Briefwisseling van Hugo Grotius. Deel 2

419
942. 1625 Jan. 26. Van S. Episcopius 1
.
Eerwerdighe, wyze, voorsienighe heer.
Ick hebbe uyt Mercier 2 verstaen de eere, die U.E. my heeft gelieven te doen met
het presenteren van eene dedicatie aen M r . Dolot 3 , indien Syne E. 't selve niet en
soude onaengenaem wezen, en dat Syne E. in den eersten 't selve niet ongaerne
geaccepteert, doch naderhant wederom geëxcuseert heeft. Ick bedancke U.E. seer
hooghlijck voor de groote affectie ende de eere, die U.E. daerinne my heeft bewesen,
my werdigh achtende eene soodanighe recommandatie. Aengaende de
ongestadigheyt van dien goeden ouden heer, ick verwondere my daerover niet; 't
gebreeckt Zyne E. niet aen kennisse, maer aen hert en couragie, daer eensdeels
de jaren oorsaeck van zijn, eensdeels een wereltsche vreese van te verliesen beide
de eere by den menschen, en rust en gemack by sijn selven. Ick gedencke dickmael,
mijn heer, dat God eertijts als sijn volck ten stryde soude gaen, deur een basuyne
liet uytroepen, dat onder anderen oock die geene, die vertsaeght of bevreest waren,
niet en souden mede optrecken, maer te huys blyven, opdat sy harer medebroedren
herte niet en souden mede vertsaeght maken; oock dat Joannes in syne
Openbaringhe 4 onder anderen de vertsaeghde mede rekent, τοὺς δειλοὺς, die in
den poel geworpen sullen worden; de waerheyt Godes van welcker overgroote
nutticheyt men overtuyght is, meriteert een grooter couragie als by sommighe luyden
vernomen wort; doch de heere sal die en ons oordeelen.
Ick hebbe M r . Pieterss. 5 wederom ernstelijck gesommeert om op U.E. brief te
antwoorden. Als ick die Zyne E. gaf lagh hy aen de gicht te bedde en konde handen
noch voeten gebruycken, maer beloofde my te sullen arbeyden dat dadelijck U.E.
daerop antwoort soude gesonden worden. Nu heeft hy my, wedrom aengesproken
sijnde, geseyt 't selve gedaen te hebben. Ick twijffele daerom niet of U.E. sal 't selve
antwoort wel bekomen hebben. Hier sijn voor de tweede reyse, soo men seyt, de
schepen alle te gelijck gearresteert, en men heeft alrede eenighe van de grootste
en beste boeyers uytgekooren, die vandaegh vertrecken moeten; tot wat eynde is
noch onseker; elckeen gist nae sijn humeur is. In onse vaderlant wackert vry wat
den yver van onse gemeynten soo in de steeden als oock ten platten lande, sulckx
datter arbeyders gebreken tot den ooghst: wy hoopen en bidden dat den heere des
ooghsts dier uytstooten wil soodanighe en sooveele als den ooghst vereyscht, of
indien sulckx Syne Goddelycke Majesteyt niet en belieft, een soodanighe remedie
gebruycken wil, dat de gevangene en gebannene verstroyde arbeyders in vreede
en vryheyt wederkeeren moghen, opdat de ooghst niet verlooren en gae, daervan
ick redenen hebbe niet te wanhoopen, indien wy met patiëntie de gebeden
aenhouden ende ons selven syne hulpe en segeninghe niet onwerdigh en maken.
Ick ben vast met Camero 3 doende, maer in het uytschryven wast het werck onder
de hant sulckx dat ick vreese, dat het te groot worden sal om gelesen en gedruckt
te werden. Ick sal evenwel in Gods naem voortgaen en brengen het soo verre ick
kan, verhopende dat U.E. my
1 Hs. Bibl. Rem. Gem. Rotterdam.
2 Zie p. 401 n. 2.
3 De dedicatie schijnt te zijn voor Episcopius' Responsio ad defensionem Io. Cameronis; zie
p. 210 n. 13.
4 Joh. Apoc. 21, 8.
5 Zie p. 400 n. 3.
3 De dedicatie schijnt te zijn voor Episcopius' Responsio ad defensionem Io. Cameronis; zie
p. 210 n. 13.
Hugo de Groot, Briefwisseling van Hugo Grotius. Deel 2