kerkvorsten en Room-<br />
sche grooten, van wier daden en plannen hij tot in het geringste<br />
toe onderricht wilde zijn; evenmin als dat der stille burgers,<br />
tot in wier huiselijke kring de geestelijke Opperheer binnendrong,<br />
in den persoon zijner verspieders. Te Rome voelde men overal<br />
Sixtus rondom zich, tot in de afgelegenste cel van het klooster,<br />
tot in de kinderkamer toe, waar de naam van den vreeselijken<br />
Paus genoeg was om de schreiende kinderen te doen zwjjgen.<br />
Bij de keuze van Scipione Maldaveto, als spion zijner zuster,<br />
had Sixtus echter meer eene opvatting en zijne zuinigheid ge<br />
raadpleegd, dan voorzichtigheid en oordeel.<br />
Op een zijner reizen, als Generaal der orde van St. Franciscus,<br />
had broeder Felice Montalto (gelijk Sixtus zich toenmaals noemde,<br />
naar het distrikt, waartoe zijne nederige geboorteplaats behoorde)<br />
eenen jongman leeren kennen, die hem om zekere eenstemmig<br />
heid in denkwijze beviel. Gelijke doordringende sluwheid en<br />
gevatheid, gelijke diepgewortelde haat tegen de aanmatigingen<br />
en geweldenarijen der grooten, die toenmaals inderdaad in het<br />
oogloopend genoeg waren, om koeler gemoederen aan het bruisen<br />
te brengen. Die overeenstemming van den Yader der Fran-<br />
ciskanen met den Florentjjn werd, zoo geene vriendschap, ten<br />
minste eene soort van gemeenzame vertrouwelijkheid, waarbij<br />
ieder hunner, naar den aard van zijn karakter, zijne voorbehou<br />
ding had.<br />
Scipione Maldaveto, zooals hij, en naar waarheid zeide, uit<br />
Florence verdreven door de vervolging der edelen, had als<br />
vaandrig dienst genomen bij de Corsikaansche hulptroepen, door<br />
Pius V tegen de roovers aangeworven. Toch was hij voor den<br />
geleerden stand opgevoed. Hoewel zijn vader een rijk koopman<br />
was, die eenen uitgestrekten zijdehandel dreef, had hij het gezond<br />
verstand om den jongen Scipione vrijelijk zijnen smaak voor de<br />
letteren te laten volgen, die toen aldaar, in een van Florence's<br />
weelderigste tijdvakken, zoo hoog vereerd en beschermd werden.<br />
Engelschen te Rome enz. ^
98<br />
Daar borst het onweder der adellijke bevooroordeeldheid tegen*<br />
het Huis Maldaveto los, en verpletterde het. Door zijne weinige<br />
beduidendheid gespaard, doolde de zeventienjarige knaap als<br />
balling rond, arm aan schatten, maar met eenen schat van<br />
gloeienden haat en wraakzucht in het hart; hij had van de<br />
menschen niets goeds ondervonden, de mensehen hadden van-<br />
hem niets goeds te wachten. Voor een zwervend jongman, di&<br />
een gezond, krachtvol lichaam heeft en moed in de borst, is de<br />
krijgsdienst immer eene welkome toevlucht. Als vrijgeboren bur<br />
ger werd hem de rang van vaandrig licht toegestaan; doch voor<br />
de toekomst had hij weinig hoop. Persoonlijke verdiensten<br />
alleen konden hem recht geven op bevordering en in de<br />
dagen van Pius V en ^Gregorius XIII bestonden de grootste<br />
krijgsdaden der Pauselijke troepen in vluchtige, weinig betee-<br />
kenende schermutselingen tegen de bandieten, waarbij de moed<br />
van enkelen te minder gelegenheid had om te schitteren, daar<br />
de bevelhebbers altijd liever terugtrokken dan aanvielen. Zie<br />
daar wat Scipione aan Vader Montalto zeide. Hij verborg hem<br />
echter nog veel, en onder anderen ook door welken arm de<br />
adel van Florence zijn huis geslagen had. Dit moest de oude<br />
inquisiteur van Venetië niet weten. Deze ook, die gaarne en<br />
veel sprak, deelde hem vele bijzonderheden van zijnen, toen<br />
reeds merkwaardigen, levensloop mede. Hoe hij, als door een<br />
bijzonder bestier, aan de hand van eenen verdwaalden monnik<br />
het klooster had betreden, om het laagste landelijke handwerk<br />
te verwisselen voor een leven van studie en bespiegeling. Door<br />
welken onweerstaanbaren prikkel tot weten en kennen aange<br />
dreven, hij geene minuut had verloren, en geene moeite te<br />
veel geacht, om in het bezit te geraken van den onschatbaren<br />
rijkdom der kennis en wetenschap; met welke duizende moeie-<br />
lijkheden hjj had te worstelen gehad in den gestadigen kamp<br />
tegen kwaadwilligheid, wangunst, vooroordeelen en eigene hevig<br />
heid van karakter en eigene hardnekkige onbuigzaamheid;
99<br />
hoe vurige ijver voor de rechten en de grootheid der Kerk, en<br />
onverzettelijk voorstaan van het billijke en betamelijke, hem<br />
kwaadaardige vijanden hadden berokkend, wier onverzoenlijke<br />
haat zich nu eindelijk gedwarsboomd zag door den goeden<br />
wil van zijnen beschermer, den regeerenden Paus Pius, van<br />
wiens gunsten hij nog meer hoopte. Soms sprak hij hem van<br />
zijne ouders, van zijnen broeder Antoni, van zijne jonge zuster<br />
Camilla, die hem reeds als kind geliefkoosd had, en van hare<br />
kinderen, die hij nog niet kende. Zoo legde de sterke man<br />
onwillens zijne kwetsbare zijde bloot, en de andere hoorde hem<br />
toenmaals nog deelnemend aan, zonder bijgedachten. Zoo dik<br />
wijls het toeval hen bijeen voerde, droomde de een zich toe<br />
komstige wraak, de andere toekomstige verbeteringen van het<br />
staatsbestuur; beiden wilden bloed; de een dat van vijanden,<br />
de andere dat van schuldigen. Ongetwijfeld zoude zich Mon<br />
talto toen reeds van dit schrander en bruikbaar werktuig ver<br />
zekerd hebben, door Scipione in zijnen dienst te nemen, zoo niet<br />
deze zich, op hoop van bevordering, voor vele jaren aan zijne<br />
betrekking verbonden had. Langen tijd verloren zij elkander<br />
nit het oog; broeder Felice werd Kardinaal, werd Paus, en<br />
hervond toen zijne belangwekkende kennis terug, als hopman<br />
bij eene Corsikaansche krijgsbende, die hij ontbond en uit zijne<br />
staten verwijderde. De jonge hopman herinnerde Sixtus V den<br />
Florentijn uit de herberg van Fermo, en niet te vergeefs. Hij<br />
beloofde hem bescherming en voordeel. Dan de Priestervorst,<br />
die zoo goed zijne [lieden wist te kiezen, begreep, dat hij lich<br />
ter eenen aanvoerder zijner soldaten zoude vinden, dan eenen<br />
schranderen uitvoerder zijner geheime huishoudelijke bevelen;<br />
daarom sloeg hij zijn verzoek af, om op nieuw in beteren rang<br />
geplaatst te worden; doch begiftigde hem met hooger soldij, dan<br />
eenig bevelhebber had te hopen, en stelde hem aan als geheim<br />
Inquisiteur tegen [de bandieten, een post, waartoe in die eerste<br />
dagen, bij de bescherming, door de edelen aan dit gespuis ver-
100<br />
leend, evenveel moed als sluwheid behoorde. Voor die taak was<br />
Scipione volkomen bekend. Zijne eigenlijke beleedigers waren<br />
buiten zijn bereik, hij had zijnen haat op hunne kaste overge<br />
dragen. Hij krenkte en vervolgde den adel van Eome. Hij<br />
voelde zich machtig tegen hen; hij was hun een noodlot en wre<br />
kend zwaard; hij leefde een leven van list en bloed. Hij was<br />
de getrouwste, de vreeselijkste dienaar van den verschrikkelijk-<br />
sten meester, van wien hij meestal onmiddellijk en geheim de<br />
bevelen ontving. Men denke of hij gevreesd was, gevreesd en<br />
toch niet gekend. Hij, de vermomde, de onzichtbare handlan<br />
ger die slechts aanwees en nooit aanvatte, zat dikwijls des mor<br />
gens aan den vriendendisch van hem, die des avonds een lijk<br />
was, en wiens weduwe hij de rouwplichten hielp vervullen.<br />
Sixtus meende zijne diensten te moeten beloonen. Dat was juist<br />
in dien tijd, toen hjj begon Camilla's hofhouding uit te breiden,<br />
en bijgevolg begon te wantrouwen, niet haar, maar de lieden<br />
die haar zouden bezoeken, en die haar misschien door beden of<br />
vleierijen zouden trachten te winnen voor hunne belangen en<br />
voor hunne eerzucht. In haar huis moest iemand geplaatst wor<br />
den, die zulke aanslagen doorzag, en er hem van verwittigde;<br />
zoo iemand moest voorzichtigheid bezitten en te vertrouwen<br />
zijn; zoo iemand moest tevens innemen en zich goed weten voor<br />
te doen. Dit alles vond hij in Maldaveto vereenigd. Het paleis<br />
Peretti tot woning, zonder eenige dienstbaarheid, de rang van<br />
ridder en edelman der Pauselijke prinsessen was, meende Sixtus,<br />
eene belooning, die de eerzucht van eenen Florentijnschen koop<br />
manszoon zoude kunnen voldoen. Scipione had meer, had iets<br />
eervollers verwacht. Hij behield zijn gewoon jaargeld, zonder<br />
toevoeging, en was niet geheel ontslagen van zijne vorige plich<br />
ten. Diep gekrenkt, versmoorde hij klachten, die hij wist nut<br />
teloos te zijn. Zijne spijt ontging het scherpziende oog van den<br />
spaarzamen Paus, die, immer op bezuiniging bedacht, de bezol<br />
diging van eenen nieuwen bespieder uitwon, en die zich in zijn
101<br />
werktuig toejuichte, als hij de kunstige vermomming van Scipione<br />
gadesloeg, die voortaan Signor Angelo heette. Met roekelooze<br />
onbedachtzaamheid waagde een helderziend en altijd berekenend<br />
staatsman de rust van een vreedzaam dak aan de boosaardig<br />
heid van het gluipend verraad; hij had het ei van den basilis-<br />
kus zonder achterdocht nedergelegd in het nest van zachte dui<br />
ven, en eenen giftwalmenden boom geplant in het midden van<br />
eenen lachenden wijngaard.
HOOFDSTUK IX.<br />
Gelaat en masker.<br />
„Het is reeds zeer laat, Mylady!" sprak Margaret Missteeple,<br />
Anna's kamenier, tot hare meesteres en maakte aanstalten tot<br />
het toilet, waaraan deze in eene ochtendkleeding, die niet min<br />
der van hare lusteloosheid getuigde dan hare matte houding, nog<br />
in het geheel niet scheen te denken.<br />
„Ik weet het, Margaret!"<br />
„De jonkvrouwen zijn reeds uitgereden met Signor Angelo.<br />
Zij hadden u gaarne bij zich gezien, en Donna Camille heeft<br />
reeds tweemaal naar u gevraagd, zoo ten minste zeide juffer<br />
Rosalia, de eenigste met wie ik spreken kan in dit vreemde<br />
land, omdat zij juist zooveel van Engelsch verstaat, als ik van<br />
haar Italiaansch."<br />
„En hebt gij van mijne ongesteldheid gesproken, zooals ik u<br />
verzocht?"<br />
„Ja, Mylady! maar het is mijne schuld niet, zoo ze daaraan<br />
niet gelooven willen.<br />
„En toch is dat geen voorwendsel," hernam Anna met eenen<br />
zucht.<br />
„Ik geloof u gaarne, mijne goede meesteres! maar dat komt<br />
omdat men u van uw zoontje gescheiden heeft. Die lieve kleine<br />
"William! Arm kind, dat zijne moeder niet meer vervroolijken kan."
103<br />
„Hij heeft het goed, en ik zal hem dikwijls zien," antwoordde<br />
Lady Oston blozende. Met om haren zoon was zij treurig.<br />
„Kom, liefste Lady!" sta toe, dat ik u de schoone haren vlecht,<br />
die nu zoo ordeloos onder die donkere kap verborgen blijven,<br />
als ware het geene schoonheid, die prinsessen u konden benijden."<br />
„Geef u die moeite niet, meisje! laat mij alleen, ik wil schrijven."<br />
„Maar, Mevrouw! als nu Sir Lionel u komt bezoeken."<br />
„Ik wacht mijnen bloedverwant niet," zeide Anna, hare ver<br />
legenheid verbergende.<br />
„En ik ben er zeker van, dat hij nog heden komt: wat, hij<br />
zoude vier dagen zijn kunnen, zonder u te zien! Als de ridder<br />
heden niet komt, dan, dan ...."<br />
„Welnu?" vroeg de dame, die de gedachte harer kamenier<br />
doorgronden wilde.<br />
„Dan is hij niet half zoo wellevend als een Hooglandsch<br />
Laird," hernam Margaret, die nu niet meer zeggen wilde, wat<br />
zij bijna had uitgesproken.<br />
„Ik wenschte, dat ik woorden vinden konde, om u te over<br />
tuigen, dat het hoog tijd wordt, om u te laten kleeden, beste<br />
Lady! denk toch, dat Donna Peretti u zeker aan tafel wacht,<br />
en dat de Kardinaal Montalto ook komt."<br />
„Dit versterkt mij in mijn besluit, om mijne kamer te houden.<br />
Lieve Margaret! gij zijt de eenigste, met wie ik vertrouwelijk<br />
spreken kan, mijne eenige landgenoote, die mij nabij is, u wil<br />
ik het ten minste niet verbergen, hoe hatelijk mij de trotsche<br />
aanmatiging van dien Kerkvorst is; ik weet niet, waarom de<br />
Kardinaal mij haat, maar hij doet mjj opzettelijke lompheden<br />
aan. Gisteren nog ontviel mij door een toeval mijn zakdoek,<br />
terwijl ik naast hem stond, en hij keerde zich om, en riep eenen<br />
bediende om mij dien terug te geven. Kan men zich eene meer<br />
overdrevene geestelijke gemaaktheid voorstellen ?"<br />
„Uwe Ladyschap is wel de eenige, die zich over zijne onhof<br />
felijkheid te beklagen heeft; want Rosalia zegt, dat deze Emi-
104<br />
nentie zoo ridderlijk is als een Provencaalsch troubadour."<br />
„Ja, gij hebt gelijk; ik geloof dat de tegenzin van dezen<br />
Prelaat persoonlijk is, en ik geloof... .ja, Margaret! het is eene<br />
waarheid, die mjj als een lichtstraal van boven komt, ik ben er<br />
zeker van, dat ik de verontachtzaming van Lionel aan hem»<br />
alleen aan hem te danken heb! Ik weet, dat zij elkander dik<br />
wijls zien. Het kan...."<br />
De ridder Karre is daar in de voorzaal, zijne Edelheid vraagt<br />
naar Signora Oston."<br />
Met dit zeggen stoorde een bediende, die binnen kwam, den<br />
volzin, door Anna aangevangen.<br />
„Ik wacht den Ridder hier," sprak zij, met eene nauwelijks<br />
hoorbare stem en in groote verwarring.<br />
„Nu, Mylady! wat heb ik gezegd?"<br />
„Profetes!" hernam de jonge vrouw, van genoegen blozende.<br />
„En nu uwe kleeding!"<br />
„Ach!" Anna haalde met een minachtend lachje de schouders op.<br />
En toch was zij niet eene van die schoonheden, die de hulp<br />
van versiersels ontberen konde. Daar zijn slechts enkele in volle<br />
frischheid bloeiende vrouwen, wie ljsse onachtzaamheid van<br />
gewaad bekoorlijker maakt, en hare statige houding, hare strakke<br />
trekken en kwijnende bleekheid hadden opluistering noodig, en<br />
iets, dat vervroolijkt. Haar goudachtig blond haar, het rijkste<br />
en langste, dat misschien ooit eene blanke Noordsche schoonheid<br />
had versierd, was ordeloos weggestreken onder de donkere<br />
kap die naar eene verouderde mode vastgehecht was aan het<br />
zwarte wollige kleed, dat in enkele plooien nederhing zon<br />
der door gordel of middelsnoer de fijne leest af te schetsen.<br />
Zoo was de vrouw, bij welke ridder Karre werd binnengeleid,<br />
hij, die gewoon was aan de uitlokkend sierlijke morgentoiletten<br />
der Italiaansche Gravinnen! Hij had "William bij zich. Anna, die<br />
reeds was opgestaan om hem snel te gemoet te komen, zonk<br />
ontzet in haren armstoel terug, toen hij met eene diepe buiging
105<br />
aanving: „Mylady! ik breng u uw zoontje; ik weet geene betere<br />
aanbeveling bij mijn eerste bezoek.''<br />
De tegenwoordigheid van haren zoon ontsluierde haar snel zijne<br />
bedoeling. Hij had William bij zieh, om elke vertrouwelijkheid<br />
te voorkomen.<br />
Ook behield zij overmacht genoeg op haar gevoel, om met<br />
fierheid te antwoorden:<br />
„Een bezoek, dat zich zóó lang wachten liet, heeft inder<br />
daad geene gewone inleiding noodig," en hierbij kuste zij den<br />
knaap, die op haar toeliep, met eene hartstochtelijkheid, die van<br />
hare heftige gemoedsbeweging getuigde.<br />
De Ridder bleef staan met neergeslagen oogen. Hij, de sluwe<br />
staatsman, meester in de kunst om iets anders uit te drukken,<br />
dan wat hij gevoelde, die zijn gelaat wist te veranderen naar<br />
den eisch van het oogenblik, was verlegen met zijne houding<br />
tegenover eene vrouw! Dat was, omdat hij die vrouw waarlijk<br />
beminde; omdat hij het niet vermocht te zeggen; omdat het<br />
hem griefde die vrouw te moeten misleiden; omdat hij gevoelde,<br />
dat zij hem in het binnenste harer ziel verachten moest. Hij<br />
vond de rol, die hij te spelen had, stuitend en klein; want rid<br />
der Karre was in geheel bijzonderen toestand geplaatst. Wij<br />
moeten zijn vroeger leven kennen om er ons van te overtuigen.<br />
Zeer kort na de gewelddadige ontknooping zijner eerste liefde<br />
trof den jongen Lionel eene nieuwe ramp. Met de vermetele<br />
onvoorzichtigheid zijner jeugd verhief hij zich op gevoelens, die<br />
de Koningin mishaagden, wikkelde zich in ondernemingen, die<br />
haar vertoornden. De toorn der Koningen is een verterend<br />
vuur, zegt Salomo, die van Elizabeth ten minste was geen zuide<br />
windje.<br />
Karre's doodvonnis was onderteekend en zoude uitgevoerd<br />
worden. De jongeling had een leven lief, dat hij eerst begon te<br />
genieten, dat hem nog zooveel beloofde, waarvan hij melk en<br />
honig droomde, dat hem een hooggeschat goed was, hetwelk
106<br />
hij vreesde te verliezen. Leycester wist hem dat leven te behouden<br />
en won zich in hem een vrijwillg lijfeigene. De meest onbe<br />
perkte dankbaarheid hechtte voortaan den geredde aan den<br />
redder. Lionel werd de zijne met ziel en lichaam. De vrije<br />
Katholieke edelman was voortaan de afhankelijke dienaar van<br />
den lieveling der protestantsche Koningin. De Graaf begunstigde<br />
zijne vlucht naar Eome. Jongere zoon zijner familie, door zijne<br />
onroomsche bloedverwanten verloochend, had de arme Lionel<br />
geene andere hulpbron, dan de edelmoedigheid van zijnen be<br />
schermer: eene bron echter, die niet ophield te vloeien; Ley-<br />
cesters weldaden overtroffen Karre's behoeften. Zoo verliepen<br />
vier jaren, in welke hij het leven leerde kennen en op den<br />
rechten prijs schatten. Omstreeks dezen tijd begon Leycester<br />
belang te stellen in hetgeen er in de Pauselijke stad omging. Des<br />
ridders verblijf te Eome werd, ondanks het plakkaat tegen de<br />
Katholieken, door Elizabeth's goedkeuring gewettigd, en haar<br />
heimelijke onderstand liet hem toe, zijne betrekkingen verder<br />
uit te breiden en nieuwe verbintenissen aan te knoopen. De<br />
jonge edelman, door harde ondervinding voorzichtig geworden,<br />
vond het noodig, zijne rol van vervolgden banneling te blijven<br />
voortspelen; men zag in hem iemand, die voor altijd van elke<br />
deelneming aan het openbaar leven had afgezien, die zonder<br />
belangstelling was voor alles, wat geen vermaak heette, en die<br />
in het tegenwoordige vergetelheid en balsem zocht voor het<br />
verledene. Middelerwijl veroverde hij de harten der vrouwen,<br />
en met deze de geheimen der mannen. Hij maakte zich den<br />
vertrouwde, den begunstiger van de zwakheden der hooge gees<br />
telijken, en zij betaalden hem, met hem rekenschap te geven<br />
van hunne ontwerpen. Men moest ook juist zijne argwaan aflei<br />
dende innemendheid, zijn aangeboren takt en menschenkennis,<br />
zijnen fijnen blik, zijne sluwheid, zijn oordeel en zijnen goeden<br />
wil bezitten, om zoo snel en zoo onmerkbaar zulke vorderingen<br />
te maken. Men moest, als hij, eene teleurgestelde liefde koes-
107<br />
teren, om zoo koel berekeningen te kunnen maken op de harts<br />
tochten van anderen, en bij de liefde der schoonste vrouwen<br />
zich zoo meester te blijven, dat men die eenvoudig beschouwde<br />
als middel. "Want onder al die betooveringen, waaraan hij zich<br />
vrijwillig waagde, bleef altijd, meer in zijn hart dan in zijn ge<br />
heugen, wel op den achtergrond van het verledene, maar door<br />
de onbereikbaarheid sterker gekleurd, het zachte stille beeld<br />
leven zijner Anna, als een rein model van liefelijke vrouwen<br />
waarde, dat gedwee en vroom, stil lijdend zich voegde naar<br />
het onvermijdelijke. Neen, die Italiaansche edelvrouwen, die de<br />
liefde niet kenden in hoogeren zin, waren niet machtig om de<br />
kuische jonkvrouw te verdrijven uit het hart van den beteren man.<br />
In het begin van 1585 riep eene luim van Leycester den rid<br />
der, die geheel van hem afhing, naar Engeland terug. Hoe<br />
sterk een verlangen ook dezen naar Anna's verblijf trok — hij<br />
wist, dat zij gehuwd was, dat zij eenen zoon had; hij wilde<br />
hare rust niet verstoren, geene achterdocht opwekken bij den<br />
vader van haar kind; hij bezocht haar niet, hij schreef haar<br />
niet. Hij bracht eenigen tijd in het verborgen door op een land<br />
goed en in gezelschap van zijnen beschermheer. In dien ver-<br />
trouwelijken omgang leerde de Graaf de buitengewone be<br />
kwaamheden van dezen man recht kennen en op prijs stellen.<br />
Hij nam zich voor, hem te gebruiken, en toen Elizabeth haren<br />
gunsteling naar Londen terugriep, omdat zijn bijzijn haar be<br />
hoefte was, volgde Karre hem heimelijk derwaarts.<br />
Spoedig klonk daar de schrikmare, die den nieuw verkoren<br />
Paus, Sixtus V, uitriep als een dreigend spooksel, dat, in piaats<br />
van den herderlijken staf, een vlammend zwaard zoude zwaaien<br />
over Italië en Europa, en zij drong door tot de Koningin, die<br />
ook voor zich in hem eenen gevaarlijken vijand duchtte. Want<br />
het was geen licht spel voor Elizabeth, eene vredebreuk met<br />
Philips op handen en eenen ondernemenden heerscher op de Stoel<br />
van St. Petrus, in eenen tijd, toen Engeland nog geen overwicht
108<br />
had, waarmede het nu, tot eigene grootheid, vijf werelddeelen<br />
teistert. Die Vorstin, anders liefst alleen haar eigen hoofd raad<br />
plegende, vond de gebeurtenis belangrijk genoeg, om haren<br />
geheimen raad bijeen te roepen. Daar had Leycester de zelf<br />
voldoening van eene groote zegepraal over de Cecils; want<br />
toen allen met verlegenheid de schouders ophaalden, was hij<br />
het, die met eenen glimlach op de lippen, een eenvoudig middel<br />
aanwees, om verstandhouding aan te knoopen met een hof,<br />
waarheen men geenen gezant zenden konde. Dat middel was<br />
Karre. In de tegenwoordigheid der Koningin en van haren Ka<br />
binetsraad toegelaten, staafde deze de belofte van den Graaf.<br />
Hij had den Paus als Kardinaal Montalto gekend. Deze had<br />
zich niet aan hem verraden, en wel ontzette het hem, dat hij<br />
niet had kunnen heenzien door het weggeworpen masker van<br />
dien Priester; maar hij had met dezen vaak gemeenzaam genoeg<br />
over de zaken van Engeland gesproken, om te durven hopen,<br />
dat hij niet die vijand zoude zijn, dien men in hem vreesde.<br />
„En hoe het ook zijn moge," vervolgde hij met eenen levendigen<br />
blik op Leycester, j „ik zal het ontwerp uitvoeren, door Mylord<br />
opgevat, al moest ik zelf daarvan het offer worden." Niemand<br />
twijfelde aan Karre's oprechtheid en Elizabeth geloofde in eenen<br />
man, die geenen wil had, dan dien van haren gunsteling. Zoo ver<br />
trok dan de ridder met de belofte dat hem een vorstelijk inko<br />
men zou worden uitgekeerd, en verzekerd van de gunst zijner<br />
Koningin, die hem haar afbeeldsel omzet met edelgesteenten<br />
medegaf, om het te gebruiken zooals hij goedvond. De sluier<br />
eener nieuwe ongenade dekte het ware oogmerk dezer vreemde<br />
zending.<br />
Lionel kwam te Rome op den eigen dag, dat Alexander<br />
Peretti het purper ontving. Een uitmuntend voorwendsel voor<br />
den Engelschman, om een bezoek af te leggen bij eenen Prelaat,<br />
dien hij nog kortelings als onbeduidend jongeling aan zijne tafel<br />
gezien had. Ook herinnerde zich de nieuwe Kardinaal zeer
109<br />
gaarne zijnen gastheer, en verwelkomde hem met eene gemeen<br />
zaamheid, of er niets in zijnen toestand veranderd was. Hij bood<br />
zelfs aan, hem eene gelegenheid te geven tot een bijzonder<br />
gehoor bij zijnen oom. Dit was het juist, wat Karre verlangde.<br />
Aan de spin gelijk, die ook aan den zwaksten bloemstengel<br />
haar weefsel weet vast te hechten, had hij niets verder noodig,<br />
om zijne staatsintrigue aan te knoopen. Het is waar, dat Sixtus<br />
zelf hem halverwege te gemoet kwam. Hoewel de steller van<br />
het bittere banschrift, onder Pius V, had hij Elizabeth immer<br />
als eene schrandere en zelfstandige Vorstin bewonderd, en nu,<br />
zelf Monarch, begreep hij het gewicht van eene vriendschap<br />
pelijke verstandhouding met de grootste vijandin van zijnen<br />
Allerkatholieksten zoon, den Koning van Spanje, wiens trots te<br />
vernederen, wiens macht te verzwakken en te verdeelen zijn vast<br />
beraden doel en voortdurend streven geweest is. Hij had een<br />
hoimelijken bondgenoot als Engeland noodig, om de hand te kun<br />
nen slaan aan het rijk van Napels, dien edelsteen, door Karei V<br />
aan den Kerkeljjken Staat ontwrongen; een ontwerp dat hij niet<br />
voorzichtig genoeg was om altijd te verbergen.<br />
Toch was de toestand van den ridder bij die eerste samen<br />
komst hachelijk genoeg. Sixtus liet hem blijken, dat hij zijne<br />
oogmerken doorgrondde, en het giste, dat hij niet op nieuw<br />
te Eome was zonder de goedkeuring zijner Koningin. Zoo hij<br />
er dus niet in slaagde zich te doen verheffen tot onderhande<br />
laar van twee hoven, dan kon de zonderlinge Paus, die het leven<br />
van eenen mensch zoo weinig telde, hem behandelen als den<br />
spion eener niet erkende Mogendheid. Toch deden hem zijne<br />
behendige loosheid, do snelle bevatting, waarmede hij eene<br />
onuitgesprokene gedachte begreep, of een woord uitlokte, zijne<br />
fijne omzichtigheid en de welgepaste stoutmoedigheid, waarmede<br />
hij bij eene aarzeling den knoop doorhakte, in deze kiesche<br />
zaak de beste diensten, en weldra hadden de beide Monarchen,<br />
door zijne tusschenkomst, hun afbeeldsel gewisseld, met bijvoe-
110<br />
ging van die vriendschapsbetuigingen, hier te oprechter, naar<br />
mate zij niet behoefden te dienen als afgesprokene tooneeldeco-<br />
ratie, om het oog der volkeren te verblinden. Wij kunnen hier<br />
niet al de merkwaardige gezegden vermelden, die aan Karre<br />
ter overbrenging werden toevertrouwd, noch ons ophouden met<br />
de [vaak herhaalde scherts van Sixtus over zijn huwelijk met<br />
Elizabeth, en hare antwoorden; zij zijn misschien even bekend,<br />
als het middel, waardoor die twee groote Regenten elkander<br />
genaderd waren, nog in een romantisch halflicht verscholen is.<br />
Om de Spaansche achterdocht in slaap te wiegen, en de<br />
scherpe onbescheidenheden van Morforio te voorkomen, zag men<br />
den ridder slechts zelden in het Vatikaan, en de Kardinaal<br />
neef alleen scheen de beschermer van den banneling; maar in<br />
vergoeding daarvan bewoonde deze voortaan een huis zeer nabij<br />
het Apostolisch paleis. Dit huis was in vorige dagen het too-<br />
neel geweest van vele intrigues. Slechts twee mannen waren op<br />
dit oogenblik in het geheim van eenen doorgang, langs de Gre-<br />
goriaansche Kapel, naar de Sacristie der St. Pieterskerk, en van<br />
daar naar eene zaal in dat huis. In deze zaal, ingericht naar de<br />
behoeften van eenen Vorst, en naar den weelderigen smaak<br />
van eenen Epicurist, werden die fijne plannen tegen Spanje<br />
gesmeed, en die verbintenis van Engeland met Rome voort-<br />
gesponnen, waarvan Europa toen wel de uitwerksels gevoelde,<br />
doch nimmer den draad in handen kreeg. Om het lastige van<br />
het ceremonieel te matigen, was het altijd de Bisschop van<br />
St. Lateraan, die den ridder bezocht. Deze leefde in zijn ele<br />
ment; hij kende de waarde der diensten, die hij zijn vaderland<br />
en zijnen weldoener bewees. De briefwisseling, bij deze verstand<br />
houding alleen door Leycester en Karre gevoerd, vond echter<br />
niet geregeld plaats. Men konde zich niet tweemaal van het<br />
zelfde middel tot overzending bedienen; zoo was het, dat Anna<br />
Oston, door den Baron Southwel, buiten haar weten, de breng<br />
ster werd van een gewichtig pakket, dat haar meer beveiligde
Ill<br />
tegen vervolging, dan de snelle vlucht die haar opzettelijk werd<br />
aangeraden. Niet zonder onrust had Karre den loop van het<br />
proces der Schotsche Koningin gadegeslagen. Toen hij eindelijk<br />
zekerheid kreeg van dat vonnis, van dien dood, waarin Eliza<br />
beth tegelijk alle Koningen en alle Katholieken beleedigde, en<br />
men hem zonder berichten liet, vreesde hij, dat men Rome's<br />
vriendschap begon te veronachtzamen, daar men te ver gegaan<br />
was, om die te behouden; hij kon het slachtoffer worden van die<br />
verwaarloozing, vooral bij de brandende deelneming van Sixtus,<br />
die hij niet wist te voldoen. Anna's komst helderde alles op,<br />
en bevestigde zijn bestaan als diplomaat. Doch eene nieuwe<br />
strijd ving aan voor den man. Anna weder te zien, was voor<br />
zijn gevoel het ontwaken uit eenen doodsslaap. De mogelijkheid<br />
haar te bezitten verlevendigde eene liefde, bijna verpletterd<br />
onder een loodzwaar onmogelijk. Wat was natuurlijker, dan<br />
dat hij onverwijld zijne rechten op haar deed gelden, dan dat hij<br />
haar en zijn geluk bevestigde door eene verbintenis, altijd ver<br />
hinderd, maar altijd begeerd? Hij begreep, dat zij het van hem<br />
wachtte, dat hare afhankelijkheid het van hem eischte, dat<br />
achting en liefde beide, uitstel verboden. Het had den fijnen<br />
menschenkenner niet kunnen ontgaan, dat zij nog altijd haren<br />
Lionel in hem zag. Hij wist het, dat hij zijne hand slechts<br />
behoefde uit te strekken naar dat geluk, dat als het ware<br />
geheel bereid voor hem lag; en toch, hij konde het niet,<br />
hij mocht het niet. Lady Oston's betrekkingen met de mor<br />
rende Katholieken kwamen hem meer dan verdacht voor.<br />
Hij kon niet met zekerheid weten, hoever zij gegaan was,<br />
hoever zij nog gaan zoude, en evenmin of de toorn der Ko<br />
ningin werkelijk zoo zwaar op haar rustte, als de schijn deed<br />
gelooven. Eene vrouw te huwen, die zich zoo had laten zien,<br />
die hare plannen zoo weinig verbloemde, die haren haat tegen<br />
de Koningin zoo weinig verborg, op wier hoofd misschien bij<br />
afwezendheid een vonnis des doods drukte, was zoo goed als
112<br />
zich moedwillig bloot te geven aan de bliksemschichten dei-<br />
Koninklijke ongenade, was meer dan een diplomatische zelf<br />
moord. Nog meer: Karre kende den altijd woelenden haat van<br />
Leycester's benijders. De licht te wonden argwaan, de omkoo-<br />
ping van het Engelsche hof, eene onvoegzame verbintenis van<br />
zijnen bekenden afhangeling kon des Graven val tengevolge<br />
hebben. Zijnen weldoener mocht hij niet opofferen aan zijne<br />
liefde. Zijn huwelijk moest Elizabeth voorgesteld worden, zij<br />
moest het goedkeuren, voordat hij het sloot. En de verouderde<br />
jonkvrouw Elizabeth had sedert eenigen tijd eenen afkeer van<br />
alle huwelijken. Bij de mogelijkheid eener weigering wilde de<br />
ridder, juist omdat zjjne liefde beter en reiner was, niet op<br />
nieuw gevoelens opwekken in het hart zijner Anna, die haar mis<br />
schien nieuwe teleurstellingen zouden bereiden. Hij wilde haar<br />
niet te droomen geven van rozen, zoolang hij nog scherpe<br />
hulst voor haar in de toekomst zag. Maar dit zwijgen kostte<br />
hem veel; het was eene zeer harde proef, waarop hij zich<br />
gesteld zag, vooral toen de geliefde vrouw hem met zooveel<br />
vertrouwen van het verledene sprak, en hij daarin hare stille<br />
wenschen voor de toekomst zoo duidelijk las. En, alsof dit alles<br />
nog niet genoeg ware, kwam een denkbeeld van Sixtus het<br />
pijnlijke van zijnen toestand nog vertienvoudigen. De paus zag<br />
in Lady Oston een geschikt middel, om verbintenissen te on<br />
derhouden met de Spaanschgezinde Engelschen, en met de<br />
heftige Katholieken, die tot elke onderneming tegen de Ko<br />
ningin bereid waren. Karre moest in schijn de bevorderaar wezen<br />
der ontwerpen, waarvan aan Lady Oston de leiding zou worden<br />
toevertrouwd; hij moest er de deelgenoot van zijn, om ze Sixtus<br />
te doen kennen, om er Elizabeth van in te lichten. Dat was<br />
een vreeselijk bedrog, dat hij tegen zijne geliefde plegen moest,<br />
een bedrog dat zij hem nooit vergeven zoude, en dat tusschen<br />
hen beiden eene klove kon openen, later door geen berouw<br />
aan te vullen. Immers hij zoude tegenover haar staan als de
113<br />
verrader harer partij; want Elizabeth zoude niet verschoonen,<br />
waar zij schuldigen kende, en Anna's verwanten, hare vrienden,<br />
hare geloofsgenooten, de zijne, zouden vallen in de strikken,<br />
door zijne list aan haar argeloos vertrouwen gespreid. Dat was<br />
te gruwelijk een verraad, dat ontmoedigde Karre tot in het<br />
diepste zijner ziel. Al wat goed in hem was, verhief zich tegen<br />
dit denkbeeld. Als leider eener geheime staatkunde deed hij<br />
zijn vaderland diensten, die hem voor zijn geweten boven den<br />
valschen schijn verhieven. Als verrader van een bijzonder ver<br />
trouwen moest hij laag nederzieu op zich zeiven. En Anna zóó<br />
te zien, zóó met haar te spreken, dat kon hij niet, dat wilde<br />
hij niet, dat deed hem hare tegenwoordigheid vermijden. Doch<br />
Sixtus, zijn ontwijken moede, en onbewust van de foltering<br />
waartoe hij hem doemde, beval hem te gaan en de brieven af<br />
te halen, die Anna voor Engeland gereed had. Hij moest<br />
gehoorzamen of alles opgeven. Hij ging. — Daarom stond<br />
Karre weifelende voor zijne nicht, zonder tegenwoordigheid<br />
van geest; daarom was de staatsman bedremmeld als eene<br />
knaap, die zijne eerste logen waagt, met liefde in het hart en<br />
verraad op de lippen, blozende van zelfverachting, gloeiende van<br />
aandoening, en koelheid huichelende, waar het hem brandde in<br />
de ziel, verzwijgende wat zij recht had om te hooren, en spre<br />
kende wat hij niet had moeten zeggen. Anna was diep beleedigd<br />
en zag slechts het masker; zij vermocht niet te lezen op het<br />
gelaat. Hij was gedwongen, koud, zij dwong zich tot kille fier<br />
heid. Wat werd er nu van den zoeten liefdekout, de gulle<br />
losheid van het gesprek tusschen die twee gelieven, die als kin<br />
deren te zamen gedweept hadden van den koesterenden zonne<br />
gloed des gevoels! Dat alles ging verloren, omdat de mensch<br />
een slaaf is van de omstandigheden, omdat die vrouw zich liet<br />
ketenen door de ijzeren banden der welvoegelijkheid, omdat die<br />
man zijn teerste gevoel opofferde aan stoffelijke belangen.<br />
Anna gaf hare brieven niet af, zij had hare eigene wijze van<br />
Engelsclien te Rome enz. 8
114<br />
ze te verzenden; toch deelde zij Karre hunnen inhoud mede,<br />
misleid, zooals ze zijn moest, door den schijn van zijnen ijver<br />
voor hare zaak. Toen het volstrekt noodige besproken was, ver<br />
wijderde hij zich, na een afscheid, dat aan het onderhoud beant<br />
woordde. William, die zijne moeder schreiende omhelsde, was<br />
de eenige, die zich vertoonde gelijk hij was. Lionel, bijkans<br />
overweldigd door zijne gemoedsbeweging, ontmoette, bij het<br />
afgaan van den breeden marmeren trap, den Kardinaalneef.<br />
„Ik wist wel, dat ik u in mijn huis niet vinden zoude," riep<br />
deze hem lachende toe.<br />
„Vergeef mij, Monsignore! ik was voornemens om..."<br />
„Om mij te bezoeken, niet waar? Nu, het wordt tijd, amico!<br />
Gij verwaarloost mij, of mijn Falerner smaakt u niet meer; in<br />
twaalf dagen hebt gij niet bij mij gegeten."<br />
„De bezigheden, eene ongesteldheid en...."<br />
„En," herhaalde Montalto, hem scherp aanziende, „bij den<br />
hemel, daar gaat mij een licht op! Karre, Karre! gij waart<br />
bij uwe nicht." Met zonderlinge heftigheid sprak hij deze woor<br />
den uit.<br />
„Ik kom van Lady Oston; ja, Monsignore! doch welk belang<br />
kan uwe Eminentie...."<br />
De jonge geestelijke beet zich op de lippen.<br />
„Gij hebt gelijk, Lionel! ik heb geen recht om.... maar zeg<br />
mij ronduit, kent gij die vrouw, kent gij haar geheel?"<br />
„Om Godswil, Montalto! als gij mijn vriend zijt, zwijg van<br />
haar, ik moet voort."<br />
„Ik heb mijne overtuiging!" juichte de andere, op eenen toon,<br />
waarin iets lag dat sombere zegepraal heeten kon. „Welnu, kom,<br />
ik zal u bij Orsina brengen, wij zullen lachen om hare Res-<br />
panti! En hij nam Karre's arm."<br />
„Het is geen voorwendsel, Doorluchtige Heer! ik heb bezig<br />
heden, ik word gewacht; gij weet door wien."<br />
„Goed dan, ik laat u vrij; maar onder voorwaarde, dat ik u
115<br />
dezen avond niet mis; ik heb de Savelli en al mijne jonge vrien<br />
den bij mij, wij zullen ons recht vermaken."<br />
„Ongetwijfeld, Monsignore!" riep de ridder, verheugd dat<br />
de jongeling hem losliet, en Williams hand vattende, verwij<br />
derde hij zich met eene snelheid, of hij vervolging vreesde.
HOOFDSTUK X.<br />
Ophelderingen.<br />
Hoe kort ook Karre's bezoek ware, het was genoegzaam<br />
om Anna zekerheid te geven van een vermoeden, dat zij tot<br />
hiertoe nog met huivering van zich had gestooten, aan de<br />
waarheid waarvan zij nog zoo gaarne was blijven twijfelen.<br />
Zij meende, dat zij niet meer bemind werd. Met het frissche<br />
schoon der eerste jeugd, dat zij verloren had, was ook Lionel's<br />
hart voor haar verloren, en de maat van haar zielelijden was<br />
nu vol. Daar ligt iets zeer bitters voor de vrouw in de ervaring,<br />
dat zij den geliefde niet meer denzelfde voor haar vindt. Die<br />
teleurstelling wondt misschien evenzeer haar hoofd als haar<br />
hart, hare ij delheid als haar gevoel. De liefde, die zulk eene<br />
proef overleeft, moet wel zeer sterk zijn, en niet reeds aan me-<br />
nigen distel des levens, aan menig gevoelen van anderen, aan<br />
menig besef van plicht haar offer gebracht hebben, zooals het<br />
lam, door het kreupelhout gedreven, aan iederen heester, aan<br />
iederen struik tol betaalt van zijne wol. Het is waar, dat de<br />
liefde eerder van verzadiging sterft dan van honger; maar Anna's<br />
liefde, door niets gevoed, had geene krachten meer tegen zulk<br />
eenen schok; het was bij haar te kort lente geweest, om<br />
zulk eenen plotselingen winter te kunnen doorstaan. Ook<br />
was zij niet minder beleedigd dan gegriefd, en met fierheid
117<br />
wilde zij voortaan een gevoel verloochenen, dat niet meer be<br />
antwoord werd. Zij wilde geene zwakheid toonen, zij wilde de<br />
laatste overwinning op zich zelve behalen. Wat meer zegt, zij<br />
meende eene aanwijzing der Voorzienigheid te zien in die ver<br />
koeling van Lionel. Altijd geneigd tot een zeker mysticismus, altijd<br />
overhellende tot geestdrijverij, meende zij, als met lichtende<br />
letteren, zich door hooger hand het te volgen levenspad te zien<br />
voorgeschreven. Neen, zij was niet bestemd eene gelukkige echt-<br />
genoote te zijn, zij moest langs den ruwen distelweg van ver<br />
holen zielskwelling zich opgevoerd zien tot iets beters dan en<br />
kel aardsche plichten; haar hart mocht geene zinnelijke liefde<br />
koesteren, eenen reineren dienst moest het toegeheiligd worden,<br />
en op zuiverder altaar moest zij het offeren. Zij wilde eene<br />
gelofte en eenen sluier stellen tusschen zich en de wereld; zij<br />
wilde het geestelijke kleed aannemen. Zij meende daarbij te<br />
gehoorzamen aan eenen ingeving; maar had zij met haar gewoon<br />
helder oordeel haar eigen hart kunnen peilen, dan had zij ge<br />
krenkte eigenliefde ondervonden als de eigenlijke vonk, die den<br />
lichtstraal der bezieling hielp ontsteken. Zij bekende het zich<br />
wel niet, maar er sprak toch een gevoel in haar, dat haar toe<br />
riep: „Toon uwen verloofde, dat ook gij de vorige dagen<br />
vergeten, dat gij hier niets gezocht hebt dan gewetensvrijheid<br />
en rust." Daar was niet veel liefde meer in de verbittering,<br />
waarmede zij dit besluit nam. Zij konde evenwel haar voor<br />
nemen niet uitvoeren, zonder toestemming en voorweten van<br />
haren Pauselijken Beschermheer. Zij moest er dus den Kar<br />
dinaal over spreken. Hoe stuitend diens doorgaande stugheid<br />
ook zijn mocht, zij besloot zich ditmaal ook de krenkingen<br />
te getroosten, die hij haar zoude kunnen aandoen. Zij wist<br />
immers, dat hij het niet wagen zoude, haar verzoek te ver<br />
onachtzamen, en niet aan zijnen oom voor te dragen. Hoe<br />
zeer zij ook huiverde tegen een gesprek met den trotschen<br />
Jongeling, die haar tot hiertoe nog met geen woord verwaar-
118<br />
digd had, wenschte zij nu toch daarnaar met drift. Besluiten<br />
en doorzetten is bij eene vrouw hetzelfde. Peinzende op een<br />
middel om eenen man te naderen, die haar zichtbaar ontweek,<br />
leunde zij achteloos op het sierlijk hekwerk van het balkon,<br />
van verguld ijzer, door kunstige handen tot losse bloemfestoenen<br />
gevlochten, en staarde in den prachtigen lusthof, zonder zijne<br />
schoonheden op te merken. Zij was schoon in deze houding,<br />
nu die blanke arm in zachte ronding leunde tegen het glinste<br />
rend metaal, nu die lokken in volle rijkheid nedervielen, niet<br />
langer weerhouden door het doffe hulsel, en haar omgaven als<br />
„een gouden nis van stralen." Hare trekken hadden al de strak<br />
heid, maar ook al de fijnheid der zuiver G-rieksche standbeelden.<br />
Zij zat daar schoon en treurend; maar ook fier en vorstelijk als<br />
eene Andromache. Stemmen troffen haar oor dicht onder haar<br />
balkon. Zij herkende het liefelijk Italiaansch van Orsina, zij<br />
hoorde eene meer zware stem, die niet minder welluidend was,<br />
die van den Kardinaal, den persoon, aan wien zij dacht. In den<br />
loop harer denkbeelden gestoord, zag zij naar beneden. Arm in<br />
arm gestrengeld, wandelden de zusters met haren neef. Zij schert<br />
sten en lachten, zooals men dat doet in de eerste lente des levens.<br />
Lady Oston hoorde duidelijk, dat Orsina hem haren lieven Ales-<br />
sandro noemde. Zij waren ook als speelgenooten met elkanler<br />
opgegroeid, in dezelfde landelijke vrijheid, in dezelfde onbezorgd<br />
heid en armoede.<br />
De fijngevormde jongeling zoude bijna nog een knaap geleken<br />
hebben, zoo niet het trotsche vuur, dat uit zijne zwarte oogen<br />
sprak, de bezielde, geestvolle trekken en het lichte dons, dat<br />
reeds zijne kin omgaf, in hem de rijpere jeugd verraden hadden.<br />
Iets vorstelijk fiers zetelde op zijn hoog voorhoofd, en het werd<br />
niet weersproken door den adelaarsneus en de sterk opgetrokkene<br />
bovenlip van den kleinen mond. Hij stapte luchtig naast de<br />
meisjes voort; bij zijnen vroolijken lach schitterden er parelwitte<br />
tanden. In plaats der lastige soutane van purper fluweel, die
119<br />
den nog lastiger sleepdrager noodzakelijk maakt, droeg hij eenen<br />
korteren tabbaard van zware zwarte zijde, met scharlaken<br />
geboord, en de gemakkelijke platte calotte, in plaats van den<br />
purperen hoed. Eene driedubbele gouden keten, waarvan de<br />
schakels kleine peertjes waren, hing hem op de borst, een<br />
kostbaar kruis van diamanten, dat er aan vastgehecht was, flon<br />
kerde als met duizendkleurige stralen. Hij was geen geordende,<br />
en het was dan ook geen grove monniksgordel, die hem omgaf,<br />
maar een sierlijk koord van gouddraad en zijde, dat zijnen<br />
rozenkrans droeg.<br />
Alexander Peretti, de eenige, die op dezen geslachtsnaam<br />
eigenlijk recht had, hoewel Sixtus ook de kleinkinderen van<br />
Camilla dien deed aannemen, was het laatst overgebleven kind<br />
van Antonio, den jongeren, den eenigen broeder des Pausen,<br />
die, zoo men zegt, in 1570 van teleurstelling gestorven was,<br />
toen Felix, Kardinaal geworden zijnde, zoo weinig voornemen<br />
toonde, om iets voor hem te doen. Hoewel het petekind van<br />
zijnen oom, was Alexander schijnbaar diens aandacht ontgaan<br />
tot op zijn dertiende jaar, toen zijn broeder Filippo viel onder<br />
het moordend staal van woesten euvelmoed. Toen eerst werd<br />
hij een voorwerp van Montalto's ernstige zorg. Aan niemand<br />
beter, inderdaad, kon die besteed zijn geworden. Bij eene<br />
ongemeene vlugheid van bevatting, en den gelukkigsten aanleg,<br />
toonde de knaap den volhardendsten weetlust. Zonder veel<br />
inspanning, vergoedde hij binnen korten tijd op de hoogeschool<br />
van Bologna de eerste jaren zijner jongelingschap, in landelijke<br />
spelen en Lndelijken arbeid voor de wetenschappen verloren.<br />
En toen zijn oom, na de sleutels van St. Pieter te hebben<br />
opgevat, hem bij zich te Eome ontbood, vond hij in hem zoo<br />
veel kennis, zooveel rijp oordeel, zooveel ernst in het behan<br />
delen van zaken, zooveel vlugheid in het bevatten zijner mee<br />
ning, dat hij hem het kerkelijk purper waardig keurde. Hij<br />
benoemde Alexander tot Diaken-Kardinaal, onder den naam van
120<br />
Montalto, met den titel van St. Jeronimiis der Slavoniërs,<br />
den eigenen, dien hij zelf gedragen had. Hij maakte hem<br />
Beschermheer van Polen, Aartspriester van St. Maria Mag-<br />
goire, en later Onder-Kanselier der Heilige Kerk; voorts schonk<br />
hij hem van tijd tot tijd al die kleinere en grootere waardig<br />
heden, welke hem eenen eersten rang deden innemen onder de<br />
aanzienlijkste Kerkvoogden. I)ie oom vond zooveel behagen<br />
in den omgang met dien neef, in zijne ontwikkeling, in zijne<br />
vorderingen, dat hij hem de gewichtigste zaken mededeelde, en<br />
zijn gevoelen daarover hooren wilde. Hij strekte hem tot onder<br />
wijzer, tot leermeester; hij leidde hem als bij de hand voort<br />
langs alle kronkelwegen zijner fijne staatkunde, en de leerling<br />
was den meester waardig. Een jongeling, op zjjn achttiende<br />
jaar, dien leeftijd, waarin alles kookt en bruist, uit de duisterste<br />
onbekendheid plotseling opgeheven tot eenen vorstelijken rang;<br />
gerechtigd om Prinsen broeders te noemen; erkend neef en<br />
gunsteling van eenen machtigen Paus; uit een leven van studie<br />
en behoefte, als door tooverslag verplaatst in een prachtig paleis<br />
verrijkt met alles, waarmede de fortuin hare troetelkinderen<br />
weet te streelen; een jongeling, die vroeger niet eene zijner<br />
begeerten onbekrompen had kunnen voldoen, en thans iedere luim,<br />
iederen droom kon zien verwezenlijkt, moest wel eenen sterken<br />
geest bezitten, om daarbij niet te duizelen van eigenwaan en trots,<br />
om heen te zien door de nevelen van wierook en hulde, tot op<br />
zijne eigene menschelijkheid. Hij, die alle menschen aan zijne<br />
voeten ziet, begint zoo spoedig te gelooven dat hij iets anders is<br />
dan hun broeder. Montalto's groote ziel begreep de matiging<br />
in het geluk; bij de hoogheid en den trots, die hij zijnen oom<br />
had afgezien, voegde hij nog eene eigenaardige gemakkelijkheid<br />
in houding en manieren, die iets vorstelijks had, die toonde, hoe<br />
goed hem het purper paste, en tevens iets bevalligs en inne<br />
mends, als wilde hij het zich doen vergeven, dat hij eenen rang<br />
innam waarvoor hij niet geboren was. Hij had niets van de
121<br />
onbuigzame vastheid zijns ooms, en nog minder van diens<br />
koude hardheid, maar integendeel lagen in zijn karakter en in<br />
zijn gestel die bewegelijkheid van gevoel, die prikkelbaarheid van<br />
zenuwen, die ontvangbaarheid voor indrukken, welke bijna week<br />
heid was. Dat gemis aan zelfstandige kracht mocht eene fout<br />
zijn in den Prelaat, de jongeling won er door in beminnelijkheid,<br />
ook verried zijn gezellige omgang nimmer den geestelijke, en<br />
maar zeer zelden den Kardinaal. Wat kon dan toch die jonge<br />
man, goedhartig en welwillend van natuur en ridderlijk uit<br />
gewoonte, bewegen om met berekende norschheid en overlegden<br />
trots eene schoone vrouw terug te stooten, die als vrouw, als<br />
geloofsgenoote, als ongelukkige, eene drievoudige aanspraak had<br />
op zijn medelijden en op zijne hulp. Dat was het misschien,<br />
wat ook Anna dacht, toen zij, niet zonder tegenzin, de gelegen<br />
heid aangrijpende om hem te spreken, tot op korten afstand<br />
van hem genaderd was, eer zij het zelve wist. Hij had haar<br />
opgemerkt, hij nam Orsina's arm om een ander pad in te slaan.<br />
„Neen, Mijnheer! neen!" riep Orsina, „ziet gij dan niet, dat<br />
de Engelsche Signora naar ons toekomt?"<br />
„Juist daarom, waartoe zouden wij anderen zoeken?"<br />
„Ja, maar zij zoekt ons, en zij is ongelukkig! O! Alessandro l<br />
als gij haar hadt hooren vertellen van haar vaderland en van<br />
hare booze Koningin die zij ontvlucht is, en van die schoone<br />
Maria, die vermoord werd; o! het is niet zonder schreien aan<br />
te hooren."<br />
„En het is eene vrouw van talent en kennis," merkte Fran-<br />
cisca aan, „zij leest de Vulgata als eene stiftsdame."<br />
Anna Oston was intusschen zoo nabij gekomen, dat zij de<br />
meisjes groeten konde. Zij deed het; toen zich naar Orsina bui<br />
gende, zeide zij haastig en zacht: „Signora! verkrijg voor mij<br />
eene minuut onderhoud met den Kardinaal."<br />
Het jonge meisje knikte toestemmend.<br />
„Monsignore! deze dame wil u spreken, gij zijt te wellevend
122<br />
om eene vrouw iets te weigeren; — kom Francisca!"' en hare<br />
zuster bij de hand vattende, ijlde zij met haar weg; men zoude<br />
gezegd hebben, twee blinkende, kleurige vlinders, die luchtig<br />
wegscholen in het geboomte.<br />
De Kardinaal was zeer bleek geworden. „Wat wil die<br />
vrouw van mij ?" riep hij, half luid aan eene gedachte lucht<br />
gevende.<br />
„Niet veel, Monsignore!" hernam de Lady, antwoordende op<br />
hetgeen geene vraag was. Zijne zichtbare verwarring, die haar<br />
verwonderde, gaf haar moed om voort te gaan: „Ik heb eene<br />
bede aan Zijne Heiligheid, waarvan ik uwe Eminentie verzoek<br />
de overbrenger te willen zijn."<br />
„Wij zijn hier op eene wandelplaats," hernam hij, zonder haar<br />
aan te zien, „neem de moeite mij te volgen, Mevrouw!"<br />
Zij volgde, zonderling bewogen; de handelwijze van dien jon<br />
gen man had iets, dat haar ontrustte.<br />
Hij ging haar voor naar eenen luchtig opgebouwden zuilen<br />
gang, die een afzonderlijk paviljoen omgaf. Hier bracht Camilla<br />
met haar gezin dikwijls die liefelijk zoele avonden door, die zich<br />
buiten Italië niet laten wedervinden. Montalto wees de Lady<br />
eene marmeren bank aan, met lichtgevlochten matwerk bedekt.<br />
Hij zelf zette zich op eenigen afstand, en hield het hoofd van<br />
haar afgewend.<br />
„Welnu, Mevrouw!" sprak hij, toen zij aarzelde om te beginnen.<br />
„Een oogenblik, Monsignore! hetgeen ik mede te deelen heb,<br />
laat zich niet zoo licht zeggen, als uw ongeduld het vordert.<br />
Het is meer eene toestemming, dan eene gunst, die ik van<br />
Zijne Heiligheid te smeeken heb. Ik wensch mij van eene<br />
wereld af te zonderen, waar niets mij meer aantrekt. Ik heb<br />
besloten, om, [onder de goedkeuring van onzen Heiligen Vader,<br />
den sluier aan te nemen in een klooster der Ursulerinnen."<br />
„Is dat ernst, Mevrouw?" vroeg de Kardinaal, en er speelde<br />
een bitse glimlach om zijne samengeklemde lippen.
123<br />
„Monsignore! de waardigheid van uwen persoon moest mij<br />
hebben gewaarborgd voor deze vraag."<br />
„Ik had gedacht, dat eene vrouw als Lady Oston, nog te<br />
veel van de samenleving verwachtte, om niet te huiveren tegen<br />
zulk eenen stap, die onherroepelijk zijn zal."<br />
„Ik verwacht niets meer van de samenleving, en eene onge<br />
lukkige huivert niet tegen eene gelofte, die haar ten minste rust<br />
verzekert."<br />
„Als de onrust van een verontreinigd hart in ons woont,<br />
zoeken wij de zielskalmte te vergeefs, zelfs achter de gewijde<br />
muren van een klooster."<br />
„Mogelijk staat het uwer Doorluchtigheid vrij, in scherpe<br />
raadsels tot mij te spreken; maar christelijk grootmoedig is het<br />
niet tegenover eene weêrlooze vrouw, en niets geeft u het recht,<br />
zoo hard te oordeelen over eene onbekende."<br />
„Onbekend, ongelukkige! daarop hadt gij gerekend; maar, bij<br />
124<br />
blankheid had nooit een Italiaansch oog gestaard, en rijker lok<br />
ken hadden nooit over molliger vormen heengegolfd.<br />
„Kan eene Magdalena nog waar zijn?" sprak hij bijna harts<br />
tochtelijk, „is deze boete natuur en geene kunst?" De hevig<br />
geschokte vrouw scheen die woorden niet te verstaan.<br />
„Vrouw!" vervolgde hij plechtig, „antwoord mij zonder uit<br />
vlucht, zonder voorbehoud, oprecht als voor het oog van God,<br />
die u doorziet, op uw toekomend heil, op dat van uw kind;<br />
kende Angelo u, voordat gij in dit huis kwaamt?"<br />
„Scipione heeft gelasterd," riep Anna onbedacht uit. Zij had<br />
snel zijne meening begrepen.<br />
De Kardinaal trad drie schreden achteruit.<br />
„Ha! ik dank u voor deze inlichting." Hij zweeg een oogen-<br />
blik, alsof hij zich herstellen moest, en daarop vroeg hij, met<br />
eene stem, die hij trachtte koel en vast te maken, doch die beefde:<br />
„Weet ik alles, wat ik heb voor te dragen?"<br />
Zij boog het hoofd bevestigend, en plotseling hare bezinning<br />
hernemende, voegde zij er bij: „Edele Montalto! men heeft u<br />
misleid." Hij hoorde haar niet; hij was weggeijld, zonder om<br />
te zien.<br />
Bij de hartstochtelijke haast, waarmede Alexander Peretti<br />
zich wegspoedde uit den zuilengang, als dreigde hem er besmet<br />
ting of lavaregen, zag hij in het eerst den man niet, die voor<br />
hem ter zijde wilde gaan, en dien hij niettemin strijkelings raakte.<br />
„Doorluchtigste Heer!" sprak die man, om zich te doen<br />
opmerken.<br />
Die stem had op den jongeling de vreemdste uitwerking.<br />
Hij stuitte eensklaps zijne vaart, vatte dien man met kracht bij<br />
den arm, en stiet met heftigheid woorden uit, waarvan hij geene<br />
syllabe duidelijk voleindde: „Scipione! is alles waar, waarachtig<br />
waar, wat gij mij gezegd hebt.... van Anna gezegd hebt ?"<br />
„Monsignore! ik bid u, noem mij Angelo," hernam deze, met<br />
zijne spottend koele bedaardheid.
125<br />
De andere herhaalde de vraag heftiger, dringender.<br />
„Uwe Eminentie moet haar gesproken hebben, als men die<br />
vrouw gesproken heeft, gelooft men aan hare deugd. Die uit<br />
werking heeft wel altijd het wonderzoet gelispel der slang, dat<br />
men niet meer aan haar venijn denkt."<br />
„Scipione! Scipione! zoo gij u bedrogen hadt?"<br />
Men bedriegt zich in vermoedens, men bedriegt zich niet in<br />
feiten, Montalto! En zijn dat dan geene feiten, die woorden,<br />
die zij sprak, toen ik haar in de bescherming wilde stellen van<br />
haren bloedverwant. Mijn neef is iets, maar te Eome moet men<br />
zich kunnen vastklemmen aan eenen Kerkvorst, om veel te zijn.<br />
En ik wil veel zijn. Ik heb Londen niet verlaten, om te Eome<br />
vergeten te blijven. Van de Prelaten klimt men tot de Gezanten,<br />
de Eoomsche Prinsen. Scipione! gij zijt mijn eerste vriend, wees<br />
gij mijn inleider bij eenen Prelaat, bij den jongen Montalto. Gij<br />
zult u dan een recht verwerven op mijne fortuin, gij zult ook<br />
recht hebben op mijn hart. Open mij een geheim kabinet, en<br />
ik zal er u eenen ingang bewaren voor u zei ven. Ik weet, dat<br />
ik slagen zal."<br />
Terwijl Angelo sprak, had Peretti eene zeldzaam prachtige<br />
heesterbloem, die toevallig onder zijn bereik was, met kramp<br />
achtig wrijven vermorseld.<br />
„En heeft zij dat alles gezegd?" vroeg hij nu, met eene stem,<br />
die klonk als had hij geen adem meer.<br />
„Dat alles, — maar zooals vrouwen zoo iets weten te zeg<br />
gen, gehuld in den kieschen sluier der voorzichtige ondeugd,<br />
doch duidelijk en helder, zelfs voor de bevatting van eenen<br />
knaap."<br />
„Afgrijselijk! de schandelijke! Mij! mij te nemen niet tot<br />
het voorwerp van eenen hartstocht, dat was iets; niet tot voor<br />
werp harer verleiding, dat was te vergeven, maar mij te willen<br />
gebruiken als een werktuig voor schandelijke berekeningen, als<br />
een werktuig, waarmede zij spelen zou, dat zij breken kon naar
126<br />
willekeur, of met minachting wegwerpen, of verkoopen aan den<br />
meestbiedende, nadat zij het had prijsgegeven aan bittere zelf<br />
verachting, aan de schande der wereld, nadat zij het vermoord<br />
had door hare veile liefde, die onteert, door hare koele liefde,<br />
die doodt. Bij de eeuwig gezegende Maagd! dat is een gruwel,<br />
dat eischt iets meer dan bloed!" riep de jongeling, zich telkens<br />
tot hoogere drift opwindende. „En dat dit alles huist in eene<br />
vrouw, in zulk eene vrouw! in een schepsel als dat! Eeinier,<br />
schooner was de Moedermaagd niet, dan zij zich huichelend<br />
voordoet. Angelo! als gij haar zoo even gezien hadt. Het schreit<br />
tot God, jhet roept om de wraak der menschen, waartoe zoude<br />
ik haar sparen? Sixtus zal het weten, Sixtus zal haar<br />
rechten!"<br />
Scipione glimlachte: „Dat zou niet voorzichtig zijn, Doorluch-<br />
tigste Heer!"<br />
„Wat beteekent dat, Heer Angelo! voorzichtig?"<br />
„Alsof zijne Heiligheid haar niet reeds kende."<br />
„Dat is niet waar! dan beschermde hij haar niet."<br />
„Hij beschermt haar, juist omdat hij haar kent."<br />
„Dat is niet waar!"<br />
Angelo haalde de schouders op en boog zich zwijgend.<br />
„Neen, antwoord duidelijk."<br />
„Monsignore!" hervatte de andere fluisterend, „wij zijn hier<br />
in den wijngaard Peretti, en wij zouden daar een onderwerp<br />
gaan behandelen, zoo lichtschuw, zoo gevaarlijk, zoo geheim,<br />
dat ik in Eome geen onderaardsch gewelf ken, die genoeg, en<br />
verholen genoeg, om het aan te roeren."<br />
„Leer mij liever twijfelen aan de Godheid," stamelde de Kar<br />
dinaal met sidderende lippen. Hij moest op Angelo's schouder<br />
leunen, om zich staande te houden.<br />
„Daarom wees voorzichtig, edele Montalto! en val hen niet<br />
aan, die tegen u gewapend zijn; zoek veeleer eene welwillend<br />
heid, die u nuttig kan worden."
127<br />
„Neen, bij St. Jeronimus! het gansche Heilige genootschap<br />
wil ik ...."<br />
„Opruien, niet waar? in eenen tijd, dat de Kardinalen zwijgend<br />
en bevend knielen voor den blik, dien gij kent? Neen, Door<br />
luchtige Vorst! zwijg en zie toe! Kunt gij dan niet ééne zwak<br />
heid eerbiedigen in een groot man ?"<br />
„Uwe woorden steken als giftige dolkpunten, die mij de borst<br />
oprijten."<br />
„Ze zijn het mes van den heelmeester, dat doet bloeden om te<br />
genezen."<br />
Er volgde een lang zwijgen, waarbij Montalto's gewaarwordin<br />
gen alleen uitgedrukt werden door zijn heftig vastklemmen van<br />
Scipione's arm, dien hij met zich voortrukte. Toen zij eindelijk<br />
den afgelegensten uithoek van den wijngaard bereikt hadden,<br />
eene plaats, waarheen zelden iemand zich wendde, begon de<br />
Kardinaal, op den toon van iemand, die nog twijfelt: „Zonder<br />
ling dan, dat zij zich in een klooster wil verschuilen; ik zelf<br />
zoude dien wensch moeten voordragen."<br />
„Dat had ik gewacht," hernam Angelo zonder verwondering.<br />
„Maar denk niet, dat de toestemming volgen zal. Zij weet dat<br />
zelve wel, zij rekent er op; zij bedoelt zeker daardoor iets te<br />
verkrijgen, dat zij niet uitspreken durft. Geloof mij, Doorluch-<br />
tigste Heer! let op de uitkomst."<br />
„Ja, bij den Hemel! het weigeren of het bewilligen van dit<br />
voorstel zal eene proef zijn, die zoo luid spreekt, als het Gods<br />
gericht der ridderschap."<br />
„Dat zal het, Monsignore! maar volg den raad van iemand,<br />
die zich aan u gehecht heeft met de belangstelling, die een<br />
jong mensch voelt voor het groote en edele, dat ook jong is,<br />
en matig u; wees bedaard, wees kalm, de kalmte maakt ons<br />
heer der menschen, die door hunne hartstochten redelooze die<br />
ren zijn. Wees bedaard en waak over uwe hartstochten."<br />
De Kardinaal wierp zich aan zijne borst. „Ja, Scipione! gij
128<br />
zijt mijn vriend, mijn ware, mijn eenigste vriend; die anderen,<br />
dat zijn slaven en vleiers. Ik had gemeend een vader te hebben,<br />
ik heb geen vader meer. Dat was ook een hersenschim. Thans<br />
sta ik op mij zeiven, ik zal krachtig zijn en zelfstandig. Twee<br />
schuldigen zullen hunne veroordeeling lezen in mijn oog. Mijn<br />
mond zal zwijgen; maar ik zal waakzaam zijn, waakzaam ook<br />
over mij zeiven." En daarmede verliet de Kardinaal zijnen<br />
waren vriend.<br />
„Goede Kardinaal! dat is te laat," sprak deze in zich zei ven,<br />
met zijnen eigenaardigen lach. „Wie had kunnen denken, dat<br />
tegengift ook dooden kon! Hij ook dus, en zelf werpt hij zich<br />
in mijne armen. Zonder moeite slaagt een plan, dat ik reeds<br />
had opgegeven. En toch die overgroote fortuin maakt mij ver<br />
legen. Ik moet verdubbelen in waakzaamheid. Het is zoo, ik<br />
kan niet verhinderen, dat hij Anna nadert, en echter, dat kan<br />
tot ophelderingen voeren, die eene uitbarsting konden geven,<br />
voor mij noodlottiger, dan die van onzen vulkaan." Hij bleef<br />
lang nadenken. Eensklaps hoorde men zijn sarrend lachen. „En<br />
waarom zoude dat zelfs mij niet dienen kunnen ? Bravo Scipione!<br />
gij hebt te recht gezegd: „Wie de hartstochten van anderen<br />
kent en de zijne beheerscht, is Heer der wereld!"<br />
Drie dagen later ontving Anna een briefje van den Kardinaal<br />
Montalto. Zij had in drie dagen veel gedacht aan dien jongeling.<br />
Er lag ook zooveel verhevens in zijne verachting, zooveel hartstocht<br />
in zijne koude, zooveel belangstelling in zijnen toorn, en de<br />
arme was sinds lang niet meer gewoon, het voorwerp te zijn<br />
van belangstelling. Toch was het een briefje, kort, droog, snij<br />
dend beleefd, waarin haar gezegd werd, dat de Paus haar be<br />
sluit volstrekt afkeurde, dat Zijne Heiligheid er nooit in bewil<br />
ligen zoude, dat zij de reden dier weigering kende. De Kardinaal<br />
bezocht zijne moei niet meer. Het was Karre, wien de moeie-<br />
lijke taak werd opgelegd, om dit briefje toe te lichten, en Anna<br />
te doen berusten in den wil van Sixtus. Het was thans geene
129<br />
gedwongene koelheid, die zij behoefde aan te nemen. Zij was<br />
zoo natuurljjk kalm, zoo ongemaakt onverschillig, dat de ridder<br />
zich begon te verontrusten.<br />
Angelo-Scipione was vertrokken, niemand wist waarheen, noch<br />
voor hoelang. Orsina's oogen stonden mat en kwijnend; zij<br />
was altijd zeer bleek. Zij snapte niet meer, zij lachte niet meer,<br />
zij dartelde niet meer als een landmeisje. Signora Eespanti be<br />
hoefde haar niet meer aan het passende te herinneren, en als<br />
het avond werd, rilde zij, en dan fluisterde zij soms tot Fran-<br />
«isca: „Hoeveel dagen zijn het nog vóór de Paaschweek?"<br />
Mijne personen hebben tot hiertoe weinig gehandeld, zij heb<br />
ben bijna stilgestaan. Zij hebben gepeinsd, gesproken en niets<br />
verricht, zij zijn niet voortgegaan. En toch is de geschiedenis<br />
voortgegaan, en toch zijn hunne handelingen voorbereid, en toch<br />
ligt er in hunne harten als een tonder gereed, en ééne vonk zal<br />
dat alles doen vlammen en flikkeren, en spelen en werken als<br />
bij een vuurwerk, dat doodsch en stijf en stil is, totdat het wordt<br />
ontstoken. En zoo is het ook in het leven. Het minst handelen<br />
de menschen; zij zijn slaven van toeval en omstandigheden. Niet<br />
voordat zij er toe gedrongen worden, werken zij; zij laten zich<br />
liever voortdrijven met den stroom, en bewaren nog gaarne lang<br />
de uiterlijke rust.<br />
Het is geen rusteloos werken, geen stout ondernemen, geen<br />
krachtig uitvoeren, dat de groote schokken voorafgaat. Het is<br />
stilte, het is kalmte, het is werkeloosheid, iets, dat naar matheid<br />
zweemt, dat verlamming schijnt; maar het is de verraderlijke<br />
kalmte, die den orkaan voorafgaat, en die de zeeman zoozeer<br />
vreest. En men is verwonderd, dat er zooveel gebeurd is, ter<br />
wijl er niets gebeurd is. Laten ze eerst opstaan de menschen,<br />
dan zal men zien. De lezer, die schokken, werking en gedruis<br />
verwacht, wachte dus, en denke aan het leven en aan den<br />
orkaan; te lang zal hij niet behoeven te wachten.<br />
Engelschen te Rome enz.<br />
9
HOOFDSTUK XI.<br />
Wat Don Marco is.<br />
De statige, sombere vastendagen, die voorbereiding tot het<br />
hooge Christenfeest, hadden een waas van godsdienstige stilte<br />
over de hoofdstad der Christenheid verspreid. Rome vastte, Rome<br />
bad, Rome biechtte, Rome reinigde zich. Onophoudelijk klokge<br />
brom noodigde roepend tot het gebed. Wierookwolken benevel<br />
den de zuivere Italiaansche lentelucht, en vervingen de zinne<br />
lijke reukwerken der feesten en de zinnelijke tonen der dans<br />
maat. Daarom ook werd de aanstaande verloving der Pauselijke<br />
nicht door feestbanket noch vroolijke samenkomst voorafgegaan.<br />
Niets belette evenwel Don Marco het huis van Donna Camilla te<br />
bezoeken; ook zag men hem daar somtijds. Orsina ontving hem<br />
dan altijd met de achting, die men eenen grooten naam schul<br />
dig is, met de gepaste hoffelijkheid eener Prinses jegens eenen<br />
doorluchtigen vreemdeling. Op den avond vóór Palm-Zondag<br />
bevond zich de edelman geheel alleen in den huiselijken kring<br />
van den wijngaard Peretti. Hij had er vele uren doorgebracht;<br />
men kon het hem aanzien, dat hij zich verveelde. Waar was ook<br />
de mogelijkheid om zich niet te vervelen tegenover eene vrouw,<br />
zoo deftig stijf als 's Pausen zuster, die bijna nooit zonder nood<br />
zaak sprak, en dan nog meestal woorden van plichtpleging, die<br />
niets zeiden, en tegenover een hofgezin, dat uit vleierij haar
131<br />
voorbeeld volgde, terwijl het eenige wezen, waarin hij belang<br />
stellen konde, even bedeesd als stug, elke toenadering vermeed ?<br />
Ook peinsde hij reeds op eenen voegzamen aftocht, toen Fran-<br />
cisca met hare vrijmoedige levendigheid de opmerking maakte,<br />
dat Orsina weer bleeker zag dan gewoonlijk.<br />
Orsina kleurde en ontkende de waarheid. Die bleekheid en<br />
die blos trokken de opmerkzaamheid van Colonna; hij ging<br />
snel naar haar toe. „Is er iets, dat u hindert?'' vroeg hij, op<br />
eenen toon, waarin zooveel oprechte deelneming lag, dat het<br />
meisje de oogen vriendelijk naar hem ophief.<br />
„Stelt gij daarin belang?''<br />
„Belang, Signora! ik weet nu, dat gij mjj miskent."<br />
Br lag waarheid op zijn gelaat. Zij zag voor zich neder, en<br />
bracht de hand aan het voorhoofd; zij kreeg een inval, dien zij<br />
wilde opvolgen.<br />
„Signore! zoudt gij iets voor mij willen doen?"<br />
„Welk eene vraag, schoonste Jonkvrouw! alles, alles."<br />
„Is dit meer dan gewone hoffelijkheid, is dit ernst?"<br />
„Bij St. Marcus, Jonkvrouw! geloof toch mijn woord."<br />
„Wacht mij dan over een uur bij het kleine paviljoen," her<br />
nam zij schielijk en zoo zacht, dat hij zich geheel tot haar ne-<br />
derbuigen moest, om te verstaan. Toch had hij haar begrepen;<br />
zijne zwijgende buiging en zijn handdruk, dien zij ditmaal niet<br />
afweerde, zeiden het haar.<br />
Deze korte, fluisterende tweespraak tusschen die beide per<br />
sonen, die elkander niet hadden gezocht, en toch elkander zou<br />
den toebehooren, had zooveel van vertrouwelijkheid, dat Donna<br />
Camilla tevreden glimlachte over deze schijnbare toenadering.<br />
Francisca echter dulde niet langer een gesprek, waarvan zij<br />
uitgesloten was; zij richtte het woord tot Don Marco, die op<br />
nieuw zijne plaats innam naast den armstoel van de vrouw des<br />
huizes. Zijne antwoorden waren nu toch verstrooid als van iemand,<br />
die over iets anders denkt. Hij vestigde dikwijls het oog op de
132<br />
jonge Prinses, die ook eenzaam scheen in het midden van hare<br />
verwanten. Eindelijk ging men uiteen. Men hoorde de koets van<br />
Colonna wegrollen; doch zijn edelknaap alleen bevond zich daar<br />
in De Grande van Spanje wandelde heen en weder voor het kleine<br />
paviljoen als een verliefde minnezanger, die een pand der trouwe van<br />
zijne dame wacht. De Prins glimlachte over zich zeiven, en toch<br />
klopte zijn hart, toen hij Orsina's wit gewaad langs het geboomte<br />
zag glijden. Hij betrapte zich op eenen uitroep van blijdschap<br />
toen zij voor hem stond. Zij zelve was zeer verlegen; zij had<br />
schielijk toegegeven aan eenen inval, waarvan zij het gewicht<br />
niet overdacht had, en toen de schoone jongman met zijne<br />
gebiedende houding daar vóór haar stond, was zij over hare<br />
eigene vermetelheid ontzet. Zij wist niet hoe aan te vangen;<br />
zij speelde verlegen met het kruisje van haren rozenkrans.<br />
„En wat beveelt nu mijne dame?" sprak Don Marco, zich<br />
buigende en met galanterie hare hand vattende om die te<br />
kussen.<br />
Zij trad verschrikt achteruit.<br />
„Mijnheer! ik heb niet wel gedaan; ik zie, dat ik gehandeld<br />
heb als een dwaas meisje, ik.... ik wenschte, dat ik u niet hier<br />
bescheiden had."<br />
„Lieftallige onschuld!" hernam hij met eenen glimlach, „wees<br />
gerust, ik zal geen misbruik maken van uwe goedheid; het zal<br />
u niet berouwen mij vertrouwd te hebben, zelfs zoo gij het eischt,<br />
verlaat ik uwe tegenwoordigheid."<br />
„Neen, neen!" riep zij snel, „ik heb u zooveel te zeggen, te<br />
zeggen, neen, te smeeken. Maar zet u neder, zet u daar neder;"<br />
zij wees hem eene zitplaats, dezelfde waar Anna hare tranen ge<br />
schreid had, bij haar gesprek met den Kardinaal. Orsina ging<br />
voor hem staan.<br />
„Gij weet ook niet, edele Heer! hoe moeilijk datgene is, wat<br />
ik u zeggen moet. Het is iets, dat.... dat u zeker beleedigen zal,<br />
en gij zijt zoo goed, en ik zoude u niet gaarne krenken, en...."
133<br />
„Het is reeds veel, dat gij mij niet krenken wil,'' antwoordde<br />
hij andermaal, meesmuilende over hare eenvoudigheid. „En<br />
spreek vrij, mijne Prinses! geloof vast, dat ik van eene vrouw,<br />
en vooral van eene zoo schoone jonkvrouw, al zeer veel bitters<br />
hooren kan zonder toorn."<br />
„Welnu dan, edele Colonna! ik kan nimmer uwe echtgenoote<br />
worden, nimmer! Men bedriegt den man, dien men de hand<br />
schenkt zonder het hart, en ik kan u niet beminnen."<br />
Don Marco was geen vreemdeling in het hart der vrouwen,<br />
en hij wist, dat bij haar eene ontkenning vaak de inleiding is<br />
tot eene zoete bekentenis, dan er lag zooveel naïve ernst, zoo<br />
veel beradene vastheid in Orsina's blik en in den toon harer stem,<br />
dat de edelman hier wel gelooven moest. Geheel verslagen was<br />
hij echter niet.<br />
„Dat was ook meer dan ik had kunnen hopen, Signora! gij<br />
kent mij niet; maar ziet gij iets in mij, dat u eenen bepaalden<br />
afkeer inboezemt.... dat gij haten moet ?"<br />
„Neen, Signore!" hernam zij, met ongekunstelde oprechtheid.<br />
„Gij zijt een bevallig Heer, en, naar ik geloof, even goed als<br />
groot, ten minste dat hoop ik; want in uwe grootmoedigheid<br />
alleen ligt mijne toekomst."<br />
„Welnu dan, beminnelijke Orsina! wilt gij mij niet leeren ken<br />
nen ? misschien.. .."<br />
„Neen, zeer zeker zal ik nooit eenen man lief hebben, die<br />
mij door anderen wordt aangewezen, al ware die andere dan<br />
ook de heiligste en de verhevenste persoon der aarde. De andere<br />
kan niet weten wat mijne ziel verlangt, waardoor mijn hart wordt<br />
ingenomen. Mijne hand is geene abdij, en ik wil niet wegge<br />
geven worden als eene prebende."<br />
ling.<br />
„Bemint gij iemand?"' vroeg Don Marco met belangstel<br />
De leerlinge van Scipione was reeds ver genoeg gevorderd, om<br />
zonder te groote verwarring te kunnen antwoorden.
