Briefwisseling van Hugo Grotius. Deel 2

198
literaturae humaniorumque studiorum praemia sint; imo haec ipsa invidiae obnoxia
sint apud eos, qui persuasum omnibus cupiunt, neminem esse Theologum vel
Iurisconsultum posse, nisi qui unum hoc per omnem egerit vitam, nec aetatis partem
triverit in iis, per quae gradus fieri debebant ad sublimiora. Haec ego ad te non
scriberem, nisi nunc magis quam antehac unquam verissimum esse comperirem,
illud quod in Petroniano Satirico 1 legere est, ‘id quo nihil est maius, pueris indui
adhuc nascentibus’. Quamquam vero pestilens istoc sidus prope omnium animos
inflavit, tamen non desperem posse nonnullis, quibus de luto meliore Phoebus finxit
praecordia, noxiam adeo opinionem ex animo evelli, dummodo ne homines partim
imperiti, partim invidi tantum bonum impedire pergant. Interim de me utcunque erit,
gaudebo, quod mihi sit mens sana in corpore sano 2 : si insipientibus non visum uti
opera nostra dum possunt, illi, non ego infelicior fuero. Quin fortasse eo beatior ero.
Quod tu quidem, magne vates, facile arbitror mihi concesseris: quippe qui alicubi
cecineris, inter ea esse,
Vitam quae faciunt beatiorem,
Nulli pendere temporis tributum 3 .
Sane quamdiu ab hoc tributo immunis sum, sedulo id operam do, ut ne minus sim
negotiosus quam soleo. Et nunc sub praelo est Commentatio mea de historiae
natura, et scribendae historiae praeceptis 4 . Quam arbitror intra hebdomadas duas
lucem adspicere posse. Nisi fortasse morae aliquid iniecerint libelli alii non absimilis
plane argumenti, quos cum priori emittere propemodum stat sententia. Sed profecto
quanto mallem hac aetate insumere operam meam studiis istis, quae ad pietatem
Christianam, Scripturarum illustrationem, vel Ecclesiae historiam pertinent. Non
male, nec infeliciter puto, ornare hanc spartam coeperamus. Sed temporum
infelicitas, torrentis instar, nos abripuit, ac levibus hisce literariis curis adfixit. Interim
blandiorem auram exspectabo, qua provecti ad graviores curas appellere iterum
studiorum nostrorum navem possimus. Tu vero, Amplissime vir, nunc, ut arbitror,
omnia potes, quae vis. Nisi fortean excipere ea debeam, quae ad nominis tui
defensionem pertineant. Nam ex plerisque, sed minus amantibus tui, intelligo,
Ordinum nostrorum legatis 5 , priusquam Lutetia ante annum vel circiter discederent,
illud fuisse promissum, nihil istic editum iri, quod procerum nostrorum quisquam
cum iniuria sua coniunctum esse arbitretur. Sed longe alius animus eorum, qui in
honore antea fuerunt et illorum, qui illis favent: quibus nihil adeo in voto esse videtur,
quam ut aliquid videant tui, quo mundus intelligat, quam bene et patriae voluerint
semper et adhuc velint. Utris potius gratificari debeas, vel quid rebus tuis aut publico
magis expediat, scio a me minime requiris, quem scis non multum sapere ultra ea,
quae ad molles Musarum labores, ac Socraticos libellos pertinent. Adderem etiam
Sacros, si per eos liceret, qui, uti dixi, nihil illic sapere quemquam putant, qui non
illotis manibus eos sit aggressus. Sane video esse, qui summum virum Tilenum
Theologum esse negent; quem tantopere Palatinorum Theologorum
1 Petronius, Sat. 4.
2 Juvenalis, Sat. X, 356.
3 Grotius, Poemata (1670), p. 263.
4 Vossius' Ars historica, sive de Historiae, et Historices natura, Historiaeque scribendae
praeceptis, Commentatio verscheen 1623 bij Joh. Maire te Leiden (Petit, Bibliogr. Lijst p. 168
n. 12).
5 Zie p. 42 n. 1.
Hugo de Groot, Briefwisseling van Hugo Grotius. Deel 2