Briefwisseling van Hugo Grotius. Deel 2

362
domum continuerim: ubi, cum me salutatum venissent et Consul Urbis et Syndicus 1 ,
cum aedes suas offerentes, tum rogantes ut secum Archiducem accederem, reieci
utrumque; et Ianino adhortante, cuius litteras 2 penes me habeo, veni in Galliam.
Subortum eo tempore est bellum in eos, qui obsequium exuerant, et Regem in
obsidionem Angeriaci tulit. Ibi, praesente Bossisio 3 , qui me in patria amice complexus
fuerat, decretum mihi est congiarium. De qua liberalitate cum gratias agerem, Vairius 4
eam dignitatem obtinens, quam tu nunc ornas, temporum infelicitatem, tanta eius
comitas erat, mihi excusavit. Horum quoque virorum litteras 5 servo, ut quorum virtutes
suspicio eorum mihi amicitia apud posteros patrocinetur. Simulatque in Galliam
veneram, in animo habui Legatum Patriae nostrae et videre, et si qua possem
labores eius bono publico sublevare. At qui nunc, non dicam quo iure, quibus artibus,
sed tamen rempublicam apud nos tenent, interdixerunt ei ne me ad conspectum
suum admitteret. Cum frustra diu exspectassem an horum malorum auctores aliqua
subire posset tantae iniuriae poenitentia, tandem famae, quae post conscientiam
maximo mihi in loco est, cura expressit, ut edito Apologetico 6 inustas mihi notas
abstergerem. Feci modeste, et iuxta eum modum quem rei necessitas exigebat.
Sequitur statim Sullanae atrocitatis stylus. Nam iidem illi homines, quam ad facienda
quae vellent feroces, tam impatientes quae fecerant audire, me agentem hic sub
vestro imperio, sub vestris legibus, colentem optimorum virorum amicitias, patriae
commoda iuvantem qua poteram, ad omnium vim non iam inimice, sed hostiliter
exponunt. Hanc saevitiam, quae mihi forte periculum adferebat, famae certe labem
nullam, silentio amovi: magnumque eius solatium habui, quod Rex optimus me suae
tutelae esse voluit 7 . Sciunt omnes, qui me ad ullam notitiae suae partem admiserunt,
quanta, prope dixerim, pertinacia institerim veteribus meis consiliis, ut Regi Patriae
nostrae salutem, Patriae Regis reverentiam commendarem. Nunc quoque si quid
apud te possunt preces hominis, nulla sua culpa infelicis, et cui praeter divinae
veritatis, eius praesertim quae ad excitandam et fovendam pietatem facit, legum
publicarum et Gallici foederis studium, atque id ipsum sine ullo meo commodo, ne
ab inimicis quidem quicquam antehac obiectum est, valent, oro te atque obsecro ut
quantum potes patriam nostram laborantem sustentes et salvum praestes
quodcunque ei restat libertatis. Postulat hoc a me amor Patriae, cui mala mea non
imputo, et Regis, cui nunc plurima bona debeo. Et Regis quidem in me benevolentiam
ut retineam facile me consecuturum confido, te adiutore. Neque enim, ut spero,
grave tibi erit in me defendendo eos sequi quorum virtutem aut imitaris, aut vincis.
A nostris nihil exigo, nisi ut me patria, honoribus, bonis, parentum et cognatorum
conspectu exutum, quiescere patiantur, et ne veris suis criminibus diluendis mihi
falsa affigant. Hoc si pateres, addam non deesse Principes, qui mihi honestum apud
se perfugium ostendant. Sed constitutum mihi, quod florens feci, nunc quoque in
hac fortuna demonstrare, nullam mihi post patriam terrarum partem Gallia esse
potiorem. Cui quantum bene volo, tantum obligatum me sentio Deum precari, ut te,
Vir Illustrissime, sospitem, sanum, felicem praestet. Lutetiae XXV. Aprilis
CIƆDCXXIV.
Tuae illustrissimae dignitati addictissimus
H. Grotius.
1 Nicolas Rockox en Jacques Roelants; zie p. 60 n. 7.
2 N o . 629.
3 J. Thuméry de Boisise.
4 G. du Vair.
5 N o . 654 en 655.
6 Verantwoording.
7 Zie p. 276 n. 6.
Hugo de Groot, Briefwisseling van Hugo Grotius. Deel 2