134<br />
„En dan zoude ik dit Don Marco kunnen zeggen?"<br />
„Zoudt gij mij bemind hebben, als gij zelve had mogen<br />
kiezen?"<br />
„Mogelijk, indien gij geen Prins waart. Ja, Heer!" vervolgde<br />
zij, toen hij haar verwonderd aanzag, „uwe hooge geboorte is<br />
het, wat mij telkens op nieuw grieft. Ik verbeeld mij, dat het<br />
altijd scherts is, als gij u voor het kleine landmeisje van Grotto<br />
nederbuigt. Ik weet, dat gij edel zijt en goed; maar is zij niet<br />
reeds bij u opgekomen de gedachte, dat gij de arme Orsina<br />
wel veel cere doet, met haar te willen opheffen tot uwen rang?<br />
En hebt gij dan niet gedacht, omdat gij ridderlijk zijt en edel,<br />
dan hebben zij het gedacht, uwe bloedverwanten, dan hebben<br />
zij het elkander gezegd, hoe het vroeger eene eer had kunnen<br />
zijn voor mijne moeder, zoo zij de gade geworden ware van<br />
den Kamerdienaar uws hofmeesters. En als gij dat vergeten hebt,<br />
IK kan het niet vergeten, en die andere grooten kunnen dat<br />
ook niet. Ik wil niet, dat mijn echtgenoot over mij blozen zal.<br />
Ik begeer eenen ridder, die ook werd opgeheven uit lagen stand!<br />
Ik wil mijns gelijke."<br />
Met zichtbaar welgevallen had Colonna het meisje aangehoord.<br />
Daar lag gansch geene teleurstelling, gansch geene wanhoop<br />
op zijn gelaat. Hij scheen iets te hooren, dat hem aangenaam<br />
was, dat hij billijkte.<br />
„En wat eiseht gij nu van mij, Signora?"<br />
„Dit enkele smeek ik, voorkom dat huwelijk."<br />
„Dat wil zeggen: vernietig uwe eigene schoone toekomst, sta<br />
voortaan als vijand tegenover uwe bloedverwanten, als tegen<br />
stander tegenover uwen Opperheer, verlaat Rome voor altijd, en<br />
dwaal als balling om buiten uw vaderland; want dat is het, wat<br />
ik wachten moet, als ik zelf een ontwerp verijdel, waarop zoo<br />
hooge belangen gebouwd zijn. En gesteld nu, dat ik het konde,<br />
dat ik het wilde, Signora! wat zoude dan mijne belooning zijn?<br />
Gij aarzelt; want gij weet het, de eenigste belooning, die gelijk
135<br />
zoude staan met het offer, is juist dat, wat gij mij gebiedt voor<br />
eeuwig te verzaken: uwe hand."<br />
„O! wees dan grootmoedig, Heer! en handel edel, zonder<br />
loon. Wees niet den huurling gelijk, die zich betalen laat voor<br />
zijne diensten. Ik kan niet gelooven, dat u zooveel onheils zoude<br />
dreigen, als gij mijne bede inwilligt. Waarom zou de vrije edel<br />
man niet vrij zijn in zijne keus ? O! ik zou u nooit eene goede<br />
vrouw kunnen zijn. Waarom zoudt gij mij dwingen, u ongelukkig<br />
te maken en het zelve te zijn ? Ik... ik heb wel den moed tot<br />
tegenstand; maar ik weet, dat de mijne niets zoude zijn, dan<br />
het machtelooze spartelen van de duif in de klauwen van den<br />
valk. O! wees gij de adelaar, de stoute adelaar, die de duif<br />
vrijmaakt, die de zon in het aangezicht ziet, en haar zijnen wil<br />
luide toeroept. O! ik wil het u knielend afsmeeken, wees mijn<br />
machtige beschermer tegen u zeiven en tegen den vreeselijksten<br />
toorn."<br />
Zij was aan zijne voeten nedergezonken, eer hij het verhinderen<br />
konde, en hief de kleine witte handen naar hem op als eene<br />
biddende. Hij richtte haar schielijk op. „Orsina! gij waart oprecht<br />
met mij, gij liet mij lezen in de onschuldige geheimenissen van<br />
uw rein hart; gij ontsloot mij de rijke schoonheden uwer ziel;<br />
gij hebt mij veel te lezen gegeven, dat mij bitter had moeten<br />
zijn, en toch, meisje! hebt gij mij oneindig verheugd, innig ver<br />
rukt. Ik heb u leeren kennen, gij zult mij ook kennen."<br />
Hij trok haar naast zich op zijne zitplaats, en vervolgde,<br />
terwijl hij zijne schitterend zwarte oogen tot eene onbeschrijfelijke<br />
zachtheid temperde:<br />
„Niet waar, gij hebt in mij niets gezien, dat den trotschen<br />
zoon der Colonna's, den deftigen Grande van Spanje, den stroef<br />
ernstigen Eoomschen Prins, den man, die menschenkennis genoeg<br />
bezit om de menschen niet meer te achten, den staatsman, die<br />
genoeg berekent om niet meer te gevoelen, en toch, Orsina!<br />
zou het u niet goed zijn, zoo gij wist, dat in dit fier, gehard,
136<br />
forsch lichaam, eene ziel woonde, zoo week, zoo gevoelig, zoo<br />
vatbaar voor zachtere aandoeningen, als de uwe het zijn kan,<br />
en een hart, dat zich nu eerst opent voor de liefde? Orsina!<br />
ik heb de vrouwen gekend: er zijn vrouwen geweest, wier min<br />
naar ik heette, die mij hare verovering noemden. Zij hebben<br />
zich bedrogen, mij zeiven heb ik bedrogen: ik heb haar nooit<br />
waarlijk bemind. Het waren tooveressen, die mijne zinnen be<br />
goochelden; mijn hart hield ik gesloten als eene zuivere vaas,<br />
die ik rein moest houden en heilig, om iets beters daarin te<br />
besluiten. Een heerljjk ideaal, aan welks verwezenlijking ik altijd<br />
bleef gelooven, verheven hartstochtelijk en maagdelijk kuisch,<br />
vrouwelijk zacht en vrouwelijk sterk door gevoel. Zoo hebt gij<br />
u aan mij geopenbaard. Gij hebt de schoone schepping mijner<br />
verbeelding verwezenlijkt, in u is mijn reinste droom verpersoon<br />
lijkt, gij, zoo afhankelijk en zwak, en toch zoo onwrikbaar vast<br />
in wil en besluit. Dat is de vrouw der Colonna's, hetzij zij<br />
geboren ware op eenen troon of in de nederige landhut; dat is<br />
de parel die ik gezocht heb, en die mij in eigendom toekomt,<br />
en die ik niet afsta, al bood men mij de nieuwe wereld en Eome<br />
beide in ruiling aan."<br />
„Ik ben dus niets gevorderd," sprak Orsina droevig.<br />
„Dit eene smeek ik u: hoor mij ten einde toe aan? — Mijne<br />
bloedverwanten, het hoofd van mijn geslacht, stonden voor mij<br />
naar uwe hand. Onder allen, die naar de eer dongen, om zijne<br />
Heiligheid oom te noemen, was ik de bevoorrechte. Ik was dank<br />
baar voor deze voorkeur, ik was gevleid door deze eer. Mijne<br />
bloedverwanten somden de voordeelen op. Ik voegde mij zon<br />
der tegenzin naar hunne beschikking. Ik was niet meer jong<br />
genoeg om zekere vooruitzichten op te offeren aan eene hersen<br />
schim, en ik besloot te huwen, zooals elk ander van mijnen<br />
rang. Ik reisde naar Eome; gij weet dat ik u niet kende. Men<br />
prees uwe goedheid, men zeide mij, dat gij jong waart, dat gij<br />
schoon waart. Ik zag u; uwe schoonheid overtrof mijne ver-
137<br />
waehting, maar het was niet de schoonheid waaraan ik hoogen<br />
prijs hechtte. Ik zag in u, zooals gij u voordeedt, een zacht,<br />
beminnelijk kind. Gij waart mij eene jonkvrouw als de anderen,<br />
die haken naar het huwelijk, om de vrijheid van het huwelijk,<br />
om de feesten vóór het huwelijk, om ontslagen te zijn van de<br />
Duenna, en die in den verloofde niets zien dan de paarlen en<br />
gesteenten der morgengave, en in den gemaal het bezit van een<br />
eigen paleis. Nu eerst weet ik, dat gij het kent, dat diep<br />
gevoel van eigenwaarde, dat de vrouw zoo hoog stelt in de rij<br />
der wezens; nu weet ik dat gij niet de onzinnige, onnadenkende<br />
zijt, die zich laat weggeven of verkoopen, zonder hartstocht en<br />
zonder smart. Maar nu weet ik ook, Orsina! dat gij de mijne<br />
moet zijn. Wij voegen bij elkander; gij werdt voor mij gevormd.<br />
Gij wenscht eenen echtgenoot uit lagen stand — geen laagge<br />
borene kan meer gevoel hebben voor het zachte huiselijk geluk<br />
dan ik, die, in lastige hofplichten opgevoed, gedurig in woelige<br />
kringen rondgedraaid, in gezantschap bij gezantschap voortge-<br />
slingerd, gehaakt heb naar de kalmte van een eigen gezin, als<br />
de kruis vader naar het heilige graf. O geloof mij, Orsina! ik<br />
ben de man, die u is voorbeschikt, geef u de moeite mij te<br />
leeren kennen, gij zult dan eindigen met mij niet meer te haten.<br />
En wat uwe afkomst betreft, mijne Jonkvrouw! gij zijt te groot<br />
van ziel, dan dat gij in ernst zóó van ons denken zoudt, als gij<br />
mij en mijne bloedverwanten hebt voorgesteld. De Colonna's<br />
duizelen van de eer, om den naam Peretti gevoegd te zien bij<br />
den hunnen; en waarlijk, Signora! men kan trotsch zijn op een<br />
geslacht, dat met eenen Paus aanvangt.<br />
„Spreek één woord, Orsina! hebt gij mij verstaan, hebt gij<br />
mij genoeg verstaan, om in mij te gelooven, om uw treurig<br />
bevel te herroepen? O spreek," en hij zag haar smeekend aan.<br />
Er lag klimmende angst in den toon zijner laatste woorden, een<br />
dobberen tusschen vrees en hoop, dat wel machtig was een vrou<br />
welijk hart te roeren, en het dringende bidden van dien edel-
138<br />
denkenden man, zijn mannelijk verdedigen, zijn hartelijk uiteenzet<br />
ten zijner gevoelens, zijne ernstige openhartigheid, de verhevenheid<br />
zijner beginselen, met zooveel ongezochte rondborstigheid bloot<br />
gelegd, hadden weergalm moeten vinden in eene schoone ziel;<br />
doch wie of wat beweegt de ziel van een meisje, dat onopge<br />
loste raadsel, dat samenweefsel van grilligen eigenzin en fijn<br />
gevoel, die ineengeschakelde keten van romaneske dweeperij en<br />
onverzetteljjke hardheid als zij eenmaal tot zich zelve gezegd<br />
heeft: „Ik wil niet!" en als zij zich gesterkt gelooft door het<br />
groote woord: eenen strijd te strijden voor den geliefde. Zoo was<br />
het Orsina, zij zoude haren Angelo te kort gedaan hebben, zoo<br />
zij Colonna aanhoorde; zij waren hem ontrouw geweest, tot wien<br />
zij gezegd had: „Ik bemin u," en die gedachte strekte haar tot<br />
een ondoordringbaar harnas tegen elke overtuiging. Onder Don<br />
Marco's spreken had zij dikmaals gebloosd; bij zjjne lofspraak,<br />
die zij wist niet geheel te verdienen, had zij de oogen neder-<br />
geslagen, maar ook de ooren gesloten; zij was hem niet in de<br />
rede gevallen, maar zij had ook niet geluisterd, en toen hij met<br />
zijn biddend: „spreek", eindigde, was haar antwoord koel en ver<br />
pletterend: „Ik versta u, Signore! gij ontslaat m|j niet, ik heb<br />
te vergeefs op u gehoopt, g|j wilt niets voor mij doen, g|j zult<br />
m|j naar het altaar slepen, terstond na de heilige feestdagen,<br />
en een kort uitstel zelfs zoude te veel zijn; ik weet het ook, ik<br />
heb niets van u te eischen."<br />
Het spijt ons, zoo w|j Orsina niet schilderen kunnen als de<br />
vlekkelooze romanheldin, die, als door eene plotselinge ingeving<br />
ingelicht, op eens eenen dwazen hartstocht verzaakt, om eene<br />
deugdzame liefde te beantwoorden, dan, wij zijn afkeerig van<br />
die ongerijmde, denkbeeldige volmaaktheid, waarmede zoo menig<br />
romanschrijver zijne lezers reeds zoo vaak heeft misleid; van<br />
die helden, waarin zij elke deugd, elke wijsheid, elke schoonheid<br />
vereenigden, wien zij alle groote zielshoedanigheden te gelijk toe<br />
bedeelden, waarvan zij ieder vlekje met zooveel zorg afweerden
139<br />
als de teekenmeester, die een model bewerkt voor zijnen leer<br />
ling ; — en welke, met eenen passer afgemeten pronkbeelden dan<br />
werden gegeven voor menschen!! Wij zoeken waarheid, onze<br />
Orsina is een meisje, en niets dan een meisje, en het is onze<br />
schuld niet, dat Eva luisterde naar het gevlei van de slang en<br />
doof was voor die andere stem in haar binnenste. Daai-enboven,<br />
er lag toch veel reiner trouw, die een beter voorwerp waardig<br />
geweest was, in die vastheid, waarmede zij zich tegen Don<br />
Marco verschanste; en het was alleen haar ongeluk, dat zij hare<br />
liefde gegeven had aan den eerste, die haar hart ontsloten had<br />
voor het gevoel, en dat die eerste juist een schelm was. Had<br />
het toeval dat kind, toen alles nog in haar sluimerde, eenen<br />
Colonna in de armen gevoerd, dan hadden diezelfde gewaarwor<br />
dingen, die nu slechts dienden om haar te verlagen, haar gelouterd<br />
en haar tot hoogeren vrouwenadel opgeheven. En de prins nu?<br />
Hij geloofde te zeker dat Orsina's hart nog vrij was, hij ver<br />
trouwde te vast op zijne eigene waarde, om niet te hopen, dat<br />
zij hem eindelijk onderscheiden zoude, om geheel ternederge-<br />
slagen te zijn door hare bitsheid; ook nam hij met eene vertrou<br />
welijke hartelijkheid hare hand: „Ik had recht gehad om beter door<br />
u beoordeeld te worden; maar gij zult zien, dat ik den wil heb, om<br />
veel voor u te doen, dat ik den moed heb, om veel voor u te wagen.<br />
Gij weuscht onze verloving uit te stellen; zij zal uitgesteld worden,<br />
hoewel Sixtus den dag bepaald heeft, en alle vorstenhoven van<br />
Italië er van verwittigd zijn. Gun mij enkel dezen troost, dat ik<br />
mag trachten naar uwe liefde, stoot mij niet van u, voor gij<br />
overtuigd zijt, dat gij mij niet beminnen kunt, dat ik uwer<br />
onwaardig ben: vergun mij tot zoolang de teederste en eerbie-<br />
digste hulde aan uwe voeten te brengen;" en hij knielde neder om<br />
hare hand te kussen, die hij nog altijd gevat hield. Ontroerd en<br />
beschaamd over zijne goedheid, verschrikt door zijne volharding,<br />
liet zij hem in verwarring die hand over. Aangemoedigd door<br />
zoo weinig tegenstand, zoude hij misschien tot eene omhelzing
140<br />
zijn overgegaan, eene juist niet te groote aanmatiging voor eenen<br />
verloofde, toen het meisje met angstige gebaren snel achteruit<br />
trad, en op eenen schellen toon van den hoogsten angst uit<br />
riep: Wij worden gestoord, Signore! ga heen, om Gods wil, ga<br />
heen."<br />
„Wie is de man, voor wien ik vluchten zoude?" hernam hij.<br />
„Vlucht, om mijnentwil," riep zij met samengevouwene han<br />
den, „op dit uur .... hier .... met...."<br />
„Welaan dan, ik ga; doch geef mij dit tot een aandenken<br />
van dit uur," en hij nam haren sluier met zich, die afgevallen<br />
was door haar schielijk opstaan. — Zij wenkte toestemmend,<br />
en wees hem dat hij gaan zoude. Toen hij vertrokken was, bleef<br />
zij weifelend staan, marmerbleek en marmerkil van schrik, onze<br />
ker of zij vluchten zoude, dan wel blijven en zich verbergen;<br />
want zij had een geritsel gehoord, dat de komst van een mensch<br />
aanduidde, zij had eenen voetstap onderscheiden, zij had langs<br />
de heesters een geschuivel gehoord als van iemand die naderde.<br />
Zij wachtte sidderend en huiverend af, wat volgen zoude.
HOOFDSTUK XII.<br />
Drie hoofdpersonen hebben eenen slapeloozen nacht.<br />
In den nacht van Palm-zondag trad de grijze Marco Ottavi,<br />
den jongen Kardinaal-neef als geheimschrijver en raadsman<br />
toegevoegd, in het slaapvertrek van zijnen meester, met de be<br />
hoedzaamheid eener teedere moeder, die het wiegje van haren<br />
zuigeling voorbij zweeft. Het was ook eene vaderlijke genegen<br />
heid, die de vijf en zeventigjarige grijsaard den lieftalligen jong<br />
man toedroeg. Grijs geworden in kerkelijke en staatkundige<br />
diensten, was hij een man van de uitgestrekte ondervinding, die<br />
hij met oordeel en schranderheid toepaste. Ook volbracht hij<br />
zonder aanmatiging en zonder laagheid de gewichtige, de hoogst<br />
kiesche taak, hem door Sixtus opgelegd, in een ouderdom, die<br />
hem veeleer het recht gaf, rust te vragen. Want het was geene<br />
gemakkelijke taak, de onstuimigheid van een jongeling te raden,<br />
te leiden, te recht te wijzen, waar deze gehoorzaamheid konde<br />
eischen. Het is waar, Montalto had hem dien last licht gemaakt,<br />
en er was tusschen hen een hartelijk vertrouwen ontstaan, dat<br />
veel had van vriendschap. Het was wel eene treurige beloo<br />
ning voor zijne trouwe, die jammerlijke ballingschap, die de<br />
laatste avondschemering van zijnen langen dag verduisterde,<br />
die zijne laatste teug uit den levenskelk zoo bitter maakte, en<br />
die zijne nacht verhaastte. Het einde van dezen grijsaard, op
142<br />
een niet bewezen vermoeden van onbescheidenheid, zoo streng<br />
gestraft, zoude alleen reeds een vreeselijk bewijs kunnen zijn<br />
voor de wreede hardheid des Pausen, maar tevens pleiten voor<br />
het goede hart van diens neef, die met grievende, doch on<br />
machtige spijt bij de ontknooping van Ottavi's lot toeschouwde.<br />
De geheimschrijver sloeg zachtkens het purper zijden gordijn<br />
der slaapkoets terug, doch week tegelijk ontzet achteruit. Hij<br />
had zijnen jeugdigen meester in eene zoete sluimering gewaand,<br />
hij had hem zacht en zonder schrik willen wekken, en .... hij<br />
zag hem overeind zitten op de sponde, met wild rollende oogen,<br />
met gloeiende wangen, met de eene hand het voorhoofd steu<br />
nende, terwijl de andere in stuipachtige vervoering een kruis<br />
beeld tegen de borst drukte, als zocht hij een inwendig leed te<br />
bedaren door dien gewijden talisman.<br />
„Verademing! Rust! Geloof!" stamelde hij als in den droom,<br />
zonder Ottavi gewaar te worden.<br />
„Doorluchtigste Heer!" sprak deze eerbiedig, en legde, om<br />
zijne opmerkzaamheid te trekken, zijne hand op den arm des<br />
Kardinaals.<br />
„Die aanraking is kil; dat is de hand der zonde en der<br />
huichelarij, dat is de hand van Sixtus!" riep de jongeling,<br />
schichtig zijnen arm wegtrekkende, met eene beweging van<br />
afschuw.<br />
„Goede Heer! edele Montalto! herken mij, herken uwen trou<br />
wen Ottavi," hernam de grijsaard luider.<br />
Montalto schrikte, zag op, herkreeg zijne bezinning, en snel<br />
inziende dat die getuige, die hem te midden van zijnen ziele-<br />
strijd verrast had, reeds lang daar had kunnen zijn, zeide hij:<br />
„Ottavi! ik heb gedroomd!"<br />
„En eenen vreeselijken droom, Monsignore! Ik kom uwe Emi<br />
nentie wekken."<br />
„Nu reeds, waarom gij ?"<br />
„Er wordt op uwe Doorluchtigheid gewacht, niemand der ka-
143<br />
merjonkers wilde uwe slaap storen. Toen belastte ik mij daar<br />
mede, bedenkende het gewicht van eene oproeping als deze."<br />
„Goede Ottavi! ik heb niet gedroomd, het was geen nachtge<br />
zicht, dat mij ontrustte. Het is, het was, ... o Heiland der we<br />
reld! is er dan geene bezwering tegen die gedachte?"<br />
„Mijn edele Meester! ontstel uwe verbeelding nu niet door<br />
schrikbeelden, door gedachten die kwellen. Hebt gij mij een ver<br />
trouwen te schenken, gij weet, in veiliger borst dan de mijne<br />
kan het niet worden weggelegd; maar ik bid u, nu niet, thans<br />
niet. Zijne Heiligheid moet u spreken, het Pauselijk rijtuig<br />
wacht u, dat lijdt geen uitstel.<br />
„Hem zien! nu? Ik kan niet, Ottavi! ik blijf."<br />
De geheimschrijver antwoordde niet, slechts zag hij hem treu<br />
rig en zacht verwijtend aan.<br />
„Ga gij, mijn vriend! noem mij ziek; gij zult geene onwaar<br />
heid spreken."<br />
„Ik geloof het, Heer! Gij zijt krank van ziel; doch juist daar<br />
voor zult gij troost vinden aan de voeten van zijne.. .."<br />
„O zwijg, zwijg!"<br />
„Uwe Eminentie bedenke toch het hoog belang.... Ik kan<br />
niet gaan, waar men haar in persoon roept."<br />
„Zeg liever, dat gij niet wilt; gij zijt laf, gij vreest Sixtus! Ik,<br />
dat is wat anders; in mijn oog zoude hij veroordeeling lezen,<br />
ik weet.... Ach, grijze vriend! indien gij wist!"<br />
De hooge toon, waarmede de Prelaat aanving, was tot de<br />
zachtste stembuiging gedaald, en hij eindigde met lang weerhouden<br />
tranen, die zeker weldadig waren; want toen Ottavi met ernst<br />
zeide: „Ik ben niet laf, Heer! ik zal dan gaan, en ik neem de<br />
verantwoording op mij," toen verhief zich de jongeling, en riep<br />
hem terug:<br />
„Signore! zou ik u opofferen! brave man! gij hebt overwon<br />
nen, zooals altijd."
144<br />
Het was stil in het Yatikaan, toen de Kardinaal er aankwam.<br />
De Zwitsers der lijfwacht gingen zwijgend op en neder; Apos<br />
tolische schildknapen hielden zwijgend de wacht onder de Por<br />
tico's maar in de vertrekken was alles rust en sluimering;<br />
uitgenomen die enkele beambten, wier bediening hun waakzaam<br />
heid oplegde, sliep alles.<br />
Een enkel kabinet slechts was helder verlicht. Daar waakte de<br />
Meester van dat weidsche paleis. Hij alleen arbeidde; hij alleen<br />
ontzegde zich den slaap; hij, de machtigste van allen, de oudste<br />
van allen, maar de vurigste van geest, maar de ijverigste in<br />
werkzaamheid, maar de meest rustelooze, waar het de rust en<br />
het heil gold van die anderen, die rondom hem sliepen.<br />
Hij alleen, de Heer en de Vader van Rome, bewaakte den<br />
slaap van zijn kind. Rome konde ook veilig het oog toedruk<br />
ken; want hij hield het zijne voor haar open. Zijn blik hield<br />
den sluipmoord terug in zijn hol; zijn blik dwong den straat-<br />
roover, den schat zijner begeerte rustig voorbij te gaan; zijn<br />
blik bewaakte den vrede der huisgezinnen en de heiligheid des<br />
huwelijks.<br />
Montalto trad dat kabinet binnen; met eene ernstige zwijgende<br />
buiging bleef hij op eenen afstand staan; zijn stem schoot te<br />
kort, om hoorbaar te vragen, wat men van hem wilde.<br />
Sixtus stond op. Hij was niet veel beter gekleed dan een ge<br />
wone monnik. „Monsignore! wij hebben den Kardinaal niet noo<br />
dig, daar, waar wij gaan, volgt ons alleen mijn neef Alessandro<br />
verberg uw purper onder dien mantel." Dit zeggende sloot hij<br />
den ingang van het kabinet, en stak den kleinen sleutel van fijn<br />
gebeeldwerkt goud bij zich; daarop opende hij eene deur van<br />
tapijtwerk; en ging de reeds door ons genoemden trap af, die<br />
naar de Gregoriaansche Kapel leidde.<br />
De Kardinaal volgde.<br />
„Wij gaan naar Karre; er zijn berichten uit Engeland. Zij<br />
kunnen niet anders dan belangrijk wezen; de dagen, die volgen,
145<br />
worden alle ingenomen door openlijke plechtigheden; gij weet<br />
het, Rome wemelt van hooge vreemdelingen en vorsten, die om<br />
de feesten gekomen zijn, en die wij zien moeten, dit alles laat<br />
mij niets dan den nacht over, voor hetgeen mijne uitspanning is.<br />
Fontana, de heimelijke renboden, den Stadvoogd, die allen spreek<br />
ik op uren, die mij in eigendom toebehooren."<br />
Zoo fluisterend voortsprekende, zonder van den neef ant<br />
woord te ontvangen of te wenschen, ging de Priestervorst<br />
langs den geheimen, hem alleen bekenden weg naar Karre's<br />
woning.<br />
Zij vonden den ridder, die hen in zijne groote zaal opwachtte.<br />
Sixtus zette zich. Karre schoof voor den Kardinaal eenen<br />
lageren zetel bij de schrijftafel, en hij zelf hield zich staande<br />
daarnevens.<br />
„Nu uwe Hoogwaardigheid komt, weet ik, dat ik wel deed,<br />
met u bericht te laten geven, hoewel dan ook in den nacht."<br />
„Gij hebt mij eenen dienst bewezen. Men moet den slaap be-<br />
heerschen, en zich niet door hem laten beheerschen, dat is het,<br />
wat ik daar ginder misschien honderd maal herhaal. Die lieden<br />
daar zouden liever de dringendste zaak laten wachten, dan onze<br />
rust storen, zoo wij er niet voor zorgden; dat is het, wat ik ook<br />
u wilde leeren, mijn neef! en daarom heb ik u heden niet ge<br />
spaard. Dat was geene aangename verrassing, de zijde en het<br />
dons te moeten verlaten voor bezigheden," vervolgde hij, glim<br />
lachende „en toch," voegde hij er bij, oplettend en met be<br />
zorgdheid den jongeling aanziende, wiens bleeke, ontdane ge<br />
laatstrekken en doffe oogen inderdaad iets lijdends hadden,<br />
dat deernis wekte, „geloof ik waarlijk niet wel gedaan te heb<br />
ben. De jeugd kan niet waken: op twintig jaren slaapt men<br />
zoo gezond, zoo vast, zoo zorgeloos. Dat is ons voorbehouden,<br />
staatsmannen en grijsaards. De jeugd verkwist zoo gaarne dat<br />
gene, waarvan zij nog zulk eenen ruimen^ voorraad voor zich<br />
ziet; wij ouden, wij alleen tellen de minuten, omdat wij niet<br />
Engelschen te Rome enz. 10
146<br />
weten, hoe weinige er ons nog te gebruiken overschieten; en<br />
daarom ook, laat ons tot onzen arbeid overgaan. — Is onze<br />
man stipt geweest, Signor Cavaliero?"<br />
„Ja, Hoogwaardigste! hij heeft zich niet laten wachten."<br />
„Heerlijk! geeft hem twintig scudi boven de toegezegde beloo<br />
ning; bij ijverige diensten moet men niet karig zijn. En nu,<br />
wat weet gij van onze Engelsche?"<br />
Alexander Peretti had als een bewustelooze, met het hoofd<br />
op de hand leunende, daar gezeten, zonder op iets te letten,<br />
nu echter riep hij, met zonderlinge onstuimigheid: „De Engel<br />
sche ! waar is zij ? Karre, wat weet gij van haar ?"<br />
„Mijn waarde neef is op mijn woord nog slaapdronken," zeide<br />
Sixtus! Che Diavolo/" ging hij voort, met eenen basstem, „wees<br />
toch geen kind, wij spreken van Elisabeth."<br />
De Kardinaal, die gevoelde, dat hij zich moest vermannen<br />
tot eenen schijn van belangstelling in zaken, die hem voor<br />
dit oogenblik walgden, nam eene houding van opmerkzaam<br />
heid aan.<br />
Karre nam eenen brief uit een geopend paket, dat op de<br />
tafel lag.<br />
„De partij der Cecils ontrust de Koningin over Spanje, mijn<br />
Heer de graaf van Leycester wenschte wel bepaald te weten,<br />
wat er te wachten is."<br />
„Montalto! gij hebt gisteren bij Martino Colonna een gesprek<br />
gehad met Olivarez; de vertrouwelijkheid van den Spanjaard<br />
heeft meer dan een uur geduurd, gij zult den ridder weten in<br />
te lichten. "Waarom ziet gij mij zoo verwonderd aan ? Mij dunkt,<br />
het moest u zoo vreemd niet schijnen, dat ik weet wat er op<br />
uwe bijeenkomsten voorvalt."<br />
Montalto doorlas het papier, en schreef van tijd tot tijd eenige<br />
regels.<br />
Middelerwijl vervolgde Karre tot Sixtus: De Koningin acht<br />
zich zeer gelukkig met de laatste mededeelingen; zij hoopt dat
147<br />
men aan hare dankbaarheid gelooven zal, totdat meer sprekende<br />
bewijzen daarvan in hare macht staan."<br />
„Genoeg, zij kan zich overtuigd houden van mijne hoogachting;<br />
maar heeft zij ook partij getrokken van onze mededeelingen ?"<br />
„Zeer veel, en in den geest, die van hier is aangegeven. De<br />
aangeduide personen worden oplettend gadegeslagen, de rustigen<br />
onder de geloofsgenooten worden door weldaden uitgenoodigd,<br />
zich innig en oprecht aan het vaderland te verbinden."<br />
„Bene/ Bene! als er van beide zijden goede trouw heerscht,<br />
zal onze Philips menige diepe wonde bekomen, eer hij uit Whitehal<br />
bevelen geeft."<br />
„Zij zal toch teleurgesteld zijn, onze vrijwillige bondgenoote,<br />
ik meen Anna Oston."<br />
De jonge Peretti had alleen de laatste woorden gehoord.<br />
Zijne pen schoot doelloos over het papier, door het sidderen<br />
zijner vingers. Hij werd nog bleeker en vestigde de strakke<br />
oogen op zijnen oom.<br />
„Maar in waarheid, u deert iets, neef!" sprak deze, met eene<br />
teedere deelneming de hand leggende op het brandende voor<br />
hoofd van den jongeling; „wij beginnen te gelooven, dat gij in<br />
deze dagen van boete u aan te groote onthouding overgeeft;<br />
dat is niet goed, figliuolo; waartoe die overdrijving, gij zijt zoo<br />
zwak? Op uwe jaren was ik monnik, en ik leed honger, dorst<br />
en lasten, zooveel men wilde, en ik sliep slechts weinige uren<br />
iederen dag, en daarbij was ik gezond, sterk en gehard; maar<br />
gij, dat is niet hetzelfde, gij hebt het gestel van uwen vader,<br />
mijnen armen Antonio! die te zwak was om ééne teleurstelling<br />
te dragen. Hoor neef! er is tweeërlei vasten, onthouding van<br />
spijs en onthouding van zondige gedachten; het laatste beveel<br />
ik u aan, bij het volbrengen van goede werken, zoo gij het<br />
eerste niet in den strengsten zin volbrengen kunt."<br />
Had Sixtus den zin kunnen raden van dat diep minachtend<br />
verwijt, waarmede het groote, zwarte oog des jongelings op hem
148<br />
bleef rusten, dan zeker ware voor dezen zijne schitterende rol<br />
in datzelfde oogenblik uitgespeeld geweest; doch hij giste dat<br />
zelfs niet, en eerst toen Alexander met strengheid antwoordde:<br />
„Ik ben geen dweper, noch " (het woord huichelaar wilde<br />
niet over zijne lippen), wendde hij zich toornig van hem af.<br />
„Kom, Signor Karre! ga voort."<br />
„Mijne Koningin verbergt niet, dat zij zich ontrust over het<br />
ontwerp, om Sir William Allan van Lancaster, Kardinaal te ma<br />
ken. Zij vreest zijnen invloed op de gemoederen."<br />
„Het is waar, men kon haar eenen beteren dienst doen, en<br />
evenwel blijft het ons voornemen. Er dient toch iets gedaan te<br />
worden, om den schijn te bewaren. En moeten wij dan niets<br />
doen, om de kudde bijeen te houden, terwijl zij alles inspant om<br />
die te verstrooien? En bovendien, een roode hoed aan eenen<br />
Engelschman gegeven, zal immers uwe Koningin niet zooveel<br />
schaden; deze ééne toegevendheid aan zijnen wensch wikkelt<br />
Philips in verbintenissen, waaraan hij niet ontkomen kan; dit en<br />
het banschrift, waarop hij immer aandringt, en dat niet langer<br />
uitgesteld kan worden, zal wel de grootste ondersteuning zijn,<br />
die hij in werkelijkheid van het Roomsche Hof verkrijgen zal."<br />
„Hoogwaardigste! de Koningin huivert, onder deze omstandig<br />
heden tegen den openlijken oorlog: haar rijk verdeeld, hare<br />
geldmiddelen "<br />
„Wat! nu zij het vuur aangestookt heeft, zoude zij er nu het<br />
hout willen uittrekken? Bij St. Petrus! zij heeft de wesp ver<br />
gramd met den dood der Schotsche Maria, zij moet haar nu<br />
moedig aangrijpen, of de angel zal haar wonden en dooden.<br />
Wat aarzeling, wat huivering! .. laat Elisabeth geene vrouwen<br />
streken begaan; ik zeg u, de Colossus zal zich uitputten in de<br />
monsterachtige ondernemingen, die hij voorheeft, die worstelin<br />
gen zullen hem verzwakken, en dan .... o mijn goede galeien<br />
van Civita-Vecchia! dan zullen wij zien, of er voor ons van<br />
ons Napels niets beters te hopen is, dan het bespottelijke nar-
149<br />
renspel met den telganger, dat Olivarez ons eiken St. Pietersdag<br />
voorspeelt."<br />
Altijd voortgaande in zijne eerzuchtige bespiegelingen, wond<br />
de Priestervorst zich zeiven op tot eene geestdrift, die geheel<br />
en al de Engelsche Koningin en hare belangen uit het oog<br />
verloor. Dat was zijn stokpaardje: de herovering van Napels<br />
op zijnen gevaarlijken, machtigen nabuur, zijnen Katholieken<br />
zoon Philips, die hem in stoffelijke krachten te boven ging, en<br />
noch in onverzadelijke eerzucht, noch in list, noch in volharding<br />
voor hem week, en op wien hij geen overwicht bezat, dan zijne<br />
geestelijke macht, die hem weinig dienen konde tegen eenen<br />
Vorst, die bij de hevigste bitterheid hunner wereldlijke vijand<br />
schap altijd voortging, zich daaraan met de meest gemoedelijke<br />
trouw te onderwerpen. De geheele oprechtheid van de vriend<br />
schap tusschen den Vorst van Rome en Elisabeth berustte mis<br />
schien alleen op het verloren leengoed van Napels, en zijne<br />
vrees voor het Spaansche meesterschap in het zuiden. Engeland<br />
en Frankrijk beschouwde hij als de noodzakelijke heelmeesters,<br />
die door gedurige aderlatingen zijn mondig kind van het over<br />
tollige bloed ontlasten moesten. Wie later de rekening der<br />
bewerking betalen zou, dat was hem om het even! Wij mengen<br />
ons thans niet verder in die geheime beraadslagingen, totdat<br />
wij er onze helden eenigszins in betrokken vinden; wij slaan<br />
dan nu weder het oog op den jongen Kardinaal, die nog altijd<br />
aan de schrijftafel gezeten is, voorover gebukt op een papier,<br />
dat nimmer schijnt vol te komen. Zijne anders zoo vlugge bevat<br />
ting schijnt hem verlaten te hebben; het uiteenzetten van een<br />
denkbeeld, hem anders zoo licht, schijnt hem nu veel te kosten.<br />
Slechts van tijd tot tijd werpt hij eenen blik op zijnen oom, die,<br />
hoe gloeiend en dreigend ook, door Karre alleen wordt opge<br />
merkt; want Sixtus is te zeer verdiept in zijn berekenen van<br />
uitkomsten van verbintenissen, om veel op zijnen neef te letten,<br />
over wiens lauwheid hij ontevreden is.
150<br />
„Ten laatste," begon de ridder, met eenen glimlach van genoe<br />
gen, dien hij niet scheen meester te zijn, „moet ik nog mede-<br />
deelen, dat — minder uit aanmerking van mijne diensten, die<br />
zeker gering zijn, in evenredigheid van mijnen wil, dan wel als<br />
een bewijs hoezeer Hare Majesteit de wenschen van Uwe Hoog<br />
waardigheid weet te eerbiedigen — mijne zeer waarde nicht,<br />
Lady Anna Oston (de Kardinaal hief het hoofd op) in het bezit<br />
harer goederen is hersteld, om daarover de- vrije beschikking te<br />
hebben, zelfs bij hare afwezendheid uit Engeland; alleen wil<br />
Hare Majesteit dat het een geheim blijve."<br />
„Bravo, ridder! op mijn woord, uwe Koningin is eene feniks.<br />
Vergeet niet haar te zeggen, dat wij hier te Rome een einde<br />
gemaakt hebben aan dat heir va.n ongerijmde spotschriften, tegen<br />
haar gericht. — Het verheugt mij om de vrome Signora, die<br />
ons inderdaad zulke goede diensten bewijst, en die niet te veel<br />
heeft aan hetgeen wij voor haar hebben mogen doen."<br />
„Ik heb slechts ééne vrees. Het is mogelijk, dat haar kiesch<br />
gevoel schuwen zal, weldaden aan te nemen uit de hand, die<br />
zij uit plichtbesef meent te moeten verwenschen; en zoo zij ze ont<br />
vangen wil, dan zal de dankbaarheid haar de rol doen verge<br />
ten, die zij eenmaal met zooveel vuur heeft op zich genomen."<br />
„Dwaasheid, Cavaliero! dwaasheid. Hoe! zij zoude schatten<br />
afslaan? goud? dat kostbare cement, dat alles voegt en bijeen<br />
houdt, dat tot leven helpt, dat de lasten vermindert, dat het<br />
onmogelijke mogelijk maakt; neen, Karre! gij hebt uwe men-<br />
schenkennis verleerd, als gij meent, dat eene vrouw, die moeder<br />
is, goud zal afslaan. En wat het andere betreft, daar ligt waar<br />
heid in; en toch, het kan niet zijn, het moet niet zijn, als hij<br />
onvoorzichtig werd afgebroken, die eenige draad, die ons vast<br />
hecht aan de Spaansche partij daar ginder, dan zoude er niet<br />
licht een punt gevonden worden, om dien weder aan te knoo<br />
pen. Neen! neen! Anna moet hare verbintenissen in Engeland<br />
niet opgeven."
151<br />
De ridder, die in zijn hart niets beters wenschte, hernam koel:<br />
„Men kan Lady Oston niet dwingen."<br />
„Dwingen, neen! maar overreden, Montalto! Ah zoo, nu eerst<br />
geeft hjj bewijs van leven."<br />
En inderdaad de oogen des jongelings, die straks nog dof<br />
stonden en glansloos, als sprak daaruit niet meer eene ziel,<br />
flikkerden nu eensklaps op, met helglorenden levensgloed; schich<br />
tig en scherp vlogen zij van den ridder naar zijnen oom, als<br />
wilde hij tot den geheimen zin doordringen van woorden, die<br />
hem raadsels waren; hij had zich een zesde zintuig willen schep<br />
pen om ze te kunnen vatten.<br />
„Monsignore!" vervolgde Sixtus tot hem. „Anna Oston is eene<br />
vrome vrouw, die zeker door eene enkele vermaning van eenen<br />
geestelijke beter zal overreed worden, dan door de dringendste<br />
welsprekendheid van eenen bloedverwant; zoo Anna weifelt om<br />
Toort te gaan, moet gij onze bondgenoot worden, en waarlijk<br />
ik weet niet waarom mijn neef dat niet reeds nü zijn zoude,"<br />
voegde hij er bij, tegen den Engelschman gewend.<br />
Karre, wien het stuitte, zijne geliefde langer in die bemoei<br />
ingen eener bochtige staatkunde gewikkeld te zien, haalde de<br />
schouders op.<br />
„Uwe Hoogwaardigheid was vroeger van een ander gevoelen."<br />
Doch Sixtus had dit antwoord niet afgewacht, om den jongen<br />
Montalto in te lichten over de wijze, waarop hij partij getrokken had<br />
van de geheel bijzondere betrekkingen zijner Engelsche gasten.<br />
„Was ook Scipione daarmede bekend?" vroeg deze gejaagd.<br />
„In waarheid, Mijnheer! gij rekent zeer veel op onze langmoe-<br />
digheid, om ons zulk eene vraag te doen. Bij het gebeente der<br />
Heilige Martelaren! wie zijn wij, dat wij spionnen en sbirren<br />
tot onze vertrouwden zouden nemen ? Is het niet genoeg, dat wij<br />
ze noodig hebben? is het niet genoeg, dat de ondeugden der<br />
menschen ze noodig maken, en moet uwe scherpe tong ons dat<br />
verwijt voor de voeten werpen, en zijt gij het dan, die ons dit
152<br />
zeggen moest? Of hebben wij het u niet duizendmaal aange<br />
toond, dat wij niet naar de hoogste macht gegrepen hebben als<br />
naar een nutteloos pronkkleed onzer ijdelheid, maar als een<br />
krachtig zwaard tegen openlijke ongerechtigheid en verborgen zon<br />
den ? En meent gij dan, dat men een doel kan bereiken, zon<br />
der de middelen te gebruiken? En meent gij, dat in dit ver<br />
peste, eerlooze Rome, vol lichtschuwe ondeugden, vol heilig-<br />
schennende boosheid, die in het duister rondwroeten! in het<br />
Rome eindelijk, zooals IK het gevonden heb, andere dan licht<br />
schuwe middelen te bezigen waren? Bij Chr...., knaap! ik had<br />
dit bewijs van uwe loszinnigheid en ondankbaarheid niet noodig om<br />
te weten, dat gij mij nooit de moeite beloonen zult, die ik mij<br />
voor uwe vorming gegeven heb; vermetele dwaas! ben ik daarom<br />
tot u afgedaald, om u uit het stof op te heffen ? Maar ik zeg u,<br />
het is voorbij, het is afgedaan; zie voortaan toe op de verhouding<br />
tusschen ons, wij treden op onze hoogte terug, de Kardinaal denke<br />
beter aan den afstand, die hem van het Opperhoofd der Kerk<br />
scheidt; de onderdaan vergete den Vorst voortaan niet meer!"<br />
Aan die taal, ernstig en deftig in den aanvang, driftig, hevig,<br />
en bjjna laag bij het voortvaren, met strenge vorstenhoogheid<br />
bij het einde uitgesproken, en vergezeld van dat levendig Itali<br />
aansch gebarenspel, dat veel beter paste bij de hartstochtelijk<br />
heid van Sixtus, dan bij zijne waardigheid, werd nog meer kracht<br />
bijgezet door zijn plotseling opstaan, door zijn luidruchtig te<br />
rugschuiven van den armstoel, en door zijn onvoorzien vertrek<br />
ken zonder gelegenheid te geven tot eenig antwoord.<br />
Dat was ook een karaktertrek van den grooten Paus, die<br />
blinde lichtgeraaktheid bij kleinigheden, dat stormend voortwoe<br />
den in het spreken, zonder bij het punt van ongelijk te blijven,<br />
en dat kleinachtend beleedigen van doorluchtige personen, zon<br />
der eenig ontzien van hunne achtbaarheid of van de getuigen<br />
hunner vernedering. En voorzeker, die licht kwetsbare oploo-<br />
pendheid zelve eischt ons eenen tol van bewondering af, als wij
153<br />
teruggaan in het leven van dien man, die vijftien jaren lang<br />
zoo meesterlijk zoovele hartstochten wist te verbergen, die zoo<br />
geduldig, met onnavolgbaren deemoed, de vuigste behandeling<br />
droeg, en die met onverstoorbare kalmte het hoofd boog onder<br />
de ruwe beschimpingen van hen, die met hem gelijk stonden, van<br />
hen zelfs, die zijne minderen waren; toch droeg hij toenmaals het<br />
purper der Kerkvorsten, maar met het oog op de sleutels van Petrus!<br />
Karre, die uit enkele grauwende wolkjes reeds dat onweer voor<br />
zien had, en die snel het hachelijke begreep van een nuttelooze<br />
derde te zijn bij zulk eenen twist, had zich met diplomatieke<br />
bescheidenheid naar den achtergrond der zaal begeven, ver<br />
schikte iets op het buffet, en goot versch rozewater over eenen<br />
handdoek van fijn Vlaamsch damast, waarmede hij zich het<br />
voorhoofd verfrischte.<br />
Eerst toen de tapijtdeur zich achter den vreeselijke gesloten<br />
had, spoedde hij zich naar den verongelijkten jongeling, die<br />
waarlijk in zijne vraag geen boos opzet gelegd had.<br />
„Monsignore! er zijn donderslagen, die niet verpletteren!" zeide<br />
hij met deelneming, „troost u, dat zal voorbij drijven! De ge<br />
weldigste stortbuien zijn altijd de kortste; mag ik uwe Door<br />
luchtigheid eenen beker Syracuser schenken ?"<br />
Dan de Kardinaal maakte eene afwijzende beweging; hij had<br />
geen troost en geen Syracuser noodig, te nauwernood had hij<br />
de laatste schelle klanken des Pausen gehoord, begrepen had hij ze<br />
niet, slechts onzeker vermoedde hij, dat dit heengaan toorn was.<br />
De eerste zinsneden hadden hem in eene vervoering van vreugde<br />
gebracht, zijn mond glimlachte, en zijne oogen zwommen in<br />
tranen van verrukking. Het werd hem eensklaps alles helder.<br />
De man, dien hij met hoogen eerbied aanbad, was nog ach<br />
tenswaardig; en zijn weldoener — dat was zijn godsdienst, dat<br />
was zijn geloof, dat was zijn heil; hij was zoo diep rampzalig<br />
geweest, toen hij aan dien weldoener twijfelen moest, hij was<br />
zoo gelukkig, dat hij weder in hem gelooven mocht. Hij wist nu
154<br />
ook, dat die vrouw onschuldig was, die vrouw, dat schoone beeld<br />
van reinheid en liefelijke kracht, dat zoozeer zijne belangstel<br />
ling had opgewekt, in welke het hem zooveel moeite gekost had,<br />
een gevallen engel te zien. Scipione was ook niet schuldig, die<br />
had slechts vermoed, slechts verkeerd begrepen, slechts verstaan<br />
zoo als altijd een onrein hart verstaan moet. Er heerschte niets<br />
geene bitterheid, geene twijfeling meer in Alexander's ziel, slechts<br />
voelde hij zich nog gedrukt door het denkbeeld, dat hij twee deugd-<br />
zamen zoo zwart had verdacht, dat hij in zijn hart laster had<br />
gesproken tegen de onschuld, en toen hij zich met drift wilde<br />
nederwerpen aan de voeten van zijnen oom om vergiffenis te<br />
vragen voor den onuitgesproken argwaan, toen bemerkte hij<br />
eerst, dat deze niet meer daar was.<br />
„Dan morgen," sprak hij overluid tot zich zeiven, en drukte<br />
zonder er iets bij te voegen, den ridder de hand, die hem de<br />
gewone huisdeur uitliet.<br />
Morgen kon het te laat zijn!<br />
De Engelschman, ten hoogste bevreemd over het meer dan zon<br />
derlinge gedrag van den jongen kerkvorst had aan diens wensch,<br />
om spoedig van daar te gaan, bijna niet willen gehoor geven; hij<br />
had met vriendelijken drang aangeboden om hem te vergezellen;<br />
dan te vergeefs; Montalto wilde alleen en te voet naar zijne<br />
woning terugkeeren. De ridder echter mistrouwde die vreemde<br />
gemoedsstemming na het voorgevallene, hij vond iets verontrus<br />
tends in die opgewondenheid; meer nog dan zjjne verantwoor<br />
delijkheid voor den jeugdigen neef van eenen machtigen Vorst,<br />
dien men niet in zulk een oogenblik aan zich zeiven konde<br />
overlaten, berekende zijne bezorgdheid voor den jongen vriend<br />
tot welke stappen een twintigjarigen Italiaan zich misschien in<br />
dit nachtelijk uur in hartstocht zoude laten vervoeren. Daarom<br />
volgde hij hem omzichtig op behoorlijken afstand, hoewel hij<br />
niet zonder moeite den vluggen tred van Peretti bij hield.<br />
Verheugd en bijna verwonderd zag hij dezen eindelijk stil-
houden bij zijn eigen paleis, en het binnengaan, nadat de por<br />
tier hem herkend had. Verder konde zich Karre's hoede niet<br />
uitstrekken, ook keerde hij terug. Nu, meer gerustgesteld en<br />
zonder eenige neiging tot slaap, doorliep hij langzaam, pein<br />
zende, als bij eene morgenwandeling, de straten van het groot-<br />
sche Rome; hij liep, waar de Cesars, de Brutussen en de Cicero's<br />
geloopen hadden; maar zeker dacht hij niet aan die duizenden<br />
doorluchtige voeten, die dat aloud plaveisel hadden gedrukt:<br />
dan zeker had hij niet met ontwijdende stoutheid zijne schreden<br />
versneld of verhaast, naardat zijne luim het ingaf, dan hadde hij<br />
eerbied gehad voor die vergrijsde paden, en niet dan knielend<br />
ware hij voortgegaan, eenen zucht of eenen groet schenkende<br />
aan elke grootsche herinnering, die aan eiken dezer steenen kleefde.<br />
En toch was de nachtelijke tocht van den Engelschman niet<br />
zonder poëzie. De straten van Rome waren zoo veilig onder Six<br />
tus, de nachtlucht van Rome was zoo liefelijk koel, na den mat-<br />
warmen dag, en zoo spiegelend blauw doorschijnend de hemel.<br />
Zij tintelden zoo helder aan dat azuur, die kleine fonkelende<br />
juweelen, die sterren; zij wierp haar statig bleek zilverlicht zoo<br />
verkwistend henen over de grijze bouwvallen der oudheid, en<br />
de nieuwe wonderen der bouwkunst, zij, de liefelijke maan, door<br />
een fijngevoelend dichter, zoo oorspronkelijk bevallig, de beschei-<br />
dene geduldige genoemd, het was alsof zij, de troostende, nu<br />
dubbel hare hulde wilde brengen aan datgene, waarvan de men<br />
schen de hulde vergaten; want het eerwaardig Capitool, want<br />
het grijze Coliseum, want het grootsche Forum, want de trotsche<br />
zegebogen, want de weidsche tempels met hunne zuilenrijen<br />
werden vergeten, verlaten en ontbloot, en verminkt zelfs voor<br />
het Vatikaan. En de St. Pieterskerk, de Christentempels en de<br />
Christenpaleizen verdrongen de tempels der Goden en de gul<br />
den Paleizen der Cesars, zooals alles zich verdringt op de aarde,<br />
zooals de Romeinen zeiven hunne broeders, de Sabynen, hadden<br />
weggedrongen uit hun erf, en het fijne marmer van Severus'
156<br />
witten zegeboog werd een der bouwstoffen van St. Pieters top-<br />
gewelf, zooals eeuwen vroeger de weelderige legersprei van eenen<br />
Eomeinschen wellusteling de naakte leden moest dekken van<br />
eenen Wandaalschen plunderaar, zooals wellicht de St. Pieterskerk<br />
zelve, eeuwen na onze eeuw, weder hare bouwstoffen zal moeten<br />
leveren voor ik weet niet welken tempel, die boven haar zal<br />
worden opgericht. Gelukkige, die de Eeuwige Stad bewoont!<br />
Gelukkige, die eenmaal in de Eeuwige Stad geademd hebt; kan<br />
men te Rome wonen en een gewoon mensch zijn? kan men te<br />
Rome ademen en een gewoon mensch blijven? drinkt men er<br />
niet met iedere ademtocht zielsverheffing in en kan men klein<br />
zijn van geest, en ledig van hoofd, en koel van hart, als bij<br />
iederen blik de herinnering aan zoo krachtige eeuwen en aan<br />
menschen, die eeuwen waardig, aanschouwelijk wordt ? Antwoord<br />
mij niet, antwoord mij niet, zoo gij ontkennend antwoorden<br />
moet. Glimlach niet, rijke Brit! die er uitmuntend gegeten<br />
hebt voor uw goud; spot niet, vernuftige Franschman! die<br />
slechts daar geweest zijt om de kunst te huldigen; schud<br />
het hoofd niet, grijze Priester! die niets zien wilt dan de<br />
Madonna en de gebeenten der Heiligen, maar antwoordt gij mij,<br />
Dichters! die waarlijk Dichters zijt, al hebt gij nooit aan de<br />
taal de vleugelen der poëzie gegeven, al dacht gij er nooit aan,<br />
uwe gewaarwordingen in woorden te kleeden; maar die gevoeld<br />
hebt, o! zegt het mij, hoe heeft uw hart te Rome geklopt? En<br />
gij Romeinen van heden! roept mij niet binnen de muren van<br />
uwe stad, mijne verbeelding gloeit voor den roem van uwe aloud<br />
heid ; en zij zouden bevriezen, zelfs bij de hitte van uwe zuider<br />
zon, zoo ik u zag in geestelooze stompzinnigheid uw brood win<br />
nen en uwe kruisen slaan. Romeinen! Romeinen van heden!<br />
verheft toch eens eenmaal de borst, slaat toch eens eenmaal de<br />
oogen met fierheid rondom u, of kunt gij nooit weder Romeinen<br />
worden, zooals de Consuls ze hebben gekend?
HOOFDSTUK XIII.<br />
Eene teleurstelling en eene ontmoeting<br />
Het waren echter zulke bespiegelingen niet, die Karre bezig<br />
hielden; hij was genoeg een mensch van de werkelijkheid, om<br />
zelfs nu aan zijne eigene belangen te denken.<br />
Eene enkele mededeeling uit den brief van het Engelsche<br />
Hof had Karre vergeten te doen. Op nieuw een bewijs, dat<br />
geene oprechtheid zoo oprecht is, en geen vertrouwen zoo ver<br />
trouwelijk, of men zoude in den eenen of anderen schuilhoek<br />
nog eene voorbehouding kunnen vinden.<br />
De ridder was echter niet te beschuldigen, het gold zijnen<br />
dierbaarsten wensch, het gold een belang, dat niet alleen het<br />
zijne was, het gold zijne Anna. Elisabeth had hare toestemming<br />
gegeven tot zijn huwelijk met Lady Oston; zij was er zelfs mede<br />
ingenomen, dat hare beide onderdanen, zoo verschillend in denk<br />
wijze, zich zoo nauw zouden verbinden; zij was te wel overtuigd<br />
van Lionel's trouw, om zich niet zeker te houden dat de vrouw,<br />
die haar eene tweede Margaretha Lambrun had ^kunnen worden,<br />
nu voortaan slechts een werktuig zoude zijn in de hand van<br />
haar schranderen dienaar. Doch zoo dacht deze niet. Het was<br />
zijn vast voornemen dat zijne echtgenoote hem zoude kennen<br />
in zijne ware gedaante, langzaam en met voorzichtigheid zou<br />
hij haar loswikkelen uit dat gevaarlijke weefsel van geheime
158<br />
verbintenissen. Dan, zoover was het nog niet, de ridder was<br />
Anna's echtgenoot nog niet, en hij was meer dan ooit onzeker,<br />
of hij het zoude worden. Hij twijfelde aan Anna's liefde, hij<br />
twijfelde aan zich zeiven, en toch had nooit eene vrouw zijnen glim<br />
lach onbeantwoord gelaten, en altijd had zijn oog overwonnen,<br />
waar hij overwinnen wilde, en nog nooit had zijne stem gevleid,<br />
zonder verhoord te zijn. Als zulk een man ophoudt te gelooven<br />
aan de liefde eener vrouw, dan moet er waarheid zijn in hare<br />
verkoeling; ook werd het den ridder eng en bang om het hart,<br />
toen hij aan de mogelijkheid eener weigering dacht. Het is<br />
door bijna elke ervaring bewezen, dat de vrees voor verlies een<br />
voorwerp tot hooger waarde doet rijzen; men hecht zich altijd<br />
sterker aan datgene wat ons ontsnappen kan, en zoo ook voelde<br />
Karre nu meer dan ooit den prikkel van den hartstocht. Hij<br />
had er de gunst van Sixtus en Elisabeth beiden voor willen geven,<br />
om zich in ditzelfde oogenblik aan Anna's voeten te kunnen<br />
werpen, om tot haar te mogen zeggen: „Ik heb u bedrogen;<br />
maar ik heb u altijd bemind! Vergiffenis!"<br />
Dit konde niet zijn, hij wist het; toch wilde hij haar zoo<br />
dicht naderen, als dit uur het toeliet. Het scheen hem, dat hij<br />
haar meer nabij zoude zijn, zoo hjj slechts het geboomte zag,<br />
waaruit de koeltjes haar toewuifden, of waaruit een schelle vogel-<br />
toon haar een vriendelijk morgenlied toezong, of het gebladerte,<br />
welks wiegelend geritsel haar des ochtends zachtkens deed<br />
voortdroomen; hij meende voldaan te zullen zijn, zoo hij slechts<br />
de geuren indronk van de bloemen, die de lucht balsemden,<br />
welke haar omgaf. De wijngaard Peretti, dacht hem, moest<br />
bezield zijn van hare tegenwoordigheid, daar moest hij haar<br />
voelen tot in het gesuizel van elk zacht gedreven windje, en<br />
hij wendde zich schielijk heen naar den wijngaard Peretti; hij<br />
zoude haar niet zien, maar hij zoude ten minste het recht hebben<br />
morgen tot haar te zeggen: Ik heb geluisterd naar uwen<br />
adem, ik heb u omgeven in uwen slaap." Voorwaar, een Ita-
159<br />
liaan zoude zulk eene pelgrimaadje niet ondernomen hebben,<br />
zonder tenminste eene mandoline als talisman; doch Karre<br />
legde zoo weinig gemaaktheid in zijne hulde, dat hij aan geene<br />
serenade dacht.<br />
Langs de nieuw geplaveide straat voortgaande, die achter den<br />
lusthof van het paleis heenliep tot aan de baden van Diocletiaan,<br />
bevond hij zich juist aan die zijde, van waar hij Lady Oston's ver<br />
trekken zien konde. Hij drong zich dicht aan den muur, al starende<br />
op die licht getraliede vensterramen, met dat opgeruide verlangen,<br />
dat niet meer zacht wenschen is, maar een wild begeeren, een<br />
razend begeeren, dat met elke ademhaling verzengender wordt<br />
en onstuimiger. Daar waren in dien witgepleisterden ringmuur<br />
buiten de hoofdpoort verscheidene kleinere zijpoortjes, door de<br />
bewoners veelal gebruikt om heimelijk, langs korteren weg, het<br />
paleis te verlaten; een daarvan was Karre thans genaderd. Door<br />
eene, ik weet niet welke toevallige beweging, of liever door de<br />
zonderlinge onderzoekingszucht gedreven, die de menschen, en<br />
vooral verliefde menschen, die altijd op wonderen hopen, tot<br />
de ongerijmdste proefnemingen lust geeft, drukte de ridder met<br />
eene lichte poging, want hij geloofde eigenlijk niet aan een goed<br />
gevolg, tegen de deur, met ijzerwerk rijkelijk bezet, en o won<br />
der ! want een wonder moest het hem toeschijnen, zij opende<br />
zich met de langzame traagheid, harer zwaarte eigen. Zij kon<br />
niet werkelijk gesloten zijn geweest. Zonder aarzelen binnen te<br />
gaan, was eene daad, sneller dan de gedachte, en toch werk<br />
tuigelijk verlicht. Daar klinkt hem uit eene duistere zijlaan, als een<br />
zacht fluisteren van menschenstemmen tegen, daar hoort hij den<br />
gebiedenden toon van een man, die zegt: „Zweer mij!" het<br />
overige is niet verstaanbaar, maar een bevend gelispel schijnt<br />
dien eisch te bevredigen, want daarop spreekt de eerste stem<br />
een hartstochtelijk vaarwel, dat zeker nog met inniger bewe<br />
ging gepaard gaat; er ruischen lichte stappen over het voetpad,<br />
iets blinkend wits, het gewaad eener vrouw, schijnt heen door
160<br />
het heestergewas en verliest zich in de eerste galerij, die naar<br />
Anna's vertrekken leidt. Te gelijkertijd sluipt eene mannenge-<br />
stalte stil en met groote schreden langs hem voorbij. In stomme<br />
verslagenheid ziet hij die gestalte zich dieper in den mantel<br />
wikkelen, de poort doorgaan en die sluiten; hij was zoo ver<br />
pletterd, dat het hem niet eens inviel, haar te volgen. Het was<br />
hem als den ongelukkigen woestijnreiziger, die den mond naar<br />
eene frissche teug opent, en wien men gloeiend zand in de keel<br />
giet. Hij had gesmacht naar de liefde eener vrouw, en hij wist<br />
nu, dat die vrouw hare liefde had weggeschonken aan een<br />
ander; want dat was hem zekerheid, die vrouw was Anna, die<br />
man, voor wien zij eenen eed ten beste had, was haar minnaar.<br />
Hij kende het nu, dat geheim harer koelheid, en hij had het zich zei<br />
ven te wijten. Hij had de eerste kunnen zijn, hij wist, dat die vrouw<br />
hem eenmaal, te Rome nog, met het oog der liefde had aan<br />
gezien; hij had toen eenen blik mogen slaan in den spiegel<br />
harer ziel, en hij had zich die niet ten nutte gemaakt. „Dwaas!<br />
Arme dwaas!" riep hij, zich in onzinnige wanhoop neder-<br />
werpende bij den gesloten uitgang, „vervloekte staatkunde! ver<br />
vloekte eerzucht! vervloekte kuiperijen!" En het was als wilde<br />
hij zich het voorhoofd verpletteren tegen het harde eikenhout.<br />
„Schijnwijze, die ik ben! liet ik niet het fijne goud door den<br />
voorbijganger opnemen, om slechts den koperen penning niet<br />
te verliezen ? Wee mij! wee mij!" En hij verloor zich in die<br />
smart, die geene klanken vindt. Hij was gelijk aan den man,<br />
die met moeite eene antieke vaas heeft opgedolven, en die<br />
deze op eens in scherven aan zijne voeten ziet, Karre wist ook,<br />
dat zijn geluk in scherven lag, en hij wist het, dat hij er slechts<br />
zich zeiven, zich zeiven alleen van beschuldigen kon. Dit<br />
deed zijne wanhoop klimmen; want dat is ook een troost in<br />
de bitterheid van de smart, iemand te vinden, dien men van<br />
zijn lijden kan beschuldigen. En kon hij haar beschuldi<br />
gen, zijne Anna? was zij niet ten volle meesteresse harer
161<br />
daden? had hij ooit door een enkel woord, of eene ophel<br />
dering zijne aanspraken hernieuwd en een recht op haar ver<br />
kregen? had zij niet veeleer overtuigd moeten worden van<br />
zijne onverschilligheid? moest zij het niet voor zeker houden,<br />
dat hij haar en zich zeiven voor ontslagen rekende? Dat<br />
waren overwegingen, die, hoe natuurlijk ook, thans niet bij<br />
den ridder opkwamen, doch waarmede later zijn verstand zijne<br />
onstuimigheid stilde en zijne spijt verdubbelde. Die schokkende<br />
slingering van aandoeningen, zoo ongewoon voor eenen man als<br />
deze, altijd gewoon zich te matigen en te beheerschen, bijna<br />
vreemd geworden aan de zwakheden van zijn hart, moest in<br />
zinsverbijstering of verdooving eindigen. De uitputting zijner<br />
lichaamskrachten en de overspanning zijner zenuwen werkten<br />
mede tot het laatste; hij viel in diepen slaap op het zachte<br />
mostapijt van den wijngaard<br />
Daar is zeker geen meer bedarende balsem voor iedere smart,<br />
dan die koesterende gevoelloosheid der zinnen, die is als de dood<br />
des lichaams. Zij is als de bedarende hand der kalmte, die over<br />
de bruisende baren onzer hartstochten heenstrijkt. Zij is als de<br />
verfrissehende waterteug, neêrgedroppeld op de lippen van den<br />
aêmechtige; zij is de weldadige tusschenpoos in eiken jammer;<br />
zij herstelt in haren dagelijkschen schijndood van zielsschokken,<br />
die doodelijk hadden moeten zjjn, zij mengelt eenen zoeten ver-<br />
doovingsbalsem in den jammerkroes des lijdens, zij verfrischt, zij<br />
geeft kracht, zij verbetert, zij maakt het ondraagbare dragelijk;<br />
o! wie nog somtijds slapen kan in zijn ongeluk, kan niet vol<br />
strekt rampzalig zijn!<br />
Vele uren lang was de ridder in haar bedarend gekozel ge<br />
wiegd geweest, en de eerste stralen van de vroolijke morgenzon<br />
speelden reeds op den schitterenden robijnknoop van zijne barret.<br />
Toen hief hij zich op met eene schichtige beweging van schrik.<br />
Dat was omdat iemand zijnen sluimer gestoord had, omdat men<br />
Engelschen te Rome enz. H
162<br />
zacht zijnen arm wegtrok van onder zijn hoofd, dat daarop gerust<br />
had. Het was eene bekende gestalte, die zich veroorloofde, de<br />
rust van den Engelschman te verstoren, en eene bekende taal<br />
ook, waarmede zij voortging hem tot de werkelijkheid terug te<br />
roepen, eene taal, die sinds lang niet zijne ooren getroffen had:<br />
zijne moedertaal.<br />
„Waarom verlaat Sir Lionel Karre zijn eigen beschermend dak,<br />
om een dauwbed te zoeken op de heide, zooals de mannen van<br />
Wallace ?"<br />
„Hugh Mac-O-Daut!" riep de ridder half verwonderd en half<br />
vragend.<br />
Het was werkelijk Hugh, de trouwe Schot van Lady Oston,<br />
dien wij allen vergeten hebben, en die toch, zonder het te wil<br />
len of te gissen, zulk eenen belangrijken invloed had uitgeoefend<br />
op de lotswending zijner meesteres. Zonder zijnen twist met de<br />
mannen van den Stadvoogd ware Scipione's tusschenkomst onnoo-<br />
dig geweest, ware het niet in dezen opgekomen, de schoone<br />
vreemdelinge met een weefsel van intrigues te omgeven, waarin<br />
zij, en anderen dan zij, zich verstrikken moesten, zoo niet een<br />
fakkel van boven hen voorlichtte, om ze te doorzien, of eigene<br />
zielskracht hun moed gaf, om ze te verbreken. Het is eene<br />
eeuwige wet, in de maatschappelijke wereld zoowel als in die der<br />
natuur, dat de geringe oorzaak leidt tot groote gevolgen; een<br />
paalworm knaagt aan eene zeewering, en eene landstreek wordt<br />
overstroomd, een muschje verliest de zaadkorrel, die zijn jong<br />
zou hebben gevoed, en een eikenwoud ontstaat, een Paus werpt<br />
den banvloek der kerk op eenen scheurmaker, en men heeft de<br />
Hervorming; zoo ging het en zoo zal het gaan, en daarom ook<br />
wordt Hugh's claymore het wapen, dat dan wij willen ons<br />
zeiven niet vooruitloopen; er zijn buitendien reeds genoeg leze<br />
ressen, die aan het eind naar de uitkomst hebben gezocht.<br />
Op den uitroep des ridders: „Zendt zij u?" antwoordde Hugh,<br />
met eenige verwondering:
163<br />
„Wie zoude mij zenden? mjjne Lady! hoe kon zij weten...?"<br />
„Gij hebt gelijk, had zij het kunnen weten, dat ik, ik zelf de<br />
getuige was geweest van .... van ...."<br />
„Van wat, Sir?"<br />
„Van een akelig nachtgezicht; doch weg, weg daarmede! ik<br />
wil gelooven, dat het niets was," hernam Karre, zich over het<br />
voorhoofd wrijvende, als wilde hij het gebeurde uit zijn geheu<br />
gen wegvagen. Daarop vatte hij met hartstochtelijkheid de hand<br />
van den Schot: „Ik wil waarheid, Hugh! ik wil overtuiging!<br />
Hoe leeft uwe Lady in dit huis, is zij vroolijk, is zij gelukkig,<br />
heeft zij eenen minnaar?"<br />
„Een minnaar, Sir? Hoe komt gij op zoo lage verdenking?<br />
de moeder van Lady Oston was eene Schotsche, en eene doch<br />
ter uit het huis der Lairds van Styrcase heeft geen minnaar, dan<br />
die haar gade wordt, en ... en ..."<br />
„En gij herinnert u, dat ik het was, die eens haar verloofde<br />
heette, nietwaar?" hernam Karre bitter. „Gij, trouwe dienaar<br />
van haar huis, die ons te zamen als kinderen zaagt spelen, als<br />
jonge lieden dweepen; zeg het mij, gij zijt de eenigste, wien ik<br />
die vraag zoude doen: — heeft uwe meesteres eenen geliefde,<br />
dien zij niet erkennen wil voor de wereld ? heeft zij eenen harts<br />
tocht, die het licht schuwt? Ik zoude niet zoo vragen, zoo ik<br />
niet gezien had: gezien, hoort gij ?" En hij deed hem een kort<br />
verhaal van zijn nachtelijk lijden.<br />
Het was een zonderling verschijnsel, die geheimzinnige staats<br />
man, zoo omzichtig en behoedzaam, die gewoon was de wacht<br />
te houden over ieder woord en over iederen glimlach, die nooit<br />
zijne hooggeboren vrienden liet lezen in het binnenste zijner ziel,<br />
plotseling zijn vertrouwen te zien schenken aan eenen eenvou-<br />
digen dienaar, die geene andere aanspraak had op dat vertrouwen,<br />
dan zijnen goeden wil. En toch, zij is zoo natuurlijk die behoefte<br />
van het menschelijk hart om zich te ontlasten in den boezem<br />
van een ander, om troost te hooren uit den mond van een
164<br />
ander, om eene zielskwelling toegestemd te zien, of wederlegd<br />
door een ander; zij is zoo geheel ineengeweven met onzen trek<br />
tot gezelligheid, en zoozeer een werkelijk gevoel van onze eigen<br />
liefde, dat ze den hoogste heeft samengevoegd met den laagste!<br />
Men heeft Vorsten gezien, die een harteleed verborgen voor<br />
hunne verwanten, en die troost zochten bij hunne hofnarren;<br />
men heeft den scherpzinnigsten geleerde zijne belangen zien bloot<br />
leggen voor de oogen van den oppervlakkigsten mensch.<br />
Dat was het, wat ook Karre bewoog.<br />
„Gij kondt gelijk hebben, Sir?'' sprak de Schot met langzame<br />
deftigheid het hoofd schuddende, toen de ridder geëindigd had.<br />
„Die verwijfde lucht van dit dwaze Italië, waarover nooit een<br />
sombere nevel drijft, zooals in ons Schotland, kon wel alle vrou<br />
wen gelijk maken. Eene vrouw is een ij del en gebrekkig vat,<br />
en Lady Oston, St. Patrick vergeve het mij! is eene vrouw,<br />
hoewel er Schotsch bloed door hare aderen stroomt en van het<br />
beste; maar dan toch altijd eene vrouw, en wie verzekert ons,<br />
dat ook zij niet kan omkeeren als een reigerveder in den wind!<br />
En werkelijk, nu ik er aan denk, herinner ik mij voor eenige<br />
dagen hare stem gehoord te hebben in het lusthuisje van Mevrouw<br />
Camilla, en er was toen eene mannenstem, die haar antwoordde.<br />
Ach! zeker heeft de vleitaal van eenen Italiaan haar betooverd.<br />
Dat die verwenschte laaglanders mijnen plaid aangapen, om mjjn<br />
goed Engelsch lachen, en mij nawijzen als zij slechts eenen<br />
strik van mijn voetschoeisel zien; en dat zij mij mijnen goeden<br />
claymore hebben afgenomen, dat alles wil ik hun vergeven, als<br />
het dan zijn moet; maar als zij mjj mijne Lady verleiden tot<br />
daden, die het licht schuwen, dan, zoo waar ik Hugh Mac-O-Daunt<br />
heet, dan zal men van mijns vaders zoon hooren spreken. Ver<br />
trouw op mij, Sir! gij zult ten minste weten wie u verdringt;<br />
dan kunt gij zelf handelen zooals u goed dunkt, ik zal u<br />
nauwkeurig rekenschap geven van alles, wat hier omgaat; de<br />
arend van het gebergte ziet niet scherper dan ik, als ik een
165<br />
geheim weten wil, en de looze Margaret, die zeker in het ver<br />
trouwen van de Lady deelt, en die ook al veranderd is, sedert<br />
zij Komeinschen grond onder de voeten heeft, zal vroeg moeten<br />
opstaan, om mij maar waarlijk, ik vergeet geheel waarom<br />
ik zoo vroeg ben opgestaan."<br />
„En ik, dat mijne tegenwoordigheid hier, op zulk een uur,<br />
ten minste vreemd moet schijnen," hervatte de ridder, die, nu<br />
hij zijn angst had uitgestort, weder geheel zich zelf werd, „weet<br />
gij niet een middel, om mij onopgemerkt den wijngaard te doen<br />
verlaten, Hugh?"<br />
„Niets is gemakkelijker, Sir! Ik visch somtijds in het kanaaltje,<br />
dat links af den wijngaard omgeeft. God gave, dat het de Clyde<br />
ware! Het bootje van den opzichter der tuinen is altijd tot mijn<br />
dienst. Ik had juist heden aan zijne dochter visch beloofd, daarom<br />
was ik met den dageraad wakker; wees slechts zoo goed mij<br />
te volgen, Heer! ik zal u aan den oever brengen, op eene plaats,<br />
van waar gij gemakkelijk uwe woning bereiken kunt."<br />
„Ik volg u, Hugh! en houdt gij ook uw woord omtrent Lady<br />
Oston, dan wil ik uwe diensten betalen met iets beters dan<br />
goud, met mijne vriendschap."
HOOFDSTUK XIV.<br />
Eene verzoening en eene onverzoenlijkheid.<br />
„Anna Oston! gij, die den God van liefde zoo oprecht aanbidt,<br />
hebt gij genoeg christelijke liefde om eenen beleediger te ver<br />
geven ?"<br />
Zoo stoorde eene welluidend ernstige stem de Engelsche<br />
schoone in haar aandachtig ochtendgebed, toen zij, nedergeknield<br />
voor haar elpen Christusbeeld, op hare wijze haren God vereerde.<br />
De naklank van die stem trilde voort tot in het binnenste<br />
harer ziel. Zij zag om, het was de Kardinaal Montalto. Anna<br />
stond schielijk op; zij moest tegen haar bidgestoelte leunen, om<br />
staande te kunnen blijven, zoo sidderden hare knieën. Het<br />
eenige gesprek, dat zij met dien man gehad had, was ook zoo<br />
kwetsend scherp en zoo verguizend bitter geweest, dat zij niet<br />
dan met huivering aan een hernieuwd samenzijn dacht, en toch<br />
lag er zoo iets ernstig deemoedigs in die woorden, en zooveel<br />
aandoenlijke oprechtheid in zijne zachte stem, dat de Lady in<br />
zoete ontroering hare oogen niet durfde opslaan naar die van<br />
haren bezoeker. En inderdaad, hunne gebiedende uitdrukking<br />
was door een stillen weemoed getemperd, en in geheel zijne<br />
houding lag iets neêrgedrukts, iets verslagens, dat zelfs eenen<br />
hardvochtigen vijand tot vergeven zoude bewogen hebben. En<br />
Anna was noch hardvochtig, noch de vijandin van haren belee-
167<br />
diger. Ook sprak zij met eene zachte, bevende stem, terwjjl zij<br />
hem naar eenen armstoel heen wees: „Uwe Doorluchtigheid wil<br />
dus nü gelooven, dat zij mij onrecht deed?"<br />
En hij antwoordde snel met de hartstochtelijkheid van den Ita<br />
liaan en van den jongeling: „Onrecht! o Mylady! ik zal geen<br />
geluk kennen op deze wereld, en geene rust in de andere, zoo<br />
gij mij dit onrecht niet vergeven kunt. Mijn mond heeft u niet<br />
gevloekt, maar mijn hart heeft u gelasterd. Afschuwelijke dwaas,<br />
die ik was! liever te gelooven aan de ongerijmdste aller opvat<br />
tingen, dan aan de heilige onschuld van uw oog, liever gehoor<br />
te geven aan de influisteringen van eenen dwalenden lasteraar,<br />
dan aan de reine deugd, die van uw voorhoofd mij tegenblonk.<br />
En toch, ik heb lang gekampt, eer ik de luide stem van mijnen<br />
argwaan voor waarheid hield, en ik heb veel geleden. O schenk<br />
mij vergiffenis, om der wille van wat ik geleden heb."<br />
Maar' zij zweeg, zij was te sterk getroffen, zij kon niet ant<br />
woorden.<br />
„O spreek! spreek!" riep hij dringender, „welke vergoeding<br />
wilt gij ? Zal ik, knielend voor het altaar, het purper van mijnen<br />
rang ter zijde leggende, openlijk herroepen ...."<br />
„Herroepen! wat niet uitgesproken is geworden," viel zij schie<br />
lijk in, „neen Monsignore! om Gods wil niets openlijks, niets,<br />
dat zoo plechtig klinkt, ik behoef geene andere vergoeding, dan<br />
de zekerheid, dat gij mij niet meer wantrouwt."<br />
En zij reikte hem met al de kalmte, die zij in hare macht<br />
had, de hand der verzoening.<br />
„Neen, op mijne knieën!" riep hij, zich onstuimig voor haar<br />
nederwerpende, „Anna! zachtmoedige engel! leer ook dat verge<br />
ten, dat ik u heb kunnen wantrouwen," en met drift hare hand<br />
vattende, drukte hij daarop kussen, die voor teekenen van ver<br />
zoening veel te vurig waren. Lady Oston was geen zestienjarig<br />
meisje, dat in bedwelming nederzinkt [bij de eerste aanraking<br />
van den hartstocht; ook zeide zij met een zweem van vastheid:
168<br />
„Met alzoo, Monsignore! dit is niet de plaats, die u voegt," en<br />
toen zij hem te vergeefs trachtte op te richten, voegde zij er<br />
meer weifelend bij: „Ik smeek het u, Montalto! uw berouw ont<br />
zet mij evenzeer als uwe beleediging."<br />
„Ik zal bedaard zijn, Anna! ik zal het," sprak hij opstaande;<br />
„maar hoor mij, ik heb u nog iets beters af te smeeken dan<br />
uwe vergiffenis. Ik vraag u uwe vriendschap; als een onverschil<br />
lige kan ik u niet zien. Gij zult het weten, dat ik diep voel,<br />
hoeveel ik heb goed te maken; Anna! wilt gij niet mijne<br />
vriendin zijn, mag ik niet uw vriend heeten?"<br />
Vriendschap! gevaarlijk woord, waaronder zich zooveel ver<br />
bergt, zooveel warm gevoel, zooveel valsch gevoel, een zoo schijn-<br />
gevoel. Vriendschap, dat is een zoo rein woord, een zoo onschul<br />
dig woord, een zoo zedig woord, zoo gemakkelijk geuit en zoo<br />
gerust aangehoord. Vriendschap, dat kan ook een verraderlijk<br />
woord zijn. De vriendschap, dat is zoo schoon een sluier, waar<br />
mede zich het ongeoorloofde omkleedt; de vriendschap, dat is<br />
een zoo misleidend masker, dat zij, die haar offers brengen,<br />
vaak zich zeiven vergissen in het beeld, dat zij bewierooken.<br />
En dan is het te laat helderzien doodelijk!<br />
Ook Anna vergiste zich, zij dacht ook slechts aan de reine<br />
zonzijde van het woord. Zij blikte niet neder in den afgrond,<br />
dien het voor hare voeten opende; maar zij- zag slechts de<br />
bloem, die haar daaroverheen werd toegereikt; en zij was zwak<br />
genoeg, om daarnaar te grijpen. En waarom zoude zij ook niet<br />
een weinig vriendschap schenken aan den jongeling, die haar<br />
dit afsmeekte met blikken en houding, dringender nog dan zjjne<br />
stem? Hij was sedert lang de eerste, die haar met de taal van<br />
het hart te gemoet kwam; zij had behoefte aan zachte gewaar<br />
wordingen; zij had behoefte aan den troost van begrepen te<br />
worden; zij moest haar aanvullen, de diepe teleurstelling en de<br />
ledigheid, die Karre's verflauwing in haar hart had achtergela<br />
ten. Zij voelde zich sterk en groot, de arme, zij voelde zich
169<br />
goed en rein, en zij begreep niet, dat de vriendschap een scherp<br />
tweesnijdend zwaard is, dat een gevaarlijk speeltuig konde wor<br />
den in de hand van eenen hartstochtelijken jongeling en van<br />
eene jonge dweepende vrouw. Zij liet toe, dat men de vonk<br />
daarheen wierp in het stroo, en zij bedacht niet, dat de wach<br />
ters slapen konden, terwijl het daar smeulde, om bij hun ont<br />
waken met schrik te staren op eene lichtelaaie vlam. Er was<br />
toch veel ernst en veel matiging in het woord, waarmede zij<br />
zijne bede toegaf; zooveel ernst en zooveel matiging zelfs, dat<br />
ze beiden meer kalm op de oorzaken van het eerste misverstand<br />
konden terugkomen. Hij spaarde haar echter eene optelling van<br />
Scipione's lage lasteringen, zij konden haar slechts verbitteren<br />
en grieven; toch ontviel hem de vraag, waarom zij in het eerst<br />
elke bekendheid met dien man had ontkend ?<br />
Zij maakte hem duidelijk, waarom zij niet vrij over den<br />
geheimzinnigen jongman had mogen spreken, en wie haar het<br />
stilzwijgen had opgelegd. „O! die hatelijke, kronkelende staat<br />
kunde, die altijd liever omwegen neemt, dan het rechte pad,<br />
die nooit het gelaat toont en altijd het masker, zonder er aan<br />
te denken, hoe onberekenbaar vele de gevolgen kunnen zijn<br />
van hare verwikkelingen, en welke deugdzamen en welke een-<br />
voudigen zij door haren maalstroom in den draaikolk helpt!"<br />
riep de Kardinaal uit, „Scipione's boosaardigheid is zeker zon<br />
der verschooning; maar hij moest zich vergissen in uwe betrek<br />
king tot mijn oom;.... hoe konde hij ook denken dat alleen<br />
staatkundig belang.. ..'"<br />
„O! dat was de hand der Voorzienigheid," viel Anna met<br />
vuur in, „die mij, reeds den eersten avond van mijne aankomst,<br />
in Zijne Heiligheid den werkzamen beschermer mijner partij<br />
deed vinden; o! zeker, des Hemels zegen rust op de goede<br />
zaak, ook mijn neef Karre leeft slechts om haar te onder<br />
steunen."<br />
Montalto zag voor zich neder en zweeg. Hij voelde zich niet
170<br />
in staat haar nu de mededeelingen te doen, die de Paus hem<br />
had opgedragen. Dat wilde hij aan Karre overlaten; hij wilde<br />
haar niet bedriegen, liever wilde hij haar een wenk geven, die<br />
haar ten minste behoedzaam zou maken. Hij hervatte:<br />
„Nu wij van den ridder spreken, moet ik u zeggen, dat gij<br />
een bezoek van hem te wachten hebt, hij heeft u iets voor<br />
te stellen; maar ik raad u voorzichtigheid, de ridder is niet<br />
geheel, wat hij schijnt, en Eome heeft andere belangen, dan die<br />
van hare Katholieke kinderen in Engeland alleen."<br />
„Hoe moet ik dit verstaan?" vroeg zij verwonderd.<br />
„Als mijn eersten vriendenraad," hernam hij hare hand vattende,<br />
„duidelijker mag ik niet spreken, en ik heb reeds te veel gezegd<br />
voor den neef van Eome's opperheer. En nu gij mijne vriendin<br />
wilt zijn, moet gij ook deelen in mijne geheime onrust. Gisteren<br />
in den nacht had ik eene samenkomst met Zijne Heiligheid; in<br />
't verlangen, om van uwe onschuld zeker te zijn, ontsnapte mij<br />
eene voorbarige vraag, die hoog werd opgenomen; wij hebben<br />
nog geene verklaring gehad, en toch, ik wil mij daarmede<br />
haasten, want zoo licht stelt zich een vijand tusschen het berouw<br />
en de verzoening. Nu het leven mij schooner is geworden, zoude<br />
iedere'nevel, die het bewolkte, mij onwelkom zijn."<br />
Juist, mijn vriend! ga, ga spoedig; gij zult mij immers mede-<br />
deelen hoe gij geslaagd zijt?"<br />
„O zeker, en ik zal uwen beleediger daar ginder niet vergeten.<br />
Scipione zal zijne straf niet ontgaan."<br />
„O! ik bid u, Montalto! laat dat niet zijn; laat ons onzen<br />
schuldenaren vergeven. De vijand, dien men kent, is niet meer<br />
gevaarlijk; en de lasteraar, die ontmaskerd werd, is niet meer<br />
te vreezen. Beloof het mij, Alexander! het is mijne eerste bede,<br />
verschoon den ongelukkige; Zijne Heiligheid is verschrikkelijk<br />
rasch in zijne rechtvaardigheid, en niet om de gansche wereld<br />
wilde ik het bloed van een mensch om mijnentwil gestort zien.<br />
Belooft gij het mij, dat gij van hem zwijgen zult?"
