Briefwisseling van Hugo Grotius. Deel 2

196
Ma t . gehadt heeft, God biddende dat dese gunste voorts meer ende meer over Uwe
E. mach toenemen, ende dat desselfs hoghe gaven met grote eeren ende digniteiten
mogen worden erkent ende beloont na behoren. De sorghe ende gedachtenisse
van mijn persoon, daermede ic sie dat Uwe E. so getrouwelijck is beladen, is mijn
mede seer angenaem, ende so lang ic leve sal ic niet laten, gelijc als reden is, Uwe
E. weldaden ende goetgunsticheit altijt met een dancbaer harte te erkennen. Dat
de saecken daerinne na Uwe E. gunstich begeren niet en succederen, mits de
swaricheden ende veranderingen van den tijt, daerover bidde ic dat Uwe E. sich
niet sonderling wil ontstellen, noch daerom Uw E. schryven aen mijn enichsins
ophouden: leve est detrimentum de me, qui iam sum devexae aetatis, nec Ecclesiae
nec Reip. magis utilis; si Deo placet, ut primus sim, qui in carcere per longum tempus
precariam animam traham in tormentis, tandem etiam hic vitam finiam et dolores,
ego me plena fiducia ipsi commendo, et recti conscientia me consolor, cui sua
merces in tuto est apud τὸν ϰαρδιογνώστην: ipse suo tempore innocentiam meam
in apertum producet. De verclaringhe die Syne Ma t . gedaen heeft over de
gecondemneerden ter oorsaecke van de onlanx alhier opgeresene geschillen, is
wel in Uwe E. schryvens opgeheven, maer niet voltrocken 1 , sulx dat ic daervan het
rechte bescheit niet en wete een teycken van Uwe E. menichvuldige dagelixe
occupatiën. Over der Remonstranten religionsoeffeninghe had ic gehoopt dat sy
ooc in 't publyc, sowel als de andere Hugenoten, souden toegelaten geweest sijn,
also uit hare uitgegevene belydenisse 2 nu genouchsaem haer gevoelen is
geopenbaert; dan de redenen, die sulx voor als noch belet hebben, sijn mijn
onbekent; de heere sal altijt waecken voor syne kercke, ende sorge dragen voor
deghene, die van harten hem beminnen ende de ware godsalicheit sijn souckende,
ooc in cruis ende lyden haer verstercken ende met synen geest bystaen, opdat sy
haren loop victorieuselijc mogen volenden. Mijn soon 3 is nu by de drie maenden
alhier by mijn op 't huis geweest, als hy nu weder afgaet, 't welc wy menen dat wesen
sal, so het God gelieft, over veerthien dagen, sal hy hem totte reise, met Godes
hulpe, gereet maken. Wy hebben alhier Wesembecii Paratitla 4 verre voor het meeste
deel overlopen; als hy, wil 't God, daer comen sal, so wilt hem ontfangen, leiden
ende stieren als den uwen, ende al wat hy verteert, of Uwe E. eenichsins voor hem
verstrekt, dat sal alhier terstont danckelijck weder worden voldaen; de heere hope
ic sal hem geven dat hy onder Uwe E. opsichte ende directie sijn studia sal mogen
volenden tot Godes eere ende syner sielen salicheit, opdat ic so aen hem als aen
mijn andere kinderen in dese ellenden mijn vreuchde noch sal mogen sien; niet dat
sy by de werelt in groten aensien ende waerde sijn, maer dat sy, in ware Godes
vrese wandelende, Gode alleen mogen soucken te behagen; rijcdoemen ende
wereltse eere en heb ic niet om haer na te laten, maer by den vroemen, so ic hope,
een goede name, ende vooral dat ic na mijn clein vermogen ende geringe gaven
mijn God gesocht hebbe te dienen onbeveinsdelijck, ende mijn vaderlant getrou te
sijn, daerom en durven sy haer dese myne banden niet schamen, gelijck sy ooc
haer niet ontsien hebben mijn so getrouwelijck in mynen noot tot noch toe by te
staen, daerover ic vertrouwe dat God almachtich in overvloet synen genadigen
segen uitstorten sal tot haerder sielen salicheit. Het advertissement verstaen ic dat
nu gereet is om overgelevert
1 Zie p. 187 n. 3.
2 Zie p. 167 n. 2.
3 Adriaan Hogerbeets.
4 Matth. Wesenbecius, Commentarius in Pandectas vulgo Paratitla Basel 1565.
Hugo de Groot, Briefwisseling van Hugo Grotius. Deel 2