Briefwisseling van Hugo Grotius. Deel 2

205
- ut et Syriaco, unde Graeci suum Cadmo auctore habent - sexta est et nunc quoque
notam suam in numeris retinet, βαῦ vocant Syriaco vocabulo Grammatici nonnulli,
caeteri digamma Aeolicum: eam solebant Aeoles praeponere vocabulis a vocali
incipientibus. Ita apud veteres Aeoles ελέναν pro Ἐλέναν legit Priscianus 1 . Ita
urbs, quae aliis Ἐλεα, ipsis erat ελέα Velia, unde Zeno Eliades sive Veliensis.
Secuti hoc sunt Latini tum in lenibus, tum in aspiratis vocibus. Exempla ponam:
ἕσπερος vesperus, vesper. ἔντερα venter. οἶνος vinum. ἶς vis. οἶα via. ἐμέω vomo,
mutato ε in ο, ut elus olus. ἦρ ver. Ἐστία Vesta. ἐσϑὴς vestis. ἰδέω video. ἴον viola.
ἀλώπηξ vulpes, mutato a in u, ut Ἐϰάβα Hecuba. Simile est, quod ante ῤ quoque -
nam initio aspirari solet - suam illam literam addebant. Itaque pro ῥήγω, quod nunc
ῥηγνύω dicimus, Dores ῥάγω, illi ράγω dixere, unde vetus Latinum frago, fregi,
quod nunc frango, n interposito, sicut ex ϑίγω, quod nunc Graeci dicunt ϑιγγάνω,
factum est tago, quod nunc tango. Sed veterum vocum Latinarum vestigia remanent
in vocibus fragor, confrages, tagax, contagium. S quoque vocalibus praeponere
Aeolicum, ut ἕρπω, serpo. ἐρέω, sero, unde sermo. ἕδος sedes. ἃλς sales, nunc
sal. ἅλλω ἅλλομαι salo nunc salio. ἀγνὸς sanctus, olim sancus. ἡμὶ semis. ἐρύω
servo. ἑὸς suus. ὁμαλῶς simul. ἵστω sisto. ὅλος solidus. ὕπνος somnus, olim supinus.
ὑπὸ sub. ὑπὲρ super. ὗς sus. Sed et voces in Latio servatae, quas vix noverunt
Graeci praeter Æoles aut Siculos, ut οὐγϰία uncia, νούγϰιος nuncius, νέπους nepos,
λέπορις leporis non lepus. Etiam numeri hoc loquuntur: unus ab οὖνα, unde illud
οὔγϰια, quatuor ex voce πίττυρες, ut ἵππος ἵϰϰος equus, ἕπομαι ἕϰομαι sequor,
λείπω λείϰω leiquo, inde linquo. Sic pro πέμπε - ita enim pro πέντε veteres dicebant
- illi ϰένϰε unde quinque, σὲξ sex, σέπτα septem. ἔννε α per ἀϕαίρεσιν novem.
είϰοντα ita dicebant pro εἴϰοσι viginti. Sed et pronomina νοῒ nos. νωΐτερος noster
ut σϕωῒ vos, σϕωΐτερος vester: τὸ tu, τεὸς tuus, ϰὶς pro τὶς quis. ὥλλος ollus nunc
ille. ὅστε iste. ὅποτε ipte, postea ipse, ubique ι posito pro ο, sicut ex ὅϰε hic factum.
Ostendunt idem declinationes, ut μουσάων musarum. nam Latini veteres ο
scribebant, ubi nunc a scribitur. In fine pro ν m pronuntiabant, ut λόγον logom: r vero
interponitur hiatus vitandi causa, ut λόγων, Æolice λόγωον repetita vocali, Latine
logorum. Sic et in verbis: σταίην starem, dixisti ex δείξεσϑα, dicimus ex δείϰομες.
Haec de multis pauca sufficient ad fidem faciendam eius, quod de linguae Latinae
origine inter nos dici caeperat. Ubi ad manum libri erunt et tibi vacabit, latius haec
et auctoritate veterum et exemplorum congerie prosequemur. Vale, Vir Amplissime.
Lutetiae. 18 Aprilis, 1622.
De domo conducenda pendent adhuc consilia nostra. Librum 2 tibi mitto, quem
pro tua in Regem pietate non sine stomacho leges. Ubi usus fueris, remittas rogo.
Neque enim meus est, sed mihi commodatus.
746. 1622 April 22. Aan Willem de Groot 3
.
Quaesivi, mi Frater, sollicite admodum autographa libellorum, tum eius quem
Delegatis, tum eius quem Roterodamensibus exhibendum censueram 4 . Sed
1 Priscianus, Instit. gramm. I, 4.
2 Vermoedelijk het p. 125 n. 2 genoemde boek van Milletiere.
3 Gedrukt Epistolae p. 764.
4 Zie p. 168 n. 2.
Hugo de Groot, Briefwisseling van Hugo Grotius. Deel 2