171<br />
„Gij hebt slechts te lispelen, dat gij geene wraak wenscht,<br />
edele Anna; maar uwe roerende goedheid voor eenen ellende<br />
ling, die haar niet verdient, geeft u eene nieuwe aanspraak op<br />
mijne diepe hoogachting," en snel eenen prachtigen ring van<br />
zijnen vinger nemende, trachtte hij dien aan den haren te schui<br />
ven; zij weerde het af. „Wilt gij dan geene gedachtenis aan<br />
dit uur?" vroeg hij, smeekend en teleurgesteld. „Neemt gij<br />
dezen ring niet als eene zichtbare herinnering aan uwe edele<br />
vergiffenis."<br />
„Ja, ik neem hem," zeide toen Anna, „om daarbij veel te<br />
denken aan de grootmoedige zelfvernedering van eenen Prins<br />
der kerk."<br />
„Gedenk mij liefst als uwen vriend. Mag ik u spoedig weder<br />
zien?" hernam hij, zich buigende om hare hand te kussen, die<br />
hij aan zijn hart drukte. Zij antwoordde niet; maar haar zwijgen<br />
en haar blik hielden eene toestemming in. En toen hij zich lang<br />
zaam verwijderd had, viel zij in haren armstoel neder, nam<br />
weder den ring van haren vinger, en wierp dien met drift van zich<br />
terwijl ze uitriep: „Vriendschap! o God laat mij niet zwak zijn!"<br />
Het was nog niet laat in den ochtend, toen de Kardinaal<br />
van zijn vluchtig, doch veelbeslissend bezoek in het paleis Peretti<br />
terugkeerde. Geheele drommen van hooge geestelijken en wereld<br />
lijken verdrongen zich in zijne voorzaal. Op den Kardinaal<br />
neef, dat was van oudsher de gewoonte, viel altijd een deel<br />
der hulde terug, welke den Opperheer van Rome omgaf; en<br />
deze volgde dan ook den jeugdigen Montalto, ofschoon hij min<br />
der dan een van zijne voorgangers de willekeurige uitdeeler was<br />
der Pauselijke gunsten.<br />
De hulde der menschen aan de macht en den invloed, zij<br />
is de getrouwste en onwankelbaarste van alle vereeringen. Het<br />
zijn geene oordeelkundige menschenkenners, die haar wuft en<br />
onstandvastig noemen, omdat zij zich soms van den eenen naar<br />
den anderen wendt. Wat is dat anders dan een bewijs harer
172<br />
trouw? Zoo zij dit niet deed, zoude zij den persoon huldigen,<br />
en niet de macht, die hij vertegenwoordigt. Zij alleen, die dat<br />
uit het oog verloren, klagen over de weifelbaarheid der menigte,<br />
die toch niets anders is, dan een standvastig aankleven van een<br />
beginsel. Zij bevond zich dus nog bijéén de foule d'en bas en<br />
de foule d'en haut, zooals Rousseau zegt, in het paleis van den<br />
jongen kerkvorst, ofschoon het uur reeds voorbij was, waarop<br />
deze de gewoonte had, haar zijn aangezicht te toonen. Zij wacht<br />
zoo gaarne de menigte, zij is zoo geduldig de menigte, als zij<br />
op het welbehagen van eenen machtige wacht, als maar haar<br />
eigenbelang goede rekening vindt bij dat wachten.<br />
Maar Alexander Peretti was heden niet in de stemming om<br />
ze toe te lachen, die laag trotsche en trotsch lage wezens, om<br />
een vriendelijk oog te werpen op al die vleiende, kruipende,<br />
nijdige, baatzuchtige aangezichten, en om welwillend neder te<br />
zien op die verwaande, opgeblazene, hoogmoedige gestalten,<br />
die zich zoo klein wisten te maken voor hem; ook gaf hij ze<br />
allen snel en verstrooid hun afscheid. En zij ging uiteen de<br />
menigte, mismoedig, droevig en gebukt, doch niet morrend; zij<br />
buigt het hoofd zoo gaarne neder, zij kruipt zoo gaarne die<br />
menigte, omdat zij weet, hoe de mensch, die zich in zijne volle<br />
lengte verheft, en die zich opwaarts richt, bijna altijd te groot<br />
is, om door de muizenholen te gaan, die tot de fortuin leiden,<br />
en te kortzichtig, om de glinsterende glaskorrels, die de eer<br />
zucht zoekt, uit het slijk op te rapen.<br />
„St. Marcus zij geloofd, dat uwe Eminentie ze wegzond,"<br />
sprak Ottavi, toen hij met zijnen meester alleen was, „hier is<br />
iets, dat misschien spoed vereischt."<br />
En hij overreikte hem eene perkamenten rol met den vis-<br />
schersring, in gewoon zegel was afgedrukt. „Het moet van het<br />
Apostolisch Kabinet zijn," ging hij voort met een bezorgd gelaat.<br />
Zonder te antwoorden, verbrak Peretti de zegels; bij het lezen<br />
verbleekte hij zichtbaar.
173<br />
„Laat terstond inspannen, Signore! ik moet daar ginder heen."<br />
„Is dat de uitkomst van uw nachtelijk bezoek op het Vati-<br />
kaan, Doorluchtige Heer? dan wenschte ik liever, dat ik er mijn<br />
oude hoofd aan gegeven had."<br />
„Stel u gerust," hernam de Kardinaal met eenen zachten<br />
glimlach doch met eene stem, die weifelde. „Het is niets, vol<br />
strekt niets, een woord zonder bedoeling, een onbeduidende<br />
twist; ik ga vergiffenis vragen want ik heb misschien ongelijk.<br />
Zijne Heiligheid is snel in het uitvoeren eener bedreiging. Lees,"<br />
en hij gaf den grijsaard de rol.<br />
Het was eene herroeping van verscheidene vrijheden, door<br />
den jongen neef des Pausen, boven andere leden van het H.<br />
Collegie genoten, niet noemenswaardige kleinigheden, doch die<br />
het gedwongene van den geestelijken stand te Rome onder Six<br />
tus matigden, en wier gemis dien meer drukkend maakten.<br />
Het was eene gelijkstelling met de anderen; het was als een<br />
voorbode van verlorene gunst; het was de eerste dof ratelende<br />
slag van een dreigend onweder, dat niet te spoedig kon worden<br />
afgeleid; ook begrepen de kardinaal en Ottavi beiden daarvan<br />
de noodzakelijkheid zóó wel, dat geen hunner een noodeloos<br />
woord ter vertraging spilde. De oude man volgde zwijgend,<br />
doch met een bezorgd oog den jongeling, die zich haastig<br />
in zijne staatsiekoets wierp, welke daarop zoo snel als vier<br />
vlugge paarden haar voorttrekken konden, langs Rome's straten<br />
voortrolde. En menige arme zag met smeekend vragende blik<br />
ken opwaarts naar het sierlijk vergulde gevaarte, en menig<br />
diep behoeftige klopte het hart vroolijker, als hij het zag nade<br />
ren; zij wisten ook, dat zich daarin niet de koele Leviet be<br />
woog, die hunne armoede niet zien wilde; of de trotsche Pries<br />
ter, die hunne behoefte niet gevoelen kon, maar de liefdadige<br />
Vorst der Kerk, die het oog immer op hunnen nood wendde,<br />
om er in te voorzien; die bij de weldaad niet angstvallig afwoog,<br />
of de beweldadigde haar wel recht waardig mocht zijn; maar
174<br />
die gaf, zooals de groote Meester het voorschrijft, niet met<br />
de hand eens rechters, maar met die des broeders. Ditmaal<br />
echter was de Kardinaal te diep verzonken in een ernstig naden<br />
ken over eigene belangen, en zeer in onrust over de gevol<br />
gen, die een onbedacht woord konde na zich slepen, en nog<br />
veel te weinig beraden op de wijze, hoe die af te wenden, en<br />
nog te veel peinzende op een woord of eene zinsnede, die<br />
verzoening konde brengen, om anders dan met verstrooiing<br />
op de smeekende en juichende menigte neder te zien. Ook<br />
wierp hij zijn goud onder hen, zonder dien deelnemenden blik<br />
van medegevoel daarbij te voegen, die eerst de weldaad waarde<br />
geeft. De vader der armen had heden geenen glimlach voor<br />
zijne zonen. En hoevele brandende blikken van smachtende<br />
begeerlijkheid werden ook niet op deze koets geworpen, en hoe<br />
menige verzuchting naar een dergelijk maatschappelijk welzijn<br />
drong zich bij het zien daarvan niet te voren uit menige ij dele<br />
borst, en menige vurige wensch straalde daarbij uit veler fon<br />
kelend oog, dat slechts staarde op het blinkende geluk des<br />
Kardinaals, en niet verder zag dan het gouden snijwerk van zijn<br />
voertuig en het weelderig purper van zijn plechtgewaad. Hadden<br />
zij het kunnen weten die benijders, welk eenen last van jammer,<br />
van vernedering, van onrust, van grievend zielelijden, die jon<br />
geling met een lachend gelaat zoude te torschen hebben, en<br />
hoe duister die zonneschijn was, waaraan hun schemerend oog<br />
zich blind zag, en hoe weinig de zonnegloed der vreugde, die<br />
borst verwarmde, die toch door zijde en fluweel werd bedekt;<br />
hoe zou hunne gloeiende verbeeldingskracht, bij deze werkelijk<br />
heid, tot kil ijs gestold zijn. Gij allen, menschen! wie gij ook<br />
zijn moogt, benijdt niet wat gij niet kent.<br />
Met eene onrustige huivering, die hij zich zeiven loochenen<br />
wilde, trad Montalto ditmaal in de gewone voorzaal. Hij had<br />
wel de vrijheid, onaangemeld bij zijnen oom binnen te gaan;<br />
heden echter vond hij het geraden, zich te laten aandienen.
175<br />
Daar waren vele hovelingen en hooge geestelijken in de voor<br />
zaal; daar waren er zelfs onder, die nog dien eigen ochtend<br />
den jongen Kardinaal hunne hulde hadden gebracht, gelijk zij<br />
die thans gingen brengen aan eene hoogere macht dan de zijne.<br />
Daar waren vele aanzienlijke vreemdelingen, Prinsen en Graven<br />
uit alle oorden van Europa daarheen gestroomd, tegen het<br />
naderend Paaschfeest, en die eerst den afzonderlijken zegen<br />
gingen afsmeeken van den algemeenen Vader der Katholieke<br />
Kerk. Daar was ook de Spaansche gezant Don Olivarez, zoo<br />
vaak door Sixtus beleedigd, en die beleediging altijd zoo noode<br />
verkroppende.<br />
De Kardinaal Aldobrandini, die daar ook was, had tegelijk<br />
met 's Pausen neef kennis laten geven, dat hij op de bevelen<br />
van Zijne Heiligheid wachtte.<br />
Zwijgend en in zich zeiven gekeerd, zonder een woord te rich<br />
ten tot zijne medebroeders, die zich rondom hem verdrongen,<br />
verbreidde de jonge Kardinaal, met een buitengewoon ongeduld<br />
en in zekere spanning, de komst van den Kamerheer-Ceremo<br />
niemeester, die hem zoude binnenleiden. Eindelijk kwam deze,<br />
doch met eene zonderlinge bedremmeling op het gelaat en in<br />
de houding; hij gaf in half uitgesprokene woorden, wier ge<br />
zochtheid van zijne verlegenheid getuigde, te kennen, dat de<br />
Kardinaal Montalto niet ontvangen konde worden.<br />
De jonge prins liet zich het woord nogmaals herhalen. Dat<br />
woord, hoe zacht ook uitgesproken, klonk eensklaps als door<br />
eene echo rond; want waren het de tongen niet, die het her<br />
haalden, toch las ieders blik het op de bleeke, trillende lippen<br />
des jongelings, in zijne gestalte, die zich als verpletterd ineen<br />
boog, op de verbijsterde, strakke, verbaasde, onnoozele, getrof<br />
fene, of zegepralende trekken, van wie hem het naaste om<br />
gaven.<br />
„Word ik toegelaten?" vroeg Aldrobrandini haastig.<br />
De Kamerheer boog zich toestemmend.
176<br />
„Dan moet er eene vergissing zijn." De Kamerheer haalde<br />
de schouders op, en maakte daarbij die veelzeggende beweging<br />
met de hand, die aanduidt, dat men meer weet, dan men<br />
uiten wil.<br />
„Ik moet dit misverstand uit den weg ruimen," hernam weer<br />
de andere Kerkvorst, en zich tot Peretti wendende:<br />
„Broeder! vergun mij een woord te spreken in uwe zaak,"<br />
daarop volgde hij den Ceremoniemeester in het Pauselijk Ka<br />
binet.<br />
Dat weigerend antwoord was ook daar niet met goedkeuring<br />
aangehoord geworden.<br />
De Kardinaal Castagne, een der achtenswaardigsten van het<br />
H. Collegie, in wien Sixtus een groot vertrouwen stelde, en<br />
dien hij later als zijnen opvolger aanwees, bevond zich bij den<br />
Paus, toen diens jeugdigen neef werd aangediend. Die kennelijke<br />
stap tot verzoening na een zoo licht vergrijp had, zoo niet<br />
den Vorst met den onderdaan, ten minste den oom met den<br />
neef moeten bevredigen; maar het stroeve, weinig toegevende,<br />
niet fijn voelende gemoed des Pausen liet zich zoo licht niet<br />
bevredigen. Hij was misschien des te onbuigzamer, naar mate<br />
de andere zich dieper boog. Een kort: „Wij willen den Kardi<br />
naal Montalto niet zien,'' was zijn stroef antwoord.<br />
De Kamerheer, ontsteld over dezen vreemden ommekeer,<br />
zonder eenige bekende reden tot onmin tusschen de bloedver<br />
wanten, bleef aarzelend staan, eene herroeping van dit bevel<br />
afwachtende.<br />
„Uwe Heiligheid bedenke toch, dat zij hare bloedverwant<br />
daar eene openlijke vernedering aandoet, ten aanzien van zoo<br />
vele vreemdelingen en Vorsten, eene vernedering, die zich niet<br />
weder zoo spoedig laat vergoeden," sprak Castagna ernstig.<br />
„Dat is het juist, wat wij bedoelen, Mijnheer; ootmoed is<br />
ook eene deugd. Die jonge man heeft sedert eenigen tijd aan<br />
matigingen, welke het goed is eenmaal ten toon te stellen;
177<br />
eene kleine vernedering is zeer dienstig tegen den zelfverhef-<br />
fenden hoogmoed van zijne jaren en zijn karakter."<br />
„Heiligste Vader! dat is geene kleine vernedering, dat is<br />
eene zware, grievende krenking; eene krenking, die gansch<br />
Rome weten zal, die luid zal klinken door alle Vorstenstaten<br />
van Europa, die den Kardinaal-neef eene prooi zal doen zijn,<br />
waaraan zich de snapzucht van alle Romeinen zal verzaden; men<br />
zal alle mogelijke gevallen onderstellen, die aanleiding kunnen<br />
gegeven hebben tot eene zoo openlijke gramschap; men zal hem<br />
de boosaardigste verdenkingen niet sparen, de schuwe achterdocht<br />
zal haar slangenhoofd opsteken. De laster .... elke zonde ...."<br />
„Wij hebben uwe voorlichting nog niet gevraagd, Doorluchtig-<br />
ste! en wij vinden goed, zoo te handelen," viel Sixtus hem droog<br />
en koel in de rede, en tot den Kamerheer sprak hij:<br />
„Gij hebt u te veel opgehouden, Mijnheer! ons antwoord was<br />
duidelijk."<br />
„En Monsignore Aldobrandini?" stamelde deze.<br />
„Zal welkom zijn, ga."<br />
„Dit verdubbelt de grieve, Heer!" hervatte weder Castagna,<br />
die met moed voor den jeugdigen ambtgenoot pleitte; doch Six<br />
tus zweeg, en slechts zijn blik legde hem het stilzwijgen op.<br />
Toen kwam Aldobrandini, de man van zijn vertrouwen, de<br />
man van zijn hart, zooals hij zich eens had uitgedrukt, dien hij<br />
als de allerwaardigste, met verzaking van elke familiegunst, tot<br />
Opperpenitentiaris der Kerk verheven had.<br />
„Het kan uw wil niet zijn, Heilige Vader!" sprak hij ernstig,<br />
„uwen jongen neef zoo onverhoeds te verpletteren. Het woord,<br />
dat hem heden uit uw oog verdrijft, kan, mag niet onherroepe<br />
lijk zijn. Het moet wel eene opzienbarende fout wezen, die ver<br />
dient zoo openlijk bestraft te worden, die de eer van eenen<br />
Peretti zoo op het spel zet." —<br />
„De eer van mijn geslacht zal daarbij niet lijden, dat een zijner<br />
leden leere inzien, hoe licht het ons valt hem te ontberen."<br />
Engelschen te Rome enz. 12
178<br />
„Het zal niet noodig zijn, onder de aandacht van uwe scherp<br />
zinnigheid te brengen, hoe onberekenbaar vele ze zijn kunnen,<br />
die treurige gevolgen van ééne enkele diepe krenking in de jaren<br />
der licht ontvlambare jeugd. Antonio's zoon is fijnvoelend op<br />
het punt van eer, hij heeft al de kwetsbare lichtgeraaktheid van<br />
zijnen landaard, en sta mij toe het te zeggen, van zijn geslacht;<br />
— om zijnent, om uwent wil zelfs, Heer! breng hem niet tot<br />
wanhoop, men kan niet weten tot welke stappen ...."<br />
„Stappen .... wanhoop! lichtgeraaktheid, dwaasheden! Wij heb<br />
ben vroeger wel iets anders te verdragen gehad; stappen? welke<br />
stappen zou de jongen...." morde Sixtus half overluid in zich<br />
zeiven; toen de stern met ernst en hoogheid verheffende, zeide<br />
hij tot Aldobrandini:<br />
„Monsignore! zoo de Kardinaal Montalto u tot zijne pleitbe<br />
zorger heeft uitverkoren, zeg hem dan nu, dat ik hem niet zien<br />
wil, heden niet, morgen niet, en nimmer op eenen door hem<br />
gekozen tijd; zeg hem, dat hij zich naar zijn paleis begeve, en<br />
wachte tot wij hem aan onze voeten terugroepen."<br />
„Mijn Heer! dat is zijne Doorluchtigheid tot het uiterste bren<br />
gen, ik waarborg niet...."<br />
„En laat hem bij zijne stappen deze waarschuwing in overwe<br />
ging nemen, dat hij voortaan bij ons op niets meer te reke<br />
nen heeft, dan op eene rechtvaardigheid, die blind is. Monsignor<br />
Castagna! wij zijn gestoord geworden in onzen arbeid," en zon<br />
der de doorluchtige voorspraak van zijnen neef nog met éénen<br />
blik te verwaardigen, hervatte de onverzettelijke met vastheid<br />
de missive, die hij Castagna in de pen gaf.<br />
Aldobrandini moest zich met dit antwoord verwijderen. Hij<br />
vond den Kardinaal-neef in een hoek der ontzaggelijk groote<br />
zaal alleen, geheel alleen, en zoo verlaten, als ware hij reeds<br />
gevallen geweest. In de meest verzachtende bewoordingen deelde<br />
hij hem zijne hoogst kiesche boodschap mede. Toch kon hij hem<br />
de waarheid niet verheelen. De gelaatskleur des Kardinaals wis-
179<br />
selde af van een doodeljjk bleek tot een gloeiend rood, zijne<br />
oogen bliksemden van verbeten toorn, de aderen zwollen hem<br />
op het voorhoofd als gespannen boogpezen. „Hij verjaagt mij<br />
dus," sprak hij, toen Aldobrandini geëindigd had, en nog voor<br />
dat er een antwoord volgen konde, voegde hij er bij, met eene<br />
stem, die een weerklank was van de bruisende drift in zijn<br />
binnenste: „Ik kom niet terug!" en ijlings, voordat iemand er<br />
aan denken konde, hem te weerhouden, snelde hij de zaal uit,<br />
de fresco-galerijen langs, de trotsche portico's door, eenen der<br />
breede marmertrappen af, en stortte zich in zijn rijtuig, zijne<br />
lieden alleen toeroepende: „Voort, haastig voort!"<br />
Die onbedachte uitdrukking van bitterheid: ik kom niet terug,"<br />
was niet weggestorven als een flauwe noodkreet in den storm<br />
wind. Twee mannen hadden haar opgevangen: Olivarez en<br />
Scipione. Wjj weten niet hoe het kwam, dat zij beiden juist<br />
toen eenen blik van verstandhouding wisselden, noch ook waarom<br />
Scipione juist daar was, maar wij weten wel, dat hij veelmalen<br />
in de voorzalen van het Vatikaan ronddoolde, en dat zijne ooren<br />
daar menig woord opvingen, dat later in de binnenvertrekken<br />
werd herhaald.
lr*3CW2£*2£S3ff*2£»3C#3J*3C*3C1ÖC#2C*3C*3C*3C#2C*3C*3C*2C#3l<br />
X v. \-f' V * ' •/V.' • v. >, - V,' V ^..v V.'t-"<br />
HOOFDSTUK XV.<br />
Laetitia.<br />
Alexander Peretti in zijn paleis teruggekomen, wierp den<br />
eersten Kamerjonker, die hem in het oog viel, zijnen hoed toe,<br />
dien prachtigen purperhoed! duizenden hadden er zeker naar<br />
willen grijpen.<br />
„Een paard, Saffiro! eene andere kleeding! niets wat mij<br />
mijnen stand herinnert, schielijk! wees niet zoo onverdragelijk<br />
langzaam ! geef hier die barret, eenen degen! ik wil eenen degen!<br />
de rijzweep hier! weg nu! niemand heeft mij te volgen!"<br />
En na die deftige bevelen, bijna even spoedig gehoorzaamd<br />
als gegeven, zag men den jongen Kardinaal gekleed, of liever<br />
vermomd in een prachtig riddergewaad, met éénen sprong zijn<br />
vurig Arabisch rijpaard bestijgen, dat men voorgebracht had op<br />
eene binnenplaats van zijn huis. Hij rukte de teugels uit de<br />
hand van den stalmeester, en draafde eene zijpoort uit, in razen-<br />
den galop, voort, altoos voort, blijkbaar zonder bepaald doel of<br />
bestemming.<br />
Hij wilde alleen alles van zich verwijderen, wat betrekking had<br />
op zijnen stand en op zijnen machtigen beleediger. Daarom ook<br />
rende hij weg uit Rome; de wereldstad was hem te klein; Sixtus<br />
ademde daar. Wij moeten het erkennen, er bestond eene geluk<br />
kige overeenstemming tusschen ruiter en ros; de een wilde<br />
;5K
181<br />
rusteloos verder, en de andere verlangde niets beters dan voort<br />
te draven zonder rusten. Het was schoon, dat moedige tweetal<br />
zoo in ijlenden galop te zien voortrijden, langs den linkeroever<br />
van den Tiber. Dat snuivende, schuimende, brieschende ros,<br />
dat de manen schudde en den staart opstak van toomlooze<br />
wildheid en dat nooit de vier slanke pooten te gelijk op den<br />
grond zette, met dien hoogst bevalligen jongeling, wiens vlugge<br />
gestalte bij de overspannen lichaamsbeweging nog meer uitkwam ;<br />
met die vlammende oogen en die gloeiende wangen, en die sterk<br />
sprekende trekken, die dat ros, ondanks al zijn vuur, immer<br />
nog sneller voortzweepte, en die het zelfs de sporen niet spaarde.<br />
Het moest een volmaakt ruiter zijn, die evenveel stoutheid bezat<br />
als spierkracht, om zulk eenen rid met zulk een beest te durven<br />
wagen en te kunnen volhouden; het moest roekelooze vermetel<br />
heid zijn en waanzin, die aan geen gevaar dacht; of zelf bewuste<br />
kracht, die het durfde trotseeren. Maar de Kardinaal dacht niet,<br />
hij wilde niet denken. Hij had alleen afleiding gezocht bij sterke<br />
inspanning, en hij was geslaagd, hij vond verdooving, duizeling,<br />
vermoeienis, uitputting. Een brandende dorst verschroeide hem<br />
de keel, de eischen van het lichaam roepen altijd het best tot<br />
de werkelijkheid terug; de jongeling zag rondom zich naar eene<br />
plaats, waar men hem eene verfrisschende teug zoude willen<br />
toereiken. Niet ver van daar, dicht aan den oever der rivier<br />
lag niet eene sierlijke villa, maar eene armelijke landwoning;<br />
hij nam zich voor, daar af te stappen; maar toen hij de kleine<br />
beweging links af wilde maken, werd zijn Arabier eensklaps<br />
schichtig, steigerde, en wilde niet voort, het dier weigerde de<br />
gewone gehoorzaamheid aan gebit en sporen, en alleen de<br />
behendigheid van den rijder hield dezen in den zadel. Het<br />
moest iets ongewoons zijn, wat dit dier zoo plotseling in zijne<br />
vaart stuitte. Het was iets, dat de Kardinaal had kunnen voor<br />
zien, zoo hij meer oplettend geweest ware op het omringende.<br />
Een meisje, dat eenen muilezel bij den toom voortleidde, kwam
182<br />
van de tegenovergestelde zijde recht op hem toe. Zij was hem<br />
nu genaderd; men kent den instinktmatigen angst der paarden<br />
voor deze hunne bastaardsoort. Hoe vermoeid ook, Peretti zag<br />
zich genoodzaakt af te stijgen. „Mijn kind! wees zoo goed uw<br />
lastdier zijwaarts af te brengen, mijn paard is schichtig en wil<br />
niet verder," riep hij het meisje toe.<br />
Een schelle, wilde kreet was het eenige antwoord, dat men<br />
hem schonk, zonder dat daarbij de gevraagde beweging vol<br />
bracht werd. Montalto was niet in eene luim om bjj tegenstrib<br />
beling lijdzaam te zijn. Hij greep zijnen Arabier met kracht bij<br />
den teugel, en rukte hem met geweld ter zijde, tot bij eenen<br />
boomstam, waar hij hem vastbond. Toen naderde hij den muilezel,<br />
om zelf dien hinderpaal uit den weg te ruimen. Dat ging zoo<br />
gemakkelijk niet; het meisje sloeg hare armen om den hals van<br />
het dier, en het kussende met eene verrukking, als ware het<br />
een geliefde of een bruidegom, riep zij met eene stem, die, hoe<br />
hol en heesch ook, eenmaal welluidend moest geklonken heb<br />
ben: „Neen! gij zult hem niet wegnemen, hem niet; het is<br />
onze laatste, het was Francesco's lieveling," daarop tot het beest:<br />
„Chisi! zij willen ons scheiden, wilt gij mij ook verlaten, zoo<br />
als hij ons verlaten heeft?" En nu plotseling nedervalllende aan<br />
de voeten van Montalto, smeekte zij zacht klagende: „Heer!<br />
ontferm u, ontneem mij Chisi niet, de Heiligen zullen u er<br />
voor zegenen, onze Lieve Vrouw van Loretto zal vriendeljjk<br />
op u nederzien, en haar kindje zal u toelachen, als gij der<br />
arme Laetitia haar eenigen troost niet ontneemt."<br />
„Goed kind!" antwoordde de jongeling met hare verbijste<br />
ring bewogen, „het is waarlijk mijn voornemen niet u uwen<br />
eigendom te ontnemen, ik verzoek u alleen het een weinig uit<br />
mijnen weg te leiden, en ik wil u behulpzaam zijn," en hij<br />
wilde haar oprichten. Dat was niet noodig; schielijk sprong zij<br />
op, en in de handen klappende, als viel haar iets vroolijks in,<br />
hervatte zij weder: „Neen, ik houd hem terug, neen, ik geef
183<br />
hem niet over, ja! dat is ook een middel om bij Francesco<br />
te komen; gij zult mij ook ophangen, niet waar? Doet hangen<br />
zeer, vriend? ja! want Francesco heeft geweend, bloedige<br />
tranen heeft hij geweend, en hij was toch moedig. Arme<br />
Francesco! o, kon ik ook schreien," en werkelijk aan hare oogen,<br />
die droog stonden en hol, scheen voor altijd de verlichting der<br />
tranen ontzegd. Montalto ziende, dat op dit beneveld verstand,<br />
woorden geen den minsten invloed hadden, wilde niet langer<br />
bij haar aandringen, en verder gaande, vroeg hij haar: „Is dat<br />
ginds uwe woning?" — Zij knikte. „Kan ik daar rusten?" —<br />
Weder dezelfde beweging. „Zijn daar nog andere lieden?" —<br />
„Mijne moeder en Paolo, mijne vader." — „Wilt gij mij bij hen<br />
brengen?" Zij was hem inmiddels meer vertrouwelijk genaderd.<br />
„Ja, als gij mij dat geeft." — Zij wees op den blinkenden gesp<br />
van zijnen degenband. — „Gij zult dat hebben." Vogelvlug<br />
wipte zij op den muilezel; de Kardinaal volgde haar, in drie<br />
minuten stonden zij voor de woning. Hier zoude wel iemand<br />
zijn, die zijn verlaten ros verzorgen konde. Hij trad binnen. Wij<br />
moeten nog eerst zijne zonderlinge geleidster meer van nabij<br />
beschouwen.<br />
Zelfs zonder hare vreemde handelwijze en hare onsamenhan<br />
gende volzinnen, was hare verstandsverbijstering licht te raden<br />
uit de schril starende oogen en strakke, geestelooze trekken.<br />
Toch was dat gelaat schoon geweest, en die oogen hadden geflon<br />
kerd. Zij was nog in den eersten lentebloei der jeugd, en uit<br />
hare volle, ronde vormen sprak eene vaste gezondheid. Zij was<br />
klein, en had die donkere tint, die van den invloed des zuider-<br />
zonnegloeds getuigt. Hare kleeding was haveloos, hare fraai<br />
gevormde beenen alleen door den korten rok bedekt, en hare<br />
kleine voeten ongeschoeid. Toch scheen de vrouwelijke IJdel<br />
heid ook in haar niet dood te zijn: om hare lange zwarte lok<br />
ken te sieren, had zij al hare pogingen vereenigd. Zij had ze<br />
doorvlochten met zilverlint en bonte strikken. Toch was het
184<br />
opmerkelijk, dat ze hier en daar zilvergrijs waren. Zulk eene<br />
zielsziekte bij zooveel lichaamsbloei, zulke sporen van veroude<br />
ring in zulk eene teedere jeugd, eene zoo sterke krenking van<br />
den geest in de beste jaren der geestesontwikkeling, moest wel<br />
door eene akelige schokkende gebeurtenis veroorzaakt zijn, waar<br />
van haar verzwakt geheugen, met ziekelijke vasthoudendheid,<br />
nog enkele herinneringen bewaarde Op eenen muilezel en op<br />
eenen naam speelden nog maar alleen hare gedachten. Toen<br />
de ouders van Laetitia eenen rijk gekleeden ridder hunne hut<br />
zagen binnenkomen, gingen zij hem te gemoet, niet met die<br />
slaafsche onderdanigheid, waarmede de toenmalige Eomeinen der<br />
lage volksklasse gewoon waren hunne meesters te naderen, maar<br />
met eene norschheid en eenen argwaan, als wilden zij eenen<br />
vermetelen indringer weren.<br />
„Goede lieden! ik deed eenen vermoeienden tocht, ik versmacht<br />
van dorst, gunt mij te rusten en geeft mij eene enkele teug<br />
waters, ik wil die met goud betalen," sprak Montalto vriende<br />
lijk, doch met de drift der behoefte, die voldaan wil zijn.<br />
„We willen eenen edelman niet weigeren, wat wij eenen bedel<br />
monnik zouden schenken; maar uw goud behoeven wij niet;"<br />
hernam de vrouw met eene hoogheid in de houding, die niet<br />
van hare kaste was.<br />
„Zooals gij wilt, maar om 's Hemels wil geef; want.... want<br />
ik kan niet meer," werkelijk viel de jongeling, afgemat en mach<br />
teloos van ontbering en sterke inspanning, half bezwijmend op<br />
een bank neder.<br />
Dit bewoog den man. „De arme Signore heeft waarachtig<br />
hulp noodig, Beata! kom, brengt iets tot verkwikking."<br />
„Ik ga, Paolo! en toch kon het beter zijn den verkleumden<br />
schorpioen niet te koesteren; als hij bijkomt, kan hij wonden."<br />
„Voort, Vrouw! gij bezondigt u met die felle verbittering te<br />
voeden."<br />
Inmiddels trachtte Paolo den vreemdeling bij te brengen.
185<br />
Hij besprenkelde zijne lippen met het sap van eenen oranjeappel,<br />
en reeds deze lichte lafenis verkwikte den aamechtige. Beata<br />
bracht daarop eene kruik eigen bereiden landwijn, en eenige<br />
vruchten; en het duurde niet lang, of de jongeling, die van<br />
beide zonder plichtplegingen gebruik gemaakt had, was genoeg<br />
tot zich zeiven gekomen, om aan zijn geliefd paard te denken.<br />
Paolo bood aan, naar het dier om te zien, en het in zijne schuur<br />
te stallen.<br />
Laetitia had haren muilezel reeds ver van daar gebracht om<br />
te grazen. Vrouw Beata bleef nu met hare dochter en haren<br />
opgedrongen gast alleen. Laetitia drong zich dicht aan den<br />
laatste, en bedelde met kinderlijke begeerlijkheid om het sie<br />
raad, dat haar weder in de oogen schitterde. Montalto gaf het<br />
haar. Met een luiden vreugdekreet ijlde zij er mede weg. „Een<br />
bevallig kind," sprak hij, haar meewarig naziende.<br />
Dit scheen de moeder zachter te stemmen. „Een ongelukkig<br />
kind, Signore!" hernam zij, „zij mist het beste deel van haar<br />
zelve. En toch, zij zoude het schoonste meisje van den Borghetto<br />
kunnen heeten, en nu misschien reeds eene gelukkige bruid zijn;<br />
want zij is niet zoo geboren. Onze lieve Heer heeft niet gewild,<br />
dat zij zoo zijn zoude."<br />
„Beklagenswaardige moeder! en door welk toeval?''<br />
„Dat hebben de menschen gedaan," hervatte zij, terwijl hare<br />
donkere oogen fonkelden, en haar bruin, vermagerd gelaat eene<br />
vreeselijke uitdrukking van haat aannam. „Mijn krankzinnig<br />
kind is een toonbeeld van de rechtvaardigheid en barmhartigheid<br />
van hem, dien ze den Heiligen Vader noemen."<br />
Montalto rilde, als werd hij door een ijsbad overstort; dat<br />
woord riep op eens al hetgeen hem geschokt had, in het ge<br />
heugen terug.<br />
„Onverzettelijk harde!" riep hij uit, „waarom klaagt men over<br />
u, tot in de hutten der armoede toe."<br />
De vrouw had die overeenstemming niet verwacht.
186<br />
En gij, haat gij hem ook?'' vroeg zij.<br />
„Zijne beleediging dreef mij uit Rome."<br />
„O, wij zijn vrienden!'' riep zij hartstochtelijk, en opstaande,<br />
vatte zij zijne handen in de hare, en drukte ze met vuur. „Gij<br />
zult Laetitia's geschiedenis kennen. Als Paolo hier was, zou ik<br />
niet mogen spreken, maar nu, nu wil ik mijne klachten niet<br />
verzwijgen, en mijne verwenschingen" niet versmoren. Gij zijt geen<br />
verrader en buitendien wat zegt mij de gramschap van dien<br />
machtige, hij heeft tegen mij geene macht meer, hij kan niets<br />
dan mij dooden, en dat zou verlichting zijn, luister: Francesco<br />
van Florence was onze voedsterzoon, een kind ons toevertrouwd;<br />
•de leden van zijn huis waren allen mjjne weldoeners, ook was<br />
hij mij meer dan een kind. Mijne Laetitia heb ik lief; maar<br />
voor Francesco heb ik duizende zorgen gedragen, heb ik geva<br />
ren doorgestaan, hem heb ik het eerst liefgehad. De voorzich<br />
tigheid noodzaakte ons, hem in onzen staat op te voeden, toch<br />
hebben wij al aan hem gedaan, wat in onze macht was. Ik zelve<br />
heb hem lezen geleerd. Gij hadt hem des avonds moeten hooren<br />
als hij de mandoline bespeelde, en daarbij zong voor mijne<br />
Laetitia, somtijds stanza's van onze dichters, somtijds van zich<br />
zeiven; want hij bezat de liefelijke gave der dichtkunst. Gij hadt<br />
hem moeten zien, toen hij zestien jaren oud was, den zachten,<br />
blonden jongeling; want hij was blond, ofschoon zijne oogen<br />
bruin waren en flonkerden, hij was rank en tenger als een adellijk<br />
Heer, en tevens moedig als een krachtvol ridder. Hij was<br />
ook van eene geboorte, die ridders en adellijken zich niet be<br />
hoefden te schamen. Mijne Laetitia, behoef ik het u te zeggen,<br />
beminde den schoonen jongeling, eerst als eenen broeder, daarna<br />
als eenen', geliefde. Ik had hem heimelijk tot haren bruidegom<br />
bestemd; dat had haar hoog gemaakt in de wereld, en zij zoude<br />
gelukkig geweest zijn: want hij was vroom en zacht, en hij was<br />
braaf en eerde God en de Heiligen, en de Kerk en hare die<br />
naars. Zij allen hebben hem daarnaar niet vergolden?"
187<br />
„Vrouw! vrouw! laster het heilige niet, omdat de menschen<br />
boos zijn. Is de vergelding dan reeds hier?"<br />
„Neen, daar is eene andere rechtvaardigheid dan hier beneden.<br />
Mijn Francesco heeft het nu wel. Aan zielmissen ten minste zal<br />
het hem niet ontbreken. Wij zouden liever hongeren, dan ze<br />
hem te onthouden."<br />
„Uw pleegzoon stierf dus ?<br />
„Aan eene galg, Signore! Het schreit tot den Hemel, gerech<br />
telijk vermoord, nog voor zijn zeventiende jaar."<br />
En de vrouw wrong krampachtig de handen en haar gelaat werd<br />
akelig bleek.<br />
„Afgrijselijk! ongelukkige vrouw! en hij heette Francesco van<br />
Florence, hij was dus die beklagenswaardige jongeling, die on<br />
danks den machtigsten voorspraak, zoo snel en zoo onmenschelijk<br />
streng gestraft werd voor een geringen misslag."<br />
„Een misslag, Signore! ware het een misslag geweest, ik zoude<br />
berusten, maar het was eene vergissing, eene vergissing van de<br />
gerechtsdienaars. Om eene vergissing van anderen werd ons het<br />
kind uit de armen gerukt; om eene vergissing moest een<br />
onschuldig minderjarige eenen schandelijken dood sterven! Den<br />
muilezel, dien de dienaren van den Stadvoogd hem met geweld<br />
ontrukten, en dien hij niet gewillig geven wilde, omdat het de<br />
onze was, hielden zij voor dien van Paolo Tascini, onzen buur<br />
man, die zijnen schuldeischers niet had willen betalen. Ons beest<br />
graasde op zijne weide, die wij gepacht hadden. Dat was het;<br />
het kind streed moedig voor ons belang, omdat het wist, dat<br />
het onrecht was; maar zij wilden niet eens naar hem luisteren,<br />
de ruwaards; toen verweerde hij zich, zij overweldigden hem,<br />
wij zagen hem geboeid heensiepen, en wij zagen daarna niets<br />
meer van hem dan zijn verwrongen lijk. Wij waren naar Rome<br />
gegaan om nog eenen laatsten stap voor hem te wagen. Wij<br />
wilden den Paus ons arm kind toonen, dat bezweek van droef<br />
heid; wee ons! te laat, toen wij de St. Angelo's-brug opkwamen,
188<br />
stroomden ons de volksgroepen te gemoet, die haar verlieten:<br />
de terechtstelling was volbracht, ons pleegkind hing reeds leven<br />
loos tusschen de kettingen van eene galg! Laetitia heeft het ge<br />
zien ; sedert dien tijd is zij krankzinnig. Zij heeft alleen nog<br />
slechts een geheugen voor alles, wat op Francesco betrekking<br />
heeft." Beata schreide niet, toen zij geëindigd had, maar hare<br />
wangen gloeiden en hare lippen waren bleek.<br />
„O! dat is afschuwelijk," riep de Kardinaal hartstochtelijk, „de<br />
grijsaard, die het leven reeds zoolang genoten heeft, had ten<br />
minste den knaap moeten sparen, die het nauwelijks intrad."<br />
„Sparen Signore? O! hij heeft gespot met zijne jeugd, toen<br />
de Stadvoogd zelf, op aandringen van den Kardinaal de Medicis,<br />
hem voor oogen hield, dat men Francesco niet kon ter dood<br />
brengen, omdat hij den ouderdom nog niet had, die bij de<br />
wet werd vereischt, toen antwoordde de onverbiddelijk wreede:<br />
„Als er geen andere zwarigheid is dan die der jaren, laat hem<br />
dan gerust sterven, wij zullen hem tien van de onze geven."<br />
„O! ik weet het, hij is zonder mededoogen en zonder gevoel;<br />
hij heeft geen hart, zelf niet voor zijne...." Snel weerhield de<br />
jongeling het onvoorzichtige woord, dat hem ontvallen ging, en<br />
om hare aandacht af te leiden, vroeg hij, Beata scherp aanziende:<br />
„Hoe was het u mogelijk, vrouw! zulke doorluchtige voorspra<br />
ken in uw belang te winnen ?"'<br />
„Was mijn pleegzoon geen Florentijn? moesten de Grooten<br />
van Florence het kind van hunnen medeburger niet beschermen?<br />
En daarenboven een edel Heer, onze weldoener en zijn bloed<br />
verwant, wist hun medelijden op te wekken. Wij arme landlie<br />
den hadden hen zeker niet kunnen naderen."<br />
„Gij noemt u arme landlieden, en toch is er iets in uwe<br />
spraak en denkwijze, dat niet de laaggeborene verraadt."<br />
„De grootouders van Francesco zorgden voor mijne opvoe<br />
ding; in hun huis groeide ik op, zijne moeder was mijne mees<br />
teres, bijna mijne zuster. ïfu prijs ik haar zalig, dat zij onder
189<br />
hare rampen bezweken is, en niet heeft gezien, wat mijne oogen<br />
zien moesten. Arme Honorina!"<br />
„Het ware beter, dat gij dien naam in het hart droegt en<br />
niet op de lippen," klonk plotseling eene scherpe stem achter<br />
haar; want zij zat met den rug naar de huisdeur toegewend.<br />
Beata richtte zich verschrikt op en verbleekte. Montalto zag<br />
verbaasd om; de stem had hem getroffen. Hij had zich niet<br />
bedrogen, het was Scipione.<br />
Wij weten niet wie van deze drie menschen het meest ver<br />
legen was en verwonderd, toen zij zich bijeen zagen. Scipione,<br />
die den Kardinaal had herkend, de Kardinaal, die van afschuw<br />
terugbeefde bij het zien van den man, dien hij als de eerste<br />
oorzaak beschouwde van al zijne tegenwoordige kwellingen en<br />
onrust, of vrouw Beata, toen zij uit hunne blikken eene soort<br />
van bekendschap tusschen hare bezoekers opmerkte.<br />
Alles om zich heen vergetende, riep de Kardinaal driftig uit,<br />
terwijl zijne stem sidderde: „Rampzalige lasteraar! gij zijt de<br />
oorzaak ...."<br />
Scipione liet hem niet uitspreken; hij naderde hem snel,<br />
doch met eerbied: „Ik geef het uwe Eminentie in bedenking,<br />
of het niet zaak is, hier uw incognito te bewaren. Memand<br />
zal u verraden, zoo gij u zeiven niet verraadt," fluisterde hij<br />
hem toe.<br />
De Kardinaal zweeg, eenigszins beschaamd over zijne over<br />
ijling.<br />
Vrouw Beata wilde tusschen beiden komen: „Signor Mal<br />
daveto ! deze edelman wenschte hier te rusten en zich te ver-<br />
frisschen. Paolo en ik meenden het hem niet te moeten weige<br />
ren; het is een medelijdend Heer, die deel neemt in het onge<br />
luk mijner Laetitia."<br />
„En zijne deelneming was een welkom voorwendsel voor uwe<br />
snapachtigheid, is het niet zoo?" was zijn scherp antwoord.<br />
„Eene snapster, Heer! ik, de Heilige Maagd is mijne getuige,
190<br />
dat ik het niet ben, maar er zijn smarten, die zich willen<br />
uiten."<br />
„En die onvoorzichtig maken, dat zie ik; gij hadt echter eenen<br />
minder edelmoedigen vertrouweling kunnen treffen, dan deze<br />
edelman, die mij alleen miskent door een ongelukkig misverstand,<br />
dat zich ophelderen zal." En tot Peretti gewend, voer hij voort:<br />
„Edele Heer! deze beklagenswaardige vrouw is bitter geworden<br />
in het ongeluk. Hare klachten randen soms het Heiligste aan,<br />
in hare toomelooze droefheid. Indien zij iets gezegd heeft...."<br />
„O!" hernam Beata met eenen glimlach, „gij kent waarlijk<br />
dezen Signore niet, zoo gij meent, dat een vrij woord over eenen<br />
wreeden dwingeland hem beleedigen kan. Hij zelf stemt met mij<br />
in, en ik weet niet waarom. . .."<br />
„Beata! ga zien waar Paolo blijft," viel Maldaveto haar gebie<br />
dend in de rede.<br />
En zoodra zij hen verlaten had, plaatste zich Scipione dicht<br />
voor Montalto, en hem scherp aanziende, zeide hij half vragend,,<br />
half bevestigend: „Uwe Doorluchtigheid heeft Lady Oston gespro<br />
ken?" — „Hoe weet gij dit?" vroeg Peretti, eenigszins in<br />
verwarring. — „Uit uw hard woord bij mijn binnentreden, Emi<br />
nentie 1"<br />
„Gij erkent dus, dat het op u is toe te passen."<br />
„Ten deele, Edele Heer! Ik heb veel schuld; maar zal uwe<br />
Doorluchtigheid mij veroordeelen, zonder hooren?"<br />
„Om zoo te handelen, zoude ik mijnen zeer Heiligen oom<br />
gelijk moeten zijn," hernam de Kardinaal met bitterheid.<br />
„Heeft uwe Eminentie te Rome een plekje, waar twee men-<br />
schen onbespied spreken kunnen?"<br />
„Mijn paleis."<br />
„Vergeef mij, Monsignore! dat is niet veilig."<br />
„Den wjjngaard Peretti." —<br />
„Eene kleine hofhouding, waar men niets te doen heeft, dan<br />
elkanders gangen na te sporen. Evenmin geschikt, Monsignore!"
191<br />
„Mijne eigene kapel in de Basilica St. Maria Maggiore?"<br />
„Wil uwe Eminentie mij daar hooren?"<br />
„Dezen avond, na de vesper."<br />
„Zal de sakristijn mij toelaten?"<br />
„Hij zal bevel hebben, dengene toegang te geven, die het<br />
woord la Chiave uitspreekt."<br />
„Zoude Lady Oston te bewegen zijn, ook daar te komen ?"<br />
„Waartoe zij ?"<br />
„In haar belang! de diepbeleedigde heeft recht mijne biecht<br />
te hooren. Ook kan hare vergiffenis alleen mij rust schenken."<br />
„Dan weet ik, dat ze komen zal."<br />
„Mag ik uwe Eminentie een raad geven ?"'<br />
„Welken?" —<br />
„Dien van spoedig naar Rome terug te keeren. Uwe afwezend-<br />
heid kon opgemerkt worden, en dat zou in deze oogenblikken<br />
niet goed zijn."<br />
„Gij hebt gelijk; ik vertrek."<br />
Spoedig daarop kwam Paolo terug met zijne vrouw, die Lae<br />
titia opgezocht had. Het had den landman moeite gekost, het<br />
vurige dier naar zijne stalling te leiden. Nu echter waren ruiter<br />
en paard weder tot zich zeiven gekomen, en Montalto besteeg<br />
het op nieuw. Bij het afscheid drukte hij Beata zijne beurs in<br />
de hand, met de woorden: „Gij moogt haar niet afslaan, het<br />
zijn zielmissen voor Francesco."
HOOFDSTUK XVI.<br />
Een steek van de wesp.<br />
Wij hebben reeds eenmaal in het voorbijgaan melding gemaakt<br />
van het slecht gemeubelde voorvertrek van den ridder Karre;<br />
daar moeten wij nu den Engelschman weder opzoeken. Het is<br />
avond, zijne kamer is weinig verlicht. Hij zit in eenen wijden,<br />
lederen armstoel, zijne kleeding is eenigszins veronachtzaamd.<br />
Zijn hoofd rust op de linkerhand, zijn gelaat drukt eene wereld<br />
van onaangename gewaarwordingen uit. Hij is zeer bleek, en<br />
zijn oog, anders zoo schrander en schitterend, is dof en moede<br />
loos. Hugh Mac-o-Daunt staat voor hem, met zijnen onbewege-<br />
lijken ernst en zijne deftigheid, maar niet minder verslagen dan<br />
de ridder zelf.<br />
„Uwe Edelheid heeft dus besloten niet te gaan?"<br />
„De kieschheid verbiedt het mij, Hugh!"<br />
„En als uwe Edelheid nu misschien een groot onheil voor<br />
komen kan ?"<br />
„Mag ik mij daarom indringen in de geheimen van haar, op<br />
wier vertrouwen ik, helaas! geen recht meer heb?"<br />
„Zijt gij dan niet haar landgenoot, Sir! haar natuurlijke be<br />
schermer in dit oord der vreemdelingschap, en als gij dan meent<br />
niets beters voor haar te kunnen zijn, blijft gij dan niet altijd<br />
haar neef, haar bloedverwant?" —
193<br />
„En indien het nu niet de Kardinaal ware?" —<br />
„Niet de Kardinaal? En heb ik hem dan zelf niet moeten bin<br />
nenlaten, en meent gij, dat hij mij toeliet hem aan te dienen?<br />
Hij wist wel, dat hij welkom zoude zijn; en hebben zij niet een<br />
nur lang zoo vertrouwelijk met elkander gesproken, dat ik van<br />
ongeduld heen en weer trappelde in de galerij, omdat ik niets<br />
van hun verwenscht Italiaansch verstond, dan dat woord amici-<br />
zia, dat hij met zooveel drift uitsprak ? En heb ik zelf dan niet<br />
dat briefje aangenomen uit de hand van zijne paadje Saffiro,<br />
dat kleine, gele, zwartoogige apenkind, dat mij in het gezicht<br />
uitlachte, omdat ik eenen plaid draag en geenen mantel? En<br />
heb ik, dan nu niet bevel haar naar de kerk te volgen, waarvan<br />
hij de Aartspriester is? En als dit niet alles glasheldere waar<br />
heid was, zoude ik uwer Edelheid dan voorstellen, met mij te<br />
gaan, om ooggetuige te zijn van hunne samenkomst, om misschien<br />
veel kwaads te verhoeden?"<br />
„Ik ga dan, Hugh! Heilige Franciscus! wie had kunnen<br />
denken, dat ik om Anna Oston zulk eenen stap zoude moeten<br />
doen!"<br />
„Ja, Heer! Als men te maken heeft met Italianen en met<br />
vrouwen, kan men nooit iets vooruit zien."<br />
Het tooneel, waar wij nu den lezer heenvoeren, is eene der<br />
talrijke bijkapellen van de rijkste der vier Basilica's van Rome;<br />
de kerk van St. Maria Maggiore. Die zijkapel is bestemd tot<br />
afzonderlijk gebruik van den Kardinaal-Aartspriester, en door<br />
dezen, naar zijnen titel, Sancta Jeronimo genoemd.<br />
De inrichting van die kapel, hoewel slechts een gedeelte van<br />
het schoone geheel, is in de volkomenste overeenstemming met<br />
de verblindend prachtige hoofdkerk zelve. Het witte marmer<br />
der ranke Jonische zuilen schittert ook daar, bij het flikkerend<br />
glanzen van talrijke waskaarsen op veelarmige zilveren kande-<br />
Engelschen te Rome enz. f ^
194<br />
laars en lichtkronen. Ook daar prijkt het altaar met kunstvol<br />
mozaïkwerk en kostbaar misgereedschap van Benvenuto's kun<br />
stige hand. Ook daar flonkert het monstranskastje van veel<br />
kleurig edelgesteente; ook daar brengen de meesterstukken van<br />
Italie's eerste schilders het oog van kunstkenner en vrome bei<br />
den in verrukking; ook daar kan men nederknielen voor stand<br />
beelden aan wier heerlijke vormen de beitel van Michael An-<br />
gelo de zuiverste ronding gaf; ook daar ziet men proeven van<br />
die nooit weer bereikte kunst der middeleeuwen, die het vaste<br />
hout wist uit te snijden tot de fijnheid van draadwerk; daar<br />
ook glinsteren kerksieraden van lazuursteen en vreemde mar<br />
mersoorten; daar ook wisselen draperiën van goudstof en zware<br />
zijde het kille steen der kerkwanden luisterrijk af; ook daar<br />
zijn verhevene zittingen van puperfluweel, met breed borduur<br />
sel; ook daar zijn de trappen des altaars met fijn tapijtwerk<br />
belegd. Op dit uur echter, waarvan wij verhalen, was de glans<br />
van dat alles omneveld. De meest kostbare sieraden waren ter<br />
zijde gesteld, of achter sombere behangels verborgen; het pur<br />
per had plaats gemaakt voor het violet, de rouwkleur der<br />
kerk; alleen enkele spaarzame lichten voor de beelden van<br />
sommige Heiligen wierpen eene flauwe schemering in het def<br />
tige gebouw; want het was in de laatste dagen der vasten,<br />
in de heilige week, waarin de Kerk in statigen rouw de laatste,<br />
schrikkelijke levensdagen van haren goddeljjken Stichter her<br />
dacht, waarin Rome zich, in afgetrokken e stilte, als voor<br />
bereidde tot de sombere graftonen van den Goeden Vrijdag,<br />
de week, waarin zich in de gansche, grootsche Christenstad<br />
geen toon hooren liet, dan die van boete- en klaaggezang,<br />
en waarin Rome, als eene weeklagende dochter Sions, een<br />
groot zwart lijkfloers om zich henen toog. Twee meuschen<br />
treden te gelijk den dorpel der kapel op, een man en eene<br />
vrouw; de man [tikt driemaal zacht tegen de zware deur van<br />
eikenhout. Zij wordt geopend. „La Chiave" lispelde zacht de
195<br />
stem eener vrouw, die men laat voorgaan. „La Uhiave" spreekt<br />
met slechte uitspraak Hugh Mac-o-Daunt dien men toelaat. „La<br />
Uhiave" fluistert zeer zacht, maar duidelijk een ander man, die<br />
hem volgt, en die zich achter een der zuilen van den voorgang<br />
verbergt.<br />
„Ik bid u, Hugh! ga niet van mij heen, zoolang ik alleen ben,"<br />
spreekt Anna tot haren dienaar. „Het is mij zoo angstig, alsof<br />
datgene, wat ik ondernomen heb, verraad ware."<br />
„De Heilige Patrick geve, dat het niets ergers zij!" mompelde<br />
Hugh binnensmonds.<br />
Anna heeft in eenen der koorstoelen plaats genomen; zij houdt<br />
de handen gevouwen. Het is toch nu geene Heilige tot wie zij<br />
bidt, zij is slechts verzonken in een diep gepeins. Wat kan het<br />
zijn, dat Montalto haar met zooveel geheimzinnigheid zeggen<br />
moet, waarom moest Scipione juist op eene gewijde plaats hare<br />
vergiffenis ontvangen ? Alles is haar vreemd, raadselachtig, zij<br />
begrijpt niets; maar alles verwondert, ontroert, beangst haar. Het<br />
ernstige decoratief der kapel, somber en plechtig als voor eene<br />
uitvaart; geen levend wezen om zich heen in die wijde ruimte,<br />
dan haar dienaar die norsch en zwijgend achter haar staat;<br />
die levenlooze en toch zoo natuurlijke menschelijke beelden;<br />
die geschilderde Heiligen, wier ernstige oogen haar altijd aan<br />
staren, die toch niet zien; al die monden, die schijnen te willen<br />
spreken, en die toch zwijgen: — dat alles moest eene vrouwe<br />
lijke ziel, zoo ontvankelijk voor indrukken, opvoeren tot die<br />
zenuwachtige gespannenheid, waarin iedere ademhaling een<br />
zuchtend hijgen is, en iedere harteslag eene bonzende klopping,<br />
en waarin de pols slechts bij schokken slaat en Anna was eene<br />
zeer vrouwelijke vrouw!<br />
„La Chiave/" klonk het weder in het kerkportaal. Een man<br />
naderde, Anna's bleeke wang gloeide plotseling van dat spre<br />
kend hooge inkarnaat, dat van eene rassche omwenteling in<br />
het bloed getuigt, en toch, toen de komende haar nabij was,
196<br />
was zij bleek als het marmeren Madonnabeeld tegenover haar. En<br />
toch naderde de man haar met eerbied, en toch was zijn toon<br />
zacht en schuw, toen hij tot haar zeide: „Signora! een booze<br />
lasteraar komt eene oprechte belijdenis doen van zijne beweeg<br />
redenen ; zijt gij gezind hem met toegevendheid aan te hooren ?"<br />
„Signor Scipione .... Angelo .... hoe zal ik u noemen ?" riep<br />
zij in verwarring; want zij was vreeselijk ontzet op het denk<br />
beeld van met dien man alleen te zijn, volstrekt alleen; daar<br />
hij Hugh eenen wenk had gegeven om hen te verlaten. „Angelo!<br />
ik heb mjj reeds toegevend getoond, veel te inschikkelijk mis<br />
schien, door mijn verschijnen op eene plaats van uwe verkiezing."<br />
„Van die des Kardinaals, Mevrouw! Doch uw wantrouwen<br />
is rechtmatig, en het is billijk, dat hjj, die het opwekte, er<br />
geheel het gewicht van drage."<br />
„La Chiave! klonk het op nieuw, en Montalto's welluidende<br />
stem liet zich hooren. Hij beval den sakristijn zich te verwij<br />
deren. Anna's purperblos verhief zich op nieuw. Ook de jonge<br />
ling bloosde bij dit wederzien, na hun ernstig afscheid. Hij<br />
groette Anna met achting; op Scipione, die zich diep voor<br />
hem boog, zag hij neder met ernst en hoogheid. „Wees duide<br />
lijk en snel, Mijnheer! met eene verklaring, waarvoor gij eene<br />
zoo ongewone plaats hebt gewild."<br />
„Monsignore! ik zal van uw geduld en van dat der Lady<br />
niets meer vergen, dan tot mijne verantwoording volstrekt on<br />
ontbeerlijk is; ik heb niet gezegd verontschuldiging!" En na<br />
deze inleiding wierp hij zich aan de voeten van Anna, en be<br />
gon, hetgeen hij noemde zijne biecht. Het was eene zonderlinge<br />
vereeniging. Een doorluchtig Kerkvorst, eene schoone dame uit<br />
het Noorden, en een Romeinsch spion, zoo dicht bijeen in eene<br />
kapel der middeleeuwen, met rouwfloers behangen. Het was<br />
ook eene schilderachtige groep, die zij vormden, die drie men-<br />
schen, allen op hun gelaat de kenmerkende uitdrukking dra<br />
gende van de meest strijdige gewaarwordingen en karakters.
197<br />
De bevallige vrouw, in het statig zwart fluweelen kleed met<br />
het zilveren boordsel, die nederzat in het hooge gestoelte,<br />
het voorhoofd ondersteunende met de fraai gevormde hand, hare<br />
onrust verbergende onder al de kalmte, die de zelfbeheersching<br />
haar geven kon; tegenover haar de Kardinaal in de kleeding van<br />
een gewoon edelman, met al de hartstochtelijke, sterk sprekende<br />
trekken van den Italiaanschen jongeling, en aan hunne voeten de<br />
Florentijn, Scipione, met zijne zonderlinge schoonheid, die terug<br />
stiet en vrees aanjoeg, „un ducat (Tor, frappé a Veffigie de Sa<br />
tan," zoude Victor Hugo zeggen, en die zijn slangenoog tot de<br />
reine oprechtheid van den duivenblik dwong, en dan, ongezien<br />
van hen allen, maar toch allen ziende, de man die Hugh ge<br />
volgd was, ridder Karre, tegen de marmeren zuil leunende, strak<br />
en bewegingloos als zij, hoewel zich zijne wisselende aandoenin<br />
gen scherp afteekenden op zijn gelaat, want hoewel kieschheid<br />
hem eenen afstand deed houden, waarop hij niet konde ver<br />
staan, zag hij toch in den loop van dit onderhoud genoeg,<br />
om niet kalm te blijven.<br />
„Zoo waarachtig God en de Heiligen leven! zoo waarachtig<br />
ik geloof in de Heilige Drievuldigheid, en in den dood van<br />
den Zaligmaker! zoo waarachtig is alles, wat ik ten nadeele<br />
van Anna Oston heb kunnen zeggen of doen vermoeden,<br />
eene gruwelijke lastering zonder grond, of zweem van waar<br />
heid. Evenzoo verklaar ik mijne pogingen, om den Kardinaal<br />
Montalto tegen haar in te nemen, voor schandelijke aanslagen<br />
tegen de onschuld, en voor eene onderneming, die den toorn<br />
Gods en de straf der menschen verdient. Is deze belijdenis<br />
u beiden genoeg? Kan ik na dit woord nog met een gevoel<br />
van medelijden worden aangehoord, of zal het alleen haat zijn<br />
en diepe verachting?"<br />
„Maar, ongelukkige man! waarom hebt gij mij zoo redeloos<br />
en zoo zonder ophouden vervolgd," borst Anna uit, „mij,<br />
vreemdelinge, van de eerste minuut onzer bekendschap af?"
198<br />
„Dat is het juist, wat mij nu te bekennen overblijft, edele<br />
vrouw!'' hervatte Scipione met eenen zucht. „Het was omdat ik<br />
u beminde met eene razende, brandende, gloeiende, alles ver<br />
terende liefde. Eene liefde, die blind voortholde, om tot haar<br />
doel te komen, geen middel ontziende, geene menschelijke macht<br />
vreezende, geene ontheiliging schuwende, met de hel spottende,<br />
de goddelijke gramschap trotseerende. Die liefde, waarbij alle<br />
andere hartstochten verbleekcn en flauw worden, die tot alles<br />
goeds had kunnen voeren, zoo zij gelukkig had mogen zijn; maar<br />
die teleurgesteld, ook de laatste deugd afzwoer, het laatste betere<br />
gevoel uitbluschte, en slechts verwoesting en verbrijzeling en<br />
ellende om zich zien wilde. Die liefde is altijd de eerste; zij<br />
werkt altijd het geweldigst op hem, die koel bleef en dood voor<br />
den hartstocht tot in de volle kracht des levens. Dat is de liefde,<br />
die tot zinneloozen haat voert als zij onbeantwoord blijft, dat<br />
is de liefde, die verzadiging eischt, hetzij in de bedwelmende<br />
omarming der geliefde, hetzij in de stuipachtige kramptrekkingen<br />
van het stervend slachtoffer."<br />
Hier ontsnapte Anna een flauwe kreet van ontzetting en af<br />
grijzen. Alexander Peretti sprong schielijk toe, en nam hare han<br />
den in de zijne, en bracht de hand aan den degen, als wilde<br />
hij haar beschermen tegen den schrikwekkenden hartstocht des<br />
Florentijners. Hij was ook vreeselijk om aan te zien; hij had<br />
zich opgericht, en stond daar in zijne volle lengte, machtig als<br />
Lucifer, en schoon als deze; maar het was eene duistere macht<br />
en eene schrikkelijke schoonheid.<br />
Bij de onrustige beweging des Kardinaals verwrong zich zijn<br />
mond tot eenen pijnlijken glimlach.<br />
„Vrees niets meer, schoone vrouw! ontrust u niet, Monsignore!<br />
Is niet deze bekentenis het sprekende blijk mijner zelfoverwin<br />
ning? Gij zijt mijne rechters; de schuldige in de macht der<br />
rechters, is immers niet meer te vreezen?" En daarop zich weder<br />
nedervleiende, vervolgde hij: „Ik zal minder heftig zijn. Toen
199<br />
gij op het St. Pietersplein voor de Vatikaansche zuil nederkniel-<br />
det, trof mij uw ernstig bidden. De zuivere oprechtheid van dat<br />
gebed weerkaatste zich op uw gelaat, dat als een afschijnsel droeg<br />
van engelenglans. Ik had toen mijn oog moeten afkeeren; maar<br />
was het de macht der hel? Ik deed het niet, de zoete toover-<br />
gestalte trok mij aan: ik ben haar genaderd. Uw verlaten toe<br />
stand, Anna! gaf mij recht uw beschermer te zijn, gaf mij hoop<br />
meer voor u te kunnen worden. Het is zoo, het was een onwaar<br />
dig verblijf, dat ik u deed aanwijzen, onwaardig voor eene vrouw<br />
als gij; maar kon ik anders? Mijn stand, mijne betrekking, de<br />
gestrengheid van onzen Heer, uwe veiligheid, dit alles nood<br />
zaakte mij, om mijnen toevlucht te nemen tot de geheimhouding<br />
van Azzo's huis, meermalen de veilige schuilplaats der verbor<br />
gene zwakheden van hooge personaadjen, en stilzwijgend als de<br />
looden daken van het paleis St. Marcus. In het eerste oogenblik,<br />
dat het mijne was, wierp ik mij aan uwe voeten, onder onzen<br />
hemel heeft de hartstocht, om te rijpen geen traag verloop van<br />
dagen noodig; ik bekende u den mijnen, met eene vermetelheid,<br />
met eene onstuimige drift, die u beleedigde en verontwaardigde.<br />
Mijn woorden waren gloeiend als de lave, die wegvloeit uit den<br />
krater; uw antwoord verkleumend ijs; het waren dolksteken van<br />
verachting en toorn, die uwe lippen ontvielen. Zij hebben mij<br />
dieper gewond, dan gij toen kondet vermoeden. Mijne verbitte<br />
ring was als mijne liefde, en van dien oogenblik af haatte ik u.<br />
Ik zwoer eenen dubbelen eed: ik zoude mij wreken, en gij zoudt<br />
de mijne zijn. Reeds vooruit zag ik u rijk, in het bezit van<br />
machtige bescherming. Ik wilde dat voorkomen, ik wilde u<br />
arm zien, en verstoken van elke toevlucht. Waanzinnig, verbjjs-<br />
terd, roekeloos, nam ik den laster als wapen tegen u. Het<br />
trof ten deele; het argeloos vertrouwen van Monsignore liet<br />
zich misleiden, hij wantrouwde u, maar eene nog hoogere hand<br />
hield u opgericht. Dat stelde mij te leur; maar het schrikte mij<br />
niet af, ik gaf niets op. Ik wilde u zien, reddeloos verloren
200<br />
voor de maatschappij, gebukt onder eenen geschandvlekten naam,<br />
beroofd van eiken steun en van alle hulp, vervallen tot de scha<br />
melste afhankelijkheid; dan waart gij in mijne macht geweest,<br />
ik had mijne schijneer weggeworpen, om uwe schijnschande te<br />
deelen, mijne veiligheid verzaakt tot uwe bescherming, eiken<br />
levenslust met wellust verruild tegen eenen glimlach van dankbaar<br />
heid. Maar, willens of onwillens, gij hadt de mijne moeten zijn."<br />
„De Heiligen hebben mjj behoed," sprak Anna met vromen<br />
ernst, „maar spreek, wat bracht u tot eene betere gedachte?"<br />
„Een medelijdende engel, die verdoovend heulsap mengde<br />
voor mijne ziedende hartstochten, die een kalm rustplaatsje aan<br />
wees voor mijn duizelend hoofd; vraag haren naam niet, ik<br />
heb haar gevonden; zij zal mijne zuster zijn, zij heeft mij opge<br />
wekt uit den gevaarlijken roes, waarin ik weken lang ben<br />
voortgegaan, met geen ander denkbeeld in de ziel en voor<br />
oogen, dan liefde en wraak. Gij weet nu mijn afschuwelijk<br />
ontwerp in zijnen geheelen omvang, gij kent nu de oorzaak<br />
mijner misdadige handelingen, gij weet nu waardoor ik schul<br />
dig werd: klaag mij nu aan, Monsignore! voor den Opperheer<br />
van Rome, Zijne Heiligheid is kiesch omtrent vrouweneer, is<br />
streng in het veroordeelen, en snel in het uitvoeren. Morgen<br />
reeds kunt gij dan gewroken zijn, Anna! misschien legt men<br />
u dan morgen mjjnen hoofdeloozen romp voor de voeten.<br />
Of misschien wel laat men u de keuze der folteringen over,<br />
Kardinaal! en mijn sterven in ongehoorde, maar welverdiende<br />
pijnigingen zal u beiden dan mogelijk met mijn leven kunnen<br />
verzoenen, mogelijk zult gij het mij dan nog vergeven, dat ik<br />
misdadig werd uit onbedwingbare liefde. Ik heb mijne schuld<br />
niet verheeld, maar, Signora! gij hadt ook minder schoon moeten<br />
zijn, meer de andere vrouwen gelijk; minder verheven, minder<br />
engelachtig rein; men moet Anna Oston zijn, om zulk eene<br />
liefde te kunnen opwekken. Klaag mij aan, Monsignore! werp<br />
den eersten steen op mij."
201<br />
„God beware mij, dat ik het doen zoude," riep deze uit.<br />
„Anna wees goed voor den beklagenswaardige."<br />
De jonge Kardinaal had met inspanning toegeluisterd, hij had<br />
gezucht, gebloosd, gesidderd, was bleek geworden onder die<br />
vurige zelfbeschuldigingen van Scipione. Die levendige beschrij<br />
ving van dien gloeienden hartstocht voor een wezen, dat ook op<br />
zijn hart zulk eenen geweldigen indruk gemaakt had, ging niet<br />
verloren; zijne vurige verbeeldingskracht ontvlamde zich bij de<br />
duidelijke ontleding van een gevoel, dat ook zijn gevoel was;<br />
het was als iemand, die eerst ontdekt, dat hij vergift heeft<br />
ingenomen, als hij er de werking van bij anderen ziet. Die<br />
bekentenissen waren als de afschetsingen van zijne eigene ge<br />
waarwordingen. De vrouw, van welke men met zooveel opgewon<br />
denheid sprak, was in den angst voor den boozen mensch zacht-<br />
kens naar hem toe geschoven, hij hield als beschermend hare<br />
hand vast, hij drukte die bij elke opwellende gewaarwording,<br />
zij gloeide in de zijne.... was het wonder, dat hij zeide: ik<br />
veroordeel u niet?"<br />
„Ik beklaag u en vergeef u!" riep Anna, in tranen uitbarstende.<br />
Nimmer misschien is eene vrouw onverzoenlijk hard geweest<br />
tegen misdrijven, begaan uit liefde voor haar.<br />
„Word een beter mensch, Scipione! gij hebt veel goed te<br />
maken," en zij reikte hem hare hand. „Mogen God en de<br />
Heiligen het u vergeven, gelijk ik het doe; uwe bekentenis blijve<br />
een diep geheim tusschen ons."<br />
„Dank! dank! voor deze goedheid; ik zal dan nog blijven<br />
leven tot berouw en boete. En toch, Anna! als gij gewild hadt,<br />
het had zoo geheel anders kunnen zijn tusschen ons. Door eene<br />
zuivere, heilige, gewettigde liefde hadt gij de mijne kunnen zijn;<br />
gij levende in mij, en ik in u, eene opoffering van ieder uur<br />
van geheel mijn leven. Geen zucht dan voor u, geen traan dan<br />
voor u, geene gedachte dan voor u, geene gewaarwordingen<br />
buiten u; o! ik heb somwijlen gedroomd, gelukkig gedroomd,
202<br />
Anna! Ik zat dan aan uwe voeten, uwe blonde haren golfden<br />
neder tot op mijn voorhoofd, hunne aanraking deed mij huiveren,<br />
hun geur bedwelmde mij; ik kuste uwen kleinen voet, die mij<br />
niet wegstiet; ik kuste uwe blanke handen, die zich niet terug<br />
trokken; ik zag op naar uw oog, het was vochtig; ik spiegelde<br />
mij in het blauwend kristal, gij wenddet het niet af "<br />
„Scipione! Scipione! ik smeek u, spaar mij, kom tot u zeiven,"<br />
riep Anna in hevige gemoedsaandoening; want de Kardinaal<br />
sloeg ook smeekend de oogen naar haar op, en kuste ook hare<br />
handen, en Anna streed eenen geweldigen kamp; zij voelde, dat<br />
zij zich snel verwijderen moest; maar zij was als op de plaats<br />
geboeid, als door eene betoovering, die het haar niet oprechte<br />
ernst was te breken; de waarachtige wil tot het goede maakt<br />
sterk en krachtig tot zelfoverwinning; maar weifelend aarzelen,<br />
maar het luisteren naar het zoet gevlei der zinnen is gevaarljjk<br />
als een bedwelmende giftdrank, waarvan de teugen zwak maken<br />
en doen waggelen.<br />
Scipione vervolgde, alsof hij haar niet hoorde, verzonken,<br />
zooals hij scheen, in het droomgezicht zijner verbeelding:<br />
„Toen was ik als waanzinnig van geluk; ik sloeg mijnen arm<br />
om uw fijne middel, mijn hoofd rustte op uwen schouder, die<br />
schouder was rond, mollig en donzig als fluweel, en blank als<br />
marmer, maar niet zoo koud; mijne gloeiende lippen in aanra<br />
king met die zachte warmte ...."<br />
„Houd op, houd op, ongelukkige! ik bemin haar ook," viel<br />
de Kardinaal hem woest in de rede, zjjne wangen gloeiden, zijne<br />
oogen schitterden, zijne borst zwoegde, en plotseling zich geheel<br />
vergetende en Anna met onstuimige drift omvattende, riep hij:<br />
„Anna! Anna! ik bemin u, gij moet de mijne zijn!"<br />
„Kardinaal!" spotte Scipione, met zijnen honenden hellelach, en<br />
snel verwijderde hij zich; op zekeren afstand bleef hij even staan,<br />
en zich omwendende naar den verbijsterden jongeling, die zich te<br />
vergeefs bemoeide, de geliefde tot zich zelve te brengen, sprak
203<br />
hij .met zegepraal: „Neef ran Sixtus, zóó heb ik het juist gewild."<br />
Scipione heeft het doel zijner schandelijke berekening bereikt;<br />
hij heeft eene verklaring J uitgelokt, die lang, misschien altijd<br />
op de verbleekende lippen des jongelings zoude zijn terug<br />
gebleven. Hij heeft met gewelddadige hand den slagboom<br />
weggerukt, die de gedachte aan de zonde nog scheidde van<br />
de daad der zonde: elke schrede verder kon een val zijn. Met<br />
door overreding is Scipione geslaagd, hij is niet welsprekend<br />
geweest, zijne uitroepingen hadden op zijn hoogst eenen glim<br />
lach kunnen brengen op het gelaat van een koel aanhoorder,<br />
maar het was de taal van den hartstocht, sprekende tot den<br />
hartstocht, en daarin lag zijne overwinning.<br />
De Florentijn was niet onverzeld gekomen op de plaats der<br />
samenkomst. Een tiental gewapende mannen had hij met zich<br />
gevoerd, zij hadden zich langs den muur der kapel geschaard,<br />
dicht bij den uitgang, en toen hij buiten de kapeldeur trad,<br />
had men hem kunnen zien, hun fluisterend bevelen gevende:<br />
„Over vijf minuten, de personen, die zich daarbinnen bevinden."<br />
„En zoo zij zich vóór dien tijd wegmaken?"<br />
„Zij zullen het niet doen, maar als zij het deden, dan weet<br />
gij wat u te doen staat?"<br />
„Volkomen, Signore!"<br />
De schoone Engelsche lag als een machtelooze doode in de<br />
armen van den jongen Kardinaal, die haar met liefkozingen en<br />
kussen in het leven trachtte terug te roepen. „Hulp! ik heb<br />
haar vermoord door mijne woestheid," kermde hij eindelijk<br />
met angst, en zijn oog zocht Scipione, dien hij niet vond. Op<br />
die luide stem opende Anna de oogen. „Alexander!" riep zij,<br />
en borst in tranen uit.<br />
„Innig beminde! laat ons gelukkig zijn."<br />
„Anna! wees sterk, ga van hier, denk aan uwen William,"<br />
zoo klonk eene waarschuwende stem achter hen. Zij zagen beiden<br />
om. „Karre! ridder Karre!" riepen zij te gelijk.
204<br />
Ik weet, dat er onder mijne lezeressen zullen zijn, die het<br />
den ridder reeds verweten hebben, dat hij zoolang met zjjne<br />
tusschenkomst heeft getoefd. En toch zijn toestand was hoogst<br />
moeielijk en kiesch. Niets gaf hem recht tot die tusschenkomst.<br />
Bij Scipione's bekentenis ware zij ten minste onrechtmatig<br />
geweest; daarna schrikte hij terug voor het denkbeeld van als<br />
een bespiedende luisteraar te staan voor de vrouw, die hij<br />
bemind had, en voor den man, wien hij zjjne hoogachting niet<br />
weigeren kon.<br />
De belangstelling, die hem tot zijne handelwijze genoopt had,<br />
konde over het hoofd gezien worden: zijn heimelijk bespie<br />
den konde als eene laagheid gelden, en zijn vermanend verschij<br />
nen als een vermetel en onbescheiden indringen. Dit had hem<br />
lang doen aarzelen, het had hem moeite gekost, niet te hulp te<br />
schieten bij Anna's bezwijming; maar hij hoopte nog altijd, dat<br />
zij kracht zoude vinden in zich zelve; alleen toen hij haar zag<br />
wankelen, had hij elke overweging laten varen voor hare redding.<br />
„Karre!" herhaalde de Kardinaal, en liet de armen nederzin-<br />
ken, als door verbazing verlamd. „Karre!" herhaalde Anna, en<br />
trad drie schreden van den geliefde af.<br />
„Ik wil niets zijn dan uw trouwe vriend," sprak de ridder, „volg<br />
mij, Mylady! het is niet goed, hier te zjjn." Hij naderde haar;<br />
met een gebogen hoofd en zonder hem aan te zien, nam zij<br />
den arm waarmede hij haar ondersteunde. Hij voerde haar<br />
weg; toch wierp zij nog een schuwen blik op den jongeling,<br />
dien zij verliet. Hij staarde haar strak aan, hij scheen haar niet<br />
te zien. Het schemerde hem voor de oogen, de waskaarsen flik<br />
keren als dansende dwaallichten, de beelden schijnen neder te<br />
komen van hunne voetstukken, en de schilderijen draaien in spook<br />
achtige tooverkringen; de Kardinaal is opgestaan, hij wil weg<br />
vluchten van de plaats, zijne knieën wankelden, zijn voet strui<br />
kelt, hij valt wezenloos neder op de trappen van het altaar.
HOOFDSTUK XVII.<br />
Gevaren.<br />
Toen Karre en Anna, gevolgd door Hugh, den drempel der<br />
kapel overschreden hadden, zagen zij zich plotseling omsingeld<br />
en door sterke armen aangegrepen.<br />
Verdediging was onmogelijk; Karre en Hugh voelden zich ge<br />
boeid en weggeleid, de Lady zag zich voortgesleurd tot in eene<br />
gereedstaande draagkoets.<br />
„Hallo hei, lompert! de edelman moet ook in den draagstoel;<br />
meent gij dat men zulk eenen Heer zoover kan doen loopen?"<br />
riep een der mannen, die de bevelhebber scheen.<br />
Men deed den ridder instijgen. „Waartoe deze wederrechte<br />
lijke gewelddadigheid," vroeg hij. — „Het zijn bepaalde orders,<br />
Signore!" „Maar, Heer Capitano! gij behoort toch te bedenken...."<br />
— „Wij denken nooit bij onze orders, Signore ! wij voeren ze uit."<br />
Sterke armen hieven de draagkoets op. Gewapenden waren<br />
het, die hen hadden overvallen, gewapenden, die het voertuig<br />
bleven omringen; men hoorde duidelijk het gekletter hunner<br />
zwaarden en het stampen hunner hellebaarden op de steenen.<br />
Uit hunne luidruchtigheid bij deze onderneming begreep de<br />
Engelschman dat het geen duistere aanslag konde zijn, door<br />
eenen bijzonderen persoon ondernomen, maar eene openlijke<br />
daad der bestaande overheid. Men had hun niets gevraagd, men
206<br />
scheen dus zeker te zijn van zijne zaak. Hugh scholt in zijn<br />
verbroddeld Engelsch op de Italianen; maar eene nadrukkeljjke<br />
beweging van eenen der mannen, legde hem het stilzwijgen op.<br />
Men denke zich wat er in de draagkoets omging. Anna, door<br />
de snel afwisselende schokken als bedwelmd, liet het hoofd in<br />
doffe verslagenheid rusten tegen het gevulde leder; zij dacht<br />
niets, zij sprak niets, zij was geheel lijdelijk. De duisternis was<br />
haar welkom; zij had den blik van Lionel niet kunnen uitstaan.<br />
Deze zweeg ook, voor zich zeiven bekommerde hij zich weinig.<br />
het kon noch de bedoeling, noch het belang des Pausen zijn,<br />
hem zoo onverhoeds gevangen te nemen; het was zeker, dat men<br />
zich wat hem betrof, in den persoon vergist had, en hij rekende<br />
er op, dat het misverstand zich spoedig moest ophelderen.<br />
Maar de Kardinaal! Maar zijne nicht! Hij konde, of<br />
wilde dat niet indenken.<br />
Lang duurde de tocht, en ver moest het eind zijn, dat zij<br />
gevorderd waren; want tweemaal hadden zij van dragers ver<br />
wisseld, toen zij de stem van den aanvoerder halt hoorden be<br />
velen. Men opende de draagkoets, men verzocht hen uit te<br />
stappen. Gewapenden gingen hen voor, gewapenden sloten zich<br />
achter hen aan; ontvluchten, zelfs al hadden zij er aan gedacht,<br />
ware onmogelijk geweest. Bij het licht, dat brandde voor de<br />
heilige-nissen van het prachtige gebouw, waarvoor zij zich nu<br />
bevonden, herkende de Engelschman de lieden, die hen om<br />
ringden, voor dienaren van den Stadvoogd. Men deed hen de<br />
breede marmertrappen opstijgen, en leidde hen in eene soort<br />
van corridor waarvan niemand der drie gevangenen de kun<br />
stige fresco's bewonderde; niemand hunner had zelfs een oog<br />
voor de prachtige Korintinsche zuilen van porfiersteen, toch had<br />
den die den blik van eenen kenner verdiend.<br />
Zij vertoefden hier niet zeer lang; eene soort van Majordomo,<br />
in een half geestelijk, half wereldlijk gewaad, verzocht hen be<br />
leefd, hem naar zijnen Heer te volgen.
207<br />
Naar welken Heer leidt gij ons ?" vroeg Karre. —<br />
„Naar den Stadvoogd van Rome, Cavaliero!"<br />
De Stadvoogd van Rome is altijd een hooge geestelijke, som<br />
tijds een Domheer, meestal een Bisschop. Zijn ambt houdt het<br />
midden tusschen het burgerlijke en het krijgshaftige. Hij houdt<br />
het toezicht over de uitvoering der huishoudelijke bevelen van<br />
Rome's geestelijken Vorst, en is altijd minder een eigenmachtig<br />
handelend Stadhouder, dan de hoogste burgerlijke ambtenaar;<br />
vooral bij Pausen, die zelf regeeren, is zijne macht meer uit<br />
voerend dan regelend. Hij ontvangt sommige bevelen meestal<br />
rechtstreeks van den Paus, en is met dezen niet zelden in<br />
onmiddellijke aanraking.<br />
Zulk eene betrekking mocht eene zeer eervolle zijn, eene aan<br />
gename en lichte was zij onder Sixtus zeker niet. Dagelijks in<br />
aanraking te moeten wezen met den driftigen, opvliegenden,<br />
onverzettelijken Meester, die alles uit eigene oogen zien wilde, die<br />
van elk onbeduidend voorval rekenschap afvroeg, die het gering<br />
ste verzuim met bitsheid bestrafte, die somtijds eischte, dat<br />
men zijne bevelen raadde of voorkwam, en nimmer duldde, dat<br />
men ze weersprak, hoe zonderling ze soms ook aandruisten<br />
tegen regel of instelling, die dikwerf zijnen toorn over de te<br />
lauw gestrafte misdaad tegen den rechter zei ven lucht gaf; met<br />
wien in sommige oogenblikken van verkeerde opvatting wer<br />
kelijk niet te spreken was, die zich, met terzijdestelling van rang<br />
en waardigheid, tot in het kleingeestige toe, met de huishoude<br />
lijke belangen zijner stad bemoeide, en die wilde, dat ieder deelen<br />
zoude in den vurigen ijver waarmede hij zelf voor de hervorming<br />
van Rome bezield was. Voorwaar, onder zulk eenen Heer was<br />
het niet gemakkelijk Stadvoogd te zijn; en hij, die dat ambt<br />
nu bekleedde, voelde meer dan een ander het drukkende van<br />
zijn blinkend juk. Bloedverwant van den zwakken Gregorius<br />
XIII, was hij door dezen tot eene betrekking verheven, die toen,<br />
onder die slappe regeering, bij zeer weinig bezigheid zeer vele
208<br />
voordeelen gaf. Zijne natuurlijke traagheid, in weelderige rust<br />
verwend, zag zich nu plotseling tot ernstige en onvermoeide<br />
werkzaamheid geroepen. Zijne aangeborene zachtzinnigheid moest<br />
zich dwingen tot eene strengheid, die hem evenzeer tegen de<br />
borst stuitte, als ze den Romeinen hatelijk was. Hij had zoo<br />
gaarne de kampvechter willen zijn van menigen min schuldige;<br />
maar de bloohartigheid van zijn karakter en de bestendige vrees<br />
waarin hij leefde, om den gestrengen Heer te mishagen, sloten<br />
hem altijd de lippen bij hunne verdediging, hoewel hij te gelijk<br />
de oogen sloot om hun lijden niet te zien.<br />
Bij dezen man was het, dat men de gevangenen binnenleidde.<br />
Hij was opgestaan om hen te ontvangen; een zonderling eer<br />
bewijs van eenen rechter jegens beschuldigden, dat ze toch zijn<br />
moesten.<br />
„Signora! ik ben wel zeer ongelukkig," begon hij met hoffe<br />
lijkheid tot Lady Oston; maar eensklaps viel hij zich zeiven<br />
met schrik in de rede, nadat hij eenen blik geworpen had op<br />
hare metgezellen. „St. Antonius! wees mij genadig, twee mannen<br />
en geen geestelijke!"<br />
Karre maakte dadelijk van zijne verwarring gebruik; hjj kende<br />
bij gerucht het karakter van zijne tegenpartij, en begreep, dat<br />
er met vermetele stoutmoedigheid veel zoude te winnen zijn.<br />
„Het is ook duidelijk, Monsignore! dat hier eene misvatting<br />
plaats heeft," begon hij deftig en met trots. „Ik weet niet<br />
welken geestelijke uwe Hoogwaardigheid bedoelt; alleen weet<br />
ik, dat ik niet van dien stand ben, en dat men mij en de<br />
mijnen op de wederrechtelijkste wijze heeft overvallen, en, zonder<br />
eenige aanleiding van mijnen kant, heeft gevangen genomen."<br />
„Naar dien hoogen toon te oordeelen, kunt gij evenwel de<br />
bedoelde persoon zijn. Uw naam, Mijnheer?"<br />
„Lionel Karre, ridder, Engelsch ridder, Monsignore !"<br />
„Dat is vreemd, die kan het niet zijn. Uwe woonplaats,<br />
Mijnheer?"
