Briefwisseling van Hugo Grotius. Deel 2

404
fuere. Accedit quod Mediolano extranei omnes iussi sunt excedere viaeque
quaquaversum latrociniis sunt infestissimae. Ambigenti porro mihi de itinere maritimo,
quod Massilia Genuam ducit, nihil potius videtur quam commodis occasionibus
intentum esse. De Aligero 1 ob illas quas allegasti rationes ne cogitandum quidem
esse semper credidi: augusta illa dignitas, quae in patrem ipsius Cancellario diem
functo collata est, venturum ipsum in foelicitatis paternae partem facit ut existimem,
aut saltem, reiecta in tempus vernum legatione, cum accessione dignitatis mittendum.
Quicquid sit, ipsene horsum sit venturus necne ex nemine mortalium intelligo. Adest
iam plusculos dies Sabaudiae Duci Comes Stabuli 2 , eique se Vobencourtius 3 cum
legione militum sua propediem adiunget, ut et cum suis qui hic agit Aleziae Comes 4 .
Convenere Rhaeti de rerum summa quoque pacto Hispanicis aggressionibus obviam
sit eundum deliberaturi. Basileae non leviter praetimetur: eam quidam obsessum
iri, quidam iam nunc obsessam volunt. Qui celeribus equis ex Hispania advenit
nuntius totam Lusitaniam ad recuperandum Sinum Omnium Sanctorum 5 ait armari,
ac stare omnibus sententiam extrema quaevis malle perpeti quam coeptis excidere,
eoque diutius orbari loco, cuius iactura tribus locupletissimarum Lusitaniae urbium
amissioni aequipolleat. Italos castrorum desertores plurimos indies hic videre est.
Quidam in Gratianopolitano Parlamento consiliarius mihi adfirmavit Hispanos plures
ducentis in itinere sibi conspectos, exceptis Italis quorum longe maior etiamnum
erat numerus. Venerat autem ille Gratianopoli, quae biduo itinere hinc abest. Pene
hoc omiseram, qualequale sit ipse rectius iudicaveris, nempe vidisse me literas ad
unum ex iis, dc quibus supra scripsi, Anglis nupere admodum datas, quae hoc
habebant: praediis ac latifundiis eorum, qui Catholicae essent religionis, impositum
vectigal, quod aliquot abhinc annis exactum haud fuit, Parlamenti iussu denuo
coepisse exigi, proposita refractariis exilii poena. Quod ipsum etsi mihi hoc rerum
Anglicarum statu difficile ad fidem videatur, summa tamen rem ita se habere
adseverantium - qui eadem et ad se perscripta dicebant - fiducia fecit ut et hoc
perscriberem. His quod addam nihil est nisi hoc, quod a me nec scribi nec exprimi
quoad vivam poterit satis, esse me scilicet tibi tuisque quam devinctissimum. Tu
quaeso despice ecquid aut fides mea aut opella usui alicui inservire possit. Ego
eorum qui vivunt foelicissimum me reputabo, si mandatorum tuorum honore dignum
me iudices. Vota interim pro salute tua facere non desinam, Deumque Optimum
Maximum rogabo ut te communi patriae nostrae totiusque adeo orbis Christiani
bono quam diutissime servet incolumem, Mundi delicias, suos amores. Vale et
praecipitatae festinationi ob discessum tabellarii ignotamque occasionem ignosce.
Lugduni 16 Octob. CIƆIƆCXXIV.
Tuus ex asse usu ac mancupio
Graswinckel.
Adres: A Monsieur Monsieur Grotius vis à vis l'ostel de Mons r . le Prince au faulbourg
de S. Germain à Paris. Port de Lion. 3 s.
In dorso schreef Grotius: 16 Oct. 1624 Graswinckel.
1 De Garde des Sceaux, d'Aligre, was thans, na het overlijden van Brulart de Sillery (zie p. 326
n. 3) ook kanselier geworden. Over den zoon spreekt Grotius enkele malen. Blijkbaar zou hij
als gezant naar Italië gaan, en wilde Graswinckel zich aansluiten.
2 Lesdiguières.
3 Jean de Nettancourt comte de Vaubecourt.
4 De graaf van Alais, zoon van den hertog van Angoulême.
5 Zie p. 396 n. 8.
Hugo de Groot, Briefwisseling van Hugo Grotius. Deel 2