Briefwisseling van Hugo Grotius. Deel 2

200
atque amplius notis se suis illustrare velle receperat Scriverius noster. Ille vero lento
adeo pede et vere testudineum in modum procedit, ut multum videatur timere, ne
si alius esse occipiat, quam solet, cognomen Lentuli 1 amittat, per quod a te patriciis
Romanorum familiis sibi insertus videtur. Haec res facit, cur neque ea, quae ipse in
fragmenta Tragicorum meditabar, lucem adspexerint, neque item illorum quicquam,
quae transmiseras ad utrumque nostri. Non ignoras, me a multis retro annis Originum
libros 2 moliri. Iccirco impense aveo nosse, num brevi sint proditura, quae de eodem
argumento scripsit clarissimus Salmasius, ut cognosce ex notis eius ad Historiae
Augustae scriptores 3 . Multum metuo, ne si vir tantus suos edat labores, ego meos
aeternum premere cogar. Et tamen nihil magis desidero, quam ut nobile eius viri
opus quamprimum adspiciat lucem. Potero meas copias in arctum cogere, eaque
solum adferre, quae Salmasius vel dicere neglexerit, vel contemserit. Ita non plane
mihi peribit labor meus, qui multis mihi vigiliis stetit. Et interim hoc lucrabor, quod si
Salmasiana prius prodierint, ego iis visis meliora certioraque edocebor in multis ubi
nunc haereo. Nec enim vulgare quicquam ab eo expecto, cuius ego εὐστοχίαν in
corrigendis scriptoribus antiquis satis mirari non possum, nec praedicare unquam
desinam. Quod vero ad Romanarum Antiquitatum intelligentiam, quem cum eo
componere possimus, plane non video. Alias eius viri laudes praetereo, tibi magis
cognitas. Mihi quidem quoties aliquid mei lucem videbit, prope decretum, quoties
ad [te] illud mitto, etiam exemplum addere ad summum ilium virum: non quia tanti
mea esse putem sed quia committere non possum, quin ostendam, quanti a me
fiat. Et quod caput est, opto ei innotescere. Quod ea occasione per te commode
fiet. Nam tu, vir Amplissime, qui me meaque amare soles, commendatione nugarum
mearum pretium illis addes, quod a se sperare non audent. Utinam vero prodesse
tibi in aliquo possem vicissim. Sed iamdiu est, quod affectu meo contentus esse
soles. Quare verbum non addam, nisi quiddam de affine mea, et eo, qui illius ambiit
nuptias 4 . Equidem optassem, et ille ut tristibus his temporibus de coniugio minime
cogitasset, et nostra ut magis a secundis nuptiis abhorruisset hoc saltem tempore.
Virum quidem novi ab annis triginta et amplius, etiam his annis circiter quindecim
familiares fuimus, quantum loci intervallum, quo plurimum distinguebamur, item
temporum ratio sinebat. Indole optima semper mihi visus fuit, moribus etiam honestis,
et politiori literatura, quod rarum est in eius professionis homine, eleganter est
excultus. Sed cogito semper mecum, quantis munus, quod sustinet, sit periculis
involutum; tum autem si terras cogitem alio sub sole iacentes, metuo ne ea nostrae
sit corporis imbecillitas, ut longiori itineri minime par sit futura: ad haec longe aberit
a sanguine et affinitate iunctis. Propter ista et quaedam alia auctor esse coniugii
non potui; nec tamen in dissuadendo libertate ea ausus fui uti, quae fortasse
requirebatur. Videbam enim alios hic esse, qui impensius suaderent. Tum autem
minime tam obesae eram naris, ut ex colloquiis et aliis non animadverterem, quanti
faceret coniugii bona. Adhaec metuebam, ne si hic alteram duxisset, non inferioris
sortis, nostram vero peteret nemo nisi inferioris conditionis quam iste est, illa fieret
ἑαυτὴν τιμωρουμένη, quod
1 Zie I p. 89 n. 4.
2 De ‘Origines’ van den ouden M.P. Cato.
3 Salmasius' editie der Historiae Augustae Scriptores is van 1620.
4 Zijn schoonzuster, de weduwe van Is. Diamantius, die ging hertrouwen met Sam. Naeranus;
zie n o . 708 en 712.
Hugo de Groot, Briefwisseling van Hugo Grotius. Deel 2