209<br />
„Rome." — „Uw beroep?" — „Ik leef van mijn vermogen."<br />
— „En die man daar?"<br />
„Een Schot, de bediende dier dame."<br />
„En wie is de Signora?"<br />
„Lady Anna Oston. Zij is van eenen rang, Monsignore! die<br />
haar ten minste tegen zulk eene handelwijze had moeten beveiligen."<br />
„Het was juist een geestelijke en eene Donna van rang, die<br />
volgens de aanwijzing ...."<br />
Anna sidderde onder den sluier, dien zij voor hare oogen<br />
getrokken had.<br />
„Signora, vergun mij u eenige vragen te doen," sprak de Stad<br />
voogd.<br />
„De Lady verstaat niets dan Engelsch," viel Karre snel in,<br />
om Anna te sparen.<br />
„Gij zult dan voor beiden antwoorden, Mijnheer! Waart gij<br />
in de kapel St. Jeronimo?"<br />
„Ik kwam er uit, toen men mij overviel!"<br />
„Was deze dame bij u?"<br />
„Zij was bij mij."<br />
„En die man?"<br />
„Was altijd bij ons."<br />
Zij kunnen het niet zijn," mompelde de Stadvoogd bij zich<br />
zeiven. Ofschoon de sluwe ridder die woorden niet verstond,<br />
las hij ze toch op het twijfelachtig en verdrietig gezicht van<br />
den ondervrager; en toen deze, als om er op eens een eind<br />
aan te maken, hem met een dreigend gebaar vroeg: „Maar<br />
wat deedt gij dan toch in de kapel van Monsignore Montalto,<br />
terwijl er geen dienst gedaan werd," antwoordde hij zoo trotsch,<br />
als ware hij er op hoog gezag binnen gegaan :<br />
„Gij doet mij die vraag niet op bevel van Zijne Heiligheid."<br />
„Maar, Signore!.... ik ben Stadvoogd, en gerechtigd tot<br />
elk onderzoek .. .."<br />
„Van misdadigers en schuldigen, Monsignore! Maar wie zegt<br />
Engelschen te Rome enz. 14
210<br />
u, dat wij het zijn; wie beschuldigt ons, en waarvan beschul<br />
digt men ons; op wiens last werden wij van onze vrijheid<br />
beroofd? Niet op dien Zijner Heiligheid," ging hij al stouter<br />
voort, de klimmende verlegenheid van zijne partij ziende. „Zijne<br />
Heiligheid had de personen met meer gewisheid aangewezen,<br />
en mij zeker niet aangeduid. Zoo ik tot hiertoe geantwoord<br />
heb op vragen zonder beteekenis, denk ik echter geenszins<br />
rekenschap te geven van elke mijner daden, dan nadat men<br />
mij zal overtuigd hebben, dat ik werkelijk de bedoelde persoon<br />
ben, en zoo men mij inlicht van de misdaad, waarvan men<br />
mij beticht. En verder, Monsignor de Stadvoogd! zie toe hoe<br />
gij handelt; ik ben mij zeiven niets kwaads bewust, en ik heb<br />
machtige beschermers, die gij in mij beleedigen kunt."<br />
Machtige beschermers,.... ridder Karre!" hernam de andere<br />
nadenkend; „gij zijt toch niet de ridder Karre, die...."<br />
„Die nabij de sakristie van St. Pieter woont, juist die<br />
ben ik."<br />
„Ik ben een verloren man," zuchtte de Stadvoogd. Hij her<br />
innerde zich met schrik, dat hij eens in zijnen dienstijver had<br />
voorgesteld, om eenen spion te plaatsen in het huis van den<br />
Engelschman, en dat Sixtus hem toen vrij barsch had toege<br />
voegd: „Bemoei u alleen met de Romeinen; de Engelschen<br />
hier staan onder ons bijzonder toezicht."<br />
„Nooit was een Stadvoogd van Rome in eenen toestand, zoo<br />
moeielijk als de mijne, o! het is een valstrik, dien men mij ge<br />
spannen heeft; zoo ik gewichtige gevangenen ontsnappen laat,<br />
zal men mij beschuldigen, en zoo ik mij met die verwenschte<br />
Engelschen inlaat, zal men mij niet minder beschuldigen; men<br />
schen ! ik wenschte, dat gij allen veilig op zeven mijlen van<br />
Rome waart. Heilige maagd ! red uwen dienaar uit deze strikken."<br />
„Een enkel verstandig besluit, Mijnheer! zal hier veel afdoen,"<br />
sprak nu Karre, bijna glimlachende over den kleingeestigen<br />
angst van den hoogen ambtenaar. „Stel mij en Lady Oston
211<br />
met haren bediende zonder langer toeven in vrijheid, en wat<br />
zal ons dan verhinderen, het gebeurde als niet gebeurd te be<br />
schouwen ?"<br />
„Dat gaat niet, bij St. Petrus! dat gaat niet, Signore!" her<br />
nam nu de andere, plotseling besloten, als zag hij in des rid<br />
ders drift om in vrijheid gesteld te worden juist eene beweeg<br />
reden om niet toe te geven. „Gij weigert mij rekenschap<br />
te geven van uwe daden, en het is mogelijk, dat ik geen recht<br />
heb, die te eischen; maar ik ken iemand, wien gij dat recht<br />
niet ontzeggen kunt, en die altijd tijd heeft tot de plichten<br />
der billijkheid. Ik kan niet dwalen, met u tot hem te voeren.<br />
Camaggio!" — Een dwerg, niet veel grooter dan een aap, en<br />
ten minste even leelijk, kwam plotseling te voorschijn van ach<br />
ter den hoogen leuningstoel zijns meesters, die hem zacht eenige<br />
bevelen gaf. Snel sprong het wezen van daar, Karre eenen<br />
hatelijk grijnzenden glimlach toewerpende.<br />
De ridder sidderde bij het denkbeeld, dat Anna in het Va-<br />
tikaan hare tegenwoordigheid in de kapel zou moeten ophel<br />
deren; hij vreesde alles: hare gemoedsstemming, haren angst,<br />
hare ontsteltenis, en bovenal haar waarheidsliefde. Het was<br />
hem niet duidelijk, wat zij met Angelo en den Kardinaal had<br />
te bespreken gehad, of waarom de eerste zich alleen had ver<br />
wijderd. Hij vreesde daarom, dat Anna veel zoude te ontdek<br />
ken hebben.<br />
„Als gij het op uwe eigene verantwoordelijkheid onderneemt,<br />
is het mij wel,'' antwoordde hij, „alleen verzoek ik u, deze<br />
Lady niet op nieuw aan eene onverdiende vernedering bloot<br />
te stellen. Sta toe, dat zij zich met haren bediende naar hare<br />
woning begeve; zoo hare inlichtingen bij mijn verhoor nood<br />
zakelijk mochten zijn, zou men haar daar altijd kunnen vinden.<br />
Zij is gehuisvest in den wijngaard Peretti, bij de edele Donna<br />
Camilla, door de hooge bescherming van Zijne Heiligheid."<br />
„En toch is het mij volstrekt onmogelijk dit toe te staan,"
212<br />
hernam de Stadvoogd, die maar al te zeker wist, dat er juist<br />
eene dame van Camilla's hofhouding bedoeld was.<br />
De bevelhebber, dien wij reeds genoemd hebben, trad binnen.<br />
„ Wees zoo goed te volgen, Signore Karre! ook gij schoone<br />
Signora!" ging hij beleefd voort, „en zoo ik een van u mocht<br />
zijn hard gevallen, gelooft dan, dat het alleen was, omdat ik<br />
meende mijnen plicht te doen. Wij zien elkander spoedig<br />
weder."<br />
Karre, die niet veel te antwoorden had, boog zich, en met<br />
Anna voortgaande, zeide hij haar in hunne moedertaal: „Heb<br />
moed, Mylady! en vertrouw op mijne vriendschap; morgen,<br />
zoo God wil, hoop ik u rekenschap te geven van mijne han<br />
delwijze."<br />
„Gij zijt een edel mensch," was alles, wat Anna vermocht te<br />
zeggen.<br />
Men zal onzen ridder zeker niet van lafhartigheid beschuldi<br />
gen, omdat hem het hart klopte, toen hij met de beide ande<br />
ren bij Sixtus werd binnengeleid; want het was niet voor zich<br />
zeiven, dat hij sidderde; maar voor de vrouw, die hem nog<br />
altijd dierbaar was, wier onrust en doodelijke angst uit ieder<br />
harer krampachtige bewegingen sprak, ofschoon dan ook haar<br />
mond zweeg.<br />
„Gevangenen van den Stadvoogd!" met dit woord hoorden zij<br />
zich aandienen. De Stadvoogd in zijn rijtuig vooruitgesneld, was<br />
reeds bij Zijne Heiligheid, en met dezen in een ernstig gesprek;<br />
ook sloeg geen van beiden acht op de binnenkomenden, en<br />
Karre had alzoo de gelegenheid uit dit gesprek nog enkele<br />
zinsneden op te vangen.<br />
„Een hooge geestelijke," zegt gij, „en eene vrouw?"<br />
„Ja, Heiligste Vader! zoo was de aanwijzing;... in een on<br />
geoorloofd samenzijn met eene vrouw."<br />
„Bij Christus! en dat in eene hoofdkerk, en in de heilige<br />
week. Zoo waarachtig ik de sleutels van St. Pieter voer, laat ik
213<br />
de vrouw worgen en den priester hangen, al ware hij ook..."<br />
Sixtus hield plotseling op, men zag hem eenigszins verbleeken,<br />
„was het niet in de kapel van<br />
St. Jeronimo, Uwe Heiligheid!"<br />
„Al ware hij ook een Kardinaal," eindigde de Paus luid en<br />
met vastheid.<br />
De Stadvoogd, zelf geestelijke en doordrongen van de voor<br />
rechten en de achtbaarheid van zijnen stand, kon dit niet on<br />
beantwoord laten.<br />
„Genadigste Heer! een gewijd persoon, een Vorst der kerk."<br />
„Vrees niets, mijn zoon! wij zullen zijn gewijd purper niet<br />
hangen, maar den ontpurperden en ontheiligden mensch."<br />
Bij al die woorden had Karre alle moeite om zijne nicht voor<br />
nederzinken te bewaren; hij was in de hevigste onrust, hij wist<br />
maar al te wel, dat de Paus niet gewoon was, strenge voorne<br />
mens luide te uiten, zonder ze te volvoeren, en eene ontdek<br />
king was bijna niet te voorkomen.<br />
„Noem tot geenen prijs den Kardinaal, zoo men u onder<br />
vraagt," fluisterde hij in het Engelsch tot Anna, die alleen toe<br />
stemmend het hoofd boog.<br />
„Bij de uitkomst is het echter gebleken, dat onze berichtge<br />
ver zich vergist heeft. Mogelijk in de plaats zelve, mogelijk in<br />
de personen, die komen zouden; zeker is het ten minste, dat<br />
bij de lieden, van welke men zich heeft kunnen verzekeren,<br />
geen geestelijke was, en dat het alleen twee Engelschen zijn<br />
met eene vrouw."<br />
„Engelschen! C'he Diavolo waar zjjn zij?"<br />
De bevelhebber, die zijne gevangenen tot hiertoe niet verla<br />
ten had, voerde hen nu, op eenen wenk van den Stadvoogd,<br />
de zaal dieper in, en tot op eenigen afstand van de marmeren<br />
tafel, waarbij Sixtus gezeten was. Nauwelijks bemerkte deze<br />
Karre, of hij riep hem luid en schertsend toe:<br />
„Bij St. Bonaventura! die klucht is ongehoord. Gij, mijn
214<br />
goede ridder! gij, mijn volmaakte Karre! in de handen van<br />
Mijnheer den Stadvoogd, dat is eene onbetaalbare geschiedenis."<br />
„Het is voor mij altijd minder eene klucht dan eene les, Hei<br />
lige Vader!" sprak Karre, nadat hij zich van het gewone eer<br />
bewijs opgericht had.<br />
„Dat wil zeggen, mijn zoon?"<br />
„Dat ik voor altijd geleerd heb tot een noodzakelijk onder<br />
houd niet weder eene kapel te kiezen, zoolang ik te Rome<br />
zijn zal."<br />
„Gij kondt er ook voegzamer plaats voor gezocht hebben,<br />
dan de kapel eener hoofdkerk, Signore!" antwoordde Sixtus<br />
met ernst, „en met wie hadt gij dan dat belangrijke onder<br />
houd, Cavaliero?"<br />
„Met mijne nicht, Anna Oston, Heilige Vader!"<br />
„Onze Engelsche, Signora!" hernam de Paus, en zag voor<br />
het eerst op Anna neder, die nog altijd geknield voor hem lag.<br />
„Richt u op mijne dochter! en laat ons uw aangezicht zien:<br />
wij hopen, dat er nimmer onreiner blikken op geworpen zullen<br />
worden, dan de onze hier."<br />
Anna gehoorzaamde werktuigelijk.<br />
„En waarover liep dat gesprek, waartoe was zulk eene onge<br />
wone plaats noodig?"<br />
„Karre, die Lady Oston als ineen zag krimpen onder den<br />
scherpen blik van Sixtus begreep, dat hij al zijne vermetelheid<br />
noodig had, om haar te redden.<br />
„Uwe Heiligheid zal mij toestaan, het alleen voor uwe ooren<br />
te herhalen."<br />
„Mijnheer de Stadvoogd, verlaat ons!... "Welnu ridder ! wij<br />
zijn alleen."<br />
Karre hoewel gemeenzaam met zekere diplomatieke wendin<br />
gen, die eene zaak anders voorstellen dan zij werkelijk is, had<br />
echter, uit eergevoel, tot hiertoe altijd de rechtstreeksche logen<br />
geschuwd; ook was zijn gelaat minder kalm en zijn toon min-
215<br />
•der vast, toen hij zeide: „De mededeelingen, Heer! van mijne<br />
Koningin aan Mylady waren niet van eenen aard, om herhaald<br />
te worden in het huis van Donna Camilla, waar zeer vele ooren<br />
zijn, die luisteren, zonder dat men er hen toe uitnoodigt."<br />
„Gij hadt ten minste eene plaats kunnen kiezen, waarbij de<br />
naam van onzen neef niet in de waagschaal gesteld werd."<br />
„Hoe komt men op het denkbeeld, dat zijne Eminentie ''<br />
„Er werd een hooge geestelijke in dit alles mede genoemd,<br />
en was niet de kapel die van St. Jeronimo?"<br />
„Dat is waar, Heer!"<br />
„En wie gaf u het recht daarvan gebruik te maken?"<br />
De ridder durfde hier den Sakristijn niet noemen; hij wist,<br />
dat men dezen dadelijk ter verantwoording zoude roepen, en<br />
dan ten minste was alles verloren.<br />
„Ik gevoel, dat ik zeer te veroordeelen ben; zijne Eminentie<br />
heeft toegegeven aan mijn dringend verzoek."<br />
„Die dwaze, dat zijn van die zwakheden, ze zullen hem zijne<br />
hoofdkerk nog afvragen tot wijkplaats voor samenzweerders of<br />
valsche munters, en zjjnen naam nog leenen tot eenen dekman<br />
tel van heiligschennis, en God weet wat niet al; en hij zal in<br />
willigen, inwilligen, altijd inwilligen, tot dat \wij op het laatst<br />
niet meer inwilligen zullen." Na die korte alleenspraak, wendde<br />
hij zich weder tot Karre: „Waren het uwe mededeelingen al<br />
leen, waarvoor gij zooveel geheimhouding zocht? dan zult gij,<br />
Mevrouw! mij nu ook kunnen zeggen, of gij altijd zult blijven<br />
voortgaan met onze oogmerken te ondersteunen."<br />
Anna schrikte geweldig, zjj wist niet welke voorstellen men<br />
haar had moeten doen; zij was in de grootste verwarring; ook<br />
lispelde zij, bijna onhoorbaar, woorden zonder samenhang. „De<br />
inzichten van uwe Heiligheid .... te volgen .... zal altijd ...."<br />
Zij kon niet meer, eene duizeling overviel haar, zij zonk ne<br />
der, de handen voor de oogen gedrukt.<br />
„Wat beteekent dit, Mijnheer Karre?" vroeg Sixtus, den En-
216<br />
gelschman sterk aanziende. Bijna verloor deze de bezinning,<br />
toch moest hij zich herstellen: hij moest Anna redden. Als<br />
men eenmaal den voet heeft gezet op het moeras der onwaar<br />
heid, dan moet men er op voort, willens of onwillens, dan zakt<br />
men er bij iedere schrede verder in, tot men er zich eindelijk<br />
geheel in verstikt. Zoo ging het den ridder, hij kon niet terug :<br />
„De arme Lady waagt het niet Uwe Heiligheid zelve te zeggen,<br />
wat zij mij toch bekende; haar geweten verbiedt haar voort te<br />
gaan, met eene zaak te dienen, die ten nadeele harer weldoenster<br />
moet uitloopen."<br />
„Kinderachtigheid, overdreven zotheden, dat alles! De Konin<br />
gin geeft u uwe bezittingen terug, dat is niets meer dan uw<br />
eigendom, dien zij u schenkt, de eigendom van uw kind, de<br />
geërfde bezittingen van zijnen vader; dat is niets meer dan<br />
rechtvaardigheid. Wij zelve ontheffen u van den plicht der dank<br />
baarheid jegens eene ketterin. Ga zonder aarzelen voort, mijne<br />
dochter! en ontrust u niet; zoudt gij uwe partij, de partij der<br />
ware kerk verlaten voor een kleingeestig gewetensbezwaar, dat<br />
niet bestaan zoude, zoo Elisabeth u nooit het uwe ontnomen<br />
had; zij heeft het u teruggegeven, dat was niets dan billijkheid.<br />
En waarlijk, wij verwonderen ons, dat gij nog over zoo iets<br />
denken kunt. Heeft dan de Kardinaal Montalto u niet toege<br />
sproken? Is zijne overredingskracht dan zoo flauw, of uw ge<br />
moed zoo hardnekkig onbuigzaam tegen de raadgevingen van<br />
uwe geestelijke leidslieden?"<br />
Onze ridder begreep, dat er aan dit tooneel een eind moest<br />
gemaakt worden. Anna's hijgend snikken, het woord Montalto,<br />
waarbij zij opschrikte, als trof haar een galvanische schok, haar<br />
bleek en rood worden, het moest haar verraden.<br />
„Heiligste Vader!" sprak hij, „wees barmhartig, mijne arme<br />
nicht is te diep geschokt door eene toespraak als die van Uwe<br />
Heiligheid, waarop zij niet voorbereid konde zijn; een verwijt<br />
uit uwen mond treft zoo vreeselijk. Zij is eene vrouw, eene
217<br />
hoogstgevoelige vrouw, vergun mij haar uit uwe tegenwoordig<br />
heid te verwijderen; morgen, wees er verzekerd van, Heer!<br />
morgen zal zij zich ernstig beraden hebben, morgen zal ik Uwe<br />
Heiligheid haar antwoord overbrengen, dat zeker geen ander<br />
zijn zal, dan overeenkomstig uwen wil."<br />
„Bij St. Petrus, ridder! ik wist niet, dat de Engelsche vrou<br />
wen zulke teedere waspoppen waren, die om een luid woord<br />
ineenzinken. Het is wel mogelijk, dat wij den rechten toon<br />
niet vatten, om met zenuwachtige schoonheden te spreken; maar<br />
gij hebt gelijk, zij is als eene wezenlooze, en van onder zoovele<br />
kramptrekkingen zal er nu wel geen verstandig antwoord te<br />
voorschijn komen; breng haar dan in 's Hemels naam van hier,<br />
die man daar kan haar vergezellen. Wie is hij, die man?"<br />
„Hugh Mac-o-Daunt, een Schotsche bediende."<br />
„Welnu, laat hen gaan. Met u heb ik nog te spreken."<br />
En Karre richtte Anna op. Hij legde haren arm in den krach-<br />
tigen arm van Hugh, die zich met zijne meesteres verwijderde,<br />
zonder recht te weten wat er was voorgevallen, en die in zijn<br />
binnenste de dwaasheid vloekte van een land, waar men de<br />
lieden gevangen nam zonder reden, om ze daarna zonder reden<br />
weder weg te zenden. Hem toch had niemand ééne vraag gedaan!<br />
Daar had nog een lang gesprek plaats tusschen den Vorst<br />
van Rome en den Engelschen Staatsman. Wij weten niet welke<br />
belangen het betrof; wij weten alleen, dat de Stadvoogd heen<br />
gezonden werd met eene drooge lofspraak over zijnen al te<br />
voorbarigen dienstijver, en dat Sixtus bij het afscheid tot Karre<br />
zeide: „De zaak van de kapel blijft ons nog altijd duister, Sig-<br />
nore! wij zullen echter niet trachten haar op te helderen, om<br />
dat.... wij het niet willen. Gij hadt eenige aanspraak op onze<br />
goedertierenheid, voortaan echter moeten wij u verzoeken, zoo<br />
danige plaatsen tot uwe samenkomsten met vrouwen te kiezen,<br />
waarbij geene betere namen dan de uwe op het spel gezet<br />
worden. Gij hebt niet in onze achting gewonnen."
218<br />
Dat was zeker een bitter woord, een woord even hard als<br />
onverdiend voor eenen man, die zich edelmoedig had bloot<br />
gegeven, om twee belangrijke hoofden te redden. Maar men<br />
ziet het meer, dat het verwijt en de verachting der wereld juist<br />
hen treffen, die beide het minst verdienen. Sixtus meende de<br />
waarheid zeer scherp te hebben uitgevorscht, en hij werd toch<br />
bedrogen. Misschien eene les voor Vorsten! om juist dan het<br />
meest op hunne hoede te zijn tegen de dwaling, als zij meenen<br />
het meest helder gezien te hebben.
HOOFDSTUK XVIII.<br />
Karre's bekentenis.<br />
De voornaamste huisgenooten van Donna Camilla hadden<br />
in den ochtend, die op den dag volgde, zoo belangrijk voor<br />
enkele onzer personen, een ruimen kring gevormd rondom den<br />
armstoel der eerwaardige Matrone. Orsina en Francisca werkten<br />
gezamenlijk aan een kostbaar borduursel. Eene kleine banier<br />
van purpersatijn, die bij eene der groote procession van Paschen<br />
moest gebruikt worden, en waarop zij het Kruisdragende Lam<br />
afschetsten met zilverdraad en blinkende goudplaatjes. Sommige<br />
harer dames bewerkten eveneens sieraden tot kerkelijk gebruik;<br />
want in die eeuw, in Italië, in de Pauselijke familiën, was het<br />
mode geworden, voor de Kerk te werken, zooals men het vroe<br />
ger deed voor de behangsels der ridderzalen en voor de tornooien;<br />
zooals men het nu doet, om de behoeften van onze flauwe<br />
weelde te bevredigen, of om eenen held te begiftigen, die een<br />
korset draagt en glacé handschoenen en kunstlokken. De vrou<br />
wen: zij moeten iets hebben om op te tooien, al zouden zij zich<br />
ook aan eenen zwakken dwerg wijden, nu het geslacht der<br />
krachtige reuzen voorbijgegaan is; zij moeten altijd poëzie in<br />
het leven leggen, al bewees men haar ook wiskundig zeker,<br />
dat onze hedendaagsche wereld uit cijfers bestond. Donna<br />
Camilla las in eene legende van St. Cecilia, dat wil zeggen,
220<br />
zij hield het sierlijke boek in de hand, en doorbladerde met<br />
deftige aandacht de bont geschilderde en rijk met goud opge<br />
legde prentverbeeldingen, die verschillende tooneelen uit het<br />
leven dier Heilige voorstelden; want lezen.... viel der goede<br />
vrouw eenigszins moeielijk, omdat zij het nimmer geleerd had.<br />
Wat behoefde zij ook een boek? zij had immers haren rozen<br />
krans; o! menige vrouw zoude nog gelukkig zijn, indien zij<br />
met vertrouwen haren rozenkrans konde bidden, en menig huis<br />
gezin zoude zich er niet slechter bij bevinden, zoo het vrouwe<br />
lijke hoofd daarvan niet had kunnen lezen. Domperridderach-<br />
tig woord in 1839, dan wij trekken niet te velde tegen het<br />
gebruik, alleen tegen het misbruik. Niet tegen bevallige leze<br />
ressen, die een boek in handen nemen tot verpoozing, of tot<br />
opscherping van het oordeel; maar tegen verwaarloozende boe-<br />
kenverslindsters; niet tegen zucht naar veredeling en kennis,<br />
maar tegen pronkende halfgeleerdheid. Ik weet dat er zijn, die<br />
mij verstaan.<br />
Tegenover de vrouw des huizes zat Lady Anna Oston. Zij<br />
hield zich bezig met een naaldwerk, waaraan zij zeer weinig<br />
vorderde.<br />
„Vindt gij niet, Francisca! dat onze lieve gast er heden nog<br />
bleeker uitziet dan gewoonlijk?" vroeg Orsina hare zuster.<br />
„Zij zal weinig geslapen hebben, men zegt, dat zij gisteren<br />
verscheidene kerken heeft bezocht, om te bidden voor de rust<br />
der ziel van hare Koningin, de zalige Maria Stuart, en om wraak<br />
af te smeeken over het hoofd der hatelijke Elisabeth."<br />
Zeker is het waar, dat zij zeer laat is tehuis gekomen, gevolgd<br />
van haren grappigen paadje, die zjjne lichtblauwe oogen altijd<br />
zoo wijd open doet, als men hem aanspreekt. Als ik hem ont<br />
moet, zeg ik hem altijd iets, om over zijn antwoord te kunnen<br />
lachen; want dat Italiaansch, o!...."<br />
„Ik voor mij geloof, dat de Signora te veel vast," vervolgde<br />
Francisca, „ik geloof, dat zij een weinig dweepachtig is; dezen
221<br />
ochtend na de mis heeft zij niets gebruikt, dan een glas ijswa-<br />
ter met citroen en eene enkele biscottino. En zoo doet zij da<br />
gelijks."<br />
Orsina had zich door hare zuster in de rede laten vallen,<br />
zonder het te hooren, ook had zij plotseling hare eigene scherts<br />
gestaakt. Een binnenkomende stoorde hare vroolijke luim; zij<br />
had niet toegeluisterd, toen men hem aandiende. Marco Colonna<br />
trad binnen. Na de eerste begroeting zeide hij tot haar: „Ik<br />
kom afscheid nemen, schoone Signora!"<br />
„Afscheid nemen," herhaalde zij met eene mengeling van<br />
verwondering en schrik, die Don Marco niet ontging, „gij gaat<br />
u verwijderen, denkt gij eene reis te doen?" voegde zij er haas<br />
tig bij.<br />
„Ik moest toch een voorwendsel hebben om u te kunnen ge<br />
hoorzamen," fluisterde hij.<br />
Eene reis te ondernemen in de heilige week! Rome te verla<br />
ten tegen Paschen!" sprak Donna Camilla afkeurend.<br />
„Juist in de heilige week, juist tegen de feestdagen, Madonna!<br />
Reeds veel te lang heeft ons geslacht de treurige vernedering<br />
gedragen, die zich sedert eeuwen op eiken Witten Donderdag<br />
herhaalt. Geene verdiensten bij den Heiligen Stoel; geene veld<br />
slagen, gewonnen voor Rome; geene schatten, geene aanbiedin<br />
gen hebben tot hiertoe de afschaffing kunnen verwerven van dat<br />
oude gebruik, waarbij over het huis Colonna, door de bul in<br />
Coena Domini, jaarlijks met zooveel treurige plechtigheid de<br />
banvloek wordt uitgesproken. Ik heb van onzen Heiligen Vader<br />
de hoop op afschaffing verkregen; maar ik wil haar niet, zonder<br />
eene openlijke boete. Ik onderneem eene bedevaart naar Loretto.<br />
Velen van mijn geslacht zullen mij volgen. Zijne Heiligheid bil<br />
lijkt volkomen mijn voornemen."<br />
„Het is ook hoogst lofwaardig, Signore! en doet uwer vroom<br />
heid eere aan," sprak Camilla.<br />
„Dat is vreemd, zulke recht geloovige zonen der kerk als
222<br />
de Heeren Colonna altijd geweest zijn, in den ban te doen!"<br />
riep Francisca.<br />
„Onzalige twisten tusschen Paus Bonifacius den VIII en som<br />
mige Colonneezen, Signora! Ik beschuldig niemand; maar daar<br />
het gebruik bestaat, is het mij Tan het hoogste belang, dat het<br />
vernietigd worde, alvorens ik mij tot de eer eener Pauselijke<br />
verbintenis verheven zie," voegde hij er met hoffelijkheid bij,<br />
tot Orsina gewend.<br />
„Denkt gij u lang te Loretto op te houden," vroeg Camilla.<br />
„Ik zal niet kunnen terugkeeren voor den zondag van<br />
Quasimodo.' 1<br />
''<br />
„Hoe, Signore! en uwe verloving?"<br />
„Geloof mij, Madonna! dat niemand er meer onder lijdt dan<br />
ik zelve, maar zij is uitgesteld," sprak nu Colonna, zijn aan<br />
staande teeder aanziende. Het meisje bloosde; in haar donker<br />
oog schitterde een traan, een traan van genoegen, een traan<br />
van diepe aandoening. Het moest ook wel streelend zjjn voor<br />
hare IJdelheid, te zien hoe de groote Prins zijnen hoogsten wensch<br />
zoo geheel voorbijzag voor haren wil, hoe hij met hoffelijke vin<br />
dingrijkheid een voorwendsel had gezocht, om eene vrouwenluim<br />
te voldoen, zij moest wel gelooven aan de liefde van eenen man,<br />
die eene opoffering voor haar met zooveel verschoonende kiesch-<br />
heid wist te omkleeden. En van het geloof aan zjjne liefde was<br />
misschien bij haar de stap niet zoo groot tot een wederkeerig<br />
gevoel. De blik ten minste, waarmede zij hem aanzag, zeide<br />
hem genoeg om hem niet geheel wanhopig te laten wegtrekken.<br />
Ook begreep Don Marco dien blik zóó wel, dat hjj zacht tot<br />
haar zeide: „Kan ik u niet een enkel oogenblik alleen zien;<br />
voor mjjne afreize, dierbaarste Orsina?"<br />
„Edele Colonna! ik weet niet.... ik wenschte zelve.... ik<br />
heb u zoo grooten dank te brengen...." begon zij aarzelend.<br />
Juist toen plaatste zich Angelo-Scipione tegenover haar, achter<br />
Anna's armstoel, en zag haar veelbeteekenend aan. Zij verbleekte.
223<br />
Toen vervolgde zij nog meer verlegen: „Ik kan u niet zien,<br />
dan in het bijzijn mijner grootmoeder of van mijne vrouwen.<br />
Als gij zelf wist, hoeveel leed het mij doet, Signore! maar ik<br />
kan .... ik mag niet...."<br />
„Het was niet aan anderen, dat ik iets te zeggen had,'' ant<br />
woordde hij teleurgesteld.<br />
De kleine heeft misschien ons geheim gesprek niet weten te<br />
verbergen, en eene boetpredikatie van de Duénna zal haar afge<br />
schrikt hebben, dacht hij verder, zich troostende. Daarop wendde<br />
hij zich tot Camilla: „Weet men dezen ochtend reeds iets van<br />
den Kardinaal-neef, Madonna?"<br />
„Van mijnen neef, Signore? ik weet waarlijk niet deze<br />
vraag...."<br />
„Hoe! ik ben dus de eerste, die u de slechte tijding meldt?<br />
En toch spreekt men heden in Rome van niets anders. Zijne<br />
Eminentie heeft gisteren eenen val van het paard gedaan, en<br />
heeft eene vrij belangrijke wonde bekomen."<br />
Anna, die met begeerige ooren en bleeke lippen toeluisterde,<br />
had de onvoorzichtige vraag op de lippen: omstreeks welken<br />
tijd dit ongeluk voorgevallen was. Zij had niet opgehouden zich<br />
te bekommeren over het lot van den geliefden jongeling, die<br />
alleen was achtergebleven, ten prooi aan zelfverwijt en harts<br />
tocht; zij verdiepte zich in allerlei angstige gissingen over zijn<br />
lot, over de mogelijkheid zjjner gevangenneming, en de bange<br />
onzekerheid had dien nacht den slaap van haar gedreven, al<br />
ware het ook, dat zij, na al het gebeurde, nog rust had kun<br />
nen vinden. Het was de onrust over den Kardinaal en de waar<br />
schijnlijkheid daar spoediger het eene of andere, hem betref<br />
fende, te vernemen, die haar heden vroeger dan gewoonlijk<br />
uit hare geliefkoosde eenzaamheid heengedreven had naar de<br />
vertrekken van Donna Camilla. Het minste van allen was zij<br />
voorbereid op het zonderlinge ongeval, waarvan Don Marco<br />
sprak; ook zoude zij hare deelneming bijna luide verraden heb-
224<br />
ben zonder Scipione, die achter haar staande, haar snel influis<br />
terde: „Vrees, niets, Signora! dat zal slechts een voorwendsel<br />
•zijn, om het ^atikaan niet te bezoeken." En Anna geloofde dat.<br />
„Hoe is het mogelijk, dat men mij van zoo iets onkundig<br />
kan laten," riep Camilla.<br />
„Mijn goede, lieve neef!" zuchtte Orsina.<br />
„Dat komt er van, als geestelijken te veel ridders willen zijn,"<br />
voegde Francisca ër bij.<br />
„Men zegt, dat Zijne Eminentie een wild Arabisch ros heeft<br />
bereden; dat de val heeft plaats gehad op het Campo Vaccino,<br />
en dat de Kardinaal met het voorhoofd is nedergekomen op<br />
een der marmerblokken van de ruïne."<br />
„Signor Maldaveto!" sprak de Matrone, „zoudt gij de goed<br />
heid willen hebben, aan het paleis van Monsignore, mijnen neef,<br />
naar die geruchten te onderzoeken."<br />
„Ik ga, Madonna!" sprak Angelo, zich buigende. „Mogelijk<br />
gelukt het mij, toegang te bekomen tot zijne Eminentie." Anna<br />
zag hem smeekend aan. Hij begreep haar.<br />
„Ook ik denk heden nog bij Montalto te gaan," hernam weder<br />
Colonna, „wij zijn vrienden, en ik heb mijne redenen om hem<br />
in dezen tijd niet te verwaarloozen."<br />
„Ach, edele Heer!" hernam de Donna, terwijl zij zeer zacht<br />
tot hem sprak, „gij weet dus ook reeds .... ik meende, dat uwe<br />
vraag daarop doelde; er schijnt een onzalig misverstand te<br />
bestaan tusschen Alexander en mijnen zeer Heiligen broeder.<br />
Gisteren avond was hier Madonna Cesarini, zij vertelde het mij<br />
als eene bekende zaak; men maakt duizend gissingen omtrent<br />
de reden. Zoudt ge niet een woord willen spreken tot verzoe<br />
ning en bemiddeling; het moet niet tot het uiterste komen, de<br />
jongeling is opbruisend, hooghartig, onbuigzaam, en de Heilige<br />
Vader..."<br />
„Ik beloof u, Mevrouw! ik zal alles doen wat in mijne macht<br />
staat."
225<br />
En daarop nam Colonna zijn afscheid. Dat van Orsina was<br />
werkelijk geruststellend voor de grootmoeder, die soms nog met<br />
schrik terugdacht aan den tegenstand van het meisje. Het lieve<br />
kind had ook in den laatsten tijd zooveel gewaarwordingen<br />
doorleefd, die haar in eene geheel andere stemming gebracht<br />
hadden. Wij hebben haar eenigszins verwaarloosd, wij hebben<br />
haar verlaten op een hachelijk oogenblik: het oogenblik, toen zij<br />
in haar gesprek met Don Marco gestoord werd door den stap<br />
van iemand, die nader kwam. Die iemand was Scipione geweest.<br />
Hij had veel partij getrokken van hare naïve ontsteltenis, toen<br />
hij haar betrapte op hetgeen hij ontrouw noemde. Hij had met<br />
hartstochtelijkheid, met bedreigingen, met liefkozingen, met gebe<br />
den, met tranen, met al de too verkracht van zijn oog, en met<br />
al de wegslependheid zijner taal, haar eenen eed afgedwongen,<br />
den eed, om Don Marco vóór hare verloving nimmer weder een<br />
gesprek onder vier oogen toe te staan; den eed, om hem vóór<br />
dien tijd nimmer eenig blijk van liefde of vertrouwen te geven.<br />
Dat was het alleen, waardoor zich de voorgewende ijverzucht<br />
des Elorentijners bevredigen liet. Het was die eed, door Karre<br />
gehoord op zijne avontuurlijke nachtwandeling, en die dezen<br />
zoozeer ontrust had; en het was hare gestalte geweest, die de<br />
ridder bij den ingang naar Anna's vertrekken had zien verdwij<br />
nen, omdat zij op die wijze alleen onbemerkt en heimelijk in<br />
hare kamer wist terug te komen. Scipione had uit voorzichtig<br />
heid dien eed van haar afgeperst. Hij duchtte te veel de verge<br />
lijking, die het jonge meisje zoude kunnen maken tusschen zijne<br />
listige, sluipende, vergiftigende vleierij en de heusche, eerbiedige,<br />
achtingvolle hoffelijkheid des edelmans; de invloed, dien de ern<br />
stige, oprechte liefde des edelen jongelings hebben moest op het<br />
onbedorven hart van het meisje, scheen hem te gevaarlijker, daar<br />
hij er niets tegenover wist te stellen, dan fijne huichelarij en opge<br />
schroefd schijngevoel. Hij moest hun de gelegenheid benemen<br />
zich te uiten, hij moest voorkomen, dat zij elkander leerden<br />
Engelschen te Rome enz. 15
226<br />
verstaan. Zij moest hem niet kennen in zijne waarde; hij moest<br />
haar niet kennen in hare roerende natuurlijkheid en in haar<br />
lieftalligen eenvoud. Het scheen dus eene schrandere bereke<br />
ning, die eed; eene berekening, die hem zijne prooi in handen<br />
zoude leveren. En toch, zij was eene fout. Kende hij dan het<br />
vrouwelijk hart niet beter? wist hij dan niet, dat de hinderpalen<br />
juist de toenadering bevorderen, zoo niet de persoonlijke, dan<br />
toch zeker die der harten? Zoolang Colonna haar een opgedron<br />
gen verloofde scheen, had Orsina zich willens verhard tegen<br />
zijne smeekingen; toen had zij het oog naar Angelo gewend<br />
als naar den lieveling harer eigene keuze. Maar nu het haar<br />
ten plicht gemaakt werd, koel en terughoudend te zijn tegen<br />
den jongeling, wiens teederheid en zachtmoedigheid haar behaag<br />
den ; nu scheen het haar toe, dat men met heerschzucht eene<br />
opoffering van haar vergde; nu gevoelde zij behoefte aan hem,<br />
dien men van haar scheidde; nu eerst dacht zij aan een pijnlijk<br />
gemis, nu ook scheen hij, die dit gemis oplegde, haar een dwin<br />
geland toe, en Orsina Peretti voelde zich reeds nicht van Sixtus<br />
genoeg, om geenen dwingeland te kunnen dulden. Nu eerst<br />
begon zij na te denken over haar onbedachtzaam aanhooren van<br />
Angelo's vleierijen, van zijne vermetele verklaringen; nu eerst<br />
huiverde zij tegen het denkbeeld van met hem alleen te zijn;<br />
nu eerst trachtte zij hem te vermijden; nu eerst liet zij niet<br />
dan bevend hare hand in de zijne; nu eerst schrikte zij terug<br />
voor den blik van dat oog, dat haar vroeger bedwelmd had.<br />
Ook scheen het haar toe, dat Colonna wel eene kortere afwe<br />
zigheid had kunnen stellen, en met angstig verlangen wenschte<br />
zij naar zijne wederkomst. Scipione-Angelo bemerkte nog van<br />
dat alles niets. Dat was eene bladzijde van haar leven waarvan<br />
hij niets had kunnen lezen; dat was eene onbekende plooi in<br />
dat hart, waartusschen zich voor hem eene dreigende teleurstel<br />
ling verborg. Dat was weder een kuil, waarin de graver zelf<br />
vallen konde.
227<br />
Het was nu dringend noodig geworden, dat Karre zijne nicht<br />
inlichtte van de gunstige beschikkingen der Koningin Elisabeth<br />
en van den wensch des Pausen, dat zij, met voorbijziening van<br />
de eischen der dankbaarheid, evenals voorheen, in verstandhou<br />
ding zoude blijven met die partij der Katholieken in Engeland,<br />
welke den ondergang der Koningin trachtte voor te bereiden.<br />
De ridder vreesde duizende bezwaren zijner landgenoote te zul<br />
len moeten weerleggen; hij vreesde zelfs, dat zij er in het geheel<br />
niet toe zoude zijn over te halen, om deze inzichten van Sixtus<br />
en de belangen van ontevredenen tegen eene weldoenster te die<br />
nen. Maar Anna Oston was van andere gedachten; zij hield<br />
de weldaad der Engelsche Koningin voor niets dan eene<br />
daad van rechtvaardigheid; zij kende deze zelfs de koninklijke<br />
macht niet toe om te ontnemen of te geven, en de ketterin, die<br />
wederrechtelijk plaats had genomen op den troon van hare Maria<br />
Stuart, meende zij geenen zweem van dankbaarheid of gehoor<br />
zaamheid schuldig te zijn. Zij stelde dus den wenschen van<br />
Rome's Priestervorst niet éénen hinderpaal in den weg, en zijn<br />
gelastigde had niet ééne zwarigheid te overwinnen. Hunne staat<br />
kundige zaken waren dus afgedaan. Anna had hem nieuwe<br />
plannen en ontwerpen harer vrienden uit Londen medegedeeld;<br />
hij had de memoriën bij zich gestoken. Hij was geheel de agent<br />
van Sixtus geweest, en niets dan dat. Hij had weder een<br />
bewonderenswaardig bewijs gegeven van zijne zelfbeheersching;<br />
geen woord, geene toespeling, geen wensch, geen zucht zelfs<br />
was hem ontsnapt, en hij had bij dat alles toch zooveel te den<br />
ken, te wenschen, te betreuren, en te verwijten kunnen vinden.<br />
Hij bleef nog een oogenblik zitten tegenover haar aan de schrijf<br />
tafel, waaraan hij zich geplaatst had; hij zag haar eenige secon<br />
den lang aan met zijn scherp en doordringend oog, dat nu<br />
eerst weder zijne smachtend gevoelvolle uitdrukking hernam, met<br />
een lang en ernstig zwijgen, toen stond hij op, en hare hand<br />
vattende, begon hij:
228<br />
„Tot hiertoe heeft ridder Karre gesproken, vergun Lionel nu<br />
ook een enkel woord. Lionel, die vroeger bestemd was, zooveel<br />
voor u te zijn, en die nu bijna het recht niet meer heeft, van<br />
zich zeiven tot u te spreken."<br />
„Waarom hebt gij niet eerder gesproken, Lionel?" antwoordde<br />
zij weemoedig. „Waarom hebt gij willen wachten tot de klove,<br />
die ons reeds scheidde, een onoverschrijdbare afgrond gewor<br />
den is? Lionel! ik heb vroeger ook schoone droomen gehad.<br />
O! waarom hebt gij mij aan uw hart doen twijfelen?"<br />
„Billijk is uw verwijt, en groot, helaas! mijne verantwoorde<br />
lijkheid," hernam hij met eenen zucht. „Ook weet gij niet wat<br />
ik daaronder geleden heb, wat ik nog lij de, wat voortaan heel<br />
mijn leven vergiftigen zal. Maar ik had plichten, Anna! plich<br />
ten jegens anderen, plichten, die voorgingen, zelfs voor mijn<br />
eigen levensgeluk, zelfs voor het uwe. Want wij hadden gelukkig<br />
kunnen zijn; want wij hadden nü den band kunnen knoopen,<br />
die vroeger ons beider hoogste wensch was. Toen ik u weder<br />
zag, had ik geene andere gedachte, geene vastere begeerte,<br />
geene betere hoop voor mijne toekomst. Afstand, noch lijden,<br />
noch gevaren, noch beslommeringen, hadden de verloofde mij<br />
ner jeugd uit mijn hart kunnen verdringen, mijne zachte Anna!<br />
met die liefelijk dweepende zwaarmoedigheid, en met die ern<br />
stige teederheid zelfs in de dagen der blijde jeugd. Zoo zag<br />
ik u altijd voor mij, zoo zag ik u ook weder. Slechts was uwe<br />
zwaarmoedigheid niet meer de bevallige schaduw van eenen al<br />
te zonnigen zomerdag, een onzeker duister voorgevoel van toe<br />
komstig lijden, maar een treurig gevolg van bitteren levens<br />
ernst. Ik las evenals vroeger in uw oog, in uw hart; maar ik<br />
mocht toen nog niet zeggen, dat ik u verstaan had; ik mocht<br />
geene hoop in u opwekken, die het niet meer alleen in mijne<br />
macht stond te bevredigen. Ook ik was rijper geworden in<br />
jaren, rijper in ondervinding, rijper, helaas! in verstandige<br />
levenswijsheid, die de hartstochten beteugelt en die de gewaar-
229<br />
wordingen beheerscht. Ik zweeg; ik liet u geen blik slaan in<br />
mijn hart, waarin gij uw beeld als den eenigen afgod hadt kun<br />
nen vinden. Ik wachtte de toestemming van anderen.... van<br />
den Graaf....," voegde hij er aarzelend bij, „eerst in den<br />
nacht van palmzondag kwam zij ...."<br />
„Tegelijk met den brief, die mij in het bezit mijner goederen<br />
bevestigde," viel Anna hem snel in de rede, en met eene koele<br />
achterdocht, die de sprekendste ontkenning harer liefde was.<br />
„Ja, Mylady!" hernam hij smartelijk, „zoo is het; doch is<br />
het zoover tusschen ons gekomen, dat Anna Oston mij van<br />
lage berekening verdenkt? Neen! bij den Almachtige, die mij<br />
hoort, zweer ik u, dat deze teruggave geenen invloed heeft<br />
uitgeoefend op mijn besluit. Dat het mijn heilig voornemen<br />
was, dien rijkdom geheel aan uwen zoon te laten, o! voorwaar<br />
zoo ik rijkdom gezocht had, dan had ik mij hier te Eome aan<br />
menige gouden keten kunnen binden. Het is waar, ik schijn<br />
arm voor de menschen; maar toch bezit ik schatten ge<br />
noeg, om ieder mijner zonderlingste grillen, ieder mijner kost<br />
baarste luimen in te willigen, om de vrouw, die ik mij koos,<br />
een leven te kunnen verschaffen in ongekende weelde en over<br />
vloed, een leven vol voorgekomen wenschen en genietingen,<br />
die slechts met een vorstelijk vermogen kunnen betaald wor<br />
den; want gij hebt gezien, Anna! de schatten van eenen Paus<br />
staan te mijner beschikking. In dien eigen nacht nog, toen ik<br />
voor het eerst de vrijheid had, u mijn gevoel te openbaren,<br />
dreef mij de hartstochtelijke blijdschap naar den wijngaard<br />
Peretti; ik wist, dat ik u niet zien konde, maar ik had behoefte<br />
in uwe nabijheid te zijn, ofschoon dan ook muren ons scheid<br />
den. Door een onbestemd voorgevoel geleid, naderde ik eene<br />
der zijpoorten. Zij stond aan, Anna! helaas! behoef ik u te<br />
zeggen, waarom zij ongesloten was? Ik hoorde stemmen, eene<br />
vrouwenstem sprak een plechtigen eed van trouw uit. Eene<br />
vrouwengestalte vlood en verwijderde zich in den gang naar
230<br />
uwe vertrekken; ik had de stem en de gestalte herkend. Ik<br />
was radeloos, wanhopig, ik bracht den rampzaligsten nacht van<br />
mijn leven door. Toch wilde ik nog twijfelen ... de noodlottige<br />
bijeenkomst in de kapel helderde mij alles op.'' Anna Oston<br />
wilde hem in de rede vallen, maar hij riep smartelijk.<br />
„Neen, Anna! ik beschuldig u daarom niet. Het was steeds<br />
hetzelfde harde noodlot, dat ons altijd scheidde. Gij moest wel<br />
twijfelen aan mijne liefde, die zich door niets verried; gij moest<br />
wel twijfelen aan eene trouw, die zich door niets bevestigde;<br />
gij moest wel ingenomen zijn door de eerbiedige hulde van<br />
eenen vorstelijken jongeling, uw gevoel moest wel spreken bij<br />
zijnen hartstocht; maar het is slechts te bejammeren, dat alles<br />
zóó treffen moest. Dat gij en ik zoo tegen elkander moeten<br />
overstaan! Thans, nu wij geenen anderen hinderpaal hebben<br />
tegen een lang afgebeden geluk en tegen eene liefde, door<br />
geene twaalfjarige scheiding uitgewischt, dan ons zeiven, niets<br />
dan ons zeiven, niemand dan ons zeiven." — De ridder drukte<br />
het matte voorhoofd tegen de leuning van haren armstoel. Zij<br />
voelde zijne tranen nederdroppelen op hare hand. Zij brandden<br />
haar op het hart die tranen, welke om haar vergoten werden<br />
en waarvoor zij niets in ruiling te geven had, dan eenen koe<br />
len traan van medelijden, geenen troostenden traan der liefde.<br />
Toch was zij diep bewogen.<br />
„Lionel! het was een vreeselijk, maar niet misleidend voor<br />
gevoel, dat u mij deed verdenken, nog voordat ik tegen u mis<br />
dreven had. De stem, die gij gehoord hebt, was niet mijne<br />
stem; de gestalte, die gij gezien hebt, was niet mijne gestalte,<br />
en zij moge werkelijk zijn ingeslopen in mijne vertrekken, toch<br />
was niet ik het, die ze verlaten had. Ik betuig het u, bij den<br />
allerheiligsten God, niet vóór het schrikkelijk woord in de kapel<br />
sprak mij Montalto van zijne liefde; gisteren ochtend voor het<br />
eerst uitte hij een woord van verzoening en vriendschap; slechts<br />
bittere verachting en harde miskenning heb ik tot daartoe van
231<br />
hem moeten dragen, door den ruwen laster van Scipione. Die<br />
gestalte kan een droombeeld geweest zijn uwer verbeelding:<br />
er kan ook waarheid gelegen hebben in de verschijning. In<br />
dit huis zijn vele jonge vrouwen, en mijne galerij leidt ook naar<br />
de vertrekken van de jonge Prinsessen. Maar hoe het zij, Karre!<br />
gij zult toch mijn ernstig woord wel gelooven, nu ik het met<br />
eenen eed heb bevestigd. Welk belang zoude ik er bij heb<br />
ben, u nu te misleiden; gij zijt immers de edelmoedige vriend<br />
geweest, die eigen gevaar niet heeft geschroomd, om eenen<br />
man en eene vrouw, die gij, helaas! zoovele reden hebt te haten,<br />
voor de ontzettende gevolgen te bewaren eener onbezonnen ...."<br />
Zij kon het oordeel over zich zelve niet uitspreken, luide snik<br />
ken braken hare woorden af.<br />
„Ik geloof u, Anna! Ach, ik geloof u! maar met diepe smart<br />
zie ik nu eerst in, hoe die weinige uren van aarzeling mij voor<br />
eeuwig mijn levensgeluk hebben ontzegd! En toch, zoo gij<br />
wildet, het zoude nog niet te laat zijn. Zie, ik ben niet de ver<br />
metele, die van u een gevoel wil afdwingen, dat niet meer be<br />
staat; zie, het is misschien onbescheiden, dat ik nog van mijne<br />
wenschen durf spreken; maar zijt gij er zeker van, Mylady!<br />
dat uw hartstocht voor dien anderen niet eene opwelling is,<br />
die voorbij zal gaan, en die 'rouw en weedom zal nalaten in<br />
uwe ziel? Kan dan de liefde van vijftien jaren op eens worden<br />
weggevaagd uit het hart eener vrouw voor den hartstocht van<br />
heden ? Zal zich die liefde niet weder doen gelden, nooit weder,<br />
Anna? O, laat het niet zijn als het te laat is. Denk de toekomst<br />
in, dierbare vrouw! o, geloof eenen trouwen vriend, die nog<br />
meer voor uw geluk bezorgd is, dan voor het zijne. Nog smeek<br />
ik u uwe hand af, nog bied ik u den steun van mijnen arm.<br />
Nog bied ik u een leven van zorgelooze rust, en kalm ge<br />
noegen; er kon een tijd komen, dat de eer mij verbood<br />
het aanbod te herhalen! Het woord is hard, Mylady! en de<br />
uitdrukking vermetel, en God alleen weet wat ik er bij lij de,
232<br />
zoo tot u te spreken, wat ik voortaan om uwentwil lijden zal;<br />
maar ik wil genoeg uw vriend zijn, om u de waarheid van uwen<br />
toestand voor te houden, om niet van een rooskleurig verschiet<br />
te huichelen, als ik eene zwarte duisternis voor u zie; want<br />
het is zoo, gij bewandelt een glibberig pad. Er is meer dan<br />
één steen des aanstoots, waarover gij struikelen kunt, er is<br />
meer dan één schitterend dwaallicht, dat u zal aantrekken en<br />
toch misleiden. U ontbreekt een steun en een staf op dat pad;<br />
Spreek mij niet van den godsdienst. Haar invloed wordt flauwer<br />
en flauwer, naarmate de hartstochten stouter en gebiedender<br />
heerschen. Spreek mij niet van het geweten, die stem wordt<br />
zwakker en zwakker, naarmate de zinnelijkheid luider schreeuwt.<br />
Spreek mij niet van eenen vasten geest, van zelf beheersching, geloof<br />
mij, ik ken de menschen, ik ken uwe sekse! de mijne! Zelf beheer<br />
sching en vastheid van geest treden terug voor de verlokking van<br />
het oogenblik en voor de macht der passiën. Nog eenmaal, Anna<br />
beraad u ernstig met u zelve, en laat u niet wegslepen door<br />
eene betoovering van het oogenblik; want als de betoovering<br />
vlood, want als het schijnbeeld misleidde, o! dierbare, innig<br />
geliefde! ik bezweer u bij al wat goed en edel in u is, bij uw<br />
geluk, bij dat van uwen zoon, bij de lange jaren mijner onwan<br />
kelbare trouw, voorkom dat lijden, dat ons beiden dreigt, ver<br />
geld mijne trouw niet met eene zoo wreede teleurstelling."<br />
Hij smeekte dringend, ernstig, roerend. Waarheid, oprechte<br />
welmeenendheid, en overtuiging die geene welsprekendheid noo<br />
dig heeft, dat alles lag op zijn gelaat en in den toon zijner<br />
stem, die zacht was en trillend van aandoening. Ook had hij<br />
in haar hart eene snaar geroerd, die luide voor hem sprak;<br />
zij had hem onder tranen aangehoord, zij had met siddering<br />
geluisterd naar woorden, voor wier waarheid zij zich niet ver<br />
blindde, en hem ware misschien de overwinning geweest; maar<br />
zie, onbesloten trok zij hare handen uit de zijne, daar flikkert<br />
haar met begoochelenden glans de ring in de oogen, haar door
233<br />
den lieftalligsten der jongelingen met zooveel vurigen en smee<br />
kenden drang aangeboden, daar toovert hare verbeeldingskracht<br />
hem haar weder vóór zich, met dien onbeschrijfelijk roerenden<br />
weemoed in gelaat en houding, waarbij Karre's aandoening te<br />
zwak blijft; daar ziet zij weder die gloeiend zwarte oogen, die<br />
vlammen schieten, en die toch zacht kunnen zijn voor haar;<br />
die blikken, waarbij Karre's blik dof is; dien onweerstaanbaren<br />
hartstocht, waarbij Karre's hartstocht koelheid is, daar schildert<br />
zij zich hem in die verslagene houding, in zijne wanhoop, als<br />
hij weten zal, dat hij verdrongen is! Zoude zij dan niet ten<br />
troost mogen zijn voor hem, die voor haar eiken anderen troost<br />
zoude moeten ontberen. Die laatste beweegreden bepaalt haar<br />
besluit.<br />
„Het is te laat, Karre! ik zeg u, het is te laat," sprak zij,<br />
somber voor zich heen ziende. „Ik zou u bedriegen, als ik u<br />
zeide, dat gij iets anders voor mij zijn kunt dan een vriend!"<br />
„Gij hebt dan beslist," hernam hij, en wischte zich den laat-<br />
sten traan af. „Anna! een vriend wil ik altijd voor u zijn, en<br />
een vader voor uwen William, ook dan als het u vergeten zal<br />
zijn, dat gij eenen vriend hebt, en dat van u een zoon leeft.<br />
Vaarwel dan, als het zoo zijn moet. Waak over u zelve."<br />
En hij verwijderde zich haastig.
HOOFDSTUK XIX.<br />
Het schimpschrift.<br />
In den vroegen morgen van Witten Donderdag, een plech<br />
tige vierdag voor de gansche Katholieke Christenheid, maar<br />
bijzonder plechtig en indrukwekkend te Rome, zag men Pasquin<br />
met een vermetel schimpschrift omhangen. Het was tegelijk<br />
gericht tegen den Paus en tegen diens zuster. Het beschuldigde<br />
Zijne Heiligheid van alle koppelaarsters uit Rome te hebben<br />
verbannen, uitgezonderd Donna Camilla. Dat was eene snijdende<br />
bitterheid voor eenen zoo kuischen Priestervorst als Sixtus V.<br />
Dat was eene harde onwaarheid ten opzichte eener zoo eerwaar<br />
dige vrouw als Camilla, die in stille vroomheid voor zich henen<br />
leefde, en die deftige tucht en orde in haar huis voorstond.<br />
En toch was de schimpdichter een scherp opmerker geweest,<br />
en toch lag er grond in zijne zijdelingsche beschuldiging van<br />
twee personen, die elkander in dat huis zagen. Meer dan halve<br />
aanwijzingen duidden op den Kardinaal Montalto en op Lady<br />
Anna Oston.<br />
Waarheid was dat zij elkander sedert den avond in de kapel<br />
dikwijls hadden wedergezien. De jonge Kerkvorst was zeer<br />
gelukkig ontkomen aan den schrik dien men weet, dat Sci<br />
pione hem gespannen had. Zijne wonde, die hem niet van zijnen<br />
onbesuisden rit was toegekomen, was evenwel geen voorwendsel
235<br />
geweest. Hij had zich aan het harde marmer gekwetst, toen hij<br />
in duizeling was nederge vallen op de trappen van het altaar.<br />
Lang had de sakristijn op het afgesproken teeken gewacht,<br />
waarop hij de kapel zoude moeten sluiten; toen het eindelijk<br />
middernacht werd, zonder dat men het gaf, trad hij bezorgd<br />
het kerkgebouw binnen. Hij vond zijnen Heer, dien hij ondanks<br />
de vreemde kleeding herkende, in eene biddende houding, zoo<br />
hij meende, bij het altaar. Die diepe aandacht scheen hem toch<br />
al te afgetrokken, en die houding te onbewegelijk, om natuurlijk<br />
te zijn. Hij ondernam het te naderen, en hij vond den jongeling<br />
koud, en als levenloos, het voorhoofd bloedende. Zijn luide<br />
angstkreet (hij dacht aan moord) bracht den Kardinaal tot zich<br />
zeiven. Montalto had tegenwoordigheid van geest genoeg, om<br />
alles aan een plotselingen val toe te schrijven, waarover hij<br />
echter wilde gezwegen hebben, een stilzwijgen, dat hij door eene<br />
rijke gift nog nader aanbeval. De kerkbeambten van dien tijd,<br />
van dat land en van die stad vooral, waren zoo gewoon aan de<br />
vreemdsoortigste intriguen, en kenden te wel de belangen van<br />
hunne betrekking, om niet, zonder persoonlijke redenen tot<br />
vijandschap, hunne meesters getrouw te zijn, en deze man was<br />
aan den zijnen gehecht.<br />
Heimelijk in zijn paleis teruggekomen, en slechts van Ot<br />
tavi alleen gezien, die uit bezorgdheid nog waakte, viel het<br />
hem gemakkelijk, zijne lieden omtrent de oorzaak zijner<br />
lichte wonde te misleiden; en hetgeen Don Marco gehoord<br />
had, was hetzelfde, wat de meesten in en buiten zijn pa<br />
leis er van geloofden. Met allen echter; daar waren er,<br />
die, bekend met het misverstand tusschen Sixtus en zijnen<br />
neef, in die wonde niets zagen dan een voorwendsel om zich<br />
af te zonderen, en zich bij de aanstaande feestdagen aan de<br />
openlijke kerkplechtigheden te kunnen onttrekken en men<br />
vond het behendig en voorzichtig, om op deze wijze de<br />
oogen der menschen af te leiden van eene oneenigheid, die
236<br />
voor den jongen Kerkvorst zoo ongunstig werken moest. Zelfs<br />
in het Vatikaan dacht men zoo; Sixtus vooral geloofde het<br />
en misbillijkte het ten hoogste. Zijne opvliegende gramsto<br />
righeid was reeds van zelve bedaard, zoodra hij wist gehoor<br />
zaamd te zijn, zoodra men hem niet meer tegensprak. Hij had<br />
misschien gaarne reeds des anderen daags zijn neef aan zijne<br />
voeten teruggeroepen, zoo hij een middel geweten had om de<br />
verzoening zoo spoedig bij te brengen, zonder zijne waardigheid<br />
in de waagschaal te stellen. Hij kon niet lang hard zijn tegen<br />
zijnen oogappel, zonder duchtiger reden dan eene opvatting. Hij<br />
rekende heimelijk op de feestdagen, die hen elkander, ongezocht,<br />
genoeg nabij zouden brengen, om den jongen Kardinaal een<br />
woord van goedheid toe te fluisteren, en ziet.... deze scheen<br />
voorgenomen te hebben, met halsstarrigheid die gelegenheid<br />
tot hereeniging te vermijden. Dat ergerde Sixtus, die van alle<br />
menschen het minst gaarne in zijne berekeningen teleurge<br />
steld werd, en hij begreep van zijnen kant nu ook geene<br />
zwakheid te moeten toonen. Hij vermeed eiken schijn van<br />
belangstelling in de ongesteldheid des Kardinaals. Dit was<br />
een voorbeeld, dat niet eens behoefde gegeven te worden, om<br />
door anderen nagevolgd te worden. Het gerucht der openlijke<br />
verkoeling tusschen den Paus en zijnen neef was pijlsnel door<br />
gedrongen tot elk oor, dat er belang bij had het op te vangen.<br />
En daar waren er velen, die er belang bij meenden te hebben.<br />
Daar was er menigeen, die slechts met leede oogen den jongen<br />
student van Ascoli tot het kerkelijk purper had verheven<br />
gezien; en daar was er menigeen, die laag genoeg dacht, om<br />
uit elke verwarring voor zich zeiven iets te hopen; en daar was<br />
er menigeen, boosaardig genoeg, om scherp toe te luisteren en<br />
kwaadaardig uit te leggen. Het was dus natuurlijk, dat de Kar<br />
dinaal-neef zich van de menigte verlaten vond. Men verdrong<br />
zich niet meer in zijne voorzaal; men wachtte niet meer geduldig<br />
tot zijn uur daar was; men bedelde niet meer om zijnen glim-
237<br />
lach; men rekte zich niet meer op de teenen, het hoofd en den<br />
hals vooruit, om van hem gezien te worden. Daar waren nog<br />
slechts zeer enkelen, die, berekenende de waarschijnlijkheid eener<br />
verzoening, zich de verdienste wilden voorbehouden, van hem<br />
niet in het ongeluk te hebben verlaten. Maar ook dezen bezochten<br />
hem niet; zij vertoonden zich slechts even in het portico van<br />
zijn paleis, om naar zijne gezondheid te vragen. Men kon niet<br />
te voorzichtig zijn! Don Marco was vertrokken,na een broederlijk<br />
afscheid. De jongeling zag dus niemand meer, zelfs Karre niet.<br />
Karre was genoeg mensch om den verstoorder van zijn levens<br />
geluk liever te vermijden, dan op te zoeken, hoezeer hij ook de<br />
grootmoedigheid gehad had om de verantwoordelijkheid van<br />
diens onberaden stap op zich te nemen en van hem af te wenden.<br />
Ook was hij met zijne houding verlegen tegenover den jongen<br />
Kerkvorst, hij wilde hem niet doen blozen, en hij wist toch dat<br />
deze voor hem zoude te blozen hebben. Maar het zonderlingste<br />
was, dat Peretti door zijne vleiers en vrienden verlaten, nu<br />
juist gezocht werd door lieden, die vroeger niet getracht hadden<br />
hem te naderen. Voorgesteld door Scipione, traden sommige<br />
voorname leden der Spaansche partij Montalto's geheim kabinet<br />
binnen; want er bestond te Eome eene Spaansche partij, eene<br />
partij, zoo al niet voorgegaan, dan ten minste ondersteund en<br />
met raad en hulp gediend door den Kardinaal van Toledo, en<br />
door vele andere misnoegde Kardinalen en hooge kerkvoogden,<br />
die, hetzij ze zich te zeer gedrukt voelden onder den last van<br />
Sixtus' heerschzucht, hetzij ze de grieve van zich elke deelneming<br />
aan het bestuur ontnomen te zien, niet lijdzaam dragen wilden,<br />
hetzij ze zich niet konden vereenigen met de eenigszins naar<br />
verlichting zweemende, ten minste voortgang bedoelende inzich<br />
ten des Pausen, liever eenen buitenlandschen eerzuchtige dienden<br />
tegen de belangen van hun vaderland en hunne Kerk, dan<br />
broederlijk met hun opperhoofd de handen ineen te slaan tot<br />
het goede. En Philips van Spanje, de rechtzinnigste, maar ijver-
238<br />
zuchtigste zoon der Kerk, die zoo gaarne zijne stem verhief in<br />
het midden van het Heilige Genootschap, was hoogst gelukkig<br />
met den geest van verdeeldheid, die zich daarin verhief. Hij<br />
wist altijd zijne brandstof aan te brengen in elk vuur dat begon<br />
te smeulen; hij moedigde elke vermetele ontevredenheid aan<br />
en elke klaagtoon, die zich te Rome over Sixtus verhief, vond<br />
in het geheim weergalm in het koninklijk kabinet te Madrid.<br />
Aan niemand beter dan aan Olivarez, zijnen Gezant, kon<br />
Philips de leiding zijner staatkunde te Rome hebben toevertrouwd,<br />
zoo haat, verbittering en list ten minste vergoeden konden,<br />
wat er misschien aan beleid ontbrak. Het was niet altijd de Ge<br />
zant van Spanje geweest, dien de Paus in dezen man had belee-<br />
digd, ook als Graaf van Olivarez, een der fiersten van Spanje's<br />
fiere Grandes, was hij vaak door den gekroonden laaggeborene<br />
met eene zoo ruwe minachting behandeld geworden, dat hij<br />
geen Spanjaard en geen zoon uit een oud Gravenhuis behoefde<br />
te zijn, om zich diep gekrenkt te gevoelen, en hem met zwijgen<br />
den, maar ingekankerden wrevel te vervullen. Sixtus had hem<br />
in oogenblikken van overmoedigen toorn gedreigd met mis<br />
handeling en dood. Olivarez was laf genoeg om te sidderen<br />
voor bedreigingen, die een Vorst niet mocht uitvoeren tegen den<br />
Afgezant van eenen anderen Vorst, en hij was boosaardig genoeg<br />
om den man te haten, die ze had durven uitspreken. "Wat dus in<br />
zijne macht stond om den Paus in het heimelijke te grieven, te<br />
dwarsboomen en te ontrusten, vergat hij niet, noch verzuimde hij.<br />
Alleen was hij zeer omzichtig, alleen dreef hij zijnen slinkschen<br />
handel zoo onmerkbaar, dat niemand hem iets bepaalds kon ten<br />
laste leggen. Hij kende de aanspraken van Sixtus op het leen van<br />
Napels; hij giste zijne plannen om die aanspraken met kracht<br />
te doen gelden; Scipione sprak hem van Montalto, van Mon<br />
talto, den jongeling, die zich in den lichtzinnigen overmoed van<br />
het geluk en de jeugd, die dartel maken, meermalen met luch-<br />
tigen spot aan hem had vergrepen; van dien jongeling, die
239<br />
thans verlaten scheen door den zwerm zijner aanbidders, die nu<br />
oogenschijnlijk zonder invloed was; maar die jongeling had ge<br />
zeten aan de voeten van Sixtus bij zijn geheimste beraadslaging,<br />
had zijne diepste geheimen als uit zijne borst kunnen opdelven,<br />
die jongeling kon misschien wel bepaalde aanwijzingen doen<br />
omtrent Jzijne plannen, en was zeker verbitterd genoeg, en ver<br />
trouwend genoeg, om belangen prijs te geven, welke slechts die<br />
waren van eenen harden en onbillijken meester. Gemakkelijk<br />
dus vergat Olivarez eene enkele lichte krenking om eenen vij<br />
and eene diepe wonde te kunnen slaan, den wilde gelijk, die<br />
een kogel in eigen borst niet voelen wil, om den vergiftigden<br />
pijl te kunnen afschieten op den blanken vreemdeling. De Graaf<br />
bezocht dan den jongen Kardinaal en werd goed ontvangen.<br />
De hooghartige jongeling had behoefte gekregen aan de eer<br />
biedsbetuigingen der menschen; hij had er behoefte aan, om<br />
zijne verontwaardiging lucht te geven over eene beleediging, die<br />
al meer en meer eene felle grieve werd, naarmate hij zag, hoe<br />
veel de menschen er aan hechtten. Het is zoo, niet dadelijk<br />
waren zij tot de vertrouwelijkheid der vriendschap geraakt, en<br />
de Graaf was te voorzichtig, om de teedere punten te spoedig<br />
aan te roeren; maar het was reeds genoeg, dat zij elkander<br />
zagen dat zijne partij zonder argwaan werd toegelaten in het<br />
paleis Montalto: het verdere moest men afwachten. Mets mis<br />
haagde Sixtus zoozeer als deze nieuwe verbintenissen van zijnen<br />
neef; het griefde hem pijnlijk, het vervulde hem met innig<br />
verdriet en wrevel; eenen wrevel, die soms drukkend genoeg<br />
op zijne omgeving terugwerkte. Het is zoo, als de machtige<br />
gewild had, het zoude hem weinig moeite gekost hebben, het<br />
gevaarlijke net te verbreken, waarin men bezig was zijnen neef<br />
te verwikkelen; één machtwoord had den jongeling, zoo niet<br />
vrijwillig en boetvaardig, dan ten minste lijdelijk en onderwor<br />
pen aan zijne voeten teruggebracht. Maar Sixtus wilde het<br />
niet. De leeuw wilde den forschen klauw niet misbruiken om
240<br />
een spinrag te verbreken; men gaat niet uit met donderbussen<br />
en grof geschut om eene gazel te vangen; de overwichtige<br />
kracht zich botsende tegen de zwakheid, had niets kunnen doen<br />
dan verpletteren, en Sixtus wilde sparen; hij wilde, dat de jon<br />
geling uit eigen beweging zoude terugkeeren aan zijne voeten,<br />
aan zijne borst; hij wilde, dat dit trotsche hoofd zich zoude<br />
buigen uit deemoed en niet uit verplettering; hij wilde voor een<br />
oogenblik dat brieschend genot laten voorthollen om het later<br />
te toonen, hoeveel behoefte het had aan den toom; de Paus<br />
meende de ontknooping in zijne hand te hebben, en den teu<br />
gel te kunnen aanleggen, zoodra hij het goed vond. Hij vergat<br />
slechts ééne zaak, de grijsaard: de twintig jaren van den jon<br />
geling! Ook schudde Aldobrandini altijd zwaarmoedig het hoofd,<br />
als men bij de vergaderingen der Kardinalen te vergeefs naar<br />
den jongen broeder omzag, en Castagna haalde dan de schou<br />
ders op.<br />
Wij zijn nu wel ver afgeleid geworden van het schimpschrift,<br />
en wat meer zegt, wij zijn onze vertelling ver vooruit geloopen;<br />
want die vereeniging had zich langzaam gevormd, en niet dan na<br />
de Paaschdagen was de klove tusschen oom en neef zoo groot<br />
geworden, dat de Kardinaal zich zelfs van zijne ambtsplichten<br />
terugtrok, zonder meer het voorwendsel te hebben van eene wonde,<br />
en toch acht ik mijne afdwalingen noodig, om meerdere inlich<br />
ting te geven in de duistere gangen van Scipione's boosaardige<br />
wraak. Maar nu kan ik op de oorzaak van de openlijke beschim<br />
ping terugkomen. Toen de eerste onverbloemde, bijna onwille<br />
keurige verklaring van zijnen ongeoorloofden hartstocht was uit<br />
gesproken geworden, en aangehoord met dat veelbeteekenend<br />
zwijgen, met die hartstochtelijke ontzetting, die, helaas! van een<br />
beantwoord gevoel getuigden, was ook de grootste kluister<br />
der terughouding gebroken. Scipione was tusschen de gelieven<br />
de nü wel getrouwe berichtgever geweest van beider toestand,<br />
en had zich daardoor dieper in een vertrouwen gevestigd, hetwelk
241<br />
men zelfs niets gedacht had, hem te ontnemen. Eome toch was<br />
zoo vol spionnen, en één onvoorzichtig woord van den sakristijn,<br />
één te vroeg ontstoken licht in de kapel kon misschien hunnen<br />
argwaan hebben opgewekt. "Was niet Karre zelf van die samen<br />
komst onderricht geworden, zonder zijnen berichtgever te hebben<br />
willen noemen; want de ridder had Hugh gespaard; en was<br />
niet Scipione daarenboven de beste vertrouwde, daar hij zelf<br />
ook van hunne geheimhouding afhing. Hij wist nu toch eenmaal<br />
het gevaarlijke geheim, en het was beter hem door vriendschap<br />
te winnen, dan door achterdocht tot verraad uit te lokken.<br />
Ofschoon Montalto met een verbonden voorhoofd zich niet<br />
wel in het openbaar konde vertoonen, belette niets hem echter,<br />
in het geheim bezoeken af te leggen in den wijngaard Peretti.<br />
Zijn verlangen dreef hem daarheen; Scipione's beschrijving van<br />
Anna's onrust maakte het hem bijna ten plicht; hij volgde An<br />
gelo op den voet. Hartelijk was de ontvangst zijner moei; har<br />
telijker nog die der jonge nichten, die den belangwekkenden<br />
neef ongaarne uit haren kring verwijderd zagen.<br />
De Engelsche schoone echter was in het eerst terugge<br />
trokken, strak, en ernstig beleefd; zij gaf zich ten minste<br />
moeite zoo te schijnen, ofschoon ook een zachte blos van ver<br />
rassing hare bleeke wangen kleurde; de Kardinaal had het<br />
opgemerkt, onder een voorwendsel geleidde hij haar ter zijde<br />
in eene der diepe vensternissen. „Zijn mijne bezoeken u lastig ?"<br />
vroeg hij haar, op eenen toon als hing zijn levensgeluk af<br />
van het antwoord. Dat antwoord was niets dan een blik,<br />
een blik vol vertwijfeling en liefde, vol onrust en hartstocht,<br />
vol schrik en blijdschap tevens, eene afschemering van den<br />
strijd in haar binnenste, van alles, wat daar woelde en bruiste,<br />
en leed en gevoelde. Hij had geen ander antwoord noodig. In<br />
langen tijd had Camilla haren neef niet in zulk eene vroolijke<br />
opgewondenheid gezien, het was alsof hij al zijne ongenuchten<br />
in haren familiekring wilde vergeten. Het was alsof hij zich<br />
Ensrelsclien te "Rome enz. 16
242<br />
wilde bedwelmen voor kwellingen, die hij hier ter zijde schoof.<br />
Het was alsof hij in het paleis Peretti steun zocht, nu men hem<br />
uit het Vatikaan terugdrong. Hij was levendig, geestig, gevoelvol,<br />
somtijds peinzend en dan weder wild luidruchtig; het was<br />
Orsina somtijds alsof zij den speelnoot van Grotto weder bij<br />
zich had. Francisca had in lang niet eenen zoo geduldigen toe<br />
hoorder gehad voor hare pronkzieke geleerdheid; Camilla vergat,<br />
dat die beminnelijke jongeling, die daar tegenover haar zat, in<br />
dat losse gewaad van eenen wereldlijken Vorst, niet daar had<br />
moeten zijn, dan in de achtbare simarre, en dat zijne scherts<br />
niet de taal was voor eenen Kerkvorst, in de dagen van<br />
vaste en boete. Ook Anna begon zich over te geven aan<br />
de wegslepende betoovering van zijn onderhoud: zij voelde<br />
zich geboeid aan het vuur zijner gesprekken. Zij hoorde bijna<br />
voor het eerst het Italiaansch in al zijne krachtvolle weelde,<br />
uit den mond van eenen jongen Italiaan; die diepe, welluidende,<br />
ruischende, tot de zinnen sprekende taal, gesproken door den<br />
mond van Montalto, met lippen als de zijne, met eene stem<br />
als de zijne, verduidelijkt door blikken als de zijne, door<br />
gebaren als de zijne. Welke vrouw had niet als Anna het<br />
verledene vergeten en de toekomst, om alleen het tegenwoordige<br />
te genieten; welke vrouw, had niet alle herinnering ter zijde<br />
gedrongen, en alle bedenkingen verschoven, om zich te verliezen<br />
in het luisteren naar den geliefde? Het ware zeker heilzaam<br />
geweest, zoo Karre daar plotseling vóór haar had kunnen staan,<br />
met zijn goed koel Engelsch, en zijne onverbiddelijke levens<br />
wijsheid; indien hij zijn proza, zijne werkelijkheid gesteld<br />
had tusschen deze poëzie; maar hij was niet daar, en er werd<br />
niet aan hem gedacht, ook zelfs niet bij de volgende bezoeken<br />
des Kardinaals, die hij zonder eenige terughouding herhaalde.<br />
En het was een klein hofgezin dat van Donna Camilla. En<br />
het was beuzelachtig, snapachtig en kleingeestig, zooals bij allen,<br />
die bekrompen samenwonen, in de kleine steden zoowel als aan de
243<br />
kleine hoven, aan de kleine hoven zoowel als in de burgerge<br />
zelschapskamers. En daar zijn altijd scherpe oogen en fijn hoo-<br />
rende ooren, als afgunst en ledigheid die openen. En zij had<br />
den zich geopend, om te weten, wie Montalto's voorkomendheid<br />
gold. En er werd gegist, en er werd geraden, en er werd ge<br />
fluisterd, en weldra ried en giste men niet meer: men wist.<br />
En op den morgen van Witten Donderdag kwam Ruigi, de<br />
schalkachtigste der paadjen, van de vroegmis terug. En hij haalde<br />
een geschrift voor den dag, dat spoedig, onder slecht verholen<br />
glimlachen, van hand tot hand ging; en Camilla, wie dit ge<br />
fluister en die gebaren en die beweging begonnen te vervelen,<br />
vroeg met strafheid naar de reden. Prancisca's Duenna, de<br />
oudste en de leelijkste der vrouwen, zoo oud en zoo leelijk, dat<br />
zij zonder barmhartigheid was, nam koel en scherp het woord;<br />
zij sprak luide en zonder verzachting, en met al de booze toe<br />
speling, die eene booze tong leggen kon in booze woorden, de<br />
bijtende pasquinade uit, die als een brandmerk was op het<br />
voorhoofd van vier menschen. Anna Oston was daarbij tegen<br />
woordig. En toen zij zich zóó aan de openbare bespotting zag<br />
bloot gegeven; toen zij datgene, wat zij nog zoo gaarne voor<br />
zich zeiven verborgen had, waaraan zij nog zoo gaarne twijfelde,<br />
toen zij dat, wat haar zoo bitter eenen strijd kostte, als eene<br />
gewone klucht, onder gemeenzame woorden, aan geheel een<br />
volk zag voorgesteld, dat daarbij zeker had toegejuicht.... toen<br />
was het haar, alsof zij het doodvonnis harer eer hoorde uit den<br />
mond van de oude hofdame. Het doodvonnis ook voor een an<br />
der: het gevaar, dreigende ook voor een geliefd hoofd. Zij was<br />
nog onder geen der schokkende toestanden van haar wisselend<br />
leven zoo vreeselijk getroffen geworden, en zich zelve zoo wei<br />
nig meesteresse geweest. Hare tegenwoordigheid van geest ver<br />
liet haar geheel, en de luide jammerkreet: „wee ons!" dien<br />
zij uitstiet, voordat eene weldadige flauwte haar deed neder-<br />
zinken, had haar verraden, al ware het, dat men nog had kun-
244<br />
nen twijfelen. Toen zij ontwaakte, was het hofgezin niet meer<br />
daar; Camilla alleen stond voor haai', stijf en ernstig, def<br />
tig beleefd, zooals zij het zijn kon, zonder deelneming, streng<br />
en hard als de egoïstische deugd zonder christelijke liefde.<br />
„Signora Anna!'' sprak zij, „gevoelt gij u sterk genoeg; wij<br />
hebben te spreken?"<br />
Lady Oston boog toestemmend.<br />
„De pasquinaden, Mevrouw! zijn somwijlen de uitdrukking<br />
van het volksgevoelen. Vrouwen zijn niet verheven boven het<br />
oordeel der wereld, en mogen zich daarboven niet verheffen.<br />
Gij hebt gehoord wat de pasquinade heeft uitgedrukt. Het heeft<br />
u getroffen, al te zichtbaar getroffen; uwe ontroering was te<br />
aanstootelij k, zij heeft ergernis gegeven, zij heeft mij de oogen<br />
geopend. Ik heb meer op te houden, dan de eer van eene ge<br />
wone vrouw; de eer van mijn huis is te nauw verbonden met<br />
die van Zjjne Heiligheid, dan dat ik toegevend kan zijn op dit<br />
punt. Ik kan mijn huis niet ontzeggen aan de leden mijner familie,<br />
en echter zie ik daarin eene betrekking aangeknoopt, die er niet<br />
mag worden voortgezet. Ik wenschte zeer, dat uwe kieschheid<br />
zelve besliste, wat hier voegzaam is."<br />
Bitter en stuitend was voorzeker die toon. Ook werd Anna's<br />
gevoel vreeselijk gewond; slechts stamelend kon zij antwoorden:<br />
„Ik moet u zeggen, Madonna! dat dat O! mijn God neen!<br />
ik kan niets.... niets zeggen. Ik verlaat nog heden uw huis."<br />
„Neen, Signora! neen, zoo was het niet gemeend, dat zoude<br />
dat kan immers niet, niet zoo spoedig, Zijne Heiligheid, mijn<br />
broeder!.... Wees niet zoo overijld, zoo haastig in uw besluit. Be<br />
raad u op eene woning; eerst na de feestdagen, uw vertrek zou<br />
opzien baren op dezen dag ..."<br />
„Ik moet van hier," riep Anna op den luiden toon van uit<br />
barstend gevoel, en zonder het antwoord af te wachten, stormde<br />
zij met overhaasting de zaal uit. In de galerij ontmoette haar<br />
Angelo; hij zag haar voortijlen, met overspanning der wanhoop;
245<br />
hij bood haar zijnen arm, hij bracht haar in hare vertrekken.<br />
Zij wierp zich neder in eenen armstoel, en in tranen losbarstende,<br />
riep zij met smartelijke bitterheid uit: „Breng mij van hier,<br />
Angelo! spoedig van hier."<br />
„Waarheen, Mevrouw?"<br />
„Waarheen de Heiligen mij voeren willen, slechts van hier,<br />
uit Rome, uit Italic; niet meer in tegenwoordigheid van deze<br />
menschen! Waarheen, Angelo! Dat is mij onverschillig; voer<br />
mij naar den afgelegensten schuilhoek van Rome, waar geen<br />
menschelijk oog mij zien kan; daarna wil ik voort, weg uit dit<br />
oord, waar ik rust gezocht heb voor lange lijdensjaren, en waar<br />
ik niets gevonden heb dan tranen, lijden en strijd. Waarheen?<br />
vraagt gij mij... Angelo! Angelo! is het niet vreeselijk, dat ik<br />
nog meer verlaten ben, en nog meer hulpeloos dan op den<br />
eersten dag van mijne aankomst te Rome." Daarop plotseling<br />
naar hem toegaande, vatte zij met drift zijnen arm, alsof haar<br />
iets inviel: „Ziet gij Scipione! uwe wraak bede is verhoord ge<br />
worden ; al zijt gij dan niet de bewerker van mijn ongeluk, gij<br />
ziet mij thans zoo rampzalig als gij hebt gewenscht."<br />
Scipione-Angelo zag haar aan, en op zijn gelaat lag een trek<br />
van medelijden. De bittere droefheid van die vrouw trof hem,<br />
hare ellende toch had hij niet opzettelijk bedoeld in zijn af<br />
schuwelijk plan; maar zij was in zijnen weg gekomen, en hij<br />
gebruikte haar als een werktuig, om een ander in het verderf te<br />
storten. Hij zag zijn werktuig op het punt van te breken, hij zag het<br />
bijkans verbrijzeld aan zijne voeten, hij moest het weder oprichten.<br />
„Het is grievend ...'' begon hij.<br />
„Ja, ja, ik beleedig u, gij hebt gelijk, den eenigsten vriend,<br />
die mij is overgebleven; maar het is ook.... zij moeten mij<br />
allen verlaten. Karre, ook hij kan niets voor mij zijn; en hij,<br />
de eenige, die mij niet verstooten zoude, Montalto, moet mij<br />
van zich werpen als eene giftige slang, hij moet het, ik zelve<br />
moet hem ontvluchten, ontvluchten voor eeuwig."
246<br />
„Mij ontvluchten? ik u verlaten, Signora!''riep de Kardinaal,<br />
die binnenkwam, „wat kan dat zijn, Anna? waarmede heb ik<br />
u kunnen mishagen?" en hij nam hare hand die hij kuste en<br />
hij trachtte haar tot meer bedaardheid te brengen door vele<br />
zachte woorden.<br />
„Het is mijn hard noodlot, Montalto! waarin ik u niet wil<br />
medeslepen. Angelo! zeg gij Monsignore alles, ik kan niet meer,<br />
en schreiend boog zij het hoofd jop de beide handen. Scipione<br />
verklaarde den Kardinaal de reden van Anna's hartstochtelijkheid.<br />
„U te bekommeren om niets dan eene pasquinade, wellieve<br />
Signora!" sprak hij met eenen glimlach, „bij St. Jeronimo! wat<br />
beteekent eene pasquinade? Laat die lieden het genoegen om<br />
hunnen geest te scherpen op schimpschriften! Ze hebben niets<br />
anders, die arme Romeinen, geen ander middel om zich te uiten;<br />
zij mogen niet meer spreken, zij mogen niet meer twisten, zij<br />
hebben geene tweegevechten meer, zij hebben niets meer dan<br />
Marforio en Pasquin. En de steek van zulk een insect ontrust u en<br />
brengt u tot wanhoop? Zij hebben immers de grootste namen<br />
aangetast en niemand heeft er op gelet. Ze hebben geen der<br />
leden van het Heilige College ontzien, ze hebben de doorluch-<br />
tigste vrouwen bespot, ze hebben Elisabeth beschimpt, ze hebben<br />
met Sixtus gelachen, ze hebben zelfs St. Petrus niet gespaard.<br />
Het heiligste en schoonste is hun een wel aangename buit. Niet<br />
vreemd dus, dat zij ook u aanvallen, de schoonste der sehoonen!"<br />
„Hoe kunt gjj vroolijk zijn en lichtzinnig spreken, mijn vriend?<br />
Ziet gij dan niet, of wilt gij veinzen niet te zien, welk eene<br />
gevaarlijke uitlegging die scherpe woorden geven aan onze....<br />
vriendschap?" voegde zij er aarzelend en blozend bij.<br />
De Kardinaal verbleekte zichtbaar.<br />
„En dat is het waarom ik vluchten wil," zuchtte Anna moe<br />
deloos. „In dit huis kan ik niet meer blijven. Donna Camilla<br />
heeft het mij gezegd en ik ben de eerste geweest om het haar<br />
toe te stemmen, en Rome is mij hatelijk geworden."
247<br />
„Ik wilde u anders juist spreken van een goed verblijf, dat<br />
reeds heden te betrekken zoude zijn," begon de Florentijn.<br />
„het staat niet ver van het hotel der Spaansche Ambassade<br />
in de straat Julia. Indien Monsignore goed vond," en hij sprak<br />
zacht met Montalto.<br />
„Goed, Angelo! ga," riep deze haastig uit. „Beschik over al<br />
het mijne, handel daarin zooals gij goed zult vinden."<br />
En toen Angelo zich verwijderd had, en Anna zich alleen<br />
zag met den jongen Kardinaal, bleef zij lang in een ernstig ge<br />
peins verzonken. Hij- stond vóór haar sprakeloos, zwijgend, neer<br />
geslagen. „Ik zie het," sprak zij eindelijk, vast en kalm, als<br />
iemand, die na eenen langen strijd een moeielijk besluit heeft<br />
genomen, „ik kan niet zoo willekeurig en zoo plotseling eene<br />
stad verlaten, waar zoovele banden mij binden; mijn zoon! mijn<br />
eenigste bloedverwant, de belangen van mijne geloofsgenooten,<br />
die op mij het oog gericht houden, Zijne Heiligheid zelfs, die<br />
op mijne medewerking rekent.... dat alles houdt mij hier terug,<br />
dat alles vormt zoovele plichten, waarvan ik mij niet ontslaan<br />
mag, en die mij nog eene bange moeielijke beproeving opleg<br />
gen. O! ik was in mijne hartstochtelijke smart als de onbera-<br />
dene, die in blinde drift voortijlt, zonder toe te zien wat zij in<br />
hare vaart zoude kunnen verwoesten. O! ik was eene ijdele,<br />
onnadenkende vrouw, ik was geene moeder! geene Katholieke<br />
Christin." En toen snel opstaande, wierp zij zich aan de voeten<br />
van Montalto. „Monsignore! gij hebt het gezien hoe hatelijk de<br />
menschen gissen, hoe scherp zij raden en hoe schandelijk zij<br />
uitleggen. Laat uwe groote naam en mijne eer voortaan niet meer<br />
hun buit zijn. Laat ons hun toonen beter te zijn, dan hunne<br />
lage verdenking. Wij hebben ook gezien, dat de middenweg<br />
tusschen deugd en ondeugd een gevaarlijk pad is, en wie zegt<br />
het u, dat niet een van ons aan de verkeerde zijde zal uitwijken ?<br />
De genadige God schenkt mij in dit uur van beproeving een<br />
onbeneveld oordeel, hij wijst mij de beste keuze. Laat dit uw
248<br />
laatste bezoek zijn; laat onze wegen hier uit elkander loopen.<br />
Ik smeek het u, Monsignore! laat ons elkander na dit uur niet<br />
meer zien."<br />
De Kardinaal had vergeefs getracht haar op te richten; toen<br />
zij geëindigd had, zag hij haar strak in de oogen; hjj was<br />
doodsbleek, hij klemde zijne vingers samen in zjjne hand, als<br />
iemand, die eene geweldige gemoedsbeweging wil onderdrukken,<br />
zijn mond plooide zich ineen, zijne lippen trilden krampachtig.<br />
„Gij verbiedt mij voortaan u te zien?" vroeg hij langzaam.<br />
„Ik eisch niets, ik smeek het af van «we edelmoedigheid,"<br />
hernam zij ernstig.<br />
Met eene strakke kalmte, waaronder zich een wereld van<br />
hartstocht verborg, antwoordde hij: „Uw hart is koud en droog,<br />
Signora! Wij hebben elkander niet begrepen, gij hebt mij nooit<br />
bemind."<br />
„Gij gelooft zelf het harde woord niet, dat gij mij toewerpt,"<br />
riep zij smartelijk. „Omdat mijn mond het woord niet heeft uit<br />
gesproken, dat mij een gruwel scheen, moest gij daarom twijfe<br />
len aan mijn hart? Zijt gij niet de getuige geweest van mijnen<br />
voortdurenden kamp? Was niet elke uwer blikken eene over<br />
winning op de arme, verpletterde vrouw, die als geboeid was<br />
aan den klank uwer stem, door den gloed uwer oogen bedwelmd?<br />
Wilt gij de volle, bittere, harde bekentenis van mijne schande,<br />
zoo hoor haar. Ja, Alexander Peretti! ik heb u bemind met al<br />
den hartstocht, waarmede eene vrouw eenen man bemint; ik<br />
heb alles om u vergeten, ik heb het grijnzende verderf niet<br />
willen zien, ik heb willens mijne ooren gesloten voor de raad<br />
gevingen van eenen edelen man, ik heb dien man zeiven om<br />
u verstooten. Ik heb alles voor u gedaan, en ik wil nog alles<br />
voor u doen, wat eene vrouw doen kan voor den heerscher<br />
over haar hart. Maar misbruik haar niet, uwe overmacht, slechts<br />
van uwe grootmoedigheid bid ik mijne rust af, slechts van uwen<br />
zielsadel wil ik voortaan afhangen, slechts van uw medelijden
249<br />
smeek ik het af, dat gij mij niet nederstort in den afgrond,<br />
dat gij mij niet brengt tot zelfverachting. Ik heb genoeg gestre<br />
den, ik ben den kamp moede, ik stel mijn lot in uwe handen, —<br />
wees een ridder, Kardinaal Montalto!" Zij sprak die woorden<br />
met vuur en met dringende klem, met de zachte, bewogene<br />
stem der vrouw, die zich zwak gevoelt, die niets meer heeft tot<br />
hare verdediging dan tranen, en de hoop op de zielegrootheid<br />
van eenen man.<br />
Zoó roerend krachtig is het voorbeeld van een moedig besluit;<br />
zoo overheerschend machtig is de zwakheid der vrouw, die niet<br />
heerscht, maar die smeekt, zelfs waar zij bevelen kon; zoo zeker<br />
is er in de ziel van den goeden mensch eene heilige snaar van<br />
dichterlijk deugdgevoel, die slechts juist behoeft aangesproken te<br />
worden om weergalm te geven, dat de jongeling, de zinnelijke<br />
jongeling, de Italiaan, plotseling de hooge waarde begreep van<br />
eene liefde, die alles geven wilde, en die toch moed had alles te<br />
weigeren; dat de zinnelijke jongeling, de Italiaan! ontvlamd<br />
werd in geestdrift voor zulk eene opoffering.<br />
Met eerbiedigen schroom richtte hij Anna op; die vrouw<br />
scheen hem zóó heilig, dat hij slechts de toppen harer vingeren<br />
durfde vatten.<br />
„Ik zoude iets kunnen zeggen, Anna! van het lijden dat gij<br />
mij voorbereidt, van den troost, dien ik bij u had gehoopt te<br />
vinden voor alles, wat ik reeds om u verloren heb; ik zoude<br />
door mijnen hartstocht den uwen kunnen opwekken, ik zoude u<br />
kunnen schilderen, wat ik nu alleen gevoelen wil; maar gij hebt<br />
mij de meerderheid toegekend, en ik wil haar slechts gebruiken<br />
om de sterkste te zijn; gij hebt u beroepen op mijne edelmoe<br />
digheid, ik wil u toonen, dat zij niet kleiner is dan uwe ver<br />
wachting; gij hebt mij ridder genoemd, ik wil het zijn! Woon<br />
gerust en veilig in Rome. Woon in het verblijf, dat een vriend<br />
u aanbiedt; want een vriend mag ik toch voor u zijn; maar<br />
woon daar zonder er ooit de tegenwoordigheid te vreezen van
250<br />
den ongelukkige, die ook zich zeiven vreest, omdat hij gebukt<br />
gaat onder dit loodzware purper. Anna Oston! ik beloof het<br />
u, bij mijne vorstelijke eer! ik zal nimmer uwe woning bin<br />
nen gaan, zonder door u geroepen te zijn, en het oogenblik,<br />
waarop ik uit eigen wil uwen dorpel betreed, zal dat zijn,<br />
waarop ik afstand heb gedaan van elke hoop op de achting der<br />
menschen en van elke hoop op de voorbede der Heiligen. Zoo<br />
waarachtig helpe {mij God en de Heilige Maagd! en St. Jero-<br />
nimo, mijn patroon.''<br />
En Anna, hem dankende, vouwde de handen op de borst en<br />
hief de oogen ten hemel, en sprak niet; want zij had geene<br />
woorden voor haar gevoel.<br />
„Maar dan ook, Anna!" vervolgde hij, „zoo gij mij noodig<br />
hebt, zoo gij u verlaten gevoelt, of zoo gij mij een woord van<br />
troost hebt toe te voegen, daar is nog een middel van onder<br />
houd, dat ons niet ontzegd is, schrijf mij dan. En nu, laat ons<br />
afscheid nemen tot dat...."<br />
„Tot dat....?" vroeg zij verwonderd.<br />
„Het purper en eene gelofte mij niet meer drukken. Den<br />
Kardinaal Montalto, die u liefde smeekt, moet gij van u drij<br />
ven; maar Alexander Peretti, met een zwaard om u te be<br />
schermen en eene hand om u aan te bieden, zult gij niet<br />
afwijzen."<br />
„Als het u troost geeft dat te hopen, wees dan getroost; ik<br />
heb met de hoop afgedaan." En zij legde rustig hare hand in<br />
de zijne, en zij duldde den reinen afscheidskus op het voorhoofd,<br />
en zij was meesteres van hare kalmte, tot dat hij met onzekere<br />
schreden was weggeijld. Toen eerst borst zij uit in snikken én<br />
vond de verluchting der tranen.<br />
Anna Oston aan de voeten van den Kardinaal, en de Kardi<br />
naal, die haren wensch gehoorzaamt, is de overwinning van de<br />
ziel op het lichaam, van den zedelijken mensch op den stoffe-<br />
lijken, van den Engel op de slang. Hij, die loochent, dat er
251<br />
oogenblikken zijn, waarin de mensch zulk eene opoffering bevat<br />
en haar volvoert, loochent den adel van zijn eigen hart. Karre<br />
heeft gelijk gehad in het algemeen, Karre heeft niet altijd ge<br />
lijk in het bijzonder.<br />
Toen Montalto zich verwijderd had, sloop Orsina stil de kamer<br />
binnen. Anna was in zulk een diep en somber gepeins verzon<br />
ken, dat zij het lieve meisje niet bemerke, dat haar eindelijk<br />
aansprak met een zacht: „Goede Signora! zij hebben mij ver<br />
boden bij u te gaan; maar ik wil niet, dat gij zonder afscheid<br />
van mij vertrekken zult."<br />
En toen zij zag, dat Anna schielijk hare tranen afdroogde,<br />
vervolgde zij met gevoel: „Lieve Signora Anna! verberg om mij<br />
uwe tranen niet, ik begrijp waarom gij schreit, ik zou met u<br />
kunnen weenen."<br />
„Gelukkige Orsina! die geene andere tranen te storten hebt<br />
dan om het ongeluk van anderen."<br />
„Gelukkig! Ach, noem mij zoo niet, Anna!... daar is geen<br />
beklagenswaardiger jonkvrouw in Rome dan ik."<br />
„Dan gij, en waarom?" vroeg Anna met een smartelijken<br />
glimlach.<br />
„Is Don Marco niet vertrokken?"<br />
„Maakt u dat zoo ongelukkig? Don Marco, die men zegt, dat<br />
u onverschillig is!"<br />
„Dat heb ik altijd zelve ook gedacht; maar nu weet ik<br />
het beter, en nu is hij ver van hier, en hij gelooft, dat ik<br />
nog altijd hetzelfde stugge, kinderachtige, ongevoelige meisje<br />
ben, dat zijne liefde versmaad heeft om eene luim."<br />
„Welnu, als hij terugkomt, zult gij hem van het tegendeel<br />
overtuigen. Nogmaals, gelukkige Orsina! die uw innigst gevoel<br />
niet behoeft te verbloemen."<br />
„Als hij terugkomt, kan het immers te laat zijn, en dan mag<br />
ik het hem evenmin zeggen. Niet waar, Signora! een gezworen<br />
eed mag men niet breken?"
252<br />
„Voorzeker niet," antwoordde Anna, die met huivering aan<br />
eenen anderen eed dacht.<br />
„O! dan ben ik toch diep te beklagen, ik mag den edelen<br />
Colonna niets zeggen, dan na onze verloving, en ik weet dat<br />
de edele Colonna die verloving zal weten uit te stellen, totdat<br />
hij zeker zal zijn van mijne liefde. Is dat niet hard, en heb<br />
ik dan geene reden om te zeggen, dat ik eene beklagenswaar<br />
dige jonkvrouw ben?"<br />
„Dat is zeker een moeielijke toestand, Orsina! maar wie heeft<br />
dien eed van u gevergd?"<br />
„Mijne grootmoeder niet, Signora Respanti ook niet; maar<br />
maar iemand, die.... een ridder, dien ik niet noemen mag,<br />
dat heb ik beloofd. O! ik huiver nog, als ik aan dien nacht<br />
denk! En ik, die meende, dat ik hem liefhad. Gezegend zij de<br />
Heilige Maagd! dat is nu voorbij, en toch blijf ik zuchten onder<br />
het gewicht van eene belofte. Een plechtige eed op mijne jaren<br />
geheim te houden en te volbrengen, is dat niet vreeselijk ?"<br />
Anna bracht de hand aan het voorhoofd, alsof zij nadacht.<br />
„Een eed, in den -nacht, een ridder! was dat niet in den nacht<br />
van Palmzondag?" vroeg zij.<br />
„Ach, beste Signora! gij weet het dus "<br />
„Veroorloof mij u te zeggen, Signora Orsina! dat Madonna<br />
Camilla naar u gevraagd heeft," zeide stijf en deftig de Duenna,,<br />
die zich in de deur vertoonde, terwijl zij zich tot de jonge<br />
Prinses wendde, zonder Anna met éénen blik te verwaardigen.<br />
„Ik volg u, maar niet zonder onze gast omhelsd te hebben."<br />
En toen zij Lady Oston in de armen viel, fluisterde zij haar<br />
toe: „Ik kom u bezoeken, ik heb u nog veel te zeggen."<br />
Het laatste stille middaguur vóór den drukken avond van<br />
Witte Donderdag was daar. En nochthans was het Angelo gelukt<br />
door te dringen tot in het Vatikaan, tot in de Pauselijke
253<br />
vertrekken, tot in de tegenwoordigheid van den H. Vader<br />
zeiven. Voor eenen spion openen zich alle deuren, een spion<br />
heeft den sleutel tot ieder vertrek. De Paus rustte een oogen<br />
blik, op zijne schrijftafel voorovergebogen. Eene vluchtige slui<br />
mering, die hem zeker voor eenen doorwaakten nacht moest<br />
schadeloos stellen, of hem versterken tegen de lastige plechtig<br />
heden die hem wachtten. Hij hief het hoofd driftig op, toen<br />
de camerist Angelo aandiende, en nauwelijks zag hij hem,<br />
of hij riep hem schielijk toe: „Is Quirina in uwe macht?"<br />
Zoo veelomvattend was het ijzeren geheugen van dezen<br />
grijsaard, dat hij, onder de duizende beslommeringen en veel<br />
zijdige bezigheden, het uur en den dag, voor de uitvoering van<br />
het minste zijner bevelen bepaald, wist te onthouden. Niets was<br />
gering in het oog van den grooten man, alles was hem een<br />
schakel van het groote geheel, en alles rangschikte hij met<br />
onnavolgbare geregeldheid en orde in zijn brein.<br />
„Zij is in mijne macht, Heer!" antwoordde de Florentijn<br />
zonder aarzelen. Bij elk ander woord ware hij verloren ge<br />
weest.<br />
„Bij St. Petrus! gij zult beloond worden. Is zij uitgeleverd<br />
aan den Stadvoogd?"<br />
„Zij zal het zijn, zoodra het Uwer Heiligheid behaagt."<br />
„Het behaagt ons op dit oogenblik; waarom hebt gij geaarzeld?"<br />
„Ik geloof, dat wjj die vrouw nog vooraf zullen moeten ge<br />
bruiken. Er is een onbeschaamd schimpschrift uitgekomen."<br />
„De Romeinen houden er van, hunne geest te verkwisten<br />
aan nietigheden. Van dit nieuwe schimpschrift heeft niemand<br />
mij nog gesproken."<br />
„Dat is te begrijpen, Heiligste Vader! men heeft er den<br />
moed niet toe, Uwe Heiligheid te grieven in datgene, wat den<br />
mensch het naaste aan het hart ligt."<br />
„Wie zijt gij, spion! om te beslissen wat wij gevoelen?"<br />
sprak Sixtus met hoogheid.
254<br />
„O! ik weet het, een groot man en een krachtig Vorst heeft<br />
geene zwakheden," hernam Scipione met eenen, sardonischen glim<br />
lach, „alleen meende ik, dat Mevrouw Camilla...."<br />
„Weer iets tegen haar? Kan men dan nimmer vergeten, dat<br />
zij waschvrouw is geweest?"<br />
„Ditmaal is het iets anders, Heer! Het betreft hare zeden,<br />
hare leefwijze," hernam Angelo, terwijl hij langzaam een afschrift<br />
van de pasquinade te voorschijn haalde.<br />
„Die van mijne zuster! geef," en hij rukte hem het papier<br />
uit de handen. „Duizend Roomsche kronen voor hem, die den<br />
schelm uitvindt."<br />
„Dat was het, waarvoor ik Quirina nog sparen wilde."<br />
„Hoe meent gij dat?"<br />
„Dergelijke vogels vliegen zeker in de netten van eene vrouw<br />
als deze. Schimpdichters, Quirina's en avontuurlijke leegloopers<br />
maken slechts ééne broederschap uit; het is hun noodlot, dat<br />
zij elkander zoeken moeten. Een weinig uitstel, Heilige Vader!<br />
en ik lever u beiden."<br />
„Op uw hoofd?"<br />
„Mijn hoofd, of dat van den pasquinist, leg ik aan de voeten<br />
van Uwe Heiligheid."<br />
„Wanneer ?"<br />
„Eene week na Paschen zal ik den scherprechters werk ge<br />
ven," hernam Angelo weder met zijnen glimlach.<br />
„Dan zal het tijd zjjn u te beloonen. Men bedoelt dus de<br />
Engelsche! Kan dat met eenig recht zijn?"<br />
„Zij is een hoogst bevallige vrouw, en het is zoo, de wijn<br />
gaard Peretti werd om harentwil druk bezocht. In dien zin ook<br />
heeft de Signora het paskwil opgevat; zij heeft het paleis ver<br />
laten, en ik heb haar zooeven naar eene eigene woning ge<br />
leid, op bevel van Monsignore Montalto," sprak Scipione, loe<br />
rend de uitwerking van die woorden afziende.<br />
„Het ware beter, dat zijne Eminentie de vergaderingen bij
255<br />
den Kardinaal-Deken bijwoonde, dan avontuurlijke schoonheden<br />
in zijne bescherming te nemen," antwoordde Sixtus droogjes; en<br />
toen eerst, alsof hij de mogeljjkheid begon in te zien, dat deze<br />
ridderlijkheid eene andere beweegreden kon hebben, dan zijn<br />
vroeger gegeven bevel 1) greep hij op nieuw naar het paskwil,<br />
en na het nogmaals gelezen te hebben, stond hij op, stapte drif<br />
tig het vertrek op en neder, als iemand, die met zich zeiven<br />
in strijd is. Daarop opende hij de deur van het kabinet, over<br />
tuigde zich met eenen blik, dat niemand daar was in de voor<br />
zaal, en toen snel op Scipione afgaande, vroeg hij hem met eene<br />
gedempte stem, maar waaruit zich eene angst verried, die de<br />
oogen des Florentijns deed schitteren: „Kan daar een zweem<br />
van waarheid liggen in dien onzin ?"<br />
Angelo haalde verlegen de schouders op. „Zijne Eminentie<br />
de Kardinaal is een ernstig en vroom Heer, zeer Heilige Vader!"<br />
vUorpo di Cristo! dat is geen antwoord, spreek zonder om<br />
wegen, met waarheid, vrijmoedig als in de biecht, als op uw<br />
sterfbed! "Wat denkt gij ? gij ziet scherp, gij zaagt hen dagelijks ?"<br />
Toen nam Scipione eene edele houding aan: „Zoo waarachtig<br />
als ik in God geloof, ik geloof dat niet."<br />
De Paus haalde diep adem, hij sloeg de oogen ten Hemel.<br />
Dat was de eenige gemoedsbeweging, die hij toonde; en daarop<br />
zeide hij: „Hoor Angelo! zeg mij, hoe leeft de jongman ? Ik<br />
kan dat niet ieder vragen; men zegt hij ziet verdachte lieden,<br />
Olivarez en de zijnen."<br />
„Zijne Eminentie leeft stil voor zich henen, bezoekt alleen<br />
Donna Camilla, ziet slechts eenige leden van het Genootschap<br />
van Jezus, en enkele Spaansche Heeren; maar ik geloof niet,<br />
dat de staatkunde bij dat verkeer in het spel is."<br />
„Hm .... de Jezuieten willen door hem tot mij komen. Ik<br />
weet wat zij bedoelen, zij zouden gaarne een hunner als onzen<br />
1) De lezer zie Hoofdstuk VII.
256<br />
biechtvader zien; maar, bij St. Petrus! het ware beter, dat zij<br />
bij ons ter biecht kwamen. Maar de Spaansche partij houd die<br />
in het oog, Scipione! en laat ons alles weten, wat Montalto<br />
betreft; — hebt gij mij begrepen?"<br />
„Uwe Heiligheid zal gehoorzaamd worden."<br />
„ Angelo! wij hebben reeds iets voor u gedaan: maar wees<br />
getrouw en opmerkzaam, dan kunt gij veel verwachten van de<br />
toekomst."<br />
„Ik verwacht alles van haar," sprak de spion met nadruk,<br />
toen hij zich op den gegeven wenk verwijderde. En weder her<br />
haalde zich zijn glimlachen en het zonderlinge glinsteren zijner<br />
oogen.
HOOFDSTUK XX.<br />
Zwakheid.<br />
Het Paaschfeest was afgeloopen, dat grootsche, heilige, ziel<br />
verheffende jubelfeest, dat in de rij der christelijke feestdagen<br />
daar staat als eene glansrijke zon onder de sterren, als het fon<br />
dament onder den tempel, als het voetstuk van de groote zuil,<br />
als het middenpunt van den kostbaren cirkel; dat feest dat ze<br />
allen aan elkander verbindt, waarmede zij allen vallen of staan!<br />
Zonder het verlaten graf van den eersten Paaschmorgen is de<br />
kerstzang der Engelen eene ongerijmdheid; zonder het verlaten<br />
graf op den eersten Paaschmorgen is de hemelvaart eene nut-<br />
telooze verdichting, en de heilige vlammen van het Pinksterfeest<br />
worden dan doellooze dwaallichten. Zonder opstanding geen<br />
Christus, zonder Paschen geen Christendom. Om den eeredienst<br />
van Rome, die eeredienst van goud en van zijde, van marmer<br />
en van gesteenten, van wierook en van flambouwen, van kruisen<br />
en van beelden, van muziek en van bloemen, te begrijpen in<br />
al de macht, waardoor zij heerscht, verblindt, boeit, wegsleept<br />
en vasthoudt; om te weten, dat Italië, dat het zuiden er geen<br />
andere hebben kan, moet men het Paaschfeest te Rome gevierd<br />
hebben, het verzinnelijkte Paaschfeest, het Paaschfeest, dat men<br />
met de oogen zien kan en hooren met de ooren, en dat spreekt<br />
tot alle zintuigen.<br />
Engclachen te Rome enz. 17
258<br />
Men moet toeschouwer geweest zijn bij dat groote drama, dat<br />
zich jaarlijks te Rome herhaalt. Een romantisch drama, vol leven<br />
en beweging, vol afwisseling en ontzetting, vol gejuich en tra<br />
nen, vol gezangen en geheimenis. Dat drama, dat begint met het<br />
eerste boetbedrijf van Aschdag, dat met onuitsprekelijken weemoed<br />
doordringt, bij de Miserere's van de heilige week, dat het hart<br />
doet breken en de doodschuld der zonde loodzwaar doet voelen bij<br />
den grooten doodsnik van den Goeden Vrijdag, om zich in de heer<br />
lijkste ontknooping op te lossen in het Deo Gloria in Excelsis<br />
van het feestuur des Paaschochtends, en zich te omstralen met<br />
zinnelijke heerlijkheid in het schitterende, ruischende, knette<br />
rende vuurspel van den Engelenburg, dat als met eenen rui-<br />
schenden regen van gloeiende diamanten Rome's breede pleinen<br />
overstort. Men moet toeschouwer geweest zijn bij dat feest, om<br />
te weten hoe de menschelijke voorstelling het verhevene feit,<br />
welks grootsche eenvoudigheid alleen genoegzaam was om te<br />
treffen, heeft weten neder te rukken tot onder het bereik zijner<br />
zinnen. Dat feest, dat wij niet beschrijven zullen, omdat ieder<br />
het weet, van de elf waskaarsen op het rouwaltaar, die worden<br />
uitgebluscht, tot den zetel met witte pauwen vederen, waarop de<br />
Paus plaats neemt, was dan voorbij gegaan, zonder in den toe<br />
stand onzer hoofdpersonen eenige verandering gebracht te heb<br />
ben. "Wij weten van Sixtus, dat hij de gelegenheid niet had ge<br />
vonden, om zijnen neef het verzoenende woord te kunnen toe<br />
fluisteren. De Kardinaal had de hooge kerkfeesten alleen incog<br />
nito bijgewoond. Treurig in zich zeiven gekeerd, alleen ver<br />
diept in eene alles wegdringende, alles opslorpende gedachte,<br />
die hij altijd wilde afweren en die altijd weder terugkwam,<br />
had het statige feestgejoel geenen indruk op hem gemaakt, en<br />
was het ditmaal niet machtig geweest, zijn hart te vervullen en<br />
zijnen geest bezig te houden. De schoone Lady Oston leefde<br />
sedert den beslissenden Donderdag in eene eigene woning, door<br />
Scipione's zorg voorzien met al wat de weelde, en de rijkdom,
259<br />
en de kunst, en de •verfijning dier dagen het schoonst wisten<br />
bijeen te voegen. Zij had zich tegen die glansrijke huishouding<br />
verzet; maar de Florentijn wist haar te doen gevoelen, hoe<br />
diep zij den Kardinaal grieven zoude door af te wijzen, en zij<br />
was geëindigd met aan te nemen. Zij had geene kerkplechtig<br />
heid verzuimd, geene hoogmis laten voorbijgaan; en toch, het<br />
had haar afgeleid zonder haar te troosten. Zij had in vroegere<br />
tijden de troostgronden van haren godsdienst uitgeput, zij vond<br />
ze nu zonder kracht, en niets bleef haar over in het hart, dan<br />
koud, dof, zwijgend jammer. Van elke hopelooze liefde is de<br />
ongeoorloofde de meest pijnigende. De maagd, die weduwe is<br />
van een aangebeden bruidegom; de jongeling, die wegsterft<br />
van hartstocht voor de vrouw, die hem dfoel terugstoot; het<br />
meisje, dat de armoede of de afgesprokene instellingen der<br />
maatschappij als breede scheidsmuren ziet opgetrokken tusschen<br />
zich en den geliefde, zullen eindigen met zich te troosten; want<br />
het vrije toewijden aan hun gevoel verstompt het en mat het af,<br />
en zij hebben hunne onschuld, die hen leert berusten; maar de<br />
rampzalige die den ongeoorloofden hartstocht koestert, draagt<br />
in zijn binnenste den worm, die niet sterft. Hem staat het<br />
niet vrij, de gedachte heen te wenden naar het beminde<br />
voorwerp; wat de andere ongelukkigen troost en verheft, ver<br />
tienvoudigt zijne pijn en verlevendigt die altijd op nieuw. Hij<br />
mag niet toegeven aan gewaarwordingen, die daardoor juist<br />
nieuw blijven. Hij ziet altijd de zonde in zich, de zonde,<br />
die de begeerte scherpt; zonde is de gedachte, zonde de wensch,<br />
zonde de hoop, zonde de bede, zonde iedere trilling van de<br />
zenuwen, zonde iedere huivering van de spieren, zonde iedere<br />
klopping van het hart, zonde iedere traan van het oog, zonde<br />
iedere zucht, die opstijgt uit den boezem, zonde ook iedere<br />
klacht, de heimelijkste, zelfs de innigste verzuchting. De openlijke,<br />
de razende wanhoopskreet, die zich uit, die medelijden vindt<br />
onder de menschen, die afgeleid wordt door de menschen, is
260<br />
hem ontzegd. Hij mag niet klagen; hij mag niet zeggen, dat<br />
hij pijn heeft; hij mag niet spreken, van hetgeen hem grieft.<br />
Men veroorlooft hem geenen luiden zucht, men vergunt hem<br />
geenen traan, men berispt zijn treurend zwijgen, men misbil-<br />
lijkt zijne neerslachtigheid, men vermijdt niet zijn gevoel te<br />
wonden, men verzacht zijne kwelling niet door medegevoel,<br />
men bekommert er zich niet over, hem te grieven, want men<br />
weet niet, men kan niet weten, wanneer men hem wondt.<br />
Hij moet glimlachen onder de zielepijn, zooals de wilde aan<br />
den martelstaak. Zijne beste vrienden pijnigen hem; dien<br />
hem het goede toewenschen, verscheuren zijn hart. Die groote<br />
balsem van elke smart, het pronken met de droefheid, de held<br />
te zijn van het lijden, gewordt hem niet; want zijne smart is<br />
zijne schande, en zijn lijden is niet onschuldig. Dat alles gevoelde<br />
Alexander Peretti, dat alles folterde Anna. Zij echter had nog<br />
een heilig, zuiver vlekkeloos gevoel, waarvoor zij niet had te<br />
blozen: de moederliefde. Zij dacht aan haren zoon; in zijne liefko<br />
zingen zoude zij misschien kunnen vergeten, aan zijne liefkozingen<br />
zoude zij zich geheel mogen overgeven zonder schaamte; hij<br />
zoude haar een schild zijn tegen haar zelve; zij wilde hem niet<br />
langer toevertrouwen aan vreemden, hij zoude voortaan onder<br />
haar oog worden opgevoed. Thans liet haar vermogen het toe,<br />
waarom zoude zij het niet durven willen? Wat ging het haar<br />
aan, dat de Heer van Rome het anders beschikt had? de Heer<br />
van Rome kende de zielskwellingen niet, waarvoor haar zoon<br />
haar ten troost moest zijn. Wat zeide haar thans de vrees, den<br />
Heer van Rome te mishagen ? Hij konde haar toch niet ongeluk<br />
kiger maken, dan zij reeds was. William was voorloopig in het<br />
klooster der H. Apostelen geplaatst geworden, om daar later<br />
als student te worden opgenomen. De Kardinaal Montalto was<br />
Beschermheer van dit gesticht. Zij deed hem haar kind door<br />
Karre terugvragen, door Karre, die haar altijd moest blijven<br />
bezoeken. Montalto liet haar William door den ridder terug-
261<br />
brengen, vooraf had hij hem willen zien; en in de onstuimige<br />
liefkozingen, waarmede hij den verwonderden knaap als over-<br />
stormde, lag eene wereld vol hartstocht voor de moeder. Ook<br />
liet hij Anna smeeken, hem somwijlen haren zoon te zenden.<br />
En de knaap, die in zijn convent nimmer van den Kardinaal-<br />
Beschermheer had hooren spreken, dan met dien diepen slaafschen<br />
eerbied, welke de hiërarchie der Kerk eischt van den mindere<br />
voor den meerdere, en die reeds gebeefd had op het denkbeeld<br />
van zulk eenen man te moeten naderen, was niet weinig ver<br />
heugd, toen deze man hem als een broeder omhelsde en als een<br />
vader toesprak. Allengs vrijer geworden, vond de kleine het<br />
niet onaangenaam, rond te dartelen op de knieën van hem,<br />
voor wien zoovele andere knieën zich bogen. En toen de jonge<br />
Kerkvorst zich met veel geduld leende tot het beantwoorden<br />
van al zijne ijdele vragen, en toen de kerkvorst hem iedere<br />
kleinigheid van het toilet of de schrijftafel, die hij begeerde, ten<br />
geschenke gaf, toen had deze geheel het hart van den knaap<br />
veroverd, die niet naliet bij zijne moeder onophoudelijk voort<br />
te snappen van den beminnelijken Heer, die zoo groot, en zoo<br />
verstandig, en zoo goed was en die hem zoo hartelijk had gekust.<br />
Het was dus geene beste afleiding voor hare gedachten, die<br />
zoon, die eene vurige bewonderaar was geworden van den man,<br />
dien zij trachtte te vergeten. „Ach ! zie dan, moeder! hoe schoon,"<br />
sprak hij, en liet haar in het deksel van een klein reukdoosje<br />
een portret zien. Anna verbleekte. „Heeft hij u dat voor mij<br />
gegeven?" vroeg zij heftig. — „He! neen, Mama! ik heb erom<br />
gevraagd, het zag er zoo fraai uit, paarlemoer met zilver inge<br />
legd ; en dan nog dat mooie beeld, dat van Monsignore zeiven<br />
is. Maar als gij het hebben wilt... mij gaf hij nog zoo<br />
veel."<br />
„Behoud het," hernam Anna, blozende over hare overijling.<br />
En toch des anderen daags was het niet meer onder het speel<br />
goed van den knaap, die er te vergeefs naar zocht. Eens in de
262<br />
Sixtijnsche kapel zag Lady Anna Oston zich bij het opstaan,<br />
na de zegening eenigszins gedrongen. Zij trachtte eenige schre<br />
den achteruit te wijken, haar zijden kleed ruischt tegen de zware<br />
stof eener simarre, zij voelt zich ontroerd tot bez wij mens toe,<br />
zij dwingt zich niet om te zien; maar William, die bij haar<br />
was, had den man van de simarre herkend. „Ach, Mama! zie<br />
daar Monsignore," en hare hand vattende, trok hij haar met<br />
geweld tot bij den Kardinaal, die hem zijne hand overliet. Anna<br />
was gedrongen Montalto aan te zien; zij schrikte van zijn voor<br />
komen, zoo doodsbleek was zijn gelaat en zoo dof stonden zijne<br />
oogen.<br />
„Signora! wie ben ik? dat gij mij zoo vreest ?" vroeg hij zacht<br />
verwijtend. „Hebt gij geen enkel woord, geenen enkelen blik<br />
meer voor eenen vriend?"<br />
„Wees het genoeg, om mijne terughouding te begrijpen," sprak<br />
zij verlegen.<br />
Maar hij klampte zich met hardnekkigheid vast aan deze gele<br />
genheid om haar bijzijn te genieten.<br />
„Mag ik u mijn rijtuig aanbieden, om u terug te brengen?'<br />
vroeg hij, zonder op haar eerste antwoord te letten.<br />
„Het is beter dat ik te voet ga, hernam zij.<br />
„O neen, Mylady! neen, wij rijden met den Kardinaal," riep<br />
William, die het aanbod gehoord had, met de willekeurige drift<br />
van een kind, dat gewoon is zijn zin te krijgen.<br />
En Anna liet zich voortleiden door den geliefden man en<br />
door den geliefden zoon.<br />
En zij beiden gaven zich weder over aan de betoovering van<br />
elkanders nabijheid en aan de zoete vertrouwelijkheid van het<br />
gesprek. Toch overschreed Montalto niet den dorpel van Anna's<br />
woning. Zulke tooneelen waren weinig geschikt, om de gewenschte<br />
verwijdering tusschen die twee menschen daar te stellen. Wil<br />
liam was alles voor de moeder; maar hij was zeer weinig voor<br />
de vrouw. En te weten dat bij alles, waaronder zij leed, het
263<br />
haar slechts één wenk behoefde te kosten, om den eenigsten<br />
wensch der vrouw, der beminnende vrouw voldaan te zien, dan<br />
behoorde er zielskracht toe, dien wenk niet te geven. In deze<br />
dagen deed Anna reuzenstappen voor hare partij, ten minste in<br />
dien het voor Engelsche onderdanen eene aanwinst konde hee-<br />
ten, dat de afgezant van Philips II de leiding hunner staatkun<br />
dige belangen op zich nam. De Graaf van Olivarez bezocht<br />
zijne bekoorlijke naburin, hij wist veel van haar door Scipione.<br />
De Graaf bracht het gesprek spoedig op de Engelsche zaken;<br />
zij wenschte niets beters, dan hem daarvoor te winnen. Hij<br />
schroomde niet, haar in te wijden in de oogmerken zijns Ko-<br />
nings met haar vaderland. De Katholieke vrouw, de hartstoch<br />
telijke bewonderaarster der Schotsche Koningin, vond niets stui<br />
tends in het denkbeeld: Philips op den troon der Tudors, en<br />
Elizabeth op het schavot van Maria. Zij bevorderde gaarne al<br />
de belangen der Spaansche ligue; zij vond ten minste bezigheid.<br />
In het paleis Montalto geleidt eene met purper damast be-<br />
hangene deur, uit eene weelderige slaapkamer naar een klein<br />
vertrek, waarin niemand het recht heeft, ongeroepen binnen te<br />
treden; want het is het eigen bidvertrek, het oratorio, le retrait,<br />
het plekje van ontwijk voor den doorluchtigen Heer des huizes<br />
zeiven. Het eenige plaatsje misschien, waar hij zich vrij gevoelt,<br />
waar hij niet noodig heeft omringd te zijn, waar hij geen on<br />
bescheiden luisterend oor vreest. Sedert vele dagen gebruikt<br />
de jonge eigenaar van dit gansche grootsche paleis niets anders<br />
dan dit kleine plekje, het eenige, dat hem zoo geheel onver<br />
deeld toebehoort. Ook nu vinden wij hem daar; met het hoofd<br />
rustende op den arm, dien hij achteloos tegen de kussens van<br />
zijne ottomane steunt, zit of liever ligt hij daar zonder bezig<br />
heid; maar op zijn gelaat ligt niet één trek van dat kwijnend<br />
genot, dat onder den afmattenden Italiaanschen hemel, werke-<br />
looze rust tot zulk eene weelderige ontspanning maakt. Het
264<br />
dolce far niente lokt tot een zoet gepeins uit; maar het is geen<br />
zoet gepeins, dat den Kardinaal bezighoudt. Het is een akelig<br />
verstompend, aftobbend voortdenken op ééne gedachte, die al<br />
toos terugkeert, en die tot wanhoop kan voeren, of tot krank<br />
zinnigheid. Een eentonig heen en weder rollen van den steen<br />
van Sisyphus, om eene verouderde beeldspraak te gebruiken. Eene<br />
verterende gedachte, die de beste vermogens der ziel weg-<br />
knaagt, die eenen onnatuurlijken gloed jaagt op de wangen,<br />
om ze bij tusschenpoozen tot de lijkkleur te doen versterven,<br />
die de kaken uitholt in de vaag der jeugd, en die rimpels brengt<br />
op een voorhoofd van twintig jaren.<br />
Droog, brandend en glasachtig strak staan zijne oogen; het<br />
is of het laatdunkend scherpe zijner trekken meer uitkwam, nu<br />
de lieve glimlach die uitdrukking van trots niet meer verzacht;<br />
daar is eene tint van verbittering en van zwaarmoedigen men-<br />
schenhaat op zijn gelaat, die getuigt van eene ziel, die zich<br />
heeft samengetrokken onder een wrang boezemwee. Als de ziel<br />
van den mensch zich zal verheffen onder het lijden, dan moet<br />
dat lijden iets anders zijn, dan de kanker der ongeoorloofde<br />
liefde. De Kardinaal zit zwijgend, doch niet alleen, zoo men<br />
ten minste in de rij der wezens telt dien ranken hazewindhond,<br />
die den fijnen kop met trouw geduld op de knie zijns meesters<br />
heeft neergevleid, en die soms zijne bezielde oogen, waaruit<br />
bijna menschelijke scherpzinnigheid spreekt, naar den jongen<br />
Kerkvorst opheft, terwijl deze verstrooid en zonder het zelf te<br />
weten, de lange, zijdeachtige ooren tusschen de vingers heen<br />
en weder rolt. Vlak tegenover de ottomane van den jongen<br />
Prelaat hangt eene treffend schoone afbeelding van den ge-<br />
kruisten Christus, waarop zijn starend oog dikmaals verwijlt.<br />
Lang, zeer lang moest dat veelzeggend zwijgen en dat rusteloos<br />
rusten reeds hebben geduurd; want zelfs de zwijgende gezel<br />
schaphouder begon zich te vervelen, en alsof hij de gedachten<br />
van zijnen meester wilde afleiden, hief hij zich op uit zijne zit-
265<br />
tende houding, legde liefkozend de beide voorpooten op diens,<br />
arm, en zag hem schrander aan, onder een zacht gejank.<br />
„Gij verveelt u, Baldo! gij zijt gelukkig en dartel, deze stilte<br />
mishaagt u?.... ga dan heen bij hen, die gelukkig en vroolijk<br />
zijn. "Waartoe zult gij den meester aanhangen, dien allen verla<br />
ten, die somber is en die welhaast sterft?" En toen, den spitsen<br />
snoet tusschen de vingers vattende, zag de Vorst het dier treurig<br />
aan. „Gelukkige Baldo! gij gevoelt niets, gij ziet, ik benijd u."<br />
En daarop na eene pauze: „Wie had kunnen denken, dat de<br />
benijde Kardinaal Montalto, de Kardinaal-neef, de Bescherm<br />
heer van het machtige rijk der Polen, de Aartspriester van de<br />
rijkste Basilica, den hond Baldo benijden zoude ?" Het was of<br />
de jonge man met opzet al die titels bijeenvoegde om ze door<br />
het laatste woord allen te verlagen. Toen opende hij de deur<br />
voor het beest, dat schielijk wegsprong van zijne zijde, en ver<br />
zonk weder in zijne sombere mijmering. Hij hief zich eindelijk<br />
daaruit op, en den matten blik op nieuw heen wendende naar<br />
de schilderij tegenover hem, riep hij met hartstocht: „Vergif<br />
fenis. O! gij goddelijke lijder! hebt gij ooit vrouwenliefde ge<br />
kend?"<br />
„Eene vraag, Monsignore! die vulgata, noch legende u beant<br />
woorden zal." Zoo stoorde eene stem, de stem van Angelo, de<br />
verdere alleenspraak van den Kerkvoogd.<br />
„Wij hadden gehoopt, Signor! hier ten minste veilig te zijn<br />
tegen vermetel indringen," merkte Montalto bits en streng aan.<br />
„Tegen vermetel indringen zeer zeker, doorluchtigste Heer!"<br />
hernam de ongewenschte bezoeker, terwijl hij zich aan zijne<br />
voeten wierp, „maar niet tegen de angstvallige voorkomendheid<br />
uwer vrienden!"<br />
„Ik verschoon hen van deze voorkomendheid, Signor! gij<br />
kunt u verwijderen." En ziende, dat de andere evenwel staan<br />
bleef, en hem met vrijpostige oplettendheid in de oogen zag,<br />
vervolgde hij met trotsche bitterheid:
266<br />
„Wij zijn onzen camerist veel dank schuldig, dat hij onze<br />
afzondering zoo opmerkzaam weet te doen eerbiedigen."'<br />
„Laat mijne vermetelheid hem niet tot een verwijt zijn, Mon<br />
signore! Moede van in de voorzaal uwer Eminentie alleen heen<br />
en weder te loopen," — op het woord alleen legde hij eenen<br />
nadruk, dien de Kardinaal ten volle begreep — „trad ik zon<br />
der gezien te worden de slaapkamer van uwe Eminentie binnen;<br />
na zoover gegaan te zijn, was het te laat om terug te keeren,<br />
ik wist, dat uwe Doorluchtigheid alleen moest zijn, toen Baldo<br />
haar verliet... ik waagde den onbescheiden stap, en ... zie mij<br />
hier aan uwe voeten, om er de vergiffenis voor af te smeeken."<br />
Daar was bijna iets ironieks in de wijze, waarop Scipione<br />
zijnen eerbied uitdrukte.<br />
„Ik wenschte toch wel te weten, Mijnheer! waarom gij u<br />
zooveel moeite gegeven hebt om tot mij door te dringen."<br />
„Bevreemdt mijn ijver uwe Eminentie?... ik konde toch de<br />
overbrenger zijn ...."<br />
„Geef, geef, hebt gij iets van haar," riep de Kardinaal, op<br />
eenmaal trots en toorn vergetende, met schitterende oogen.<br />
„Vergeef mij, doorluchtige Heer!" hernam de andere, met<br />
eenen nauwelijks merkbaren glimlach.<br />
Montalto zuchtte en wierp zich weder moedeloos in zijne kus<br />
sens terug.<br />
„Ik heb een gesprek gehad met den Graaf van Olivarez,"<br />
vervolgde Angelo.<br />
„Behoud het voor u zeiven; ik stel geen het minste belang<br />
in de gesprekken van dien man."<br />
„Toch, Monsignore! toch, een weinig zeker, als ik uwe Emi<br />
nentie mededeel waarover het liep."<br />
„Ik ben niet 'gestemd het te hooren." De toon, waarop dit<br />
gezegd werd, was zoo beslissend en zoo veelbeteekenend, dat<br />
Angelo het raadzaam vond, niet langer aan te houden. Zwijgend<br />
bleef hij in eene eerbiedige houding voor den Kerkvorst staan,
267<br />
en zag hem daarbij met eene zoo oplettende en zoo zichtbare<br />
deelneming aan, dat deze het hoofd ter zijde wendde.<br />
„Uwe Eminentie ziet zeer bleek," hervatte Florentijn, met<br />
eenen zweem van bezorgdheid.<br />
„Mij deert niets, ik ben volmaakt wel."<br />
„Monsignore! daar was een tijd, waarin ik deelen mocht in<br />
uw vertrouwen. Wat misdeed ik, om het niet meer waardig te zijn ?"<br />
„Gij hebt het niet verloren, Angelo!"<br />
„Dus veroorlooft uwe Doorluchtigheid mij ééne vraag?"<br />
De Kardinaal zag hem aan als wilde hij zijne gedachten raden.<br />
„Mijne genadigste Heer! waarom bezoekt gij nimmer meer<br />
Lady Oston?" De onverwachte klank van dien naam werkte<br />
hevig en schokkend op den jongeling.<br />
Hij sprong op als van den bliksem getroffen, liep eenige<br />
malen als een duizelende de kamer op en neder, bleef eindelijk<br />
vlak voor Scipione staan, greep krampachtig diens beide handen<br />
tusschen de zijne, en zeide toen:<br />
„Ik heb plechtig beloofd het niet te doen."<br />
„Met eenen eed, Heer?"<br />
„Met eenen eed, Angelo'"<br />
„En dat kwelt u, en dat maakt u het leven bitter, u die in<br />
het volle genot kondet zijn van de vreugde des levens, en<br />
daarom kwijnt gij weg in den bloei der jeugd, en waarom zoudt<br />
gij u zeiven het genot niet gunnen haar te zien? Het is zoo,<br />
een eed moet ongeschonden blijven als de eer; maar wat ver<br />
hindert u, haar niet te bezoeken en haar evenwel te zien ?"<br />
De Kardinaal glimlachte smartelijk.<br />
„Heeft zij u alle hoop benomen, zoude het haar mishagen u<br />
te ontmoeten?"<br />
„Ik weet, dat zij evenveel lijdt als ik."<br />
„En indien zich de gelegenheid opdoet?"<br />
„Zij komt slechts in de mis."<br />
„Wenscht uwe Eminentie werkelijk de Signora te spreken?"
268<br />
De donkere blos, die Peretti's bleeke wang kleurde, zeide<br />
genoeg.<br />
„Verzoeker!" riep hij.<br />
„Dezen avond vindt gij haar bij Olivarez."<br />
„Ach, Scipione! waartoe die marteling? Dit alles brengt ons<br />
niet verder."<br />
„Als Uwe Eminentie den Graaf hare zorgen vertrouwde,<br />
mogelijk dat er heeling zoude zijn."<br />
„Bij hem! vertrouwen? mijnen hartstocht aan den Spanjaard!<br />
zijt gij razend, mensch?"<br />
„Geloof mij, Monsignore! de Graaf kent de zwakheden van<br />
vele anderen, de Graaf heeft moeielijker zwarigheden vereffend<br />
voor zijne Katholieke Majesteit zelve. En ik weet het, Olivarez<br />
wenscht niets vuriger dan uwe Doorluchtigheid te verplichten."<br />
„Wat zou hij kunnen?"<br />
„Veel, zeer veel, veroorloof mij slechts van u te spreken. Ik<br />
zal nog vóór den avond hier zijn, om uwe Eminentie veel op<br />
te helderen. Mag men op uwe tegenwoordigheid rekenen bij de<br />
vereeniging in zijn huis, of op eene plaats, waar de geheimhou<br />
ding nog beter gewaarborgd is?"<br />
Als in strijd met zich zei ven, boog Montalto het hoofd op<br />
de borst.<br />
„Mag ik?" herhaalde Angelo.<br />
„Ik zal er zijn," antwoordde Alexander Peretti.<br />
Voorzeker, Montalto is hier zwak, laakbaar zwak: maar<br />
biedt den dorstige in de verte eene verkwikkende teug. Zal<br />
hij niet daarop toeloopen? Zal hij vragen welk pad hem der<br />
waarts voert? Zal hij niet voortijlen zonder omzien of zijblik,<br />
als er niets in hem of om hem is, dat zijne zielskracht stevigt?
— — w;<br />
HOOFDSTUK XXI.<br />
De Schot maakt eene kennis<br />
Twee uren na het angelus, vond er in de nieuw aange<br />
legde, nog niet voltooide straat St. Felice, die van de kerk Santa<br />
Croce doorloopt tot aan St. Maria Maggiore, een voorval plaats,<br />
eene ongeregeldheid, eene ergernis, die, hoe gewoon ook onder<br />
de vorige regeering, sedert de laatste jaren eene zeldzaamheid<br />
was geworden. Eene vrouw werd mishandeld door twee woeste<br />
mannen. Zij had veel geworsteld tegen hare aanvallers en die<br />
worsteling duurde nog voort. En het was stil in de breede, ver<br />
latene straat; want beroep, noch vermaak, noch godsdienstplicht<br />
voerde iemand op dit uur derwaarts, en het noodgeschrei der<br />
hulpelooze vrouw klonk in geen medelijdend oor. En die man<br />
nen vonden er een wreed genoegen in, hun slachtoffer, dat zij<br />
nu eindelijk gebonden aan hunne voeten hadden, de wreedste<br />
verwijten toe te krijschen.<br />
„Gervasio!" riep zij. „Ik heb eens honderd Scudi in uwen<br />
zak gebracht, vermoord mij niet." „Stop haar den mond," beval<br />
Gervasio zijnen makker, „de ellendige heeft mijne vrouw ver<br />
kocht aan eenen abt." En de andere, die dit woord gehoorzaamde,<br />
wierp haar met bitterheid toe: „Quirina! gij hebt mijne zuster<br />
overgeleverd in de armen van den patriciër, die haar verleid<br />
heeft."
„Sterf!" riep de eene man.<br />
„Sterf!" herhaalde de andere.<br />
270<br />
En boven de keel van de ongelukkige flikkerden twee ponjaarden.<br />
„Neen, Signor Abbate! gij houdt mij niet terug," riep eens<br />
klaps eene liefelijke meisjesstem, terwijl eene slanke gestalte,<br />
dicht in den mezzaro gehuld, met vogelvlugheid van de over<br />
zijde der straat naar de plaats van het gevaar toeijlde. „Ziet<br />
gjj dan niet, dat ze die vrouw vermoorden zullen ?"<br />
En bij de muziek van die stem spalkte het vrouwelijke slacht<br />
offer de oogen wijd open en verwrong akelig den mond, waar<br />
mede zij geen geluid konde geven. En de aanvallers wendden<br />
zich om, en twee forsche mannengestalten, die snel de jonk<br />
vrouw gevolgd waren, grepen onvoorziens de armen, die de<br />
moordtuigen ophieven, en eer zij het zeiven wisten, waren zij<br />
ontwapend, en hunne prooi richtte zich op, en toen die man<br />
nen hunnen aanslag verijdeld zagen, dachten zij alleen aan de<br />
vlucht, en zij wrongen zich los uit de handen der onverwachte<br />
beschermers, en zij vloden met de snelheid van lieden, die de<br />
galg ontloopen. En de slanke Signora in de mezzaro trachtte<br />
met liefelijk medelijden de banden los te maken, die de vrouw<br />
nog beletteden zich den doek uit den mond te rukken. En<br />
toen zij daarin geslaagd was, viel de vrouw aan de voeten der<br />
Signora, en riep met dankbare geestdrift: „De Heiligen mogen<br />
mij eeuwig straffen, mijne Signora! zoo ik uwe hulp ooit ver<br />
geet. Wees gedankt, wees gedankt! Noem mij uwen naam,<br />
opdat ik dien in mijn gebed herdenke, en laat mij uw bevallig<br />
aangezicht zien, opdat ik het nimmer vergete."<br />
„Mag ik u herinneren, dat de tijd verloopt, en dat het hoogst<br />
onvoorzichtig is, uwen naam prijs te geven aan eene vrouw als<br />
deze," zeide een der mannen in geestelijk gewaad tot de jonge<br />
dame; „laat ons liever voortgaan, schielijk voortgaan,"fluisterde<br />
hij verder, „uwe afwezendheid kan in den wijngaard opgemerkt<br />
worden." Maar het jonge meisje schoof even den zwarten zijden
271<br />
sluier weg van het gezicht, en zeide vriendelijk tot hare be<br />
schermelinge: „Goede vrouw, gedenk dan in uw gebed aan<br />
Orsina Peretti; want zij is niet gelukkig."<br />
Toen eerst nam zij den arm van hem, dien zij Abbate genoemd<br />
had, en ging ijlings met hem voort.<br />
Inderdaad was het de jonkvrouw Orsina Peretti. Wij moeten<br />
hare tegenwoordigheid ophelderen. De opvoeder van William,<br />
door Montalto gekozen, was een jeugdig abt, van de orde der<br />
Jezuieten. Het was een goedhartig mensch, en een jongeling, die<br />
niet zonder belangstelling de moeder van zijnen kweekeling ga<br />
desloeg, en die haar tot de deelneming aan het leven trachtte<br />
terug te brengen. Hij had haar somwijlen met een smartelijke<br />
glimlach den naam van Orsina hooren noemen, en zij had dan<br />
daarbij de wensch geuit, het meisje te zien. Hij nam op zich,<br />
haar met deze vreugde te verrassen. Het had den welopgevoe-<br />
den Abbate weinig moeite gekost, om tot de jonkvrouw Peretti<br />
door te dringen, en hij was er zeer spoedig in geslaagd, Orsina<br />
over te halen tot een geheim en vertrouwelijk bezoek aan Lady<br />
Oston. Het meisje had de romancen en balladen der Trouve-<br />
ren gelezen, zij kende menige stanza der Toscaansche dichters<br />
van buiten, en dat avontuurlijk doorkruisen van Eome's straten<br />
bij avond, te voet, diep in den mezzaro gehuld, met eenen jon<br />
gen geestelijke tot geleide, en eenen fantastischen schildknaap,<br />
zooals Hugh Mac-o-Daunt, tot wachtel', had voor hare zestien<br />
jaren eene aantrekkelijke bekoorlijkheid, die zij niet weerstaan<br />
konde. Het was van dit bezoek, dat zij terugkeerde. Hugh wilde<br />
zijn gezelschap volgen; maar Quirina klemde zich met onbe-<br />
schrijfelijken angst aan dien laatsten beschermer. „O, ik smeek<br />
u, f<br />
goede Heer! verlaat mij niet, breng mij naar mijne woning,<br />
zij konden terugkomen, ik heb meer vijanden."<br />
De Schot aarzelde: toen wendde de jonge Signora, in weer<br />
wil van haren geleider, zich nog eenmaal om en riep hem toe:<br />
„Kom, Hugh! bescherm deze vrouw."
272<br />
„Voor dit woord zullen de Heiligen haar zegenen, die lieve<br />
edele Signorina," hernam Quirina, terwijl zij haren Schotsehen<br />
Amadis met zich voorttrok. „En was dat dan Orsina Peretti, de<br />
nicht van den Paus, die ik.... nu, lof zij St. Magdalena! ik<br />
zal dankbaar kunnen zijn."<br />
„Waar wilt gij, dat ik u heenbrengen zal, vrouw?" vroeg Hugh in<br />
het slechte Italiaansch, dat hij eindelijk begon machtig te worden.<br />
„Ik zal u voortleiden, mjjn Meester!" sprak onze lang verge-<br />
tene kennis uit Azzo's huis.<br />
En beiden stapten eenen tijd lang zwijgend en met groote schre<br />
den voort.<br />
„Ik dacht waarlijk niet, dat onze voorname Signorine zulke<br />
avontuurlijke wandelingen deden. Welnu, ik gun deze van harte<br />
elke vreugde; was die Heer haar minnaar ?"<br />
„Spreek met meer eerbied van eene Lady, die zoo schoon is en zoo<br />
goed. Zij keert terug van een bezoek, dat zij heeft afgelegd bij mijne<br />
meesteres."<br />
„En wie is dan uwe meesteres? en bovenal wie zijt gij? Ik<br />
verwed een pond van mijn vleesch, dat ge een Noordlander<br />
zijt. Grij spreekt als Engelsche woorden in uw Italiaansch."<br />
„Verstaat gij Engelsch?" vroeg Hugh opgetogen.<br />
„Zoo wat, ik heb lang kennis gehad aan den camerist van<br />
Monsignore Alano, die een Engelschman is, en wiens lieden in<br />
dien tijd allen Engelschen waren; en men leert gemakkelijk van<br />
zijne vrienden. Zeg mij nu wie gij zijt, en spreek zooveel van<br />
«we taal als het u lust, ik versta u zeker." — En naar harte<br />
lust begon Hugh haar alles mede te deelen, wat hij reeds te<br />
Rome ondervonden had, en hij gaf zich lucht over menige er<br />
gernis, en hield bovenal niet op Margaret te beschuldigen, dat<br />
zij de zwarte oogen der Italiaansche jonkers liever had, dan de<br />
lichtblauwe van eenen Schot.<br />
„En zoo denken vele Romeinsche meisjes er niet over, en<br />
ik ook niet," antwoordde Quirina, misschien wel met een voor-
273<br />
nemen, om de dankbaarheid jegens den jongen man verder te<br />
drijven, dan eenige woorden van vriendschap. „Weet gij wat,<br />
kom mij morgen avond omstreeks dezen tijd in mijne woning<br />
vinden. Ik ben eene behendige vrouw, ingewijd in al de ge<br />
heimen der voorzegging en der witte tooverkunst. Ik zal een<br />
lot voor u trekken, en ik zal u in eenen spiegel het meisje<br />
te zien geven, dat u zal liefhebben, en dat gij beminnen zult."<br />
„Waarlijk! riep de Schot, verblijd en met verbazing, „mij<br />
dunkt, wij moesten daarmede niet tot morgen wachten: morgen<br />
kan ik misschien niet uit; mijne Lady houdt een geregeld huis,<br />
ofsshoon zij er ook Italianen in heeft; nu in dit uur mist mij<br />
niemand."<br />
„Neen, Hugh! heden niet, het is Woensdag, en dat is een on<br />
gelukkige dag voor de goede kunst. Kom morgen om dezen<br />
tijd, niet later ten minste."<br />
„Als ik kan, bij St. Patrick! dan zult gij mij vroeg genoeg<br />
zien."<br />
Zij waren nu Azzo's huis genaderd. „Ik ben hier meer ge<br />
weest," zeide Hugh, zich bedenkende, „dit is het huis, waarvan<br />
ik u vertelde, dat mijne Lady het zoo plotseling verlaten heeft,<br />
zonder dat ik er de reden van begrijpen kon. Zijt gij de vrouw<br />
des huizes ?"<br />
„Neen, de Padrone is mijn broeder; ik woon hier nog niet<br />
lang. Als gij komt, vraag dan naar la Sorella, en men zal u<br />
bij mij brengen, vaarwel." En zij drukte hem met kracht de<br />
hand, terwijl zij hem zonder omstandigheden staan liet voor<br />
de deur, die zij toesloot. Wij kunnen ons niet verwijderen zoo<br />
als hij deed; maar wij moeten Quirina volgen tot in hare som<br />
bere en ordelooze schuilplaats. Toen zij die binnentrad, vond<br />
zij reeds een persoon daar. Scipione-Angelo stapte er met drif<br />
tige, ongeregelde schreden heen en weder. Zoodra hij haar zag,<br />
liep hij op haar toe. „Gij hebt mij een vol uur op u doen wach<br />
ten," riep hij barsch.<br />
Engelsclien te Rome enz. 18
274<br />
„Als gij gewacht hebt, zult gij mij zeker noodig hebben,"<br />
antwoordde zij droogjes.<br />
„Ik heb u noodig om u aan den worgpaal te brengen,<br />
feeks!"<br />
„Dan heb ik geen spijt, niet eerder te zijn gekomen," her<br />
nam zij, zich eenen beker vullende uit hare kruik, die op de<br />
tafel stond.<br />
„Gij hadt ten minste uw verdiend loon, zoo ik het deed,"<br />
ging hij voort, „en dan waart gij daar, waar gij toch wel ein<br />
delijk komen zult, hoeveel moeite anderen zich ook geven<br />
om u te sparen. Verwenschte onvoorzichtigheid! uit te gaan,<br />
terwijl gij alle Heiligen moest danken, dat gij een donker ge<br />
welf boven u hebt; uit te gaan, de dienaars van den Stadvoogd<br />
in den mond te loopen, terwijl ik bijna mijne vrijheid en mijne<br />
plannen in de waagschaal stel voor uw behoud. Ondankbaar, on<br />
nadenkend, lichtzinnig! ijdel schepsel! vrouw!" riep hij eindi<br />
gende, alsof dit laatste woord de grootste climax der beschim<br />
ping moest zijn.<br />
„Als gij niet gewacht hadt, zoudt gij over mijn gevaar niet<br />
gedacht hebben," hernam zij bits, „en kon ik het dan weten,<br />
dat gij zoo vroeg hier zijn zoudt. Bij St. Magdalena! niet te<br />
mogen uitgaan na de Paschen! een goed vriend niet te mogen<br />
bezoeken, die mjj noodig had. En toch, het had mij duur<br />
kunnen te staan komen, dit uitgaan. Troost u daarmede en<br />
laat ons vrede maken; wat gij wilt van mij ?"<br />
„Quirina! Quirina! de Kardinaal is in het net. Het was mij<br />
gelukt, mijne lieden op de hoogte te brengen, waarop ik ze<br />
hebben wilde; en in waarheid, met zooveel kunst, met zooveel<br />
beleid, zoo natuurlijk, dat zij meenden hunnen eigenen weg te<br />
gaan en aan hunne eigene gewaarwordingen toe te geven, ter<br />
wijl zij niets wilden, dan hetgeen ik hun te willen gaf. En toch,<br />
onvoorziens, zijne helsche Majesteit weet waarom, zijn ze blijven<br />
stilstaan op een punt, waar ze, volgens den gewonen loop der
275<br />
dingen als van zeiven voortgaan moesten. Dat verveelde mij,<br />
en ik moest er een eind aan maken; ik zet alles op één worp<br />
en ik zal winnen. De Kardinaal komt morgen in dit huis, om<br />
met zijne Anna te spreken; hjj denkt haar te vinden met Oli<br />
varez en zijne partij, hij vindt geene deftige bijeenkomst van<br />
geheime partijgangers, maar slechts zijne Anna! Ik bedrieg hem<br />
in het uur, het overige begrijpt zich. Ik waag veel; maar het<br />
moet afgedaan zijn; ik kan niet langer zoo leven, ik wil spoe<br />
dig mijne wraak; om spoedig te kunnen sterven; het leven<br />
heeft niets wat mij aantrekt; ik had slechts ééne taak te ver<br />
vullen, als zij af is, verlang ik naar rust, naar de vernietiging."<br />
„Bij de Heilige Drievuldigheid! gelooft gij niet aan het vage<br />
vuur?" riep Quirina met ontzetting.<br />
„De woorden der monniken prediken het ons; maar een ver<br />
licht man weet dat beter, Quirina! Zouden die menschen han<br />
delen, zooals zij het nu doen, zoo de God en de verschrikkin<br />
gen, waarvan de priesters raaskallen, iets anders waren dan<br />
schrikbeelden, die zij der wereld voorhouden, om zielmissen<br />
betaald te krijgen en aflaten kwijt te worden. Als de Heiligen,<br />
van welke zij het gepeupel altijd voorprevelen, werkelijk beston<br />
den, meent gij dan, dat men ze zoude aanroepen bij eiken val-<br />
schen eed, bij elk misdrijf, bij elke schennis? Meent gij dan,<br />
dat die vlekkelooze God, als Hij bestond, zijne menschen niet<br />
eens eindelijk moede zoude worden en zich openbaren in hunne<br />
straf? Welzalig hij, die aan het guichelspel gelooven kan! Het<br />
geeft geene rust, niets boven zich te kennen, dan machtige men<br />
schen die boos zijn. Maar ik heb de onschuld zien sterven on<br />
der martelingen; en zoo er een levend God der onschuld was,<br />
had Hij den moord der onschuld niet toegelaten, den moord<br />
van Francesco!"<br />
En de vreeselijke man, die zoo koel berekeningen konde maken<br />
op de hartstochten van anderen, kromp bij deze woorden ineen<br />
als door eigene gewaarwordingen overweldigd. Hij schreide!
276<br />
„Wat zal ik u antwoorden, mijn vriend! van dat alles staat<br />
niets in mijn gebedenboek, maakt dat af met uwen biechtvader.<br />
Mij dunkt, dat een Christen voorzichtig zoude doen, met zich<br />
liever te houden aan hetgeen de geestelijke Heeren er van zeg<br />
gen. Zij moeten van onze zielen rekenschap afleggen, Carissimo!<br />
en zij weten beter de grepen van hun handwerk, dan wij on-<br />
ingewijden! Laat ieder zijn beroep, en nu.... vervolg."<br />
„Ook is er meer, dat mij aandrijft, voortgang te maken. In<br />
het avonduur van morgen moet ik alles afdoen; het zal het<br />
laatste zijn, dat mij overblijft. Morgen moet gij mij dit vertrek<br />
afstaan; als ik weet, dat de Kardinaal verloren is, voer ik de<br />
kleine Orsina Peretti hierheen onder eenig voorwendsel, om het<br />
even welk, eene wandeling, een watertochtje op den Tiber, het<br />
een of ander, het kind volgt mij op eenen wenk, zij is buigzaam<br />
als mijn handschoen. Als wij eenmaal hier zijn, worden wij<br />
overvallen. Mijn lot weet ik, en de schoone... nu dat moet<br />
Sixtus weten; maar de slag is hem toegebracht. Het vorstelijk<br />
huwelijk met den grooten Prins is dan zeker uit. Wij zullen den<br />
hooggeboren Colonna eene aardige welkomst bereiden, en de<br />
veehoeder van Grotto zal er niet meer aan behoeven te denken,<br />
om zijn geslacht uit te huwelijken aan Rome's oudsten adel.<br />
Verschoont hij, dan zal men den Paus verachten en bespotten;<br />
straft hij, dan drukt hij een brandmerk op zijn eigen voorhoofd<br />
en eene nog diepere wonde in zijn hart. Wat dunkt u?"<br />
„Uwe berekening is meesterlijk goed, amico! alleen hebt<br />
gij ééne kleinigheid vergeten. De eenige schuilplaats van uwe<br />
onderdanige dienares, die voor u staat, zal worden opgevuld<br />
met gerechtsdienaars, en zij zelve zal dus het eerste offer zijn<br />
van uwe bekoorlijke plannen."<br />
„Dat heb ik niet gezegd, Quirina! gij weet het, ik ben trouw<br />
met mijne vrienden, en iederen dag, waarop gij nog ademhaalt,<br />
dankt gij aan mijne goedheid. Mij zeiven breng ik in het<br />
hoogste gevaar, door u aan de eisch der gerechtigheid te ont-
277<br />
trekken; en toch wil ik dat doen, en toch zal ik mij wagen<br />
voor u. Maak u reisvaardig met al wat gij bezit, morgen tegen<br />
het vallen van den avond geleid ik u veilig buiten Rome; wilt<br />
gij naar Napels ?"<br />
„Hm, Napels ! eene goede stad."<br />
„Wilt gij er heen?"<br />
„Vraag den vogel, of hij de kooi verlaten wil voor de groene<br />
boschjes."<br />
„Zorg dan, dat gij morgen avond bij de poort St. Giovanni<br />
zjjt, als de klok van het Lateraan zeven heeft geslagen, ik heb<br />
veel goud, ik heb morgen niets meer noodig in de wereld, ik<br />
zal u mijn goud geven; het is de laatste dienst, dien ik u<br />
doen kan."<br />
„Scipione! Signor Scipione! bedenk het wel, is dit geen val<br />
strik, waarin gij mij voeren wilt ?" Wees voorzichtig, ik zou mjj<br />
kunnen wreken."<br />
„Vrouw! waarom wantrouwt gij mij? Wat zoude mjj uw ver<br />
derf ? Ik heb niets van u noodig, dan nog eenige uren geheim<br />
houding, en dit hol, dat gij vurig wenscht te verlaten. Ik vraag<br />
immers niet eens dank; ik weet immers wat dat is, de dank<br />
baarheid der menschen. Ik doe het alleen om het eenige wezen<br />
het leven te behouden, dat vertellen kan door gansch Italië, hoe<br />
Scipione de Florentijn, Scipione de spion, Scipione de bandie-<br />
tenbeul, zich heeft gewroken op Sixtus den grooten Paus."<br />
„Dankbaarheid," herhaalde Quirina, en bleef in een diep<br />
nadenken voor zich heen zien. Toen plotseling opstaande, riep<br />
zij: „Neen Heer! de dankbaarheid is niet voor ieder een ijdel<br />
woord. Om u de mijne te toonen, wil ik u dien éénen goeden<br />
raad geven: sta af van uwe plannen met Orsina, zij zijn te gru<br />
welijk, ze zouden u kwaad aanbrengen."<br />
„Zottin! niet voor alle schatten der nieuwe wereld! Mijn<br />
wraak is het eenige, wat ik van de aarde wensch."<br />
„Houd u tevreden met den val van den Kardinaal; deze
278<br />
wraak is niet die van den mensch, zij is die van den duivel."<br />
„Ik wil de duivel zijn van dit geslacht."<br />
„Scipione! ik beloof u hier geen zwijgen."<br />
„Slavin der zonde! ik ben meester van uw leven, gij zijt geheel<br />
in mijne hand: buiten mijnen wil één voetstap uit deze schuil<br />
plaats en gij zijt verloren. Aan wien zoudt gij mij verraden?"<br />
„Aan ieder die mij hooren wil; ik zeg het u vooraf, opdat<br />
gij u beraden kunt. Uwe bedreigingen vrees ik niet. Sleep mij<br />
morgen voor den rechter, men zal mij niet onverhoord ter dood<br />
zenden, en ik ken uwe ontwerpen, ik ken ze alle, vriendlief,<br />
ik ga niet alleen in den dood." En zij lachte met haren ruwen<br />
onvrouwelijken lach.<br />
„Walgelijk schepsel!" riep hij, vol woede~op haar toesprin<br />
gende, „dreig niet, als uw leven aan niets hangt dan aan de<br />
beweging van dezen arm; ik kan u het stilwijgen opleggen."<br />
En hij rukte zijn degen uit de scheede. Maar zij week slechts<br />
langzaam ter zijde. Van een tafeltje, waarbij zij nu genaderd<br />
was, nam zij een vuurwapen op. „Ik ben geen weerloos lam,<br />
onnoozele!" riep zij honend, „nog één stap en ik brand los.<br />
Meent gij dat Cola di Luca mij geene erfenis achterliet?" Toen<br />
liet hij zijn wapen zinken.<br />
„Quirina! lieden als wij, behoorden geene vijanden te zijn."<br />
„Zoo denk ik er ook over: de misdaad heeft ons broeder en<br />
zuster gemaakt."<br />
„En wilt gij uwen broeder bij de laatste misdaad verraden?<br />
Zijne laatste; want waarlijk ik ga sterven, vrouw!"<br />
„Gij zijt er dus niet af te brengen?"<br />
„Nooit."<br />
„Als zuster, als dankbare zuster heb ik u gewaarschuwd: gij<br />
hebt niet willen hooren, de gevolgen komen over u zeiven."<br />
„Zeg mij ronduit, wilt gij mij verraden?"<br />
„Als ik dat wilde, had ik gezwegen; ik wil dankbaar zijn."<br />
„Wees het dan geheel, en zweer mij geheimhouding tot mor-
279<br />
gen zeven uur. Verlaat Azzo's huis niet dan om de poort Gio<br />
vanni uit te gaan, zweer mij dat."<br />
„Ik zweer het u."<br />
„Ik mistrouw u toch."<br />
„Sluit mij dan op."<br />
„Gij weet meer dan één middel om eene geslotene deur open<br />
te krijgen. Hoor, Quirina! ik wil mij overgeven aan uwe goede<br />
trouw het is voor de eerste maal, dat ik mij op een mensch<br />
verlaat. Maar, nietwaar, gij zult mij niet bedriegen, gij waagt er<br />
alles mede, het is uw belang niet, gij hebt er niet ééne reden toe."<br />
„Waarom dan mij te mistrouwen, heb ik u niet gezegd, dat<br />
ik dankbaar zal zijn?"<br />
„Welnu dan, tot morgen."<br />
„Tot morgen, Signor Scipione!"<br />
„Bij de poort Giovanni," sprak hij.<br />
„Ten zeven ure," sprak zij.<br />
En het was zonderling te zien, hoe die vier oogen die elkan<br />
der uitvorschend aanzagen, eene mengeling van twijfel en wan<br />
trouwen aanduidden.<br />
Hugh Mac-o-Daunt paste goed op zijn tijd, nog vóór het uur<br />
der afspraak was hij bij zijne wichelaarster. Hij vond haar ech<br />
ter niet bezig met toebereidselen tot geheime tooverkunst. Zij<br />
was in eene donkere reiskleeding, zooals veelal vrouwen uit den<br />
lageren stand bij bedevaarten of andere tochten plachten te<br />
gebruiken. Op hare tafel stond een kistje met kleinooden van<br />
meer of minder waarde; kleine fleschjes van een verdacht aan<br />
zien, eene gevulde beurs en vuurwapenen lagen daarnevens,<br />
alles als voorbereiding tot vertrek.<br />
„Welkom, mijn wakkere Engelschman!" riep zij, zoodra zij<br />
hem, op zijn kloppen, had open gedaan. „Het is goed dat gij<br />
komt; maar het spijt mij voor u, wij kunnen geene zakendoen.<br />
Ik moet u iets gewichtigs toevertrouwen: gij moet iemand red<br />
den uit een groot gevaar."
„Ik?"<br />
280<br />
„Gij zelf, de kleine Orsina Peretti; ik heb den tijd niet vele<br />
woorden te verspillen, zie hier wat gij doen moet; ga, zoo spoe<br />
dig gij kunt, naar den wijngaard van donna Camilla; zie hare<br />
kleindochter te spreken, zeg haar, dat zij heden haar huis niet<br />
moet verlaten; onder geen voorwendsel, wie haar ook daartoe<br />
aanzette, al ware het ook een priester, die haar riep om eene<br />
stervende te troosten, of een minnaar tot eene vroolijke samen<br />
komst. Zeg haar dit, uit mijnen naam, uit naam van Quirina,<br />
wie zij het leven redde, en die dankbaar zijn wil."<br />
„En welk is dan dat gevaar?"<br />
„Veel grooter dan gij of zij gissen kunt."<br />
„Wie is dan de booswicht, die zulk eene goede Lady zoo<br />
veel kwaads doen wil?"<br />
„Dat doet niets tot de zaak, en ik heb beloofd hem niet te<br />
noemen."<br />
„Maar zoo het mij niet gelukt, haar te spreken?"<br />
„Zeg het dan hare Duenna, haren Biechtvader, haar kamer<br />
meisje, onverschillig wie."<br />
„Waarom hebt gij de jonkvrouw niet eerder gewaarschuwd?"<br />
„Mijn goede Hugh! ik ben eene arme, ongelukkige vrouw, die<br />
vele vijanden heeft, zooals gij dat op dien avond hebt kunnen<br />
zien; vervolging dreigt mij van alle kanten, en zoo ik mij over<br />
dag vertoonde, ware ik zeker verloren. Het is daarom ook, dat<br />
ik nog heden Rome verlaat."<br />
„Gij verlaat Rome?"<br />
„Ja."<br />
„Ik wenschte, dat ik dat ook konde zeggen. Gij zult mij dus<br />
mijne bruid niet laten zien ?"<br />
„Zoo gij belang stelt in Orsina Peretti, geene overtollige<br />
woorden meer."<br />
„Ik ga dan." En hij wendde zich naar de deur. Een geritsel<br />
daar buiten deed Quirina opschrikken.
281<br />
„Alle goede Heiligen behoeden ons!'' riep zij ontsteld, „daar<br />
is hij zelf!"<br />
En snel Hugh bij den arm vattende, wees zij hem eenen don<br />
keren hoek van het vertrek. „Yerberg u, zoo goed gij kunt,"<br />
fluisterde zij.<br />
De deur werd geopend, Quirina verschikte eenen stoel met<br />
hooge zitting, dicht bij het plekje, waar Hugh in verbazing en<br />
angst nederzakte, wierp er een paar kleedingstukken over heen,<br />
schoof het aarden lampje in eene andere richting, en hield zich<br />
met de ringen en armbanden van het kistje bezig, toen Scipione<br />
binnentrad. Hij was in eene hevige gemoedsbeweging; de<br />
oogen rolden hem wild door het hoofd; al zijne trekken waren<br />
in eene zenuwachtige bewegelijkheid; op zijn voorhoofd ston<br />
den de aders strak en hoog gezwollen, als getuigen van gewel<br />
dige spanning; zijne neusgaten hadden zich verwijd als bij een<br />
hoog zinnelijk genot; zijne lippen waren in gestadige trilling.<br />
„Quirina! Quirina!" riep hij, onstuimig haar de hand grij<br />
pende. „Ik zal mijne wraak hebben ! Sixtus zal bloed schreien,<br />
zooals mijn Francesco! Anna Oston is reeds in het net, ik zelf<br />
geleidde haar; binnen een half uur zal de Kardinaal volgen.<br />
Lach met mij, vrouw ! lach met mij, verblijd u in mijne vreugde:<br />
het is mijne eerste vroolijkheid sinds langen tijd van foltering.<br />
Juich dan! de Peretti's zullen vallen !'"<br />
„Gij doet mij huiveren, Signor Scipione! de aanstaande zege<br />
praal maakt u ijlhoofdig, waarom komt gij zelf?"<br />
„Uit zorg voor uwe veiligheid; want gij zijt mij trouw ge<br />
weest, niet waar? gij hebt uw hol niet verlaten. En nu, zijt gij<br />
gereed? wij hebben geene minuut meer te verliezen, ik heb<br />
nog maar weinige uren voor mij; ziedaar het beloofde goud."<br />
Hij wierp haar eene helderklinkende beurs toe.<br />
„In schijn nog eenige kleinigheden samenpakkende, bukte<br />
zich Quirina naar Hugh, en zeide zeer zacht: „Gij vindt<br />
eenen sleutel onder de tafel, die opent u straks dit vertrek;
282<br />
Azzo is gewonnen, hij laat u ongehinderd doorgaan, vlieg te hulp!"<br />
Onderwijl had zich Scipione met den rug naar haar toege<br />
keerd, in eigene overpeinzingen ,verdiept.<br />
„Eene schoone bruidskamer voor eene Pauselijke nicht!"<br />
mompelde hij, „en toch, bij St. Franciscus! fraai genoeg als de<br />
bruidegom een spion is."j<br />
„Willen wij gaan, Signor!" sprak Quirina, haar kistje en het<br />
goud opnemende.<br />
„Wij gaan; waarom steekt gij die wapens bij u?"<br />
„Zij konden noodig zijn, Carissimo! En wilt gij ook van mij<br />
een geschenk? Neem dit fleschje, vroeger heb ik het u aange<br />
boden, weiger het thans niet, gij kunt niet weten hoe het soms<br />
dienen kan."<br />
„Thans is het mij welkom."<br />
En die beide uitmuntende bondgenooten gingen nu haastig<br />
van daar.<br />
En snel uit zijnen schuilhoek oprijzende, zocht Hugh met<br />
drift den sleutel, dien hij vond en hoog noodig had; want de<br />
Florentijn had de deur gesloten.<br />
„Die Romeinen! die Romeinen! zij spelen met wraak, ver<br />
raad en booze aanslagen, alsof dat alles natuurlijke dingen<br />
waren. Ik geef het den eerlijksten Schot te doen onder hen te<br />
verkeeren en zich vrij te waren van hunne lagen. Bij St. Patrick!<br />
sprak die hatelijke kerel — wiens stem ik herkend heb, en<br />
wien ik eenen goeden ribbestoot gegeven had, zoo mijn clay<br />
more bij de hand ware geweest — niet van mijnen Lady, ja,<br />
Anna Oston heeft hij genoemd, en den Kardinaal! Bij mijns<br />
vaders naam, het kan met geen goed oogmerk zijn. Altijd is<br />
de dochter van onze bergen mij dierbaarder, dan de zwart-<br />
oogige Italiane. Anna Oston of Orsina Peretti, ik weet wie ik<br />
helpen zal!"
HOOFDSTUK XXII.<br />
De Paus moet eens als mensch. voelen!<br />
Met behoedzaamheid had zich de slang Scipione voortgekron-<br />
keld tot in de tegenwoordigheid van Rome's gebieder. Gij hadt<br />
hem moeten zien, hoe hij zich in listige bedeesdheid voor zijnen<br />
Heer stelde, hoe zijn glurend oog altijd slechts als ter sluiks<br />
den indruk bespiedde van ieder woord, dat hij uitsprak. En<br />
waarlijk, ieder zijner woorden beteekende veel; zelfs als hij<br />
zweeg, sprak dit zwijgen iets vreeselijks uit.<br />
„Quirina heeft eene schuilplaats gevonden in het huis van<br />
Azzo. Eene verdachte woning in de Via Coronaria. Ik weet met<br />
zekerheid, dat zij daar nog weder haar vorig handwerk drijft,<br />
en dat onze paskwildichter er dezen avond zijn zal. De Stad<br />
voogd is omtrent het uur en de plaats volkomen ingelicht. Het<br />
heeft mij eenige moeite gekost, zijne Hoogwaardigheid te be<br />
wegen mijne verzekeringen te gelooven, omdat vroeger eene<br />
mijner aanwijzingen niet werd bewaarheid. Ik ben nu echter<br />
van mijne lieden zeker."<br />
Na deze woorden boog hij zich, alsof hij niets meer te zeg<br />
gen had.<br />
„Welnu, en dan dat andere?" vroeg Sixtus.<br />
„Ik heb niets meer, Heiligste Vader!" antwoordde Angelo,<br />
met de verlegenheid van iemand, die oneindig veel verbergt.
284<br />
„Hebben wij u niet belast met een onderzoek?"<br />
„Mijn genadigste gebieder! vraag mij niets."<br />
„Wij vragen niets, wij bevelen u alleen te antwoorden."<br />
„Het ware beter, geloof mij, Heer! voor uwe rust ware het<br />
beter, mij dit niet te bevelen."<br />
„O! ik bid u, bekommer u niet over onze rust: wij hebben<br />
de waarheid lief boven alles," antwoordde de Paus met hoog<br />
heid.<br />
„En daarenboven, hetgeen ik weet, werd mij in diep vertrou<br />
wen medegedeeld."<br />
„Al ware het in de biecht, gij zult spreken!"<br />
„Ik heb reeds meer als lasteraar voor uwe Heiligheid gestaan."<br />
„Bij het gebeente van St. Petrus!" riep Sixtus, stampvoetende<br />
van ongeduld. „Weg met die uitvluchten."<br />
„God weet wat ik er om gave, zoo mij dit bericht wierd<br />
kwijtgescholden; en toch is het misschien goed, dat Uwe Hei<br />
ligheid alles wete. Zij kan zoo al niet voorkomen, ten minste<br />
afwenden, verschoonen, sparen. De verleiding, de jeugd, de<br />
gelegenheid."<br />
„Bij God den Almachtige! wie zegt u, dat ik iets anders zijn<br />
wil dan streng rechtvaardig. Spaar uwe tong niet langer, zoo gij<br />
niet voor eeuwig zwijgen wilt."<br />
„Uwe Heiligheid wete dan, dat er een samenspanning bestaat<br />
van de Spaansche partij, met Olivarez aan het hoofd, door som<br />
mige Kardinalen ondersteund, door Filips gewettigd, en waar<br />
van Monsignore Montalto de deelgenoot is."<br />
Geweldig was de uitwerking dezer woorden op Sixtus. Hij<br />
had vroeger van bruisend ongeduld de vingers in de handpal<br />
men heen en weder gewreven, en in gestadige onrustige beweging<br />
met de voeten getrappeld. Nu liet hij plotseling de armen<br />
krachteloos zinken, boog het hoofd op de borst neder, als<br />
iemand die den harteslag ontvangt; zijne harde, stoute, sterk<br />
sprekende gelaatstrekken krompen krampachtig samen.
Sixtus V werd doodsbleek!<br />
285<br />
Angelo, die zweeg, beschouwde met tijgerachtigen wellust dien<br />
grijsaard, dien hij vermoordde met de dolksteken zijner tong.<br />
„Meer!" beval deze met eene akelig doffe stem.<br />
„Mijn genadige Heer! denk niet het misdadigste van den on-<br />
gelukkigen jongeling, zijne Eminentie is verleid geworden. Het<br />
is niet om de staatkunde van eenen Philips te ondersteunen, het<br />
is niet om zijnen weldoener te verraden, dat hij zich gewikkeld<br />
heeft in die gevaarlijke verbintenissen, het zijn de verleidend<br />
schoone oogen van Lady Oston, die hem aantrekken .... want<br />
zij is eene waarheid geworden, die betrekking, waarop de schimp<br />
dichter doelde, Lady Oston is de minnares van den Kardinaal."<br />
„Bewijzen ?"<br />
„Zijn, helaas! niet moeielijk te geven, Heer! de Engelsche<br />
Trouw is heden avond met de samengezworenen bijeen in Azzo's<br />
huis. Het is eene veelbesÜ3sende samenkomst, de Kardinaal en<br />
de Lady zullen er vroeger zijn om elkander afzonderlijk te<br />
spreken."<br />
Hier hief Sixtus het hoofd op; het was een bliksemfelle,<br />
onuitstaanbare blik, dien hij toen op Scipione wierp; een blik<br />
die getuigde van diepziende schranderheid en menschenkennis.<br />
Een blik, waarvoor Scipione in zijne gruwelijke zegepraal het<br />
onbeschaamde oog moest nederslaan. En toch moest hij dien<br />
lang verduren.<br />
En donderend, als de stem van den gesarden leeuw, klonk<br />
de stem van den Priestervorst, toen hij zeide:<br />
„Dit alles wist gij vroeger!"<br />
„Heiligste Vader? ik bezweer u...."<br />
Tot eenig antwoord riep de Paus luid: „Arnolphi! Ezzelino!"<br />
Twee Apostolische schildknapen traden binnen.<br />
De uitgestrekte arm van Sixtus wees op den Plorentijn. „Naar<br />
den kerker van het kasteel St. Angelo." En de jonge mannen<br />
maakten zich van Scipione meester, die sprakeloos van verbazing,
286<br />
met uitpuilende oogen en samengeknepen lippen daar stond.<br />
Dat woord kwam hem te vroeg.<br />
Op eens rukte hij zich los uit de handen der wachten, en<br />
met de teugelooze vermetelheid van den lang ingetoomden harts<br />
tocht, die eindelijk uitbarst en die niets ontziet, trad hij vlak<br />
voor den Heer van Rome. Gillend schel klonk zijne stem toen<br />
hij sprak: „Eerst het genot mijner wraak! Ja, Sixtus! hoor het:<br />
ik heb alles geweten; neen, meer, de Kardinaal heeft geenen<br />
schuldigen stap gedaan, die niet door mij werd voorbereid. De<br />
Kardinaal is niets geweest dan eene draadpop in mijne hand. De<br />
schoone Lady Oston was, ondanks haar zelve, mijn werktuig. Gij<br />
kunt uwen schuldigen bloedverwant sparen; een voorwendsel tot<br />
vergiffenis is zoo licht gevonden, een machtwoord, dat de zonde<br />
uitwischt, zoo licht gesproken. Het is immers eene zoo geringe<br />
fout voor eenen Kardinaal, het Hoofd der kerk te verraden.<br />
Het is immers zoo gering eene ergernis, een Kardinaal, die eene<br />
schoone vrouw in de armen sluit! Maar toch is de kroon weg<br />
gerukt van zijn hoofd, uw trots en uwe hoop liggen verslagen<br />
in de lichtzinnigheid van dien neef, op wien £gij al uwe hoop<br />
gesteld hadt."<br />
„Mensch! gij hebt getracht ons te krenken; dat ware mogelijk<br />
geweest, zoo wij nog Felix Peretti waren maar Sixtus de V<br />
heeft de menschelijke zwakheid overwonnen. De Paus is onkwets<br />
baar; de Paus kent geene andere bloedverwanten dan de Kerk<br />
van Christus. En nu, vervloekte! want reeds uw doel is de ver<br />
vloeking des Hemels waardig, waarom hebt gij dat gedaan ?<br />
En Scipione hernam met helsche zegepraal, want hij wist hoe<br />
veel brandende smart de grijsaard onder die koude hoogheid<br />
verborg, en hoeveel het den mensch kostte, om den Paus te<br />
handhaven:<br />
„Paus Sixtus! het was omdat gij Francesco van Florence ge<br />
rechtelijk hebt vermoord; Francesco was mijns broeders kind.<br />
Het was omdat gij gespot hebt met de jeugd van mijnen neef,
287<br />
aan omzichtig bij uwe blinde gestrengheid, rechtvaardige Heer<br />
van Kome! "Wond niet weder de wesp; want de wesp kan ste<br />
ken. De onschuld van Francesco heeft Alexander Montalto<br />
schuldig gemaakt."<br />
En Sixtus zweeg; tegenover den Florentijn stelde hij zijne<br />
waardigheid door geen enkelen klank in de waagschaal. Dat<br />
was eene van die overwinningen op zijn toornig en opbruisend<br />
karakter, waartoe hjj zich, in vijftienjarige oefening als Kardinaal,<br />
gehard had; dat was een getrouw blijven aan zijn grondbe<br />
ginsel: de beleedigingen, die men niet wreken kan, moet men<br />
ontveinzen.<br />
Een enkel wederwoord ware als eene verontschuldiging ge<br />
weest jegens den spion. Een verwijt, ook het meest trotsche,<br />
eene gelijkstelling ^en eene bedreiging tot den man, die vooraf<br />
elke hoop op vrijheid en leven had opgegeven, om zoo te dur<br />
ven spreken, ware onmacht geweest. De Vorst van Rome was<br />
zoo ongehoord beleedigd geworden, dat geen folterdood, geen<br />
lang leven vol martelingen naar evenredigheid straffen kon.<br />
Hij had Scipione met volmaakt geduld laten uitspreken, on<br />
schendbaar en laatdunkend als eene eenzame rots in het midden<br />
der zee, waartegen de oproerige golven zich te bersten spatten;<br />
en toen deze geëindigd had, verhief hij slechts even den wijs<br />
vinger, en Scipione zag zich opnieuw in de macht zijner wachters.<br />
Toen men hem wegleidde, riep hij met sarrenden spot:<br />
„De schimpdichter, Heiligste Vader! is in uwe macht, slechts<br />
iets vroeger dan hij het voorhad. Zeg het Orsina Peretti behoed<br />
zaam, dat hare minnaar Angelo als misdadiger sterft!" en daarop<br />
volgde hij met opgericht hoofd en fonkelende oogen, vroolijk<br />
en zegepralend als een overwinnaar de mannen, die hem weg<br />
leidden.<br />
Scipione, en het wordt tijd zijn karakter beter te ontleden,<br />
dan kdoor zijne handelingen alleen, Scipione is naar eiken<br />
regel der Christelijke zedeleer, de kwaadaardigste booswicht.
288<br />
En toch was hij niet geheel de duivel van hatelijke eigen<br />
baat en lage bekrompene zelfzucht, die menigeen misschien<br />
in hem zou kunnen zien. Hij was niet de eerzuchtige, die om<br />
hoog te staan, langs zonden en gruwelen opklimt; hij was<br />
niet de hebzuchtige, die voor goud handel drijft met zijne ziel<br />
en die van anderen; hij was slechts de man, die vast, on<br />
wrikbaar, stelselmatig, met onverzettelijke vastheid een plan<br />
van wraak volgde, zonder omzien, noch opzien. De man, die<br />
elke bedenking verzaakte om die wraak, die hij beschouwde<br />
als eenen heiligen, noodzakelijken plicht; die voor haar elk<br />
eigenbelang voorbijzag, elke rust, elk levensgenot opofferde,<br />
en voor haar, als bet ware zijne persoonlijkheid had afge<br />
legd; die slaaf was geworden, hoewel hij trots genoeg bezat<br />
om edelman te zijn; die huichelaar was geworden, hoewel hij<br />
moeds genoeg had, om onverbloemd de ondeugd te huldigen;<br />
die zich grijsaard had gemaakt naar het hart, in de volle kracht<br />
der jeugd. Voorwaar! als al die vonken van zielskracht, van<br />
scherpzinnigheid waren gebruikt geworden tot eenen 'edelen<br />
kamp, dan had hij een held van zedelijke grootheid kunnen zijn;<br />
nu hij ze verspild had tot het najagen van eenen hartstocht,<br />
die zonde was, moet men hem duivel noemen. Hij was gekwetst<br />
geworden in zijn heiligst en edelst gevoel, de broederliefde, en<br />
niemand had hem geleerd Christen te zijn, om christelijk te ver<br />
geven; het bloot zinnelijk Katholicisme, dat hem omgaf, was<br />
hem een poppenspel, waarboven zijn helder inzicht hem verhief,<br />
en hij had niets daarvoor in de plaats weten te stellen, dan<br />
eene redelooze ontkenning van al wat niet stoffelijk was.<br />
En nu eischen mijne lezeressen van mij eene opheldering<br />
van het vroeger gebeurde met dezen Maldaveto. Scipione was<br />
aan zijnen kleinen neef verbonden door hetgeen de natuur<br />
en de omstandigheden het innigst en meest verbindend hebben<br />
kunnen. Scipione had eene zuster gehad, eene eenige zuster; vele<br />
jaren ouder dan hij, een engel van zachtheid en schoonheid.
289<br />
Hij had haar bemind met een bewonderend opzien, zooals<br />
altijd een hartstochtelijk jongeling een vrouwelijk wezen bemint<br />
dat zijne achting en liefde waardig is. Een schitterend edelman,<br />
uit den hoogsten Florentijnschen adel, had zich die zuster tot<br />
bruid gekozen. Vervolgingen op vervolgingen van de machtige<br />
bloedverwanten, die de koopmansdochter tot geenen prijs voor<br />
de hunne erkennen wilden, hadden dat huwelijk lang geweerd,<br />
maar het niet voor altijd kunnen verhinderen. Toch hadden zij<br />
de jonggehuwden gescheiden. De edele Signor Incisi was be<br />
zweken onder de slagen van zijne laaghartige vijanden. Zijne<br />
jonge gade werd moeder in de kerker. Dat kind was de knaap<br />
Francesco. Toen men de moeder en haren zoon martelen wilde,<br />
om haar tot den afstand te dwingen van haar heiligst recht,<br />
den naam eens gemaals, wist zij het kind Scipione toe te reiken:<br />
door de traliën van hare gevangeniscel, eene tweede geboorte,<br />
waarbij de broeder vaderrechten verkreeg. In zijnen mantel<br />
verborgen, voerde hij het kind weg uit Florence; zelf nog<br />
bijna een knaap, voelde hij al het gewicht der vaderzorg; ook<br />
bracht hij op dat kind terug, al wat zijn hart aan liefde bevat<br />
ten kon. Het vergoedde hem vaderland en bloedverwanten, en<br />
rijkdom en rust. Beata, de eerste vrouwelijke bediende uit het<br />
huis zijner ouders, was na den val van hare meesters met den<br />
Campaneeschen boer Paoli gehuwd. Aan haar vertrouwde hij<br />
den zuigeling; die nog zoozeer vrouwezorg behoefde. In zijne<br />
verdere woelige loopbaan had hij het kind nog van zich ver<br />
wijderd gehouden; hij vond het voorzichtig, dat het in nederig<br />
heid en vergetelheid werd opgevoed. Toch had hij zich voorbe<br />
houden, het eenmaal in de rechten zijner geboorte te handhaven.<br />
Daartoe had hij de gunst van Sixtus gezocht, daartoe had hij<br />
zich elke taak laten welgevallen om die te behouden. En nu<br />
was het dit kind, waaraan zich de koude gestrengheid des<br />
Pausen vergrepen had. Was bij zulk eene kwetsing tegenover<br />
een man als Scipione, de uitkomst bevreemdend ?<br />
En^elsclten te Rome enz. 19
290<br />
Wij hebben Sixtus alleen gelaten, na de pijnlijke overwinning<br />
op den orkaan zijner driften. Nu ving de strijd aan tusschen<br />
den bloedverwant en den Paus; een strijd, kort maar hevig;<br />
een strijd, den vroegeren Kardinaal Montalto waardig. Een oogen<br />
blik was hij mensch, hij wierp zich terug in zijnen armstoel,<br />
zijne hooge gestalte boog zich als in tweeën, het was of zijne<br />
gelaatstrekken plotseling verouderden. Hij scheen nu zonder<br />
kunst zoo oud, als hij vroeger had willen schijnen. Hij drukte<br />
het gloeiende voorhoofd sterk tegen het rijke verguldsel van<br />
zijnen zetel, alsof dat weldadige kalmte zoude brengen. Wee<br />
den ongelukkige, die rust moet zoeken bij goud; dat verhit als<br />
men gloeit; dat ijskoud is als men warmte zoekt. O! voorwaar,<br />
wee, wee den machtige, die behoefte heeft om het kloppend<br />
hoofd tegen eene vriendenborst te leunen, en die niets om zich<br />
ziet dan verguldsel! Toen hij zich weder oprichtte, staarde de<br />
grijsaard langzaam om zich henen; hij hield het hoofd omhoog,<br />
twee tranen welden op in de strakke, wijd geopende oogen; zij<br />
vielen henen over de oogleden, bewegingloos liet hij ze voort<br />
glijden, loodrecht vielen zij neder op zijne handen, die hij op<br />
de knieën samengevouwen hield. Een zeldzame dauw, die een<br />
dor veld besproeide!<br />
Hunne kille vochtigheid wekte hem op uit zijn stomp nadenken.<br />
Toen hief hij zich moedig op, trad zonder aarzelen voor zijne<br />
schrijftafel, schreef met vaste hand eenige regels, rolde het per<br />
kament te zamen, wond er eene zegelkoord om heen en gaf<br />
het den dienaar, dien hij tot zich riep met dit woord: „Voor den<br />
Stadvoogd!"<br />
Daarop kruiste hij de armen over de borst met den uitroep:<br />
„Het is gedaan, Antonio! vergeving. Uw zoon en Rome! ik had<br />
geene keus!"'<br />
Terwijl de groote meester van het Vatikaan zich zooveel moeite<br />
gaf om Vorst te zijn, liep een gemaskerd jongman voort, in de<br />
richting van Azzo's huis. Een knaap, mede gemaskerd, volgde
291<br />
hem met eene lantaarn. Iemand, die lust gehad had tot op<br />
merkingen, zoude al zeer spoedig begrepen hebben, dat die man<br />
niet gewoon was, zooals tersluiks langs de straten te gaan.<br />
Veelmalen zag hij om, schuchter en schichtig, als iemand, die<br />
vreest gevolgd te zijn, en dit, gevoegd bij zijne drift om voort<br />
te komen, was juist geen middel om niet in het oog te loopen;<br />
ook trok hij weldra de aandacht tot zich. Mannen, van dezelfde<br />
soort als wij er reeds meermalen als ongewenschte getuigen<br />
hebben zien verschijnen, liepen ook nu op den schuwen gemas<br />
kerde toe, die altijd zijnen stap versnelde; dan te vergeefs, men<br />
omsingelde hem. Met schrandere tegenwoordigheid van geest,<br />
blies zijn knaap snel het draagbaar licht uit.<br />
„Wij zijn niet in den Carnaval,'' begon het hoofd der sbirren,<br />
zijnen man aansprekende, „en wie zijn gelaat maskert, kan ook<br />
wel daden in den zin hebben, die een masker behoeven. Zeg<br />
ons wie gij zijt en wat gij voor hebt."<br />
De gemaskerde, die zich zoo omringd zag, zweeg.<br />
„Messer! wij zullen ons zeiven overtuigen moeten, dat gij niet<br />
den man zijt, dien wij zoeken; en zoo gij niet gewillig uw mas<br />
ker aflegt...." De kleine dienaar naderde driftig zijnen Heer<br />
als ter bescherming.<br />
„Om Godswil, Saffiro!" fluisterde deze, „geene onbezonnenheid,<br />
zoo ik herkend word, ben ik verloren." En daarop zich krachtig<br />
met de armen werende, trachtte hij zich eenen doortocht te ba<br />
nen; ijdele poging! er ving eene worsteling aan, waarin de onge<br />
wapende tegen de gewapende overmacht zoude moeten bezwijken.<br />
In den angst voor den meester zag de trouwe knaap naar<br />
alle kanten om redding uit. Hij ziet eenen man, die met drift<br />
toesnelt, misschien kan het een helper zijn.<br />
„Hulp, Signor Cavaliero! hulp voor eenen edelman tegen de<br />
sbirren," roept Saffiro, met de vervoering der vertwijfeling.<br />
En de cavaliero kwam ijlings naderbij. „Mijne vrienden! laat<br />
toch dezen edelman met vrede. Signor mio! verdedig u niet
292<br />
langer tegen hen, zij zullen u ongemoeid laten; zij hebben voor<br />
u geenen last "<br />
„En wie zijt gij, vermetele! om te beslissen, waartoe de<br />
lieden van den Stadvoogd last hebben of niet?" vroeg de aan<br />
voerder hem, die zoo stoutmoedig tusschenbeide kwam. De<br />
man zag dat hoofd der sbirren doordringend aan, en het schijn<br />
sel der lantaren, die hij zelf in de hand hield, op zijn gelaat<br />
doende vallen, sprak hij droogjes:<br />
„Ik ben ridder Karre, ik sta voor dien persoon in."<br />
„Die vervloekte Engelschman," antwoordde de andere, terwijl<br />
hij terugweek. „Makkers! laat den gemaskerde met rust, als<br />
de Engelschman er zich mede bemoeit, geef ik het op; ik heb<br />
om die verwenschte vergissing met hem reeds zooveel van den<br />
Stadvoogd moeten hooren!"<br />
En ridder Karre, zijn voordeel snel voortzettende, nam zijnen<br />
beschermeling onder den arm, en riep nog, terwijl hij hem met<br />
zich voerde: „Houdt veeleer de wacht voor Azzo's huis; daar<br />
vindt gij verdachte lieden."<br />
„Dat gaat de anderen aan; wij hebben geen last voor<br />
Azzo's huis," antwoordden zij morrend, terwijl zij verder gingen.<br />
„Dank, dank, dank, Signore!" riep de kleine Saffiro, terwijl<br />
hij den krachtigen beschermer zijns meesters volgde. Maar<br />
deze trok dadelijk zijnen arm uit dien des ridders terug. „Gij<br />
waart edelmoedig, Signore! gij hebt mij gered, mijn dank<br />
is oneindig groot; maar ik bid u, laat mij nu mijn weegs gaan."<br />
„Naar het huis daar ginds, niet waar, Monsignore? maar<br />
laat mij u dit ééne herinneren: die weg leidt niet naar het<br />
Vatikaan.<br />
„Karre! gij hebt mij herkend, houd mij niet langer terug,<br />
zoo gij wilt, dat uwe vriendelijke hulpvaardigheid voor mij<br />
hare volle waarde zal hebben... daar ginds word ik gewacht!''<br />
„Nu niet meer, edele Montalto; al wat u daar nog wacht,<br />
is het verderf."
293<br />
„Bij Jezus, Mijnheer! hoe weet gij...."<br />
„Door eenen samenloop van omstandigheden, dien ik u zal<br />
ophelderen. Euk uw masker af, laat uw gelaat zoo vrij, alsof gij<br />
van het Conclave kwaamt, Eminentie! vermomming wekt arg<br />
waan, en ik heb op mij genomen u te redden."<br />
„En zij dan?" vroeg Montalto met eene onrust die hij niet<br />
meester was, terwijl hij zijn masker afnam.<br />
„Zij is gered, zij is in mijn huis, zij wenscht u te spreken.<br />
Wilt gij mij nu volgen?"<br />
„Karre! Karre! gij beschaamt mij, gij bedroeft mij, en toch<br />
maakt gij mij oneindig gelukkig. Zij gered, ik haar zien, door<br />
u? en ik heb u zooveel kwaads gedaan."<br />
„Het is zoo, Monsignore! ik beminde mijne nicht, zij was<br />
mijne verloofde, bijna mijne bruid. En gij alleen staat tusschen<br />
mij en mijn geluk; dat is zeker hard, en...."<br />
„En gij hebt er niet aan gedacht, den hinderpaal uit den weg<br />
te ruimen ?"<br />
„Al ware het, dat ik zooveel laagheid van ziel hebben kon,<br />
wat baatte mij uw val! De liefde eener vrouw laat zich niet<br />
dwingen, niet koopen, verdienen misschien niet eens," voegde<br />
de ridder er met een smartelijken glimlach bij. „Anna Oston<br />
heeft mij de hare ontnomen, ik ben haar geliefde niet meer,<br />
maar ik zal altijd haar bloedverwant zijn en haar trouwste<br />
vriend."<br />
„Hebt gij haar werkelijk bemind, om zóó te kunnen spreken ?<br />
O! als gij wist hoe ik ...."<br />
„Mijn jonge vriend! ik ben uw vele schreden vooruit op de<br />
baan der levensondervinding; ik heb zeer veel genoten, zeer<br />
vele gewaarwordingen uitgeput; maar ik heb slechts ééne liefde<br />
gekend, dat was de liefde voor mijne nicht. Laster mijn gevoel<br />
niet, omdat het kalm en eerbiedig is teruggetreden; ik ken<br />
het leven en ik heb het beoordeeld; het heeft mij zoovele te<br />
leurstellingen gebracht, dat ik geëindigd ben met mij zelfs in
294<br />
de allersmartelijkste te schikken." Hier zweeg de ridder met<br />
eenen zucht, die getuigde hoezeer hij nog onder de grieve leed.<br />
De Kardinaal, die hem begreep, eerbiedigde zijn stilzwijgen,<br />
dat hij eindelijk zelf weder afbrak, met te zeggen: „Ik ben u<br />
nog eene inlichting verschuldigd, vergun mij u die te geven,<br />
voordat wij mijn huis binnen gaan, dat niet ver meer af is."<br />
Ook mijne lezers hebben daar recht op. Zoodra Hugh den<br />
sleutel van Quirina gevonden had, verliet hij hare schuilplaats<br />
met al de haast zijner trouwe; dan helaas, aan den deurtrap<br />
genaderd, was het hem onmogelijk dien te openen. In het don<br />
kere rondtastende, en niet gemeenzaam met de kunstgreep,<br />
wist hij de rechte plaats niet te treffen, waar de deur zich opende<br />
door het drukken van den voet. En al zijne pogingen, hetzij<br />
met bedaard overleg, hetzij in opgewonden angst aangewend,<br />
waren volstrekt vruchteloos. Eindelijk alle beradenheid verlie<br />
zende, schreeuwde hij luide om Azzo, zonder te bedenken, dat<br />
hem even goed een vijand als een bondgenoot konde te ge-<br />
moet komen. De Padrone kwam aanloopen: „Per Dio, kame<br />
raad ! schei uit met dat geraas," riep hij, terwijl hij den opgeslo<br />
tene bevrijdde, „in een huis als het onze, moet men nooit<br />
luidruchtig zijn."<br />
„Bij St. Patrick, vriend! als ik voort moet! als ik stik van<br />
ongeduld in dit verwenschte hol?"<br />
„Dan nog moest gij zwijgen, zwijgen al waart gij tusschen<br />
de deur vastgeklemd. En vooral gij, onhandige Engelschman!<br />
gij, die niet genoeg moeite kunt doen om uwe tegenwoordig<br />
heid hier te verbergen. Bij mijnen Patroon! gij zoudt uwe mees<br />
teres, die daar boven is, bijna op het rumoer doen toeschieten.<br />
De goede Signora, die daar zoo angstig en eenzaam zit te luis<br />
teren naar iederen voetstap, die nadert, en die zeker ieder ge<br />
ritsel hoort."<br />
„Wat zegt gij? mijne Lady daar boven! dan moet ik haar<br />
spreken."
295<br />
„Gij, dwaashoofd! bedenk toch, dat zij vragen zal wat gij hier<br />
zijt komen doen.''<br />
Maar de trouwe Schot hoorde niets meer, ijlde den trap op,<br />
waarvan hij de richting zich nog herinnerde, en ondanks Azzo,<br />
die in verbazing stond toe te kijken, was hij spoedig in de<br />
kamer, waar Anna hem met de grootste bevreemding zag bin<br />
nenkomen. In zoo korte woorden als hij kon bijeen vinden,<br />
maakte hij haar Scipione's verraad zoo duidelijk, als het hem<br />
zeiven was. En reeds die éene bijzonderheid, dat Montalto<br />
hierheen gelokt was, Montalto, de Kardinaal, dien zij niet kon<br />
verwachten in eene bijeenkomst van Spaanschgezinde Romeinen,<br />
waartoe zij was uitgenoodigd, deed haar op eens het afschuwe<br />
lijke ontwerp doorzien. Zelfs het verraad in de kapel werd haar<br />
helder. Zij vreesde het ergste voor den Kardinaal, hij moest<br />
gewaarschuwd worden; hem hier af te wachten, zoude slechts<br />
de bedoelingen van den verrader ondersteunen. Het was van<br />
het hoogste belang, dat zij niet samen gevonden werden; iemand<br />
moest den jongeling redden, zij zelve konde het niet. Zij dacht<br />
op Karre. Hij was zoo goed, zoo grootmoedig, hij had haar zoo<br />
plechtig beloofd haar vriend te zijn. Het is zoo, zij had hem<br />
bitter gegriefd, zij moest zich zeer diep vernederen in haar eigen<br />
gevoel, om zulk eenen dienst te vragen van eenen man, dien zij<br />
van zich gestooten had; maar zij zag het gevaar van hem, dien<br />
zij liefhad, en die zich alleen gewaagd had uit liefde voor haar,<br />
en zij aarzelde niet. Zij scheidde zich van Hugh, dien zij naar<br />
den wijngaard Peretti heen zond, ter hulpe van Orsina, en ging<br />
zelve onvergezeld naar het huis van den ridder. Hij bespaarde<br />
haar de bede om redding. Toen zij hem alles verhaald had,<br />
bood hij zelf aan, den jongen Kerkvorst op te sporen, of af te wach<br />
ten, en niet te rusten, voordat hij hem veilig wist.<br />
En daarop vatte Anna plechtig zijne hand: „Lionel! nu nog<br />
één dienst, den laatsten, dien ik van u afsmeeken zal, beloof<br />
mij, dat gij mij niet weigeren zult. Voer Montalto hierheen, ik
296<br />
moet hem spreken. Hoort gij het, ik moet. Ik heb mij ernstig<br />
met mij zelve beraden, er zijn nog andere plichten dan die van<br />
eene partij te schragen. Ik breek het hart van dezen jongeling<br />
en het mijne in die lange marteling, die zonder doel is als zon<br />
der uitkomst. Het zal eene laatste samenkomst zijn, een afscheid<br />
voor deze aarde; beloof mij, dat ik hem zien zal!"<br />
En hare stem klonk zoo ernstig, en hare trekken drukten zoo<br />
veel verhevene rust uit, dat de ridder begreep hoe het een<br />
grootsch besluit moest zijn, dat haar aandreef.<br />
„Gij zult den Kardinaal zien, Mylady!" had hij tot haar<br />
gezegd.<br />
Terwijl de drie Engelschen op deze wijze alles in het werk stel<br />
den, om de leden van het Pauselijk geslacht aan het loerende<br />
gevaar te onttrekken, was men op het Vatikaan over het lot<br />
van den Kardinaal-neef in eene onrust, des te heviger naar mate<br />
men er zich van elke tusschenkomst moest onthouden. Zijne<br />
Heiligheid was nu omringd van de kardinalen Aldobrandini,<br />
Castagna en Farnese, den Deken der Kardinalen, die allen ge<br />
noeg belang stelden in den jeugdigen medebroeder, om alles,<br />
wat zij konden, in zijn voordeel te zeggen. Zij stonden geschaard<br />
rondom den zetel van den Paus, die zwijgend nederzat, met de<br />
armen rustende op de leuningen van zijnen armstoel. Onbewe<br />
gelijk kalm was zijne houding als hij zweeg, toch las men op<br />
zijn gefronsd voorhoofd en in de gespannen strakheid zijner<br />
trekken al de onrust der bange verwachting. Als hij sprak,<br />
was het met die zenuwachtige drift, en dat levendig gebaren<br />
spel, en dien overvloed van woorden, die hem altijd in uren<br />
van opgewondenheid eigen waren. Aldobrandini zag naar hem<br />
op met een ernstig medegevoel. Castagna speelde verlegen met<br />
het gouden kruis op zijne borst; hij durfde den man niet aan<br />
zien, die een verwijt had kunnen lezen in zijn oog. Farnese,<br />
de schrandere, de hooghartige, de ruwe Farnese, die zich zijn vorste<br />
lijk heldenbloed altijd beter herinnerde dan zijne geestelijke
297<br />
wijding, zegevierde misschien in het geheim. Hij, de Vorst,<br />
had menige grieve en menige hardheid van den laaggeboren<br />
Sixtus verduurd. Hij had veel hoop op het Pausschap gehad,<br />
en den trek, hem in het Conclave gespeeld, had hij nog niet<br />
vergeten. Hij dacht er misschien aan, hoe nog zoo kort geleden,<br />
hij zelf, smeekende voor eenen neef, aan de voeten geknield<br />
had van denzelfden man, die nu aan datzelfde zielewee leed;<br />
en het was misschien niet zonder een klein inmengsel van triomf,<br />
dat hij zoo luide en aanmatigend zijn oordeel uitbracht.<br />
„Angelo heeft Zijner Heiligheid niet éénen naam genoemd<br />
behalve dien van Olivarez," zeide hem Castagna op zijne vraag.<br />
„Wat zeggen ons namen, als wij de personen in onze macht<br />
hebben," viel Sixtus in, „en zoo er van ontsnapten, de schelm<br />
Angelo zal in den kerker van het kasteel wel tot eene volkomene<br />
biecht gedwongen worden."<br />
Toen zeide Farnese:<br />
„De Kardinaal-neef had gewaarschuwd moeten worden; het<br />
is zóó duidelijk een valstrik, waarin men hem heeft willen<br />
lokken."<br />
„Gewaarschuwd, Mijnheer! bij den Hemel, gewaarschuwd!<br />
waar denkt gij aan? De Kardinaal heeft de jaren en het oor<br />
deel, om zijnen eigen weg te gaan. Valstrikken, verleiding!<br />
ijdele voorwendsels die bij ons niets afdoen! Hij wist wel, dat<br />
datgene, waartoe hij zich liet overhalen, niet goed was. Als<br />
alle andere stemmen zwegen, had er nog een luid klinkende<br />
stem in zijn hart moeten zijn: de dankbaarheid jegens ons!"<br />
„Daar zijn Vorsten der Kerk bij zwaardere misstappen ver<br />
schoond gebleven, zeer Heilige Vader!" merkte Farnese aan.<br />
„En uw neef Ranuccio werd om eenen veel lichteren ter<br />
dood veroordeeld," hernam Sixtus, met eene hardheid, die de<br />
drie anderen verbleeken deed. „Gij hebt hem door list uit onze<br />
handen gered; gij hebt dat mogen doen, omdat gij niet Paus<br />
waart; ook hebben wij het u vergeven; maar wij, die Paus zijn,
298<br />
wij kunnen • niets hebben voor den onzen, dan blinde gerech<br />
tigheid."<br />
Toen verhief zich Aldobrandini met edelen moed: „Niemand<br />
kan een hooger denkbeeld hebben dan ik, van al wat onzen<br />
stand waardigs en heiligs heeft; maar de misstap, waarvan<br />
men den zeer jongen Kardinaal Montalto beschuldigt, is onder<br />
de vroegere regeeringen met te veel oogluiken toegelaten ge<br />
worden, om heden zoo groot eene ergernis te geven, dat een<br />
Prins der Kerke en een neef van haar Hoofd die met zijn<br />
leven zouden behoeven te boeten. Geen lid van het Heilige Ge<br />
nootschap zal hier den eersten steen werpen op den jeugdigen<br />
broeder."<br />
„Maar bij den Hemel, Monsignore! het geldt hier niet de<br />
goed- of afkeuring van een Conclave: het geldt hier ons stelsel,<br />
onze hervorming, alles, wat wij hebben gebouwd in Rome.<br />
Wat spreekt gij van de vorige regeering? Wij zijn Sixtus V en<br />
niet Gregorius XIII. Juist omdat Rome toen eene ergernis was<br />
voor de Christenheid, moet Rome nu een toonbeeld zijn van<br />
reinheid. Krachtige geneesmiddelen moeten de pest tegengaan;<br />
om krachtige voorbeelden is het te doen, wien kan ik voort<br />
aan straffen als ik mijn eigen bloed heb gespaard? Gij weet<br />
het allen, gij, Farnese! en gij, Castagna! en gij, Aldobrandini!<br />
wij hebben naar het Pausschap gestaan door alle middelen, die<br />
in ons vermogen waren; maar het was niet omdat de glans<br />
van een driedubbele kroon ons in de oogen schitterde; het<br />
was niet om in laffe, weelderige rust van uit de hoogte op de<br />
andere menschen neder te zien; het was niet om Rome tot<br />
eene prooi te geven aan een heer van verarmde bloedverwan<br />
ten, of om neven van mijnen naam te stellen boven de wet.<br />
Wij hebben naar het Pausschap gegrepen, niet om de schaduw<br />
der macht, maar om macht te hebben tegen de ondeugd: wij<br />
hebben naar de heerschappij gegrepen, niet als Heer, maar als<br />
heelmeester! En wij vreezen geene aderlating, wij geven al de
299<br />
krachten van onzen geest en van ons lichaam om ze te stellen<br />
als eenen vasten dijk tegen den grooten stroom van het kwaad;<br />
wij hebben ons op dezen Stoel geplaatst, niet om de wet te<br />
verkrachten, maar om de wet te handhaven, en wij willen liever<br />
afstand doen van het gezag, en terugkeeren tot het klooster,<br />
dat wij verlieten dan de zwakheid te hebben, van zeiven dat<br />
gezag met den voet om te stooten."<br />
„Mijn Vorst! gij zijt een groot man! een zeer groot man!"<br />
riep de Opper-penitentiaris uit, aan zijne voeten nedervallende,<br />
„maar ik smeek het u, om uwer rust wille, bedrieg u zei ven<br />
niet. Eene zoo harde verloochening der natuur als die, welke<br />
uwe groote ziel zich oplegt kan geen noodwendige plicht zijn<br />
van uw gewijd ambt. Versmoor niet de stem van het bloed; zij<br />
mocht zich eenmaal luide verheffen, en het kon dan te laat zijn.<br />
Nog niet lang geleden heeft Uwe Heiligheid onze eerbiedige<br />
waarschuwing versmaad, en een enkel woord van goedheid had<br />
toen nog alles kunnen voorkomen, wat nu gebeurd is. Uw hart<br />
heeft sedert dat uur geleden; o! hoor ons ditmaal en sla u zei<br />
ven geene onheelbare wonde. Laat den booswicht Angelo niet<br />
ten volle slagen in zijn ontwerp, vervolg gij zelf zijn slachtoffer<br />
niet. Vergeving voor den zoon van Antonio!"<br />
„Vergiffenis voor den Kardinaal," herhaalden Farnese en Cas<br />
tagna, die zich mede aan Sixtus' voeten wierpen.<br />
„Geene vergiffenis, mijne Heeren! als hij schuldig is. De Kar<br />
dinaal wist vooruit, dat hij daarop niet te hopen had; ik mis<br />
ken uwe bedoeling niet, het was belangstelling in den jongeling,<br />
voor wien wij niets vermogen. En nu, laat het genoeg zijn,<br />
deze strijd is afmattend, verwijdert u." Zijne stem weifelde<br />
bijna, toen hij de laatste volzinnen sprak. De Kardinalen ver<br />
wijderden zich. Aldobrandini alleen zag zich teruggewenkt.<br />
„Broeder!" zeide hem Sixtus, en leunde het hoofd tegen zijne<br />
trouwe borst. „Het was toch niet mijne zwakheid, die u raden<br />
deed, dat ik lijde."
300<br />
„Neen, Heer!" maar mijne kennis van het hart."<br />
„Met Alexander Peretti gaat mijne schoonste hoop daar henen."<br />
„Red dan uwe schoonste hoop."<br />
„Weet gij een middel ?"<br />
„Laat het onderzoek gestaakt worden," hernam Aldobrandini<br />
met drift.<br />
Sixtus zweeg.<br />
„Een woord, Heer! om Godswil, een woord van toestemming,<br />
ik red voor u den schijn."<br />
„Als de Stadvoogd van Rome met eenen gevangene terugkomt,<br />
bestaat de Kardinaal Montalto morgen niet meer, en Alexander Pe<br />
retti moet sterven," antwoordde de grijsaard met fonkelende oogen.<br />
De oude Kardinaal zonk van ontzetting ineen.<br />
De deur van het kabinet werd geopend, de Stadvoogd van<br />
Rome werd aangediend.<br />
Drie bange minuten waren het nog, voordat de Stadvoogd<br />
binnentrad. Hij was alleen!<br />
„Heiligste Vader! nu is het zeker een bedrog van Signor<br />
Angelo. Er is niemand gevonden, geen schijn van eedgenooten,<br />
geene vrouw, niemand."<br />
„O mijn God! ik dank u, hij is niet schuldig!" riep de sterke<br />
grijsaard, die bij de verrukking der blijdschap zijne zelf beheer-<br />
sching vergat.
HOOFDSTUK XXIII.<br />
Nog een tooneel in de zaal van Karre.<br />
„Grooter bewijs van zelfverzakende liefde, is nog door geenen<br />
man aan eene vrouw gegeven, Lady Anna!'' zeide Karre, terwijl<br />
hij den Kardinaal in zijne zaal binnenleidde. Anna, die opge<br />
staan was, voelde, dat zij zieh moest nederzetten.<br />
„Thans zijt gij veilig tegen elke stoornis," vervolgde de rid<br />
der, op ernstig somberen toon, terwijl hij het verguld koperen<br />
hengsel van de kleine rechter zijdeur in de hand vatte. „Dit<br />
is de ingang tot mijn bidvertrek, waar ik vertoeven zal, totdat<br />
uw gesprek is afgeloopen." Dit zeggende, liet hij hen alleen.<br />
Ofschoon Anna zich met al haren vrouwelijken moed en met<br />
al de vastheid van haren geest gewapend had; ofschoon zij haar<br />
gelaat eene strakke, koele plooi gaf, beving haar echter eene<br />
sterk aangrijpende ontroering, toen zij het oog sloeg op den<br />
jongeling, die voor haar stond, toen zij zijnen verslagen geest<br />
las uit zijne neerslachtige houding, en zijn hopeloos lijden uit<br />
de bleekheid zijner wangen, toen zij zijn oog, dat zoo geestvol<br />
kon schitteren, zich moedeloos zag ter aarde wenden, toen die<br />
mond zweeg, die haar anders zooveel wist te zeggen, en die<br />
zoo welsprekend konde overreden.<br />
„Ik had gewenseht den Kardinaal Montalto te spreken,"<br />
begon zij, zich vermannende, terwijl zij hem eenen stoel aan-
302<br />
schoof; doch hare zachte bevende stem Yerfoochende de aan-<br />
genomene koelheid.<br />
„Dit harde woord was niet noodig, My lady! om mij te herin<br />
neren, dat ik niets meer te hopen heb," hernam hij gevoelig.<br />
„Waarlijk, omsehors u niet met staalharde koelheid, om mij te<br />
verpletteren. Dat gjj mij spreken wilt, heeft mij alles gezegd;<br />
en toch, Anna!" voegde hij er bij, op eens in wilden hartstocht<br />
uitbarstende, „toch was onze scheiding te lang, na een afscheid<br />
als het laatste, voor zulk een wederzien."<br />
„Ongelukkige! hoe wilt gij hopen op zielevrede, zoo gij uw<br />
geheugen niet beheerschen kunt! Vergeet alles, wat ons zwak<br />
zoude maken," hernam Anna met edele zelfbeheersching, en<br />
zij gevoelde zich sterk genoeg om hem aan te zien. „Hoor,<br />
mijn vriend! wij zijn een groot gevaar ontkomen, zoo zwak<br />
waren wij, dat een kwaadaardige booswicht het heeft gewaagd,<br />
op onze zwakheid te rekenen. De ridder heeft u zeker den arg<br />
list van Scipione medegedeeld; zoover heeft onze dwaze en<br />
ij dele hartstocht ons gebracht, dat gij uwen weldoener hadt ver<br />
raden, zoo de verzoeking tot u gekomen ware, en dat ik mis<br />
schien niet gewapend zoude geweest zijn tegen uwe smeekingen.<br />
Montalto! Montalto, zonder Karre waren wij verloren geweest."<br />
„Ik weet het, Anna!"<br />
„Welnu dan, Alexander! wat hebt gjj u voorgenomen voor<br />
de toekomst?"<br />
„Ik wil den troost der verdoemden smaken, als zij medever<br />
doemden om zich zien, ik wil eenmaal Paus worden en vele<br />
Kardinalen maken!" riep hij met een waanzinnigen lach, „en<br />
gij Anna! wat wilt gij ?"<br />
„Ik? ik wil bidden voor eenen morrende, die den Hemel<br />
beleedigd; voor eenen ondankbare, die zijnen weldoener lastert;<br />
voor den roekelooze, die tot eene hooge bestemming voorbe<br />
schikt was, en die haar wegwerpt om als een kind te klagen,<br />
dat men hem één blinkend speeltuig ontzegt; voor den zwakke,
303<br />
die zoo zwak is, dat eene groote redding hem niet eens tot een<br />
grootsch besluit bezielt."<br />
„Anna!" Anna! dus ben ik niet, neen, zoo waar God mij<br />
hoort, dat ben ik niet," gilde de jongeling, die aan hare voeten<br />
zonk, „gij zijt zelve groot, denk ook niet laag van mij."<br />
„Heb dan moed tegen u zeiven, wees uwen grooten bloed<br />
verwant waardig."<br />
„Ik zal moed hebben, Anna! ik heb moed," sprak hij, met<br />
drift opstaande, en de armen stijf tegen de borst drukkende,<br />
als wilde hij daar een pijnlijk gevoel wegdringen, „wat wilt gij,<br />
dat ik besluiten zal?"<br />
„Hoor mijn besluit, en keur het goed, en ondersteun het met<br />
de kracht die de uwe zijn zal, zoodra gij wilt. Zie, Alexander!<br />
die altijd blijvende hoop op een onverwacht wederzien; die<br />
onzekere kansen,' om elkander te spreken; die duizende kleine<br />
ontmoetingen, die den hartstocht aanvuren en tergen, — zij<br />
stooten de beste voornemens omver van twee menschen, die<br />
besloten hadden elkander te ontwijken, en ieder van die onge<br />
zochte ontmoetingen, en ieder van die toevallige samenkomsten<br />
is als zoovele zwaarden, hangende boven ons hoofd; het zijn<br />
martelingen die ons afmatten en zwakker maken, en toch, te<br />
zamen in dezelfde muren, door niets gescheiden dan door on<br />
zen wil, is er geen eed, die tegen zulke gevaren beschermt. Ik<br />
heb lang gekampt met mij zeiven, maar uw laatste stap, die<br />
mij getoond heeft hoeveel gij wagen zoudt voor eene hersen<br />
schim, heeft mijne keuze beslist. Ik offer plichten op, die mij<br />
dierbaar waren, wier vervulling ik had gezworen; ik offer den<br />
schoonsten droom van mijn vreugdeloos leven op aan uwe vei<br />
ligheid, aan uwe hooge toekomst. Ik zie af van al mijne staat<br />
kundige verbintenissen, ik scheid mij voortaan van de geheele<br />
wereld; de Graaf van Olivarez is genoeg mijn vriend om mij<br />
zijne bescherming te geven in Madrid, en mijn heengaan van<br />
hier te helpen bespoedigen, Sixtus mag en zal mij niet terug-
304<br />
houden. Mijn zoon heeft bescherming genoeg om hem nog in<br />
de uwe aan te bevelen; en toch, Alexander! heb hem lief;<br />
want hij zal zijne moeder niet meer hebben, hij is te jong om<br />
wees te zijn. Neem hem aan, als de nalatenschap eener afge<br />
storvene; want dat zal ik voor u zijn."<br />
„Uw zoon zal het weten, hoe zijne moeder bemind werd;<br />
maar, afgestorvene! hoe moet ik dit verstaan?" sprak hij met<br />
angst.<br />
„Dat het klooster mij tot een kalm graf zal worden; — daar<br />
alleen is de veilige wijkplaats voor een afgestreden hart; ik zal<br />
mij daar op een rustig sterven voorbereiden."<br />
„Dat niet, om Godswil dat niet! Bespaar u en mij de dub<br />
bele heiligschennis, de dubbele misdaad. Onder den sluier zoude<br />
ik u nog aanbidden, gij nog aan mij denken."<br />
„Het is goed, dat er een dubbele scheidsmuur tusschen ons<br />
oprij ze.<br />
„Neen! neen! misleid u zelve niet, gij zult geenen ziele vrede<br />
smaken in de ledige doodschheid van zulk een verblijf, in de<br />
werkelooze rust van een klooster. O! geloof mij, mijne ervaring<br />
is hier bitter en getrouw, een geestelijk kleed beschermt niet<br />
tegen de hartstochten. O! beloof mij dit, dit ééne, dat gij dit<br />
woord herroept; het zal het eenigste zijn, wat gij mij ooit hebt<br />
"toegestaan!"<br />
„Mijn God! wat wilt gij dan, dat ik doen zal!" vroeg zij dooi<br />
de waarheid van zijne taal getroffen, en plotseling verliet haar<br />
die schijnbare sterkte, de bovenmenschelijke kalmte, waartoe<br />
zij zich verhard had. Dat kwam, omdat zij zich het steunpunt<br />
zag ontnemen, waarin zij zooveel kracht gevonden had, omdat<br />
het besluit werd verlamd, dat haar tot zooveel zelfverlooche<br />
ning opgewonden had; en des te zwakker zonk zij nu ineen,<br />
naarmate zij zich sterker overspannen had; zij wierp zich moe<br />
deloos in de sofa terug, en borst in een luid schreien los.<br />
„Ja, wij zijn beiden rampzalig," riep Peretti, en bleef in ra-
305<br />
delooze vertwijfeling voor haar staan. En toen hij de bittere<br />
tranen zag, die zij schreide om hem, wist hij geen woord om<br />
haar te troosten. Zwijgend drukte hij haar hoofd tegen zijne<br />
borst; zij zag op, een doffe angstkreet ontsnapte haar, terwijl<br />
zij met uitgestrekte vinger op de tapijtdeur wees, die zij eenmaal<br />
geopend gezien had. Men hoorde het zachte gerucht van eenen<br />
sleutel, die omdraaide in een slot; iets achter het tapijt bewoog<br />
zich, en ijlings vloog Karre uit zijn bidvertrek te voorschijn en<br />
riep: „Weg in 's Hemels naam, weg!"<br />
„Waarheen?" vroegen beiden tegelijk, en wilde het slaap<br />
vertrek des ridders in. Maar deze stiet hem terug, snel, schichtig<br />
als met eenen tooverslag rukte hij Anna voort, tot bij den be<br />
kenden zetel, verschoof eene draperie, liet die over haar nedervallen,<br />
en had nog niet naar den Kardinaal kunnen omzien, toen reeds<br />
de tapijtgordijn geopend werd en Sixtus zich vertoonde. Karre,<br />
die onder bittere en gansch niet kalme gewaarwordingen den<br />
afloop van het onderhoud in zijn bidvertrek had afgewacht, was<br />
door de luide snikken van Anna opmerkzaam geworden, en tot<br />
bij zijnen dorpel genaderd. Haar doffe gil joeg hem angst aan;<br />
hij trad de zaal binnen, licht begreep hij welke stoornis deze<br />
samenkomst dreigde, en nu was het hem niet mogelijk, zijne<br />
gansche tegenwoordigheid van geest te verzamelen tegenover<br />
den strengen man, die voor hem stond. Ook was het met eene<br />
soort van huivering, dat hij zijn oog nedersloeg voor den val<br />
kenblik van den Paus.<br />
Na zwijgend de zaal rondgezien te hebben, liep deze recht<br />
streeks naar het kabinet. „Waartoe dat licht ?" vroeg hij driftig,<br />
en zonder naar een antwoord te wachten, ging hij binnen. Der<br />
waarts was Peretti heen gevlucht, zonder recht te weten wat hij<br />
deed.<br />
Nauwelijks zag hij de statige gestalte van den man, die hem<br />
altijd zooveel eerbied had ingeboezemd, die zijn geheele hart<br />
had bezeten, voordat dwaling en hardheid hen scheidden, zoo<br />
Engelschen te Rome enz. 20
306<br />
onverwacht terug, op een oogenblik dat zijn gemoed tot de kneed<br />
baarste weekheid was gestemd, of, door duizend aandoeningen<br />
bestormd, door de behoefte naar ten minste ééne verlichting<br />
gedrongen, wierp hij zich aan zijne voeten, met den uitroep r<br />
„Vader! is het nog niet te laat voor berouw, voor vergiffenis!"<br />
En Sixtus, in de eerste verrassing der blijdschap, zag slechts<br />
den lang gemiste, die wederkeerde aan zijn hart, zag slechts<br />
het voorwerp, dat hem nog zoo straks angstdroppels van bange<br />
vrees had gekost, zag het terug aan zijne voeten, terug in zijne<br />
hoede; ook hief hij hem op en drukte hem sterk in zijne armen,<br />
en zeide met eene stem, die van zijne liefde getuigde: „Gij<br />
komt wèl laat, mijn zoon! maar toch, wees welkom."<br />
„O! gij weet niet hoe de zoon kan afdwalen, die ver van den<br />
vader zwerft," hervatte Montalto, nog zacht tegen den oom aan<br />
leunende, als de ranke liaanplant tegen den besehermenden<br />
palmboom.<br />
„En weet gij wat de vader lijdt, die den zoon verloren waant?""<br />
antwoordde Sixtus, hem vriendelijk bij de hand nemende. „Waar<br />
lijk, wij zullen het gemeste kalf slachten; gij zijt in slechtere<br />
handen geweest dan de jongeling van de gelijkenis. Maar wees-<br />
gerust, uw verleider is weggesloten in den kerker van St.<br />
Angelo, dien hij niet verlaten zal dan voor de strafplaats ~ r<br />
gij hebt mij nog veel op te helderen, maar ik trek mijne vergif<br />
fenis niet weder in. Denk er aan, Kardinaal! morgen wacht u<br />
de Paus op het Vatikaan, dat zal onze openlijke verzoening zijn.<br />
Gij zocht dan uwen troost bij Karre! Nu dat is altijd beter dan<br />
bij Olivarez; de ridder is getuige geweest van onzen twist, hij-<br />
zij het dan ook van onze hereeniging, hij is bescheiden en stilzwij<br />
gend. En nu aan de bezigheden; wij kwamen hier verstrooiing<br />
zoeken; wij konden u in lang niets mededeelen, Cavaliere!" Dit<br />
alles zeggende, had Sixtus zijnen neef bij de hand met zich terug<br />
gevoerd in de groote zaal. Hij zette zich neder en verdiepte<br />
zich met den Engelschman, wien het bijna duizelde in het hoofd
307<br />
van de snel opeenvolgende gewaarwordingen, in een ernstig en<br />
gewichtig gesprek, waarbij deze moeite had, zijne gedachten te<br />
verzamelen, en niet door de eene of andere verstrooiing den<br />
argwaan gaande te maken.<br />
Dat gesprek, waarbij Sixtus op nieuw van zijne vérziende<br />
scherpzinnige staatkunde blijken gaf, doch waarbij hij tevens<br />
het opperhoofd van de Roömsch Katholieke Kerk te veel ver<br />
gat voor den Vorst van de Romagna, waarbij het uit iedere<br />
zinsnede bleek, hoezeer hij Philips opofferde aan Elisabeth, om<br />
partij te. trekken van de verzwakking des eersten, werd gehoord<br />
door Anna Oston, de gemoedelijke Katholieke, de onverzoenlijke<br />
vijandin van Elisabeth. Geen woord ontsnapte haar, de Paus sprak<br />
duidelijk en luide, hoewel de zachte stem van Karre hem telkens<br />
tot mindere toonverheffing trachtte te stemmen. Anna Oston, de<br />
vroom geloovige, wier oordeel nog niet de scheiding maakte<br />
tusschen den Stadhouder van Petrus en den wereldlijken Vorst!<br />
Ook grensde hare verontwaardiging en schrik bijna aan zinsver<br />
bijstering; bedrogen in al hare verwachtingen en in haar innigst<br />
vertrouwen op een wezen, voor welks heiligheid zij met siddering<br />
had teruggebeefd, ja! door hem de belangen verraden te zien<br />
van eene partij, waarvoor haar geene opoffering te groot had<br />
geschenen, waarvoor zij zoo menigen strijd had gestreden; gekrenkt<br />
in het heiligste, dat den mensch overblijft, als hem alles ontvalt,<br />
haar godsdienstig geloof.... was het wonder, dat haar geschokt<br />
gevoel zich lucht gaf in klachten en uitroepingen van ergernis,<br />
waarbij zij elke bedachtzaamheid vergat!<br />
De Kardinaal, wien het was als den zoon, die aan den Schoot<br />
zijns vaders is teruggekeerd, had echter genoeg medegevoel<br />
voor zijne Anna, om met angst te denken, hoeveel zij te lijden had<br />
in hare sombere schuilplaats. Hij luisterde met inspanning naar<br />
iedere harer bewegingen; dat kon nog een vreeselijk tooneel<br />
geven die ontdekking van hare tegenwoordigheid; en toch, hij<br />
kon er haar, hij kon er den ridder niet aan wagen, om ook
308<br />
daarvoor eene vergiffenis af te vragen, waarvan hij niet zeker<br />
was, dat zij volgen zou. Ook nam hij zich zeiven ernstig voor,<br />
met die plotselinge toeneiging tot het goede, die de jeugd soms in<br />
een plechtig oogenblik in eerlijke geestdrift ontvonkt, dat dit<br />
hier de laatste verbloemde handeling zoude zijn van zijn leven, de<br />
laatste gang in het duistere, de laatste afwijking van het opene<br />
rechte pad, en dat zijn weldoener voortaan altijd de vertrouwde<br />
zoude wezen van iedere zijner gedachten; zoo slechts de geliefde<br />
vrouw ditmaal gered werd, en het hem daarna nog gegeven was,<br />
zijne eigene paden te gaan. Plotseling werd hij in den loop zijner<br />
gedachten gestoord door de opmerking van Sixtus: „Het was alsof<br />
ik iets hoorde, wat kan dat zijn, ridder?"<br />
Eene andere huivering dan die van Job rilde den Kardinaal door<br />
de leden.<br />
„Mogelijk het verschuiven van mijnen voet," antwoordde Karre,<br />
met al de stoutheid, die in zijne macht was.<br />
En de Priestervorst sprak weder voort en spotte met de zegening<br />
van de Armada, waartoe hij was uitgenoodigd geworden.<br />
„O God! het is alles spel!" borst Anna uit in hare schuil<br />
plaats.<br />
„Neen, nu bedriegen mij mijne zintuigen niet; wij zijn niet<br />
alleen!" riep Sixtus heftig, en eene waskaars van eenen der<br />
standluchters nemende, snelde hij naar de tapijtdeur toe.<br />
Toen begreep Anna, die ook dit hoorde, wat zij in hare<br />
onbezonnene luidruchtigheid bedorven had. En met den moed<br />
der blinde vertwijfeling drong zij zich voorwaarts en stortte de<br />
kamer binnen. Sixtus zag haar aan met den blik van den slaap<br />
wandelaar, die plotseling ontwaakt. Karre was buiten zich zei<br />
ven van schrik; zijne gewone vermetele kalmte begaf hem geheel<br />
en al, en hij kon niets dan met stamelenden mond, met ver<br />
bleekte wangen en sidderende lippen onsamenhangende veront<br />
schuldigingen uitbrengen.<br />
„Geloof niet, Heiligste Vader! dat deze vrouw Mylady
309<br />
Oston was hier niet niet lang zij heeft niets ge<br />
hoord; zij. ..."<br />
Anna wilde iets zeggen; maar hare lippen bewogen zich zon<br />
der eenig geluid voort te brengen: de doorborende blik van<br />
Sixtus verpletterde haar. De Kardinaal hield zich vast aan den<br />
armstoel en drukte de oogen toe, als moest hij zich voorbereiden<br />
tot den doodelijken slag.<br />
„Wie van u heeft mij bedrogen?" vroeg Sixtus, beurtelings<br />
de beide mannen aanziende. „Ik wil nu weten wat waarheid<br />
is. Van wie uwer is deze vrouw de minnares ?"<br />
„Zij is mijne verloofde," antwoordde Karre snel, met die vlug<br />
heid van vernuft, die altijd weder de zijne was bij ieder vonkje<br />
van hoop op uitredding.<br />
„Sedert wanneer, Cavaliere?" vroeg de Paus streng.<br />
„Sedert vijftien jaren, Hoogwaardige Heer!"<br />
vCorpo di Cristo! dan wordt het eenmaal tijd, dat gij huwt,<br />
en dat zal morgen zijn, morgenavond na den Rosario, in eene<br />
der kapellen van het Lateraan. Gij hebt eenen dag tot uwe<br />
voorbereiding voor het Sacrament; wij dispenseeren u van al<br />
het andere."<br />
„Om Godswil, Heilige Vader! laat dat niet zijn, dat kan niet<br />
zijn!" riep Anna, door de schokkende uitkomst tot bewustzijn<br />
terug gebracht.<br />
„Niet, Mevrouw? ook niet als WIJ gezegd hebben, dat het<br />
ZIJN MOET; ook niet als dit de eenigste voorwaarde is, waarop<br />
wij geen onderzoek doen willen naar de reden van uwe tegen<br />
woordigheid hier op dit uur, na zooveel wat wij nog voor duis<br />
ter willen houden in uw gedrag."<br />
Anna boog het hoofd zwijgend onder deze zijdelingsche beris<br />
ping en de scherpe bedreiging, welke zij inhield.<br />
„Mijn genadige Meester!" riep Karre, „mijne Anna heeft<br />
evenals ik eenmaal die verbintenis gewenscht.... zij zal geslo<br />
ten worden, vergun slechts eenige korte dagen van uitstel, mijne
310<br />
bruid is zoo weinig voorbereid...." Maar Sixtus trok hem bij<br />
den arm ter zijde.<br />
„Morgen, heb ik gezegd, Signor! Ik wil er een eind aan<br />
maken met deze vrouw, die bijna bewaarheid heeft, wat wij bij<br />
hare eerste verschijning vreesden. En wie zegt ons daarenbo<br />
ven, dat zij ons geheim bewaren zal; zij heeft alles gehoord, wij<br />
kennen te veel uwe trouw, om aan verraad te denken van uwe<br />
zijde, maar GIJ moet ons voor haar instaan. Bedenk welk eene<br />
vertooning het hoofd der Christenkerk zoude maken tegenover<br />
de Christenheid, tegenover Philips, als die vrouw niet zweeg.<br />
Daarom moet iemand mij borg zijn voor haar, dat kan alleen<br />
haar echtgenoot, of...." en hier fluisterde hij den ridder iets<br />
in het oor, „maar dit middel wenscht gij zeker niet."<br />
„O! mijn God! neen, Heer!" antwoordde de Engelschman ver-<br />
bleekende; „Uwe Heiligheid zal zeker gehoorzaamd worden."<br />
„Wij zullen dan onze verloofden niet langer storen," hernam<br />
Sixtus, met dien bitter satyrieken grimlach, dien hij soms bij<br />
zijne vreeselijke uitspraken konde aannemen.<br />
En daarop vatte hij den Kardinaal bij de hand. Zijn scherp<br />
oog had den jongeling onder het spreken altijd gadegeslagen;<br />
geene enkele beweging van dezen verried wat hij leed; hij stond<br />
als wezenloos ; hij begreep niet recht wat er voorviel; hij hoorde<br />
niet wel wat er gesproken werd; hij vermoedde slechts onzeker,<br />
dat er iets vreeselijks gaande was, dat er een schrikkelijk onheil<br />
moest worden afgewend van drie hoofden, dat het een wanhopig<br />
middel was, waardoor het moest worden afgewend; en dat hij<br />
zelf, om niet allen op te offeren, niets konde dan zwijgen. Zijne<br />
gelaatskleur was vaalbleek van angst, zijne oogen stonden ver<br />
glaasd, en wijd opengesperd staarde zij op Anna, die hij toch<br />
niet zag; hij zoude zijn nedergezonken zonder den steun van den<br />
leunstoel. Eerst toen Sixtus' hand de zijne aanraakte, schrikte<br />
hij op als een van koude verstijfde, wien men een gloeiend ijzer<br />
op het lichaam drukt, als een krankzinnige, die plotseling tot
311<br />
•de erkenning van het omringende komt als een blinde, door<br />
aanraking ziende gemaakt, en toen Sixtus hem aansprak, zag hij<br />
zoo vreemd en zoo verbijsterd in het rond, als ware hij voor<br />
het eerst daar, in het midden van onbekenden.<br />
„Neef! neef! gij zijt nog op verre na niet de Kardinaal Mon<br />
talto, die wij waren! Dat moet anders worden, volg mij nu tot<br />
eene volkomene biecht."<br />
„Volkomene biecht!" herhaalde Alexander Peretti, „ja zoo zij<br />
het, voortaan geen geheim meer voor u."<br />
En de jongeling, die zoo zwak geworden was in den strijd<br />
met de hartstochten, leunde zich tegen dien grijsaard, die zoo<br />
sterk geworden was in het overwinnen van de zijne.<br />
Zij verwijderden zich.<br />
Anna Oston, die in eene knielende houding was nedergeval-<br />
len, wendde met eenen schuwen blik, vol schrikwekkende betee-<br />
kenis, het hoofd om naar de deur, waardoor zij verdwenen. En<br />
zij strekte de armen uit.<br />
„Goeden nacht, Alexander Peretti! goeden nacht, voor de<br />
eeuwigheid!"
HOOFDSTUK XXIV.<br />
Een huwelijk en eene bruiloft.<br />
Hoogst gelukkig voor Orsina was Scipione in den voortgang<br />
zijner booze plannen gestuit geworden, voordat hij tot de uit<br />
voering van zijnen aanslag tegen haar had kunnen overgaan;<br />
want zeker ware zij zijne prooi geworden; de arme Hugh had<br />
haar niet kunnen waarschuwen, ondanks al zijne eerlijke pogin<br />
gen om haar te naderen.<br />
Signora Respanti, die misschien iets van het bezoek bij Lady<br />
Oston gegist had, en die in hare kortzichtige preutschheid niets<br />
zoozeer vreesde voor hare kweekelinge als eene vertrouwelijke<br />
verbintenis met de Engelsche, had bevolen, dat niemand van<br />
het huis der vreemdelinge tot de jonge Prinses zoude worden<br />
toegelaten.<br />
Zoo werd dan ook de Schot geweerd, zonder dat iemand<br />
hem hooren wilde. De dwazen! en ze zouden zonder argwaan<br />
het meisje aan de handen van Angelo hebben toevertrouwd!<br />
Zoo weinig zijn menschen berekend om menschen te bescher<br />
men ; zoo weinig weten zij van hetgeen hen dreigt. En de lieve<br />
Orsina, spelende en dartelende, of verzonken in een zoet gepeins<br />
over haren Colonna, die weldra komen moest, had de ure des
313<br />
ge vaars doorleefd, zooals het onwetende lam, dat vroolijk om-<br />
huppeld in de weide, terwijl de lammergier rondfladdert Loven<br />
zijn hoofd. En het gevaar was heengézweefd voorbij het hoofd<br />
van het lam, zonder één haartje van de witte vacht te beroe<br />
ren. Zoo zeker is het, dat de God der onschuld leeft, die de<br />
zijnen kent en beschermt te Zijner tijd! Zoo zeker is het, dat<br />
Hij onheilen van hen weert, die zij niet eenmaal hebben kunnen<br />
vreezen, zoo veilig is het onder Zijne hoede en zoo trouw eene<br />
zorg is de Zijne!<br />
De beklagenswaardige Scipione, want beklagelijk inderdaad<br />
was eene dwaling als de zijne, kroonde zijn leven vol misdaad<br />
door eenen dood vol lafheid en schande. In den ochtend na<br />
zijne gevangenneming maakte hij gebruik van Quirina's roeke-<br />
looze gift. De rampzalige! hij vreesde eenen aardschen rechter; en<br />
welken anderen rechter ging hij te gemoet zonder te zijn op-<br />
geëiseht ?<br />
Zijn plotselinge dood ergerde Sixtus, die hem nog zoo menige<br />
inlichting had gehoopt te ontwringen. En er waren velen te<br />
Rome, die glimlachten, omdat de Paus van het nasporen der<br />
eedgenooten moest afzien. De Kardinaal was nog in geen hun<br />
ner geheimen ingewijd geworden, en hoewel de oom zich daarbij<br />
verheugde in de onschuld van den neef, was de Paus minder<br />
gesticht over de onkunde van den Kardinaal, bij eene zoo<br />
schoone gelegenheid om vele ontdekkingen te doen. Olivarez,<br />
ter verantwoording geroepen, ontkende met de stoutmoedigheid<br />
van iemand, die weet, dat hij niet kan gelogenstraft worden;<br />
er was geen bewijs tegen hem dan de afgesproken samenkomst<br />
in Azzo's huis, en de Kardinaal had van haar moeten zwijgen,<br />
en de Stadvoogd had er niemand gevonden, hoewel zijne ver<br />
spieders den ganschen avond en nacht de locanda omgeven<br />
hadden; dat kwam, omdat een man in eene grijze pij, dezelfde,<br />
die eens Anna Oston tot gids geweest was, door eene geheime<br />
achterdeur had weten te ontsnappen, om te waarschuwen wie
314<br />
het noodig hadden, en niemand hunner waagde zich spoedig<br />
weder in ongeoorloofde handelingen tegen den geduchte, wiens<br />
argwaan nu eenmaal was opgewekt.<br />
Op den Zaterdag avond voor Quasimodo bereidde zich eene<br />
gewijde handeling voor in eene der kleinste kapellen van St.<br />
Giovanni in Laterano, de parochiekerk van den Paus. Het was<br />
het Sacrament des huwelijks, dat zoude voltrokken worden tus<br />
schen Sir Lionel Karre en Lady Anna Oston van Berwickshire.<br />
De Kardinaal Aldobrandini en de Graaf van Olivarez, benevens<br />
twee vrouwen van het huis der Lady, waren er de getuigen van.<br />
Maar op het gelaat van den bruidegom lag niet dat waas van<br />
geluk en zegepraal, dat doorgaans eene liefde zoo nabij de be<br />
kroning pleegt te kenmerken. Het was altijd met eene men<br />
geling van onrust en teederheid, dat hij zijne bruid aanzag, en<br />
er was eene angstvallige bekommering in geheel zijne houding,<br />
die zonderling kon worden uitgelegd. En, in waarheid, een man<br />
als hij had eene meer blijde bruid verdiend, dan die, welke<br />
nu aan zijne zijde stond. Bleek was zij als eene doode, en geen<br />
trek van haar wezen vertrok zich, de groeve in haar voorhoofd<br />
alleen scheen dieper en meer zichtbaar. Hare oogen stonden<br />
koel en strak, en zonder tranen, als die van de Heilige, die<br />
met aardsche vreugde en aardsche smart heeft afgerekend. Zij<br />
wierp geen enkelen blik op haren bruidegom; maar hield altijd<br />
de oogen gericht op het beeld van den gekruisten Christus<br />
boven het altaar, en hare lippen bewogen zich als tot een aan<br />
houdend gebed.<br />
Toen de dienstdoende Priester de handen van dit bruidspaar<br />
ineenlegde, waren ze beiden kilkoud. Toch klonk hun beider<br />
„ja," vast, maar smartelijk, en als van menschen, die eenen<br />
zwaren plicht volbrengen.<br />
En toen de plechtigheid was afgeloopen, geleidde de grijze<br />
Aldobrandini de bruid in het rijtuig, dat haar wachtte. Karre<br />
zoude eerst later volgen, zoo had zij het gewild. En toen hij
315<br />
kwam om haar uit hare woning af te halen en naar de zijne<br />
te voeren, vond hij haar daar niet meer, slechts "William en den<br />
Abbate, die hem een briefje overgaf. Zij had het in den och<br />
tend geschreven, nadat zij met kalmen ernst op de voorbereid<br />
selen tot haar vertrek had toegezien. Zij was niet wedergekeerd<br />
uit de kapel. Nu eerst begon "William te begrijpen, waarom<br />
zijne moeder zooveel had geschreid, toen zij hem omhelsde.<br />
Het briefje was aldus:<br />
„Ons huwelijk was een plicht geworden, waarvan niets ons<br />
konde ontslaan; maar echtgenooten kunnen wij niet voor elkan<br />
der zijn. Gij hebt het begrepen, gij hebt het mij toegestemd.<br />
Gij verliest niets aan eene ongelukkige, die alles vergeten wil<br />
behalve dit eene: dat de eer en het leven van den edelmoe-<br />
digsten der vrienden voortaan zijn toevertrouwd aan hare stil<br />
zwijgendheid ! Ik zal leven, omdat te leven mij is opgelegd.<br />
Toch zal ik geene gelofte stellen tusschen mij en de wereld. Hij<br />
heeft het gezegd: de ledigheid van een klooster geeft geene<br />
rust. Ik heb slechts ééne bede, die gij eeren moet: leert beiden<br />
mij vergeten: daartoe zal niemand het plaatsje op deze' aarde<br />
kennen, waar ik mijn einde wacht. Dat mijn "William aan mij<br />
denke als aan eene afgestorvene. "William heeft geene moeder<br />
meer; maar ik weet het, hij heeft eenen vader en eenen<br />
vriend. En nu nog dit, van Anna aan Lionel: zoo gij om mij<br />
geleden hebt, vergiffenis! gij zijt zoo sterk, gij kunt grootmoe<br />
dig zijn, wees het in de vriendschap voor hem, die niet sterk<br />
is. Zielskracht en zelfverloochening is het woord, dat ik hem<br />
toeroep!"<br />
Iemand, die Karre wel kende, had in de ernstige gelatenheid,<br />
waarmede hij het papier toevouwde, eene bittere zielesmart kun<br />
nen zien, die wel ver was van de wanhoop, maar toch eenen<br />
langen tijd zoude noodig hebben om iets meer te zijn dan een
316<br />
toegegroeid litteeken. En William bij de hand nemende, kuste<br />
hij hem op het voorhoofd, terwijl hij zeide:<br />
„Voortaan zijt gij mijn zoon!"<br />
Toen Sixtus zijnen geheimen agent voor het eerst weder bezocht,<br />
sprak hij vriendelijk: „Mijn arme Karre! gij slaagt beter in de<br />
staatkunde, dan in de liefde. Deze gebeurtenissen zijn voor ons<br />
eene groote les, om niet weder vrouwen in onze zaken te mengen ;<br />
met hare hartstochten bederven zij alles. Van uwe Elizabeth<br />
spreek ik niet; zij is geene vrouw, maar een Vorst."<br />
De jonge Kardinaal Montalto, door Sixtus al meer en meer<br />
in staatsbelangen gewikkeld, door diens rustelooze voortvarend<br />
heid en zijne eigene neiging tot aanhoudende werkzaamheid<br />
aangespoord, vond weldra die kalmte van hart en die rust des<br />
gemoeds weder, die hij in zijne dagen van hartstocht voor altijd<br />
meende verloren te hebben. Er is geene betere toevlucht voor<br />
het lijden der ziel en voor de afdwalingen der verbeelding, dan<br />
bij onverpoosden geestarbeid; en de Kardinaal ondervond daar<br />
van de heilzame kracht. Reeds in 1589 en 90 werd hij geroemd<br />
als een der achtenswaardigste Kerkvorsten, als een ervaren en<br />
beraden staatsman, die de krachtige ontwerpen van zijnen oom<br />
omvatte en hielp uitvoeren, en aan wien deze met gerustheid<br />
een gedeelte van zjjne regeeringszorg kon toevertrouwen. Hij<br />
was toen Onder-Kanselier der H. Kerk, een gezond, bloeiend<br />
man met een helder hoofd, vrij van veroordeelen en dweepende<br />
mijmerijen, die de hartstochten had gekend, maar die had geëin<br />
digd met ze te brengen onder het juk der rede, en die nu het<br />
leven met een kalmen blik wist te overzien.<br />
Op het einde van het jaar 1589 ging er eene algemeene rouw<br />
klacht op uit eene der behoeftigste wijken van Madrid. Er was<br />
eene vrouw gestorven; die vrouw was de moeder geweest van<br />
alle armen, en de troostende engel van alle lijdenden en zieken.<br />
Zij had altijd stil voor zich henen geleefd, en niemand kende<br />
haar; maar hem, die haar noodig had, was zij altijd nabij geweest.
317<br />
Bijna had men haar zelve voor arm kunnen houden, zoozeer<br />
was er in hare woning gebrek aan de meest gewone gemakken<br />
des levens. Men had die vrouw nooit anders gezien, dan in<br />
diep rouwgewaad gekleed en in eenen dichten sluier gehuld.<br />
Toch scheen zij geene geordende te zijn, zij had geene bezitting<br />
nagelaten dan eenige kleinoodien en enkele vreemde goudstukken,<br />
welke de erfenis werden van den man, die haar nooit verlaten<br />
had, en dien men voor eenen broeder hield, om de vriendschap,<br />
welke zij hem altijd betoonde, of voor eenen bediende, om den<br />
afstand, dien hij nooit jegens haar uit het oog verloor.<br />
Op haar sterfbed had zij haren biechtvader een verzegeld<br />
pakketje in de handen gedrukt; het bevatte eenen ring, eenen<br />
kostbaren diamant, zoo als men alleen bij eene Vorstin zoude<br />
gezocht hebben. Weinige woorden meldden den priester, dat<br />
dit versiersel was bestemd om de missen te bekostigen welke<br />
zouden worden gelezen voor de rust der ziel van de boetvaar<br />
dige zondaresse, Anna Oston van Berwickshire, echtgenoote van<br />
Sir Lionel Karre.<br />
En wat belet ons nu om dit verhaal, met eene terechtstelling<br />
begonnen, te eindigen met eene bruiloft, zooals vroeger het on<br />
vermijdbaar einde was van eiken roman ? wij kunnen het, zoo<br />
wij slechts iets teruggaan in de geschiedenis, en wij toonen er<br />
dan eene, die niet van onze vinding is, die van Orsina Peretti<br />
met Don Marco Antonio Colonna. Het prachtigste feest, dat<br />
sedert de dagen van Riehzi binnen de oude Pausen stad was<br />
gevierd geworden, waarbij Rome's volk jubelde, en waarbij Kar<br />
dinalen, Prinsen en Afgezanten ten rije gingen, waarbij Philips<br />
van Spanje eene bruidsgave offerde, en waarbij, wat veel is voor<br />
een vorstelijk huwelijk, bruid en bruidegom mede jubelden;<br />
want zij hadden elkander begrepen, en Orsina eerde den man,<br />
die haar iets had te vergeven gehad; en Don Marco beklaagde<br />
zich niet, dat hij een klein voordeel van edelmoedigheid voor<br />
uit had op den rijken bruidschat zijner gemalin.
318<br />
Toen Sixtus hun huwelijk inzegende, zegt de geschiede<br />
nis, blonk er een vreugdetraan in zijn oog. Dat was zeker<br />
eene vergoeding voor dien anderen menschelijken traan, die<br />
hem het afdwalen van Alexander Peretti nog zoo onlangs had<br />
gekost.
DE TRIOMF VAN PISANI.
Waer is paer van vernuft en van krachten zoo kloek,<br />
Als de Leeuw met het zwaerd en de Leeuw met het Boek.<br />
vroeg de puntige Hooft, met oud-Hollandsch zelfgevoel, naar<br />
aanleiding van het Verbond tusschen Holland en Venetië; en de<br />
natiën hadden geen antwoord op die fiere vraag, dan eene toe<br />
stemming, en het was waarheid wat de dichter uitsprak: die<br />
bondgenooten waren heerscheressen op de wateren, en zij voer<br />
den tevens een gelauwerden schepter over het gebied van ken<br />
nis en kunst.<br />
Zoo Hooft nu oprees, welke uitspraak zou men van hem hoo<br />
ren over die beide ? Zou het eene andere kunnen zijn dan eene<br />
diep sombere weeklacht? — En toch, Gode zij lof! de Leeuw<br />
met het zwaard heeft het zijne nog altijd vastgeklemd — en<br />
het wapenschild, dat hem voert, heeft nog altijd het „Je Main-<br />
tiendrai" tot devies en is nog het veldteeken, dat een vrij en<br />
zelfstandig volk op de banier draagt, al is 't dan ook dat de<br />
scherpte van zijn zwaard niet meer als voorheen wordt gevreesd;<br />
het kan nóg zijn gewicht leggen op de schaal, waarin de belan<br />
gen der volkeren worden gewogen, al is dat gewicht niet meer<br />
overwichtig en al wordt het daar te licht geacht om het vroe<br />
gere ontzag in te boezemen, waar het zich dreigend opheft; —<br />
Engelschen te Home enz. 21
322<br />
als hij bedreigd werd, zou de Leeuw van Holland nog wel iets<br />
van de oude kracht in den klauw voelen, en het zwaard, niet<br />
ten aanval gewet, zou toch blijken niet machteloos te zijn tot ver<br />
dediging. De Leeuw, die nevens het zwaard ook den pijlenbun<br />
del voert, is nog geen Jan Salie geworden, die zich de slaap<br />
muts over de oogen trekt en indommelt, terwjjl zijn buurman<br />
werkt en waakt; al is hij wat mak en al valt hij wat sluimer<br />
ziek te dezer stond; men trekke hem slechts aan eene gevoe<br />
lige peeze, en hij zal wakker worden en opstaan en de leden<br />
rekken en de manen schudden en de tanden laten zien aan<br />
wie zijn zwaard minachten of zich vergrijpen durft aan zijne<br />
trouw bewaarde pijlen; hij zal toonen wie hij te voren was,<br />
men twijfele daaraan niet; wie aan zich zelf twijfelt, is aireede<br />
verloren, en een volk, dat, hoe verdeeld van gevoelens, toch<br />
eenheid heeft van wil om eene vrije zelfstandige natie te blij<br />
ven; een volk, dat gewoon is door de zinspreuk: „Eendracht<br />
maakt macht," het „Je Maintiendrai" van den Oranjevorst te<br />
steunen, dat volk heeft nog geen nood om tot de diepte te da<br />
len, waarin de bondgenoote van het Zuiden is weggezonken;<br />
dat volk heeft nog eene toekomst.... Zeker, daar is nog<br />
eene toekomst voor dat volk; maar.... Ay, something of<br />
Venice!" valt eene ongeduldige lezeres in; — juist, van Venetië<br />
gaan wij spreken, niet om in 't breede te vertellen wat er van<br />
den Leeuw met het Boek is geworden, dat van algemeene be<br />
kendheid is: slechts voor een enkele, die onwetendheid mocht<br />
voorwenden, zij het gezegd, dat het machtige Venetië, de groote<br />
heerscheresse der wateren, het van zich zelve heeft moeten<br />
getuigen, dat ook de staf van haar is geweken," erger, de staf<br />
over haar is gebroken! Dat is geschied, zeker door den loop<br />
der wereldgebeurtenissen, die het niet in hare macht stond te<br />
keeren, maar toch ook omdat de krachtige koninginne der<br />
Adriatische zee zonen kweekte, harer onwaard; in overmaat<br />
van rijkdom loert bederf, en overmoed zinkt tot zwakheid; —
323<br />
het verbasterd nageslacht, dat slechts wist te stoffen op de<br />
grootheid der vaderen, zonder hunne daden te kunnen navolgen,<br />
verspilde krachten en schatten in weelde en wellust en in roem-<br />
Iooze ledigheid; — de Republiek daalde met ieder nieuw tijdperk,<br />
dat over Europa aanlichtte, eenige graden in macht en in aanzien<br />
bij de volkeren, en waar van buiten haar invloed taande, bleef zij<br />
inwendig onveranderd, gedrukt door eene staatsinrichting, meer<br />
geschikt om den volksgeest te dempen dan op te wekken. —<br />
Eene regeering, die zich meer bevreesd voelt dan bemind, wordt<br />
wantrouwend en tiranniek, en een bestuur, dat een stelsel<br />
van bespieding noodig heeft om zich staande te houden,<br />
zal in dagen van nood en gevaar zijne onderhoorigen noch<br />
gereed, noch bekwaam vinden tot eene uiterste krachtinspan<br />
ning ten behoud zijner instellingen; — zoo liet het volk van<br />
Venetië zich verlokken door de listige stem, die het van vrijheid<br />
sprak, om met vreemden te heulen tegen het eigen Vaderland.<br />
Zoo opende het de armen voor Fransche democraten, die koste<br />
lijke vrijheidsleuzen in den mond hadden, maar ijzeren boeien<br />
in de hand. Van de eerste bedwelming bekomen, zagen de<br />
Venetianen de laatsten en wilden terugtreden, — te laat! —<br />
zij waren vastgesnoerd; tegenstreven werd hun als schuld aange<br />
rekend; openlijk geweld schaamde zich niet te voltooien, wat<br />
de list had aangevangen. De Fransche adelaar kwam en vatte<br />
den Leeuw met het Boek in den alles overweldigenden klauw,<br />
om later de verminkte prooi als eene kostbare buit over te leve<br />
ren aan den Oostenrijkschen lammerengier, die haar omklemde<br />
tot verpletterens toe, — en zoo vaak zij zich trachtte los te<br />
worstelen, telkens harder en vinniger neep, totdat zij daar neder-<br />
lag, roerloos en onmachtig; toen was het gedaan, — de koning-<br />
inne der Adriatische zee droeg den slavenketen; de staf des drijvers<br />
wijkt niet meer van hare lendenen, en het eenige middel ter<br />
verlossing dat er voor haar schijnt te bestaan, is tevens de<br />
allerdiepste vernedering, die haar nog kan treffen: Slavinne
324<br />
zijnde, als slavinne verkocht te worden door haar meester! Vene<br />
tië verkocht! — een verleden als het hare — en — verkocht! 1)<br />
O! daar moeten groote nationale zonden te boeten zijn, waar<br />
het noodig is langs zulk eene diepte van vernedering tot oprich<br />
ting te komen! Wat zou Hooft zeggen, als hij den Leeuw met<br />
het boek dus in het stof zag vertreden? Mogelijk zou hij met<br />
een ernstig hoofdschudden herhalen, ook ter waarschuwing van<br />
zijne Nederlanders:<br />
„Kykdom met weeld' en maklykheid veriaeden<br />
„Een roofster is, die 's menschen hart tot min<br />
„Des levens wekt. De vreez van 't lijf te schaeden<br />
„Drijft spot met lof. Geen forsser vijandin<br />
„Dan hloodigheidt van heerelyke daeden!"<br />
Dat verwijt zou het hedendaagsche Venetië met fierheid van<br />
zich kunnen afwijzen, want het meerendeel harer edelste en<br />
schranderste zonen zou zich lijden en lijfsgevaar willig getroos<br />
ten — heeft zich aan beide met moed en zelfverloochening<br />
blootgesteld, om tot die ééne groote daad te komen, van vrij<br />
making uit onwaardige banden, en zij houden in gespannen ver<br />
wachting en met eene onbeschrijfbare mengeling van hoop en<br />
vreeze het oog gericht op den man, die hun het uitzicht opent<br />
op eene bevrijding, waarbij zij zelve eene andere houding kun<br />
nen aannemen, dan die zoo lijdelijk is en zoo diep vernederend<br />
tevens: zich te laten verkoopen en leveren! Op dien echten,<br />
groothartigen vrijheidsheld, wien de vingeren joken, om hare<br />
ketenen te verbreken, die na zooveel voor zijn Italiaansch vader<br />
land gedaan te hebben, zijn werk niet voltooid acht, voordat<br />
1) Dit werd geschreven in het laatst van 't jaar 1860, toen er zooveel<br />
sprake was van zulken verkoop. De Oostenrijksche Sultan zelf schijnt te<br />
veel achting te hebben voor zijne vorstelijke slavin, om haar voor geld of<br />
goed veil te hebben. Hij zegt met Orosmane in de Zaïre:<br />
„Pour Venise, Seigneur! sans que ton coeur s'offense,<br />
„Elle n'est pas d'un prix qui soit en ta puissance!"
325<br />
hij de boeien heeft geslaakt van het verdrukt Venetië; den man,<br />
die trots de berekeningen der zelfzucht en de slingerpaden der<br />
intrige, waarbij tijdverlies kostbare winst wordt geacht, trots<br />
den onwil van machtige potentaten, die aarzelen of terugdein<br />
zen, schoon hulpe dringend wordt geëischt, met al de stout<br />
moedigheid der zelfbewuste kracht reeds vooruit het tijdstip<br />
aankondigt, waarop hij ter harer redding zal toesnellen 1).<br />
Mocht zijn tocht dan een gezegende zijn en een zegevierende,<br />
wij kunnen niet verzwijgen dat wij het wenschen.... Mocht het<br />
vrijbuiterij op politiek terrein geacht worden, dien wensch uit<br />
te spreken, het zou ons leed doen, maar.... terugnemen kun<br />
nen wij dien toch niet. 't Is de wensch, dien de Muze der Historie<br />
en de Muze der Poëzie ons zouden ingeven, al kon de stem<br />
der menschelijkheid zwijgen. Wie 't geschiedboek opent der mach<br />
tige Republiek, waaraan Venetië haar naam gaf, zal het moeten<br />
toestemmen, dat zij onder alle steden van Italië, uit aanzien van<br />
haar verleden, niet slechts volle aanspraak heeft op sympathie<br />
voor haar ljjden, maar ook zeer bijzonder gerechtigd is tot het<br />
afwerpen van het knellend juk eener vreemde heerschappij.<br />
„Maar in den naam der menschelijkheid zelve, zou men behoo-<br />
ren 'te wenschen, dat Garibaldi niet op Venetië lostrekt te harer ver<br />
lossing; want — dat kan bloed kosten," wordt mij wellicht<br />
toegevoegd. Het is zoo, eene onbloedige zegepraal, zooals hij die<br />
reeds behaalde door den schrik van zijn naam is hier nauwelijks<br />
denkbaar; maar is het niet beter, is het niet menschelijker zelfs,<br />
dat er één groote, beslissende, zij het ook bloedige strijd worde<br />
1) Het veranderd aanzicht van den stand der gebeurtenissen dwingt mij<br />
opnieuw den zetter te kwellen met eene noot. Zoo de staatswijsheid den<br />
grooten vrijbuiter raadt, den tijd van zijn kruistocht te verdagen, achten<br />
wij hem te grooter omdat hij lijdzaamheid genoeg heeft, en zelfverlooche<br />
ning genoeg, het meest geraden oogenblik af te wachten, met voorbijzien<br />
van alle persoonlijke ijdelheid, die menigmaal groote mannen tot grove onvoor<br />
zichtigheden heeft geprikkeld.
326<br />
gevoerd, dan dat duizenden en duizende blijven voortleven in<br />
een toestand, die geen sterven is, maar toch ook geen leven<br />
heeten mag; dat aan duizenden en duizenden dagelijks als een<br />
zedelijke moord wordt gepleegd, waarbij de geest wordt uitge-<br />
bluscht en de ziele verstompt; waarbij het hartebloed als bij drop<br />
pelen wordt afgeperst en zulke bloedige tranen geschreid worden,<br />
dat er een wee over opgaat door gansch Europa? Als onze<br />
vaderen zich door de bedenkingen van zulke menschelijkheid<br />
en wijsheid hadden laten afschrikken van oorlogsrumoer en<br />
bloedstorting, dan zeker hadden zij zich door Filips en Alba<br />
laten uitmoorden; dan waren zij, zij ook, Oostenrijksch gebleven,<br />
en wat dan waren wij ? Mogelijk zijn er, die uit nog andere oorza<br />
ken den wensch niet billijken, die uitgaat naar de bevrijding van<br />
de Mobe onder de steden Italië's; — mogelijk pleiten zij in den<br />
naam van stoffelijke belangen; mogelijk staat datgene wat men<br />
staatsrecht noemt (hoe menig onrecht er ook al onder die leuze<br />
is gepleegd) aan hunne zijde; mogelijk hebben zij diepe staats<br />
wijsheid te laten gelden tegen de vervulling onzer hope; maar<br />
het ligt niet op onzen weg met die allen te rekenen; daar is<br />
zeker nooit eenige belangrijke scène afgespeeld op het groote<br />
tooneel der wereldgeschiedenis, zonderdat er met conventie en<br />
traditie moest gebroken, worden, of zonder botsing van strijdige<br />
belangen, en zoo men terugging voor alle maar's en hoe's, die<br />
er kunnen opgeworpen worden eer men eene edelmoedige in<br />
spiratie opvolgde of toejuichte, dan zou menige grootsche daad,<br />
menige krachtige handeling, die de gedaante der wereld heeft<br />
veranderd, nimmer zijn ondernomen of volvoerd; en zoolang<br />
wij, Nederlanders, Willem van Oranje en Willen III niet uit<br />
onze geschiedenis kunnen wegnemen 1) noch dat willen, heeft<br />
1) Men gaat mij tegenwerpen, dat de beide Oranjevorsten het zwaard heb<br />
ben aangegord voor hoogere belangen dan die der burgerlijke vrijheid alleen;<br />
maar het geldt hier toch ook een groot denkbeeld; waarbij de menschheid<br />
zeker zal gewonnen hebben, zoo het zich laat verwezenlijken; vrijheid van
327<br />
men ook niet het recht op de Italianen en Garibaldi met er<br />
gernis of met een glimlach neer te zien, omdat zij althans be<br />
proeven willen, of er uit de misvormde en verdeelde landschap<br />
pen van hun vaderland niet een zelfstandige eendrachtige staat<br />
zij te vormen.... en moge men ons ten goede houden, dat<br />
wij deze pogingen steunen met onze wenschen, sinds dit de eenige<br />
wijze is, waardoor wij er deel aan kunnen nemen. Maar zoo<br />
wij den Italiaanschen vrijheidsheld een zegevierenden intocht<br />
toewenschen in Venetië (wanneer dan ook), is die wensch toch<br />
niet onvoorwaardelijk, en zagen wij hem liefst een triomf vieren,<br />
die, hoe ongelijksoortig ook in uiterlijke omstandigheden, toch<br />
in zedelijke waarde vergelijkbaar mocht zijn met dien, welke<br />
eens werd behaald in datzelfde Venetië door een krijgsheld,<br />
een landgenoot 1) van Garibaldi, een geestverwant evenzeer,<br />
zoo wij meenen, althans zooals deze zich voor ons oog vertoont,<br />
op den afstand vanwaar wij hem kunnen bezien, en terwijl de<br />
reeks zijner daden nog niet is afgesloten<br />
Het is om op dezen grooten overwinnaar, op dezen Vittore<br />
Pisani te wijzen, dat wij een omweg genomen hebben langs den<br />
hedendaagschen kampvechter van Italië heen, of liever, door<br />
eene zeer verklaarbare speling der gedachte, bracht de een ons<br />
tot den ander, en toen wij ze in verbeelding daar naast elkan-<br />
consciëntie, die noodzakelijke voorwaarde van zuiveren godsdienst, kan immers<br />
niet tieren onder een despotisme, dat priesters tot spionnen verlaagt en dat<br />
de kerkelijke inquisitie gebruikt om de staats inquisitie te steunen! Laten pro-<br />
testantsche Nederlanders het niet voorbijzien, dat zich ook onder de katholie<br />
ken in Italië de behoefte openbaart aan meer ruimte en meer licht, dan eene<br />
geestelijkheid, die zich dienares heeft gesteld van üostenrijksche of Bourbon-<br />
sche dwingelandij, hun zou kunnen geven of zou willen toestaan.<br />
1) Landgenooten! maar N"izza is nit Fransen en Venetië Italiaansch, en<br />
zeker, de Venetiaan van de veertiende eeuw zou zich geen landgenoot ge<br />
noemd hebben van den Piemontees, zoomin als een Fries of een Groninger<br />
zich in den grafelijken tijd landgenoot zou hebben genoemd van een Ken-<br />
nemer of een Zeelander; wij behoeven in dezen toch zoo nauw niet te rekenen.
328<br />
der hadden geplaatst, meenden wij, ondanks het groot verschil<br />
van afkomst en positie, familietrekken bij hen op te merken, die<br />
onze belangstelling in het verkozen onderwerp verhoogde; mocht<br />
die van den lezer er niet door verkoeld zijn!<br />
De naam van Vittore (wilt ge liever Victor?) Pisani stond<br />
geschreven in het Gulden Boek van Venetië's ouden adel, en de<br />
Geschiedenis, waar zij zijne daden boekstaaft in korte en krach<br />
tige trekken, schonk hem niet slechts de lauwerkroon der dap<br />
peren, maar zij vlocht hem',, daarnevens den eikenkrans der bur<br />
gerdeugd en die beide verlicht door den aureool van het<br />
martelaarschap.<br />
Om uit te vinden of zij hier ook al te vrijgevig is geweest,<br />
moeten wij hem waarnemen in verdrukking en in zegepraal;<br />
men heeft reeds begrepen, dat wij daartoe terug moeten naar<br />
het verre verleden. Sinds de laatste Doge van droefheid en<br />
schaamte bezweek, toen hij eigenhandig het doodvonnis van de<br />
Republiek had geteekend, heeft Venetië van geene overwin<br />
ningen meer te roemen gehad, maar slechts over nederlagen<br />
te treuren. Gun ons dus, dat wij u helpen terugzien op het Ve<br />
netic van 1378, het tijdperk harer wassende grootheid en kracht,<br />
een tijdperk ook van zware worsteling en ongemeene krachts<br />
inspanning.<br />
Als Venetië wordt genoemd, ijlt de fantasie fluks naar het<br />
St. Marcusplein. Daar rijst voor haar op die grootsche groep<br />
van gebouwen, die het meest sprekend de stad der Lagunen<br />
karakteriseeren: die wondervolle hoofdkerk, aan den Evange<br />
list gewijd, wien de Republiek tot schutsheilige koos, dat oude<br />
Dogenpaleis, in al den rijkdom der fantastische bouworde van<br />
het Byzantijnsche keizerrijk, met zijne grillige sieraden, statige<br />
galerijen, binnenplaatsen en bogen, reuzentrap en fonteinen; daar<br />
staart zij op de noodlottige kolommen, zoo berucht in de ge<br />
schiedenis van 't Venetiaansche strafgericht, en met eene hui<br />
vering wendt zij zich af en naar de vroolijke kaaien heen, wier
329<br />
glinsterend marmer, door 't zonlicht beschenen, en bevolkt,...<br />
naar den tijd, waarin zij zich verplaatst, ziet zij die bevolking<br />
bonter of stiller; heden ten dage heerscht er vermoedelijk<br />
doodsche rust en ledigheid; in de XlVde eeuw was er leven<br />
en beweging. Men zag er toen matrozen en gondeliers, Grieken<br />
en Armeniërs, Joden en Hongaren, kooplieden van rang en<br />
uit alle natiën, van den adellijken Venetiaanschen groothande<br />
laar af, die schepen uitrustte en galeien wapende, ter bescher<br />
ming van zijn handel, tot op den visschersknaap toe, die met<br />
sardines ventte; men zag er den Oosterschen koopman in paar-<br />
len, die duizenden omzette in een uur, en het koopvrouwtje<br />
uit Murano, dat glaskoralen aanbood of halssnoeren, uit schel<br />
pen aaneengeregen, Soldaten der Republiek, facchini, werklieden,<br />
priesters, monniken, kunstenaars, jonge senatoren, statige avoga-<br />
dores, lustige jonge edellieden en galante dames die allen stroom<br />
den toenmaals langs de kaaien heen en weer, trokken naar de<br />
Rialtobrug, verspreidden zich op de Piazza, gingen de St. Mar-<br />
cuskerk binnen, wendden zich naar de galerijen van het Doge<br />
paleis, of bleven lanterfanten op het Piazzetta, totdat de persoon,<br />
dien zij zochten, zich vinden liet; want wat dit punt van de stad<br />
nü is geworden voor de Venetianen, weten wij niet (wij wagen<br />
zelfs geene gissing), maar in het tijdperk, dat wij op het oog<br />
hebben, was het als het hart van Venetië als de slagader, van<br />
waaruit tot de stad en tot de Republiek leven en beweging<br />
toevloeide; het was het hoofd en de arm tevens. De St. Mar-<br />
cuskerk vertegenwoordigde den godsdienst van den Staat, het<br />
doge-paleis, het staatsbestuur, de wetgevende macht, de rech<br />
terlijke en de uitvoerende tevens; de Rialto-brug (toen nog niet<br />
van zoo trotschen en rijken bouw) den handel; de schepen en<br />
oorlogsgaleien, die in de haven van het groote kanaal ankerden,<br />
hare zeevaart en strijdmacht; de paleizen, die rondom als uit<br />
de Lagunen oprezen, de weelde en den rijkdom; bijgevolg was<br />
er niemand binnen de stad, het ware vreemdeling of burger,
330<br />
die niet dagelijks voor zijne zaken, voor zijne plichten of voor<br />
zijn vermaak, naar 't St. Marcusplein of de omgeving daarvan<br />
werd heengelokt. Ook wij hebben ons derwaarts te begeven om<br />
tot den man te komen, dien wij u willen voorstellen. Wij moe<br />
ten zelfs het hertogelijk paleis binnentreden; maar wij vinden<br />
hem niet in de vorsteljjke zalen, niet in de groote raadzaal, waar<br />
de doorluchtige senatoren gewoon zijn de groote belangen der<br />
Republiek te regelen. Wij zien hem evenmin in het Kabinet van<br />
den Doge, noch in de Geheimkamer waar de Raad van Tienen<br />
zetelt; zelfs in de wapenzaal zoeken wij hem tevergeefs. Wij moe<br />
ten neerdalen in de onderaardsche gewelven van het Staatspa-<br />
leis, dat te dier dage evenzeer tot Staatsgevangenis werd gebruikt;<br />
wij moeten doordringen tot die akelige kerkerholen, waar de<br />
menschelijke wreedheid zich niet schaamde menschen te huisves<br />
ten, aan de zorge harer gerechtigheid toevertrouwd; mochten wij<br />
zeggen vte dier tijde" en op de rekening der middeleeuwsche<br />
barbaarschheid kunnen schrijven, wat onze verontwaardiging op<br />
wekt; maar dat mogen wij niet, zonder onbillijk te zijn; in late-<br />
ren tijd, die reeds tot de eeuw der beschaving behoorde, werd<br />
er eene afzonderlijke staatsgevangenis gebouwd, slechts door de<br />
bekende „Brug der Zuchten" van het Doge-paleis gescheiden,<br />
waarvan zij nu een deel bleef uitmaken; maar met zijne putten<br />
en gevangencellen onder de looden daken, geeft de stichting van<br />
Antonio Ponte niets toe aan de kerkers der XIV 4e<br />
eeuw in onge<br />
schiktheid voor een menschelijk verblijf. En wie weet niet, dat<br />
ze in gebruik zijn gebleven tot in onze eeuw, en dat het onze<br />
tijdgenooten zijn, die er gezucht en geleden hebben<br />
Dan, wij dwalen af van onzen weg en wij moeten voortgaan;<br />
wij moeten ons een der vunze en vochtige holen laten openen<br />
die zonder licht, en zonder lucht, aan geene enkele der voor<br />
waarden voldoen, die tot de gemakken, tot de behoeften des<br />
levens behooren. Hier, juist hier, vinden wij den Held van Vene<br />
tië, den ouden, dapperen vlootvoogd, Vittore Pisani, en wij vin-
331<br />
den hem in ketenen geslagen en vastgeklonken aan den muur<br />
van zijn kerker! Maar een held in ketenen is niet min ontzag<br />
wekkend, en even eerbiedwaardig als althans, als aan het hoofd<br />
eener legerschaar, en waar zijne kruin zich ten diepste heeft<br />
gebogen onder het lijden, boezemt hij nog al het mededoogen in,<br />
dat gevallen grootheid opwekt in het menschelijke harte. Deze<br />
hier geeft u bij den eersten aanblik eene andere gewaarwording,<br />
eene meer snerpende en die pijnlijker aandoet. Hij brengt schrik<br />
en beving over wie hem nadert, niet slechts dien tragischen<br />
schrik en weemoed, door meewarigheid ingeboezemd, maar iets<br />
als onrust en huivering, iets als de siddering, die u aangrijpt<br />
in de nabijheid van een gevaar, van een wezen, in welks bijzijn<br />
men zich niet veilig gevoelt; iets, dat de verwondering doet<br />
ophouden, hem in kluisters te zien, iets dat dien maatregel bij<br />
kans wettigt! Eene onbeschrijfelijke uitdrukking van wilde smart<br />
en verbittering verwringt zijne edele trekken; een bloedig rood<br />
omcirkelt zijne oogleden, alsof brandende tranen ze geschroeid<br />
hadden, en toch flikkeren die oogen van iets vreeselijkers dan<br />
toorn; er is iets in dien blik dat aan waanzin doet denken. De<br />
diepe rimpels, die het voorhoofd groeven, het korte, grijzende<br />
haar, dat opsteekt als ten berge gerezen onder de ijselijkheid<br />
der ellende; de lange zware baard, die ongeordend daarheen<br />
groeit; de kleeding van satijn en goudborduursel, die haveloos<br />
en versleten nauwelijks meer het lichaam dekt, al getuigen ook<br />
die lompen van des dragers rang, alles bewijst dat de ongeluk<br />
kige lijder lang reeds, veel te lang, in dezen jammerlijken toe<br />
stand is gebleven, en dat de gezondheid des lichaams, allermeest<br />
die der ziele, wordt bedreigd.<br />
De geboeide ledematen hebben eene forschheid die eene onge<br />
wone spierkracht laat vermoeden. Wat zou deze man doen met<br />
die kracht, zoo zij niet door ketenen ware bedwongen ? is eene<br />
gedachte, die oprijzen moet bij elk, die hem in deze eenzaamheid<br />
kon bespieden. Zoo wij geen fakkeldrager hadden om ons voor
332<br />
te lichten, zou men hem niet kunnen zien, maar toch zou men<br />
hem kunnen hooren schudden aan dien keten, met eene drift,<br />
als wilde hij hem verbreken, met eene inspanning van kracht,<br />
die aan de mogelijkheid doet denken, dat die poging zou kun<br />
nen gelukken.<br />
En toch is Vittore Pisani niet krankzinnig, en hetgeen hem zoo<br />
forsch aan dien keten doet schudden, met zulk een vlammen-<br />
den blik en zulk eene zichtbare inspanning, is niet het gevolg<br />
van redelooze woestheid, maar wel van aandoeningen zoo bitter<br />
en pijnlijk, van overwegingen en berekeningen, zoo zielsgrievend<br />
en schokkend, dat zij hem het forsche lichaam doen trillen, tot<br />
onder die schuddingen ook de boeien weerklinken, die hij onder<br />
de smartelijke gepeinzen bijkans vergeten had; dan, ja, dan<br />
herinnert hij het zich, en onder het diepe leedgevoel over dat<br />
reddeloos onvermogen, waartoe hij gebracht is, breidt hij de<br />
geketende handen met eene bovennatuurlijke krachtsinspanning<br />
uiteen, als waande hij dat die schokkende rekking het ijzer zou<br />
verbreken. En als de wanhopige poging dan is mislukt en zich<br />
wreekt door machtelooze uitputting, dan is het of de geest zelf,<br />
die het lichaam bezielde, uitgebluscht is bij dat mislukken, en<br />
dan volgt er eene doodgelijkende roerloosheid, nog akeliger<br />
dan de wilde spartelingen van daareven. Dan volgt er eindelijk<br />
een luid en hartverscheurend schreien, dat ten laatste lucht<br />
geeft tot weeklachten, die den Doge en den Grooten Raad<br />
getroffen van hunne zetels zouden r<br />
doen opspringen, zoo de<br />
stem van den gevangene nog krachtig genoeg ware geweest,<br />
om uit dit onderaardsch verblijf der ellende tot hunne hooge<br />
raadzaal door te dringen.<br />
Toch gelden die bittere weeklachten niet hem zeiven noch<br />
zijn eigen lijden; toch getuigen zij van eene vurige liefde voor<br />
het vaderland, door geen kil kerkerhol noch klem van kete<br />
nen in het hart versmoord. Zoo er ooit vrijheid zij alleenspra<br />
ken te doen hooren, het moet zijn waar men van een geboeide
333<br />
heeft te spreken, in een eenzamen, duisteren kerker voor aller<br />
deelneming ontoegankelijk gesteld, en die, om het onuitstaan<br />
bare lot dier eenzaamheid te lenigen, luide tot zich zeiven<br />
spreekt, om ten minste den klank eener menschelijke stem te<br />
hooren!<br />
Maar van het recht, dat wij hebben om de zijne weer te ge<br />
ven, willen wij voor het oogenblik geen gebruik maken.<br />
Wij gelooven onzen lezers beteren dienst te doen door hun<br />
mede te deelen, hoe het komt dat de vermaarde vlootvoogd<br />
der Venetianen, die eenmaal de schrik was van de vijanden<br />
der Eepubliek en de lieveling des volks, zich in zulk een ramp<br />
zaligen toestand bevindt. Dit vordert een terugblik op den<br />
staat der Republiek in dit tijdperk, waartoe wij u uitnoodigen.<br />
Bij het afloopen van de XlVde eeuw, 1370 tot 78, was Ve<br />
netië nog niet wat het zich later met volle recht kon noemen:<br />
de koningin van de Adriatische zee; hoewel reeds machtig op<br />
de wateren, hoewel haar gebied uitbreidende ten noorden en<br />
ten zuiden op 't schiereiland, hoewel reeds de beschermende<br />
hand eener meesteresse uitstrekkende over menig eiland van de<br />
Middellandsche zee en van den Griekschen Archipel, kon zij<br />
die heerschappij nog niet voeren als een onbetwist recht, maar<br />
moest er om worstelen met inspanning van alle krachten tegen<br />
een heirleger van vijanden, die zij zich verwekt had door afgunst<br />
op haar bloei, door onrust over hare uitbreiding en klimmen-<br />
den invloed, dien zij wist te oefenen in de landstreken en staten,<br />
die nog niet feitelijk onder hare afhankelijkheid waren geraakt.<br />
Voor die afgunst, voor die onrust waren geldige redenen,<br />
want de aanmatiging en de heerschzucht der Republiek hield ge<br />
lijken tred met haar voortgang, en hare buitenlandsche staat<br />
kunde werd geacht meer behendig te zijn dan onbaatzuchtig.<br />
Haar stoute handelsgeest spotte met alle bezwaren, en waar<br />
eene verovering nut werd geacht, wist zij te zegevieren door<br />
geweld van wapenen of door fijne politiek, zonder daarbij juist
334<br />
al te nauw te letten op de rechten of de belangen van an<br />
deren.<br />
Als christelijke mogendheid en als geburin die naar de heer<br />
schappij over de wateren streefde, was zij in rusteloozen kamp<br />
met Turken en Saraceenen, zonder daarbij te allen tijde op den<br />
bijstand te kunnen rekenen der Grieksche keizers, die zwak<br />
en ongetrouw, bijna even lastige bondgenooten waren als ver<br />
raderlijke vijanden.<br />
Van de kruistochten, die zij had medegemaakt, had de Re<br />
publiek vruchten weten te plukken in uitbreiding harer bezittin<br />
gen en rijkdommen, waar de Christenvorsten zich niet dan ijdele<br />
eere hadden gewonnen, ten koste van tallooze opofferingen, die<br />
hun bederf voorbereidden. Candia, Modon, Corfu, verschillende<br />
kustplaatsen in Afrika, behooren van nu aan tot haar gebied,<br />
of worden cijnsbaar aan haar Staat, maar zij heeft die alle te<br />
verdedigen tegen de ongeloovigen, en de Christenvolken zelve<br />
konden die vorderingen niet zien zonder wantrouwen, noch<br />
lieten ze onaangevochten. En terwijl de Leeuw van St. Mar<br />
cus zich voortdurend strijdvaardig moest houden tegen de<br />
halve maan, werden de sleutels van St. Pieter meer dan eens<br />
dreigend tegen hem opgeheven. Van den aanvang harer vesti<br />
ging af als vrije Republiek, stond Venetië door den aard harer<br />
staatsinrichting, niet minder dan door de strekking harer poli<br />
tiek vijandelijk tegenover den opperheer van Rome, en tegen<br />
één Paus, dien zij te hulp kwam en die haar zegende (Alexan<br />
der VI), waren er niet minder dan zeven, die den banvloek<br />
tegen haar slingerden of zich met hare tegenstanders verbonden.<br />
Hare staatswijsheid hield de kerkelijken buiten alle gezag in<br />
den staat, ondanks het wrokkend misnoegen der stadhouders van<br />
St. Petrus; en hare onophoudelijke twisten en verzoeningen met<br />
de Roomsche kerkvoogden hadden ten laatste tot uitkomst, dat<br />
zij zich zelve twee patriarchen koos, die van Venetië en van<br />
Aquipuleja, welke zij erkende als de bijzondere opperhoofden
harer Kerk, eene daad van onafhankelijkheid die haar, zooals te<br />
begrijpen is, menige vijandschap bereidde.<br />
Boven dat alles had de opkomende Republiek bij afwisseling<br />
oorlog te voeren tegen de Aartshertogen van Oostenrijk en de<br />
Koningen van Hongarije en van Sicilië en zich te mengen in<br />
de geschillen, die het rijk van Napels verdeelden. Zij beheerschte<br />
Cyprus, welks koningen zij moest handhaven op hun waggelen<br />
den troon, en dit alles met afwisselende krijgsfortuin, doch met<br />
toenemende belangrijkheid in de oogen der omgevende volke<br />
ren, die haar benijdden, terwijl zij haar vreesden. Doch hare<br />
gevaarlijkste, hare felste vijanden waren niet buiten het schier<br />
eiland, maar daarbinnen.<br />
Men was toenmaals wel verre van het denkbeeld der Itali-<br />
aansche eenheid; integendeel, iedere voorname stad, iedere<br />
voorname landstreek vormde een kleinen staat, eene heerlijk<br />
heid, een hertogdom, eene republiek, en die alle, de naburen<br />
het meest, lagen onophoudelijk met elkander in twist. Venetië<br />
had de gewoonte zich te mengen in die twisten, soms om ze<br />
te bevredigen, meest om ze aan te stoken; het voorschrift:<br />
verdeel om te heerschen, werd gansch niet ongebruikt gelaten<br />
door hare politiek. Voorzoover zij er niet in geslaagd was, die<br />
steden en staatjes cijnsbaar te maken aan hare belangen, wa<br />
ren ze hare geheime tegenstanders of openlijke vijanden en<br />
maar zeer zelden hare vrijwillige bondgenooten. De Hertogen<br />
van Miliaan, van Florence, van Modena stonden beurtelings vij<br />
andelijk tegen haar over; Bologna, Pisa, Padua, Lucca, verhie<br />
ven zich tegen hare wassende grootheid, totdat zij door de<br />
overmacht gedwongen waren hare meerderheid te erkennen;<br />
maar geen van die allen was haar zoo werkzaam, zoo volhar<br />
dend, zoo onverzoenlijk vijandig als de Republiek van Genua.<br />
Genua zelve, eene bloeiende zeemogendheid en door de stij<br />
gende grootheid van Venetië in eigen belangen gekrenkt; door<br />
de stoutheid en het goed geluk harer handelsondernemingen
336<br />
in hare eigene welvaart bedreigd, in hare eigene vlucht als ge<br />
fnuikt, was eene wakkere en waardige mededingster, die met<br />
Venetië om den voorrang durfde strijden tot op het uiterste.<br />
Menige bladzijde van de geschiedenis der oude republiek is<br />
somber getint door de bloedige episoden van de verschillende<br />
oorlogen tegen Genua gevoerd, en het tijdperk, waar wij het<br />
oog op slaan, is er mee vervuld van den aanvang tot den einde.<br />
Bij uitputting van de krachten der beide strijdenden werden<br />
vredesverbonden gesloten, even onvast als de wil der mededing<br />
sters om in wezenlijke eendracht te leven; ook, zoo haast men<br />
na korte verademing zich de krachten gesterkt achtte tot eene<br />
nieuwe worsteling, was het nietigste voorwendsel eene welkome<br />
aanleiding tot het hervatten van den strijd. Eene nietige oor<br />
zaak was zeker niet die, waaruit na een kort respijt ten jare<br />
1378 tusschen de Venetianen en Genueezen een oorlog ontbrandde,<br />
zoo fel en verderfelijk, dat de Republiek er bijna door ten<br />
gronde werd gericht.<br />
Had men vroeger om 't bezit van Candia gestreden, ditmaal<br />
gold het Tenedos — Tenedos, door zijne ligging aan de Dar-<br />
danellen van het uiterste gewicht voor den handel en de zee<br />
vaart op de kust van Azië, die beide partijen elkander met<br />
gloeienden naijver betwistten.<br />
De Venetianen oefenden op dat tijdstip grooten invloed op<br />
de zaken van het Grieksche keizerrijk, en hunne kooplieden<br />
genoten gunsten en voorrechten van den ouden keizer Cajolean,<br />
waarover de Genueezen in 't geheim wrokten, en die hen aan<br />
zetten om zich te mengen in een somber drama, dat te dier<br />
dage in de Grieksche keizersfamilie te Constantinopel werd af<br />
gespeeld. Zij hielpen Andronicus, den misdadigen zoon, uit de<br />
gevangenschap, steunden zijn aanhang tegen den zwakken en<br />
wreeden keizer, die gekerkerd werd en in nauwe bewaking ge<br />
steld, terwijl Andronicus zich meester maakte van 't gezag, en<br />
alle kansen voor zich had om door geweld den vaderlijken
337<br />
troon te beklimmen, zonderdat die door dood of afstand was<br />
ontruimd. Inmiddels had hij dankbaarheid te bewijzen aan de<br />
Genueezen, en hij toonde die door hun het zeer begeerde<br />
eiland Tenedos af te staan; maar.... zij moesten zich zeiven in<br />
't bezit stellen van de gift, en de bewoners van Tenedos waren<br />
hun keizer getrouw gebleven, sloten hunne havens voor de<br />
nieuwe eigenaars en versterkten zich tegen de ongewenschte<br />
indringers.<br />
Dit ongewacht bewijs van verkleefdheid, waar hij zich gan-<br />
schelijk verlaten achtte, verlevendigde den moed bij den ouden<br />
Cajolean, en deed hem eene poging wagen ter ontsnapping uit<br />
zijne gevangenis en het hernemen van 't gebied. Karei Zeno,<br />
een jonge Venetiaan, door zijn ridderlijk karakter en zucht tot<br />
avonturen bekend, bevond zich destijds in Constantinopel. De<br />
gevangen keizer vond middel om zich met hem in betrekking<br />
te stellen en zijne hulp in te roepen tot bevrijding. De roma<br />
neske jonkman had weldra een plan ontworpen, waarbij eene<br />
omwenteling in de hoofdstad zou worden voorbereid en de oude<br />
vorst uit zijne boeien op den troon hersteld.<br />
Het stoute waagstuk had kans gehad van te gelukken; dan,<br />
het werd onuitvoerlijk gemaakt door de lafheid en besluiteloos<br />
heid van Cajolean zelf, wiens aarzelingen en versaagdheid zijn<br />
moedigen paladijn in het allergrootste gevaar bracht, waaraan<br />
deze echter wist te ontkomen door zijne kloekheid en tegen<br />
woordigheid van geest. Het gelukte hem eene kleine bark mees<br />
ter te worden, waarmede hij een smaldeel van de Venetiaan-<br />
sche vloot kon bereiken, dat in de zee van Marmora kruiste.<br />
De bevelhebber er van was Taddeo Justiniani, zijn schoonvader,<br />
wien hij kennis gaf van zijn mislukt avontuur, maar wien hij<br />
tevens het verzoek van den keizer mededeelde, om nog een<br />
maal eene poging te zijner gunste te wagen; een verzoek, dat<br />
ondersteund werd door een schriftelijk aanbod, waarbij Tene<br />
dos opnieuw werd weggeschonken, maar ditmaal aan Venetië<br />
Engelschen te Rome enz. 22
338<br />
en met gelijke voorwaarde; de schenking zelve te bemachtigen<br />
en te bewaren.<br />
Dat zou de zwarigheid niet zijn, oordeelde Justiniani. Over<br />
tuigd van de groote waarde, die de gift had voor zijn vader<br />
land, was hjj niet al te nauwlettend in het onderzoek, of zij<br />
volkomen wettig was, en of ook de vroegere rechten der Genuee-<br />
zen er door gekrenkt werden. Hij stevende onverwijld naar<br />
Tenedos, vond den goeverneur, die nog altijd aan Cajolean<br />
gehecht was, bereid diens bevelen te gehoorzamen, en de Vene-<br />
tianen in 't bezit te stellen van de forten, de ankerplaats en<br />
het arsenaal. Zoo haast de Groote Raad van Venetië kennis<br />
gekregen had van deze belangrijke in bezitneming, zond hij<br />
versterking naar Tenedos en benoemde Karei Zeno tot goever<br />
neur. Als men denken kan, zaten de Genueezen niet stil bij<br />
zoo gewichtige gebeurtenissen. Zij zetten Andronicus op, om<br />
zich aan te gorden ter herneming van Tenedos, maar die onder<br />
neming mislukte volkomen. Karei Zeno wist te bewaren wat<br />
hij verkregen had, en de banier van St. Marcus bleef zegevie<br />
rend wapperen over de wateren van de Dardanellen, ten spijt<br />
van den toorn en de wangunst der Genueezen!<br />
Men behoefde voorwaar geene naijverige mededingster te zijn,<br />
om uit de in bezitneming van Tenedos een casus belli te maken;<br />
en de Genueezen waren geen lieden om de gelegenheid te<br />
laten verloren gaan, maar zij gebruikten de voorzichtigheid, een<br />
voorwendsel te zoeken, dat den Griekschen familietwist buiten<br />
het spel liet, eer zij vormelijk den oorlog verklaarden. Dat<br />
voorwendsel vonden zij in een onbeduidenden rangtwist tusschen<br />
de ambassadeurs der beide gemeenebesten ten hove van den<br />
koning van Cyprus.<br />
Feitelijk hadden zij al vooruit den bezworen vrede gebroken,<br />
door de represailles, die zij trachtten te nemen op Lemnos,<br />
waar zij teruggeslagen werden, en door zich te verbinden tegen<br />
Venetië met Francesco Carrara, den ouden verraderlijken vijand
339<br />
van de Eepubliek, met den patriarch van Aquipuleja, die deze<br />
gelegenheid wilde gebruiken om zich onafhankelijk te maken,<br />
en van Lodewijk, koning van Hongarije, die zich met hen ver<br />
bond om het recht te hebben Dalmatië te hernemen, dat hij aan<br />
Venetië had moeten afstaan.<br />
Tegen dit machtige bondgenootschap hadden de Venetianen<br />
niets over te stellen dan hunne eigen kracht en de vriendschap<br />
van den koning van Cyprus, een geallieerde, dien zij zeiven eerst<br />
in zijne staten moesten terugvoeren, eer hij hun diensten kon be<br />
wijzen. Maar de Republiek had goeden moed, rijke hulpbronnen,<br />
wakker krijgsvolk, dappere legerhoofden en eene weltoegeruste<br />
oorlogsvloot, waarover Vittore Pisani het bevel voerde, met Barba<br />
en Loredano als proveditori (eene qualiteit, die aan onze gede<br />
puteerden te velde beantwoordde). Het was niet voor het eerst,<br />
dat de eer en de belangen der Republiek aan dezen vlootvoogd<br />
waren toevertrouwd. Hij was grijs geworden in den dienst van<br />
zijn vaderland, en hij was onder allen de man, van wien men<br />
om zijn verleden en zijn karakter de grootste verwachtingen<br />
koesterde. Hij lag met zijne vloot ten anker bij Antium, aan den<br />
mond van den Tiber, toen het groote treurspel aanving, waar<br />
van hij de held en het slachtoffer zou wezen. Hij kreeg tijding,<br />
dat de Genueezen naderden tot een vijandelijken aanval; met<br />
eene aanzienlijke scheepsmacht en aangevoerd door Ludovico<br />
Fiesko, waren ze geen vijanden die men moest licht achten. De<br />
Venetiaansche admiraal, verblijd dat het eerste treffen geen onge<br />
lijke strijd zou zijn, maar aanleiding kon worden tot eene roem<br />
rijke overwinning, zeilde de aanvallende te gemoet, moedigde<br />
zijne soldaten en matrozen aan op eene wijze zooals hij alleen<br />
dat verstond, en men stelde zich vaardig tot den kamp, als tot<br />
een zekeren triomf.<br />
In dit tijdperk was een zeestrijd te meer bloedig en moordda<br />
dig, naarmate de wapenen, waarmee die gevoerd werd, meer<br />
ongeschikt waren en minder afdoende. "Wolken van pijlen ver-
340<br />
duisterden de lucht bij de nadering der vloten, maar daar deze<br />
lichter menschen konden moorden dan galeien in den grond<br />
boren, daar de verovering van elkanders vaartuigen toch het<br />
groote doel was van den slag, naderde men elkander roerlings,<br />
zoodat men spiesen, slingers en werpsteenen kon gebruiken;<br />
de elementen deden er het hunne toe om de strijdende galeien<br />
opeen te dringen; men greep zwaarden, bijlen en entermessen;<br />
men klampte wederzjjds aan boord; het werd op ieder vaartuig<br />
een gevecht van man tegen man; het duurde uren eer de hard<br />
nekkige strijders het opgaven, die geen ander heil schenen te<br />
kennen dan elkander te verpletteren en te vernielen; ten laatste<br />
moesten de Genueezen zwichten voor de dapperheid der Vene<br />
tianen, wier meerderheid in dezen moest worden erkend; zij<br />
hadden hunne duizenden verslagen, en hunne duizenden gevan<br />
genen om mede te voeren, en van de gansche vloot der Genu<br />
eezen bleven vier of vijf galeien over, terwijl de anderen triom<br />
fantelijk medegevoerd of in den grond geboord werden. Het<br />
scheen eene nederlaag, waarvan Genua zich niet dan met moeite<br />
zou kunnen opheffen; het was eene overwinning, die den roem<br />
van Pisani voor het leven scheen verzekerd te hebben. Het is<br />
zoo, op het altaar van dien roem had hij dierbaar bloed moeten<br />
offeren; zijn eigen zoon werd onder de gesneuvelden geteld!<br />
Maar ... de opperbevelhebber der Genueezen was zijn gevangene,<br />
en de admiraal mocht niet toegeven aan rouwe over eigen ver<br />
lies bij zoo groote winste der Republiek! Venetië had een belang<br />
rijken zeeslag gewonnen, maar de overwinning was ook door<br />
haar duur gekocht, en zij had niet voor goed gezegevierd over<br />
hare mededingster. De zegepraal bij Antium had niets beslist.<br />
Genua had nog hare bondgenooten, die nu optrokken haar ter<br />
hulpe.... Maar wij achten het niet tot onze taak te behooren,<br />
eene voorstelling te geven van geheel dit bloedige krijgsspel,<br />
noch zelfs een verslag te doen van Pisani's heldendaden, schoon<br />
ze schitterend genoeg waren om zijn naam als een vlootvoogd
341<br />
van zeldzame stoutheid, met nog meer zeldzame omzichtigheid<br />
gepaard, dubbelen luister bij te zetten; wij spraken alleen van<br />
zijne overwinning, nog door andere niet minder belangrijke ge<br />
volgd, omdat die glinsterende medaille hare keerzijde had, omdat<br />
wij reden hebben te gelooven, dat de roep, die er uitging van<br />
van zijne glorie, een der oorzaken werd van zijn val; omdat wij<br />
hem vooral moeten geven onder den slag van eene nederlaag, en<br />
omdat de billijkheid vordert, dat men eerlijk uitrekene, hoe groot<br />
zijn aandeel daaraan heeft kunnen zijn.<br />
Venetië (of liever dat gedeelte van den Venetiaanschen adel,<br />
dat de regeering in handen had) kenmerkte zich door eene zon<br />
derlingheid, die de bron is geworden van veel kwaad. Zij stelde<br />
geen genoegzaam vertrouwen in de mannen, die zij tot de<br />
uitvoerders harer bevelen had gemaakt, en aan wier beleid zij<br />
hare belangen in handen had gegeven. Zij zag gaarne, zij eischte<br />
zelfs, dat hare veldheeren, hare slotvoogden zich door schitte<br />
rende daden onderscheidden en ten bate der Republiek groote<br />
veroveringen maakten; maar als die uitkomsten verkregen waren,<br />
vestigde zich haar wantrouwen op hen, naarmate zij te meer be<br />
wezen hadden vertrouwen waardig te zijn.<br />
Dit klinkt als paradox, en toch het was Venetiaansche re-<br />
geeringspolitiek. Zij achtte het zóózeer hare taak, de vrijheid<br />
(altijd de vrijheid van sommigen) en gelijkheid te handhaven,<br />
dat alles wat zich door kracht van groote daden of macht van<br />
talent, of zelfs door overmaat van beminnelijke hoedanigheden,<br />
boven zeker peil van grootheid en goedheid had weten te ver<br />
heffen, onmiddellijk het voorwerp werd harer verdenking, zoo niet<br />
harer vervolging. Zij oordeelde, dat er eene al te sterke verzoeking<br />
lag voor den zwakken mensch in het bestijgen van zekere hoogten,<br />
die hem gelegenheid gaven zich boven zijne gelijken te ver<br />
heffen en een grooter deel van macht of invloed te verwerven,<br />
dan in een Gemeenebest ten gemeenen beste zijn deel mocht we<br />
zen; en om hem te helpen niet voor deze verzoeking te bezwijken,
342<br />
werden er dan gewoonlijk maatregelen van behoedzaamheid geno<br />
men, die in den regel de vlucht zijner daden belemmerden, zijne<br />
bewegingen beperkten en hem tot stilstand brachten te midden van<br />
eene zegevierende loopbaan; indien maar tot stilstand! Of wel,<br />
men legde hem een Herculeswerk op, waarvan het volbrengen<br />
tot de onwaarschijnlijkheden behoorde en dat negen kansen liet<br />
tegen één van bezwijken, veeleer dan volvoeren, voor wie het<br />
ondernam. Desgelijks nu werd er gehandeld met Pisani, die Vene<br />
tië had verrijkt met zulke schitterende veroveringen, die zooveel<br />
buit en zulke doorluchtige gevangenen naar de fiere meesteresse<br />
der Adriatische zee had heengevoerd, maar op wien zich, en dat<br />
was niet het minste der tegen hem bestaande bezwaren, maar op<br />
wien zich ook de liefde en de belangstelling des volks in zoo<br />
hooge mate had bevestigd, dat de adel, tot wiens caste hij<br />
behoorde, er een recht uit nam hem te vreezen en te haten;<br />
Pisani, die van zijne manschappen en soldaten verkreeg al wat hij<br />
van hen wilde, door die mengeling van zachtheid, en vastheid,<br />
die geen ander bevelhebber der Eepubliek dus had weten te vat<br />
ten; Pisani, die bijgevolg met dat volk, met die matrozen, met<br />
die keurbende van soldaten, alles kon doen wat hij wilde; „moge<br />
lijk zelfs wel," redeneerde de argwanende staatzucht, hare eigen<br />
booze passie aan een ander toedichtende, „mogelijk wel waagt<br />
hij er de poging mee, om na een schitterenden intocht in Ve<br />
netië als overwinnaar, ook een ingreep te doen in den bestaan-<br />
den staatsvorm, en zich tot dictator te laten verheffen door<br />
dat volk, dat hoe langer hoe minder aandeel werd toegekend<br />
Jn het bestuur, en dat deze terugzetting gansch niet lijdzaam<br />
noch onnadenkend droeg, en dat wellicht op niets wachtte, dan<br />
op een grooten bondgenoot uit den adel, om dat misnoegen te<br />
doen gelden! Verbintenissen van dien aard tegen de bezitters<br />
der macht waren niet zonder voorbeeld, en Marinus Faliero Fran<br />
cesco Carrara zouden mogelijk geslaagd zijn als ze Vittore Pisani<br />
hadden geheeten!" Het is niet zeker, dat men in den Grooten
343<br />
Baad van Venetië dergelijke verdenking onder zoovele woorden<br />
heeft gebracht, maar het is wel zeker, dat de admiraal in de<br />
verbeelding der meeste senatoren was gestegen tot die hoogte,<br />
waarop hij als „der vrijheden van de Republiek gevaarlijk" kon<br />
worden beschouwd en behandeld, en dat de bevelen, die hem<br />
van uit den boezem van dien Senaat gegeven werden, eerder<br />
de strekking hadden om hem tot verderf te brengen, dan den<br />
Staat daartegen te beveiligen. Men oordeele: Toen hij na ver<br />
schillende ondernemingen tegen de Genueezen en hunne bond-<br />
genooten, waarvan sommigen schitterende uitkomsten hadden<br />
gehad, en menige kuststad van Dalmatië en Croatië in de macht<br />
der republiek hadden gebracht, uit voorzichtigheid besloot van het<br />
beleg van Traw af te zien, daar de Genueesche vloot eene onge<br />
meen gunstige stelling had aangenomen om het te verdedigen,<br />
de stad sterk bezet was, en hij zelf gebrek had aan de nood-<br />
wendigste hulpmiddelen ter voortzetting van eene verovering,<br />
waarvoor hij reeds honderden levens had gewaagd, zond men<br />
hem uit Venetië wel is waar vijf galeien met levensmiddelen<br />
en krijgsbehoeften, maar te gelijk het bevel van den Doge en<br />
den Senaat om naar Traw terug te keeren en de bezetting tot<br />
overgave te dwingen of te-sterven!<br />
Een vlootvoogd, wiens moed en bekwaamheid niet te ver<br />
denken is, maar die uit wijs beraad na beproefde krachten van<br />
eene onderneming heeft afgezien, te dwingen die te hervatten<br />
en geene keuze te laten dan de overwinning of den dood, heeft,<br />
dunkt ons, wel veel van zoodanig Herculeswerk als wij boven<br />
hebben omschreven. Het bezit van Traw was geene levens-<br />
quaestie voor Venetië, in welk geval een admiraal als Pisani<br />
uit zich zelf het onmogelijke zou hebben beproefd; het was<br />
slechts eene verovering meer, waarbij de glorie der Republiek<br />
slechts één graad kon stijgen, en toch gaf zij te kennen, dat zij<br />
voor dit bezit meer wilde offeren dan de wijze admiraal oor<br />
deelde dat het waard kon zijn; dat zij hem zeiven daarvoor
344<br />
Teil had, al was hij de man, die haar in dezen oorlog de<br />
belangrijkste diensten had gedaan; al Terbeeldde hij zich dat<br />
zijn behoud nog Tan groote nuttigheid kon wezen Toor den<br />
Staat.<br />
Vittore Pisani was scherpzinnig en fijngeToelend genoeg om<br />
diep getroffen te worden door den pijl uit Venetië op hem<br />
afgeschoten in dat beTel; hij wist Tan nu aan, op welke soort<br />
van dankbaarheid hij rekenen kon, ook al behaalde hij de<br />
onzekere OTerwinning, die men hem aanwees. Maar hjj was te<br />
goed onderdaan van de Republiek, en te oprecht liefhebber van<br />
zijn vaderland, om zich door prikkelen als deze van zijn plicht<br />
te laten afleiden. Hij stelde zich tot gehoorzamen; hij beproefde<br />
nogmaals het onmogelijke, maar toen het bleek, dat het niet uit<br />
te voeren was, vooral uit het ontzettend verlies van manschap<br />
en voorraad, die hij moest verspillen, deed hij als de eene Hora-<br />
tiër: hij liep niet in een nutteloozen, eigenwilligen dood, zooals<br />
de Senaat had voorgeschreven, maar hij trok zich met het over<br />
schot van zijne vloot terug naar de baai van Istria, om een gun<br />
stiger gelegenheid af te wachten tot revanche voor zijn terzijde<br />
gaan.<br />
Zijn krijgsvolk was uitgeput door herhaalde krachtsinspanning;<br />
het leed gebrek op iedere wijze; het scheepsvolk zou na de ver<br />
moeienissen van een zoo langdurigen zeetocht, zelfs waar die niet<br />
dan zegepralend ware geweest, rust en verademing hebben begeerd;<br />
nu was dat eene behoefte geworden, waaraan het to be or not<br />
to be van de vloot hing. Het moest in het vaderland nieuwe krach<br />
ten en nieuwen moed gaan opdoen, of dreigde in moedeloosheid<br />
en misnoegen weg te zinken. Een kort respijt voor den vijand,<br />
even recuier pour mieux sauter, en de Republiek kon op nieuwe<br />
overwinningen rekenen, door Pisani en de zijnen te behalen. Hij<br />
schreef in dezen zin aan den Senaat, en verzocht, uit aanzien dier<br />
overwegingen, dringend om met de zijnen naar Venetië te mogen<br />
wederkeeren, tenzij men goedvond dat hij te Istria zoude over-
345<br />
winteren, iets wat hij zeer onraadzaam achtte, gelijk hij niet<br />
verzuimde de Signoria voor te houden.<br />
Maar de Senaat geliet zich geen acht te slaan op dien raad,<br />
noch op zijn uitgedrukt verlangen. Men had nog geen haast Pisani<br />
terug te zien, hoe weinig waarschijnlijkheid er ook was dat<br />
hem nu eene ovatie te wachten stond, na de mislukking zijner<br />
laatste onderneming.<br />
De Senaat gelastte dat de admiraal met zijne vloot in de<br />
baai van Istria zou overwinteren, een maatregel even hard voor<br />
het getrouwe en dappere scheepsvolk, als verderfelijk voor het<br />
werkelijk belang van den Staat, in zoover deze belang had bij<br />
de vloot. Ziekte en moedeloosheid, onlust en schaarschte heersch-<br />
ten er als om strijd; de koude en de honger sloopten wat niet<br />
onder de eerste bezweek, met het gevolg, dat niet de helft<br />
van de manschap den winter doorkwam. Wat het voor een<br />
bevelhebber zijn moet, die aan zijn onderhoorigen is gehecht,<br />
met wie hij nood en dood en gevaren heeft gedeeld, om<br />
een winter op zulke wijze door te worstelen, laten wij aan<br />
't gevoel en de verbeelding onzer lezers over te beseffen. Pisani<br />
behield lichaams- en zielskracht om de ellende, die hij slechts<br />
deelen kon, niet lenigen, te doorstaan, en om nog zooveel<br />
invloed te oefenen op het deel van zijn volk, dat de ziekten<br />
en ontberingen overleefd had, om hunne klachten en jammeren<br />
niet tot luid gemor of muiterij te doen overslaan. Het gezicht<br />
der naburige kust was bovenal tergend voor de ongelukkigen,<br />
die in hunne drijvende gevangenissen opgesloten, niet eens de<br />
vrijheid hadden in eene herbergzame haven weg te schuilen<br />
tegen de kwellingen, die zij in de afmattendste lijdelijkheid<br />
moesten verduren. De admiraal eindigde toch met de haven van<br />
Pola aan te doen; het was lente en hem gewerd eenige versterking<br />
uit Venetië, in krijgsvoorraad, levensmiddelen en manschap, op elf<br />
galeien aangevoerd. Het was zijn voornemen het uitgeput scheeps<br />
volk adem te laten scheppen, en onder den invloed van het mildere
346<br />
jaargetijde als met verjongde kracht en met vernieuwden moed<br />
de worsteling tegen de Genueezen te hervatten. Maar niet alzoo<br />
zou het zijn; de rust werd voor hem en de zijnen ongeniet<br />
baar gemaakt. Luciaan Doria, de nieuwe admiraal der Genu<br />
eezen, verscheen met zijne vloot op drie mijlen afstands van<br />
Pola. Het scheepsvolk van Pisani verkeerde in een overprikkel<br />
den toestand, en dat tergend naderen van een vijand, wien<br />
men den ganschen winter had moeten mijden, had iets onuit<br />
staanbaars voor hen, wien de lange werkeloosheid tot een straf<br />
was geworden. Zij snakten naar een daad, die hun tevens de<br />
zee zou openen en de vrijheid hergeven om naar Venetië te<br />
rug te keeren. De admiraal Pisani had niet de gewoonte zich<br />
door zijne onderhoorigen te laten dwingen, maar hij wist dat<br />
er gevallen zijn, waarin de overspannen gemoederen gevierd<br />
willen zijn, zal de band der gehoorzaamheid niet worden los<br />
gerukt. Hij gaf gehoor aan hunne dringende bede; hij vulde<br />
in de haast de bemanning zijner schepen aan met inwoners<br />
uit Pola, meer gewillig dan geoefend tot den strijd. Hij rekende<br />
op de versche troepen, die hem waren toegevoegd; hij rekende<br />
vooral op zijn eigen moed en beleid, om de zwakte van zijne<br />
scheepsmacht te vergoeden, en hij koos zee, om Doria tot een<br />
zeeslag te dwingen en voor dat hatelijk uittarten te straffen.<br />
Maar nauwelijks had hij de veilige haven verlaten, of er stak<br />
een hevige storm op, die zijne vloot verstrooide. Tegen Gods<br />
almacht was geen strijden, maar de admiraal had het voorrecht<br />
het grootste deel zijner zeemacht hereenigd te zien bij de<br />
kusten van Apulië. Nog ééns scheen de krijgsfortuin hem toe<br />
te lachen. Zij voerde hem een smaldeel van den vijand toe,<br />
dat hij tot den strijd wilde uitlokken, maar deze vermeed het<br />
gevecht, week uit en zette af, als ware hem de moed ontzon<br />
ken zich met de Venetianen te meten; te driftiger vervolgde<br />
hem de admiraal, aangevuurd door de zucht om zijn vaderland<br />
te bewijzen, dat geene lauwheid, maar wijsheid hem vroeger
347<br />
voor het ondoenlijke had doen teruggaan; in dien gloed van<br />
ijver, wij zouden misschien kunnen zeggen, in de gejaagdheid<br />
waarmee de vervolger bevangen wordt, als hij den vluchtende<br />
naijlt, was hij wellicht minder goed beraden dan strijdlustig,<br />
dacht hij minder om zich te hoeden tegen eene nederlaag, dan<br />
om voort te streven ter overwinning; ten laatste had hij, wat<br />
hij zoo vurig had nagejaagd: den strijd; hij raakte slaags met<br />
dit deel der Genueesche schepen, dat zjjne vervolging niet had<br />
kunnen noch willen ontkomen; hij behaalde het voordeel eenige<br />
schepen te nemen en hun admiraal Doria te zien sneuvelen;<br />
dan het was een voordeel, dat duur zou gekocht worden; het<br />
wijken van het eerste smaldeel der Genueesche vloot was eene<br />
krijgslist geweest, waarop Pisani in zijn heftigen strijdlust niet<br />
had gedacht. Toen hij, na hetgeen hij zijne overwinning achtte,<br />
wilde wenden, vond hij zich in eene hinderlaag gevat, hem<br />
door de loosheid der schijnbaar wijkende schepen gelegd. Een<br />
versche vijand! en omsingeld! En hij had zich daartegen te<br />
weren met vermoeid en afgestreden scheepsvolk en soldaten,<br />
nog niet gehard tegen bloedigen krijg! De kloekheid van geest<br />
begaf hem toch niet in dezen hachelijken toestand, hij zelf en<br />
de zijnen vochten met allen bedenkelijken moed, maar men<br />
bevond dat men te doen had met eene ongewachte overmacht,<br />
en de Genueezen streden met al de woestheid van den inge<br />
boren volkshaat tegen Venetië, en deze nog verscherpt door<br />
de spijt over het sneuvelen van hun admiraal, terwijl het diens<br />
broeder was, Ambrosius Doria, die het commando had over<br />
genomen, en die eigen wraaklust voldoening gaf door den hun<br />
nen nog aan te zetten. Toch zou het beleid van Pisani hem<br />
uit de vreeselijke omsingeling een doortocht hebben gebaand,<br />
zoo de goede wil en de trouw van al de zijnen hem gelijkelijk<br />
had ondersteund; maar het tegendeel vond plaats: vijf van de<br />
galeien, die hem nieuwelings uit Venetië waren toegezonden,<br />
lieten hem in den steek op het wichtigst tijdpunt van den strijd, en
348<br />
zijne nederlaag was voltooid. Vijftien Venetiaansche galeien vielen<br />
in handen des overwinnaars, negentien honderd gevangenen, waar<br />
onder meer dan twintig patriciërs. De ongelukkige admiraal kon<br />
van de gansche toevertrouwde zeemacht niets redden dan de<br />
vier galeien, waarmede hij zich uit den slag terugtrok.<br />
Groot was het alarm en de verslagenheid in Venetië bij de<br />
mare van deze nederlaag; grooter nog de gramschap en de<br />
verontwaardiging van den Doge en den Senaat tegen den ramp-<br />
spoedigen admiraal, te luider en sprekender wellicht, naarmate<br />
de geheime benijding en naijver op zijne vroegere daden hunne stille<br />
Schadenfreude hadden aan zijn val. Men hield zich niet tevreden<br />
met hem terug te roepen, nu, tot een intocht, die wel geene ergernis<br />
zou geven aan zijne benijders, maar men kreet uit dat hij schuldig<br />
was, en men vond noodig naar zijne schuld te onderzoeken.<br />
Er waren verraders geweest op zijne vloot, lafhartigen althans,<br />
die zich hadden afgekeerd te midden van 't gevaar, en zij<br />
werden gestraft, zooals zij verdienden; maar men gebruikte<br />
hunne schuld om den zuiveren naam van den grijzen admiraal<br />
te bezwalken, alsof ook aan zijne zijde verraad en lafheid ware<br />
geweest; en van toen af volgde daaruit, dat men hem als ver<br />
rader en lafaard strafte. Men verklaarde hem vijf jaren lang<br />
onbekwaam om de Republiek in eenige openbare betrekking te<br />
dienen, en om 't al te kronen wierp men hem in de gevangenis<br />
en sloeg hem in ketenen!<br />
In ketenen! de man, die zooveel had geleden en geofferd<br />
om de macht en de eere der Republiek te handhaven. In ke<br />
tenen! de overwinnaar van Antium, de held, wiens krijgsver<br />
richtingen in Dalmatië zeven belangrijke kuststeden aan Venetië<br />
hadden hergeven, in dezen laatsten oorlog! In ketenen! de man,<br />
die met echt Romeinsche burgerdeugd het hoofd gebogen had<br />
onder het vonnis van den Senaat, die geene klacht had laten<br />
hooren, geene wederspraak had geuit, die geen beroep had<br />
gedaan op zijne deugden of verdiensten, om hunne hardheid
349<br />
te lenigen; de man, wien men in alle gerustheid op zijne krijgs<br />
manseer gevangen had kunnen stellen in zijn eigen huis, en<br />
wien open deuren zouden binnen gehouden hebben uit besef van<br />
plicht. Dien man gaf men niet eens dat bewijs van vertrouwen,<br />
dat men hem toch in alle veiligheid had kunnen verleenen;<br />
men klonk hem liever in ketenen, als een woesten kwaaddoener<br />
van wien men het ergste kon vreezen, totdat de smart der<br />
krenking, het vlijmend mistrouwen nog meer dan het knellende<br />
ijzer, hem in een toestand zoude brengen, die zulke kluisters<br />
noodzakelijk maakte. Maar zoover was het nog niet gekomen,<br />
hoewel hetgeen wij aan hem waarnamen bij den eersten blik,<br />
op de mogelijkheid van zulk een uitersten jammer moest doen<br />
denken. Hij had niet zich zelf moeten zijn, zoo wij hem anders<br />
hadden gevonden. Zeker, hij was met de fiere kalmte van een<br />
held, met de grootsche berusting van een Romein, zijn kerker<br />
binnengetreden, en de krenking, de mishandeling, waarmee<br />
men die inkerkering had verzwaard, had hem geen klacht ont<br />
lokt. Maar de waarnemingen, die hij deed in dat duister ver<br />
blijf, en de indrukken die hij daar ontving, maakten het hem<br />
onmogelijk in die Stoïcijnsche berusting te volharden; hij moest<br />
iets anders zijn geweest dan een mensch, veel meer of veel<br />
minder; zijne borst had van marmer, zijn hart van brons moeten<br />
zijn geweest, zoo hij koel en onbewogen had kunnen blijven bij<br />
't geen hij doorleefde in die eenzaamheid, want (was het ver<br />
zachting of verzwaring van zijn lot ?) want, hij was in dien kerker<br />
niet zoo volkomen afgesloten, of hij kon eenig kennis verkrijgen<br />
van 't geen er omging in de wereld daarbuiten. De gewelven,<br />
die tot staatsgevangenis dienden, lagen aan de achterzijde van<br />
het paleis, welks muren door de wateren van het groote kanaal<br />
bespoeld werden, op zulke wijze dat het geklots der golven<br />
en de riemslag van de galeiroeiers en gondeliers doordrongen<br />
tot het gehoor der gevangenen; dat hunne stemmen, als zij<br />
elkander toeriepen of hunne liederen aanhieven, daar werden
350<br />
verstaan door het luisterend oor, dat met gretigheid alle klanken<br />
en geluiden opving, die wat afwisseling gaven aan de treurige<br />
eenzaamheid. Pisani vooral was in dezen een der meest begun<br />
stigden. Zijne gevangencel was juist niet de allerellendigste<br />
dezer akelige verblijven; zij lag iets boven het peil van het<br />
water en was voorzien van kleine ruitvormige openingen, waaruit<br />
eenige versche lucht tot hem kwam door het dichte fijne tra<br />
lienet heen. Het werd welhaast de eenige vervulling van zijn<br />
leven, deze klanken en geluiden te beluisteren, te onderscheiden,<br />
uit te leggen. Alle vermogens van zijn geest en lichaam, die<br />
hij gebruiken kon, spande hij in om op deze wijze als gemeen<br />
schap te oefenen met hetgeen er omging op 't kanaal, in de<br />
haven, in Venetië; zijn gehoor werd er op gespitst als dat van<br />
een wilde; zijne intuïtie, zijn raadvermogen, nog gescherpt door<br />
de volstrekte duisternis, die het zintuig van het gezicht alle<br />
afleiding ontnam, werd zoo verfijnd en verhelderd, dat hij, om<br />
het zoo eens uit te drukken, zelfs de stilte verstond, die eenige<br />
sekonden het luiden van het Ave Maria voorafging; dat hij<br />
den tijd van dag en nacht berekende naar de wisselende tonen<br />
die zij hem aanbrachten, en dat hij werkelijk op die wijze tot<br />
eene zekere kennis kwam van 't geen er in Venetië voorviel.<br />
"Wel is waar geene zeer volledige kennis, maar die ongelukkiglijk<br />
meer dan genoegzaam was om hem allerlei smart en lijden aan<br />
te brengen, onafhankelijk van die, welke hij persoonlijk had te<br />
dragen; juist zulk een lijden als hem het ondragelijkste moest<br />
zijn in zijne banden. Zijn hart werd gewond in 't geen hij het<br />
meest beminde; zijne verbeelding gefolterd door de voorstel<br />
ling van jammeren, die hij voelde komen zonder ze te kunnen<br />
weren!<br />
Met het inkerkeren van den rampspoedigen admiraal was de<br />
Eepubliek niet van hare vijanden bevrijd, als men raden kan;<br />
integendeel, de Genueezen, fier op hunne zegepraal, aangemoe<br />
digd door hun goed geluk, en overtuigd dat hunne mededingster
351<br />
een verlies had geleden, waarvan zij zich niet. zoo spoedig zoude<br />
herstellen, haastte zich van het behaalde voordeel gebruik te<br />
maken en rukten aan met eene versche scheepsmacht en ver<br />
dubbelde stoutheid der voltooiing van hun triomf. Zij bemach<br />
tigden Coarli en Grado, en ontrustten handelvaart der Venetia<br />
nen, nog slechts door een zestal galeien beschermd, zoodat menig<br />
rijkbeladen koopvaarder in hunne handen viel; maar dit waren<br />
onbeduidende schermutselingen, in vergelijking van het stoute<br />
krijgsplan, dat zij ontwierpen en uitvoerden. Met eene vloot<br />
van zeven en veertig zeilen, onder bevel van den nieuwen admi<br />
raal Pietro Doria, drongen zij door in de Golf tot bij St. Nicolaas<br />
in Lido, nadat zij eene der openingen van de Lagunen: Pales-<br />
trina, hadden bestormd en overmeesterd; toen, in vereeniging<br />
met Francesco Carrara, den ouden wraakgierigen vijand van<br />
Venetië, sloegen zij het beleg voor Chiozza! Chiozza, een der<br />
belangrijkste van die reeks kleine aaneengeschakelde eilanden,<br />
die als zoovele natuurlijke bolwerken daar schijnen opgeworpen<br />
om de stad Venetië van de zeezijde te beschermen en de woede<br />
van den Oceaan of van menschelijke aanvallen te verbreken eer<br />
die op de prachtige stad kunnen aandringen. Voor wie Chiozza<br />
had bemachtigd, was de verovering van Venetië geene hersen<br />
schim meer, en nu, de Genueezen waren tot daar genaderd met<br />
hunne vloot en vingen aan met krachtige en afdoende maatre<br />
gelen ter vermeestering van dit belangrijk punt. Carrara had<br />
opzettelijk tot dit doel veertig lichte platgebodemde vaartuigen,<br />
laten toerusten, waarmede hij de Genueezen kwam versterken.<br />
En tegen dit alles had Venetië geene vloot over te stellen, en<br />
voor de weinige galeien, die gereed waren ten krijg, had zij'<br />
niet eens een admiraal, van wien het denkbeeld was dat hij;<br />
zich met goed geluk tegen een Doria zou kunnen meten!<br />
En middelerwijl hield zij Vittore Pisani gevangen en in ke<br />
tenen !<br />
En Vittore Pisani in zijne ketenen hoorde de alarmkreten van
352<br />
het scheepsvolk, dat elkander de ontrustende berichten mede<br />
deelde; was het vreemd, dat hij uit wanhoop over eigen mach<br />
teloosheid om te helpen, aan die ketenen schudde?<br />
Toch verzuimde de Senaat geene voorzorgen ter wering van<br />
zoo dreigend gevaar. Reeds terstond na de nederlaag van Pisani<br />
had men alle openingen van de Lagunen doen sluiten; driedub<br />
bele kettingen werden gespannen voor iederen havenmond, en<br />
van afstand tot afstand werden deze verdedigd door sandoni,<br />
groote vastliggende schepen, met allerlei krijgstuig gewapend<br />
en door soldaten bewaakt; eene soort van drijvende sterkten<br />
uit balken en palen samengesteld, werd nog daarnevens aange<br />
bracht, om de wateren ontoegankelijk te maken.<br />
Maar Pietro Doria en Francesco Carrara waren geene lieden<br />
om zich door zulke hindernissen te laten afschrikken. De eerste<br />
was met zijne vloot tot St. Nicolaas in Lido opgezeild eer<br />
de Venetianen het hem hadden kunnen beletten, en de laatste<br />
liet zijne licht gewapende barken afzakken langs het kanaal van<br />
Brenta. Door hun eigenaardigen bouw bijzonder geschikt om ook<br />
over de ondiepste wateren heen te glijden, waren de drijvende<br />
sterkten voor dezen geene onoverkomelijke belemmeringen, en zij<br />
deden een aanval op het kettingwerk, waarmede de haven van<br />
Chiozza was afgesloten, terwijl Doria dat gelijktijdig aantastte<br />
aan de achterzijde. De kettingen werden met haken en zagen<br />
uiteengereten en stukgezeild; het aan den grond gezette schip<br />
(een zeer primitief verdedigingsmiddel voorwaar!) bleek ras te<br />
zwak een bolwerk om weerstand te bieden aan een geduchten<br />
tweeledigen aanval; de soldaten, die het bewaakten, ziende,<br />
dat het onhoudbaar was, staken het in brand en namen de wijk<br />
op hunne roeibooten, waarmee zij naar Venetië terugkeerden om<br />
er den schrik te verspreiden door de mare van dien rampspoed.<br />
Het was geen loos alarm; de Genueezen waren meester van de<br />
Lagunen en maakten aanstalten tot het beleg van Chiozza! Car<br />
rara liet de helft van zijn krijgsvolk ontschepen op het eiland
353<br />
Brondolo; zijne bondgenooten brachten mede een deel hunner<br />
manschap derwaarts te zijner versterking; de lichte barken kon<br />
den deze troepen te ieder stond overbrengen op het punt waar<br />
zij dienen moesten; eene vloot van veertig zeilen en een heir-<br />
leger gewapende barken hielden het bedreigde eiland afgesloten<br />
van alle hulp uit Venetië, en de belegeraars hadden behalve het<br />
voordeel van positie nog de overmacht aan hunne zijde. Hunne<br />
legermacht, zoo van scheepsvolk als soldaten, was vier en twin<br />
tig duizend man sterk, terwijl de Venetianen niet meer dan drie<br />
duizend man op Chiozza hadden kunnen aanvoeren; en hoewel<br />
de inwoners moedig en eenparig de wapenen opvatten, waren zij<br />
toch te zwak in getal om zulk eene overmacht op den duur<br />
weerstand te bieden. Ook gelukte het welhaast den Genueezen,<br />
ondanks het krachtig verweer en de uiterste inspanning der wan<br />
hopige bezetting, zich meester te maken van klein Chiozza, eene<br />
soort van voorstad, die met de eigenlijke stad gemeenschap had<br />
door eene brug van omstreeks een kwartier uur gaans, en waar<br />
van hun elke duim breed door den wanhopenden moed der Ve<br />
netianen werd betwist, op zulk eene wijze, dat zij list moesten<br />
te baat nemen om tot de overwinning te komen. Zij veinsden<br />
voor de volharding der belegerden terug te deinzen, en toen<br />
deze, verblijd door die verlichting, zich eene wijle verademing<br />
gaven van den strijd, keerden zij op bedekte wijze terug en<br />
namen de stad bij verrassing. Men zou edelmoedigheid verwacht<br />
hebben van de zijde der overwinnaars, die de dapperheid hun<br />
ner tegenstanders hadden leeren bewonderen, maar het was niet<br />
het tijdperk, waarin men met menschelijkheid oorlog voerde en<br />
zich te matigen wist na de zegepraal, en hoewel in elk tijdvak<br />
verblijdende uitzonderingen zijn aan te wijzen, de volkshaat der<br />
Genueezen tegen het trotsche Venetië was te diep en te bitter,<br />
dan dat zij hier konden plaats vinden. Hetgeen van de dappere<br />
bezetting overbleef, werd ontwapend en neergesabeld; de bur<br />
gers en edellieden, die men onder de wapenen vond, werden<br />
Engelsclien te Rome enz. 23
354<br />
uitgemoord of als gevangenen op de gruwelijkste wijze mis<br />
handeld.<br />
Francesco Carrara vooral, de woeste tiran van Padua, weinig<br />
gewoon aan triomfen, was bedwelmd door zijne verovering en<br />
misbruikte haar om bot te vieren aan zijn instinct van wreed<br />
heid; hij was zóó vindingrijk in het folteren zijner weerlooze<br />
slachtoffers, dat het vermelden zijner gruwelen reeds eene pijni<br />
ging is voor het menschelijk hart, die ik noch u, noch mij zelve<br />
wil aandoen; — genoeg zij het, dat hij eenbloedbladaanrichtte,<br />
dat het zilver der Lagunen bepurperde. Het weegeschrei van<br />
vrouwen en kinderen weergalmde tot in Venetië toe en deed het<br />
vroolijk lied van den gondelier verstommen, om vervangen te<br />
worden door doffe jammertonen, en schorre wraakkreten, die het<br />
luidste zich verhieven in de nabijheid van het hertogelijk paleis.<br />
De Doge en de Senatoren, die de macht in handen hadden,<br />
mochten wel weten, dat het bootsvolk, dat het gilde der gonde<br />
liers, dat het volk van de werf, wrake riep over het uitmoorden<br />
van Chiozza, en dat het uit den Raad het sein wachtte tot het<br />
nemen eener schitterende vergelding; dat het de patriciërs niet<br />
onschuldig achtte aan de rampen, die de Republiek troffen. Wa<br />
ren zij het niet, die den grooten admiraal, den overwinnaar van<br />
Pola, hinderlagen hadden gelegd en belasterd en veroordeeld?<br />
Waren zij het niet, die hem nu hielden opgesloten daarginds in<br />
een van die sombere gewelven, waarop het paleis rustte?<br />
En waar men dien inval gekregen had, bleef men niet in ge<br />
breke, om, al voortroeiende langs het kanaal, de muren van den<br />
kerker zoo dicht te naderen als doenlijk was, en op klagende»<br />
toon, naar de gave der improvisatie, dit poëtisch en zangerig<br />
volk eigen, de schrikkelijke gebeurtenis voor te dragen in al hare<br />
kleuren (zeker niet de lichtste), in de hoop, dat die tonen moch<br />
ten doordringen tot den doorluchtigen gevangene, opdat hij het<br />
weten zoude, door welke onheilen het goede volk van Venetië<br />
getroffen werd, terwijl men hem hield opgesloten.
355<br />
En wij weten, dat hunne poging doel trof, en dat de admiraal<br />
in zijne kluisters met gespitst gehoor alle klanken opving, die<br />
hem in zjjn kerker van het leven daarbuiten kwamen getuigen;<br />
was het vreemd, dat bij 't geen hij vernam de Stoïcijnsche<br />
berusting hem begaf, dat zijne oogen flikkerden van strijdlust,<br />
nadat zij geschreid hadden van deernis, en dat de schok, die<br />
Venetië trof, eene siddering over hem bracht, die zijne boeien<br />
deed schudden? Onbeschrijfelijk was de schrik en de verrassing,<br />
waardoor de Venetiaansche bevolking getroffen werd, toen zij<br />
de vaan van St. Marcus zag neervallen van de torens op het<br />
kasteel van Chiozza, en voor het eerst de vlag van Genua zag<br />
wapperen aan dien zelfden standaard. Het was of men niet had<br />
begrepen, dat zoo iets ooit zou kunnen gebeuren; en nu men<br />
het voor oogen zag, nu men de gewisheid verkreeg van zulk een<br />
ontzettend verlies; nu de jammer verhalen van gruwelen, die de<br />
overgave der stad waren gevolgd, maar al te veel waarheid<br />
bleken; nu men de zekerheid kreeg van de nadering dier<br />
meedoogenlooze en machtige overwinnaars, waar zulk een tal<br />
van dappere strijders aan de Republiek waren ontvallen, begon<br />
er eene onrust te heerschen en eene verwarring te ontstaan<br />
onder het volk, die door de patriciërs en de aanzienlijke bur<br />
gers in angstige spanning werd gadegeslagen. Het volk stroomde<br />
naar het hertogelijk paleis, onder weeklachten en bedreigin<br />
gen van den Doge te eischen, — dat men met kracht zich mocht<br />
aangorden tegen den vijand, zou men meenen? neen, bij eene<br />
volksmenigte, onder den slag van eene nederlaag, moet men<br />
geene energieke inspiraties wachten; zij kwamen eischen, dat<br />
men tot iederen prijs de vrede zou sluiten met Genua, om den<br />
val van Venetië en het verderf van geheel de Republiek te<br />
voorkomen.<br />
De Doge, Andreas Contarini, een stug, hooghartig man, had<br />
geenszins begeerd de hooge waardigheid te bekleeden, die hij<br />
droeg, maar men had hem gedwongen het blinkende juk op
356<br />
zich te nemen, waarvan hij sedert veertien jaren al de zwaarte<br />
kende. Ook voerde hij zijn ambt met eere, maar zonder liefde<br />
en lust. Hij was gewoon ontzag af te dwingen door zijne vaste<br />
en fiere houding, maar hij was niet bemind bij het volk, en hij<br />
wist dat, doch hij scheen niet aan volksgunst te hechten. Ook<br />
in dit hachelijk oogenblik verloochende hij noch zijn aard, noch<br />
zijn rang; hij deed het volk afdeinzen door zijne kloekheid en<br />
tegenwoordigheid van geest, zonder te bewilligen wat het eischte,<br />
maar daar hij het gevaar, waarin Venetië verkeerde, beter over<br />
zag dan iemand anders, wist hij in den Senaat te verkrijgen,<br />
dat men naar een verdrag zou trachten. Men zond gezanten<br />
naar den Genueeschen veldheer om den vrede in te roepen.<br />
Pietro Doria, overmoedig door zijn krijgsgeluk en zijne voor-<br />
deelige stelling en vervuld van wraaklust, na de wonden door<br />
Venetië vroeger aan zijn vaderland en familie toegebracht, ant<br />
woordde niet slechts weigerend, maar uittergend en beschimpend.<br />
„Ik zwere bij God, dat de Venetianen geen vrede zullen<br />
hebben met onze Eepubliek, voordat wij met eigen hand de<br />
bronzen paarden op de St. Marcusplaats zullen getoomd hebben.<br />
En dan zullen wij verder zorgen dat de Venetianen zich in<br />
ruste houden!<br />
Met die bedreiging konden de gezanten naar Venetië terug-<br />
keeren; men vernam daar tegelijkertijd het verlies van Terra-<br />
Nova, Lavorzore, Mont-Albano, van Loredo en Torre-del-Bebe,<br />
terwijl twee-en-twintig Genueesche galeien en veertig gewapende<br />
booten zich vertoonden aan de zijde van het Lido. De onder<br />
gang van Venetië scheen besloten en onvermijdelijk.<br />
En het gerucht van deze vernederingen, van deze rampen, van<br />
dit nakend onheil kwam tot de kennis van den geketenden Admi<br />
raal, den moedigen kampvechter voor de eere van het Gemee-<br />
nebest, den vurigen patriot, die zijn bloed bij droppelen had<br />
willen uitstorten voor de redding van zijn vaderland; was<br />
het vreemd, dat hij met het ijzer worstelde om dat los te
357<br />
•wringen, ware het slechts om in zijne radeloosheid over eigen<br />
onmacht den forschen armen werk te geven en zich als te<br />
meten met het metaal, dat de krachtige hand gewoon was te<br />
voeren ?<br />
Hetgeen er omging kwam tot zijne kennis, maar niet dan<br />
verward en onbestemd, en zeer zeker niet verzacht, sinds het<br />
hem moest worden overgebracht door matrozen en soldaten,<br />
door het gejammer van schreiende vrouwen, of de sterk gekleurde<br />
verhalen van weeklagende gondeliers. En nu, men weet wat<br />
volksgeruchten zijn onder zulke omstandigheden, vooral bij een<br />
volk als dat van Venetië, dat van de uiterste verslagenheid tot<br />
den overmoed der uiterste wanhoop omwendde, en dat zonder<br />
raadpleging met de overheid, evenzeer zonder aanvoerder als<br />
zonder orde, uit eigen beweging, slechts luisterend naar de<br />
ingeving van wilden angst, den Genueezen tegenging, die eene<br />
poging deden om op het Lido te landen, en ze dwong om<br />
naar hunne barken te wijken. Een volk beurtelings driest en<br />
vreesachtig, nu eens slaafs buigende onder de hand die het<br />
drukte, om zich dan weer met onstuimigen hartstocht daarte<br />
gen te verzetten; eene bevolking, die grootsche elementen in<br />
zich omdroeg, maar tevens ook al de zwakheden van de be<br />
wegelijke zuidelijke natuur. Het triomfeerde nu eene wijle over<br />
het verjagen van den vijand! Maar het was zonneklaar, dat<br />
door eene schermutseling, waarbij een hoopje volks het geluk<br />
had eene vijandelijke bende te verjagen, het Gemeenebest niet<br />
was te redden, noch Venetië te houden tegen eene ontzettende<br />
overmacht, als er dreigde tegen haar aan te stormen, en dat<br />
eene krachtige, welgeregelde verdediging alleen nog eenige<br />
kansen kon bieden op behoud. Maar hoe die daar te stellen?<br />
Men had noch soldaten, noch levensmiddelen, noch schepen in<br />
eenige evenredigheid tot de behoeften van zulken strijd. De<br />
eenige vloot die de Republiek nog bezat, kruiste in de Mid-<br />
dellandsche Zee om den handel te beveiligen, onder de bevelen
358<br />
van Karei Zeno, den dapperen avonturier. Eene vloot samen te<br />
stellen met de ontredderde schepen, die op de werf waren of<br />
in de havens lagen, levensmiddelen en krijgsvoorraad bijeen te<br />
brengen, soldaten te werven, het was alles nog mogelijk, bij<br />
eene oproeping van aller werkzaamheid, bij eene samenwerking<br />
van alle burgers en inwoners, adel en volk, patriciërs en kliënten,<br />
bij eene inspanning van alle krachten, bij het offeren aller mid<br />
delen op het hoogaltaar van het vaderland; maar er was iets,<br />
dat men niet kon daarstellen, en waarvan juist die samenwerking<br />
van allen, die volvaardigheid tot alle offers en alle ontberingen<br />
zouden afhangen: een admiraal, een bevelhebber, geliefd bij<br />
het volk, gevreesd bij den vijand, en die op de hoogte zou<br />
staan van zijne hachelijke taak.<br />
En zulk een admiraal had men niet!<br />
Taddeo Justiniani, de vlootvoogd in functie, was bejaard en<br />
stond geenszins in gunst bij het volk. Prins Contarini, de neef<br />
van den Doge, bezat niet de hoedanigheden tot zulk eene taak<br />
vereischt, en die werklieden, die burgers, die kunstenaars, die<br />
jonge mannen uit den handelsstad, die rijken en die armen,<br />
van wie men inspanning en gaven moest vragen naar vermogen<br />
en zelfs daarboven, begonnen na te denken, waartoe die opoffe<br />
ringen leiden zouden, en vroegen elkander met een zorgvol<br />
hoofdschudden, waartoe dat alles baten zou, zoo men geen<br />
aanvoerder had, bekwaam genoeg en geliefd genoeg om ze te<br />
benutten en er winste mee te doen?<br />
Tot zelfs in den Grooten Raad had men zich dat reeds<br />
afgevraagd. De patriciërs zelve waren niet zonder bekommering<br />
op dit punt; zij wisten dat het een tijdstip was, waarop men met<br />
het volk had te rekenen; dat het vrijwillige diensten, vrijwillige<br />
lasten, vrijwillige gaven waren die zij moesten inroepen, waarvan de<br />
Republiek nu in deze bange ure hare redding wachtte, maar wie<br />
hunner wist zich bij dat volk genoeg geliefd en geëerbiedigd<br />
tevens, om zich onbepaald te doen gehoorzamen? wie hunner
359<br />
had gezags en beleids genoeg tevens om van die welgezinde,<br />
maar ongeoefende en ongeordende burgers, in een oogwenk<br />
tijds, soldaten en zeelieden te vormen, die zich aan de krijgs<br />
tucht onderwerpen, aan wet en regel zich zouden binden en<br />
niet in oogenblikken van wilden moed onbesuisd het gevaar in<br />
den mond loopen, om later, als de kans tegenviel, onder den<br />
eersten indruk van den schrik in verwarring de vlucht te nemen<br />
op een hachelijk tijdstip? Die visschers, die mannen uit het<br />
tuighuis, dat scheepsvolk, allen op jeenige wijze gewoon met<br />
wapenen om te gaan; die het mes wisten te wetten, de pijl<br />
af te drukken, den werpsteen te slingeren, ze zouden uitne<br />
mende vrijbuiters zijn op eigen gelegenheid, maar bij de verdedi- ,<br />
ging van een aanval, zooals Venetië dien te wachten stond,<br />
had men een geregeld leger noodig dat aan één hoofd gehoor<br />
zaamde, en slechts den arm ^der uitvoering leende aan dien<br />
éénen wil! En nu, wie onder de patriciërs wist zich (om een<br />
woord van onzen tijd te gebruiken) zoo populair en zoo bekwaam<br />
tevens, om aan deze eischen te voldoen? "Wie onder hen was<br />
bekwaam, zoowel om de geestdrift des volks op te wekken als<br />
die te leiden? Niemand — zij moesten het bekennen elk voor<br />
zich zeiven — niemand had een recht op zulke volksgunst, op<br />
zulk een invloed; zij hadden de burgers met minachting beje<br />
gend in tijden van voorspoed, hunne vrijheden onderdrukt, hunne<br />
rechten beknibbeld, hun aandeel aan 't bestuur van het Ge-<br />
meenebest tot ij dele hersenschim gemaakt; neen, zij wisten het<br />
al te goed, zij hadden niet gestaan naar de liefde, naar de<br />
achting des volks, en zij hadden die ook niet verworven. Maar<br />
terwijl zij op elkander zagen met onzekere blikken, zweefde er<br />
een naam op veler tong, dien niemand waagde uit te spreken.<br />
Het was de naam van een dien men haatte en wantrouwde en<br />
benijdde, juist omdat hij bezat wat zij allen voelden te missen.<br />
Ook hadden zij hem voorzichtiglijk ter zijde geschoven, in een<br />
duisteren, eenzamen kerker weggesloten en geboeid! Het was
360<br />
wel mogelijk dat hij, hij onder allen, de redder der Republiek<br />
zou kunnen worden, maar hij zou er dan tevens de meester van<br />
zijn; het zou hem kunnen invallen voor het volk vrijheden en<br />
rechten te bedingen ten koste van het gezag en het meester<br />
schap, dat de adel zich zelf had toebedeeld; daarbij, men had<br />
hem al te groot onrecht aangedaan, dan dat hij het niet op<br />
zijne beurt door onrecht en hardheid zoude vergelden; neen,<br />
een redder als deze was al te gevaarlijk; de Republiek was<br />
nog niet tot zulk een uiterste gekomen, dat de patriciërs zich<br />
zulk een offer behoefden te getroosten! Zoo redeneerde het<br />
bekrompen egoïsme, dat doodelijk venijn, waarmee Venetië's<br />
grooten waren vergiftigd, en dat, zich voortdragende tot in het<br />
latere nageslacht, die jongeren mede heeft verbasterd en ver<br />
kankerd. En de man, tegen wien zulke bedenkingen werden<br />
aangevoerd, op wien men met zulken argwaan neerzag, wien<br />
men vreesde ofschoon men hem gekerkerd en geketend hield,<br />
hij voelde het in zijne boeien met al de diepte der intuïtie van<br />
een, die bij onzekere en verwarde berichten door eigen scherp<br />
zinnigheid tot eene voorstelling tracht te komen van 't geen<br />
er rondom hem voorvalt; hij voelde het, dat er zulke beden<br />
kingen tegen hem omgingen in die gemoederen te dier dage;<br />
hij had het reeds terstond begrepen, toen zijn rampspoed hem<br />
als schuld werd aangerekend, dat die gewaande schuld voor<br />
wendsel, zijne bekende volksgunst oorzaak was van de strengheid<br />
waarmede men hem behandelde. Hij raadde het, al was daar<br />
niemand die het hem kon aanbrengen, dat bij de beraadslagin<br />
gen van den Grooten Raad in deze ure van nood, zijn beeld den<br />
Senatoren voor den geest moest zweven, als wie goeden dienst<br />
had kunnen doen aan het vaderland, zonderdat zij gezind waren<br />
hem tot zulken goeden dienst te gebruiken. Moest het niet de<br />
allerpijnlijkste gewaarwordingen opwekken in den fijngevoelen<br />
den mensch; moest de vurige patriot er niet door gewond zijn<br />
in het hart? En toch het was met indrukken en aandoeningen
361<br />
als deze, deze, dat de gevangene leefde van den eenen dag op<br />
den anderen, zonder afwisseling, zonder afleiding, altijd door in<br />
dien éénen somberen gedachtenkring rondgevoerd. Was het won<br />
der, dat er iets vreeselijkers lichtte uit zijne oogen dan toorn<br />
en verontwaardiging alleen; dat zij den starenden blik aannamen<br />
van het idéé fixe, vooral bij een, die nog de zelfbeheersching<br />
wist te oefenen van niet los te barsten in luide klachten en ver-<br />
wenschingen, — uitstorting van aandoeningen, die hem zoo goed<br />
zou geweest zijn ter verluchting. Ten laatste kwam toch het<br />
oogenblik, waarin de natuur sterker was dan de wil die haar<br />
overheerd had; het oogenblik, waarin een kreet, een woord, een<br />
gerucht, eene aanleiding van builen of uit hem zeiven, hem zoo<br />
onverhoeds schokte, dat hij zijn leed, zijne bitterheid, zijne rouwe<br />
moest uitspreken in den kerker, neen — uitgillen en uitbrullen,<br />
in afgebroken, onsamenhangende woorden, die aan het ijlen van<br />
den waanzin konden doen denken, schoon het juist deze uitin<br />
gen waren, die er hem voor behoedden; zijne rede had gevaar<br />
geloopen, maar zij werd gered door deze schijnbare onzinnigheid.<br />
Schijnbaar, want de afgebroken zinnen, de vragen die hij zich<br />
zelf deed en beantwoordde, hadden slot noch zin voor hen die<br />
ze aanhoorden, zonder den loop zijner gedachten te kunnen vol<br />
gen, of die vreemd waren aan de jongste gebeurtenissen in<br />
Venetië en de betrekking waarin de gevangene daartoe stond;<br />
maar ze hadden kracht en beteekenis, en voor wie na kon gaan<br />
waarop ze doelden, hadden ze even weinig van het raaskallen<br />
van een krankzinnige, als Vittore Pisani zelf, hoewel gekerkerd<br />
en in boeien, gelijkenis had met een misdadiger.<br />
Voor ons is 't onnoodig er naar te luisteren; wij wachten<br />
liever kalmer oogenblikken af, als de verluchting der tranen<br />
evenzeer als der klachten hem tot even droeve, maar minder<br />
onstuimige ontboezemingen zal hebben geleid; als hij het met<br />
weemoed betreurt, dat hij gewantrouwd werd en benijd in den<br />
kring zijner gelijken, omdat zijne minderen hem liefhadden en
362<br />
omdat hij goed was voor dezen en gewoon hunne lasten te ver<br />
lichten waar hij kon, of mee te dragen waar het oorbaar was.<br />
„Men zou recht hebben mij te verdenken, zoo ik door onedele<br />
„middelen naar de volksgunst had getracht, zoo ik list en kui<br />
perij had gebruikt als zoo menig ander. Maar ze weten, dat<br />
„heerschzucht en hebzucht mij vreemd zijn; ieder hunner die<br />
„de hand op het hart legt, zal moeten getuigen dat ik de eere-<br />
„ambten, de waardigheden, het meesterschap met evenveel zorge<br />
„heb afgeweerd, als de meesten hunner zich driftig betoonen<br />
„om die te verkrijgen. Waarom op mij, op mij onder allen, den<br />
„smet dier verdenking, ik die nimmer zelfverheffing heb bedoeld,<br />
„die slechts vrage naar de eere en grootheid der Eepubliek....<br />
„De grootheid der Republiek! en... Doria staat gereed om<br />
„de paarden van St. Marcus te breidelen, zooals dat volk daar<br />
„buiten mompelt! En ze vergeten mij hier, mij die bereid zou<br />
„wezen het palladium van VenetiS te dekken met mijn lichaam!<br />
„Dat zij mij in de gevangenis geworpen hebben, dat zij mij in<br />
„ketenen klonken, dat zij mij van het licht des hemels berooven<br />
„en van de warmte der zon, dat late ik daar; ze zeggen dat<br />
„ik schuld heb, en mogelijk hebben ze gelijk; ik ben onvoor<br />
zichtig geweest, ik heb eene fout begaan, ik heb gepleegd<br />
„wat een kwaad is in mijne oogen als in de hunne; ik heb Venetië<br />
„schade gedaan, ik heb de Republiek eene nederlaag doen lijden;<br />
„maar het is juist daarom, dat men nu het eerste moest denken<br />
„op mij, die veel heb goed te maken. Waarom gunnen zij mij<br />
„daartoe de gelegenheid niet? men staat wel een misdadiger<br />
„toe zjjn berouw te toonen door zich verdienstelijk te maken<br />
„aan het vaderland; en nu, waar de Republiek in nood is,<br />
„waar Venetië al hare weerbare zonen oproept te harer hulpe,<br />
„waar men den geringsten faehino toestaat zijne krachten aan<br />
„haar te wijden, worde ik als bastaardzoon onwaardig gekeurd<br />
„haar te dienen! Ik, die mijn eigen zoon, die de steun mijner<br />
„grijsheid, de roem van mijn geslacht had kunnen zijn, heb
363<br />
„zien vallen, zonder tranen, omdat het hare glorie gold! ik, ik<br />
„worde onbekwaam geacht mijn land te dienen! Laten ze zeg-<br />
„gen waarin die onbekwaamheid bestaat! En toch, ik voele<br />
„het, indien God en Zijne Heiligen mij niet bewaren, zullen zij<br />
„welhaast gelijk hebben, en dan zal 't niet zijn voor enkele<br />
„jaren, maar voor het leven. Ik, die nog jaren van kracht aan<br />
„Venetië had te geven, misschien! Ik heb nog sterkte in dezen<br />
„arm, al is die gegroefd door hunne ketenen; ik heb nog hel<br />
derheid van geest, al is 't dat ik hier folteringen doorsta, die<br />
„het harte doen bezwijmen en het brein verwarren. Maar nog<br />
„is het zóó ver niet; verworpen moge ik zijn door Venetië,<br />
„maar onbekwaam haar te dienen ben ik niet, nog niet. Zij<br />
„zijn onbekwaam de Republiek te dienen, zij, die zich zelf het<br />
„meest dienen onder schijn van den dienst der Republiek voor<br />
„te staan; die hun eigen haat, hun eigen afgunst, hun eigen<br />
„baatzucht vooropzetten, en daaraan offeren wat die allen in<br />
„den weg staat. Venetië moge hun eenmaal rekenschap vragen<br />
„van dien trouwen dienaar, die zijn hartebloed voor haar zou<br />
„willen uitstorten, en dien zij onbruikbaar maken voor haar dienst.<br />
„Roerloos te moeten zijn en machteloos, waar het volk roept<br />
„dat er soldaten te kort schieten om Chiozza te ontzetten, om<br />
„Venetië te beveiligen! Geene soldaten in Venetië! maar ieder<br />
„Venetiaansch burger moet soldaat zijn als de Republiek in<br />
„nood is. O! één dag van vrijheid, één enkelen dag slechts:<br />
„de jaren levens die mij misschien nog resten zou ik daarvoor<br />
„veil hebben, dan zou ik mij wreken op hen die mij onbe<br />
kwaam hebben geacht, schitterend, voorbeeldeloos, eene wrake<br />
„waarvan Italië zou gewagen En het volk, het arme volk<br />
„dat men verdrukt, denkt ook niet meer aan mij; of, zoo het<br />
„nog aan mij denkt, durft het die gedachte niet uiten; men<br />
„vergt het offers, men legt het lasten op, men wil het geene<br />
„rechten gunnen, en het is krachteloos en willenloos, verlamd<br />
„door tirannie; het weet slechts te sidderen en te weeklagen.
364<br />
„O Venetië, Venetië! wat zal er van u worden! uwe patriciërs<br />
„hebben geen hart, en uw volk heeft geen geheugen; de eersten<br />
„vragen slechts naar zich zeiven, en het laatste vergeet wien<br />
„het heeft liefgehad!!"<br />
Maar Vittore Pisani vergiste zich; het volk had wèl geheugen,<br />
en wat meer zegt, het had een wil, en het durfde dien uit<br />
spreken. Het had gemord terstond bij de gevangenneming van<br />
den admiraal; het had toen reeds de verdenking geuit, dat de<br />
afgunst veel meer dan de billijkheid hier het vonnis had geveld;<br />
maar als de Senaat zich machtig wist, vroeg deze niet naar het<br />
gevoelen van dat volk, en het volk zelf boog dan schuw en<br />
vreesachtig het hoofd, en fluisterde slechts de grieven die het<br />
niet kon laten gelden. Maar nu was de kans gekeerd. De patri<br />
ciërs hadden te rekenen met hunne kliënten; de hoofden der<br />
Republiek hadden te luisteren naar het gevoelen van al hare<br />
leden, en dezen werden zich bewust wat zij noodig hadden.<br />
Daar stroomde het volk van Venetië bij duizenden naar de<br />
St. Marcus-plaats heen; daar drongen zij samen naar het<br />
paleis van den Doge het Paleis ook van den Staat, waar<br />
de Signoria vergaderd was op dat oogenblik. Daar riepen dui-<br />
zende stemmen forsch en heftig: „Wij willen Vittore Pisani<br />
„tot aanvoerder; met dezen willen wij strijden voor de Repu<br />
bliek, wij allen, en overwinnen. Wij willen Vittore Pisani in<br />
„vrijheid zien. Wij willen, dat onze oude admiraal zal hersteld<br />
„worden in al zijne waardigheden! wij willen dit, en dit al-<br />
„leen, maar ook met niets minder zijn wij te bevredigen I"<br />
De wateren, door den orkaan opgedreven, zijn niet meer on<br />
bedwingbaar dan eene volksmassa in gisting; de stroom viel<br />
de galerijen binnen, niet weerhouden door het verzet der<br />
dienstdoende wachters, zoo er verzet was, sinds de soldaten<br />
der Republiek eenswillend waren met de eischen, die het<br />
volk kwam doen; het zou de trappen zijn opgestormd, en de<br />
groote raadzaal binnengedrongen, zoo de Doge en de Leden
365<br />
van den Eaad van Tienen het niet waren te gemoet gegaan,<br />
als om het verlangen der menigte te hooren, dat zij maar al te<br />
goed verstaan hadden; maar die tegemoetkoming scheen als<br />
een eerste stap tot de verhooring van hare wenschen, die dan<br />
ook even levendig, schoon minder luid en minder verward,<br />
werden herhaald.<br />
De Doge en de Leden van den Baad van Tienen beloofden,<br />
dat men het voorstel van Venetie's burgers in overweging zou<br />
nemen, mits men zich rustig hield in afwachting van het besluit.<br />
Men deinsde niet terug, men hield stand, maar men hield<br />
ook de beloofde rust.<br />
De overwegingen van den raad van Tienen moesten kort zijn,<br />
maar zij waren niettemin heftig. Dat hun toegeven aan het ver<br />
langen van het volk als een bewijs van zwakheid zou gelden,<br />
was hunne minste zorge. Men was op een tijdstip, waarin alle<br />
gewone grenzen werden teruggezet; waarin alle banden waren<br />
losgesprongen; waarin de geregelde orde van zake toch was<br />
gebroken, en — eene concessie aan dat volk, dat het Gemee-<br />
nebest kon redden, was licht te doen. Als de Eepubliek gered<br />
was, als de Signoria weer hare volle macht en de patriciërs<br />
weer hun vroeger overwicht zouden hernomen hebben; als alles<br />
weer den ouden sleurgang zoude gaan, zou de macht der ge<br />
woonte sterker zijn dan het geheugen van dien lichten triomf;<br />
maar juist dit verlangen van het volk te bewilligen, daar lag de<br />
zwarigheid. De Eaad had al te groot ongelijk tegen Pisani, dan<br />
dat er hope was, dat hij het zou voorbijzien. Integendeel, men<br />
had te vreezen, dat hij de gunstige gelegenheid zou aangrijpen,<br />
om zich over oude grieven en later lijden te wreken in een<br />
zelfden oogwenk. Door den eisch van het volk bevrijd, was er<br />
geen eisch van het volk, dien Pisani met zulk eene hulpbende<br />
aan zijne zijde niet zou kunnen voldoen, en het volk was het<br />
juk moede van zijne tien — zelfs van zijne veertig tirannen;<br />
zij wisten het maar al te wel: wat belette Vittore Pisani, eens in
366<br />
vrijheid, zich tot dictator te laten uitroepen door het volk, en<br />
als dictator zijne wetten te komen voorschrijven aan den Baad<br />
en dezen voorwaarden te stellen ? Dat was zeer mogelijk, en als,<br />
ieder van die tien mannen of van die veertigen in zijn eigen boe<br />
zem tastte, moest hij erkennen, dat hij, in Pisani's geval zijnde^<br />
het measure for measure zeer zeker zou toepassen. Het was dus<br />
zeer gevaarlijk voor de vrijheden van het Gemeenebest (zegge<br />
de vrijmacht van den Grooten Baad), om Pisani uit den kerker<br />
te ontslaan op het verlangen van het volk; maar het was niet<br />
minder gevaarlijk dat verlangen niet te voldoen, want dan liep<br />
men kans, dat het volk zich dat genoegen eigenmachtig ging<br />
geven; het was reeds tot in het paleis doorgedrongen: het zou<br />
de kerkergewelven ook wel weten uit te vinden; en eens door<br />
zulke handen op zulke wijze verlost, zou deze niets meer heb<br />
ben te ontzien, en dan zelfs bleef hem geene keuze, dan zich<br />
ook tot hoofd te stellen van zijne bevrijders tegen het despo-<br />
tiek bestuur, en dus zou men hem zelf gedwongen hebben dat<br />
gene te doen, wat men het allermeest vreesde. Daar bleef nog<br />
eene derde partij te kiezen, en er waren leden onder die ede<br />
len van Venetië, hardvochtig en zelfzuchtig genoeg om die voor<br />
te slaan. Men kon Pisani doen sterven in de gevangenis, een<br />
snellen heimelijken dood, voor welken de kerkers van de Bepu-<br />
bliek rijke hulpmiddelen aanboden. Men kon het volk dan öf<br />
met dit voorbeeld van strengheid afschrikken, öf, zich vreemd<br />
houdende aan de daad, het mede betreuren, dat de engel des<br />
verderfs den engel der verlossing te snel was geweest. Onder<br />
den slag der teleurstelling, die het volk dan zou treffen, kon<br />
men het breidelen, of, indien niet, het voorwendsel van die<br />
volksbeweging was dan toch weggenomen, en, bij mangel van<br />
een hoofd, van een aanvoerder, die haar leidde, zou die bonte<br />
verwarde volkshoop wel spoedig zich verdeelen en afdrijven,<br />
zonder gevaar dat een opstand tot eene omkeering zou leiden.<br />
Wie zoo redeneerden, waren zelve niet overtuigd, dat de uit-
367<br />
komst, die zij voorspelden, werkelijk zou volgen, en dat de eer<br />
ste en zekerste uitwerking ook deze kon zijn: dat de volksme<br />
nigte in blinde woede ontstak, die te gevaaarlijker zou wezen,<br />
naarmate men zich had ontdaan van het eenige middel om die<br />
te stillen; dat het in de verbittering over die teleurstelling<br />
gansch geen bezwaar zou maken om de raadzaal te bestormen,<br />
te eer, daar de soldaten, die het paleis moesten beschermen,<br />
geneigd waren gemeene zaak te maken met de oproerlingen, en<br />
dat de personen der Raadsheeren gansch niet veilig zouden zijn,<br />
vooral niet van hen, die de mare van Pisani's dood aan het volk<br />
zouden moeten boodschappen! De Doge deed dit laatste opmer<br />
ken, met eenigen nadruk aan den Senator, die het meest geneigd<br />
scheen om die wanhopige en geweldadige partij te kiezen, en<br />
gaf tevens te kennen, dat hij zelf er tegen was, en dat zij, die<br />
er voor waren, dan ook maar op zich moest nemen om er de<br />
boodschappers van te zijn!<br />
De Doge zelf, wellicht de minst schuldige tegen Pisani, en<br />
die zoowel als het volk gebukt ging onder de aanmatigingen<br />
van den adel, was niet ongezind de doorluchtige Senatoren eene<br />
wijle onder den druk te laten van de gevolgen hunner wille<br />
keurige en tirannieke bedrijven.<br />
Van deze beraadslaging, voor hem zelf zoo beslissend als<br />
gewichtig voor zijn vaderland, kwam den gevangene niets ter<br />
oore, zooals zeer natuurlijk is. Toch had hij kennis gekregen<br />
van de stemming des volks en van de luide wenschen die het<br />
uitsprak te zijner bevrijding.<br />
De haven weergalmde van 't geen er op de St. Marcus-plaats<br />
voorviel. Het scheepsvolk en de gondeliers verzuimden niet<br />
met de wenschen der burgers in te stemmen door hunne harts<br />
tochtelijke bijvalsbetuigingen; en dat ze hem zeiven moesten<br />
gelden, werd den gevangene tot zekerheid; want zijn naam werd<br />
meer dan eens herhaald door die joelende menigte, en hij<br />
hoorde het duidelijk, hoe de gondeliers, die gewoon waren bij
368<br />
de kaaien van het Doge-paleis aan te leggen, elkander toerie<br />
pen, dat men nu zien zoude, of het den Senaat meenens was<br />
met de redding van de Republiek, want dat de werklieden van<br />
het arsenaal en de werven hadden gezworen, niet meer naar<br />
hun werk terug te keeren, om de galeien te herstellen en op<br />
te tuigen, als men il Gapitano niet in vrijheid liet, om ze in<br />
zee te brengen ! en dat al het scheepsvolk bij St. Marcus gelofte<br />
had gedaan, liever op eigen gelegenheid te vrijbuiten tegen den<br />
vijand, dan de Republiek te dienen onder een anderen admiraal.<br />
„Mijne vrijheid! Zij begeeren mijne vrijheid! Goed, trouw<br />
volk! wees gedankt, wees gezegend!" was de eerste ontboeze<br />
ming der onbeschrijflijke gewaarwordingen, die den gevangene<br />
overweldigden, toen hij niet meer twijfelen kon, of hij had goed<br />
verstaan. Maar te gelijk voelde hij zich aangegrepen door de<br />
kwellingen der vreeselijkste onzekerheid. Wat zou er beslist wor<br />
den daar in die Groote Raadzaal boven zijn hoofd, waarvan geen<br />
weergalm tot hem kon komen, eene beslissing, die hij nu weer<br />
zou moeten raden uit hetgeen er omging daarbuiten, tenzij —<br />
maar hij kon nauwelijks zich overgeven aan die hope — men<br />
het volk genoegen gaf op ditzelfde oogenblik! Men begrijpt het,<br />
dat de gevangene te dier stonde alle vermogens van ziel en<br />
lichaam inspande om het eene zintuig van het gehoor te scher<br />
pen; dat hij den adem inhield, den hals naar boven hield ge<br />
heven, en zich rekte en omwendde zooveel zijne boeien het<br />
gedoogden, om eenige duimen nader te zijn bij die kostbare<br />
luchtgaten, waardoor de heuchelijkste tijding of de bitterste<br />
teleurstelling tot hem zou moeten komen! Dat was eene stonde<br />
van spanning en verwachting, die den wachtende tergend lang<br />
viel, en waarbij hem in de kilte van den kerker het klamme<br />
zweet op het voorhoofd kwam, waarbij hij niets van zijn lichaam<br />
voelde, waarbij het hem duizelde in het brein, maar waarin<br />
hij bleef luisteren, toch luisteren, luisteren — helaas naar de<br />
stilte! want het was stil geworden, zóó stil als het te voren
369<br />
woelig en onrustig was geweest op het St. Marcus-plein. Waar<br />
door werd die plotselinge stilte veroorzaakt? Was het rust of<br />
was het verslagenheid? Had men beloofd den wensch van het<br />
volk te verhooren, of had men dien wensch als een oproerkreet<br />
uitgelegd, en was men er in geslaagd de opschudding te dem<br />
pen? Wat kon hij hopen, wat moest hij vreezen van die stilte?<br />
Hij hoopte niet en vreesde niet; hij was zijn denkvermogen<br />
niet meester, om zich die vragen te doen; hij wachtte, hij luisterde.<br />
Eindelijk, daar gingen zulke luide jubelkreten en zulke lang<br />
aangehouden Evviva's op uit die menigte, alsof ze door dui<br />
zenden stemmen te gelijk werden geuit; het was of de muren<br />
van den kerker dreunden van het forsch geluid, door al het<br />
scheepsvolk als uit één mond geslaakt. Zulk een juichtoon kon<br />
niet opstijgen uit eene volksmassa, in haren dringenden wensch<br />
teleurgesteld; die moest verhoord zijn; de Senaat moest hun<br />
de vrijheid van Pisani hebben toegezegd. De gevangene had<br />
het begrepen; hij slaakte een diepen zucht en boog het hoofd<br />
op de borst of hij bezwijmde; toen vloeiden er milde tranen,<br />
en zijne lippen brachten den heiligen naam van God voort, terwijl<br />
zijn blik zich naar den hemel ophief; de knieën kon hij niet<br />
buigen, woorden kon hij niet vinden, maar in dat ééne woord<br />
legde hij zijn innig dankgebed. Hij hoopte niet meer, hij vreesde<br />
niet meer, hij had gewisheid dat hij zich niet kon bedrogen hebben,<br />
en rustig wachtte hij wat nu volgen zou. Hij wachtte niet lang,<br />
maar in zijn toestand is iedere seconde een uur.<br />
Daar ging de ijzeren deur van het kerkergewelf open; daar<br />
schemerden de verzwakte oogen van den gevangene bij het<br />
licht der toortsen, waarmee de komenden werden begeleid.<br />
Hij sloot ze even; zijn gevangenbewaarder, meenende dat hij<br />
sliep waarschuwde hem dat er een afgevaardigde was uit den<br />
Raad van Tienen, die hem wilde toespreken.<br />
Vittore Pisani opende de oogen en wachtte zwijgend af wat<br />
men zoude zeggen.<br />
Engelschen te Rome enz. 24
370<br />
De Senator trad naar hem toe, en kondigde hem aan met<br />
republikeiflsch laconisme, dat de Doge en de Raad van Tienen<br />
hadden goedgevonden hem de vrijheid te hergeven. Pisani dankte<br />
met hetzelfde laconisme, zonderdat een spier van zijn gelaat<br />
zich vertrok.<br />
Hij vond nu zelf beheersching genoeg om de aankondiging<br />
eener plotselinge en algeheele verandering van zijn lot niet te<br />
ontvangen met de uitsporige blijdschap van een misdadiger,<br />
die onverhoopt zijne gratie krijgt, noch met de woeste voldoe<br />
ning van een verongelijkte, die het oogenblik der vergelding<br />
ziet naderen; maar met de helderheid van een, die ontvangt<br />
wat hem toekomt, en die niet eens gehaast is het aan te<br />
nemen.<br />
Mogelijk schijnt die koelheid onwaarschijnlijk, maar zij is<br />
historische waarheid en tevens verklaarbaar als psychologisch<br />
verschijnsel. Groote karakters en machtige geesten vallen niet<br />
uit in een juichtoon als zij zich plotseling, zonder overgang, uit<br />
de diepte van ellende op het toppunt hunner wenschen zien<br />
gesteld. Eene inkeering tot zich zeiven is de eerste uitwerking<br />
van zulke lotswisseling. Zij laten zich niet in vervoering weg-<br />
sleepen door hun geluk, maar zij hebben noodig het van alle<br />
zijden te bezien en er zich mee te vereenzelvigen. Zij vatten<br />
het te diep en te ernstig op om er uitgelaten bij te zijn.<br />
Bij een zuidelijk volk vooral, wier nationale zwakheid het is<br />
zich al te veel aan indrukken over te geven, wordt het als het<br />
hoogste bewjjs van kracht beschouwd, over zijne aandoeningen<br />
te kunnen heerschen. De impassibiliteit (mogelijk om der zeld<br />
zaamheid wille) wordt er nog hooger geschat dan de geestdrift,<br />
dan de moed zelf. En Vittore Pisani, levende in eene eeuw,<br />
waarin men nog op oude Romeinsche tradities teerde, zelf<br />
afkomstig uit een geslacht, dat Romeinsch bloed in de aderen<br />
had, zou gemeend hebben aan dat bloed, aan zijn eigen faam<br />
en eere te kort te doen, zoo hij uitgelaten blijdschap had getoond,
371<br />
zoo hij bij het vernemen zijner bevrijding eene andere dan eene<br />
rustige, onbewogen houding had aangenomen.<br />
Kalm strekte hij de handen uit, die zoo hadden getrild van<br />
ongeduld in hunne ketenen, om ze nu te laten ontboeien. Rus<br />
tig bleef hij gezeten, tot de beugels waren losgemaakt, die hem<br />
de enkels hielden omsloten.<br />
Toen stond hij op; het was blijkbaar, dat de gewoonte ster<br />
ker was geworden dan de natuur, want hij hield zich niet dan<br />
met moeite staande, maar toch wendde hij zich met waardig<br />
heid tot den Senator, zeggende, dat hij behoefte had zich<br />
gemeenzaam te maken met het denkbeeld zijner vrijheid, eer<br />
hij die werkelijk kon genieten, en dat hij daarom verzocht nog<br />
dezen nacht in zijn kerker te mogen blijven.<br />
De Senator bleek meer verrast en getroffen door dit verzoek,<br />
dan de gevangene zelf bij de tijding, die de Senator even ver<br />
rassend als verblijdend had geacht.<br />
„Bedenk, Heer!" sprak hij in eenige verwarring, „dat de<br />
Senaat gezind is u te herstellen in uwe ambten en waardigheden;<br />
dat de Republiek uwe diensten noodig heeft!"<br />
„Juist daarom, machtige Senator! moet ik mij hier eerst be<br />
kwaam maken tot die diensten, die de Republiek van mij wacht."<br />
En daar de Senator aarzelde met zijn antwoord, vervolgde<br />
Pisani met een tintje van ironie: „de doorluchtige Senaat heeft<br />
mij hier te lang huisvesting verleend, om mij nu zoo plotseling<br />
de herbergzaamheid op te zeggen."<br />
„Heer Admiraal!" hernam de Senator met toenemende ver<br />
legenheid, naarmate hij zag dat het ongehoorde verlangen ernst<br />
was, „de Raad zal volgaarne aan ieder uwer billijke wenschen<br />
voldoen, maar dezen hier, verschoon mij, dezen hier zal hij<br />
moeten weigeren in 't belang van Venetië; het volk" (het hooge<br />
woord moest er uit) „het volk eischt met onstuimigheid uwe<br />
bevrijding, en het zal zich niet laten bevredigen; het zal niet<br />
rustig uiteengaan voordat het u zeiven in vrijheid heeft gezien."
372<br />
„Zoo toon aan de goede gemeente deze mijne ketenen, die<br />
nu verbroken zijn, en meld haar dat ik morgen bij het aan<br />
breken van den dag, als een vrij man in haar midden zal zijn!<br />
Laat het haar uit mijn naam gezegd worden, dat ik dezen nacht<br />
noodig heb om mij te bereiden tot de nieuwe plichten, die ik<br />
heb te vervullen; dat ik het nog niet met mij zeiven eens ben,<br />
hoe ik ze zal opvatten..., dat ik mij beraden moet met mijne<br />
consciëntie en met God."<br />
En toen de Senator weifelend staan bleef, als wachtte hij<br />
nog een veranderd besluit, hervatte de gevangene met eenige<br />
gejaagdheid, als kon hij den kleinen prikkel van dezen tegen<br />
stand nauw meer met lijdzaamheid dragen:<br />
„Geloof mij, heer Senator! dat wat ik bedoel, is om aller<br />
bestwil," en op zijne armen wijzende, waarin de boeien hun<br />
merkteeken hadden gegroefd, vervolgde hij: „of stemt gij het<br />
mij niet toe, dat deze indrukselen noodig hebben wat uit te<br />
slijten, eer ik mij aan het volk vertoon ? Het moet immers den<br />
martelaar niet zien waar het den admiraal vraagt? Hebt gij mij<br />
verstaan machtige Heer?<br />
De Senator moest verstaan hebben, want hij werd bloedrood,<br />
en hij trok af na eene buiging, die bijkans te ootmoedig was<br />
voor een lid van den regeeringsraad tegenover een gevangene,<br />
wien hij de vrijheid had aangekondigd; maar hij voelde het<br />
zeker, dat de verhoudingen hier waren omgekeerd, en dat de<br />
man daar tegenover hem ook eene vrijspraak had te verleenen!<br />
Hij gaf den gevangenbewaarder fluisterend het bevel om aan<br />
ieder verlangen van den vrijwillig gekerkerde te voldoen. Toen<br />
deze eindelijk alleen was, slaakte hij een zucht van verluchting,<br />
bleef hij een tijdlang op zijne ontvelde polsen staren en zeide<br />
langzaam en hoofdschuddend: „Hij die gaat, heeft niet eens<br />
begrepen, dat deze indrukselen noch de diepste zijn, noch de<br />
meest pijnlijke; maar hier, hier," en hij drukte beide handen<br />
tegen het hart en bleef in een diep nadenken verzonken. Toen
373<br />
voor het eerst en zonder zelf te weten dat hij het deed, gebruik<br />
makende van de vrije beweging zijner ledematen, liep hij zijn<br />
kerker om en rond met rasse maar wankelende schreden; de<br />
grijze held moest zich weer oefenen in het loopen als een kind.<br />
„Dank zij den bijstand des Hemels, de zwaarste verzoeking<br />
is doorgestaan!" sprak hij halfluid, terwijl hij zich een oogen<br />
blik leunde tegen den steenen wand. „Zoo geen van die anderen<br />
het mocht begrijpen, Andreas Contarini, die een wijs en voor<br />
zichtig man is, zal mij verstaan; hij zal het raden, dat men niet<br />
zóóveel tijd in zulken kerker doorbrengt, zonder gedachten en<br />
overleggingen, waarvan men zich ontwennen moet in de ure<br />
der vrijheid en als het vaderland in gevaar is; dat hier in dezen<br />
stond een strijd wordt gestreden, die de nederlaag bij Pola<br />
vergoedt, als er de overwinning na volgt; gedachten en over<br />
leggingen, die men niet wil uitspreken voor de menschen, maar<br />
waarvan men rekenschap schuldig is aan God, waarover men<br />
zich met God moet verzoenen!<br />
„En de overwinning moet worden behaald; aleer mag die<br />
deur zich niet voor mij openen."<br />
De machtige held was tevens geloovig Christen, en zoo de<br />
strijd, dien hij tegen zich zeiven had te leveren, getuigt, dat<br />
de overwinning nog niet volkomen was behaald, dat het men-<br />
schelijke in den mensch met de grootsche heldennatuur en de<br />
consciëntie van den Christen worstelde, toch bewijst het tevens,<br />
dat hij in vollen ernst de zege wilde en dat hij ook wist, dat<br />
er meer dan menschelijke hulp tot bondgenoot moest worden<br />
ingeroepen om die te behalen.<br />
De Raad van Tienen had toch de beteekenis van zijn verlan<br />
gen, om niet terstond van zijne vrijheid gebruik te maken, wel<br />
begrepen. Zeker, het zou niet goed zijn geweest, zoo de lijdende<br />
held plotseling ware opgetreden te midden van dat opgewonden<br />
volk, met de versche sporen eener wreede gevangenschap in<br />
het voorkomen en op het gelaat, en de volle bitterheid der ge-
374<br />
leden krenking in het harte. De hartstochtelijke verontwaardiging<br />
der menigte, haar mededoogen, haar onwil tegen zijne verdruk<br />
kers, zou zich niet tevreden hebben gesteld met zijne bevrijding<br />
alleen; stouter in hare eischen, naarmate zij die zag ingewilligd;<br />
overmoedig in den roes der behaalde zegepraal, zou zij niet<br />
slechts Vittore Pisani willen verheffen, maar zij zou hem ook<br />
willen wreken, en deze zou dan niet slechts met deze bondge-<br />
nooten kunnen doen al wat hij wilde, maar zij zouden met hem<br />
doen, meer dan hij zelf wilde, en hij zou dan niet machtig zijn<br />
den stroom der hartstochten te beteugelen, die hem met zich<br />
voortsleepte.<br />
De patriciërs vingen nu aan te [beseffen, wat reeds lang de<br />
overtuiging was geworden van het volk: dat Vittore Pisani deug<br />
den en hoedanigheden bezat, die hem boven de gewone bere<br />
keningen, boven de gewone schatting der menschen verhieven,<br />
en dat hij ook had moeten staan boven het peil hunner ver<br />
denking, en dat zij eene onjuiste ^maat hadden gebruikt, door<br />
hem te meten naar 't geen er omging in hen zeiven. Zij haast<br />
ten zich nü om het joelende volk te bezadigen, door de mede-<br />
deeling, dat Pisani ontslagen was door den Senaat, maar dat<br />
hij begeerd had nog een nacht in het paleis door te brengen<br />
en dat men hem niet zien zoude voor den volgenden morgen.<br />
En dat die mare niet werd gewantrouwd door de Venetianen,<br />
bewees het vreugdegeschrei, de juichtonen die opstegen van<br />
alle zijden; de vreugdevuren, die men ontstak op het St.<br />
Marcus-plein; de huizen, die men verlichtte als bij een hoog-<br />
getijde; de brandende pektonnen, die men liet drijven op de<br />
verschillende kanalen; het vroolijk gezang der gondeliers, die<br />
vreugdeliederen aanhieven ter eere van Pisani; het geroep en<br />
gejubel, dat bleef aanhouden den ganschen zomernacht door,<br />
want de menigte week niet van de St. Marcus-plaats; integen<br />
deel, alles wat niet derwaarts getrokken was om de vrijheid van<br />
Pisani te eischen, kwam nu toch toeloopen om deel te nemen
375<br />
aan de blijdschap over zijne bevrijding! Uit de afgelegenste<br />
voorsteden, uit de verst verwijderde kanalen stroomde het aan,<br />
opmerkzaam gemaakt door de vreugdevuren en de verlichte<br />
huizen in de naaste omgeving van de Piazza. Men vroeg niet<br />
naar nachtrust; men verkoos den morgenstond af te wachten<br />
om toch van de eersten te zijn, die den geliefden held zouden<br />
aanschouwen; om getuige te zijn van zijne eerste schreden<br />
buiten het paleis; om zijn aanblik te genieten, zoodra hij zich<br />
vertoonen zou of ook wel om het levendig, belangwekkend<br />
schouwspel zelve, dat de schoone stad Venetië opleverde in<br />
dien vreugdenacht onder een heerlijken sterrenhemel. Ik zeg<br />
niet, dat de geestdrift bij allen even gloeiend was, en dat er<br />
niet bij waren, die als Moutons de Panurge volgden omdat<br />
anderen hun voorgingen, en bleven omdat anderen er waren,<br />
maar de liefde en de belangstelling voor den volksheld was<br />
toch het groote beweegmiddel van het grootste deel dier menigte,<br />
en zij was van zuivere gehalte, want zij ging uit van gehecht<br />
heid aan het vaderland; van den wensch tot het behoud van<br />
de onafhankelijkheid der Eepubliek. En het voorwerp van al<br />
deze toejuiching hoorde ook weder deze vreugdekreten in zijn<br />
kerker, zooals hij er het angstgeschrei en de alarmkreten had<br />
verstaan, maar hij hoorde ze ditmaal zonder er naar te luisteren.<br />
Hij had wel op iets anders te denken dan op eene afgodeering,<br />
waarvan hij zelf het voorwerp was; hij had het gezegd, hij had<br />
te rekenen met zijne consciëntie en met God. Hij had zijn<br />
biechtvader verlangd, en hij bracht den nacht door in schuld<br />
belijdenis, in boete en in gebed.<br />
Men noeme het geene bekrompenheid in den Katholiek van<br />
de middeleeuwen, dat hij een tusschenpersoon noodig achtte,<br />
waar hij zondebelijdenis had te doen voor God; dat hij, aan het<br />
middelaarschap van Christus geloovende, toch nog den bijstand<br />
van een mensch vroeg, om hem onderpand te geven van schuld<br />
vergiffenis.
376<br />
Wij, die de verlichte vroomheid eeren in onzen protestantschen<br />
de Ruyter 1), wij kunnen den zeeheld van de XlVde eeuw,<br />
waarin noch de Boekdrukkunst, noch de Hervorming hare dien<br />
sten hadden kunnen doen ter vrijmaking van den menschelijken<br />
geest, aan de voeten zien van zijn biechtvader, zonder ergernis<br />
niet slechts, maar met eerbied voor den ootmoed van den Chris<br />
ten, die zich de vernedering voor een mensch niet schaamt, waar<br />
hij wil opklimmen tot de gemeenschap met God.<br />
Geheel anders echter moet ons oordeel zijn over hen, die, in<br />
aanraking komende met al het licht, dat de fakkelen van 't god<br />
delijk Evangelie en der menschelijke kennis beide, reeds eeuw<br />
bij eeuw, telkens ruimer, milder, helderder verspreiden, over de<br />
nieuwe wereld zoowel als over de oude, toch willens en wetens,<br />
ja, met verharding van den wil, en met verkrachting van het<br />
geweten, de oogen sluiten voor die liefelijke stralen, en zich als<br />
met weelde rondwentelen in het slijk des bijgeloofs, of er het<br />
zwaard voor opheffen, zoolang ze een arm hebben om dat te voe<br />
ren ; zij, zij verdienen ... de veroordeeling, die hen aireede heeft<br />
getroffen; laten wij ze daaraan over. — De bijl ligt niet meer<br />
aan den wortel van dien giftboom, die Italië zoolang heeft ver<br />
pest, maar zij is reeds opgevat en wordt dapper gehanteerd; de<br />
spade is er in den grond gestoken ter ontginning van distelen en<br />
doornen, die den rijken en grootschen plantengroei van het Zui<br />
den verstikten, en het is misschien meer dan tijd op dit oogen<br />
blik, om andere waarschuwingen aan het volk van Italië en hare<br />
bevrijders te richten dan die tegen bijgeloof; ongeloof is geen<br />
minder kwaad en is even verderfelijk voor der volkeren heil en<br />
der staten vastheid; met Rome den rug toe te keeren, is men<br />
nog geen Christen geworden; en ziedaar toch wat er noodig is<br />
ook in Italië, ook voor de Italianen, zal het herstel van burger-<br />
1) 3Ien herinnert zich zijne waardige toespraak aan eenige predikanten van<br />
verschillende gezindheid, die hij uit de boeien der Algerijnen had verlost.
377<br />
lijke vrijheid met eene wezenlijke zedelijke oprichting van het<br />
volk gepaard gaan. Naast de rechten die men inroept, vergete<br />
men niet de plichten, die men heeft te vervullen, allereerst die<br />
jegens God, den „Gever der Victorie," zooals de oude Oranjehel<br />
den plachten te zeggen.<br />
Men jubele niet slechts zoo er zegepraal is, maar men doe als<br />
Pisani en keere in tot zich zeiven, en onderzoeke de eigen con<br />
sciëntie, eer" men zich aan den bedwelmenden roes der triomfen<br />
overgeeft.<br />
Daar is geen beter middel en geen meer zuiver tevens, om de<br />
waarachtige vrijheid van een volk te verzekeren en te bevesti<br />
gen, dan dat ieder individu zich vrij make van den slavenketen<br />
der zelfzucht en der zonde, en zich begeve onder het juk van<br />
Christus, dat volkomen vrijmaakt. Ziedaar eene vrijheid, die kan<br />
worden nagejaagd, zonderdat er loslating van booze hartstochten<br />
of de inmenging van zinnelijkheid en eigenbaat op zal volgen.<br />
Dat het koninkrijk Gods kome in de harten der burgeren van<br />
het nieuwe koninkrijk van Italië, dat zal de verschillende land<br />
schappen vaster aan elkander hechten en meer blijvende grond<br />
slagen schenken aan de ware eenheid van Italië, dan Italiaansche<br />
bond- of vorstencongressen en tractaten daaraan kunnen waarbor<br />
gen. Vrome onnoozelheid of onnoozele vroomheid! wordt er mis<br />
schien glimlachend uitgeroepen bij het uitspreken van dezen<br />
wensch! ik zeg daarop, dat men vooral op geestelijk gebied de<br />
hope heeft zien vervullen tegen hope, en dat, waar men de kiem<br />
ziet van het goede zaad, ook de volle wasdom zal volgen.<br />
„Sneeuwkleed beschut, maar verstikt niet het koorne,<br />
„Krachtigst wordt hij, die het lijdzaamste wacht!"<br />
roept ons de poëzie bemoedigend toe, maar als wij ons door haar<br />
lieten wegsleepen tot luisteren, zouden wij Pisani vergeten, of<br />
verontachtzamen, en behalve dat hij dit niet aan ons heeft ver<br />
diend, zou de goegemeente van Venetië ons dat niet toestaan.
378<br />
De dag was aangebroken; de zon, als oprijzende uit deAdri-<br />
tische zee, besprenkelde met gouden looveren de zachte golfjes<br />
der Lagunen.<br />
Wat was Venetië schitterend schoon in dien ochtendstond;<br />
wat was ze frisch en rijk in dien vollen bloei harer rijpe jeugd;<br />
wat geleek zij toen op de beschrijving van den dichter:<br />
„She looks a sea Cybele fresh from ocean,<br />
„Rising with her Tiara of proud Towers<br />
„At airy distance, with majestic motion,<br />
„A ruler of the waters and their powers,<br />
And such she was!"<br />
Ja, toen was zij het nog, ondanks den drang van het oogen<br />
blik, maar zij had reeds keuze gedaan van den ridder, die het<br />
zwaard zou aangorden om het haar te doen blijven. Wat was<br />
zij schoon en fier in hare fantastische dracht, die Godinne der<br />
wateren; den Oosterschen mantel om de schouders en den ma-<br />
lierok der kruisridders over de heupen; het hoofd gekroond met<br />
de phrygische muts, niet gebonden, maar gesierd door den dia<br />
deem der Dogen; wat was zij majestueus, toen de ochtenddam-<br />
pen wegtrokken als luchte sluiers, die hare schoonheid eene<br />
wijle hadden- omneveld; wat schitterde dat koepeldak van haar<br />
grootschen St. Marcustempel van den weerschijn der eerste<br />
zonneglansen; wat speelde er vroolijke lichttinten op die bron<br />
zen paarden, die Doria dreigde te breidelen, maar die nog on-<br />
geteugeld dat hooggewelf sierden, als zegeteekenen van een<br />
ouden triomf. Wat blonk dat kleurige marmer van hare plei<br />
nen en paleizen in dat helle, volle daglicht; wat dansten er<br />
grillige schaduwen tusschen die arabesken van fijn kantwerk, in<br />
steen uitgehouwen. Wat was die hemel helder en dat water<br />
blauw; wat waren zij nog liefelijk, die zoelte zonder hitte, die<br />
zachte glansen zonder zengenden gloed!<br />
Bovenal, wat was zij opgewekt en vroolijk, die bevolking, die
379<br />
de vermoeienis niet had geacht en evenmin gevoeld, sinds de<br />
zon was opgegaan over den dag harer hope. En toch op eens,<br />
welk een ademlooze stilte onder die menigte, die daar zoolang<br />
reeds joelend en woelend had dooreengewriemeld, zich verdee-<br />
lende in groepen of aandringende in rijen, elkander voortduwende<br />
en wegdringende, elkander zoekende en vermijdende, elkander<br />
verschalkende en botsende; en nu op eens iets als stilstand,<br />
iets, alsof de tooverroede eener fee haar tot eene groote massa<br />
standbeelden had omgetooverd. Het is de stilte der gespannen<br />
verwachting, de stilte ook van bangen twijfel; de zon was op<br />
gegaan over den dag hunner hope, maar de straal hunner<br />
redding lichtte nog niet!<br />
Zou hen teleurstelling treffen; zou de Doge en de Raad hen<br />
arglistiglijk hebben misleid?<br />
Reeds begonnen er oogen te flikkeren bij de mogelijkheid<br />
dier onderstelling; reeds grepen er handen werktuigelijk naar<br />
dolk en zwaard; eene teleurstelling als deze was niet van die,<br />
welke het volk ongewroken laat.<br />
Men zou lijdzaam zijn en geduldig, totdat...<br />
Maar welk een oorverdoovend geschetter van stemmen gaat<br />
daar op uit die voorste rijen, die het dichtst bij het paleis zijn<br />
doorgedrongen? het zijn luide vivats, waaraan geen einde schijnt<br />
te komen, en waarin, met volle geestdrift, wordt ingestemd door<br />
de duizenden op verderen afstand, wier vreugdgeschrei weer<br />
tot echo strekt om de blijde mare verder te brengen, al ver<br />
der op zulke wijze, dat het vreugdbetoon der Venetianen van<br />
de St. Marcus-plaats tot op de Rialtobrug, van de Rialtobrug<br />
tot aan het Lido, van het Lido tot aan Murano en van Murano<br />
tot aan Chiozza zal weerklinken, om het aan de vijanden, aan<br />
de Genueezen te verkondigen, dat Vittore Pisani in vrijheid is,<br />
dat de groote vlootvoogd der Venetianen zich weer opmaakt<br />
tot bescherming der Republiek, dat Carrara zijn \ beulen werk<br />
mag staken en Doria zijne fierheid matigen, want dat Venetië
380<br />
zich gaat opheffen van hare nederlaag onder de bezielende lei<br />
ding van den uitverkoren redder! Ja! dit was de ware betee-<br />
kenis van dat luide vreugdebetoon; het was niet slechts de<br />
uiting der blijdschap van het oogenblik, maar het hield ook<br />
beloften in voor de toekomst. Beloften, om zich op te richten<br />
uit de verslagenheid, waarin men was weggezonken, of uit de<br />
radeloosheid, die tot tweespalt en opstand had verleid; beloften<br />
van aller krachtsinspanning en vaardigheid tot alle offers, die<br />
het vaderland vragen kon van waardige zonen!<br />
Ja, het volk zou nu strijden en gehoorzamen, want het zag<br />
den man voor zich, die het ten strijde wist aan te vuren door<br />
den blik van zijn oog; die het tot offers bekwaam maakte door<br />
een handdruk en een glimlach, en wiens wenk men gewoon was<br />
op te volgen met al de gewillige haast der liefde.<br />
Ja! daar trad hij op, zooals hij beloofd had, met een nieuwen<br />
dag en als tot een nieuw leven; niet als een lijdende martelaar,<br />
maar als een overwinnaar.<br />
Hij had de overwinning behaald, die hij zich zeiven had voor<br />
gesteld; dat was hem aan te zien. Daar lag stille waardigheid<br />
in zijne houding, zonder aanstelling of gemaaktheid. Daar lag<br />
als een waas van heiligen ernst over zijne trekken; daar glansde<br />
geestdrift op zijn voorhoofd, maar tevens de vastheid van wil,<br />
die de geestdrift beheerscht. De levendigheid van zijn blik was<br />
door zachten weemoed getemperd, toen hij met een zwijgenden<br />
groet het uitbundige gejubel beantwoordde. Zijne kléeding was<br />
die van zijn rang, en hij had den degen op zijde.<br />
Nauwelijks had hij den dorpel van het paleis verlaten, of<br />
het was hem niet meer mogelijk eene schrede te doen. De<br />
naastbijstaanden maakten zich meester van zijne handen om die<br />
te kussen; mannen en vrouwen van allerlei stand wierpen zich<br />
aan zijne voeten, omhelsden zijne knieën, raakten zijne kleede<br />
ren aan, als ware hij een heilige geweest, van wien wonder<br />
doende kracht zoude uitgaan; moeders hieven hare kinderen
381<br />
tot hem op, dat hij ze zegenen zou; men drong en drukte<br />
en stootte elkander om het voorwerp dier hartstochtelijke ver<br />
eering te naderen, of ook slechts te zien; facchini, gondeliers,<br />
matrozen, werklieden uit het arsenaal, die niet allen te gelijk<br />
tot hem konden doordringen, zonken elkander in de armen,<br />
als duizelend onder eene vreugde, die zich toch wilde uiten;<br />
ze zouden de kolommen van het Dogepaleis aan het hart hebben<br />
gedrukt, zoo ze geen menschelijke borst hadden gevonden, om<br />
zich daaraan neer te vleien! Jonge boogschutters, die op verren<br />
afstand stonden, schoten hunne pijlen in de lucht, om de opmerk<br />
zaamheid van den held tot zich te trekken, en dat alles onder<br />
altijd hernieuwde Evviva's en zegewenschen aan Pisani gericht,<br />
en schetterend jubelgroep over zijne bevrijding! En dat alles<br />
ten aanzien van die Senatoren en patriciërs, die hem haatten<br />
en benijdden, en die nu zwijgend, verslagen of onrustig de<br />
getuigen waren van den schitterenden triomf, door hun slacht<br />
offer behaald.<br />
Hun slachtoffer? maar hij, die toch levend ontkomen was aan<br />
hun haat, liep nu een ander gevaar: hij werd bedreigd om<br />
het slachtoffer te worden van de onstuimige en hartstochtelijke<br />
liefdeblijken zijner vereerders.<br />
Met slechts buiten staat verder te gaan, zooals zijn oog<br />
merk was geweest, maar zelfs onmachtig zich te bewegen in<br />
het gedrang om hem heen, en bij de liefkoozingen waarmee<br />
men hem overweldigde, werd het hem tevens onmogelijk, zich<br />
te doen verstaan onder het daverend gejuich om hem heen; het<br />
begon hem te ontbreken aan lucht, terwijl de plotselinge over<br />
gang uit de diepe stilte eener onderaardsche gevangenis tot het<br />
gejoel en oorverscheurend geschrei van zulke volksmassa, bij<br />
den held, wiens geest sterker was gebleven dan zijn lichaam,<br />
eene aangrijpende uitwerking had; hij duizelde, hij wankelde<br />
en was op het punt bezwijmd neer te vallen. Dat begrepen een<br />
paar forsche matrozen, die met eenheid van wil en daad, snel
382<br />
als de gedachte, den geliefden vlootvoogd ophieven met hunne<br />
armen, en hem dus door de menigte heendroegen, die ten<br />
laatste inzag, dat zij hem het meeste dienen zou in dit oogen<br />
blik door plaats te maken voor zijne kloeke dragers. Maar<br />
die tocht mocht evenmin zonder nieuw huldebewijs afloopen,<br />
oordeelden anderen; het waren soldaten van de Republiek.<br />
Snel werd het vaandel van St. Marcus 'afgerukt van een der<br />
standaarden, en dat boven het hoofd van den admiraal zwaai<br />
ende, volgden zij onder luide toejuiching tot op eene kleine<br />
verhevenheid, waar de admiraal zijne dragers deed standhou<br />
den en zich liet nederzetten.<br />
Toen trok hij den degen en wenkte dat hij het volk wilde<br />
toespreken.<br />
De achterdochtigsten onder de Tienmannen verbeten zich de<br />
lip; daar waren patriciërs die verbleekten; in dit oogenblik<br />
had Pisani slechts voor te schrijven wat hij wilde, om het vol<br />
bracht te zien door het volk! — Zoo hij Dictator wilde zijn....<br />
Hij wilde niets dan het volk te herinneren aan de belofte,<br />
die het had afgelegd, van nu alle krachten in te spannen tot<br />
redding der Republiek; van nu te strijden of te sterven onder<br />
de banier van St. Marcus; van nu de tweespalt te vergeten, eigen<br />
wil te verzaken, zich zelf te verloochenen tot gehoorzaamheid<br />
aan de overigheid, en op God te zien, van wien alle uitkomsten<br />
zijn. Hij deed het hen opmerken, dat het alleen onder deze voor<br />
waarden was, dat hij hen danken kon voor hunne liefde, die<br />
zijne bevrijding had bewerkt, en dat hij de hulp, die zij hem<br />
met zooveel vaardigheid hadden aangeboden, zou aannemen ten<br />
bate van 't Gemeenebest. Hij wilde eindelijk hen vermanen om<br />
rustig naar huis te gaan, en door degelijke daden, beter dan<br />
door luidruchtig vreugdegebaar, hunne liefde en dankbaarheid<br />
te toonen.<br />
En het volk, dat uit den mond van den Doge zulk eene toe<br />
spraak mogelijk als een bar verwijt zou hebben opgevat, waar-
383<br />
over het in morren zou zijn uitgevallen, werd den toon en de<br />
keuze der woorden, door den edelen eenvoud en de zachte gebie<br />
dende houding van hem die ze uitsprak, vooral omdat ze uitge<br />
sproken werden door een gunsteling, zóó getroffen en verrast<br />
tevens, dat het luide de belofte herhaalde, die Pisani van hen<br />
vroeg, en dat het zelfs voldeed aan het verlangen om rustig uit<br />
een te gaan.<br />
Yittore Pisani was nu vrij in zijne bewegingen, en de eerste<br />
daad zijner vrijheid was een kerkgang.<br />
Hij ging de mis hooren in de kapel van St. Nicolaas; zijne<br />
eerste behoefte was dankbaarheid aan God voor zijne verlos<br />
sing, gemeenschapsoefening met den Heer, die hem kracht had<br />
gegeven tot de groote innerlijke overwinning; die hem zoo<br />
kalm, zoo eenvoudig en zoo waarlijk groot maakte bij den uiter-<br />
lijken triomf.<br />
„En de overwinnaar bad!"<br />
Er zijn gebeden, die altijd verhoord worden; het is dan, als<br />
de geheiligde wil tot een zuiver gebed heeft opgevoerd; hetgeen<br />
dan wordt gevraagd van God is geen eisch der zelfzucht, maar<br />
eene overgave van zich zeiven, die al verkrijgt wat zij noodig<br />
heeft.<br />
Dus moet het gebed zijn geweest van Vittore Pisani in dien<br />
schoonen, grooten morgenstond, te oordeelen althans naar het<br />
geen volgde.<br />
Het behoorde tot zijne verplichtingen, zijne opwachting te gaan<br />
maken bij den Senaat, opzettelijk bijéénvergaderd in vollen getale<br />
te zijner ontvangst.<br />
De Raad van Tienen met den Doge, de Raad van Veertigen 1),<br />
1) De geduchte Eaad van Drieën (I tre di sopra), die in lateren tijd de<br />
staatsinquisitie vertegenwoordigde, bestond nog niet; maar de geest, waaruit<br />
dit vreeselijk tribunaal oorsprong nam, heerschte reeds.
384<br />
en alle patrieiers, die recht van zitting hadden in den Groo<br />
ten Raad, bevonden er zich; bijgevolg kwam hij in tegenwoor<br />
digheid van zjjne benijders, van zijne vijanden, van hen, die<br />
list hadden gebruikt om hem hinderlagen te leggen en geweld<br />
om hem te straffen, toen hij gestruikeld was. Zijne beschuldigers,<br />
die zijn goeden naam hadden bezwalkt, waren daar, zoowel als<br />
zijne rechters, die geloof hadden geslagen aan hunne laste<br />
ringen.<br />
Over zijne vijanden te zegepralen was niet het zwaarste voor<br />
hem; hij beoogde het meerdere: ze te bevredigen en te ver<br />
zoenen. Terstond na de mis ging hij derwaarts. Al wat recht<br />
van toegang had in 't paleis, was daar bijeen. Reeds terstond<br />
bij zijne intrede gewerd hem een blijk van liefde, wel geschikt<br />
zijnen hateren een bewijs te leveren van den invloed, dien hij<br />
had op alles wat hem omringde.<br />
De soldaten, die in het paleis dienst deden, lieten niet toe,<br />
dat de grijze admiraal, wiens knieën ze zagen knikken, de<br />
groote trap zou opstijgen; zij droegen hem op hunne armen<br />
tot in de Raadzaal!<br />
Pisani, volgende den eisch der étiquette, wierp zich aan de<br />
voeten van den Doge, die hem wenkte op te staan en die het<br />
noodig achtte in zijne toespraak vooral aan te dringen op ver<br />
gevensgezindheid; die hem vergetelheid van het verledene<br />
aanbeval, en vermaande de Republiek te dienen zonder om te<br />
zien; terwijl hij zijne vermaning eindigde met te herinneren,<br />
dat hij gevangen was gezet, omdat hij de Republiek schade<br />
had toegebracht door zijn verlies bij Pola, en dat men hem<br />
de vrijheid hergaf om die schade te herstellen. „En nu, Vittore<br />
Pisani," eindigde hij, „ga, en wees zoozeer de schrik onzer<br />
vijanden, als gij de gunsteling zijt van de Republiek."<br />
En Vittore Pisani, zich opheffende, sprak met edelen eenvoud:<br />
„Ik heb mijn vonnis ondergaan zonder morren, voor zooveel<br />
het mij zei ven betrof, en nu ik de vrijheid herkregen heb, is
385<br />
het gedenken van de grieven, die ik heb kunnen gevoelen,<br />
reeds verre van mij. De Heer, wiens lichaam ik ontvangen heb<br />
in dezen ochtend, is mijn getuige, dat alle bitterheid van mij<br />
geweken is. Daarenboven, kon ik schooner vergoeding wenschen<br />
voor al het geledene, dan de eer, die de Eepubliek mij doet<br />
door hare verdediging aan mjj toe te vertrouwen? Mijn leven<br />
is aan haar gewijd; moge God mij de noodige kracht schenken<br />
om zoo grootsche taak waardiglijk te volbrengen!"<br />
Tegen een antwoord zoo ernstig en toch zoo zedig, zoo groot<br />
en toch zoo eenvoudig, was de haat en het wantrouwen niet<br />
bestand. De uitdrukking, die de grijze held er in had gelegd,<br />
gaf daaraan iets onwederstaanbaars; de Doge en verscheidene<br />
Senatoren stonden op van hunne zitplaatsen en omhelsden Pisani<br />
onder diepe aandoening; allen waren getroffen; in dien Grooten<br />
Baad, dien men koud en onbewegelijk had gezien bij zoo me<br />
nig roerend tooneel van smart en zielelijden, zag men nu tranen<br />
stroomen, die de fiersten zich niet schaamden; Pisani had zijne<br />
vijanden verslagen, en wat meer zegt, hij had ze aan het harte<br />
gedrukt!<br />
Nauwelijks had de schare bevoorrechten, die tot het paleis,<br />
tot de galerijen, tot dicht bij de open raadzaal waren genaderd,<br />
dit tooneel aanschouwd en de woorden van Pisani verstaan, of<br />
zij barsten uit in luide toejuichingen, die den „grooten patriot,"<br />
„den beproefden zoon des vaderlands" golden, zooals ze Pisani<br />
betitelden, en de vivats ter zijner eere werden aangeheven met<br />
verdubbelde geestdrift. Maar Vittore Pisani, zich tot hen keerende,<br />
riep: „Leve St. Marcus! Venetianen! ziedaar de eenige leus,<br />
die de burgers der Eepubliek betaamt!"<br />
En nu, is het noodig meer te zeggen over de waarde en de<br />
beteekenis van den triomf, door Pisani behaald? Het was nog<br />
meer dan de triomf van den Republikein, ter liefde van zijn<br />
Vaderland; het was de triomf van den Christen over den natuur<br />
lijken mensch, en waar wij in gedachten den vlootvoogd van<br />
Engelschen te Rome enz. 25
386<br />
1378 hebben gesteld naast den vurigen vrijheidsheld van Italië<br />
in onzen tijd, daar is de wensch, dat de vergelijking moge door<br />
gaan tot den einde, immers noch vermetel noch kwetsend?<br />
"Waarvoor leefden de groote mannen; waarvoor dienen de voor<br />
beelden der geschiedenis, zoo het niet zijn zou ter opwekking<br />
van het nageslacht, en zij 't niet voor dien éénen en eenigen,<br />
die als Pisani geene opwekking noodig heeft om overwinningen<br />
te behalen, aan de zijne gelijk, dan toch moge het zijn voor<br />
zoovele als daar strijden aan zijne zijde, voor zoovelen als er<br />
ontslaakt worden door zijne hand; voor Venetië, als het uit de<br />
sombere diepten van hare versmaadheid zal worden opgeheven;<br />
voor dat gansche Italië en die Italianen, waarop Europa, waarop<br />
de wereld met liefde en belangstelling staart, maar tevens met<br />
vreeze en bevinge....<br />
De politieke horizont, vanwaar haar wel of wee schijnt te<br />
moeten toekomen, is veranderlijk als het weer, is den kalei-<br />
doscoop gelijk, die bij iedere lichte schudding eene andere<br />
figuur toont, altijd met dezelfde voorwerpen; wie zal met juist<br />
heid voorspellen wat haar te wachten staat, wat te vreezen ?<br />
De arm, die den kaleidoscoop gevat houdt, is een reuzenarm;<br />
het brein, dat zijne bewegingen leidt, niet te doorgronden; Italië<br />
heeft een meer betrouwbaren bondgenoot noodig; Italië kieze<br />
het bondgenootschap van dien Machtige, aan wien "Willem van<br />
Oranje zich ook had verbonden in de donkere dagen zijner worste<br />
ling voor onze vrijheid; den koning ook der keizeren, de Rots<br />
der Eeuwen, die de harten der vorsten leidt als waterbeken,<br />
die het lot der volkeren regelt naar Zijn wil, en die het dicht<br />
verwarde weefsel eener looze staatkunde als een spinneweb uiteen<br />
kan blazen met de ademtocht Zijner almacht.<br />
Hij heeft geen welgevallen<br />
Aan de eigen kracht des mans,<br />
De macht der duizendtallen,<br />
De scherpte van den lans.
387<br />
Hooghartig weerstaat Hij,<br />
En nu, en t' allen stond!<br />
Zijn hateren verslaat Hij<br />
Met d' adem van Zijn mond!<br />
't Geheim van allen zegen,<br />
(Oranje) Itaalje en Neerland, hoort!<br />
Is in Gods vrees gelegen,<br />
Zijn dienst, Zijn gunst, Zijn Woord!<br />
Zijn er mogelijk nog lezers, begeerig te weten of Pisani<br />
werkelijk de redder werd van de Republiek, waarvoor hij reeds<br />
vooruit was gegroet, en hoe het ging met den oorlog tusschen<br />
Genua en Venetië?... Mijne vrienden! ik bedoelde slechts u<br />
een enkel beeld te geven uit dien ouden tijd; de lijst, waarin<br />
het behoorde, was een oorlogstooneel, dat ik u niet kon sparen,<br />
maar een volledig geschiedverhaal te leveren lag niet in mijne<br />
bedoeling. Toch hebt gij recht om te weten, hoe het Pisani<br />
verder ging.<br />
Hij deed het mogelijke voor Venetië, al kon hij niet alles doen<br />
wat hij voor haar had gewild. Wat de gespannen verwachting<br />
zich van zijne tusschenkomst had voorgesteld, werd niet over<br />
troffen, maar het was reeds veel, dat hij die niet teleurstelde.<br />
Hij had mirakelen moeten doen, zoo hij die had willen over<br />
treffen, en toch, het waren bijna wonderen, die hij verrichtte,<br />
met behulp van den goeden wil en den volvaardigen dienst<br />
van allen, die hij om zich vereenigde. In volle waarheid mocht<br />
het van hem gezegd worden, dat zijn naam voor een leger<br />
gold. Alles wat in Venetië de wapenen dragen kon, van den<br />
zestienjarigen knaap af, tot op den grijsaard van zijn eigen leef<br />
tijd toe, liet zich ten huize van Pisani opschrijven tot den dienst<br />
van de Republiek. In 't begin echter bracht deze volvaardige<br />
geestdrift hem in groote verlegenheid. De Senaat, hoe oprecht<br />
de verzoening ook ware geweest, had eene kleinigheid vergeten<br />
bij zijne invrijheidstelling, eene kleinigheid, maar die in deze
388<br />
hachelijke oogenblikken nogal van gewicht was. Men had Pi<br />
sani niet in zijne waardigheden hersteld; men had hem gee<br />
nerlei ambt of rang opgedragen, en de personen, die zich bij<br />
hem kwamen aanmelden, de werklieden van de werf en van<br />
het arsenaal, die zijne bevelen kwamen vragen, moesten onver-<br />
richterzake terugkeeren. Pisani had geenerlei qualiteit om hun<br />
orders te geven! Men ziet het, het stelsel van wantrouwen en<br />
overvoorzichtigheid was te Venetië sterker dan alles! Wat wilt<br />
gij ? ... de kracht der gewoonte ... Maar het volk dwong den<br />
Raad toch om voor ditmaal met zijne gewoonte te breken, en<br />
Pisani werd tot Generalissimus verheven over land- en zeemacht.<br />
In den tijd van drie dagen waren zes galeien uitgerust, bemand,<br />
van krijgsvoorraad en levensmiddelen voorzien, uit vrijwillige gif<br />
ten en bijdragen der burgers. Eene vloot van zes galeien be-<br />
teekende zeer weinig tegen de scheepsmacht, die de Genueezen<br />
in de Golf hadden vereenigd, maar ter beveiliging van Venetië,<br />
onder de bevelen van Pisani, hadden ze hunne waarde. Den vij<br />
and af te schrikken van een aanval op de stad, door een ver<br />
toon van macht, waarvan men de werkelijkheid niet bezat; scherpe<br />
waakzaamheid te gebruiken tegen alle verrassing; zwakke punten<br />
door dammen, muren, torens en gezonken schepen te versterken;<br />
gewapende barken te laten kruisen in alle kanalen, die men niet<br />
ontoegankelijk had kunnen maken, en intusschen het ongeoefende<br />
schippers- en visschersvolk tot ware zeelieden en soldaten om te<br />
scheppen, ziedaar al wat de admiraal kon en mocht doen voor<br />
Venetië, in afwachting van meerdere krachten en sterkere hulp. Zijn<br />
gezag was er noodig om de overmoedige Venetianen, die zich<br />
sterk waanden sinds zij hun admiraal hadden, van gewaagde<br />
tochten iegen Chiozza en de Genueezen af te houden. Door<br />
lankmoedigheid met strengheid af te wisselen, door zich als het<br />
ware te vertiendubbelen en voor alles in persoon op te komen,<br />
gelukte het Pisani dien toestand te rekken tot de eindelijke komst<br />
van Karei Zeno met de Venetiaansche vloot uit de Grieksche
389<br />
wateren. In dien tusschentijd had de Generalissimus te kam<br />
pen gehad met eene bevolking in hongersnood, daar de Ge<br />
nueezen den zeeweg afsloten en Francesco Carrara van de<br />
landzijde wacht hield, dat geenerlei krijgsvoorraad of leeftocht<br />
naar Venetië kon worden toegevoerd. En dat, terwijl de scheeps<br />
bouw en de uitrusting der manschappen niet vorderen kon zon<br />
der aanvoer van buiten; terwijl het wanhopige volk telkens den<br />
bevelhebber onder tranen en beden het voorstel kwam doen,<br />
hen liever op het water te laten sneuvelen in den strijd tegen<br />
den vijand, dan van honger te laten sterven in hunne huizen.<br />
En dat, terwijl de vijand reeds zóó nabij was, dat men de klok<br />
ken van St. Marcus niet meer durfde luiden, uit vreeze dat hij<br />
ze zou hooren! De vertwijfeling steeg tot het voorstel van eenige<br />
radeloozen, om de Lagunen te verlaten en weg te wijken, met<br />
al wat men op de schepen bergen kon, naar eenig afgelegen<br />
eiland, nog in 't bezit der Eepubliek. Men kan denken, welk<br />
eene geestkracht, welk eene overredingsgave er toe behoorde,<br />
om aan deze ingevingen der radeloosheid te wederstaan. Men<br />
kan zich ook voorstellen, wat het hart van een Pisani, van den<br />
grooten patriot, er onder leed. Maar toch hij overkwam dat<br />
alles, hij weerstond dat alles, zonder toe te geven en zonder de<br />
volksgunst te verliezen. Mij dunkt, dit bewijst meer voor zijn<br />
karakter, dan of wij de gansche reeks zijner maatregelen en han<br />
delingen in dat tijdstip met u doorliepen.<br />
De Doge en de Senaat stonden hem wakker ter zijde. Zij<br />
waren het niet, die uit zwakheid het Vaderland zouden verloren<br />
geven. Zij waren het volkomen eens met den Generalissimus,<br />
dat men zich in Venetië verdedigen moest tot op het uiterste,<br />
en zich onder de puinhoopen der schoone hoofdstad moest laten<br />
begraven, veeleer dan die te verlaten. De Signoria liet een<br />
decreet uitgaan, dat ieder inwoner, die zich onderscheidde door<br />
toewijding aan de algemeene zaak, zou worden opgeschreven<br />
in het Gulden Boek en recht zou hebben tot zitting in den
390<br />
Grooten Baad. Er waren toen handwerkslieden, kunstenaars,<br />
winkeliers, die zich door de zeldzaamste bewijzen van moed,<br />
van toewijding of van opofferingen, waarbij ze huis en hof prijs<br />
gaven, den weg baanden tot die hooge eere. De Cigogna's, de<br />
Paruta's, de Einieri en vele andere dagteekenen hun adeldom<br />
van die sombere dagen der Eepubliek. Zoo kreeg men ten<br />
laatste eene vloot van vierendertig galeien bijeen, geheel uitge<br />
rust, en bemand, en hiermede wist Pisani den vijand op een<br />
afstand te houden. Hij kruiste met zijn eskader tot oefening van<br />
zijn scheepsvolk in de kanalen van Giudecca en St. Nicolaas<br />
in Lido; en de Genueezen, zulk eene ongewachte ontwikke<br />
ling van scheepsmacht ziende, begonnen over hun eigen toe<br />
stand na te denken en reeds groote bezwaren te zien in eene<br />
overwintering op Chiozza; twee maanden daarna was Pisani<br />
genoeg zeker van zijn scheepsvolk en soldaten om ze ten strijde<br />
te durven voeren; toen ontwierp en volbracht hij het stoutste<br />
ontwerp, dat in een krijgsmansbrein kon opkomen: hij keerde<br />
de verhouding om, verliet de Lagunen, na voor hare bewaking<br />
gezorgd te hebben, en blokkeerde de vloot der Genueezen in<br />
de haven van Chiozza, om haar te dwingen zich over te geven<br />
zonder eens tot een slag te zijn gekomen! Men zou een krijgs<br />
kundige moeten zijn om met juistheid te beschrijven en zelfs<br />
volkomen te waardeeren de middelen, waardoor hij dit stoute<br />
plan voorbereidde. Ons is het genoeg, dat hij het ten uitvoer<br />
legde. De Genueesche schepen waren opgesloten in de wateren<br />
van Chiozza, waren tot onbewegelijkheid gedoemd, terwijl de<br />
Venetiaansche vloot vrij was in hare bewegingen van uit en<br />
naar de Lagunen terug. Voordat Pisani die verliet, op den 23sten<br />
December 1379, had hij eerst het volk toegesproken en ver<br />
maand om goeden moed te houden, uit alle macht en door<br />
alle middelen zich tot de verdediging van de hoofdstad gereed<br />
te houden, terwijl hij en de patriciërs, die hem bij deze onder<br />
neming volgden, op het Evangelie hadden gezworen, dat men
391<br />
niet weer naar Venetië zou terugkeeren, zonder den vijand ver<br />
dreven te hebben.<br />
De Doge, ondanks zijn hoogen leeftijd wilde aan dezen stou<br />
ten tocht zijn goedkeuring hechten door persoonlijke deelneming.<br />
Hij beklom het admiraalschip, waarop de groote banier van St.<br />
Marcus werd opgeheschen. Het duurde nog tot den lsten Janu<br />
ari 1380, eer het Zeno mogelijk was zich aan deze expeditie<br />
aan te sluiten, en het was onder alle bedenkelijke moeielijkhe-<br />
den en bezwaren, dat Pisani het geduld zijner matrozen rekte<br />
en de strijdwoede zijner soldaten beteugelde (strijdwoede door<br />
allerlei leed en last aangevuurd) tot die driewerf welkome aan<br />
komst. Van toen af kon men ook Venetië als gered beschouwen,<br />
schoon de herneming van Chiozza en de verdrijving der Genueezen<br />
nog de vereenigde krachten en het vereenigd beleid van den<br />
vurigen jongen Zeno met den ervaren en bedachtzamen grijzen<br />
admiraal had gevorderd, maar men kwam toch daartoe, en het<br />
bestaan der Republiek, de zekerheid van Venetië, was gewaar<br />
borgd.<br />
Toch was de oorlog met Genua daarom niet geëindigd, maar<br />
die duurde voort met afwisselende krijgsfortuin tot beide mede<br />
dingsters er hare krachten en schatten hadden ingeboet. Toen<br />
werd er vrede gesloten; een vrede waarbij Venetië niet eens<br />
de meeste uiterlijke voordeelen aan hare zijde had. Maar zij<br />
had hare onafhankelijkheid weten te behouden van buiten, en<br />
de band der eendracht onder alle klassen en rangen was ver<br />
sterkt geworden in het gemeenschappelijk gevaar, dank zij het<br />
verheven voorbeeld van haar admiraal. Deze beleefde niet eens<br />
het eind van den oorlog; hij overleed te midden van zijne krijgs<br />
bedrijven als een waardig admiraal op zijne vloot, aan de gevolgen<br />
zijner wonden en doorgestane vermoeienissen. Er werd rouwe<br />
over hem bedreven door adel en volk beide, zooals er vóór<br />
hem nooit over eenig burger der Republiek had plaats gehad.<br />
Zijn lijk, uit de golf van Manfredonia naar Venetië heengevoerd,
392<br />
werd er met groote plechtigheid op kosten der Republiek be<br />
graven, door den Doge en den Senaat en geheel den adel in<br />
rouwkleederen naar de laatste rustplaats begeleid. Er is iets in<br />
die laatste eerbewijzen, geschonken aan een groot of een goed<br />
man, door hen die hem vroeger miskenden of haatten, dat het<br />
harte weldadig aandoet. Het volk, dat in onafzienbare massa<br />
toeliep, kwam ditmaal niet om zich aan de pracht der lijkstaatsie<br />
te vermeiden. Het schreide tranen van meer echte gehalte dan<br />
de zilveren sieraden op het lijkkleed vastgehecht. Venetië had<br />
een burger verloren, die, naar aller getuigenis, het grootst was<br />
in het ongeluk, en meer dan eenig ander zedig en menschelijk<br />
na een overwinning.<br />
De oorlog tegen Venetië had Genua slagen toegebracht,<br />
waarvan het zich nooit weer zou oprichten, en de innerlijke<br />
verdeeldheid was daar toegenomen met den tegenspoed, op<br />
zulke wijze, dat het eindigde met zich op Frankrijk te steunen<br />
om staande te blijven! Karei VI nam het beschermheerschap<br />
aan over die Republiek, die van nu af hare onafhankelijkheid<br />
had verloren en haar ondergang tegenging.<br />
Venetië herstelde zich weer van hare verliezen, en ging nog<br />
een tijdperk te gemoet van grootheid en voorspoed, zooals geen<br />
der vorige was geweest. Toen kwam er verandering op het<br />
wereldtooneel, waarop de Republiek had geschitterd. Hare ster<br />
verbleekte; den gevleugelden Leeuw werden de schachten ge<br />
kortwiekt. Hij vloog niet meer over verre zeeën en landen,<br />
maar liet de vleugelen slap en ootmoedigd hangen, liet ze<br />
binden, en bleef rusten op eigen erf, tot hij in sluimering viel;<br />
ten laatste gevankelijk weggevoerd naar zijne Babylonische gevan<br />
genschap in Frankrijk, keerde hij wel naar St. Marcus erf terug,<br />
maar niet zooals hij het verlaten had. Het Evangelie, aan<br />
zijne bewaking toevertrouwd, was hem ontvallen 1). Aan de<br />
1) Historisch.
393<br />
strikken van het ongeloof ontkomen, viel hij in de boeien der<br />
bigotterie; daar ligt hij nu, niet meer loom en sluimerend, maar<br />
spartelend en snakkend naar het uur zijner verlossing.<br />
Moge het spoedig geslagen zijn! Moge hij nog eenmaal weer<br />
de vleugelen uitslaan, niet zooals voorheen bekrompen staats<br />
zucht ten bate, maar naar de les van het Evangelie, in wakkere,<br />
werkzame liefde jegens allen, die onder zijne hoede schuilen,<br />
den vjjanden tot schrik, den zusterstaten ten zegen, den volkeren<br />
tot een exempel door zijn voorspoed, als eenmaal door zijn te<br />
genspoed.<br />
Van voorspoed gewagen wij, en ... daar moeten als zooveel<br />
mirakelen geschieden, eer de Niobe onder de steden kan worden<br />
opgericht uit haar diepen val. Maar... wij hebben het gezien,<br />
de Voorzienigheid heeft ze eenmaal voor haar beschikt, heeft<br />
haar eenmaal den man geschonken, die ze alleen voor haar kon<br />
wrochten. Waarom ook niet nu? Kennen wij hem niet, den<br />
man, die tot het werktuig harer oprichting schijnt voorbestemd?<br />
Heil en zegen worden hem toegebeden door het proza, als door<br />
de poözie! Hij herinnere zich, dat zijn voorganger groot was<br />
in het ongeluk als hij zelf; hij herinnere zich, dat zijn voorgan<br />
ger bedachtzaam was bij de zegepraal, en ootmoed had voor<br />
God bij de vergoding der menschen. Wij zouden hem willen<br />
bemoedigen onder de worsteling met de schoone zinspreuk van<br />
den Zeeuwschen waterleeuw: LUCTOR ET EMERGO, en in de<br />
overwinning gedenke hij aan den man, die de Banier van St.<br />
Marcus met den gevleugelden Leeuw en het Heilig Evangelie<br />
hoog omhoog hief, aan Venetie's grooten Patriot, aan Vittore<br />
Pisani en diens schoonen triomf.
11ST 3Ü O TT JD.<br />
ENGELSCHEN TE ROME.<br />
HOOFDSTUK I. Bladz.<br />
EENE WESP GEWOND 3<br />
HOOFDSTUK II.<br />
DE BIDDER KARRE EN ZIJNE BEZOEKERS 21<br />
HOOFDSTUK III.<br />
IEMAND MET EEN DUBBEL BEROEP 40<br />
HOOFDSTUK IV.<br />
HET LAATSTE SPEL 52<br />
HOOFDSTUK V.<br />
VERVOLG VAN HET LAATSTE SPEL 62<br />
HOOFDSTUK VI.<br />
ANNA OSTON 68<br />
HOOFDSTUK VII.<br />
DE LASTERAAR 87<br />
HOOFDSTUK VIII.<br />
HA DE SIËSTA 92<br />
HOOFDSTUK IX.<br />
GELAAT EN MASKER 102<br />
HOOFDSTUK X.<br />
OPHELDERINGEN 116<br />
HOOFDSTUK XI.<br />
WAT DON MARCO IS 130
396 INHOUD.<br />
HOOFDSTUK XII. Bladz.<br />
DRIE HOOFDPERSONEN HEBBEN EENEN SLAPELOOZEN NACHT . . 141<br />
HOOFDSTUK XIII.<br />
EENE TELEURSTELLING EN EENE ONTMOETING 157<br />
HOOFDSTUK XIV.<br />
EENE VERZOENING EN EENE ONVERZOENLIJKHEID 166<br />
HOOFDSTUK XV.<br />
LAETITIA 180<br />
HOOFDSTUK XVI.<br />
EEN STEEK VAN DE WESP 192<br />
HOOFDSTUK XVII.<br />
GEVAREN 205<br />
HOOFDSTUK XVIII.<br />
KARRE'S BEKENTENIS 219<br />
HOOFDSTUK XIX.<br />
HET SCHIMPSCHRIFT 234<br />
HOOFDSTUK XX.<br />
ZWAKHEID 257<br />
HOOFDSTUK XXI.<br />
DE SCHOT MAAKT EENE KENNIS 269<br />
HOOFDSTUK XXII.<br />
DE PAUS MOET EENS ALS MENSCH VOELEN 283<br />
HOOFDSTUK XXIII.<br />
NOG EEN TOONEEL IN DE ZAAL VAN KARRE 301<br />
HOOFDSTUK XXIV.<br />
EEN HUWENIJK EN EENE BRUILOFT ..312<br />
DE TRIOMF VAN PISANI 319